Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Anna Cara schreef op 21-05-2025 om 06:11:
Het zal zeker impact hebben op je kinderen. Een scheiding zwz al. Maar zeker als je veilig haven als kind ineens onveilig wordt. Je zal pas later weten hoeveel schade er is aangebracht. Psychologisch kan het echt flinke gevolgen hebben. Waar heeft je oudste meeste moeite mee?
Xxx
Ik denk de verandering in gedrag, in combinatie met het feit dat hij best wel met dat hele verhaal van die ex in zijn maag zit. Echt uitleg is er nooit aan hem gegeven. Ik ben er altijd ver van weg gebleven om er een gesprek over aan te gaan met hem, wel altijd aangegeven dat als hij ergens mee zat dat die altijd met mij kon praten er over. Maar, zoals je wel een beetje kunt opmaken uit de keren dat hij daar over praat, weet hij dondersgoed wat er gespeeld heeft en wat de werkelijke reden is dat we uit elkaar zijn en daar worstelt hij mee.
Echt praten met zijn moeder er over lukt niet, want ook dan schiet ze direct in de verdediging. En ze gaat redelijk hoog-laag in hoe ze doet zeg maar. Dus het ene moment is ze de liefhebbende moeder die ze ook echt is. En het andere moment kan ze om iets heel kleins heel erg boos worden en dan zegt ze dingen, die echt niet kunnen.
Ik heb wel geprobeerd met hem toen die van de week in de auto er over begon daar met hem een gesprek over te voeren. Dat als hij zich zo voelt dat die met zijn moeder praten moet daarover. Dat ik hem begrijp. Uitgelegd dat mama het niet zo bedoeld, maar dat het ook voor mama en papa een hele moeilijke tijd is. En dan zegt hij, geheel terecht: Ja maar papa, dat is het voor ons ook.
Hij wordt steeds opstandiger tegen haar en dat is een soort van cirkel. En ik zit er in die zin een beetje tussen in omdat ik het ook wel zie en ook wel mee krijg dat haar emmer echt vol is. Maar erover praten heeft gewoon geen zin. En dat maakt het lastig.
Izza schreef op 21-05-2025 om 12:14:
Elpisto, verdiep je eens in parallel ouderschap (solo ouderschap). Dat is voor ouders waarbij co ouderschap geen optie is vanwege onderlinge problemen. Het is gericht op minimale en zakelijke communicatie en een goede band tussen jou en je kinderen. Waarin je je eigen ouderschap kunt uitoefenen zonder onderlinge conflicten en afstemming.
Daar heb ik inderdaad heel veel over gelezen al. En dat hanteer ik ook, voor zover dat mogelijk is. Die maanden dat ze niet bij mij in zat, ging dat eigenlijk best goed. Eigenlijk alleen de essentiele dingen, zoals een ziekenhuisbezoek bijvoorbeeld, meldde ik. Voor de rest regel ik mijn zaken zelf. Ik heb inderdaad een hele goede band met mijn kinderen, dus in die zin gaat het allemaal wel goed. Het is nu dat laatste stapje, zij het huis uit, en dan kan de rust voor de kids terug keren, hopelijk.
@Buitenspel, hoe gaat het met jou/jullie?
RoodVruchtje schreef op 21-05-2025 om 16:56:
@Buitenspel, hoe gaat het met jou/jullie?
Hi, lief dat je het vraagt.
We wonen nu apart en birdnesten voor de kinderen. Dat laatste gaat op zich wel goed. De kinderen vinden het wel moeilijk maar doen het naar omstandigheden eigenlijk best goed, gelukkig.
Ik heb man aangegeven naar een mediator te willen voor het scheidingsproces. Hij gaf aan 'tijd' nodig te hebben dus dat probeer ik hem te geven, maar wat hij doet met die tijd - geen idee. Ik krijg daar geen reactie op. Richting mij en de situatie blijft hij enorm vermijdend, richting vrienden ook. Alsof hij het blijft wegstoppen lijkt het wel. Ik geef dat nog maar anderhalve week, dan hebben we weer een therapiesessie staan. Ik krijg hem zelf nog steeds niet aan tafel..
Ik probeer het nu gewoon zakelijk te benaderen, het contact op mijn initiatief te beperken en waar nodig alleen over de kinderen of huishoudelijke zaken.
Ik vind het zelf wel heel lastig. Ik zie geen mogelijkheid tot herstel, maar tegelijkertijd doet het nog altijd zeer dat hij met Truus samenwerkt (en wie weet wat nog meer) en maak ik me zelf veel zorgen over de onmogelijkheid van de huizenmarkt voor mezelf.. en ik voel me wel een beetje eenzaam. Zo zonder man, regelmatig zonder mijn kinderen, vrienden die ook vrienden zijn met man en waarvan sommige denken dat ik 'overdrijf'.. het mag rationeel allemaal zo logisch zijn om man en die vrienden uit mijn leven te weren, maar gevoelsmatig voelt het vooral erg alleen en onzeker qua mijn toekomstperspectief..
Laat maar, beter geen podium geven
@Buitenspel,
Ik snap heel goed dat je helemaal gestoord wordt van zijn enorme passiviteit, ik zou dat ook heel slecht trekken! Dan liever een flinke woordenwisseling en/of discussie.
Hoeveel tijd heeft die man waarvoor nog nodig? Wat zegt de therapeut nou over zijn ontzettende passieve houding? Lijkt mij dat zij op een gegeven moment toch ook hun bedenkingen moeten krijgen en dat ze de communicatie over een andere boeg moeten gooien?
Vervelend dat je je zo eenzaam voelt nu, want hoezo denken vrienden dat je overdrijft? Overdrijven mbt wat? Als een vriendin met mij jouw situatie zou delen, zou overdrijven absoluut niet in mij opkomen zelfs. Ik bedoel, alsof je zomaar je gezinsleven overboord zou gooien, toch? Ik zou me dan eerder afvragen hoe goed de vriendschap is en hoe goed zij jou en/of jullie écht kennen?
Is er niet 1 goede (hechtere) vriend(in) bij die jou wel de juiste steun kan geven tijdens dit proces?
voor wat het waard is vanuit hier een virtuele dikke 
RoodVruchtje schreef op 22-05-2025 om 15:52:
@Buitenspel,
Ik snap heel goed dat je helemaal gestoord wordt van zijn enorme passiviteit, ik zou dat ook heel slecht trekken! Dan liever een flinke woordenwisseling en/of discussie.
Hoeveel tijd heeft die man waarvoor nog nodig? Wat zegt de therapeut nou over zijn ontzettende passieve houding? Lijkt mij dat zij op een gegeven moment toch ook hun bedenkingen moeten krijgen en dat ze de communicatie over een andere boeg moeten gooien?
Vervelend dat je je zo eenzaam voelt nu, want hoezo denken vrienden dat je overdrijft? Overdrijven mbt wat? Als een vriendin met mij jouw situatie zou delen, zou overdrijven absoluut niet in mij opkomen zelfs. Ik bedoel, alsof je zomaar je gezinsleven overboord zou gooien, toch? Ik zou me dan eerder afvragen hoe goed de vriendschap is en hoe goed zij jou en/of jullie écht kennen?
Is er niet 1 goede (hechtere) vriend(in) bij die jou wel de juiste steun kan geven tijdens dit proces?
voor wat het waard is vanuit hier een virtuele dikke
Ja de therapeut lijkt er ook niet doorheen te komen, en hij zegt daar vaak ja en amen en draait dan thuis weer 180 graden.. dat helpt ook niet. Onze vorige therapeut in september duwde hem veel meer, maar daar wilde hij toen niet meer naar toe natuurlijk..
Gezamenlijke vrienden die denken dat ik overdrijf, kennen man heel anders dan ik. Die zien alleen de behulpzame man, niet de passieve/boze/affaire man.. maar ik vind het ook teleurstellend dat ze denken dat ik mijn gezin zomaar op geef.
Er zijn wel wat betere vriendinnen hoor, gelukkig, maar die hebben ook hun eigen gezin of sommige eigen problemen.. En mijn 'vertrouwenspersoon' is lang op vakantie dus dat is qua timing voor mij even rot.
@Buitenspel2024 je gezin 'zomaar' opgeeft? Ik noem dit niet zomaar opgeven. Knuffel voor jou
Buitenspel bedenk (en zeg dit ook tegen vrienden) dat niemand bij een ander achter de voordeur kan kijken. Mensen weten simpelweg niet wat er echt speelt. Jij hoeft jezelf niet te verdedigen en bent niemand verantwoordelijkheid schuldig. Echte vrienden begrijpen en respecteren dat. En die anderen zijn waarschijnlijk niet hele goede vrienden. Concentreer je daarom op jezelf.
