Relaties Relaties

Relaties

Verder na ontrouw - deel 8


zo goed omschreven. Het stukje dat het zo zonde is van de verloren jaren..maar dat de tijd niet meer terug te draaien is.
Heb ik ook zo vaak gedacht de afgelopen tijd. Waarom was die verbinding die we nu hebben er vroeger niet.

Hoi, daar ben ik even weer. We zitten alweer in oktober en zoals ieder jaar raak ik dan in een dal, omdat alles zich in deze tijd afspeelde. Onze trouwdag, toen we met z'n tweeen uit eten gingen en alles goed leek. Twee weken erna ging hij vreemd, nog weer een paar weken verder vertelde hij het. Zoenen. Anderhalf jaar later bleek er wel wat meer te zijn gebeurd dan zoenen.
Het heeft er zo in gehakt, dat ik het 6 jaar later nog steeds niet helemaal verwerkt heb. Maar ik blijf er alleen mee zitten. Destijds wou hij er al niet over praten, dat zal nu zeker niet anders zijn.

Intussen heb ik wel hulp gezocht bij de grote moeite om te vergeven. Juist als je nooit echt oprecht berouw gezien hebt, is dat moeilijk. Ik lees nu dat het vooral voor jezelf belangrijk is wrok los te laten. 
Lukt het jullie om echt die pijn kwijt te raken?

Puinhoop schreef op 04-10-2022 om 16:59:

Hoi, daar ben ik even weer. We zitten alweer in oktober en zoals ieder jaar raak ik dan in een dal, omdat alles zich in deze tijd afspeelde. Onze trouwdag, toen we met z'n tweeen uit eten gingen en alles goed leek. Twee weken erna ging hij vreemd, nog weer een paar weken verder vertelde hij het. Zoenen. Anderhalf jaar later bleek er wel wat meer te zijn gebeurd dan zoenen.
Het heeft er zo in gehakt, dat ik het 6 jaar later nog steeds niet helemaal verwerkt heb. Maar ik blijf er alleen mee zitten. Destijds wou hij er al niet over praten, dat zal nu zeker niet anders zijn.

Intussen heb ik wel hulp gezocht bij de grote moeite om te vergeven. Juist als je nooit echt oprecht berouw gezien hebt, is dat moeilijk. Ik lees nu dat het vooral voor jezelf belangrijk is wrok los te laten.
Lukt het jullie om echt die pijn kwijt te raken?

Jaren geleden, toen ik nog jongvolwassen was, heb ik wel 4 jaar gewacht op een excuus van één van mijn ouders. Kwam natuurlijk niet. Tot het moment kwam dat ik mijzelf ben gaan vergeven om zo te hunkeren naar iets dat mij kwelde. Toen was het over, en stapte ik daar overheen.

Ga je niet bezig houden met vergeven van een ander; vergeef jezelf!

Puinhoop schreef op 04-10-2022 om 16:59:

Hoi, daar ben ik even weer. We zitten alweer in oktober en zoals ieder jaar raak ik dan in een dal, omdat alles zich in deze tijd afspeelde. Onze trouwdag, toen we met z'n tweeen uit eten gingen en alles goed leek. Twee weken erna ging hij vreemd, nog weer een paar weken verder vertelde hij het. Zoenen. Anderhalf jaar later bleek er wel wat meer te zijn gebeurd dan zoenen.
Het heeft er zo in gehakt, dat ik het 6 jaar later nog steeds niet helemaal verwerkt heb. Maar ik blijf er alleen mee zitten. Destijds wou hij er al niet over praten, dat zal nu zeker niet anders zijn.

Intussen heb ik wel hulp gezocht bij de grote moeite om te vergeven. Juist als je nooit echt oprecht berouw gezien hebt, is dat moeilijk. Ik lees nu dat het vooral voor jezelf belangrijk is wrok los te laten.
Lukt het jullie om echt die pijn kwijt te raken?

Moeilijk hé.. vooral die datums...periodes.

Dit weekend ben ik zo boos geweest.  Denk dat ik nog nooit zo boos ben geweest. Trigger was dat man vertelde over iemand anders die was vreemd gegaan. Zijn houding veranderde.  Eigenlijk altijd als we het erover hebben en dat wordt steeds minder. Maar in mijn hoofd wordt het niet minder.

Ik vertelde hem dat zijn houding veranderd als we het erover hebben..hij sluit zich af. Maar we hadden afgesproken met zijn tweeën keihard aan het werk te gaan. Ook zijn aandeel in de relatie voor het vreemdgaan. Ik zag het niet. Alsof alleen mijn aandeel naar voren kwam. Dit raakte mij zo omdat ik zo diep ben gegaan de afgelopen anderhalf jaar. Dus heb hem het hele weekend van alles naar zijn hoofd geslingerd en gezegd dat ik er echt mee wou stoppen. En zelfs dat ik hem nooit meer wou zien als we gescheiden waren..zo heftig. Alsof ik anderhalf jaar terug in de tijd ging..

Zo boos ben ik denk ik nog nooit geweest. Ja dat we net uit elkaar waren via de app en telefoon.

Maandag was man naar werk..boosheid gezakt..en bericht gestuurd dat ik voor altijd zijn vriend wil zijn..s'avonds meteen weer contact samen..even wandelen..loslaten is zo moeilijk als je zoveel van elkaar houdt.

Maar wat een bewondering voor hem dat hij ondanks mijn boosheid zo rustig is gebleven...weer toenadering naar mij kon maken..zijn kwetsbare kant kon laten zien.

Vandaag een mail gestuurd naar hem dat ik hem meer vrijheid wil geven..ten aanzien van zijn eigen leven..zelf dingen plannen zonder dat hij altijd maar aan mij denkt..even weer een borreltje met collega's etc.etc.

'Haar' geblokeerd op facebook..screenshots met foto's van haar opgeborgen in een verborgen mapje..het bericht wat ze me gestuurd had nadat het uitgekomen was. Ik ben er nog niet aan toe om het helemaal te verwijderen.

Want het dringt tot me door..ik wil stappen maken vooruit...als ik bij hem weg wil had ik het dit weekend wel gedaan..zo diep zat ik in mijn gevoel. Zoveel pijn...maar hem vooral zeggen hoeveel pijn hij me had gedaan..dat het voor mij een trauma was...het opbiechten out of the blue..die erkenning van die pijn...

Maar als ik vooruit wil...zal ik die gevoelens los moeten laten..anders beperkt het.mij tot een leven met een derde erbij..blijf ik hangen terwijl ik wil groeien. En weer kijken en zien wat het ons gebracht heeft...

Een collega van mij zei laatst...eigenlijk moet je haar dankbaar zijn..tja dat gaat een beetje ver maar misschien wel..

Maar die pijn..denk dat die pijn zo heftig is dat je nooit helemaal kwijt raakt. Hoop dat het wel minder wordt. 

Wat maakt dat jouw man er niet over wilt praten? Ik merkte aan mezelf dat als ik het niet kan uiten..ik ontplof...zoals afgelopen weekend. En dan interesseert niets me meer..al gaan we scheiden..zover ben ik dan omdat ik het voor mijn gevoel alleen moet verwerken.

Oh Peet zo herkenbaar. 
Gisteren kwam een familielid ons persoonlijk vertellen dat er bij ons in de familie 2 gezinnen uit elkaar gaan vallen omdat beide mannen een ander vreemd zijn gegaan, ze stoppen met hun huwelijk.
En ja ik moet zeggen het kwam hard binnen. Ik heb gevloekt en gesputterd " als ze dan willen gaan, dan heel gauw maken dat je wegkomt". Man had begrip voor mij. Ook uitgelegd dat ik er zo klaar mee ben. Maar goed we doen er niks aan! En daarna zakken mijn emoties ook weer hoor. De scherpe kantjes zijn echt verdwenen bij me, behalve op zn moment.

Puinhoop, wat moeilijk. Loop je nog met de gedachtes om weg te gaan of? Fijn wat van je te horen. 
Hoe is het nu met je zelfontwikkeling? Voel je je krachtiger?

Hey Miss, lang geleden, he? Nou, allesbehalve krachtig momenteel. Maar ik denk wel dat de hormonen meespelen: ik was ongesteld, het is nu lekker doorgebroken en ik knap al op. Dat lijkt wel erger te worden, die hormonen, met de leeftijd. 
Het is ook zo stom, he, dat rondneuken. Excuseer mijn grofheid, maar wat win je er nou mee? Binnen een paar jaar is je spannende nieuw flirt weer even irritant of saai als je huidige partner. Doe gewoon wat moeite voor mekaar!
Mijn man had zich tijdens de vakantie naar onze dochter laten ontvallen dat hij niet wist of hij het wel uithield hier, als zij het huis uit ging. Omdat zoon en ik zo saai zijn, dus. Alsof hij zelf zo dynamisch is, vanuit zijn bed met zijn laptop.
Anyhow, ik hoef niet weg als het hier wat leefbaar blijft, en de laatste tijd is het best gezellig. Maar als het er wel van komt -en dat moet het initiatief wel van hem komen- dan 'probeer ik hem ook niet tegen te houden', zoals Korinthiers zegt. Ik red me heus wel, kan goed met weinig geld omgaan. En ik heb lang alleen gewoond en vind dat prima, ik verveel me nooit. 
Maar getrouwd blijven vind ik gezelliger. Ik vind hem nog steeds aantrekkelijk en leuk genoeg, ik bedoel, mijn romantische gevoelens voor hem komen af en toe hard opzetten. En dan is het maar niet geheel wederzijds, er zijn veel relaties waar dat ongelijk is, denk ik.

Maar mocht hij nog eens vreemdgaan, en dan zeker mij de schuld in de schoenen proberen te douwen en het slachtoffer uithangen, dan bedank ik vriendelijk. Dan is het wel exit, inderdaad.

BTW: het boek van Jan Storms 'Destructieve relaties op de schop' is wel een hele steun. Dat helpt je die stoornis te doorzien en hoe je jezelf tegen die mindfucks kunt beschermen.

Puinhoop, toen de 1e affaire uit kwam, bijna 3 jaar geleden nu, en ik steun kwam zoeken op dit forum door het hele draadje door te lezen, schreef jij al mee. En nu lees ik dat er eigenlijk maar weinig verbeterd is in jullie situatie. Je man vindt je maar saai, zegt hij tegen je dochter.
Ik vind het nogal wat! 
Als je bij hem bent vanwege het "gemak" van het intacte gezin, gedeelde kosten, huis, dan kan ik het me nog ergens voorstellen. Maar dan nog... je leeft maar 1 keer.
Is het leven niet veel te waardevol om in deze ellende te blijven hangen, in de wetenschap dat dit is wat jullie de rest van jullie gezamenlijke leven moeten doorstaan?

Puinhoop schreef op 06-10-2022 om 20:32:

BTW: het boek van Jan Storms 'Destructieve relaties op de schop' is wel een hele steun. Dat helpt je die stoornis te doorzien en hoe je jezelf tegen die mindfucks kunt beschermen.


Puinhoop, Wat jij hier stoornissen en mindfucks noemt, is dat niet gewoon het gezonde verstand en je intuïtie, wat je probeert te onderdrukken? 

Wauw..... Ik vind het nogal wat als je zoiets als vader tegen je dochter zegt. Ik vind het echt heel respectloos. Hoe heb je er op gereageerd?

Haar vader snapt niet eens wat hij haar aan doet ( angst en schuldgevoel); straks durft ze niet eens het huis uit. Wat onnadenkend.

Puinhoop schreef op 06-10-2022 om 20:31:


Mijn man had zich tijdens de vakantie naar onze dochter laten ontvallen dat hij niet wist of hij het wel uithield hier, als zij het huis uit ging. Omdat zoon en ik zo saai zijn, dus. Alsof hij zelf zo dynamisch is, vanuit zijn bed met zijn laptop.
Anyhow, ik hoef niet weg als het hier wat leefbaar blijft, en de laatste tijd is het best gezellig. Maar als het er wel van komt -en dat moet het initiatief wel van hem komen- dan 'probeer ik hem ook niet tegen te houden', zoals Korinthiers zegt. Ik red me heus wel, kan goed met weinig geld omgaan. En ik heb lang alleen gewoond en vind dat prima, ik verveel me nooit.
Maar getrouwd blijven vind ik gezelliger. Ik vind hem nog steeds aantrekkelijk en leuk genoeg, ik bedoel, mijn romantische gevoelens voor hem komen af en toe hard opzetten. En dan is het maar niet geheel wederzijds, er zijn veel relaties waar dat ongelijk is, denk ik.

Maar mocht hij nog eens vreemdgaan, en dan zeker mij de schuld in de schoenen proberen te douwen en het slachtoffer uithangen, dan bedank ik vriendelijk. Dan is het wel exit, inderdaad.

Ik las dit bericht eergisteren, maar wilde in 1e instantie niet reageren, maar nu ik dit draadje weer las met de berichten daarna, kan ik het toch niet laten te reageren.


Ik merk dat ik het erg triest vind als ik zo’n post lees. Je vindt getrouwd blijven ‘gezelliger’, maar hoe dat zo vraag ik me dan af? Kijk naar je voorgeschiedenis en het heden, waarom gunt een mens zichzelf niet meer en beter, ik kan dat werkelijk niet begrijpen? Getrouwd zijn met een man die letterlijk tegen jullie eigen kind zegt dat hij niet weet of hij het gaat volhouden met zo’n saaie moeder??

Hoe vaak wil je jezelf nog laten kwetsen en het op hem steken, want serieus, het is natuurlijk een kwestie van tijd dat hij je wéér ontrouw is. En eerlijk gezegd vind ik niet dat je hem dan enkel de boeman kunt toespelen, want hoe duidelijk wil je de boodschap krijgen dat hij al lang is uitgecheckt? Waar is je eigenwaarde Puinhoop, ik probeer het echt te begrijpen? Getrouwd blijven omdat het gezelliger is dan voor jezelf te kiezen? 

Alle redenen die je daarna schrijft als, ik kan goed alleen zijn of ik kan met minder ook gelukkig zijn zie ik enkel als excuses voor jezelf of om jezelf te overtuigen van die kop in het zand steken. Iemand met nog enige vorm van zelfliefde en eigenwaarde zou gaan! 

Volgens mij, dus geen feit, ben je gewoon bang om die stap te zetten en voor jezelf te kiezen, iets anders kan ik niet bedenken. Je gaat pas als hij wederom vreemdgaat, want dan heb je voor jezelf (of moet ik zeggen de buitenwereld) een gegronde reden. Serieus, die gegronde reden is er al jaren hoor, echt!!

Haaika schreef op 07-10-2022 om 17:33:

[..]


Puinhoop, Wat jij hier stoornissen en mindfucks noemt, is dat niet gewoon het gezonde verstand en je intuïtie, wat je probeert te onderdrukken?

Hele scherpe en rake post als je het mij vraagt!

En ze tekenden het echtscheidingsconvenant en leefden nog lang en gelukkig Jullie bedoelen het ongetwijfeld allemaal heel goed, maar het is niet jullie leven wat er overhoop gaat. Ik was al opgehouden hier te posten, omdat het erg lastige materie is, narcistische persoonlijkheidsstoornis (want dat is het) en dan nog een geloof waar weinig mensen iets van begrijpen. Ik heb mensen gevonden die dit wel kennen en  meer achtergrondkennis hebben van deze zaken, en daar ga ik mee verder.
Bedankt voor jullie medeleven, maar ik word een beetje moe van altijd die vingerwijzingen wat ik eigenlijk zou moeten doen.
Ik heb last van dat overspel, vond heel veel herkenning bij anderen die hiermee te maken hadden en ben daar dankbaar voor, maar anderen steeds vertellen dat je beter op kun stappen, vind ik vrij respectloos.
Eigenlijk komt het vaak over als wat ik thuis al ervaar: slecht luisteren en meteen met oplossingen lopen strooien.
Dus ik hou er hier mee op. Prettig weekend.

RoodVruchtje schreef op 08-10-2022 om 16:15:


Ik merk dat ik het erg triest vind als ik zo’n post lees. Je vindt getrouwd blijven ‘gezelliger’, maar hoe dat zo vraag ik me dan af? Kijk naar je voorgeschiedenis en het heden, waarom gunt een mens zichzelf niet meer en beter, ik kan dat werkelijk niet begrijpen? Getrouwd zijn met een man die letterlijk tegen jullie eigen kind zegt dat hij niet weet of hij het gaat volhouden met zo’n saaie moeder??

Hoe vaak wil je jezelf nog laten kwetsen en het op hem steken, want serieus, het is natuurlijk een kwestie van tijd dat hij je wéér ontrouw is. En eerlijk gezegd vind ik niet dat je hem dan enkel de boeman kunt toespelen, want hoe duidelijk wil je de boodschap krijgen dat hij al lang is uitgecheckt? Waar is je eigenwaarde Puinhoop, ik probeer het echt te begrijpen? Getrouwd blijven omdat het gezelliger is dan voor jezelf te kiezen?

Alle redenen die je daarna schrijft als, ik kan goed alleen zijn of ik kan met minder ook gelukkig zijn zie ik enkel als excuses voor jezelf of om jezelf te overtuigen van die kop in het zand steken. Iemand met nog enige vorm van zelfliefde en eigenwaarde zou gaan!

Volgens mij, dus geen feit, ben je gewoon bang om die stap te zetten en voor jezelf te kiezen, iets anders kan ik niet bedenken. Je gaat pas als hij wederom vreemdgaat, want dan heb je voor jezelf (of moet ik zeggen de buitenwereld) een gegronde reden. Serieus, die gegronde reden is er al jaren hoor, echt!!

Ik had het niet beter kunnen verwoorden!

Reageer op dit bericht

Je moet je bericht bevestigen voor publicatie, je e-mailadres wordt niet gepubliceerd.