Verder na ontrouw deel 7
Daar issie dan, deel 7 alweer! Dit onderwerp loopt intussen al jaren. Weet iemand ook hoe je de andere draadjes terug kunt zien? Ik kan dat tegenwoordig niet meer vinden.
Talloze dames en een heel enkele heer stellen hier hun lief en leed op schrift, nadat ze bedrogen zijn. En dan volgt altijd de hele moeilijke vraag: kan ik dit vergeven, of niet? Blijf ik bij hem, of niet?
Ervaringen laten zien dat het jaren en jaren kan duren voordat deze wond hersteld is en je je man/vrouw weer vertrouwt. Soms komt dat vertrouwen nooit meer volledig terug.
Persoonlijk vind ik dat de volmaakte relatie niet bestaat. Je mag van elkaar volledige trouw en toewijding verwachten. Maar een huwelijk is natuurlijk geen constante staat van geluk. Ontrouw zet de boel even heel erg op scherp: hoewel sommigen denken dat je niet vreemd gaat in een relatie die echt goed is, klinkt mij dat teveel als de stelling dat waar 1 vreemdgaat, 2 schuld hebben. En het lullige is dat de bedrogen partner vaak geen idee had dat de ander niet gelukkig was. Dat waren ze zelf namelijk wel. Ik persoonlijk hou minimaal een keer of wat per jaar een onderhoudsgesprekje om te peilen hoe tevreden mijn man is met de relatie. Maar als hij niet eerlijk is, in zijn communicatie, kan hij mij ook de schuld niet geven voor mijn vermeende tekortkomingen, vind ik.
Enfin, stof genoeg om eindeloos met elkaar over te tikken 
En natuurlijk zijn we er voor elkaar, om elkaar te steunen en troosten.
Tenslotte zou ik wel graag even willen zeker stellen dat we niet voor elkaar gaan beslissen of de ander beter scheiden kan, dan wel blijven moet. Dat is een persoonlijke beslissing en daar mag een ander niet over oordelen.
mamame, wat bedoel je met openlijk kiezen voor vriendschap?
Anna Cara schreef op 17-09-2021 om 08:40:
mamame, wat bedoel je met openlijk kiezen voor vriendschap?
Daar bedoel ik mee dat ze heel lang openlijk hebben lopen flirten als ik en haar partner niet in de buurt waren. Hij heeft vaak in een discussie haar kant gekozen, waren net iets te vaak buiten in de speeltuin met de kinderen etc. Dus toen wij uit elkaar gingen wist iedereen wel waarom. Heb het daarna ook niet ontkent. Ook de kinderen weten hoe en wat.
Hoe gaat het met jullie?
Ik heb veel fijne momenten met mijn man maar nog elke dag denk ik aan het gebeuren. Triggert mij iets. Een romantisch boek dat ik had gekocht bleek jawel, ook vreemdgaan te bevatten. Manlief zei iets liefs tegen mij, maar ja heb ik in de app wisseling met haar zien staan. En dan zie ik haar weer bij de sportclub van de week. Grommmmm. En op zulke momenten heb ik weer veel boosheid in mij. En ik heb dan zorg dat ik nooit ga kunnen loslaten. Of is het niet willen loslaten. Soms het gevoel toneel te spelen. Is het soms mijn trots dat moppert? Aan mijn partner zoals hij nu is ligt het niet.
Anna Cara schreef op 25-09-2021 om 10:52:
Hoe gaat het met jullie?
Ik heb veel fijne momenten met mijn man maar nog elke dag denk ik aan het gebeuren. Triggert mij iets. Een romantisch boek dat ik had gekocht bleek jawel, ook vreemdgaan te bevatten. Manlief zei iets liefs tegen mij, maar ja heb ik in de app wisseling met haar zien staan. En dan zie ik haar weer bij de sportclub van de week. Grommmmm. En op zulke momenten heb ik weer veel boosheid in mij. En ik heb dan zorg dat ik nooit ga kunnen loslaten. Of is het niet willen loslaten. Soms het gevoel toneel te spelen. Is het soms mijn trots dat moppert? Aan mijn partner zoals hij nu is ligt het niet.
Hier precies hetzelfde, het is nu bijna een jaar geleden dat ik overal achter kwam. En ik denk nog zo vaak, wie was jij? En: ik haat echt wat je gedaan hebt! Van de week twee mensen die vroegen hoe het met me gaat na alles wat gebeurd is, tja wat moet ik dan zeggen? Joh, alles is vergeten en vergeven en we leven nog lang en gelukkig? Willen ze wel horen, maar van binnen voel ik dat op dit moment echt niet. Het gaat nooit meer worden zoals het was, positief en negatief.
Weet je waar ik ook echt last van heb? Al die verhaaltjes op FB van de Linda etc. Man gaat vreemd, vrouw vergeeft. En dan al die reacties er onder.... van "eens een vreemdganger, altijd een vreemdganger" tot "je bent een dom mens zonder zelfrespect dat je hem nog wilt". Werkt niet mee hoor.
Mamame, voor mij is het helder dat dit meestal mensen zijn die zelf geen ervaring er mee hebben. Ook die zeggen dat zou mijn man nooit doen. Zo overtuigd was ik ook. Maar daarnaast is het ene verhaal toch echt anders dan het andere. Ik merk dat ik mijzelf ook wel soms dom vind dat ik hem kans gaf/geef. En ook wel mij afvraag of hij wel monogaam kan zijn (hij zweert van wel). Misschien raken daarom opmerkingen ons omdat het een angst is of dat je het jezelf ook afvraagt?
Hoe dacht jij over vreemdgaan voor het in jouw leven kwam?
Hmmm een dikke knuffel voor jullie!
Heel begrijpelijk hoor mamame, een jaar vind ik echt helemaal niets...
Ik weet nog goed dat ik alleen maar aan het " overleven was". Gun jezelf ook die boosheid en tijd!
Eerlijk gezegd had ik ook nooit gedacht dat er een moment zou komen dat het wat meer naar de achtergrond zou gaan. Maar het kan dus wel. En bij mij is het er alleen maar gekomen doordat ik mezelf kosten wat kost altijd op nummer één zet.
Of het nu op het werk is of thuis.
Zoon was jarig, normaal nodig ik ieder jaar een aantal mensen uit om de lieve vrede te bewaren. Terwijl kind helemaal niets meer met hun deelt ( of ik/man)
En voor het eerst heb ik serieus gehandeld vanuit het niet sociaal wenselijk gedrag. Dat heb ik dus ook geleerd door het hele gebeuren. Waarom gaf ik mijn energie en loei kostbare tijd af aan nutteloze mensen die niets bijdragen in mijn/ons leven?
Anna zo maak je steeds stapjes, ergens weerhoud het je de boosheid misschien los te laten? Wellicht een bepaalde angst die je voelt. Een wankelheid waardoor je bang word de boosheid los te laten?
Ik zelf vond het juist veel gemakkelijker al die tijd heel boos op man te blijven, dan voelde ik ook geen angst voor het onbekende. Het wankelen...
Ik weet niet of het zo bij jou werkt.
Sinds ik tegen mezelf heb gezegd dat het niet meer uit maakt of man het nog eens doet, maar ik heb één kans heb beloofd en mijn gezin bij elkaar is ( z'n stomme doos die tijd met mijn kind door gaat brengen, ugh nee dank je wel ) kan ik me daar steeds meer op focussen.
En even goede vrienden als man het niet kan laten. Meer heb ik toch niet te verliezen?
Ik haal voortaan alles uit het leven wat kan en zet niets meer on hold. Misschien durf je niet helemaal te leven?
En neemt steeds je angst en onzekerheid het van je over in je hoofd?
Dont no? Zou het kunnen? 
Anna en Mamame, het is heel herkenbaar wat jullie schrijven. Ook ik heb vaak die boze gevoelens door bepaalde triggers en haat het wat hij gedaan heeft. Ik weet echter dat hij het zelf ook haat. Ik weet niet wie hij toen was, maar hij weet het zelf ook niet. Staat nu weer zo dicht bij zichzelf en is een totaal ander persoon. Dát zie ik ook. Dat maakt het ook heel dubbel, want wat kan ik soms na een nacht vol vreselijke dromen ontzettend boos wakker worden terwijl hij van niets weet, zich omdraait, mij liefdevol vastpakt en zachtjes nog half slapend zegt hoeveel hij van me houdt. Daar lig je dan met al je boze gevoelens om alles wat er gebeurd is…
Ik heb gelukkig nooit appjes van hun gelezen, maar ik weet dat hij ook tegen haar gezegd heeft dat hij van haar hield. Dat hij haar miste. Dat is inderdaad lastig. Ik háát het dat hij een stukje van zijn leven met haar gedeeld heeft terwijl hij dat gewoon met mij had moeten delen. Dat moet ik alleen wel echt leren accepteren want het is nou eenmaal zo. Hoe moeilijk ook. Het is een moeizaam proces en het zijn inderdaad kleine stapjes. Soms 2 vooruit, soms 1 achteruit, maar zoals Miss het schrijft is het wel. Mijn gezin is nog bij elkaar, we hebben het heel fijn samen en zijn hechter dan ooit. We weten dat als hij dit nog eens doet, het klaar is. Daar ben ik heel duidelijk in geweest. Hij heeft 1 extra kans gekregen, vergooit hij die dan is het klaar.
Het is een stukje zelfrespect dat ik opzij heb moeten zetten. Dat besef maakt me soms ook wel heel boos want ik zou mezelf zoiets nooit vrijwillig aan laten doen. Vreemdgaan was einde verhaal. Er zit alleen zo’n verhaal aan vast dat het niet zo zwart wit is. Daarnaast hebben we de kinderen, alleen al naar hen toe voelde ik mij verplicht niet meteen de handdoek in de ring te gooien.
Dat verhaal is echter wel een ding. Gisteren gebeurde er iets in familiare kring waar hij een enorme knauw van kreeg. Ik was erbij, werd er heel boos van, maar heb op mijn tong gebeten om de situatie niet te laten escaleren. Hij bleef juist heel kalm, dat vond ik bijzonder dus eenmaal thuis vroeg ik wat hij ervan vond en pas toen besefte hij wat er gezegd en gebeurd was. Waar het op neer kwam was dat hij niet belangrijk genoeg was voor zijn moeder om iets voor te laten of te doen. Het zichzelf niets waard voelen kwam weer even goed binnen en hij heeft echt even een flink potje zitten huilen. Mijn hart brak. Maar ook bekruipt me dan de angst. Ik weet dat dit soort momenten hem uiteindelijk opgebroken hebben, de afgrond in getrokken. Dus heb ik wel heel duidelijk gezegd dat zíj́ dit is, niet hij die er iets aan kan doen. Dat hij voor ons, voor mij, alles waard is. Enige wat ik dan hoop is dat het binnenkomt en hij inmiddels zover opgekrabbeld is dat hij zich hierdoor niet uit het veld laat slaan en in oude patronen vervalt.
Oh Lentebloem, het is bijna te bizar voor woorden dat, over wat jij beschrijft over de huidige situatie bij jullie, het er bij ons echt bijna exact op dezelfde manier aan toe gaat momenteel. Van begin van je post tot het eind. Over hoe het voor jou voelt, over hoe manlief erin staat en ook dat gedoe in de familie waardoor je man het gevoel krijgt niet gewaardeerd te worden...
Ik heb het al eerder hier aangekaart, dat ik denk dat daarom de oorzaak (of een trigger die het mede veroorzaakt) voor vreemdgaan in sommige (vele?) gevallen vaak veel dieper zit dan soms in eerste instantie gedacht wordt. Komt weggestopt 'oud zeer' en daaruit ontstane overlevingsmechanismen en aangemeten gedragspatronen ineens aan de oppervlakte en moeten ze er mee aan de slag maar weten ze niet goed hoe, waardoor ze van zichzelf wegkrijgen en er dingen gebeuren die ze achteraf mischien ook liever niet hadden laten gebeuren...
En niet dat ik daarmee de 'schuld' leg bij de opvoeders van onze partners, want die doen dat ook weer op de manier zoals ze zelf gevormd zijn en daarnaast spelen er nog wel meer dingen mee, zoals karakter van iemand en hoe die daarom met de bepaalde situaties in het leven zal dealen, welke associaties die daardoor zal maken, enzovoorts.
Berouw komt altijd na de zonde, maar het helpt wel als de fouten ingezien worden, er zeg maar bewustwording voor is, want dan kun je er in het vervolg anders mee omgaan, kun je leren om dat volgens een ander, nieuw patroon te doen. En door in gesprek te blijven (heel belangrijk onderdeel van het proces) met elkaar, zodoende de terugval in het oude patroon, de 'macht der gewoonte' in ieder geval proberen te voorkomen.
het stukje toneel spelen zo voelt het voor mij ook vaak, toneelspelen om te doen dat we weer een gelukkig gezinnetje te zijn. Maar ik snap niet waarom het zo voelt omdat toen hij weg was ik me nog nooit zo ellendig gevoeld heb. Ook wil ik mijn kinderen niet delen en doet mijn man echt zijn best! Ik merk dat na ons meningsverschil 3 weken geleden over etentje van het werk ik weer uit m'n hum ben. Ik heb ook even een afspraak bij onze coach gemaakt om proberen dit soort situaties voortaan voor te zijn. Ik weet gewoon nu al dat mochten ze samen op de zaak zitten ik mezelf helemaal gek gaan maken en dat wil ik gewoon niet. Mijn man wil alles vergeten, is als de dood dat ik hem niet kan vergeven en alsnog ooit de stekker eruit trek en weet zeker dat hij oud met mij wil worden, dat hij een levensles gehad heeft en niets meer met ' die ander ' te maken wil hebben...
Dus alle tekenen van hem uit zijn goed maar ik voel me gewoon zo moe in mijn lichaam van al het denken, weten dat mensen me voor gek verklaren en gewoon het gevoel van zekerheid kwijt zijn.... ik hoop gewoon dat het ooit veel verder na de achtergrond gaat treden....
Mensen die je voor gek verklaren. Waarom? Omdat je hem de deur niet wijst? Omdat je zelf niet voorgoed de deur achter je dicht trekt? Omdat jullie besluiten om bij elkaar te blijven, omdat jullie er allebei voor willen vechten om deze crisis te boven te komen?
Laat je niet van de wijs en aan het twijfelen brengen, om wat andere mensen er van vinden. Hebben zij er zelf al ooit mee moeten dealen, hebben ze het zelf al ooit aan den lijve ondervonden, dat ze moesten nadenken over hoe ze verder wilden gaan na ontrouw van hun partner? Het is zo makkelijk praten voor mensen die zoiets zelf nog nooit aan de hand hebben gehad (En hopelijk ook nooit hoeven meemaken!). Doe wat voor jou goed voelt, niet wat andere mensen denken wat goed voor jou is, zolang ze zelf niet weten waar ze over praten.
En nog, mocht op een gegeven moment blijken dat het toch niet meer werkt en samen verder je toch niet meer gelukkig maakt, dan kun je nog altijd een ander besluit nemen in goed overleg met elkaar. Maar dan heb je het in ieder geval wel geprobeerd.
Zal er ooit nog een tijd aanbreken dat ik me weer onbeschadigd zal voelen. Dat vraag ik me wel eens af.
Er zijn momenten dat de pijn en wrok op de achtergrond zijn, dat kan weken aanhouden. Dan durf ik te denken dat ik het heb verwerkt en doorstaan heb en dat het gevoel dat ik dan heb, zal blijven. En dan van de 1 op de andere dag, kan ik me weer ontzettend besodemieterd en verdrietig voelen. Daar is niet eens een trigger voor nodig, het komt spontaan op en het valt niet te onderdrukken.
Op die momenten voel ik de enorme drang op komen om hem alles nog maar eens een keer te verwijten en het vuur aan zijn schenen te leggen.
En hierna is de lucht weer geklaard en kunnen we er weer even tegen. En op die momenten besef ik me dan dat ik van weg gaan niet gelukkiger zal worden. Want alles verloopt ook allemaal prima in de relatie..
Mijn man heeft me laten zien dat hij zonder blikken of blozen in staat is om keihard te liegen en me te belazeren. Met meerdere vrouwen. Het moeten bijstellen van het beeld dat ik van hem had, vond en vind ik het moeilijkst.
Ik heb nu niet meer de illusie dat hij alleen maar mij begeert en dat dit genoeg zal zijn voor hem. Nu misschien wel, maar later in de toekomst? Ik hoop alleen maar dat hij het me dan wel zal durven zeggen, zodat we samen naar een oplossing kunnen zoeken.
Dat heb ik altijd zo gewild, als hij het me maar eerlijk had gezegd. Ik destijds als moederkloek kon het me sowieso al niet voorstellen dat een frequentie van eens in de 2 weken genoeg zou zijn voor een gezonde man. En ik had er gewoon niet de energie voor. En als ik ernaar vroeg, zei hij heel schattig dat hij het wel begreep en er mee kon leven. Maar ondertussen...
Ik zie het feit dat hij nooit echt heeft geleerd open te communiceren en daardoor conflicten liever vermijdde, een laag zelfbeeld had en daardoor een seksverslaving ontwikkelde, niet als iets verzachtends. Maar het feit dat hij iedere keer weer mijn bui doorstaat, helpt me wel. Als weg gaan voor mij soms als beste optie voelt, moet dat voor hem vast ook soms zo zijn. Maar hij wil alleen maar samen vooruit. En vooral dat bewijst me iets en stemt me weer even positief.
Ja, het pad dat de vreemdganger kiest, is zeker niet makkelijk. Weggaan is zelfs soms denk ik makkelijker. Los van geld en je kinderen deels niet meer zien. Maar geen boze of wantrouwige blikken meer. Geen verdriet meer zien van je partner (vindt mijn man het ergste van alles). En Truus gewoon mogen doen want je bent niet meer in een monogame relatie. Why not?
En toch koos ook mijn man voor vragen van een kans. Net als die van jullie. Want het gras is niet groener. De sex niet (op termijn) geweldiger. Houden van is bijzonder. Berouw komt na de zonde is het spreekwoord. Maar makkelijk is het niet.
ik lees bij iedereen terug dat jullie mannen een zeer laag zelfbeeld hebben/hadden. Zo ook mijn man. Nooit geleerd om te communiseren is ook hier aan de orde. Zondag was het weer raak hiero. Heftige ruzie over zijn gedrag al die jaren. De trigger? Het feit dat hij weer een keer de tijd vergat en niet even wat liet weten. Vertrouwen komt te voet en gaat te paard.
Wat je zegt Mamame,
Voor dit hele tijdperk, kon hij rustig de hele dag of halve nachten weg zijn, zonder dat ik me daar een moment druk om maakte.
1 van zijn neukertjes, waar ik een tijdje contact mee heb gehad, vroeg me hoe het kon dat ik niks gemerkt had al die jaren. Dat vraag ik mezelf nu nog steeds regelmatig af, waarom zag (of rook) ik het niet? Ik was te goed van vertrouwen.
Tegenwoordig, al is ie sporten, of even een pakket wegbrengen naar de post, check ik regelmatig even de app (waarvan ik zou willen dat ik daar eerder het bestaan van wist, want dan zou ik hem zeker weten stiekem op zijn telefoon hebben gezet, toen ik toch wat vermoedens kreeg), om te zien of hij echt zit waar ie zegt dat ie zit. Zo irritant. En het is niet eens een garantie, want hij weet dat ik hem kan volgen en ik weet nu hoe berekenend hij kan zijn.
Ik zie het feit dat hij nooit echt heeft geleerd open te communiceren en daardoor conflicten liever vermijdde, een laag zelfbeeld had en daardoor een seksverslaving ontwikkelde, niet als iets verzachtends.
Ik snap dat je het niet als een excuus ziet, maar ook niet als iets verzachtends?
Je ervaart nu zelf ook hie iets uit het verleden (zijn vreemdgaan) enorme impact op je heeft, bewust en onbewust. Je gedraagt je anders dan je zou willen, herkent jezelf regelmatig niet, doet dingen die je zonder dit verleden nooit gedaan zou hebben. Zo te lezen heeft jouw man ook behoorlijk wat meegemaakt. Kun je dat niet als 'verzachting ' (nogmaals: geen excuus) voor zijn gedrag zien?
