Verder na ontrouw deel 4

Veel sterkte. Zal een zware dag voor je zijn, virtuele knuffel

Miss

Ik ben na bijna 30 jaar samen uit de relatie gestapt na diverse " vage vrouwen" waarmee hij altijd stiekem afsprak, een wachtwoord op zijn mobiel zette, niets neer vertelde of deelde en waarmee hij stiekem appte. Als klap op de vuurpijl vertelde hij pas toen nooit iets gevoeld te hebben van liefde of chemie voor mij. Dat is het in een notendop, ivm herkenbaarheid noet ik het daarbij laten ☺

Mijn grens voor de relatie was al: verraad is einde verhaal. Ik ken mezelf, dat vertrouwen komt nooit meer terug en ik vind het het ergste dat je een partner kunt aandoen. Toch ben ik niet over één nacht ijs gegaan.
Omdat ook ik hem heb beschermd en dus nooit iemand de waarheid had verteld, kreeg ik bij de scheiding te horen dat hij een schatje was en ik zonder vechten weg was gegaan. Alleen daarom heb ik er al een hekel aan als mensen zeggen dat scheiden makkelijk is of dat er wel heel makkelijk gescheiden wordt.
Dat is niet zo, pertinent niet .
Maarja in je eentje kun je een relatie niet redden .
Daarom vertel ik Senna dat ze recht heeft op haar gevoel en haar tijd mag nemen, zolang als ze nodig heeft. Pas dan kom je waar je zijn moet en dat heeft niets te maken met blijven hangen.

Senna

Fijn dat je wat aan mijn posts hebt. Je vraagt je af of je wel de juiste keuze maakt. Ga ervan uit dat OP DIT MOMENT je de juiste keuze maakt. Vechten voor je relatie kan naar mijn idee nooit fout zijn. Daar is die termijn ook voor,om jezelf van dat twijfelen af te houden. Bekijk over een jaar (of zo) opnieuw hoe de relatie zich ontwikkeld heeft, hoe het tussen jullie gaat, of je allebei geleerd hebt en gegroeid bent, en of dat nog wel bij elkaar past. Geef het tijd 😊

Als je man deze manier van communiceren niet prettig vindt kun je ook andere manieren verzinnen. Elkaar brieven schrijven bijvoorbeeld. Of alleen met de therapeut erbij. Als je de maar voor zorgt dat je geen ‘gesprekken’ gaat voeren op het toppunt van je emoties, want dat zorgt altijd voor twijfels en verwijten, en daar wil je nu voorbij, je wil naar de emoties en pijn daaronder, en je wil elkaar kunnen horen en begrijpen. Dat lukt beter als je de emotie eerst wat hebt kunnen laten zakken.

Heel goed dat je ook zelf aan de slag gaat. Hoe dan ook is dit een periode waarin je allebei veel leert, mooie nieuwe bagage voor de rest van je leven.

Fijne vakantie!

Senna en pennestreek

Geniet van je vakantie! Praten over gevoelens is hier ook een ding. Dus ook dat is weer herkenbaar. Wij zijn daar met onze therapeut mee aan de slag en dat helpt! We leren echt anders samen te praten. En dat geeft mij vertrouwen in de toekomst.
Vwb praten met oudste: ja daar ben ik wel bang voor dat ze boos op vader wordt. Maar wellicht heeft ze al vermoedens dat er zoiets speelt. Met therapeut daar ook over gehad en het zal per kind verschillend zijn wat verstandig is. En je kunt het nooit zeker weten. Maar in haar geval is het wellicht toch verstandig. En als we samen ook kunnen laten zien dat we het moeilijk hebben maar oog voor elkaars gevoelens hebben is dat een hele mooie les voor een kind. Want spanningen voelen ze nu toch ij deze situatie. Maar ik zie er wel tegenop. Want dat zal wel weer het nodige triggeren.

Pennestreek: ik heb ook veel aan jouw bijdragen. Dat geeft me hoop! Dank daarvoor.

Mamase

Hoi,
Wohw wat ontzettend heftig te lezen.
Herken enorm veel uit je verhaal... het vermoeden... de datums... ik kon bij therapie de namen zelfs opnoemen en klopte allemaal. Gezellig een drankje doen met die collega... huhu hoe the fuck.
( 15 jaar lang heeft mijn man me bedrogen blijkt nu, kwam er in mei uit)

ADHD gaan ze mijn man nu op testen..En vandaag onze 2de sessie systeem therapie. Vanmiddag weer een zoveelste intake traject gesprek voor hem omdat ze het nog steeds niet weten.. zo goed niet meer weten wat te moeten doen.. morgen naar zijn psycholoog... donderdag naar die van mij.

Wat is er gebeurd met mij gewone leven!! Hoe kon ik zoooo stom zijn hem te geloven op zijn woord?
Ik herken het. Er zijn dagen bij dat ik walg van mezelf. Misselijk makend. De gedachtes.

Terwijl ik heel goed weet dat ik het waard ben. Financieel onafhankelijk, alles alles aan gedaan.Er een jaar lang bij mijn psycholoog aan gewerkt heb dat ik goed ben zoals ik ben... En toch zijn er weer dagen dat ik het niet voel.

Ik begrijp je... Ik vind het knap dat je er nog steeds bent.

Hey Miss

Wat bedoel je met : "knap dat je er nog steeds bent?"

Mamase

Ik heb een paar tips voor je.
Die dagen/data die eraan komen, je geeft nu al aan 'dat dat niet fijn gaat zijn'. Geloof me, dan wordt het ook niet fijn. Je gedachten kun je sturen. Natuurlijk zijn het triggers, maar je kunt er wat anders mee dan 'de ellende maar over je heen te laten komen'. Spreek met je man af dat jullie samen wat leuks gaan doen. Nieuwe mooie herinneringen maken om die andere mee af te zwakken.
Denk van jezelf niet dat je een rund bent. Vind jezelf geen rund. Je man is een rund dat hij misbruik van jouw meegaandheid heeft gemaakt. En los daarvan, wat had je anders kunnen doen, dat een andere uitkomst had opgeleverd? Hij was nog stiekemer gaan doen, jullie hadden hooglopende ruzies gehad, misschien was de relatie er al eerder op stukgelopen. Nee, het was niet jouw fout dat hij de fout in ging, het kwam niet doordat jij hem teveel ruimte hebt gegeven. Maar dat weet je natuurlijk wel .
Voor dat ontdekken van die data en voor de triggers zou je kunnen overwegen om EMDR te doen. Bespreek dat eens met jouw therapeut. Zelf geen ervaring mee, maar ik hoor er (ook hier) goede verhalen over.

En ja, dat toneelspel, dat liegen, dat jou niet vertellen dat het niet goed gaat, maar dat wel delen met truus. Herkenbaar en zo vreselijk pijnlijk. Wat mij heeft geholpen om daarmee om te gaan was een moment bij onze therapeut, waar we daarop ingezoomd hebben. Ik vroeg hem waarom hij niet 'gewoon' eerst met mij had besproken dat hij twijfels had. Het kostte wat moeite om bij de echte reden te komen, maar wat bleek? Hij heeft ontzettend veel moeite met mij pijn doen. Echt extreem. Dat doet hij niet, want het is zijn taak om mij gelukkig te maken, om voor mij te zorgen. En dat pakte dus echt heel averechts uit. Doordat hij er niet met mij over kon praten, ontstond de verwijdering die hij juist niet wilde. Hij faalde zelf dus in zijn zelfopgelegde taak. Voelde zich daar enorm schuldig over, maar kon daar met mij niet over praten, want... zie hierboven. En zo zit je dan ineens in een neerwaartse spiraal. Het was voor hem ook heel helpend en helend om dat mechanisme te ontdekken. En voor mij was het helpend omdat ik daardoor kon zien dat zijn doel niet was mij zoveel mogelijk pijn te doen. Tot dat moment heb ik alles wat er gebeurde wel zo gezien. En dan zit je direct in een vijandige modus. Toen die modus eenmaal weg was ging het de goede kant op.

Fijn dat jullie zo goed gaan. En ik roep het maar weer eens, geef het (veel) tijd. Alles slijt uiteindelijk. Het verdwijnt niet, maar de scherpe randjes gaan eraf. Echt.

Vechten

Dat ze nog steeds vecht voor haar huwelijk, relatie! Respect daarvoor. Dat kan ik alleen maar beamen en vind ik dus knap. Dat ze er aan werken.

Pennestreek

Wat verwoord je het allemaal weer mooi. Kan duidelijk lezen dat jij zoveel stappen verder zijn. In het begrijpen van.
Ik kom er ook steeds dichter bij. Gelukkig.
Complimenten voor de post. Ik kan er ook steeds wat mee.

Fijn Miss

Ik heb ook bewondering voor jou. Jij kunt vanaf een afstandje kijken naar jullie relatie en ook zien dat het vreemdgaan van je man een oorzaak heeft, daar begrip voor hebben. Dat is heel belangrijk om verder te kunnen. Het maakt het verdriet en de pijn iets beter te handelen. Jou pijn doen was niet zijn doel. En omdat hij heel erg met zichzelf bezig was en zichzelf waarschijnlijk de ogen uit zijn kop schaamde als hij erover nadacht duwde hij dat lekker weg. Maar nu gaat hij het aan. Heel dapper!

Pas als je allebei ziet hoe het heeft kunnen gebeuren, van jezelf ziet waar je de bocht uit vloog en hoe je elkaar naar beneden hebt getrokken en er geen schuld neergelegd wordt bij de een of de ander, maar er begrip is voor elkaar, dan pas kun je samen verder en samen de pijn uit het verleden verwerken.

Miss,

Juist door de aanschrift ‘ Hey Miss’, las ik de reactie van Stip niet zo zeer als een vraag, maar als een compliment die voor jou ook zeer zeker van toepassing is.

Flanagan

Dankjewel ! Xxxxx

Pennestreek

Bedankt voor je lieve reactie en de tips.. EMDR heb ik inderdaad overwogen en ga ik misschien ook wel doen. Ik heb laatst al een sessie gehad maar dat ging meer over dingen uit mijn jeugd die nu getriggerd zijn door het vreemdgaan (verlatingsangst) maar misschien moet ik ook nog wek wat specifieker op de triggers doorgaan. De manier waarop ik alles heb ontdekt is ook erg traumatisch voor me geweest. Ik heb daar nog regelmatig flashbacks van.

Ik denk dat mijn heel erg op die van jou lijkt wat het niet vertellen betreft. Mijn man wil ook juist zo graag dat ik gelukkig ben dat hij maar niet verteld als hem iets dwars zit. Dat werkt hartstikke averechts weet hij nu maar nog steeds vind hij het lastig, ik heb het hart juist op de tong dus is het voor mij ook niet voor te stellen dat je je innerlijke onvrede zo kunt (en wilt) verbergen voor degene waar je zo van houd. Het is zo onlogisch voor mij. Maar ik begrijp nu inderdaad wel beter hoe dat voor hem werkt.

Door de diagnose ADHD zijn er ook veel gedragingen verklaard die ik negatief opvatte altijd. Zoals zich niet aan de afspraken houden, impulsief de planning omgooien of vergeten dat hij mij iets had beloofd, ik dacht altijd dat hij het dan eigenlijk niet met mij eens was en daarom maar zijn eigen zin deed. Of dat hij het niet durfde te zeggen als hij iets geen goed plan van mij vond en daarom maar ja zei en de volgende dag nee deed. Maar dit heeft dus met de ADHD te maken, a. Impulsiviteit en dan achteraf denken.. O ja, we hadden wat anders besproken en B. Heel veel dingen blijven bij hem niet hangen omdat hij tijdens de gesprekken is afgeleid en weet hij dus niet meer wat we hebben afgesproken. Nu kijk ik daar dus heel anders tegenaan en weet ik dat hij juist geprobeerd heeft voor mij het zo goed mogelijk te doen maar hij ook niet beter kón. Nu met medicatie zie ik al een enorme verbetering wat ook bevestigd dat hij het wel anders wilde maar het echt niet lukte.

zomergasten

Lieve allemaal,
Hebben jullie zomergasten gezien afgelopen zondag, met Ester Perel. Zelf vond ik het een eyeopener. Ik ben wel al veel verder in het proces met het verwerken van vreemdgaan dan menigeen hier (denk ik, want ik lees niet meer alles. om niet getriggerd te worden)
De eerste keer dat in een van de voorgaande draadjes iemand me wees op deze psychotherapeute kon ik niets met haar verhaal. alles was te vers. maar dat gold voor mij!! Wellicht dat een ander hier wel iets mee kan.
Na EMDR, relatietherapie, eigen therapie en nu weer relatietherapie en 2,5 jaar verder kan ik naar iemand als Ester Perel kijken en voelen dat het idd wel zo is als zij stelt. Het gaat over relaties, niet alleen partnerrelatie. Het heeft voor mij veel verhelderd.
Hopelijk geeft het jullie ook wat rust in je hoofd.

Lliefs Gitte NN

Perel

Ik heb er nog niet naar gekeken. Wel eerder haar Ted Talk over infidelity.
Gisteren toevallig wel met vrouwlief erover gehad dat het interessant was om samen te kijken, dus dat zal er wel van komen hopelijk.

Ik kan er inmiddels, een jaar na dato, ook redelijk objectief naar kijken en ze zegt intelligente dingen. In mijn situatie, we zijn nu 3/4 jaar op de 'terugweg', is de verwerking van haar affaire ook naar de achtergrond.

Bij ons is de issue voornamelijk nog de 'passie' in de relatie terugbrengen, we verschillen daar erg van in van mening. Het verlangen van haar kant naar mijn fysiek is niet heel erg aanwezig, gisteren gaf ze nog aan dat ze er wel mee bezig is, vindt dat ze een stap 'moet' zetten en me wil verrassen, maar ze zich er dan toch niet toe kan zetten.

Dat soort termen zijn wel pijnlijk om te horen.
Ze is 4 dagen weggeweest met een vriendin, stuurde me vele hartjes, kusjes en 'ik hou van jou's via de app, wat voor mij dan weer erg tegenstrijdig is met de thuissituatie. Een zoen noemt ze 'puberaal' en mijn verlangen naar haar voelt ze zelf niet zo, dus daar mag ik het mee doen.

Ze houdt van mij, ik heel erg van haar, ik verlang naar haar, maar zij voelt die aantrekkingskracht niet,.. of heeft hem niet naar míj. We zoeken nog heel erg op dat gebied.

Goed, ga ik weer... Ik reageer zelf ook minder in dit topic. Ook vooral omdat de ontrouw zelf me dus niet zo heel veel pijn meer doet, mijn onderwerp dus veranderd is naar 'breng de passie in mijn relatie terug',.. of 'help me accepteren dat het heilige vuur gewoon wat minder is dan bij mijzelf'.

Lees nog wel mee en probeer daar waar mogelijk is een beetje hoop te geven aan de mensen die er nog middenin zitten.

verduidelijking

Ik zeg
"Ze is 4 dagen weggeweest met een vriendin, stuurde me vele hartjes, kusjes en 'ik hou van jou's via de app, wat voor mij dan weer erg tegenstrijdig is met de thuissituatie. Een zoen noemt ze 'puberaal' en mijn verlangen naar haar voelt ze zelf niet zo, dus daar mag ik het mee doen."

Thuis laat ze me ook regelmatig horen hoeveel ze van me houdt hoor, het is alleen mijn domme (?) verwachting na zo'n weekend weg, dat ze dan thuiskomt en me onzettend lief vindt dat ze dat kon doen met haar vriendin, dat ze positieve energie meeneemt en dat ze het zo fijn vindt weer naast me te liggen in bed.. Als we elkaar dan 3 dagen op rij niet ontzettend veel aanraken... Het is lastig te rijmen dat haar gevoelens die ze zegt te hebben voor mij niet stroken met de fysieke aantrekkingskracht, die ik dus wel voel. Maar ik ben een man, die steken wellicht heel anders in elkaar.

Ik heb het me hier eerder afgevraagd. Zie ik het nou zo verkeerd, zijn mijn verwachtingen onlogisch, vreemd?

Vind ik niet

maar ik ben heel fysiek ingesteld. En dan heb ik het niet alleen over 'de daad', maar over een knuffel, een zoen, tegen elkaar aan liggen in bed. Ik vind dat ik wat dat betreft tekort kom, omdat manlief later naar bed gaat dan ik. Is bij ons even discussiepunt. Maar nu de dokter heeft gezegd dat hij meer moet slapen (ik heb ook altijd gelijk , alleen neemt hij het van een ander wel aan) heb ik goede hoop dat dat ook weer meer gaat gebeuren.

Ik snap je vrouw eerlijk gezegd ook niet. Wat ik me afvraag, is ze wel van de knuffels? En zo ja, kun jij het daar dan toe beperken? Wij hebben een periode gehad, toen de kinderen klein waren en regelmatig 's nachts wakker, waardoor ik zelf niet goed sliep, dat ik absoluut geen behoefte had aan seks, maar wel aan die knuffels. Maar man vond dat lastig. Die wilde meestal verder gaan. Waardoor ik uiteindelijk ook die knuffels/in bed tegen elkaar liggen niet meer wilde. Zou daar een begin in kunnen zitten? Langzaam opbouwen?

En ik heb het al eerder tegen je gezegd, ik zou, als ik jouw vrouw was, willen weten waar dat gebrek aan behoefte (ik wou schrijven tegenzin, maar ik hoop dat dat te sterk uitgedrukt is) vandaan komt. Er moet iets achter zitten. En daar zou ik zelf benieuwd naar zijn. Denk ik. Tenzij ze het zelf wel weet, maar het niet aan durft te gaan. Maar in dat geval moet ze denk ik wel zo realistisch zijn om te bedenken dat het dan uiteindelijk toch een breekpunt wordt voor jullie. En is ze daartoe bereid?

Nee, ik zou het er niet bij laten zitten. Jullie zijn al zo goed op weg, deze stap hoort er ook bij, naar mijn idee. Anders wordt de relatie denk ik toch niet compleet. Ook al omdat jij weet dat ze die gevoelens wel voor een ander had, en dus ook weer zou kunnen hebben. Ik zou het daar heel moeilijk mee hebben, omdat het voor mij het vertrouwen in haar zou verkleinen.

Pennestreek

Bedankt dat je me af en toe vertelt dat ik niet onredelijk ben.

Mijn vrouw is wel van de knuffels en kusjes, tegen me aanhangen op de bank, hapje/drankje op tafel, ik masseer haar graag en veel, ik wordt 's ochtends wakker tegen haar aan in bed. Dat is dan ook gelijk wat ze aanhaalt als ik over de 'stappen daarna' begin in een gesprek. Dat we toch al veel knuffelen en intiem zijn op dat vlak.
En dat geeft me dan het gevoel dat ik onredelijk zou zijn dat ik met mijn vrouw wil vrijen, dat ik me aanstel. En nee, echt niet elke dag. Het landelijk gemiddelde halen we niet en dat is voor mij niet het issue.

Gisteren viel me wel op dat als ik haar weinig op zoek (bewust) ze dan ook weinig naar mij komt, maar goed, dat is ook weer menselijk. De ene dag voel je je knuffeliger dan een andere. Ik moet daar ook weer niet teveel waarde aan hechten.

Het is een gebrek aan behoefte, geen tegenzin. Ook al zegt ze wel dingen als 'ik ga geen dingen doen waar ik geen zin in heb'. Mijn antwoord is dat ze dat ook zeker niet 'moet' doen. Het zou natuurlijk moeten aanvoelen en ik hoop, ook voor haar, dat ze dat kan oplossen. Er weer van wil genieten met mij. Zich er gewoon weer aan kan overgeven. En nee, dat hoeft niet elke dag, maar het zou zo ontzettend fijn zijn en een bevestiging van ons hervonden geluk dat haar ogen eens lust richting mij zouden uitstralen. Zonder daarmee te zeggen dat ik niet gelukkig ben met waar we nu wél staan.

Begrijp me niet verkeerd. Het is voor mij nog lang geen showstopper dat 'ik niet gelukkig genoeg' zou zijn en daarom maar de handdoek werp. Absoluut niet zelfs.

Schaamte?

JJ, kan het zijn dat je vrouw zich heel diep van binnen nog schaamte voelt. Dat die schaamte haar blokkeren als jij aangeeft seks met haar te willen en zij onbedoeld de schaamte weer voelt opkomen?
Goed mogelijk dat zij daar zelf niet blij mee is, maar ook niet weet hoe het los te laten zodat schaamtegevoel haar blijft tergen.
Als dat speelt, lijkt mij dat een heel eenzaam proces. Misschien heeft ze baat bij een sessie met een therapeut, misschien heeft ze nog wat tijd nodig om die diepe frustratie een plek te geven.

schaamte

Ik weet het niet.

Afgelopen vrijdag was het precies een jaar geleden dat ze me zei te willen scheiden. Ze heeft er niks over gezegd. Ze was het al vergeten, ze was er niet mee bezig. Ze vergeet dingen snel, ook, of zeker, de negatieve dingen. Ik verschil daarin, hoopte erop dat ze zich ervan bewust was, het momentje zou 'pakken' om te laten weten dat we er goed op staan, zoiets. Ik bedoel te zeggen, zou ze dan echt nog schaamte kennen en daarom zich niet aan mij kunnen overgeven? Het zou me verbazen.

Ik heb haar wel gezegd dat de dingen die ze tegen mij zegt, hoeveel ze van me houdt, dat ze me mist als ze een paar dagen weg is, hoe fijn ze het vindt bij me te zijn dan niet echt meer duiden op een probleem met het gevoel richting mij, want dat zit dan blijkbaar weer goed, en we dan wellicht beter bij een seksuologe moeten aankloppen om blokkades uit een verleden weg te halen.

Die blokkades zijn er blijkbaar bij mij, gezien het feit dat ze over haar affaire wel termen als 'opvreten' en 'lust' gebruikt heeft.

Al eerder gezegd, ook voor ons probleemjaar 2017 lagen we niet meer op 1 lijn op dat vlak. Het heeft dus vrij weinig met de affaire te maken, maar wel met de situatie die op dat vlak tussen ons is ontstaan, al dan niet onbewust aanwezig.

Het enige wat ik kan doen is afstand bewaren op dat vlak, niet aandringen en er vooral niet teveel over beginnen.

Datum

Ik zou zo’n datum ook niet willen ophalen. Wat heb je er aan? Vieren dat het je gelukt is bij elkaar te blijven? Er zit niet veel moois aan die dag, een dag om snel te vergeten.

Blokkades

Hoe bedoelde de zin’ De blokkades zijn er blijkbaar bij mij’?
Dat ze sowieso geen seks meer met je wilt hebben?
Als ze geen schaamte toont, betekent dit niet dat het niet leeft.

Maar tips van een sekstherapeut kan je creativiteit vergroten; misschien wilt je vrouw veranderingen/ vernieuwingen beleven. Een ander liedje, andere start.

Koop een boek met standjes om met elkaar te bespreken wat fijn en niet fijn is.

Juist niet vergeten

Hier is het bijna 3 jaar geleden 23 september om precies te zijn. De datum is net zo in mijn geheugen gegrift als mijn trouwdatum. Trouwens ook wat betreft heftigheid van het gevoel erg vergelijkbaar.

Nee, ik vind niet dat we die datum moeten vergeten. Het was het begin van een hele heftige periode, die ik ook niet wil vergeten. Dus ik wil er zeker wel bij stilstaan. En ik hoop dat man het zich ook herinnert.

Ik vind het voor de erkenning belangrijk. Ik vind het een beetje gemakkelijk om eerst je huwelijk op te blazen, maar omdat het *nu* weer goed is/gaat dat vergeten. En verwachten dat je partner dat dan ook doet. Nee, erkenning van wat er is gebeurd is (voor mij) heel belangrijk. Maar terwijl ik dit typ realiseer ik me dat ik dat dan wel aan man moet laten weten. Verwachtingsmanagement en iets met assumptions. Ik leer het nog wel eens .

kama sutra

Ik denk niet dat inspiratie het probleem is. Ons seksleven is tot een jaar of 2-3 terug altijd wel heel 'vernieuwend' geweest. Je kunt wel de kama sutra gaan lezen, maar als één van beiden daar eigenlijk niet eens mee bezig wil zijn kom je niet veel verder.
De klad kwam er echt in door mijn verwaarlozing en het gevoel van 'moeten' aan haar kant.

Met de blokkades zijn er bij mij verwijs ik -toch weer- naar het feit dat het met een ander allemaal wel vanzelf ging, blijkbaar (want ik was er niet bij), en ze termen als lust gebruikte om uit te leggen wat die affaire zo interessant maakte. Ze was naar eigen zeggen nooit verliefd en het was ook geen eenmalig 'foutje', maar smaakte naar herhaling. (Auw.)

De blokkades zitten hem dan in het -onbewust- vasthouden van de persoon die ze ziet die haar het gevoel gaf dat ze aan een quota moest voldoen. De persoon die niet samen met haar naar bed ging, maar als hij dat dan wel deed dan ook gelijk seks wilde.

Ik schilder me nu wellicht af als een boeman in die tijd, maar dat is hoe ze het voelde en ervaarde, niet perse hoe het was of werd bedoeld. Maar ik kan me wel voorstellen dat dat nog ergens rondhangt en het daardoor bij een nieuwe jongen die veel spanning met zich meebracht een stuk eenvoudiger ging. Daar zat natuurlijk geen oud zeer.
Ik doe niks tegen haar zin, en stel me nu -onnatuurlijk- enorm passief op.

Aan de andere kant, als je het niet opzoekt gaat het nooit meer vanzelfsprekend worden.

assumption..

"Maar terwijl ik dit typ realiseer ik me dat ik dat dan wel aan man moet laten weten. Verwachtingsmanagement en iets met assumptions. Ik leer het nog wel eens ."

Dat is een dingetje. Mijn vrouw vroeg me een tijd terug of er 'belangrijke datums' waren die ze moest weten, of ik haar daar dan op de hoogte van wilde brengen.
15 (ze ontmoette hem) en 31 augustus (ze wilde scheiden) heb ik meerdere malen genoemd, ook vorige week nog. Maar ze zegt het dan vergeten te zijn, dat ze er helemaal niet mee bezig is.

Dat begrijp ik gewoon niet echt. Het is toch niet zo dat alleen ik de pijn heb ervaren van een bijna ontploft huwelijk? Lastig dingetje hoor,.. ben ik te empatisch, maak ik me teveel druk over dat soort dingen? Of zij juist te weinig?

Dat is dan wel eh, vreemd, ja.

Als ze er nog speciaal om vraagt nota bene...
Kijk, ik kan me voorstellen dat ze niet trots is op zichzelf over dit gebeuren. En dat ze het daarom liever uit de weg gaat (struisvogelen kan ik ook heel goed, dus dat herken ik wel). Maar als ze er echt om vraagt, en jij geeft het aan, dan snap ik niet dat ze er niks mee doet. Al is het maar een appje of lief kaartje of desnoods alleen maar "weet je nog?". Je hoeft het niet te vieren, maar het zou naar mijn idee een goede aanleiding zijn om weer eens met elkaar te praten over wat er gebeurd is of hoe het nu gaat.

Nou ja, ik snap je helemaal!