Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Als je in een relatie zit en die wordt onverwachts verbroken door de ander, is het heel vreemd als iemand gewoon door kan gaan zonder iets te ervaren van gewond te zijn.
Of dat gewond zijn geneest en geen trauma wordt, hangt af van de verwerking. Bij die verwerking hoort bezinning op de relatie, over wie jij was en wie de partner was en hoe jullie contact was. Het is heel vreemd om te zeggen dat juist dit nadenken over hoe het zat een bewijs is van getraumatiseerd zijn. Dit alles zomaar achter je kunnen laten en het als een feit te constateren, dat doet juist alarmbellen bij mij rinkelen over een ernstig getraumatiseerd iemand die alleen verder kan als het helemaal afgesloten blijft.
Thera schreef op 25-06-2025 om 15:27:
Als je in een relatie zit en die wordt onverwachts verbroken door de ander, is het heel vreemd als iemand gewoon door kan gaan zonder iets te ervaren van gewond te zijn.
Of dat gewond zijn geneest en geen trauma wordt, hangt af van de verwerking. Bij die verwerking hoort bezinning op de relatie, over wie jij was en wie de partner was en hoe jullie contact was. Het is heel vreemd om te zeggen dat juist dit nadenken over hoe het zat een bewijs is van getraumatiseerd zijn. Dit alles zomaar achter je kunnen laten en het als een feit te constateren, dat doet juist alarmbellen bij mij rinkelen over een ernstig getraumatiseerd iemand die alleen verder kan als het helemaal afgesloten blijft.
Nadenken en praten met elkaar over waar en waarom het fout is gegaan in de relatie, is wel iets anders dan ernaar raden of redenen verzinnen waarom de ander vreemd is gegaan. Dat is namelijk wat ik veel zie gebeuren hier.
Er worden allerlei redenen aangehaald; slechte jeugd, introvert, weinig zelfvertrouwen, verslaving, etc, met als excuus waarom de ander niet meevecht voor herstel.
Breiertje schreef op 25-06-2025 om 13:50:
[..]
Euh.... De excuses die de bedrogene vaak aanvoert worden in je strot geramd door peuten. Voor alles wat ze deden graven ze naar een oorzaak tot die gevonden wordt.
Mij zijn door 3 peuten al 'trauma's en oorzaken' met hopen genoemd.
En als ik daar sceptisch tegenoversta en soms ongezouten mijn mening zeg, zijn ze daar niet mee gediend, want ik moet begrijpen dat volgens wetenschappelijk onderzoek....
Kotsmisselijk word ik ervan.
De peuten zoeken vaak excuses en oorzaken van het gedrag, die ze dan lekker jarenlang tegen een duur tarief kunnen behandelen.
Dus als bedrogenen zoals ik hier aanhalen wat de oorzaken en trauma's zijn is dit geen excuus die ik zoek, neen, dat is wat zei mij zeggen. Ik geloof daar vaak niet in, maar zij zijn de professionals.... Wie ben ik.
In mijn ogen, ongezouten mening, gewoon nen zielige loser die teveel porno keek, zijn kop zotmaakte, en een scheefpoeper werd.
Maar gedreven door drang, pornobrein, sexsverslaafd, traumatische jeugd, madonna-hoer complex, verwaarlozing als kind, midlife crisis, hechtingsprobleem....
Enige wat ik zeker weet dat de peut er rijk van wordt
Dus, ik zocht geen excuses, want er zijn er geen. 0. Hij was fout. Een dwaze vieze kloot.
De excuses worden me opgedrongen door...
Ik vind het allemaal gelul, die oorzaken.
Therapie deed bij mij meer kwaad dan goed om die reden. Mijn man hoefde zelf al niks meer te zeggen, want die peuten vulde het allemaal al in.
Alleen van Zessen heeft bij ons wat bereikt. Hij gaf als reden zoiets als: niet kunnen praten, omdat het nou eenmaal een man is.
Hoeveel redenen vallen er te bedenken ook...
Mijn partner wist ook niet heel duidelijk te vertellen waarom, behalve dat ie er gewoon" iets bij" wilde...
Ik heb zelf ook zat momenten gehad dat het mij benauwde dat hij de enige man zou zijn waar ik intiem mee zou zijn, de rest van ons leven samen. Dus in die zin begrijp ik het ook. Maar ik had gewoon wel de ballen om daar over het gesprek aan te gaan met hem (ik heb er naast wat flirten overigens nooit iets mee gedaan). Naar een ander verlangen, is daarom denk ik heel menselijk. Mijn partner had er niet eens over hoeven liegen, maar waarom ie dat toch deed? Lafheid? Of misschien gaf het stiekeme wel een extra kick.
Haaika schreef op 25-06-2025 om 17:20:
[..]
Nadenken en praten met elkaar over waar en waarom het fout is gegaan in de relatie, is wel iets anders dan ernaar raden of redenen verzinnen waarom de ander vreemd is gegaan. Dat is namelijk wat ik veel zie gebeuren hier.
Er worden allerlei redenen aangehaald; slechte jeugd, introvert, weinig zelfvertrouwen, verslaving, etc, met als excuus waarom de ander niet meevecht voor herstel.
Ben ik met je eens Haaika, maar dat schreef ik al eerder volgens mij. Meestal heeft de bedrogene dit in eerste instantie nodig, een reden, maar verliezen zij tijdens dit proces ook vaak hun grenzen helaas. Of hebben zij nooit geleerd grenzen te stellen, vandaar dat mijn advies dan ook vaak is om meer zelfliefde te kweken.
Haaika schreef op 25-06-2025 om 17:20:
[..]
Nadenken en praten met elkaar over waar en waarom het fout is gegaan in de relatie, is wel iets anders dan ernaar raden of redenen verzinnen waarom de ander vreemd is gegaan. Dat is namelijk wat ik veel zie gebeuren hier.
Er worden allerlei redenen aangehaald; slechte jeugd, introvert, weinig zelfvertrouwen, verslaving, etc, met als excuus waarom de ander niet meevecht voor herstel.
Ik denk dat degenen die dat doen liever willen dat hun partner er met hen over zou praten. Het raden gebeurt pas als de partner dat niet doet. En het lijkt me niet meer dan logisch dat als een partner dat niet doet, dat je dat doet. "Redenen verzinnen" kan doelen op redenen die je verzint aanzien voor de waarheid, maar het kan ook doelen op redenen overwegen. En dan lijkt het me ook logisch dat je datzelfde doet (wanneer dus de partner vreemdgaat en ook nog eens weigert om erover te praten) precies om het feit waarom hij niet wil praten.
Zelf heb ik dit vroeger gedaan terwijl ik ook verder ging met mijn leven. Mijn ervaring is dat het elkaar niet hoeft uit te sluiten.
Ik denk dat communicatie in iedere relatie essentieel is. Juist daar gaat het verkeerd. Dus het is logisch dat je redenen wilt hebben. Als je samen verder wilt is dat zelfs essentieel. Ik verwacht van mijn partner namelijk een bepaald niveau van diepgang en zelfinzicht. Iemand die zaken doet (zeker dit soort ernstige misstappen begaat) moet daar over nadenken. Waar ging het mis en hoe kan ik dat voortaan tijdig herkennen en voorkomen. Als iemand werkelijk geen idee heeft. Of met onzinnige zaken komt zitten wij gewoon niet op hetzelfde niveau. Met zo'n iemand kan ik verder niets. En dan zitten er ook gewoon teveel risico's aan een doorstart. Ga ik werkelijk alles in jou investeren terwijl je mij bedrogen hebt maar daar niet over kunt communicatie, geen idee hebt waarom en waarbij therapie ook niet helpt? Dacht het niet.
Als je besluit te stoppen zijn redenen fijn voor de verwerking. Maar verder minder belangrijk. Je stopt toch dus zijn problemen zijn nu niet meer van jou. Je kunt tijd en energie in jezelf stoppen en in toekomstige relaties die wel gezond zijn.
Breiertje schreef op 25-06-2025 om 13:50:
[..]
Dus, ik zocht geen excuses, want er zijn er geen. 0. Hij was fout. Een dwaze vieze kloot.
De excuses worden me opgedrongen door...
Ik vind het allemaal gelul, die oorzaken.
Een heel ander Breiertje dan maanden geleden die toen boos werd om mijn reactie. Ik vond je man toen gewoon een hoerenloper niks meer niks minder. Toen bleef je maar oorzaken zoeken nu kijk je naar de echte feiten Goed zo. Je wordt sterk.
Voor mij is belangrijker wat werkt dan wat sterk is. Met sterk zijn kun je jezelf overschreeuwen en bij pijn wegblijven. Het is een rouwproces waarbij je vooral ruimte moet geven aan wat er is. Het meest helpend is denk ik als je allebei kunt zien: in het proces van vreemdgaan worden hele bewuste keuzes gemaakt. Besef dat die eerste flirterige opmerking iets losmaakt, dat grensoverschrijdende appje, die eerste afspraak waarvan ze weten welke kant het opgaat, de eerste keer dat de kleren uitgaan. Inclusief het vernuftig geheimhouden voor de partner en erover liegen. Daar zijn vreemdgangers volledig verantwoordelijk voor. En in die zin wat mij betreft dader.
Daar zit wel een aspect aan vast: de kick en verslaving waardoor iemand allemaal excuses voor zichzelf kan bedenken, niet het besef hebben (of eraan voorbijgaan) hoe groot de gevolgen later gaan zijn. En in korte tijd zit je daadwerkelijk in de verslaving en zijn hormonen sterker dan het morele kompas.
Tegelijk is het helpend de vreemdganger als mens te blijven zien. Ergens is er iets misgegaan waardoor hij/zij bereid was grenzen zo te overschrijden. Dat te onderzoeken is nodig om naar de toekomst hoop en vertrouwen op te bouwen. En dat kan ook tekort en gemis blootleggen waar de bedrogen partner een rol in heeft. Waarmee deze niet (mede)verantwoordelijk is voor het vreemdgaan en bedrog.
Vanaf het begin lukte het mij beide te zien. Dat had alles te maken met de leuke en lieve vrouw die zij zo vaak was geweest, ik geloofde dat dit een heel gruwelijke misstap was die niet bij haar paste. En toch had ze het gedaan. Mijn ervaring was overigens dat de boosheid en het begrip moeilijk in hetzelfde moment samenkwamen, het was meer schakelen tussen beide.
Al kun je beide voelen, dat zegt niet vanzelfsprekend dat je er samen uit komt. Dat vraagt met name dat de vreemdgaande partner verantwoordelijkheid neemt en bereid is te leren en te herstellen. En dan is nog de vraag of je als bedrogen partner kunt verdragen wat er is gebeurd.
LifeEvent! schreef op 22-06-2025 om 18:22:
[..]
Ja hoor daar zijn ze weer, de stelligheden van de vreemdgaan therapeut izza
Je blijft maar komen met deze stelligheid ondanks herhaald verzoek van medeforummers dit als jouw mening te brengen en niet als een vaststaand feit. Het is nl niet de enige reden waarom iemand open komt te staan voor de verleiding.
En waarom is ze alleen een sterke vrouw als ze gaat scheiden.
Ze kan ook sterk zijn als ze haar gezin niet op wil breken en gaat onderzoeken waarom haar geliefde het spoor bijster is geraakt. Onderzoekt of haar liefde voor hem die door hem in stukken is gegooid geheeld kan worden. En dat hoeft niet te betekenen dat ze weer samen komen maar dat samen ouders zijn mogelijk is op een zo goed mogelijke manier, antwoorden krijgen waarom dit overspel is gebeurd. Dat kost tijd.
Vast zitten in een verslaving die een affaire kan zijn of in de roes van verliefdheid hebben allebei een andere aanpak nodig. Ik weet niet of ik het zou kunnen maar er zijn hier forummers die hun partner eruit hebben zien komen, zoals Anna Cara bv. Maar ook dichtbij ken ik 2 persoonlijke verhalen (3 x hun man betrapt met de truus). Pas toen ze grenzen stelden tot hier en niet verder en zij eisten dat hij zou vertrekken uit het gezin ging er in dat egocentrische brein wat gebeuren. Ik zag het wonder van verandering gebeuren. En ook dat gebeurt niet bij iedereen. Er zijn er ook die vast blijven zitten in hun gedrag en nooit erkenning geven van hun fouten zonder excuses.
Grenzen stellen is ook iets heel anders dan beslissingen nemen die verstrekkende gevolgen hebben.
Mijn man was ook tot over zijn oren verliefd, maar besefte meteen na het uitkomen dat hij moest kiezen. Ik gaf hem ook geen speelruimte. Hij koos meteen voor mij. Hij zat er nochtans diep in. Heel diep. Ze speelde met zijn gevoelens: aantrekken, afstoten en heel de santeboetiek. Voor hem was het uitkomen een bevrijding, hoe verliefd hij ook was. Een hard nederdalen op aarde, pardoes in de realiteit. Hij heeft altijd gezegd dat die verliefdheid niets met ons te maken had. En na jaren van gesprek en observatie ben ik ervan overtuigd dat het echt niets met ons te maken had. Hij omschrijft het als puur egoïsme van zichzelf.
Theekan, dat is toch een heel andere situatie? Direct en duidelijk voor jou kiezen. Meewerken en bijvoorbeeld contact verbreken etc. Dan kan je samen kijken wat er nog te redden valt. Ik geloof dat verliefdheid iedereen kan overkomen. Maar een affaire is echt een bewuste keuze. En die kan wel degelijk met je leven (waar je relatie onderdeel van is) te maken hebben. Nu heeft jouw partner wel alle inzet laten zien. Maar als iemand dat niet doet? Sterker nog hij blijft contact houden en in die lekkere bubbel. Dan is de situatie echt wel anders.
Eva1989 schreef op 21-06-2025 om 18:57:
weer even van me afschrijven hoor.. inmiddels 5 weken verder na het uitkomen van de affaire van mijn man. We zijn tot nu toe twee keer bij relatietherapie geweest, man geeft bij relatietherapie aan voor zijn gezin te willen gaan maar houdt contact met Truus en geeft ook in het gesprek aan dat hij geen meerwaarde zit in haar blokkeren omdat hij denkt dat zijn gevoel dan alleen maar meer wordt. Hij stelt zich niet open naar mij toe, ik mag niet in z’n telefoon kijken etc. Ik kijk dus af en toe stiekem en zie heel veel app contact met haar, hoe leuk ze elkaar vinden en ze bellen ook regelmatig. Ik wilde geen beslissingen nemen in the heat of the moment maar ben er inmiddels wel een beetje klaar mee als ik als je eigen vrouw en de moeder van je kinderen niet op nummer 1 kan staan… Hier kan ik niet op bouwen en vertrouwen. Ik vind het wel heel verdrietig dat je je gezin zo ‘makkelijk’ inruilt voor aandacht van een ander. En och, ik zei het al eerder maar mijn lieve kindjes… 💔
Eva, hoe gaat het met jou? Hoe ontwikkelt het zich?
Xxx
@breiertje
Maar ook uitleg over affaires
https://open.spotify.com/episode/7yCVYbxK0KqZHLRC4BeDHJ?si=cwrucStCRRaOpjcgH8Vkgg
Anna Cara schreef op 30-06-2025 om 19:44:
[..]
Eva, hoe gaat het met jou? Hoe ontwikkelt het zich?
Xxx
niet zoals je zou hopen.. Mijn man slaapt ergens anders wat fijn is en ons (mij) rust geeft. Hij is natuurlijk wel regelmatig hier voor de kinderen. Anderhalve week terug weer allemaal ongepaste appjes gevonden van Truus. Het meeste kwam wel van haar kant af maargoed hij reageert er wel op.
Als ik vraag wat hij nou precies wil dan is zijn standaard antwoord: ‘het is chaos in m’n hoofd, ik kan nu zeggen dat ik voor mn gezin wil gaan en over 10 minuten weer wat anders denken.’ Dit zegt hij nu, inmiddels 7 weken later, nog steeds. Hij kan geen knopen doorhakken. En het is niet zo zwart wit van ‘mijn gezin of Truus’, want de 3e weg is alleen verder gaan. Want hij weet niet ‘of hij zichzelf kan vergeven wat hij als man en vader heeft gedaan.’ Ingewikkeld allemaal, want ja, hij wil haar niet blokkeren en moeite doen voor zijn gezin blijkbaar dus dat is niet echt in lijn met elkaar. En niet dat de keus alleen bij hem ligt, maar mocht je samen besluiten om te kijken of er nog wat te redden valt dan moet je er wel allebei 100% voor gaan. Anders werkt het natuurlijk niet.
Truus is nog bij haar gezin en ik snap haar doel ook niet, want ik denk dat ze toch nooit bij haar man weggaat. Waarom dan mijn man z’n kop gek maken? Voor zover mijn man nu (eerlijk?) opbiecht komt er af en toe nog een appje of belt ze hem. Ze zijn beide op de hoogte dat ik pas de appjes gelezen heb, en zij is daar natuurlijk van geschrokken want man, wat een ongepaste appjes van een moeder/echtgenote. Zo goedkoop. Weet natuurlijk niet of dit het hele verhaal is qua contact wat ze nog hebben.. Mijn man is daarnaast ook met vlagen behoorlijk down en depressief sinds ik haar appjes pas gelezen heb en ze minder contact hebben. Hij voelt zich soms heel alleen, alsof niemand naar hem omkijkt. Tsja.. Mijn leven in een notendop 🙋♀️
Eva1989 schreef op 04-07-2025 om 08:59:
[..]
niet zoals je zou hopen.. Mijn man slaapt ergens anders wat fijn is en ons (mij) rust geeft. Hij is natuurlijk wel regelmatig hier voor de kinderen. Anderhalve week terug weer allemaal ongepaste appjes gevonden van Truus. Het meeste kwam wel van haar kant af maargoed hij reageert er wel op.
Als ik vraag wat hij nou precies wil dan is zijn standaard antwoord: ‘het is chaos in m’n hoofd, ik kan nu zeggen dat ik voor mn gezin wil gaan en over 10 minuten weer wat anders denken.’ Dit zegt hij nu, inmiddels 7 weken later, nog steeds. Hij kan geen knopen doorhakken. En het is niet zo zwart wit van ‘mijn gezin of Truus’, want de 3e weg is alleen verder gaan. Want hij weet niet ‘of hij zichzelf kan vergeven wat hij als man en vader heeft gedaan.’ Ingewikkeld allemaal, want ja, hij wil haar niet blokkeren en moeite doen voor zijn gezin blijkbaar dus dat is niet echt in lijn met elkaar. En niet dat de keus alleen bij hem ligt, maar mocht je samen besluiten om te kijken of er nog wat te redden valt dan moet je er wel allebei 100% voor gaan. Anders werkt het natuurlijk niet.
Truus is nog bij haar gezin en ik snap haar doel ook niet, want ik denk dat ze toch nooit bij haar man weggaat. Waarom dan mijn man z’n kop gek maken? Voor zover mijn man nu (eerlijk?) opbiecht komt er af en toe nog een appje of belt ze hem. Ze zijn beide op de hoogte dat ik pas de appjes gelezen heb, en zij is daar natuurlijk van geschrokken want man, wat een ongepaste appjes van een moeder/echtgenote. Zo goedkoop. Weet natuurlijk niet of dit het hele verhaal is qua contact wat ze nog hebben.. Mijn man is daarnaast ook met vlagen behoorlijk down en depressief sinds ik haar appjes pas gelezen heb en ze minder contact hebben. Hij voelt zich soms heel alleen, alsof niemand naar hem omkijkt. Tsja.. Mijn leven in een notendop 🙋♀️
Hoi Eva, Wat een rottijd voor je zeg! Ken het helaas, als jij zegt dat je het moeilijk hebt dan krijg je onbegrip 'want weet je wel hoe zwaar ik het heb' en ik kreeg ook 'kan mezelf niet vergeven' maar dat is kennelijk geen reden om niet vrolijk verder te appen/gaan. Hoop oprecht voor je dat je man bij zinnen komt
foutje
