Verder na ontrouw - deel 8

Anna Cara schreef op 21-05-2025 om 06:11:

Het zal zeker impact hebben op je kinderen. Een scheiding zwz al. Maar zeker als je veilig haven als kind ineens onveilig wordt. Je zal pas later weten hoeveel schade er is aangebracht. Psychologisch kan het echt flinke gevolgen hebben. Waar heeft je oudste meeste moeite mee?

Xxx

Ik denk de verandering in gedrag, in combinatie met het feit dat hij best wel met dat hele verhaal van die ex in zijn maag zit. Echt uitleg is er nooit aan hem gegeven. Ik ben er altijd ver van weg gebleven om er een gesprek over aan te gaan met hem, wel altijd aangegeven dat als hij ergens mee zat dat die altijd met mij kon praten er over. Maar, zoals je wel een beetje kunt opmaken uit de keren dat hij daar over praat, weet hij dondersgoed wat er gespeeld heeft en wat de werkelijke reden is dat we uit elkaar zijn en daar worstelt hij mee. 
Echt praten met zijn moeder er over lukt niet, want ook dan schiet ze direct in de verdediging. En ze gaat redelijk hoog-laag in hoe ze doet zeg maar. Dus het ene moment is ze de liefhebbende moeder die ze ook echt is. En het andere moment kan ze om iets heel kleins heel erg  boos worden en dan zegt ze dingen, die echt niet kunnen.

Ik heb wel geprobeerd met hem toen die van de week in de auto er over begon daar met hem een gesprek over te voeren. Dat als hij zich zo voelt dat die met zijn moeder praten moet daarover. Dat ik hem begrijp. Uitgelegd dat mama het niet zo bedoeld, maar dat het ook voor mama en papa een hele moeilijke tijd is. En dan zegt hij, geheel terecht: Ja maar papa, dat is het voor ons ook. 
Hij wordt steeds opstandiger tegen haar en dat is een soort van cirkel. En ik zit er in die zin een beetje tussen in omdat ik het ook wel zie en ook wel mee krijg dat haar emmer echt vol is. Maar erover praten heeft gewoon geen zin. En dat maakt het lastig. 

Izza schreef op 21-05-2025 om 12:14:

Elpisto, verdiep je eens in parallel ouderschap (solo ouderschap). Dat is voor ouders waarbij co ouderschap geen optie is vanwege onderlinge problemen. Het is gericht op minimale en zakelijke communicatie en een goede band tussen jou en je kinderen. Waarin je je eigen ouderschap kunt uitoefenen zonder onderlinge conflicten en afstemming.

Daar heb ik inderdaad heel veel over gelezen al. En dat hanteer ik ook, voor zover dat mogelijk is. Die maanden dat ze niet bij mij in zat, ging dat eigenlijk best goed. Eigenlijk alleen de essentiele dingen, zoals een ziekenhuisbezoek bijvoorbeeld, meldde ik. Voor de rest regel ik mijn zaken zelf. Ik heb inderdaad een hele goede band met mijn kinderen, dus in die zin gaat het allemaal wel goed. Het is nu dat laatste stapje, zij het huis uit, en dan kan de rust voor de kids terug keren, hopelijk. 

@Buitenspel, hoe gaat het met jou/jullie?

Laat maar, beter geen podium geven 

@Buitenspel,

Ik snap heel goed dat je helemaal gestoord wordt van zijn enorme passiviteit, ik zou dat ook heel slecht trekken! Dan liever een flinke woordenwisseling en/of discussie. 

Hoeveel tijd heeft die man waarvoor nog nodig? Wat zegt de therapeut nou over zijn ontzettende passieve houding? Lijkt mij dat zij op een gegeven moment toch ook hun bedenkingen moeten krijgen en dat ze de communicatie over een andere boeg moeten gooien? 
Vervelend dat je je zo eenzaam voelt nu, want hoezo denken vrienden dat je overdrijft? Overdrijven mbt wat? Als een vriendin met mij jouw situatie zou delen, zou overdrijven absoluut niet in mij opkomen zelfs. Ik bedoel, alsof je zomaar je gezinsleven overboord zou gooien, toch? Ik zou me dan eerder afvragen hoe goed de vriendschap is en hoe goed zij jou en/of jullie écht kennen? 
Is er niet 1 goede (hechtere) vriend(in) bij die jou wel de juiste steun kan geven tijdens dit proces?

voor wat het waard is vanuit hier een virtuele dikke 

RoodVruchtje schreef op 22-05-2025 om 15:52:

@Buitenspel,

Ik snap heel goed dat je helemaal gestoord wordt van zijn enorme passiviteit, ik zou dat ook heel slecht trekken! Dan liever een flinke woordenwisseling en/of discussie.

Hoeveel tijd heeft die man waarvoor nog nodig? Wat zegt de therapeut nou over zijn ontzettende passieve houding? Lijkt mij dat zij op een gegeven moment toch ook hun bedenkingen moeten krijgen en dat ze de communicatie over een andere boeg moeten gooien?
Vervelend dat je je zo eenzaam voelt nu, want hoezo denken vrienden dat je overdrijft? Overdrijven mbt wat? Als een vriendin met mij jouw situatie zou delen, zou overdrijven absoluut niet in mij opkomen zelfs. Ik bedoel, alsof je zomaar je gezinsleven overboord zou gooien, toch? Ik zou me dan eerder afvragen hoe goed de vriendschap is en hoe goed zij jou en/of jullie écht kennen?
Is er niet 1 goede (hechtere) vriend(in) bij die jou wel de juiste steun kan geven tijdens dit proces?

voor wat het waard is vanuit hier een virtuele dikke

Ja de therapeut lijkt er ook niet doorheen te komen, en hij zegt daar vaak ja en amen en draait dan thuis weer 180 graden.. dat helpt ook niet. Onze vorige therapeut in september duwde hem veel meer, maar daar wilde hij toen niet meer naar toe natuurlijk.. 

Gezamenlijke vrienden die denken dat ik overdrijf, kennen man heel anders dan ik. Die zien alleen de behulpzame man, niet de passieve/boze/affaire man.. maar ik vind het ook teleurstellend dat ze denken dat ik mijn gezin zomaar op geef. 

Er zijn wel wat betere vriendinnen hoor, gelukkig, maar die hebben ook hun eigen gezin of sommige eigen problemen.. En mijn 'vertrouwenspersoon' is lang op vakantie dus dat is qua timing voor mij even rot. 

@Buitenspel2024 je gezin 'zomaar' opgeeft? Ik noem dit niet zomaar opgeven.  Knuffel voor jou

Buitenspel bedenk (en zeg dit ook tegen vrienden) dat niemand bij een ander achter de voordeur kan kijken. Mensen weten simpelweg niet wat er echt speelt. Jij hoeft jezelf niet te verdedigen en bent niemand verantwoordelijkheid schuldig. Echte vrienden begrijpen en respecteren dat. En die anderen zijn waarschijnlijk niet hele goede vrienden. Concentreer je daarom op jezelf. 

Vandaag zit ik met de kinderen benden. Tijdens de affaire zat ik zo vaak alleen in de ochtend terwijl mijn man nog uren in bed lag. Weer tot de vroege uurtjes uitgegaan en daarna het bed niet uitkomen. Dat er veel meer gaande was dan alleen het uitgaan vliegt me soms echt aan. Ik denk nu dat mijn man ook extra lang in bed bleef om mij te ontwijken. 
Ergens had ik vaak wel een vermoeden dat er meer aan de hand was. Maar ik had geen enkel bewijs en vragen werden natuurlijk altijd ontkend... het zijn nu steeds misselijk makende realisaties. Niet alleen de periode na uitkomst was pittig. Maar ook tijdens de affaire heb ik mij vaak zo ongelukkig gevoeld. 

Wij zijn nu, bijna 2 jaar na de uitkomst, postieve stappen met elkaar aan het maken. Hier ontzettend dankbaar voor. Ons leven is 180 graden gedraaid. Maar het roept ook veel angst en verdriet op. Ik wil me nooit meer zo voelen als na de uitkomst van de affaire. De grond was onder mijn voeten weggeslagen. En nog steeds ben ik er nog niet volledig van hersteld.. een van de meest traumatiserende ervaringen in mijn leven. 

Hoe vergaat het diegene die nu jaren verder zijn? Ik kamp vooral met een laag zelfbeeld. Ik heb voor mijn huwelijk een jarenlange relatie gehad en ook deze partner ging vreemd. Deze ervaringen hebben er nu voor gezorgd dat ik mij 'niet goed genoeg' voel. Hoe hebben jullie eraan gewerkt om weer sterker in jullie schoenen te staan?  

blauwgeel schreef op 25-05-2025 om 09:30:

Vandaag zit ik met de kinderen benden. Tijdens de affaire zat ik zo vaak alleen in de ochtend terwijl mijn man nog uren in bed lag. Weer tot de vroege uurtjes uitgegaan en daarna het bed niet uitkomen. Dat er veel meer gaande was dan alleen het uitgaan vliegt me soms echt aan. Ik denk nu dat mijn man ook extra lang in bed bleef om mij te ontwijken.
Ergens had ik vaak wel een vermoeden dat er meer aan de hand was. Maar ik had geen enkel bewijs en vragen werden natuurlijk altijd ontkend... het zijn nu steeds misselijk makende realisaties. Niet alleen de periode na uitkomst was pittig. Maar ook tijdens de affaire heb ik mij vaak zo ongelukkig gevoeld.

Wij zijn nu, bijna 2 jaar na de uitkomst, postieve stappen met elkaar aan het maken. Hier ontzettend dankbaar voor. Ons leven is 180 graden gedraaid. Maar het roept ook veel angst en verdriet op. Ik wil me nooit meer zo voelen als na de uitkomst van de affaire. De grond was onder mijn voeten weggeslagen. En nog steeds ben ik er nog niet volledig van hersteld.. een van de meest traumatiserende ervaringen in mijn leven.

Hoe vergaat het diegene die nu jaren verder zijn? Ik kamp vooral met een laag zelfbeeld. Ik heb voor mijn huwelijk een jarenlange relatie gehad en ook deze partner ging vreemd. Deze ervaringen hebben er nu voor gezorgd dat ik mij 'niet goed genoeg' voel. Hoe hebben jullie eraan gewerkt om weer sterker in jullie schoenen te staan?

Oh dat gevoel was inderdaad vreselijk. Ik kon dat op zich wel vrij snel kwijt raken. Een combinatie van sporten, hobbies oppakken en mezelf blijven vertellen dat ik absoluut goed genoeg ben. dat mijn eigenwaarde niet af hangt van haar, misselijkmakende, acties. 

Zo kon ik er vrij gauw wel weer bovenop komen. Het zegt allemaal niet iets over mij, maar over haar. En daar hoef ik niet mee te leven. 

ik zit nog niet zo ver als jij, maar herken het wel.
Ook mijn zelfwaardegevoel is onder nul. En hoewel je weet dat dit niet aan jou ligt, en dat je er leuk uit ziet, en de moeite waard bent, in je hoofd, diep vanbinnen weet je het wel, maar toch denk en voel je je zo niet.
Binnenin zijn we verminkt.
Tijd heelt zeggen ze, ik kan alleen maar hopen dat dit zo is. Maar wezenlijk ben je veranderd. Je wordt nooit meer de onbezorgde persoon van vroeger, denk ik.
En als ik rond me kijk, luister, vreemdgaan is van alle leeftijden en tijden.
En nu zo makkelijk met internet.
De zeden lijkt alsmaar losser met alles dat online te rapen/bekijken valt, en ook in films is de lat van het seksuele moraal ontzettend laag. Alles expliciet, kan niet bloot genoeg.

Als ik luister naar dames op leeftijd, die hebben ook veel meegemaakt, toegedekt, gezien of gehoord.
Ik denk dat ik nu nog maar wakker geworden ben en de wereld zie hoe ze echt is...
Had in mijn jeugd wat minder Sisi moeten kijken denk ik....

Het kan je zo overvallen he, wordt op je gegeooid, dat gevoel van er niet meer toe te doen.

Denk in het nu: bv:
Vroeger was vroeger, ik leef nu en ik kies ervoor om te kijken wat hij nu doet en niet wat hij deed.
Ik voel me niet meer alleen, hij doet zijn best, we hebben leuke momenten.... Zoiets bedoel ik.
Wat vroeger is is vroeger, ik mag eraan denken, mag me triest voelen, maar nu is het niet meer zo en ik kies om er nu ik er even aan dacht, vandaag niet meer aan te denken, en me te focussen op wat wel goed is nu.

ik had het er toevallig over met een goede collega( vriendin) van de week. Dat ik met ex verder ging..voelde ik me altijd " de bedrogen vrouw", natuurlijk niet 24 uur per dag. Maar wel met enige re gelmaat.En dat neemt toch een bepaald gevoel met zich mee. Nu zie ik mezelf niet meer zo.  Heel raar dat besef.

Mooie vraag blauwgeel. Ik vraag me dat ook geregeld af: hoe is dat voor anderen?

Ook hier: er is zoveel veranderd in positieve zin. Dat zie ik als winst en het voelt alsof er meer leven is nu. Ik ben ook blij voor mijn vrouw: het is een keerpunt in haar leven geweest. En het gaat goed met onze kinderen.

In mijn hoofd is het allemaal ver weg. Ik zit niet meer te malen, met onbeantwoorde vragen, met een leeg gevoel. Ik leef en dat lukt goed. Alleen.. het lichaam doet daar niet altijd aan mee. Nog zo vaak zijn er dingen die herinneringen activeren, ik denk nog wel dagelijks. Dat maakt me niet neerslachtig, het is er alleen steeds. Bijvoorbeeld: vrouw heeft een mooi setje aangeschaft en wil mij dat wat uitdagend laten zien. Hop, flashback naar de herinnering dat ze voor de eerste keer all the way met hem ook een setje had aangeschaft. Het is er, ik spreek het niet uit, het verdwijnt ook weer en het staat me daarna niet meer in de weg. Maar dit gebeurt me nog vaak en weet niet zo goed hoe ik dat moet duiden. Ik merk ook dat ik nog steeds veel interesse heb om over het onderwerp te horen en lezen. 

Daarnaast: op slechte dagen kan ik het nog steeds heel klote vinden wat er is gebeurd. Ik voel een leven voor en na en dus ook dat er definitief iets veranderd is.  Ik wist niet dat pijn, verdriet, eenzaamheid en in de steek gelaten worden zo konden voelen. En dat zit soms in mijn lijf. Iets van herbeleven. Voor mijn vrouw is het heel ver wegen voor mij soms nog steeds zo dichtbij. Ik kan het moeilijk woorden geven, maar het is in het hier en nu heel goed en fijn met mijn vrouw en tegelijk in het herbeleven kan het een beetje voelen alsof ze daar is. Dan ben ik een dag wat down en op mijzelf. Soms helpt een fijn gesprek samen, soms doe ik het liever zelf. Wat meespeelt is dat verschillende relaties ook anders zijn geworden sinds het hele gebeuren. En dat is extra verlies.

Dus: ik ben dankbaar waar ik sta en wij staan. Ik koester mijn vrouw en het leven dat we samen hebben. Ik geniet. En tegelijk heeft het leven ook een rand gekregen die ik vaker dan mij lief is zie. Ik kan er goed mee leven.

Korte tijd was ook mij zelfvertrouwen weg omdat ik blijkbaar “niet goed genoeg” was. Ik heb dat rap uit mijn hoofd gezet. Wie op het moment van de affaire juist niet goed genoeg was voor mij was mijn vreemdgaande partner. Ik ben meer waard dan dat. Haal jezelf nooit naar beneden. Nooit. 

Ik denk dat het uiteindelijk moet verdwijnen als je verder wilt gaan. Je moet het zelf achter je kunnen laten. Natuurlijk blijft het altijd in je gedachten. Maar het moet niet verminken of continu voor triggers, verdriet of trauma zorgen. Dan kan je niet samen verder. En dat is iets dat je uiteindelijk zelf moet doen.