Verder na ontrouw - deel 8

Anna Cara schreef op 07-05-2025 om 07:13:

[..]

Ja verloren jaren. Dat herken ik goed. Dat gevoel. Mijn man bleek al jaren en jaren te punikken met Truus. Die ook nog eens in mijn leven is gebracht, in mijn huis, in mijn gezin. Herinneringen raakten per direct verwrongen. Niets was wat het was. Zo voelde het voor mij. Foto's, vakanties, uitstapjes en gesprekken. Maar ook vriendschappen bleken niet echt. Mijn leven bleek niet meer echt. Ik woonde blijkbaar in een luchtkasteel. In een leugen. Al járen. Zo voelde het.

Een pijnlijke en vermoeiende rollercoaster.

Als alle mannen die voor een keuze staan tot vreemdgaan toch eens eerst hier zouden lezen hoeveel het kapot maakt ...

Xxx

Laten we van dat laatste "mensen" maken .

Verder is het erg herkenbaar wat ik zoal lees. Mijn ex leek een toegewijde echtgenoot tot het laatste moment. Nog geen 2 weken voor zijn dubbelleven uitkwam, postte hij een foto van ons gezin op zijn social media op onze trouwdag, en schreef hij dat hij hoopte dat we er nog 50 jaar aan vast zouden plakken. Zijn minnares (een goede kennis van mij) reageerde eronder met "wat een mooi en fijn gezin".

Was mijn huwelijk een leugenachtig luchtkasteel? Zo voelde het wel. Nu, zoveel jaren later, denk ik: misschien kon het voor hem naast elkaar bestaan. Zijn liefde voor zijn gezin aan de ene kant en die spanning met uiteindelijk natuurlijk ook gevoel voor zijn minnares aan de andere kant. Dat besef maakte ook dat ik niet meer met veel bitterheid terugkijk. Wij waren bijna 20 jaar getrouwd, dat kunnen geen 20 rotjaren zijn geweest.

Irtje schreef op 06-05-2025 om 23:22:

[..]

Hier ben ik ook heel lang boos over geweest… En dan heb je idd de overgang nog.

Ben hierdoor wel gaan zoeken wat de mogelijkheden zijn op dat gebied en ben begonnen met HST. Dat heeft nog veel meer gezondheidsvoordelen overigens maar dat geheel terzijde.

Ik hoop dat je wat rust krijgt en daardoor beter in je vel komt te zitten. Dat verdien je 😘

Hst is voor mij geen optie. De gynaecoloog raadt het af, veel borstkanker in mijn familie dus dan geven ze het liever niet.

Ik moet eerlijk zeggen dat de passionele vrouw die ik altijd was, weg is. Niet in mijn hoofd, maar in het lijf. Komt dit door de overgang of door het bedrog? Ik weet het niet. Ik mis dit zo. Ik zou zo graag die passie nog kunnen beleven. Maar mijn 'onderstel' is dood en gevoelloos, totaal geen zin. Ik baal ervan.

De eerste keer dat hij me bedroog was het net andersom. Toen was het herstel met veel passie gepaard. Maar nu maak ik plannen in mijn hoofd van ik ga dit of dat doen, maar op het moment wil ik slapen.

Ik ben ook heel erg moe. Heel moe. Al een hele tijd. De ziekte enerzijds, en dit alles anderzijds.

Nu bijna 11 maanden. Het ging nooit moeilijk tussen ons, nu al bijna 11 maanden struggle ik. Vraag me af wanneer het betert. Vraag me af wanneer ik me weer heel ga voelen. En ik ook 'ons' echt een kans zal geven. Ik weet soms niet goed of ik op de goede dagen me echt goed voel, of gewoon toneel speel. Ik weet echt niet meer wat echt is voor mezelf. 

Ik kom ook in conflict met de kinderen. Vroeger ook, maar nu ervaar ik dit als dat ik met niemand nog connecteer, terwijl die conflicten misschien gewoon normaal zijn en ik er meer achter zoek dan het is.

De enige vaste constante, veilige thuishaven die ik heb is hij. En dat is nu net zo absurd. Ik kan hem alles zeggen en echt nezelf tonen hoe ik ben. Gebroken, zwak, boos, razend, zoekend, verdrinkend, of eventjes goed. En hij anticipeert, troost, steunt, is er steeds voor me. En nog voel ik het niet. Of durf ik het niet? Geloof ik het niet?

Ik zit in een fase dat ik hem wel geloof als hij zegt en belooft het nooit meer te doen. Maar ik besef ook dat dit opnieuw kan gebeuren als het sterker wordt dan hemzelf. Het zal dan aan hem en mij zijn om het tijdig te herkennen en hulp in te roepen.

En naar mijn kinderen voel ik veel schuld, omdat ik nu niet de moeder ben die ik ooit was. Ik heb ze losgelaten wat gezien hun leeftijd ok is, maar ze hebben me soms nodig, en ik blok af. Ik kan het er niet bij nemen. En dat is ook niet hoe ik ben.

Beiertje dat stukje naar je partner toe begrijp ik wel. Jouw lichaam en geest voelen en weten dat hij onbetrouwbaar is en waarschuwen jou daarvoor. Door het gevoel plat te leggen. En fijn dat hij het nu zo goed doet. Maar er is zoveel kapot gemaakt met die verslaving dat het wellicht nooit meer heel zal worden. 

Waar ik wel van schrik is jouw opstelling naar je kinderen. Die kunnen hier absoluut niets aan doen en hebben jou nodig als moeder en opvoeder (juist ook op latere leeftijd). Dan kan het echt niet dat je er niet voor ze kunt zijn omdat alle ellende met je partner alles in beslag neemt. Daar zou ik ook bewust aan gaan werken en hulp voor zoeken. En lijkt mij nog belangrijker dan hoe het tussen jou en je partner zit. Je kinderen zijn er voor altijd. Bij een partner is dat maar de vraag. Het kan hen beschadigen en uiteindelijk kunnen ze zich afkeren. 
Wat mij betreft gaan kinderen voor alles!

Izza schreef op 07-05-2025 om 13:23:

Beiertje dat stukje naar je partner toe begrijp ik wel. Jouw lichaam en geest voelen en weten dat hij onbetrouwbaar is en waarschuwen jou daarvoor. Door het gevoel plat te leggen. En fijn dat hij het nu zo goed doet. Maar er is zoveel kapot gemaakt met die verslaving dat het wellicht nooit meer heel zal worden.

Waar ik wel van schrik is jouw opstelling naar je kinderen. Die kunnen hier absoluut niets aan doen en hebben jou nodig als moeder en opvoeder (juist ook op latere leeftijd). Dan kan het echt niet dat je er niet voor ze kunt zijn omdat alle ellende met je partner alles in beslag neemt. Daar zou ik ook bewust aan gaan werken en hulp voor zoeken. En lijkt mij nog belangrijker dan hoe het tussen jou en je partner zit. Je kinderen zijn er voor altijd. Bij een partner is dat maar de vraag. Het kan hen beschadigen en uiteindelijk kunnen ze zich afkeren.
Wat mij betreft gaan kinderen voor alles!

Dat klopt, en ik werk daar ook hard aan. Ik denk niet dat ze dit merken. Ik heb in deze afgelopen tijd goed leren acteren. Hier durf ik het wel zeggen. Maar blijkbaar is dit normaal in mijn situatie. Ik heb volgens arts en therapeuten met moeite energie om staande te blijven. Dan moet ik afblokken en nu even voor mezelf kiezen. 

Ik ben er voor ze doe wat ik kan, maar op automatische piloot. Vroeger was dit met emotie en gevoel, nu meer uit plicht omdat ik geen energie meer heb om te voelen. Ze weten van de situatie, maar houden ook geen rekening met het feit dat mama het moeilijk heeft. Ze zien het prcies niet. Ik zeg hen het vaak hoe zwaar het is als er echt iets niet gaat wat ze verwachten, maar ze wimpelen dat af als jaja, kan ik niet helpen. En neen, dat kunnen ze echt niet helpen. Maar begripvol zijn of wat rekening houden met zou fijn zijn.

Maar geloof me, ik doe wat ik kan. Maar op automatische piloot.

dat bedoel ik dus als ik zeg dat ik mezelf ben verloren, mezelf mis.
Ik ben zo niet.
Was altijd zorgzaam, lief, de ouder die er altijd was. Ik ben mezelf kwijt, ik besef dat en werk heel hard met therapeut om te helen. Maar dat gaat niet zo hard vooruit als ik zou willen neen.

Ik ben heel erg moe. En bij discussies over regels thuis, zal ik tov kids niet verder discussieren maar loslaten. Ik heb daar geen energie voor.
Let wel. Ik kom van ver, maar het is nog een hele weg.
Mijn wereld dat ik kende, mijn leven is weg. Ik kijk ernaar vanop afstand en zie het lijdzaam toe. Lijkt alsof ik meer moet doen, maar ik kan niet meer geven. Ik ben er nog, doe als een robot mijn plicht. Stap voor stap probeer ik mijn warm nest die me zo dierbaar was en nu weg lijkt te herstellen.

Breiertje schreef op 07-05-2025 om 13:46:

Ik ben er voor ze doe wat ik kan, maar op automatische piloot. Vroeger was dit met emotie en gevoel, nu meer uit plicht omdat ik geen energie meer heb om te voelen. Ze weten van de situatie, maar houden ook geen rekening met het feit dat mama het moeilijk heeft. Ze zien het prcies niet. Ik zeg hen het vaak hoe zwaar het is als er echt iets niet gaat wat ze verwachten, maar ze wimpelen dat af als jaja, kan ik niet helpen. En neen, dat kunnen ze echt niet helpen. Maar begripvol zijn of wat rekening houden met zou fijn zijn.

Hoe oud zijn de kinderen?

Persephone schreef op 07-05-2025 om 15:29:

[..]

Hoe oud zijn de kinderen?

Begin twintigers. Dus best al capabel om de situatie te kunnen begrijpen, en zelf hun verantwoordelijkheid op te nemen. Het zijn verstandige, brave kinderen, maar ze mogen me nu niet belasten met dingen waarvoor ze zelf al een oplossing kunnen bedenken. Ik ben mama, erg ziek, nu in een crisis, maar ik ben niet hun meid.

Vandaar dat ik mijn grenzen vooropstel, en soms iets niet doe, omdat ik rust nodig heb. Ze kunnen gerust ook zelf iets doen in huis.

En dan durven ze zich eens boos maken omdat ik dit of dat niet deed voor hen. En dan zeg ik, ik ben je mama, niet je meid.

Maar ik probeer er wel te zijn voor hen als ze raad en daad nodig hebben, dat wel. Maar dan is dit uit plicht, of op automatische piloot, omdat ik precies niet meer kan geven. Ik ben 'moe'gegeven. Voelt niet altijd juist, maar ik heb zolang voor hen gezorgd, en ze hebben een leeftijd waarvan ik denk, knuffel me eens, en zeg, mama je doet het goed. Zeg eens mama het eten was lekker, ondanks dat ik zie dat je het lastig hebt, in plaats van, bah.... Daar heb ik geen zin in om te eten, of, ik eet wel elders, en daar sta ik dan met het eten die ik maakte, dat me al zoveel energie kost....en de afwas erbovenop alleen!

Of mama ik begrijp dat dit nog niet is gewassen, in plaats van, 'heb je dit niet gewassen, ik gooide het vanmorgen in de was' terwijl ik daags voordien vroeg of er iets gewassen moest worden want er was nog wat plaats in de wasmachine.

De therapeut zegt dat ik dit niet mag verwachten van mijn kids. En ik begrijp dat niet goed waarom niet. Ik vind dit soms echt respectloos naar mij toe. Maar dit zal aan mij liggen dan...

Heel raar hoor, als vreemde in je eigen leven lopen... Maar ik zal alles te persoonlijk nemen.... Alles komt keihard binnen.

Ik wil mijn kids zeker niet in een slecht daglicht plaatsen hoor. Maar ze doen werkelijk niets in huis. Hotel mama. Voel me echt een voetveeg. Ik krijg hier enkel de lasten, de lusten nemen ze gretig voor zichzelf. En dat doe ik niet meer. Trouwens mijn man is een grotere voetveeg dan ik wat betreft de kids. Die kweekt ze lui. Als ze van mij iets moeten/moesten doet hij het voor hen. Zo toont hij zijn liefde zegt hij, want dat uitspreken kan hij niet. Altijd een discussiepunt van ons geweest. Zo is hij de leuke, en ik de minder leuke omdat ik daarover zeur, dat ze moeten helpen in huis.

Hij had beter zijn liefde getoond door zijn broek aan te houden, dan was alles niet kapot. Achter hun aan lopen en alles voor hen doen, en dan uit frustratie van alles met de broek uit en vooruit met die fluit. 

Izza schreef op 07-05-2025 om 13:16:

[..]

Dat is maar net hoe je er zelf mee omgaat he? Natuurlijk is het vreselijk wat er is voorgevallen. Maar ik zie mijn voorgaande jaren of huwelijk absoluut niet als nep of verloren. We hebben samen een geweldige tijd gehad waar ik juist positief op terugkijk. Ik geloof dan ook dat je oprecht van meerdere mensen kunt houden en dat een andere partner of affaire niets hoeft te zeggen over je gevoelens voor je bestaande partner. Natuurlijk is er boosheid over de affaire (met name het liegen). Maar dat maakt niet dat ik de hele relatie als een luchtkasteel ervaar.

Het viel mij al eerder op, maar ik zie het jou nu weer schrijven en wilde er nu toch op reageren. Vetgedrukte staat dus haaks op hetgeen ik je hier ook al een aantal keer heb zien schrijven, namelijk ‘dat er in een goede relatie geen ruimte is voor een ander’. (waar ik het overigens niet mee eens ben)

Dus ben dan wel heel benieuwd wat je daar dan mee bedoelde?

Breiertje schreef op 07-05-2025 om 16:08:

[..]

Begin twintigers. Dus best al capabel om de situatie te kunnen begrijpen, en zelf hun verantwoordelijkheid op te nemen. Het zijn verstandige, brave kinderen, maar ze mogen me nu niet belasten met dingen waarvoor ze zelf al een oplossing kunnen bedenken. Ik ben mama, erg ziek, nu in een crisis, maar ik ben niet hun meid.

Vandaar dat ik mijn grenzen vooropstel, en soms iets niet doe, omdat ik rust nodig heb. Ze kunnen gerust ook zelf iets doen in huis.

En dan durven ze zich eens boos maken omdat ik dit of dat niet deed voor hen. En dan zeg ik, ik ben je mama, niet je meid.

Maar ik probeer er wel te zijn voor hen als ze raad en daad nodig hebben, dat wel. Maar dan is dit uit plicht, of op automatische piloot, omdat ik precies niet meer kan geven. Ik ben 'moe'gegeven. Voelt niet altijd juist, maar ik heb zolang voor hen gezorgd, en ze hebben een leeftijd waarvan ik denk, knuffel me eens, en zeg, mama je doet het goed. Zeg eens mama het eten was lekker, ondanks dat ik zie dat je het lastig hebt, in plaats van, bah.... Daar heb ik geen zin in om te eten, of, ik eet wel elders, en daar sta ik dan met het eten die ik maakte, dat me al zoveel energie kost....en de afwas erbovenop alleen!

Of mama ik begrijp dat dit nog niet is gewassen, in plaats van, 'heb je dit niet gewassen, ik gooide het vanmorgen in de was' terwijl ik daags voordien vroeg of er iets gewassen moest worden want er was nog wat plaats in de wasmachine.

De therapeut zegt dat ik dit niet mag verwachten van mijn kids. En ik begrijp dat niet goed waarom niet. Ik vind dit soms echt respectloos naar mij toe. Maar dit zal aan mij liggen dan...

Heel raar hoor, als vreemde in je eigen leven lopen... Maar ik zal alles te persoonlijk nemen.... Alles komt keihard binnen.

Ik wil mijn kids zeker niet in een slecht daglicht plaatsen hoor. Maar ze doen werkelijk niets in huis. Hotel mama. Voel me echt een voetveeg. Ik krijg hier enkel de lasten, de lusten nemen ze gretig voor zichzelf. En dat doe ik niet meer. Trouwens mijn man is een grotere voetveeg dan ik wat betreft de kids. Die kweekt ze lui. Als ze van mij iets moeten/moesten doet hij het voor hen. Zo toont hij zijn liefde zegt hij, want dat uitspreken kan hij niet. Altijd een discussiepunt van ons geweest. Zo is hij de leuke, en ik de minder leuke omdat ik daarover zeur, dat ze moeten helpen in huis.

Hij had beter zijn liefde getoond door zijn broek aan te houden, dan was alles niet kapot. Achter hun aan lopen en alles voor hen doen, en dan uit frustratie van alles met de broek uit en vooruit met die fluit.

Wordt het niet eens hoog tijd dat die kinderen op zichzelf gaan wonen? Ik weet niet hoe het met woonruimte vinden zit in België maar ik schrik heel erg van wat ik hierboven lees. Niet alleen voor jouzelf maar ook voor hen. Hoe zien zij dat zelf? Dat hun latere vrouw dat allemaal wel gaat doen? (het zijn twee jongens toch?). Dat vinden veel meisjes heel onaantrekkelijk tegenwoordig hoor. En die therapeut... (nou ja je weet hoe ik over de meeste therapeuten denk) hoe komt hij/zij erbij dat je mensen van twintig niet kan vragen wat in de huishouding te doen? Ze hoeven misschien niet dankbaar te zijn maar gewoon volwassen zelfstandig. En dan ben jij nog ziek ook. 

@Breiertje

Jouw kinderen zijn volwassenen, dus die mag je best loslaten! Ze kunnen prima hun eigen eten verzorgen en wasje draaien lijkt mij. Dus goed dat je hen soms zegt dat je niet hun ‘meid’ bent, nu nog je acties aanpassen en het domweg gewoon door hen zelf laten doen, zonder enig schuldgevoel!

En natuurlijk hebben kinderen soms hun vader/moeder/ouders ‘nodig’, dat heb ik ook, maar niet als het gaat over eten, kleding, wasgoed etc. Welkom in de grote mensenwereld 😉

precies, zo denk ik er ook over. En ik vind het knap dat ik, ondanks dat ik nu zwak en murw ben, nog steeds opkom voor mezelf. Maar ik merk dat dit bij anderen ook zo is, hotel mama.
Het enige verschil met vroeger is dat ik toen de discussie aanging, de bovenhand probeerde te halen en hen uitleggen waarom ze moesten helpen, en nu probeer ik dit niet meer te doen. Ja een discussie waar ik me boos maak ben ik te ziek achteraf, dus dat doen we niet meer. Gisteren ging ik de discussie uit de weg en ging ik chillen in bed en wat rusten.
Ik heb rust broodnodig nu en ik eis dit echt op. 

Zelfstandig wonen is geen optie, ze studeren nog. En op kot is voor ons onbetaalbaar.
En ja die therapeuten, vinden als ik hulp nodig heb door ziekte, dit buitenshuis moet vinden en mijn kinderen niet mag vragen te helpen. Maar voor dit uitkwam, toen ik hulp nodig had en alles op mijn man terecht kwam, zeiden instanties dit ook. Betalende hulp aanwerven en kinderen niet bevragen. En ik vraag ontzettend weinig!!!!!

Dank je met jullie feedback. Sterkt me wat rug vooruit, ik kom er wel. Ooit.

Breiertje schreef op 07-05-2025 om 17:32:

En ja die therapeuten, vinden als ik hulp nodig heb door ziekte, dit buitenshuis moet vinden en mijn kinderen niet mag vragen te helpen. Maar voor dit uitkwam, toen ik hulp nodig had en alles op mijn man terecht kwam, zeiden instanties dit ook. Betalende hulp aanwerven en kinderen niet bevragen. En ik vraag ontzettend weinig!!!!!

Dank je met jullie feedback. Sterkt me wat rug vooruit, ik kom er wel. Ooit.

Vetgedrukte vind ik terecht bij kinderen t/m zo’n 15 jaar, niet bij volwassen kinderen vanaf 20! Er is hier, in Nederland althans, al zo’n enorm tekort aan huishoudelijke hulp(en), belachelijk als zij dan ook nog eens binnen een gezin worden ingezet waar volwassen kinderen wonen!

In mijn opvoeding was het overigens heel normaal je steentje bij te dragen binnen het huishouden vanaf je 18e! Kostgeld, koken, wassen, kamer zelf opruimen, bed verschonen etc. Misschien heeft jouw man hen hierin wel teveel verwend?

Beiertje, jouw verhaal over je man en kinderen staat echt haaks op je verhalen over een warm nest. Je kinderen komen verwend over. En sorry maar daar hebben jullie beiden een aandeel in gehad. Mijn kinderen helpen vanaf jonge leeftijd mee in huis. En die kunnen (net als ik vroeger) gewoon zelf wassen en eten maken. Een huishouden doe je samen. Hier is de regel dat je laat weten waar je bent. En als ik geen idee heb waar iemand is of komt eten is er dus geen eten. Gewoon respect en zelfstandigheid. 

En in Nederland krijg je geen huishoudelijke hulp als er een inwonende partner of oudere kinderen zijn helpen die mee. Onzin van die therapeuten dus. Zelfs zonder ziekte kunnen kinderen (jongvolwassenen zelfs!) Gewoon helpen. Hier is echt ergens wat verkeerd gegaan in de opvoeding. Maar wellicht kunnen jullie dat samen nog bijsturen. 

Izza schreef op 07-05-2025 om 19:16:

Beiertje, jouw verhaal over je man en kinderen staat echt haaks op je verhalen over een warm nest. Je kinderen komen verwend over. En sorry maar daar hebben jullie beiden een aandeel in gehad. Mijn kinderen helpen vanaf jonge leeftijd mee in huis. En die kunnen (net als ik vroeger) gewoon zelf wassen en eten maken. Een huishouden doe je samen. Hier is de regel dat je laat weten waar je bent. En als ik geen idee heb waar iemand is of komt eten is er dus geen eten. Gewoon respect en zelfstandigheid.

En in Nederland krijg je geen huishoudelijke hulp als er een inwonende partner of oudere kinderen zijn helpen die mee. Onzin van die therapeuten dus. Zelfs zonder ziekte kunnen kinderen (jongvolwassenen zelfs!) Gewoon helpen. Hier is echt ergens wat verkeerd gegaan in de opvoeding. Maar wellicht kunnen jullie dat samen nog bijsturen.

Huishoudelijke hulp bedoelen ze een poetsvrouw die je gewoon een loon uitbetaald.

En  vroeger hielpen ze wel mee, maar nu met deze leeftijd studeren ze, werken ze of zijn ze weg. Het is met ouder worden dat het hier een hotel geworden is. Vroeger hadden ze hun taakjes en deden ze die. 

Sinds ik ziek ben kan ik ook veel minder. Dus moet ik ook vaker beroep doen op. Maar daar hebben ze geen begrip op. En instanties die ons wilden helpen voor hulpmiddelen in huis omdat ik hulpbehoevend ben, die zeiden voor die huishoudelijke taken een poetsvrouw aan te werven, dat dit niet de taak van de kinderen was.

Mensen uit onze kring, collega's.... Hoor ik overal hetzelfde hoor, doen niets in huis, hotel mama. Maar hun mama is niet ziek, of kan zich wel een poetsvrouw permitteren.

Ik denk dat 90 a 95 procent hier van de gezinnen waar de vrouw meewerkt een poetsvrouw heeft. Ben daar zeker van. Dat is hier ingeburgerd. Maar ik kan geen permitteren....

En het was een heel warm liefdevol nest. Dat vonden mijn kids ook altijd.

Enkel het afgelopen jaar loopt hier alles mank.