Verder na ontrouw deel 3
Deel 2 was de 1000 gepasseerd maar nog zeker niet ten einde.
Snap je. Heb je ook gelijk in. Ben helaas nogal extrovert. Flap er (te) veel uit. Voel me in de nesten zitten. Gesloten. Heb gezocht naar woonruimte maar het kost allemaal veel geld.
Blijf het toch lastig vinden dat een ander je besodemietert en jij (ik dus) dan daar maar mee moet dealen.
Ja het is zo. Welkom in het leven. Wie heeft zoiets nog niet meegemaakt. We moeten allen dealen met wat op je pad komt.
nooit
Nee nog nooit over scheiden gehad, laat staan tegen de kinderen. Die zou je daar volgens mij onherstelbaar mee beschadigen als je vervolgens niet gaat scheiden en ze bij iedere woordenwisseling bang zijn dat je alsnog uit elkaar gaat. Dat lijkt me een heel onveilig gevoel als kind.
In theorie denk je dat als je man vreemdgaat en dat uitkomt dat je dan als eerste denkt: Ik wil scheiden. Terwijl in praktijk het eerste in me opkwam was: Van mijn man en gezin blijf je af Truus, WIJ blijven bij elkaar.
Werd juist extreem kloekerig naar man en gezin. Dit mocht niet kapot, wat er ook gebeurde. En ik weet gewoon heel zeker dat er genoeg moois in het verleden, heden en toekomst is geweest of zal komen dat veel en veel beter is dan verder gaan als gescheiden ouders. Dat is misschien anders als het huwelijk al niet fijn was, het gevoel weg of wat dan ook, dat is ieders eigen proces of keuze.
Heb jij aan jouw kinderen verteld dat je wil scheiden?
Flanagan
De pijn en verdriet zal er in ieder geval niet minder om zijn. Blijf dus vooral meeschrijven en hier lekker afreageren, ook jouw bijdragen zijn waardevol!
Het is soms alleen een beetje verwarrend voor nieuwe schrijvers dat jouw pijn zit in het verraad van je man naar jou inzake jouw verstoorde relatie met je schoonmoeder terwijl de rest van de verhalen over lichamelijk/geestelijke ontrouw gaat inzake vreemdgaan van de eigen partner en hoe daarmee om te gaan.
Blijf allemaal vooral doorschrijven, ook al gaat het soms niet altijd lekker, reageer hier af, maar ook als het goed gaat vinden we dat fijn om van elkaar te lezen.
Liefs Pluis
Nooit zwart-wit
Hier hebben we wel de kinderen verteld dat we zouden scheiden. Verschillende keren zelfs. Het heeft mijn man ruim 2 jaar gekost om de knoop uiteindelijk echt door te hakken. En toen lag het convenant klaar bij de mediator, en toen is die scheiding er alsnog niet gekomen. Soms loopt het heel raar in het leven.
En nee, de kinderen zijn niet onherstelbaar beschadigd. Ze zijn gewoon blij dat we bij elkaar gebleven zijn. Genieten daarvan. En ze schrikken niet van elke ruzie, omdat we ze duidelijk hebben gemaakt dat een huwelijk continu werk en onderhoud vergt en dat is waar we mee bezig zijn. En dat ruzies (nou ja, ruzie, met mijn man kun je geen ruzie maken, want die is ongelooflijk gelijkmatig van humeur. Wel hebben we natuurlijk clashes, maar dan zonder stemverheffing) daarbij horen. Je moet elkaar kunnen laten weten waar je van baalt, waar je pijnpunten zitten, wat je in elkaar ergert, waar je behoefte aan hebt. En dat zijn inderdaad meestal geen 'gezellige' gesprekken. En met regelmaat heb ik nog buien zoals iedereen hier ze heeft, dat de pijn en het verdriet weer even heel aanwezig zijn. Dat meld ik ook altijd, maar vertel er ook altijd bij dat het wel weer zakt, zodat ze weten wat er aan de hand is. Wel maken we er een punt van om ook na zo'n confrontatie de kinderen te laten weten dat het weer/nog goed is.
Ze weten dat man heel lang heeft getwijfeld, ze weten dat er een tijdje een ander was, ze weten dat we op het punt stonden het convenant te tekenen. Maar ze weten ook dat we nu hard voor ons huwelijk vechten. En dat het nu stukken beter tussen ons gaat dan een aantal jaar terug. Het gaat met mij als mens en als moeder een stuk beter, en daar hebben ze natuurlijk veel profijt van. Ze weten ook dat blijven werken aan jezelf belangrijk is, niet alleen voor jezelf, ook voor je gezin.
Maar ze weten nu vooral dat als het er op aan komt hun vader en moeder zich echt 100% voor ze inzetten. En hun eigen problemen opzij kunnen zetten. Dat lijkt me als kind de belangrijkste veiligheid die je ouders je kunnen bieden.
pluis:
In theorie denk je dat als je man vreemdgaat en dat uitkomt dat je dan als eerste denkt: Ik wil scheiden. Terwijl in praktijk het eerste in me opkwam was: Van mijn man en gezin blijf je af Truus, WIJ blijven bij elkaar.
Ik dacht ook meteen; rot maar op. je komt er niet meer in. maar dat duurde 3 minuten. ik realiseerde me meteen dat hij de liefde van mijn leven WAS.
Maar die gedachte rommelt zo vaak. Lig hele nachten wakker. Moet vaak huilen. Dat is toch niet goed?
Heb weer een poging gedaan er met iemand over te praten maar die zegt weer; je moet niets roepen maar knopen doorhakken. Daar kan ik weer helemaal niets mee.
Vind ook zeker dat Flanagan niet weg hoeft hier. Het is niet mijn site en ze schrijft hele waardevolle dingen. Het is aan ons te filteren wat voor ons goed voelt. toch?
Pennenstreek;
hoe lang geleden is het dat je er achter kwam? sorry ben het allemaal kwijt en zie het niet zitten draadjes terug te gaan lezen.
grt
gitteNN
Gitte
Meis, wat worstel je toch, ik vind het zo naar om te zien. En natuurlijk heb ik zo mijn slechte momenten/dagen, maar niet zoals jij...
Mijn man dropte zijn bom op 23 september 2015. Dat is dus al een hele tijd geleden. Daarna dus ruim 2 jaar gezwalkt tussen scheiden en juist weer opnieuw beginnen. In die tijd zijn we beiden een periode uit huis geweest en heeft hij bijna een jaar door de weeks elders gewoond en in het weekend thuis. En toen dus uiteindelijk toch het besluit genomen te willen scheiden en scheiding in gang gezet. Het laatste zetje kreeg hij doordat truus ten tonele verscheen. Maar dat wist ik toen nog niet.
Je schrijft dat je een poging hebt gedaan om er met 'iemand' over te praten. Een professionele hulpverlener of een vriend(in)? Ik kan me niet voorstellen dat het een professional is, want die hoort niet te roepen dat je knopen door moet hakken. Die hoort je te begeleiden in het proces om te komen tot een keuze.
Maar volgens mij heb jij je keuze al lang gemaakt. Je wil samen blijven met je man, maar ondervindt veel problemen daarbij. Veroorzaakt door de ontrouw. Het lijkt mij dat je dus hulp moet zoeken bij het vinden van wegen om het voor jou mogelijk te maken om met je man verder te gaan. Wat heb jij daarvoor nodig?
Ik heb het hier al eerder geschreven, ik heb heel veel gehad aan mijn coach. Die hielp me bij het vinden van de aannames en vastgeroeste gedachten over mezelf en man, en pas toen ik dat helder had kon ik er wat aan doen. En hetzelfde geldt voor mijn gedrag. Ik had een paar vervelende trekjes, automatische reacties waar mijn gezin veel last van had. Pas toen ik daar met mijn coach naar ging kijken, kon ik zelf voelen waar die reacties vandaan kwamen, welke niet-kloppende gedachten daaraan ten grondslag lagen. En toen kon ik daar dus ook wat aan doen.
Verder hielp in onze relatie de EFT heel goed. Een goede EFT-therapeut doet trouwens ook wat ik hierboven beschrijf. Die kijkt naar de interactie tussen jullie en ziet waar en wanneer er pijnpunten geraakt worden, zelfs als je dat zelf niet doorhebt. En alleen door naar die pijn te kijken en naar waar die precies vandaan komt kun je er wat aan doen.
Kijk, helemaal perfect wordt het nooit meer. Voor zover het al perfect was. Maar wij zijn wel dichter bij elkaar gekomen, man begrijpt veel beter zijn eigen aandeel en waardeert mij meer, ik zie nu hoe hij zijn best doet waar ik dat vroeger niet zag, kortom we begrijpen elkaar veel beter en we doen meer ons best voor elkaar. Of liever nog: we zien hoe de ander zijn best doet, op zijn en haar manier. Dat moet je leren zien (denk aan: De 5 talen van de liefde; iedereen demonstreert zijn liefde op een andere manier, dat moet je van elkaar leren zien en je kunt dan ook leren om je liefde te uiten op een manier die door je partner beter wordt herkend).
Verder ben ik aan de slag gegaan met het concept vergeven. Is in dit draadje ook al veel over geschreven. Dat werkt voor mij ook goed.
Sterkte, ik wens je toe dat je vanbinnen wat rustiger wordt en kunt genieten van wat jullie samen hebben.
Pennestreek
Ik reageerde vooral op Gitte, die volgens mij meer af en toe uit emotie thuis (en dus tegen de kinderen?) roept dat ze gaat of wil scheiden dan dat ze dat écht wil of dat er plannen en concrete stappen zijn in die richting.
Bij jouw situatie leek een scheiding onafwendbaar, jullie zaten notabene al met een afgerond convenant. Lijkt me voor zich spreken dat je dan je kinderen al ingelicht hebt.
Pennestreek
Waarom weten jouw kinderen nu dat hun ouders zich 100% voor hen willen inzetten? Omdat jullie toch niet gescheiden zijn? Zijn jullie alleen voor de kinderen bij elkaar gebleven?
Ik ben wel gescheiden, maar mijn kinderen weten ook dat zowel ik als hun vader altijd volledig voor hen inzetten. Of bedoel je dat gescheiden ouders dat sowoieso niet kunnen omdat ze het gezin niet intact hebben gehouden? Bedoel je dat gescheiden ouders niet in staat zijn om hun eigen problemen opzij te zetten?
Hier wat het voor iedereen duidelijk dat ons huwelijk niet meer kon. Daar waren twee ouders schuldig aan. Wij hebben ze het pas verteld toen het daadwerkelijk zover was.
Alkes
Nee dat bedoeld ze niet. Ze bedoeld dat ze eerst zeiden te gaan scheiden en dat toch niet deden. Ze realiseren zich dat het dan voor kinderen heel eng is als ze eeen woordenwisselingen ruzie hebben kinderen in een dergelijk geval bang zijn dat t toch scheiden wordt. Ze hebben zich 100% ingezet en nog om te bewijzen dat ze vechten voor hun relatie.
Ze zegt niets over dat ouders die gescheiden zijn niet zich voor 100%in zouden zetten. Ik heb dat niet gelezen iig
Grt gittenn
He Alkes
Nee, natuurlijk bedoel ik dat niet. Ik bedoel dat wij niet goed genoeg voor onze zoon hadden kunnen zorgen toen hij dat nodig had, als we op dat moment de scheiding door hadden laten gaan. Wij hebben er toen voor gekozen om onze zoon voorrang te geven boven onze relatieproblemen. Dat is wat ik bedoel.
Ik spreek dus puur en alleen over onze eigen situatie en doe op geen enkele manier een uitspraak over andere ouders en andere relaties.
En nee, we zijn niet alleen voor de kinderen bij elkaar gebleven, daar hebben we het al eens eerder over gehad. Ik van mijn kant zeker niet, maar ook man staat er nu heel anders in.
Farce
Roosje Raas, bedankt voor je reactie.
Ik voelde de meeste pijn in het opzij gezet worden alsof onze relatie er niet toe deed. Net zoals mannen hun vrouw ' vergeten' wanneer ze vreemd gaan. Ik dacht de beleving van de bedrogen vrouwen te kunnen begrijpen ahv eigen ervaring met een man die mij liet spartelen in ijskoud water. Ik miste zijn handreiking om mij te redden.
Ik was compleet verrast; waar had ik dit aan verdiend, stelde de 27 jaar relatie zo weinig voor, wat beteken ik eigenlijk voor hem. En later de vraag wat betekent hij voor mij. Het waren, dacht ik, dezelfde gevoelens waar de bedrogenen mee te maken hadden, ook al was de aanleiding anders.
Ik schreef mee om een ander een hart onder de riem te steken en om mijn gedachten onder woorden te brengen waarbij het vooral ging om hoe verder.
De laatste tijd gaat het wat beter. Mijn niet-buigen standpunt heeft bij mijn man de ogen geopend. Ik denk niet meer aan een breuk. Sommigen posters waren bang dat hun man alsnog zou vertrekken. Ik zat met de twijfel of ik nog met hem verder wilde.
De reacties in de lijn van; het is niet hetzelfde, vond ik grievend. Alsof ik niet kan voelen, kan inbeelden wat het met je doet. Ik voel mij daardoor niet meer serieus genomen want ik zal toch blijven gezien worden als degene die zelf geen slachtoffer is van ontrouw en dus niet weet waarover ze spreekt.
De wens om aan dit draadje bij te dragen, is zodoende verdwenen en dat terwijl ik zelf best veel van mijzelf hebt gedeeld om uit te leggen wat het met je doet als je relatie op een farce lijkt uit te draaien.
Flanagan
Jammer maar ik snap t wel
Wat mijbetreft, zoals ik al schreef, hoef je zeker niet weg maar kan mevoorstllen dat je je hier niet meer begrepen voelt en ook zeker grievend voelt over wat men en ik schrijf(t).
Mss tot schrijfs en anders t ga je goed
Lotgenote
Ik deed de stoute schoenen aan vertelde t aan een heel lief bescheiden vriendinnetje van me. And Giessen what? Een lotgenote. Wat ben ik blij dat ik t deed. En hoe vreselijk ookzij. En bij hunal helemaal niet verwacht maar ja. Wat bizar allemL
Ook leerzaam voor mij
Ondanks de post in de laatste dagen, heb ik veel aan de draadjes 1t/m 3 gehad. In het begin voelde ik met Moederziel mee. Niet alleen met haar maar ook met andere posters, waarbij door ellende het helegezin eronder leed.
Ik schreef op bemoedigende toon, in de hoop dat de tijd een verandering met zich mee bracht. Net zo hard, hoopte ik dit ook voor mijzelf!
De draadjes hadden een therapeutische werking. Het gaf mij gelegenheid om mijn eigen emoties te overdenken. En als ik een advies of mening schreef, gold deze net zo hard voor mij. Ook ik was bezig met overleven. Het is niet gemakkelijk om een weg in te slaan; het wordt wel gemakkelijker die vol te blijven houden als je dat een ander ook adviseert.
Het hele proces van afschrijven, relativeren, soulmate-niveau, heeft mij gesterkt in dit proces. Ik zocht bevestigingen dat ik op het juiste pad was hoe ik mij opstelde naar haar en mijn man en mijn kinderen.
Ik heb ook getwijfeld of ik zou buigen en op de oude voet verder gaan alsof ze zo lief en eerlijk was en mijn man geen ontzettend domme fout had gemaakt. Al was die schets in welzijn van de kinderen omdat die in een examenjaar zaten.
Één ding wist ik zeker, ik kon niet leven met leugens. Ik wilde niet te maken hebben met leugenaars in mijn nabijheid. daarom heb ik de afgelopen jaren heel veel aan mijzelf gedacht. De adviezen in de draadjes hebben mij de kracht gegeven dit vol te houden. Ik ben zodoende dankbaar voor wat de draadjes voor mij hebben betekend.
Want ook ik kon nergens heen, het was erg moeilijk om met anderen te praten daar ik man had toegezegd met niemand erover te praten en zo zijn ouders ( vader begon en moeder zetten de leugens aan) de ruimte te geven hun fout te corrigeren. Alleen daar was het wachten op.
Terwijl ik niet met familie of vrienden erover sprak, kon ik wel anoniem hier reageren. Als ik deze uitweg niet had, weet ik niet hoe ik dit had verwerkt.
Als hier mensen schreven dat ze er met niemand over konden praten, was dit zo herkenbaar. Het maakte voor mij dus niet uit wat een ander was overkomen. We hadden allemaal te dealen met dezelfde wonden.
Nogmaals, blij dat ik hier mij ei kwijt kon.
Flanagan
Niemand wil dat je gaat volgens mij hoor! Van mij hoef je niet in een gekwetst" tot kijk en bedankt" te reageren, want dan zie je het niet zoals het bedoeld is.
Ik vind je adviezen prima en als het helend is: práát.
Alleen leek het of je ook te maken had met vreemdgaan en die vergelijking doortrekken met een schoonmoeder vond ik niet vergelijkbaar.
Verdriet is verdriet, emoties zijn emoties, maar het delen van het intiemste dat een stel kan doen met een ander is toch anders. Dat hebben van seks met een derde is dan een ander pijnpunt. Verraad en verdriet in een relatie dan een overeenkomst en het wroeten van een buitenstaander ook.
Hoe lang is het bij jou geleden, de ene keer lijkt het of het nu aan het gebeuren is, de andere keer praat je over jaren. Ik begrijp dat je nog steeds op een bepaalde manier met haar moet omgaan en je daar een weg in moet vinden. Triest dat mensen verhoudingen onderling zo kunnen verwoesten.
Flanagan
Lieve Flanagan,
Ik wilde eigenlijk niet reageren omdat ik bang ben om te veel van mezelf bloot te leggen en misschien wel te herkend te worden.
Mijn man heeft alleen zussen en was altijd zijn moeders lieveling.
Ze claimde hem erg en eiste al zijn aandacht op.
Dat vond hij eerder nooit erg want zijn band met haar was ook erg close.
Totdat hij mij ontmoette en we een stel werden, zijn moeder verdween van de eerste plaats.
Dat kon zij niet hebben en ze heeft heel erg haar best gedaan om mij het moeilijk te maken en om man en mij uit elkaar te drijven.
Het ergste is dat man dat in eerste instantie niet wilde inzien en alles goed praatte wat zijn moeder deed of zei.
Ik was zo teleurgesteld in man en het voelde alsof hij mij in de steek liet.
Onze relatie leed hier enorm onder en de bom is uit eindeling gebarsten toen we wilden gaan trouwen.
Man zag toen pas in dat zijn moeder al die tijd fout bezig was geweest en dat hij voor mij had moeten opkomen.
Het heeft tijden geduurd voordat mijn vertrouwen daarin weer gesterkt was.
Ik heb dus een soortgelijk iets als jou meegemaakt als is het nooit hetzelfde omdat geen mens gelijk is.
Toch ervaar ik geen gelijkenis met wat er nu gebeurt is.
Oké man liet me toen ook in de steek voor mijn gevoel en kwetste me ook door toch steeds wat voor zijn moeder te kiezen, hij durfte haar niet terecht te zetten.
De relatie stond ook onder spanning en ik heb er ook echt aan gedacht om het te verbreken.
Maar het voelt toch totaal anders als ontrouw in de relatie, man was namelijk niet verliefd op zijn moeder en had ook geen seks met haar.
Dat je man lichamelijk actief is geweest met een andere vrouw is een afschuwelijke gedachte en dat hij voor een andere vrouw zijn gezin wilde verlaten ook.
Hij zou dat niet doen voor zijn moeder en met haar een nieuw leven op bouwen.
Ik begrijp heel goed dat je hier overeenkomsten ziet maar het is echt iets anders en ik kan het weten.
Maar nogmaals dat is mijn beleving!
Ik vind wel dat je hier met zo welkom bent als diegene die wel met ontrouw in de relatie te maken heeft gehad.
We kunnen elkaar toch steunen en je adviezen kunnen ook voor sommigen waardevol zijn!
Ik merk aan je reacties dat je je gekrenkt voelt en eigenlijk wilt stoppen met hier te reageren.
Snap ik, maar begrijp ook dat het voor met name nieuwelingen vreemd kan overkomen dat jij niet met letterlijke ontrouw hebt te maken gehad.
Pas als je het zelf mee hebt gemaakt zul je het echt kunnen begrijpen!
Daarom kun je je het nu wel voorstellen en je inleven.
Een vriendin van mij heeft een miskraam gehad en ik leefde erg met haar mee en probeerde haar te steunen waar ik kon maar ik kon nooit voelen wat zij voelde want ik heb zoiets zelf nooit meegemaakt.(godzijdank)
Ik hoop dat je hierdoor niet weggaat, ik weet het is niet leuk om kritiek te krijgen maar het hoort erbij op een forum.
Heb ook respect voor je als je besluit te stoppen.
Liefs Regenboog
Welkom
Het gaat niet zo zeer om de kritiek maar om het gevoel niet welkom te zijn omdat je nu eenmaal geen ontrouw hebt hoeven meemaken.
Ondanks dat ik het niet heb hoeven meemaken, heb ik ook te maken met terugkerende momenten van boosheid door wat er gebeurd is, net als ik in jullie post keer op keer lees. Een gebeurtenis van een paar jaar geleden blijft doorsijpelen, zodat het nog steeds leeft alhoewel in minder sterke mate dan in het begin.
Het niet steunen, het in de steek laten, heeft hier sporen nagelaten die opspelen in moeilijke momenten.
Zo heeft het gezorgd voor opsplitsing in de zorg van ouders. Ik werd erbuiten gelaten toen zijn moeder medische klachten kreeg en was er vanuit de familie geen interesse voor mijn operatie. Ik betrok mijn man ook niet meer bij het wel en wee van mijn ouders want ik kon geen empathie meer opbrengen voor zijn ouders.
Nu gaat het momenteel met mijn vader heel slecht, kwestie van het met de dag bekijken. Ik wil zijn ouders ook niet bij de begrafenis. Het is zelfs zo dat ik niet eens weet of ik de aanwezigheid van mijn man daar wel op prijs stel. Mijn man al meer dan een jaar weinig interesse toonde in mijn ouders. Hij is vaak in het buitenland. Als het speelt, weet ik niet of hij de eerste de beste vliegtuig zal pakken om mij bij te staan.
Ik heb het niet met hem erover gehad omdat ik eigenlijk niet weet of ik, na al die tijd van alleen, zonder steun van gezin, zorgen voor mijn ouders, die in mijn ogen gemaakte betrokkenheid wel kan velen. Je vrouw bijstaan omdat het vragen oproept als je er niet bij bent.
Lees het als een scheur als gevolg van het in de steek laten wat hij een paar jaar geleden in principe heeft gedaan, omdat hij dacht dat ik zo sterk was dat ik hem niet nodig had en hij zodoende ook loyaliteit kon bieden aan zijn moeder.
Ja, er is geen sprake van ontrouw maar er zijn wel hoge obstakels op het pad waar ik over heen moet. Net zoals andere posters die te maken hebben met het vinden van een weg om verder te gaan. Obstakels waar je niet aan denkt, tot je er voor staat. En dan is het fijn als er een draadje is waarin je niet helemaal hoeft uit te leggen hoe eenzaamheid voelt omdat ieder te maken heeft met eenzaamheid of het niet kunnen praten met mensen vanwege de onderlinge familiebanden.
In dit draadje ging het lange tijd om de emoties, het van je af kunnen schrijven zodat je weer even verder kon.
Het maakte niet uit hoe de ontrouw tot stand was gekomen of hoe vaak of waar; ieder herkende de pijn van het verdriet van verlatenheid. Zo zag ik het ook. De ontrouw bleek, ondanks vele raakvlakken, een stilzwijgende voorwaarde om te kunnen reageren. Ook voor een paar posters die al lange tijd meedraaien.
Misschien het juiste moment om het boek dicht te klappen zodat de obstakels gezien kunnen worden als nieuwe obstakels; zonder de geschiedenis er steeds bij te halen.
Flanagan
Ik heb niet het idee dat je hier niet welkom bent, in iedergeval niet bij de vaste schrijfsters hier.
Misschien is het je eigen gevoel?
Mocht je toch besluiten om te stoppen hier dan wens ik je alle goeds toe en sterkte met je vader.
GitteNN
Wil je nu nog steeds weg bij je man dan?
Omdat je ook gekeken hebt naar woonruimte.
Ik herken het wel hoor, het gevoel dat je soms denkt ik ga weg en wil scheiden.
Met mij gaat het gelukkig weer een stuk beter, ik zit weer goed in mijn vel en mijn gevoel voor man is ook weer sterker.
Maar of het ooit weer wordt zoals het was, ik weet het niet.
Van het weekend zaten we samen op de bank en opeens vloog de gedachte dat hij eena maandenlange affaire heeft gehad aan.
Ik kon het gewoon niet meer bevatten.
Heeft deze man dat echt kunnen doen? En heeft hij ieder plekoe van haar lichaam gezien?
Ik dacht gelijk, ik kan dit niet accepteren!
Maar later ging het weer en was het weg.
Toch durf ik niet met zekerheid te zeggen dat ik met hem oud wil worden.
Terwijl ik het wel fijn vind bij hem en ook kan genieten.
Ook zou ik niet graag mijn gezin uit elkaar willen halen. Ben zo blij dat dat destijds niet is gebeurt.
Maar is jouw wens als je diep van binnen kijkt echt van hem scheiden?
Flanagan
Ik heb mogelijk in dit draadje, als buitenstaander,(en meelezer) al eens gereageerd. Ik weet helaas niet meer onder welke nick, maar wilde nu toch even op jou reageren Flanagan. Omdat ik je ook 'ken' uit meerdere draadjes en het gewoon ook zo rot voor je vind, je klinkt zo verdrietig.
Ik heb zelf ook beide situaties mee gemaakt; een partner die ten koste van mij te loyaal was naar een ouder (die mij actief en bewust schaadde) en sexueel (en liefdes) ontrouw.
Betrof overigens dezelfde partner.
Voor mij compleet, maar dan ook compleet niet te vergelijken.
Sommige aspecten lijken op elkaar. De pijn, verraad, verdriet,wantrouwen.
Maar toch op een zó ander level.
'ontrouw' met een ouder is ook nooit écht ontrouw. Zelfs niet als er sprake is van ongezonde loyaliteit. De mate waarin je loyaliteit als ongezond bestempelt is ook nog een kwestie van smaak.
Een relatie met een ouder is er hoe dan ook, is hoe dan ook oersterk en veel ouder dan de band met je partner.
Dat is zo anders dan een vreemde die jouw plaats inneemt, eigenlijk niks van doen heeft in je leven. (Zo voelt het dan hè)
De eerste pijn voelde sluimerend, oneerlijk, pijnlijk.
De tweede pijn heeft me letterlijk doen braken en mijn hele zijn op z'n kop gezet, ik was lang helemaal van de wereld.
Wat ik eigenlijk wil zeggen Flanagan is dat ik denk dat je met je partner iets moet gaan doen, en zijn moeder minder belangrijk maken voor jezelf.
Het klinkt alsof het helemaal niet goed gaat met je relatie. Dit ga je niet volhouden of wel en dan eindigen jullie ongelukkig en vervreemd van elkaar.
Hoe weet ik niet. Persoonlijk zou ik letterlijk schoonmoeder (voorlopig) niet meer willen zien, jouw afkeer haat en pijn is te diep. Ook zou ik NIET pikken dat ik er met niemand over mag praten.
Dat is ongezond en vreet je op.
Wat je zèker moet gaan doen is met je partner praten, al dan niet met hulp.
Je bent een mooi en sterk mens en zo ga je echt vastlopen!
regenboog
Door de moedige bekentenis van een vriendin is het net alsof er een verschuiving in ons bouwplan is ontstaan. hoe leg ik dit uit. zij zijn een voorbeeld voor mij. dat je het dus kunt over leven. ook zij heeft na vele vele jaren angsten. en zoals zovelen voor mij al schreven ik denk dat het nooit meer zo onvoorwaardelijk en liefdevol voor mij zal gaan voelen zoals het voelde toen we ja zeiden tegen elkaar. daar heb ik moeite mee. gitte man beloofd telkens weer dat het echt noooooit meer zal gebeuren...maar dat geloven doe ik niet.
ik ga daar even nu niet meer over door schrijven want dan word ik weer verdrietig en ben blij dat ik net weer boven water ben uit de raftbaan.
ik weet niet of ik eindig met man. en als ik geen kinderen had was ik opgestapt. niet meteen maar wel een paar jaar terug. mss ga ik scheiden miss niet. ik weet het niet. ik voel me niet stabiel om te beslissen. dus ik weet het gewoon niet.
net wat jij zegt...het vliegt mij ook enorm aan zo nu en dan. dan kan ik niet eens meer ademen.
het zal ooit z'n plekje krijgen, met of zonder hem. ik ga maar veel met mijn hond op pad. Zij is mij wel trouw.
GitteNN
tja (Flanagan)
Ik sluit me bij Bobbie aan. Je hoeft helemaal niet weg. Er is meerdere keren gezegd dat je vooral moet blijven posten. Er is ook meerdere keren gezegd dat het er niet om gaat dat jouw pijn minder zou zijn. Er wordt alleen gezegd dat het een andere dynamiek is in het geval je bedrogen/gemanipuleerd wordt door je schoonmoeder of dat je man vreemd gaat. Om maar iets te noemen: je man belooft je trouw, je schoonmoeder niet. Je man zit heel diep in je qua energie maar ook letterlijk, dat geeft een band die met geen enkele andere band te vergelijken is. Natuurlijk zijn er ook overeenkomsten, maar maken die dat de verschillen niet aangestipt mogen worden?
Ik sluit me ook bij Laar aan. Heb ook beide meegemaakt en schoonmoeder destijds uit mijn leven gesloten en daardoor achter me kunnen laten. Pijn door het vreemdgaan van man speelde op een ander level.
De pijn en de verbijstering over het gedrag van je schoonmoeder lijkt dusdanig diep, dat ik dat oprecht heel rot voor je vind en me afvraag of je er niet meer mee zou kunnen om het te verwerken. Therapie of misschien wel waard om eens een draadje over te beginnen ("pijn en verraad door (in)directe familieleden)? Waarbij ik dus niet zeg "oh post hier maar niet meer".
Lieve Flanagan
Natuurlijk heb jij ontrouw van jouw man ervaren. Zo kortzichtig om jouw ervaringen af te doen als "minder" (want dat wordt wel degelijk gedaan, en vervolgens wordt in dezelfde reactie ontkend dat het gedaan wordt...). En zo weinig inlevend ook om te denken dat je alleen (een hogere vorm van) ontrouw ervaren hebt, als je partner is vreemdgegaan. Nou ja, ik heb met je te doen en vind dat je veel opbouwende reacties hebt geschreven in een draadje met een titel die precies betrekking heeft op jouw ervaringen. Je bent niet gek hoor, je interpreteert de bijdrages aan jouw adres precies zoals ik dat doe. Ik zou wegblijven, maar ik ervaar het venijn als zo onprettig dat ik je toch even wilde steunen!
Twee dalen te dicht op elkaar
Laatst gaf ik al aan dat de scheur mij deed herinneren aan mijn jeugd en hoe ik moeite had met het feit dat ik merkte hoe de kinderen er leden.
Wat ook speelt en wat ik liever alleen een enkele keer in andere draadjes aangaf, is een ernstige en bedriegende situatie met school waarbij ik ook zwart werd afgeschilderd. Dit vond twee jaar voor de aanvaring met zijn moeder plaats. Maar wel om dezelfde reden ( fout onder kleed). Gelukkig had mijn man bij die eerdere situatie mij wel gesteund zodat het gezin er redelijk door heen is gefietst. Waarom hij twee jaar later het belang uit het oog verloor is als een klap in het gezicht. Helemaal daar zijn moeder wist hoe ik/wij geleden had onder die eerdere situatie.
Ik denk dat de twee gebeurtenissen juist daarom elkaar zo beïnvloed hebben. De ene keer wel steun en de andere keer de kop in het zand. Misschien zijn de diepe dalen te dicht op elkaar geweest.
Regenboog en Marin geven aan ook zoiets meegemaakt te hebben. Ik weet niet hoeveel jaar daartussen zat maar bij mij was die tijd te kort. Ik heb mij wel afgevraagd waarom mij dit is overkomen en hoe men denkt over mij heen te kunnen lopen, denkt mij zo minderwaardig te kunnen behandelen. Ik sta zodoende dubbel in. Ik wist dat alleen een sterker eigenwaarde uitstralen een ander kon wakker schudden.
Eens had zwager aangeboden met man te praten, ik heb aangegeven dat wij er samen uit moesten komen; niet omwille van wat zwager hem liet inzien maar om dat een eigen besef krachtiger is dan een preek van zijn broer. De laatste maanden zie ik een verandering. We kruipen uit het dal, langzaam maar wel bewust van het feit dat er anders geen toekomst is. Iets waar ik aan heb vast gehouden.
De eigenwaarde is wat ik in mijn post vaak aan anderen heb willen meegeven. Mijn visie luidt: Wil je overleven, wat ook de oorzaak is, zorg eerst voor je zelf. Anders kan je ook niet samen werken aan herstel.
Een visie om er voor te zorgen dat mensen in het vervolg wel rekening met je houden omdat je geen katje bent die je zomaar zonder handschoenen kan oppakken.
Dat is namelijk wat ik in de reacties van posters doorlees; angst voor herhaling. Angst beklemt, angst remt.
Wat hou je je
groot Flanagan.
Misschien ergens benijdenswaardig, maar het klinkt ook erg eenzaam.
Natuurlijke moet je eerst en vooral goed voor jezelf zorgen.
Maar je relatie klinkt niet fijn, als je niet eens je zorgen mbt je vader kunt bespreken. Praten jullie wel?
Dat je man je wel steunde bij problemen met school en niet met zijn moeder vind ik ontzettend logisch.
Mijn huidige relatie is heel goed.
Ik kan het niet zo vinden met schoonmoeder maar we hebben geen problemen met elkaar.
Gelukkig maar.
Zou dat wél zo zijn, zou ik echt niet zeker weten of ik de nodige steun van mijn partner zou krijgen.
Met moeders, dat kan gewoon complex liggen
Terwijl mijn partner verder voor mij door het vuur gaat.
Dochtervan,
Dank je.
Ik hoop toch dat hierdoor andere posters het gevoel van wantrouwen en verdriet in een breder band gaan bekijken.
Het in #623 geopperde draadje heeft m.i. snel een 'klagend' karakter en kan zoals eerder schoonmoederdraadjes in een negatief daglicht komen. Een draadje over ontrouw kent meer 'medeleven'. Daarom was in dit draadje meer ruimte voor begrip en gelegenheid tot het van je af schrijven. ( Ik vind dat in schoonmoeders draadjes sommige schoondochters flink werden afgeschoten en daar heb ik geen behoefte aan.)
Laar,
Dat is wat wantrouwen met je doet.
Man vraagt de laatste tijd wel hoe het met mijn vader gaat, ook omdat diverse ouders van vrienden zijn weggevallen en de begrafenissen bijgewoond werden. Maar het wantrouwen heerst ook; is de vraag oprecht of met oog op het eventueel samenvallen met een trip in het buitenland wat dan wel erg lastig uitkomt. Dit klinkt erg onvriendelijk maar dat doet wantrouwen met elkaar.
Eigenlijk net als sommige reacties in dit draadje; argwanend de mobiel van je man checken.
We praten over onderwerpen die de kinderen en het werk en de vakantie betreft, vrij van spanning zijnde onderwerpen. In het verleden ook gesprekken gehad die te maken hadden met eerlijkheid en openheid en waarom iets zo verlopen is. Maar man is niet zo'n prater als hij zelf steken heeft laten vallen. Voor de reageerder in dit draadje ook heel herkenbaar.
Dus zie ik mijn relatie als een fles wijn die de tijd nodig heeft om te rijpen. ik heb geduld zolang ik mijzelf niet weg schuif. Daarin heeft mijn man aan mij een harde noot. Maar ik ben het waard.
Dochtervan
Ik ontken niets, heb alleen gezegd dat het niet te vergelijken is, niets over meer of minder, noch heb ik me weinig inlevend gedragen, zelfs inhoudelijk nog even gereageerd, dus geen idee waar jij het over hebt. Het zijn twee verschillende zaken met deels overlappende delen.
Het schoonmoeder/mandeel heb ik ook meegemaakt zo'n 26 jaar lang, dus ook ik weet echt waar ik het over heb.
Steun
+1 Bobbie.
Iedereen is hier welkom. Ga verder niet in herhaling vallen maar Flanagan is in ieder geval nergens onaardig laat staan venijnig behandeld.
Back on topic!
Nog steeds buikpijn of ik vrijdag wel of niet ga naar de gelegenheid waar ik Truus misschien weer zie.
Als ik zonder Pluisman zou zijn zou ik het geloof ik minder erg vinden. Dat hun elkaar weer zien vind ik denk ik het ergste. Gok dat ze elkaar niet eens aan durven kijken hoor, maar de “band” die er toch tussen hun ontstaan is door een affaire van 1 jaar zal voor mij pijnlijk voelbaar zijn. Al zijn er 1000 mensen.
Ontdekt
Hallo allemaal,
Wat lees ik hier veel herkenning. Ik wil graag kort mijn verhaal doen.
Begin januari kreeg ik een berichtje van een meisje via Facebook. Omdat ik in de auto zat toen ik haar berichtje las ben ik naar een parkeer plaats gereden en beantwoorde haar vraag met ken je Tom?
Het voelde meteen heel erg vreemd en ik vroeg direct aan haar Ja, in hoezo? Waar ken je hem van en waarom wil je dat weten?
Ze kwam meteen met het bericht dat ze een aantal keren gedate had met hem in december en sinds oudjaars avond geen contact meer met hem had gehad. En ze Veel, heel veel contact gehad via telefoon etc.
Meneer bleek een Tinder account aangemaakt te hebben en het meisje wist niets van ons ( ik en onze zoon) en bezorgt was omdat ze niets meer van hem vernomen had.
Ik heb een hele tijd met haar gebeld, bevestiging gevraagd of hij het echt wel was want je weet niet waar je het zoeken moet van verdriet!!!
Van smorgens vroeg tot diep in de nacht hadden ze contact.
Ik ben kapot van verdriet. Verschrikkelijk de liefde van mijn leven(was) ja waar ik al 15 jaar mee samen ben, een zoon rijker en afgelopen augustus pas mee getrouwd ben is vreemd gegaan. En ik heb niets gevoeld. Ik was diep in de wolken van ons mooie leven en het pas getrouwd zijn.
Nu voelt alles als 1 grote illusie...
We zijn nu 2maanden verder. Mijn gevoel is compleet veranderd naar hem toe. Iemand waar je zoveel van houdt je zn pijn kan doen is onvoorstelbaar en onwerkelijk.
Ik ben zelf meteen in therapie gegaan, hij is nu 1x mee geweest maar relatie therapie vind hij nogal wat. Nou ja heeft hij nog wat te zeggen hierover? Nee. Het lijkt 1 grote nachtmerrie en de toekomst ziet zwart.
Herkennen jullie je hierin?
