Verder na ontrouw deel 7

Mamame, hoe langer het duurt hoe meer leugens en details. Ook hier een man die naar Brugge ging voor werk vergadering op ma. En er lang weekend voor plakte 'met collega's'. Oh wat leuk zei ik, zal meegaan. Rij ik zelf terug op zondag. Maar nee dat kon niet. Een keer raden toen ik de hotels vond? Dagen vrij nam en dan einde dag appte dat ie uit eten ging met klanten en dan vier uur nachts thuiskomen. 

Ach ja ik geloofde alles. Tja de nare details. Ik vraag mij ook af waar hij onze kinderen liet als ik weg was en hij afsprak. Alleen? Brrrrr.

Hier waren het de voetbaltrainingen die hij blijkbaar niet bezocht, maar echt heen moest en mij niet kon helpen met de kids. En ik maar bellen rond 23 uur of ie nog naar huis kwam, niet werd opgenomen en dan thuis pissig worden dat ik een controlfreak ben en niet zo hysterisch moest doen. Oh wat ben ik daar nog steeds pissig om. 

Allen,

Als je alles op een rijtje zet. Waar ben je dan het meest kwaad om ???

Ben benieuwd...

Anna, doordat mijn man kwaad weg liep na uitkomst truus 1 ben ik als een malle gaan graven. Mensen die boos worden hebben gigantisch veel te verbergen. Ik zag het ook aan zijn gezicht trouwens, dat het niet klopte. Dus ik ben het met de stelling eens.

En de meeste boosheid zit hem toch wel in het liegen, om alles maar instand te kunnen houden, nul empathie ( wat nog geregeld ontbreekt hoor ) en het niet uiten van zijn gevoelens en behoeftes toen der tijd. En bij jou?

Hoe zit het bij mij? 

Mijn man werd vóór het uitkomen boos als ik hem eigenlijk betrapte. (Achteraf wist ik dit pas natuurlijk). Zo stond hij eens zich down under te scheren onder de douche en ik vroeg waarom. Normaal deed hij dat als wij gingen vrijen. Boos reageerde hij. 

En bij nachten niet thuiskomen. Dan deed hij of hij heel dronken was geworden. Dan sliep hij dus zogenaamd bij vriend X. Zonder enig bericht aan mij. Toen ik boos zei dat hij bij biertje 4 of 5 of 6 wel een appje had kunnen sturen (want met auto dus zou niet meer rijden) werd hij boos. Of speelde slachtoffer. 

Maar ook in al die jaren was er bij hem  veel boosheid. Ik denk dat hij het zo goed praatte voor zichzelf. Ruzie maken voor of achter een bezoek aan haar. Soms echt over niks. Vlak voor het  ontdekken lag hij echt op ramkoers. Hij snapt al zijn boosheid nu ook niet meer.

Bij het uitkomen overigens niet! Hij huilde wel. Maar niet als slachtoffer. Hij bekende meteen. Schaamde zich. Zei sorry. Smeekte mij om hem niet weg te sturen. En zei "was maar paar weekjes". En daar startte de leugens. 

Pas daarna is hij boosheid en slachtoffer gedrag gaan vertonen. Boosheid om proberen mij weg te houden van waarheid. Ik mocht de man van mijn vriendin bijvoorbeeld niet spreken. Anders zou hij weer met haar gaan appen. Ik moest alles maar eens gewoon accepteren en door naar toekomst. Stoppen met graven. "Hij was een leuke vent en moest waardering krijgen anders ging hij weg". Alles om mij niet te laten ontdekken dat het al zo lang aan de gang was. Dat zij haar man wilde inruilen voor hem. Dat hij een paar keer  met haar op mini vakantie was geweest.

Wat ik het meest kwaad om ben?

Ik denk omdat ik niet meer weet wat waarheid is of niet. Hij bleef liegen. Recht in mijn gezicht. Zij zei dingen en hij ontkende. Ik ontdekte dingen en hij ontkende of bekende beetje. Later bleek het dus wel waar. En soms ook niet, bleek zij te liegen. Dus wie spreekt wanneer de waarheid?

En natuurlijk ben ik ook kwaad om het verwoestende effect op mij. Ik weet dat ik dat niet moet doen. Hij deed het niet om mij te beschadigen. Het was gewoon egoïsme. Lust. Ik had het nooit mogen weten. Maar ik neem het hem kwalijk dat ik zoveel boosheid heb, verdriet heb en de honderden triggers moet wegslikken. Nog steeds. Dat ik in therapie moest gaan omdat ik mijzelf kwijt ben geraakt. Onzeker over mijzelf. Of ik wel met hem verder wil en kan. Faalangstig was geworden. Door zijn kritiek en boosheid  dacht ik lang dat het aan mij lag. Dat ik wakker lig van weer wat ontdekken. Wel allemaal verleden maar ik neem hem dat kwalijk. Zijn keuzes, zijn gedrag, die hebben geleid tot dit bij mij. Nou misschien ben ik er meer verdrietig om dan kwaad. 

Waar zijn jullie het meest kwaad om en waar het meest verdrietig?

Anna, ik lees en ik lees nog een keer. Ik vind het veel hoor wat je voor je kiezen hebt gekregen. En die boosheid " uitlokken"..  wegblijven in de nacht. Dat is niet niks. 

Vanaf wanneer lees je eigenlijk mee, herkende je dan niet veel van wat ik posten deze jaren?

Vooral dat steeds wegwuiven van mijn eigen stem heeft mij genekt, dat ik heel veel wist maar dacht ach, dat zal toch wel niet. Dat ga ik dus nooit meer doen, van die stem/buik afwijken. Denk dat dat voor jou ook helpend kan zijn. En met muizen stapjes vooruit kijken. Want dat verleden, Brrr. Is op veel momenten maar zwart en grijs.

Hé Miss, nou komt het zo op papier zetten over alsof ik nu nog daar zit. De wereld is gelukkig drie keer omgedraaid. Soms is de wereld ook in kleur. Steeds vaker ook.

Ik weet niet meer hoe ik hier kwam. Pas lang nadat ik er mee te maken kreeg. Ik dacht niet aan ouders en forum voor dit onderwerp. Ik heb veel gehad aan jullie verhalen en tips. 

Ik ben nog steeds blij dat ik niet voor scheiding heb gekozen. Mijn man is zijn boosheid kwijt. We hebben ook weer veel lol. Draagt mij op handen. Voelt zich machteloos over mijn verdriet. En weet je, ik vertrouw hem ook weer. Maar mijn herstel is niet goed gegaan door weer bedrogen te worden. En ik wil niet meer pijn worden gedaan. Dus die muur is er nog. Mijn hart bezeert. En dan kom je terecht in het loslaten. Echt loslaten. Wat een aantal van jullie zo goed hebben kunnen doen. Daar werk ik aan. En ben er nog niet. Maar geloof nog steeds dat ik liever met hem ben als gezin. Dan gescheiden en zonder hem. 

Jullie ook?

Oh Anna, wat is het toch veel en wat heb je dat zo niet verdiend. Ik vind het zo knap hoe jij ermee omgaat!

Ik ga nu iets schrijven wat ik nog niet eerder gedaan heb ivm herkenning, maar het interesseert me niets meer mocht Truus dit lezen. Vlak nadat mijn man aangaf dat hij er toch met mij voor wilde gaan en het echt weer goed ging , moesten we een nieuwe auto. Ik had een voorkeur voor een bepaalde auto, maar hij kwam met een ander die een sportmaatje van hem ook had. Qua uiterlijk vond ik hem iets minder, maar hij had wel meer voordelen. Dus gingen we voor die auto en toen we hem uiteindelijk bij de dealer hadden opgehaald was ik er echt heel blij mee. Wat een heerlijke auto en ook wel heel erg mooi. Vier weken heb ik van de auto genoten. Drie weken nadat we hem hadden opgehaald kwam ik achter de affaire en een week later viel ineens het kwartje. Het appje waardoor ik erachter kwam was tussen hem en een vriend van de sportschool en ging over mijn man zijn ‘sportmaatje’. Ik zag onze auto voor de deur staan en ineens kwam het besef keihard bij mij binnen. Ik vroeg hem hoe hij eigenlijk op het idee van deze auto was gekomen, via een sportmaatje toch? Ik zag hem schrikken en zijn blik sprak boekdelen. Wat bleek, tijdens hun affaire hadden zij samen deze auto uitgezocht en zij had hem ook daadwerkelijk besteld. We rijden dus in dezelfde auto. Het meeste bizarre van alles is dat ons kenteken maar 1 cijfer verschilt. Want natuurlijk ben ik langs haar huis gefietst en heb ik de auto gezien. Ik zie haar regelmatig rijden, of haar vriend. Wat een gruwelijke hekel heb ik nu aan die auto en iedereen is er zo lyrisch over.

En zo zijn er heel veel dingen waar ik nu mij vaak van afvraag, heb je dat met haar bedacht of kwam het echt uit jezelf?

Het verraad vind ik het allerergste. Hoe heeft hij mij zó kunnen verraden? Al die leugens. Daarna het nooit helemaal eerlijk zijn, zelfs niet nadat ik het wist. Ik heb zoveel moeten graven en ben achter nog zoveel dingen gekomen. Inderdaad werd hij dan steeds boos omdat ik maar bleef graven, want wanneer stopte ik daar nou eens mee? Inmiddels lijk ik alles te weten, al wil hij niet dat ik contact heb met haar, dus er zullen vast nog wel dingen zijn die ik niet weet. Ook die andere flirterige apps met een andere vrouw nadat we juist weer zo goed waren samen, blijf ik moeilijk vinden. Als grapje een letter van haar in een al bestaande tattoo laten zetten. Want die kon de keer daarna als schaduw ingekleurd worden. Ik zie die letter echter nog steeds…

Echt het allerergste vind ik dat hij mij na 18 jaar zo opzij heeft kunnen zetten. Niet meer van me hield en wel van haar dacht te houden en een toekomst met haar wilde opbouwen. Haar als stiefmoeder voor onze kinderen. Mij als stront behandeld heeft, letterlijk. Ik kon echt helemaal niets meer goed doen, het leek wel alsof hij van me walgde op het laatst. Als ik in zijn buurt kwam schoof hij op. Bizar. 

Zoals hij nu is, ben ik graag bij hem. Ik hoop door vast te houden aan hoe het nu gaat en hopelijk ook zal blijven gaan, hier doorheen te komen. Maar het is veel, ontzettend veel en ik kan nog niet helemaal overtuigd antwoorden dat ik zeker weet dat we het wel gaan redden. Ik hoop dat ik het kan loslaten, daar krijg ik ook die emdr voor. De tijd zal het leren. 

Waar ik in het begin heel boos om was, is dat hij seks met een ander had gehad. Na al die jaren, dat wat hij alleen met mij hoorde te hebben, met een ander. Terwijl ik in die tijd zijn onderbroeken waste. Ook toen we op het punt stonden te scheiden. Die onderbroeken hebben we op oudejaarsdag verbrand. Hoewel ik het nog steeds lastig vind dat er een ander tussendoor is geweest, heb ik met dat stukje eigenlijk niet meer zoveel moeite. Ik ben er verdrietig om, maar het maakt mij niet meer onzeker. Soms vind ik dat wel gek van mezelf, maar ik denk dat de therapie die ik al gehad heb daar wel heel goed voor geholpen heeft. Ik heb mijn zelfvertrouwen terug, dat scheelt al een stuk. 

Hij daarentegen is wel onzeker. Dat maakt me ook weleens angstig. Wat als ik hem niet genoeg waardering laat voelen? Gisteren keek een man mij helemaal na in de winkel, mijn man zei er wat van op een nette manier. Het raakt hem echter wel, net als de bouwvakker bij mijn werk die mij laatst een compliment gaf. Ik heb als sneer gegeven dat ik in ieder geval niet mijn telefoonnummer aan iedereen geef en nooit zoiets zal doen als hij. Zoals de waard is vertrouwd hij zijn gasten, projecteer vooral niet dat wat jij deed op mij. Ik begrijp het wel hoor, maar hij moet niet doen alsof het hem is overkomen en alsof het mij daarom ook maar kan overkomen. Je hebt namelijk altijd een keuze, er is niemand die hem ertoe gedwongen heeft en ik weet heel goed welke keuze ik zou maken. Niet die hij destijds gemaakt heeft. 

Oh Lentebloem, tranen in mijn ogen bij het lezen. Hoe kán een partner je dat aandoen. Dezelfde auto bestellen. Nergens voor nodig geweest. 

Ik ben het meest boos dat ons 'sprookje'niet meer klopt. Vanaf heel jong bij elkaar, kids, trouwen, alles samen delen en ineens voor mij vanuit het niets een affaire beginnen van enkele maanden. Het met de andere persoon over onze relatie hebben, de andere persoon mij ervan te betichten dat ik vast wel borderline moet hebben, luisteren naar haar voorstel om tijdens de corona te zeggen dat je naar het werk bent maar daadwerkelijk dagen daar zat. Het bedrog maakt me boos, het stukje wat voor altijd kapot zal zijn in mij. En het maakt me boos dat truus gewoon doorgaat met haar leventje alsof er niets aan de hand is. Voor haar de zoveelste man met wie het niet lukt, voor mij mijn enige man, mijn maatje waar ik nog steeds van houd maar als ik denk aan wat hij gedaan heeft soms ook nog steeds verafschuw!

Anna, ik heb het andere forum ook een stukje gelezen. Het voelde wel een beetje als grootpraat over het zijn van een minnares hoor. You go girl, fijne hete date bla bla bla.... Truus 1 was ook zo eentje. Iedereen op het werk wist dat ze sex had met allerlei mannen naast haar eigen vent. Ook dat ze het met mijn man deed. Zo konden mensen mij later vertellen dat hij met de naam van onze dochter in haar telefoon stond. Want het dorp is klein en meerdere vrouwen werken voor dezelfde organisatie. 

Waarom moet je daar toch zo trots zijn als Truus? 

@Puinhoop, ik weet niet of je wel meeleest maar ben zo benieuwd hoe het bij jullie is!