Verder na ontrouw deel 7
Daar issie dan, deel 7 alweer! Dit onderwerp loopt intussen al jaren. Weet iemand ook hoe je de andere draadjes terug kunt zien? Ik kan dat tegenwoordig niet meer vinden.
Talloze dames en een heel enkele heer stellen hier hun lief en leed op schrift, nadat ze bedrogen zijn. En dan volgt altijd de hele moeilijke vraag: kan ik dit vergeven, of niet? Blijf ik bij hem, of niet?
Ervaringen laten zien dat het jaren en jaren kan duren voordat deze wond hersteld is en je je man/vrouw weer vertrouwt. Soms komt dat vertrouwen nooit meer volledig terug.
Persoonlijk vind ik dat de volmaakte relatie niet bestaat. Je mag van elkaar volledige trouw en toewijding verwachten. Maar een huwelijk is natuurlijk geen constante staat van geluk. Ontrouw zet de boel even heel erg op scherp: hoewel sommigen denken dat je niet vreemd gaat in een relatie die echt goed is, klinkt mij dat teveel als de stelling dat waar 1 vreemdgaat, 2 schuld hebben. En het lullige is dat de bedrogen partner vaak geen idee had dat de ander niet gelukkig was. Dat waren ze zelf namelijk wel. Ik persoonlijk hou minimaal een keer of wat per jaar een onderhoudsgesprekje om te peilen hoe tevreden mijn man is met de relatie. Maar als hij niet eerlijk is, in zijn communicatie, kan hij mij ook de schuld niet geven voor mijn vermeende tekortkomingen, vind ik.
Enfin, stof genoeg om eindeloos met elkaar over te tikken 
En natuurlijk zijn we er voor elkaar, om elkaar te steunen en troosten.
Tenslotte zou ik wel graag even willen zeker stellen dat we niet voor elkaar gaan beslissen of de ander beter scheiden kan, dan wel blijven moet. Dat is een persoonlijke beslissing en daar mag een ander niet over oordelen.
ToSweet1989 schreef op 27-06-2021 om 20:18:
Ik ben het meest boos dat ons 'sprookje'niet meer klopt. Vanaf heel jong bij elkaar, kids, trouwen, alles samen delen en ineens voor mij vanuit het niets een affaire beginnen van enkele maanden.
Dat inderdaad, het maakt me zo verdrietig dat er nu iemand anders ‘tussendoor’ is geweest…
LaBelladonna schreef op 27-06-2021 om 19:26:
Zij zei dat de fout die iemand maakt, dat dat diegene daarmee niet tot een helemaal fout persoon maakt. Hij heeft een hele grote fout gemaakt, maar daardoor ís hij niet meteen ook een compleet fout persoon.
Zo probeer ik ook te denken, hij ís niet zijn vreemdgaan. Hij is niet fout. Wat hij heeft gedaan was alleen heel erg fout.
Ik was het meest boos om de leugens, al die jaren. Om het voorbij gaan aan mij, het mij niet een eerlijke kans geven om de problemen die hij op een gegeven moment in onze relatie ervoer, samen met hem op te lossen.
Dit dus, had nou gewoon naar me geluisterd en met me gepraat. Het is allemaal zo onnodig geweest!
Het meest verdrietig ben ik om het verlies van onze exclusiviteit. Dat hij seks heeft gehad, intiem is geweest met een ander terwijl dat iets is wat alleen van ons samen had moeten zijn.
Precies dat. Die is exclusiviteit is weg en dat vind ik heel moeilijk, heel verdrietig.
Ik was nooit aan het denken over zijn relaties voor mij. Jullie wel? Nooit mij afgevraagd wat en hoe het er in bed toeging. Nooit. Niet jaloers. Geen behoefte aan. Ik was speciaal voor hem en hij voor mij. Nu ik weet dat er zo lang -naast mij- sex is geweest met een ander, is dat veranderd. Ik voel mij niet meer speciaal. Ik wil bepaalde dingen niet meer in bed. Of zie hen dan voor mij. Ook door de foto's die ik vond. En ik ken haar stem en maniertjes. Ik zag het (letterlijk) voor mij. Een vrouw (nu uiteraard dikke vette ex-vriendin) die mij ook nog fijntjes in al die jaren wel eens vertelde over haar temperament in de slaapkamer, dat ze haar poes in model trimde.
Afijn, ja het was fijn om 'de enige' te zijn, de speciale. De exclusieve.
Mamame, ik geloof echt niet dat alle vrouwen die vreemdgaan zo zijn. Sterker nog sommige verhalen zijn verdrietig. Wisten niet dat de man getrouwd was bijvoorbeeld. Maar sommigen daar op het forum zien het als stoer. Ach wie weet overkomt het hun over tien jaar. Dan kunnen ze hier aansluiten 😜.
Ja, dat is echt vreselijk jammer, dat daar nu een soort van 'smet' op is gekomen. Een kras/vlek die met geen mogelijkheid meer helemaal weg te poetsen is, hoe hard je het ook probeert...😭
Wat hij voor mij met andere vrouwen heeft gedaan, dat maakt voor mij inderdaad verder ook niets uit. Heel veel en heel apart is dat echter niet geweest, want hij had in principe zoiets van dat bewaar ik voor degene waar ik mijn leven mee ga delen, dat ga ik niet niet zomaar met iedere vrouw delen die maar wil. Hoe anders dacht hij daar ineens over na 25 jaar relatie... Maar goed, dat zorgt inderdaad voor de meest onprettige beelden van man bezig met die ander in je hoofd, zij helemaal tot in de puntjes verzorgd, poes netjes getrimd, helemaal sexy en bijna "too hot to handle", zorgt er voor dat je jezelf inderdaad een heel stuk minder speciaal voelt, hoe je ook je best doet om er mooi en goed verzorgd uit te zien. Het laat je zo enorm twijfelen aan jezelf, alsof je zelf niets meer te bieden hebt, alsof je zomaar inwisselbaar bent. Dat hakt er echt wel in. Zou een gegronde reden zijn om er een punt achter te zetten. Ware het niet, dat er daarnaast veel meer redenen zijn, om dat juist niet te doen. Om verder te kijken, voorbij de pijn en verdriet die dit bij je veroorzaakt. Om te kijken naar wat er wél nog is, waarom dit heeft kunnen gebeuren en daarbij ook jezelf in de spiegel eens goed aankijken. En dan in gesprek gaan en blijven met elkaar. Op een Z.O.E.N manier. Zacht. Open. Eerlijk. Nieuwsgierig. Zorgen dat je begrip, interesse en respect kunt opbrengen voor elkaar, dat je jezelf kwetsbaar durft op te stellen naar elkaar, zodat de verbondenheid en de liefde tussen en voor elkaar weer de ruimte krijgt en terug kan komen, terrein kan winnen. Dan wordt die kras/vlek steeds minder belangrijk. Wordt het steeds meer als een gebruikersspoor, wat op zo veel dingen zichtbaar wordt nadat je het in gebruik hebt genomen. In het begin vindt je dat vervelend, dat er op iets nieuws krassen komen, maar op den duur vallen die ook niet meer zo heel erg op, ben je er aan 'gewend' geraakt.
Eens met Bella.
Lentebloem, dat is zeer zeker zo. Ik was een paar maanden voor de uitkomst getrouwd. Als kers op de taart van ons lang samen zijn. Dan kom je wel van een koude kermis thuis. En wat was ik blij dat ik geen feest van 10.000 euro had gegeven.
Anna, oh ja ik heb daar het eerste jaar mee gelezen en hun toe gesproken waar de honden geen brood van lusten, haha. Nu denk ik echt, miss wat een onbegonnen zaak, waar zat je met je hoofd.
Ze zijn moederziel alleen met hun kruimels en je hebt het over verdriet, zeg maar gerust Mega verdriet. Wat een eenzaam bestaan, minnares zijn. De man die zijn broek omhoog trekt en weer gedag zegt en jij die eenzaam achter blijft, nooit spontaan kunnen sparren en spuien. Ja ik had er op een gegeven moment zelfs medelijden mee. Want negen van de tien keer worden ook hun bedondert en zijn er veel meer truzen in het leven van een van de mannen. Daarna maar gestopt met lezen. De te empatische miss kwam weer omhoog toen. Want idd iedereen heeft een keuze.
Ongelooflijk hoe dagen zich toch af kunnen wisselen. Zat hier zo mooi te vertellen afgelopen week hoe mindfulness ik wel niet ben. Nou dit weekend is er wat geknakt. Man was niet thuis toen ik thuis kwam uit mijn werk en het vloog me naar mijn strot. Miss van 3 jaar geleden kwam te boven. Bah, wat haat ik dit wantrouwende trauma toch. Stopt dit ooit?
Anna Cara schreef op 28-06-2021 om 09:08:
Mamame, ik geloof echt niet dat alle vrouwen die vreemdgaan zo zijn. Sterker nog sommige verhalen zijn verdrietig. Wisten niet dat de man getrouwd was bijvoorbeeld. Maar sommigen daar op het forum zien het als stoer. Ach wie weet overkomt het hun over tien jaar. Dan kunnen ze hier aansluiten 😜.
Het is maar wat je stoer vindt. Heb op dat forum en dat topic ook wel eens wat zitten lezen, maar ik denk dat heel veel van hen op een gegeven moment toch echt wel gewetenswroeging krijgen tav de vrouw van hun minnaar. Al zullen ze dat nóóit toegeven. Nee, dat is allemaal eigen verantwoordelijkheid van hun minnaar, die hun eigen vrouw ontrouw is. Zij voelen zich niet verantwoordelijk voor de keuzes die hij daarin maakt. Nee, ze zijn er inderdaad niet verantwoordelijk voor, maar wel degelijk medeplichtig, ze faciliteren toch wel degelijk de mogelijkheid om de vreemdganger zijn gang te laten gaan, omdat ze zelf die man ook voor bepaalde bezigheden willen hebben. Ze zorgen er wel voor dat die man ontrouw is, door het vuurtje zelf ook steeds weer aan te wakkeren, zijn aandacht te blijven vragen. En als het ze later zelf overkomt...tja, wie weet sluiten ze dan ook hier aan...😝
Wat je zegt Miss. Eigenlijk zijn het heel eenzame vrouwen, die een minnaressenbestaan leiden. Moederziel alleen, met enkel de kruimels waar ze het mee moeten doen. Mooi gezegd.
"Ongelooflijk hoe dagen zich toch af kunnen wisselen. Zat hier zo mooi te vertellen afgelopen week hoe mindfulness ik wel niet ben. Nou dit weekend is er wat geknakt. Man was niet thuis toen ik thuis kwam uit mijn werk en het vloog me naar mijn strot. Miss van 3 jaar geleden kwam te boven. Bah, wat haat ik dit wantrouwende trauma toch. Stopt dit ooit?"
Vreselijk hè. Ik denk aan je. Dikke virtuele knuffel, meis!!!
Ik kreeg een mooie tip om het te zien als golven in de zee. Soms kabbelend. Soms onstuimig. Soms een hoge golf. Je staat erin en laat maar gaan. Golven gaan voorbij Miss. Ook deze throw back golf.
Een aantal keer lees ik terug dat je ook vooral naar jezelf moet kijken:
Om te kijken naar wat er wél nog is, waarom dit heeft kunnen gebeuren en daarbij ook jezelf in de spiegel eens goed aankijken.
De spiegel dat er ook altijd wat bij jou ligt, ben ik het niet mee eens. Soms wel hoor. Maar in sommige gevallen van vreemdgaan niet.
Net ontvangen van SoChicken. Voor wie interesse heeft:
Loslaten en accepteren - 4 verrassend simpele tips om er beter in te wordenLoslaten en accepteren is logisch
Ja, dat klinkt misschien een beetje te rationeel, maar het is waar. We hebben weinig tot geen controle over de meeste aspecten van ons leven. Onze gebruikelijke reactie is om dan maar een illusie van controle te creëren in ons hoofd, zodat we nog enigszins kunnen ontspannen.
Maar die illusie veroorzaakt stress, omdat het niet waar is. En hoe harder je je best doet om alles te controleren, des te meer stress je ervaart. Niet fijn.
Loslaten en accepteren betekent dat je de realiteit omarmt zoals ze is. Dat je inziet dat je weinig controle hebt, en daar gewoon in gaat hangen in plaats van ertegen te vechten.
Best fijn. Laten we eens kijken hoe je daar beter in kunt worden.
1. Gedachten zijn gewoon wolken
Is het je weleens opgevallen dat vrijwel al je problemen worden veroorzaakt door je gedachten? De gedachten die je denkt bepalen je gevoel. En als je problematische dingen denkt, voel je je naar.
Hoe serieuzer je je gedachten neemt, des te groter je problemen voelen. En des te meer stress je ervaart. Leer je echter om je gedachten te zien voor wat ze zijn, dan kun je eindelijk ontspannen en loslaten.
Gedachten zijn sensaties in je bewustzijn. Ze komen en gaan zonder jouw goedkeuring. Jij bepaalt niet wat je denkt, gedachten komen gewoon zoals wolken aan de lucht. Je kunt ze niet stoppen, niet controleren en niet wegduwen.
Als je wel zou kunnen bepalen welke gedachten er opkomen, dan zou je alleen blije gedachten denken – toch?
Wat je wel kunt doen is je niet zo mee laten slepen door de inhoud van de gedachten. Je kunt de gedachten aanschouwen en ze langs laten waaien als witte wolken op een mooie zomerdag.
Hier vind je tips: Je bent niet je gedachten – hoe ik leer minder te denken
2. Negatieve gedachten zijn niet ‘extra waar’
Negatieve gedachten voelen zwaar en serieus. En daardoor lijkt het alsof ze ‘waarder’ zijn dan neutrale en positieve gedachten.
Maar alle gedachten zijn even onwaar. Dat is fijn om te weten, want als je leert om ook je zware, negatieve gedachten te zien als simpele wolken aan de lucht, dan wordt het veel eenvoudiger om ze lekker voorbij te laten wapperen.
Negativiteit en angst activeert je zenuwstelsel op allerlei manieren, waardoor je je gespannen en minder blij voelt. En dat komt omdat je hebt geleerd om die gedachten zo serieus te nemen. Maar dat hoef je niet te doen. Door bijvoorbeeld dagelijks te mediteren kun je dit perspectief stap voor stap veranderen, zodat je je vrijer en rustiger gaat voelen.
3. Loslaten is je aandacht verplaatsen
Wat is loslaten precies? Hoe accepteer je? Het is vrij eenvoudig: je kunt loslaten door je aandacht te verplaatsen.
Stel dat je wordt meegesleept door allerlei negatieve gedachten. Over je werk, over een fout die je hebt gemaakt, over een persoon waar je boos op bent. Uit gewoonte verplaats je je aandacht volledig naar deze gedachten – je aandacht zit helemaal in je hoofd.
Hoe kun je dit gedoe nu loslaten? Simpel – door je aandacht te verplaatsen naar iets anders. Bij voorkeur naar het moment. Haal je aandacht weg bij al die negativiteit en breng je aandacht naar iets in het hier en nu. Bijvoorbeeld het gevoel van je billen op de stoel, of door heel bewust een boterham te smeren of door te dansen op fijne muziek.
Dat is alles. Verplaats je aandacht naar het moment, dan trek je het vanzelf uit je hoofd. Die wolken waaien gewoon verder. Prima, allemaal prima.
4. Accepteren is je verwachtingen loslaten
Acceptatie is het loslaten van je verwachtingen, van je wens dat dingen anders zouden moeten zijn dan ze daadwerkelijk zijn.
En ja – die verwachtingen zijn ook gewoon gedachten.
Verwachtingen maken het leven ingewikkeld. En het is logisch dat ze veel stress veroorzaken, aangezien ze haaks staan op ‘dat wat is’. De realiteit is hoe het is en niet anders. Je kunt wel vinden dat het anders zou moeten zijn, maar dat maakt niet dat het anders is. En dus ervaar je spanning.
Acceptatie betekent niet dat je passief bent en nooit meer iets wilt veranderen. Het betekent simpelweg dat je de realiteit ziet voor wat ze is: zo, en niet anders. Je kunt je best doen om het in de toekomst anders te maken, maar dat verandert niets aan het hier en nu.
Het is wat het is – die uitspraak is altijd waar. En wensen dat het anders was is altijd een illusie in je hoofd. Accepteer – dan voel je je een stuk vrediger.
Dag allemaal,Bedankt voor jullie belangstelling. Wat een drama kan het toch wezen soms! Als ik lees hoe een ingewikkeld web van leugens het was bij Anna Cara, besef ik wel dat er gradaties zijn. Tenminste, ik vind van wel. Verdriet kun je niet wegen, maar mijn mans overspel heeft zich over die twee weken uitgesmeerd en hoewel er ook wel een en ander gelogen is, was het verder toch vrij ongecompliceerd in vergelijking met sommige van jullie verhalen. Heel kort ook.Desondanks is het lachwekkend hoeveel overeenkomsten er zijn tussen alle leugens die de vreemdgangers opdissen. Je kunt er zomaar een draaiboek van maken 
Heel ergelijk is dat zo'n man zo gauw mogelijk zand erover verwacht, hup, we kijken naar de toekomst. Dat is een onmogelijke verwachting. Hij heeft zelf jarenlang met deze dubbele rol geleefd, zijn vrouw kan niet in een weekje alles verteren en doorrrr!Persoonlijk denk ik dat het ego van een man heel kwetsbaar is. Wat ik bij mijn eigen zie, is dat hij zijn fouten en tekortkomingen sowieso zo veel mogelijk bagatelliseert of verbergt. Ik geloof dat we allemaal onvolmaakt zijn, hij dus ook en dat je dat moet accepteren als feit; niet als excuuus gebruiken om stomme dingen te doen, maar wel eerlijk naar jezelf kijken, zodat je er ook wat aan kunt bijschaven. Verandering begint met erkenning van je fouten, no?
Vanmorgen was hij chagrijnig. Ik vroeg hem of hij soms die klok steeds verplaatste in de badkamer. Ja, dat was hij. Hij werd gek van dat getik als hij zat te poepen. Waarom zeg je dat dan niet gewoon, vroeg ik. Ach, hij had het al zo vaak gezegd in het verleden en ik vergeet dat toch weer, dus dat heeft geen zin.Nou, het zou wel veel sneller zijn geweest, ipv dat spelletje van wekenlang schuiven met die klok! Gemopper was mijn deel. Ik vergat alles. Gut, wierp ik terug, alsof jij alles onthoudt wat ik tegen je zeg!
Het gaat hier z'n gangetje. Niet heel slecht, ook niet heel goed. Leefbaar in elk geval. Ik heb de mail niet verstuurd. Ik heb wel een korte klaarstaan betreffende een specifieke grens van me, die veranderd is. Ik verstuur hem als hij er chagrijnig over blijft dat ik die grens verlegd heb. Ik ben ook niet zo van de confrontaties De vorige keer dat zoiets speelde, was hij ook helemaal van streek. In plaats van hem duidelijk mijn grens mondeling kenbaar maken, moest ik dat maar doen als het zich voordeed, zei hij toen. Dus die instructie neem ik nu in acht.Heb ik tenminste iets onthouden van alle dingen die hij me omtrent zijn gebruiksaanwijzing heeft verteld.
Puinhoop schreef aan het eind: ‘moest ik dat maar doen als het zich voordeed, zei hij toen. Dus die instructie neen ik nu in acht.’
Dan verrijst bij mij de vraag ‘waarom?’ Blijf liever wie je bent; je kan van een ander leren, maar de ander mag ook stil staan bij de onduidelijke signalen die hij uitzendt.
Puinhoop, Wat bedoel je met specifieke grenzen veranderen?
Ondanks dat hier geen sprake was van fysieke ontrouw, heeft ons sexleven er wel onder geleden want het verdriet aan verlies vertrouwen en het negeren wat we samen hadden, heeft littekens achter gelaten. Littekens die kunnen opspelen als ik mijzelf maar nog meer mijn hart open durft te stellen. Dan kan ik op zo’n moment niet meer genieten, dan durf ik op zo’n moment niet meer te genieten. Dat gaat na verloop van tijd wel weer terug komen, net alsof we elkaar opnieuw leren kennen.
Hierboven werd de exclusiviteit aangehaald. Exclusiviteit in de intimiteit is belangrijk; je wilt niet stil staan bij wat hij met haar gedaan heeft en stilletjes afvragen wie nu eigenlijk het beste is in bed. Dergelijke gedachten zijn als een koude douche.
Maar er speelt nog iets anders; de exclusiviteit in de band met elkaar. Vrouw en man vormden al lange tijd een team; voor elkaar klaar staan, elkaar kunnen lezen en samen de toekomst in gaan. Ik geloof dat die band nog belangrijker is dan sex; die band staat voor geloof in elkaar en voor het samen verder willen gaan. Met sex als de slagroom op de taart. Maar dan moet je wel eerst samen een taart willen gebakken. 🙂
Gedoe over een klok.
Koop een klok die niet tikt, gezeur ook tot het verleden.
Flanagan schreef op 28-06-2021 om 13:50:Hierboven werd de exclusiviteit aangehaald. Exclusiviteit in de intimiteit is belangrijk; je wilt niet stil staan bij wat hij met haar gedaan heeft en stilletjes afvragen wie nu eigenlijk het beste is in bed. Dergelijke gedachten zijn als een koude douche.
Maar er speelt nog iets anders; de exclusiviteit in de band met elkaar. Vrouw en man vormden al lange tijd een team; voor elkaar klaar staan, elkaar kunnen lezen en samen de toekomst in gaan. Ik geloof dat die band nog belangrijker is dan sex; die band staat voor geloof in elkaar en voor het samen verder willen gaan. Met sex als de slagroom op de taart. Maar dan moet je wel eerst samen een taart willen bakken.
Dat dus. Ik voelde me altijd heel sterk naast mijn man. Met hem kon ik de hele wereld aan. Toen ik hem leerde kennen had hij altijd drommen vrouwen om hem heen. Hij koos echter voor mij en heeft ook echt zijn best voor me moeten doen want ik was in 1e instantie helemaal niet weg van zo’n ‘player’. De 1e keer nadat hij mij had gezien kwam hij thuis en zei hij tegen zijn moeder ‘Zij is het mam, ik weet het zeker!’. Dat liet hij mij ook altijd voelen, dat ik het voor hem was. Nu voelt dat niet meer zo. Hoewel hij het nog steeds zegt, maar de wetenschap dat het een tijdlang niet zo geweest is, hij er een volledig tweede leven op na hield en een band met een andere vrouw heeft gehad, doet enorm veel pijn. Hij wil niets liever dan die band weer met mij hebben en ik doe mijn best, maar dat rouwrandje en het op mijn hoede zijn, maakt het lastig. Tijd heelt alle wonden, zeggen ze. Ik betwijfel het. Wel probeer ik in te zien dat we hier uiteindelijk echt sterker uit zullen komen en onze band dan uiteindelijk nog beter zal zijn, maar daar is een heleboel tijd voor nodig. Er is immers veel kapot gegaan.
Anna, het enige wat ik verkeerd deed was veel te lief voor hem zijn. Hem alle vrijheid geven, de ruimte om te kunnen doen en laten wat hij wilde. Natuurlijk waren er strubbelingen, waren we soms een tijdje minder fysiek vanwege vermoeidheid en kleine kinderen die niet heel makkelijk waren, maar we vonden elkaar altijd weer terug en dan was het weer goed. Met ups en downs. Dat zeiden we ook altijd tegen elkaar. Hij raakte alleen zichzelf kwijt, begon langs ons heen te leven en dat zag ik te laat. Hoe hard ik op het laatst ook aan hem trok, ik kreeg hem niet meer terug. Een ander had hem al haar web in getrokken.
Als ik nu mij allereerste posts van bijna een jaar geleden hier lees (topic mijn man wil scheiden), denk ik jeetje meis, hoe naïef. Wat was ik nog veel te goed voor hem. Aan de andere kant heeft dat wel weer zijn ogen geopend, dat ik hem het wel waard vond om voor te vechten. Daardoor kwam hij erachter dat hij het totaal verkeerd zag en had gezien. Ik had alleen nooit zo voor hem gevochten als ik had geweten dat hij al die tijd al een ander had. Dat blijft dubbel…
