Verder na ontrouw deel 7
Daar issie dan, deel 7 alweer! Dit onderwerp loopt intussen al jaren. Weet iemand ook hoe je de andere draadjes terug kunt zien? Ik kan dat tegenwoordig niet meer vinden.
Talloze dames en een heel enkele heer stellen hier hun lief en leed op schrift, nadat ze bedrogen zijn. En dan volgt altijd de hele moeilijke vraag: kan ik dit vergeven, of niet? Blijf ik bij hem, of niet?
Ervaringen laten zien dat het jaren en jaren kan duren voordat deze wond hersteld is en je je man/vrouw weer vertrouwt. Soms komt dat vertrouwen nooit meer volledig terug.
Persoonlijk vind ik dat de volmaakte relatie niet bestaat. Je mag van elkaar volledige trouw en toewijding verwachten. Maar een huwelijk is natuurlijk geen constante staat van geluk. Ontrouw zet de boel even heel erg op scherp: hoewel sommigen denken dat je niet vreemd gaat in een relatie die echt goed is, klinkt mij dat teveel als de stelling dat waar 1 vreemdgaat, 2 schuld hebben. En het lullige is dat de bedrogen partner vaak geen idee had dat de ander niet gelukkig was. Dat waren ze zelf namelijk wel. Ik persoonlijk hou minimaal een keer of wat per jaar een onderhoudsgesprekje om te peilen hoe tevreden mijn man is met de relatie. Maar als hij niet eerlijk is, in zijn communicatie, kan hij mij ook de schuld niet geven voor mijn vermeende tekortkomingen, vind ik.
Enfin, stof genoeg om eindeloos met elkaar over te tikken 
En natuurlijk zijn we er voor elkaar, om elkaar te steunen en troosten.
Tenslotte zou ik wel graag even willen zeker stellen dat we niet voor elkaar gaan beslissen of de ander beter scheiden kan, dan wel blijven moet. Dat is een persoonlijke beslissing en daar mag een ander niet over oordelen.
Haaika schreef op 29-09-2021 om 14:17:.
Tegenwoordig, al is ie sporten, of even een pakket wegbrengen naar de post, check ik regelmatig even de app (waarvan ik zou willen dat ik daar eerder het bestaan van wist, want dan zou ik hem zeker weten stiekem op zijn telefoon hebben gezet, toen ik toch wat vermoedens kreeg), om te zien of hij echt zit waar ie zegt dat ie zit. Zo irritant.
Maar dat checken is best een wantrouwende actie; geeft het je rust?
Nu ben ik zelf niet bepaald met mijn mobiel ‘getrouwd’, misschien dat ik daarom minder ernaar taant om via een app een ander te checken.
Ik ervaar, wel meer de trigger om bankafschriften in te kijken sinds er een onduidelijke lunch afgeschreven was. Vermoedelijk met zijn zus maar het zou ook zo kunnen zijn dat achter mijn rug om iets speelt. Maar die bankafschriften-check is gelukkig eens in de maand.
Zo vervelend dat gevoel waakzaam te wezen; ik heb wel wat beters te doen..
LaBelladonna schreef op 27-09-2021 om 16:55:
Ik heb het al eerder hier aangekaart, dat ik denk dat daarom de oorzaak (of een trigger die het mede veroorzaakt) voor vreemdgaan in sommige (vele?) gevallen vaak veel dieper zit dan soms in eerste instantie gedacht wordt. Komt weggestopt 'oud zeer' en daaruit ontstane overlevingsmechanismen en aangemeten gedragspatronen ineens aan de oppervlakte en moeten ze er mee aan de slag maar weten ze niet goed hoe, waardoor ze van zichzelf wegkrijgen en er dingen gebeuren die ze achteraf mischien ook liever niet hadden laten gebeuren...
Bijzonder LaBelladonna. Ik herken ook vaak wat jij schrijft en de dingen die jouw man zegt, zegt die van mij ook. Is er geen groep voor mannen die met hun zelfhaat na hun ontrouw kunnen leren omgaan? 😅 🙈
In het geval van mijn man is er inderdaad een veel diepere onderliggende oorzaak van zijn gedrag aan het licht gekomen tijdens zijn therapie. Vrijwel meteen had zijn therapeute door wat aan de grondslag lag voor zijn problemen. Toen zij hem dit vertelde wist hij niet wat hij hoorde, maar viel voor hem wel alles op zijn plaats. Dát is voor hem een reden geweest om ons huwelijk nog een kans te geven. Hij vond zelf dat hij die niet meer verdiende, had de affaire wel al beëindigd, maar bleef volhouden te willen scheiden. Hij dacht (en soms nog) heel zwart-wit. Zij vertelde dat hier iets aan te doen was, het een overlevingsstrategie is die hij zich al heel jong aangeleerd heeft en dat daaruit ook de verkeerde gedragspatronen zijn voortgevloeid, maar dat het te doorbreken is. Daardoor durfde hij het aan om aan mij te vragen of ik hem na al die ellendige weken toch nog een kans wilde geven. Want eigenlijk, ergens diep van binnen, wist hij al die tijd al dat hij mij echt niet kwijt wilde zegt hij nu. Dat had hij zichzelf vooral wijsgemaakt omdat het niet strookte met zijn gedrag waar hij, zelfs toen hij zijn Truus eigenlijk helemaal zat was, toch mee door bleef gaan. Ook daar is een naam voor 😅
Het mag nooit een excuus zijn. Hij had gewoon met mij in gesprek moeten gaan, mij niet steeds moeten afkappen en boos worden als ik dat probeerde. Hij wist alleen echt niet beter. Product van zijn opvoeding. En zijn ouders zijn ook weer producten van hun opvoeding. Als je een familieopstelling van mijn man zijn familie maakt, komt er heel wat naar voren. Zowel zijn opa als oom hebben bij meerdere vrouwen buitenechtelijke kinderen 🙈 Mijn man is ervan overtuigd dat zijn vader het ook niet zo nauw heeft genomen met huwelijkse trouw. Toen hij dit tijdens ons laatste gesprek besefte schoot hij vol. Soms voelt hij zich echt een poppetje/marionet van zijn ouders/opvoeding. Hij haat het dat hij er zo verkeerd mee om gegaan is, hij had toch voor zichzelf kunnen denken vindt hij. Mijn man is wel heel stellig. Hier stopt het. Dit nooit meer. Ik geloof dat hij het meent. Echter, is het mijn grootste angst dat het op moeilijke momenten in de toekomst voor hem een valkuil zal zijn. Praten, dat is niet zijn sterkste kant, maar we doen het en leren van en met elkaar met vallen en opstaan. Wij hebben ook echt ‘alarmbellen’ besproken, gedragingen van hem waar ik op moet letten, het gevoel van hem waar hij op moet letten en wat hij niet mag negeren, maar moet uitspreken.
Ik moet nu gaan, maar reageer later ook nog even op de anderen!
Mijn man heeft geen verzachting of excuus. Nee, hij werd gewoon geil. Het ordinaire van haar (Ik verzin het niet), grote borsten en bloot geklede lijf werd steeds aantrekkelijker. Hij heeft maanden lopen draaien want wel schuldgevoel en angst voor gevolgen. Zij wilde hem al snel heel graag. En toen op moment x heeft ook hij de knop omgezet. Hij wilde het ook zo graag. Niet te houden zei hij. Dus bottom Line, mijn man wilde het gewoon. Ging er gewoon voor. Versierde haar ook. Terugkijkend was vooral de waardering, een vrouw die hem woest aantrekkelijk vond, heel aantrekkelijk. Geen verplichtingen. Bubbel van urenlang sex.
En inderdaad Haaika, ik vind mijzelf ook nog steeds oer naïef. En ik heb echt wel gekke dingen gemerkt maar nooit echt nooit verbond ik het aan sex willen/hebben met deze vrouw. Zal ik vanaf nu niet meer naïef zijn?
Anna Cara, naïef noooooit meer, wel onwetend !! Maar van naïviteit kun je toch niet meer spreken? Je bent al van zover gekomen en al zoveel geleerd 
Lentebloem, herkenbaar. Mijn man was wel op de hoogte van buiten vrouwen, als jong kind al. Ik was woest toen ik daar achter kwam, het gigantische loyaliteitsconflict waar schoonpa hem ooit in gebracht heeft. Dat is voor mij onvergeeflijk!
Sidni schreef op 29-09-2021 om 15:06:
[..]
Ik snap dat je het niet als een excuus ziet, maar ook niet als iets verzachtends?
Je ervaart nu zelf ook hie iets uit het verleden (zijn vreemdgaan) enorme impact op je heeft, bewust en onbewust. Je gedraagt je anders dan je zou willen, herkent jezelf regelmatig niet, doet dingen die je zonder dit verleden nooit gedaan zou hebben. Zo te lezen heeft jouw man ook behoorlijk wat meegemaakt. Kun je dat niet als 'verzachting ' (nogmaals: geen excuus) voor zijn gedrag zien?
De vraag is niet aan mij, maar nee, ik zie het niet als verzachtend. Wel als een verklaring. Maar een verklaring werkt voor mij niet verzachtend. Normen en waarden van ons huwelijk zijn geschonden, vertrouwen kapot, gezin in crisis. Alleen omdat meneer zijn *** achterna liep.
Lentebloem schreef op 29-09-2021 om 16:34:
[..]
Het mag nooit een excuus zijn. Hij had gewoon met mij in gesprek moeten gaan, mij niet steeds moeten afkappen en boos worden als ik dat probeerde. Hij wist alleen echt niet beter. Product van zijn opvoeding. En zijn ouders zijn ook weer producten van hun opvoeding. Als je een familieopstelling van mijn man zijn familie maakt, komt er heel wat naar voren. Zowel zijn opa als oom hebben bij meerdere vrouwen buitenechtelijke kinderen 🙈 Mijn man is ervan overtuigd dat zijn vader het ook niet zo nauw heeft genomen met huwelijkse trouw.
Wij hebben voor de zomer een familie-opstelling gedaan, wat een bagger komt er dan los! Het heeft wel veel inzichten opgeleverd en de kijk op onze ouders voorgoed veranderd (positief, wat voor hun is, laten wij bij hun).
Flanagan schreef op 29-09-2021 om 16:14:
[..]
Maar dat checken is best een wantrouwende actie; geeft het je rust?
Nu ben ik zelf niet bepaald met mijn mobiel ‘getrouwd’, misschien dat ik daarom minder ernaar taant om via een app een ander te checken.
Ik ervaar, wel meer de trigger om bankafschriften in te kijken sinds er een onduidelijke lunch afgeschreven was. Vermoedelijk met zijn zus maar het zou ook zo kunnen zijn dat achter mijn rug om iets speelt. Maar die bankafschriften-check is gelukkig eens in de maand.
Zo vervelend dat gevoel waakzaam te wezen; ik heb wel wat beters te doen..
Bij mij werd duidelijk dat er wat aan de hand was toen beiden, man en Truus, steeds tegelijk online waren. Ik heb hem dit voor de voeten gegooid, prinscreentjes gemaakt ect. Maar ze waren gewoon in overleg over ...... vul maar in. Er was steeds iets wat ze samen moesten overleggen. Later kon ik niet meer zien of ze online was op de app, tja hoe zou dat toch komen. Ik heb geen enkele behoefte om mijn man nu te volgen, maar hij weet ook dat als ik het gevoel krijg dat het allemaal niet klopt, ik ook zo weg ben!
Ik bedoel checken terwijl je werkt aan verbetering met als doel te geloven in een toekomst waarbij wantrouwen averechts werkt.
Flanagan, ik (wij) werk(en) zeker aan verbetering. Het geeft me wel rust als ik kan zien waar hij is. Al weet ik ook dat ie zijn mobiel bijvoorbeeld net zo goed in zijn geparkeerde auto kan achterlaten.
Toch voel ik de behoefte hem te volgen via de app, niet zo vaak. Het zijn waarschijnlijk de momenten waarop mijn gevoel van (on)rechtvaardigheid weer op gaan spelen, dat ik op het idee kom. Dat is wel een goed teken.
Sidni;
Onze relatie heeft een paar jaar in het slop gezeten, dat er een affaire in die tijd begon, kon ik ergens nog begrijpen, dat verzachtte het. Maar toen kwam er nog meer uit, van de jaren daarvoor, tijdens mijn zwangerschap van ons 2e kind, en zelfs nog 1 van daarvoor. Toen hij ermee begon, was er naar mijn idee niks mis met onze relatie. We gingen voor een 2e kind. Toen mijn jongste kind een paar maanden oud was, stuitte ik op een mail die open stond, waaruit ik opmaakte dat hij erg aandrong op een afspraakje met een dame. Toen ik hem ermee confronteerde, hield hij een lulverhaaltje op, waar ik het mee moest doen. Wat ik vrij recent van de vrouw ik kwestie hoorde, was dat hij een kwartier nadat ik hem ermee confronteerde, haar belde met de vraag of ze hem nu nog wel wilde zien. En hoe stom hij zich voelde, dat hij zijn laptop open had laten staan. Hij heeft toen al mijn wanhoop en verdriet gezien, want ik geloofde zijn verklaring niet. Jaren lang heb ik er nog geregeld naar gevraagd, wat het te betekenen had. En nog steeds hetzelfde lulverhaal.
Wat bleek is dat dit het begin was van die affaire. En hierna begon hij er nog 1. En als ik argwaan kreeg en om opheldering vroeg, weer lulverhaaltjes.
Dit heeft in mijn ogen niks te maken gehad met niet leren communiceren of een laag zelfbeeld. Wel met pure egoïsme en jezelf boven iemand anders plaatsen.
Wat hij er zelf nu van zegt is dat hij zich niet meer herkent in die persoon en dat ie zich schaamt voor wat hij heeft gedaan. Hij zegt zeker te weten dat hij nooit weer in dergelijke situaties te komen. En als het dan toch dichtbij komt, afstand te nemen en samen met mij een front te vormen.
Het klinkt zo goed en echt, maar er is nog steeds een stemmetje in mijn hoofd dat zegt "ja ja...."
Flanagan schreef op 30-09-2021 om 11:52:
Ik bedoel checken terwijl je werkt aan verbetering met als doel te geloven in een toekomst waarbij wantrouwen averechts werkt.
Ik hoop dat er op een gegeven moment niet meer de behoefte zal zijn om te checken. Omdat er weer meer vertrouwen is. Maar dat gevoel (en de bevestiging) moet er eerst wel zijn. Anders dwing je jezelf een soort van aan je eigen gevoel voorbij te gaan, en meer te luisteren naar je verstand. En juist dat heeft me niet zo veel opgeleverd destijds.
@Haaika, dat hoop ik voor ieder van ons, die hier schrijft. De waakzaamheid zal wel afzwakken, maar niet oplossen. Met dank aan de ellende die in huis gehaald is.
Trouwdag,
Vorig jaar, het jaar waarin zijn moeder overleed, lag er een grijze schaduw over onze trouwdag omdat mijn man moeite had met mijn mening over haar. Hij dacht dat ik blij was met haar overlijden. Later uitgelegd dat ik haar geen dood toewenste maar liever had dat ze had ingezien wat ze had aangericht. Hij draaide bij en begreep mij.
Dit jaar was onze trouwdag ook geen feestelijke aangelegenheid, zelfs het etentje viel vanwege matige bediening niet in de smaak. En dat terwijl dit nr 25 was! Een domper voor mij, zodanig dat ik de trouwdag volgend jaar maar denk over te slaan. Zo hoeven die trouwdagen niet aangehaald te worden.
Dan denk ik: ‘ man, man, wat heb jij nog veel te leren’.
Flanagan, onze trouwdag is gewoon voorbij gegaan. Ik hecht geen waarde meer aan het symbool / de datum. Met een kus en knuffel omarmde ik even de datum maar de rest is er niet meer voor mij. Ondanks dat het op rolletjes loopt momenteel. Dus ik begrijp dat heel erg goed.
Volgend jaar zie je wel weer toch?
Haaike, erg herkenbare post. Hier idem. Ik controleer hem wel vrijwel nooit meer, heb er geen fluit aan want hij kan het op iedere hoek van de straat doen, ieder moment. Dus nee dank je wel. Dat onrustige gecheckt. Ik werd er ziek van. Want hoe meer mee bezig, hoe meer onrust. Kortsluiting zeg maar.
De schaamte bij man is wat ik kan zien ook enorm. Daar kijk ik tegenwoordig alleen nog maar, zijn ogen en mimiek. De rest is maar bijzaak.
Trouwdag doe ik even niet aan. trouwring heb ik zelfs niet eens om. Die heb ik vorig jaar afgedaan en nooit meer om. Trouw staat voor vertrouwen en die is er niet. Nog niet, misschien wel nooit meer helemaal. Dus zolang ik dat voel blijft de ring af.
Wij hebben komende week weer even een sessie bij onze coach ingepland... het gaat goed tussen ons alleen de ruzie die 4 weken geleden ontstond door het uitje van zijn werk zit me niet lekker... ik wil in de toekomst geen ruzies hier meer over krijgen... ik vind het nog steeds moeilijk te horen dat als er dalijk bijvoorbeeld een kerstdiner komt hij daarheen gaat terwijl zij daar dan ook is, kan er nu al misselijk van worden. Het is 2 jaar geleden rond die tijd toch onstaan het contact tussen hun.... bleeeegh
Manlief doet echt wel zn best maar aangezien zijn functie kan hij onder sommige afspraken echt niet uit en dat irriteert mij, na dit alles heeft werk, geld, status, geen waarde meer voor mij. Net zoals onze trouwdag inderdaad. Ik heb dit jaar een hele mooie bos rozen gekregen maar het jaar ervoor zat hij op onze trouwdag met haar in de bioscoop. Dat wetende heeft voor mij mij mijn huwelijk geen waarde meer om zo een trouwdag belangrijk te vinden.
Herkennen jullie dit ook? Er lijkt wel een soort laagje over me heen te liggen waardoor het lijkt dat ik geluk of blijdschap niet meer kan voelen? Alsof er door dit.gebeuren iets kapot is in me waar dit onderdeel gesloopt is? Zoals jullie ook aangeven op sommige momenten voelt het alsof ik toneel speel, terwijl als ik denk toch de stekker eruit te trekken om misschien dan wel weer ooit dar geluk te voelen ik nog veel somberder word!
Ik merkte van de week zelfs dat ik liep te denken dat ik misschien wel zijn geluk vergooid heb met 'die ander' ik heb zo hard geknokt.mijn huwelijk te redden dat ik soms het gevoel heb dat hij misschien met haar veel gelukkiger had kunnen worden. Ze is jonger, geen verdriet door wat haar is aangedaan door hem, geen kids... ik heb dit ook aan mijn man verteld en die verklaarde me voor gek, hij is blij dat ik gevochten heb en ons huwelijk niet weggegooid heb maar toch voelt het soms zo.... hoezo slecht zelfbeeld door dit alles 😉
