Verder na ontrouw - deel 8

Mooie podcast Anne,

Wat moeilijk blijft ook al is er een duidelijke reden/oorzaak die aangepakt is door de bedrieger, is het feit dat het verleden anders is dan je dacht. In ons geval heel langdurige periode met diverse bedrog. Man was heel gevoelig voor aandacht. Alsof er dan een knop omging waardoor hij niet meer helder kon nadenken. Nu hij dit zo duidelijk zien, na analyse van het verleden en zijn jeugd snapt hij niet dat hij het niet eerder zag.

En dat geldt ook voor mij, ik dacht altijd: mij gaat dit niet gebeuren dat heb ik wel in de gaten. Maar heb er helemaal niets van gemerkt. Liefde was er nog gewoon thuis binnen het huwelijk. Er is ook nooit sprake geweest van een verliefdheid. Enkel het opvullen van een leegte. Een copings mechanisme ontstaan in de jonge jeugd. 

Na 3 jaar heb ik nog altijd last van triggers, bij kijken van foto's uit verleden krijg ik nog steeds een naar gevoel. Hoop dat dit ooit nog over gaat.

In het nu is alles heel fijn. Er is meer verbinding, geen geheimen meer die tussen ons in staan. Maar dat verleden zit mij nog geregeld in de weg. Tot zijn grote spijt, hij vind het verschrikkelijk om dit te zien maar neemt wel de verantwoordelijkheid en zakt niet weg in schaamte. Daaraan zie ik dat hij groeit, eindelijk volwassen man.

Yessie2000 schreef op 10-12-2025 om 16:04:

Mooie podcast Anne,

Wat moeilijk blijft ook al is er een duidelijke reden/oorzaak die aangepakt is door de bedrieger, is het feit dat het verleden anders is dan je dacht. In ons geval heel langdurige periode met diverse bedrog. Man was heel gevoelig voor aandacht. Alsof er dan een knop omging waardoor hij niet meer helder kon nadenken. Nu hij dit zo duidelijk zien, na analyse van het verleden en zijn jeugd snapt hij niet dat hij het niet eerder zag.

En dat geldt ook voor mij, ik dacht altijd: mij gaat dit niet gebeuren dat heb ik wel in de gaten. Maar heb er helemaal niets van gemerkt. Liefde was er nog gewoon thuis binnen het huwelijk. Er is ook nooit sprake geweest van een verliefdheid. Enkel het opvullen van een leegte. Een copings mechanisme ontstaan in de jonge jeugd.

Na 3 jaar heb ik nog altijd last van triggers, bij kijken van foto's uit verleden krijg ik nog steeds een naar gevoel. Hoop dat dit ooit nog over gaat.

In het nu is alles heel fijn. Er is meer verbinding, geen geheimen meer die tussen ons in staan. Maar dat verleden zit mij nog geregeld in de weg. Tot zijn grote spijt, hij vind het verschrikkelijk om dit te zien maar neemt wel de verantwoordelijkheid en zakt niet weg in schaamte. Daaraan zie ik dat hij groeit, eindelijk volwassen man.

In ons geval ook een langdurige periode van bedrog. Dat verleden is idd anders dan ik dacht. Foto's kijk ik niet van die periode ook al heeft mijn man veel tijd gestopt in foto's verwijderen van een periode van 8 jaar waar die truus op staat. Door mijn detailgeheugen weet ik ook precies wanneer het plaats heeft gevonden als mijn kinderen of hij enthousiast herinneringen ophaalt. Hij merkt het meteen aan mijn houding, ik bevries ahw maar probeer het voor de Kids te verbergen en dan leidt hij het gesprek een andere kant op en laat zien dat hij mijn pijn ziet. 

Voor hem is het anders omdat hij die herinneringen gescheiden van het overspel heeft beleefd. Maar door snel te rekenen weer hij dan dat het in die periode was en heeft hij verdriet om mijn pijn en is dan weer boos op zichzelf en haar. 

Hij probeert ook herinneringen te overschrijven. Een tweede huwelijk bv, naar plaatsen waar wij met haar en haar ex-gezin zijn geweest, toe gaan, om daar te rouwen over zijn misdaden maar  ook om er nu nieuwe herinneringen aan te koppelen. 

Maar het is onomkeerbaar😪

Vooral deze feestmaand waarin we veel deden samen als gezinnen zijn triggers

Ik hoorde daar een podcast over van Jutucoaching. Zodra je de trigger hebt zou je moeten gaan springen, letterlijk. Ik zal de link delen waarin de therapeut refereert aan het gesprek wat ze daarover had met trauma en narcisme coach Annick Verboven. Het springen deactiveert je zenuwstelsel. Heb het nog niet geprobeerd, moet die andere podcast erover nog luisteren. 

Helaas heb ik wel gemerkt dat er iets goed mis was in ons huwelijk. Dat ontstond in het 3e overspelige jaar van hen. Ik heb meerdere keren vermoedens gehad in de 2,5 jaar die volgde tot ik het ontdekte dat er tussen hen iets speelde maar ik werd keihard gegaslight, door allebei. Ik heb hem dat ook gezegd, dat was tijdens onze relatietherapie bij de psycholoog. Hij heeft mij daarna zoveel verwijten gemaakt en beschuldigd van oneerlijk zijn en stiekem doen en heeft het zo gemanipuleerd dat ik mij schuldig ging voelen omdat ik volgens hem ons gezin aan het kapot maken was met mijn gedrag. Inmiddels weten we dat er situationele narcisme is geweest bij hem (hij heeft bij zijn psycholoog narcisme uitgediept want hij vond het vreselijk dat hij zo'n persoon was geworden) en begreep niet meer wie hij geworden was. 

Dus naast de schok van hun verraad was ik daarnaast razend dat ze mij al die jaren het gevoel hadden gegeven dat ik gek was. Ik begreep er helemaal niets van wat er daarna gebeurde, ik vond nl dat ze perfect bij elkaar pasten. 2 narcisten die elkaar verdienden! 

Maar hij ging vechten voor onze relatie en langzaam herkende ik weer de man die ik liefhad, ook andere verslavingen die hij stiekem had (roken en drank) waar ik naast zijn overspel achter was gekomen, heeft hij aangepakt. Na een  jaar en 3 maanden zijn we een nieuwe relatie gestart en een half jaar later opnieuw getrouwd. Bizar detail : (op diezelfde dag hakte de man van truus de knoop door en vroeg de scheiding aan) 

https://open.spotify.com/episode/3n26pBDb4YchwIGaksI3YO?si=ZjDvcL8cRzirTLGQW5oRtg

Ik heb gezegd: je hoeft niet te kiezen. Dat heeft mij enkel verliezen opgeleverd, want mensen kiezen toch. 
Ik had 12 "vriendinnen/veredelde kennissen die elkaar niet kenden; het was geen groep noch gezamelijke vrienden, en zodra ik vertelde dat ik ging scheiden heb ik ze nooit meer gehoord. Geen van allen, alsof het afgesproken was of op mijn voorhoofd stond.
Daar had ik nog meer last van dan de hele scheiding. Dat juist dan in je nood mensen wegkijken. Twee keer verraad, dat gevoel.

Ik had enkel mijn ouders en mijn 2 dochters over in mijn leven.

Het heeft me geleerd mezelf te vertrouwen, op mezelf te bouwen en nu zijn dat de verliezen waar ik niet meer mee kan zitten. Wil je in mijn leven dan mag het, wil je dat niet dan mag dat ook, maar dan steek ik er geen energie meer in.

Buitenspel2024 schreef op 12-12-2025 om 15:56:

Vraagje voor degenen die niet samen verder zijn gegaan na ontrouw hier.

Exman en ik hebben best veel gezamenlijke vrienden. Ik vind het lastig om om te gaan met een aantal mensen daarvan die ook nog met exman omgaan, zeker wanneer ik hoor dat sommige vinden dat ik dingen nu verkeerd doe (in de scheiding bijvoorbeeld, maar ook dat ik soms nog moeite heb met de ontrouw) terwijl zij natuurlijk een ongenuanceerd verhaal van exman hebben gehoord en daaruit conclusies trekken over mij (die in mijn optiek onterecht zijn, maar als je iets baseert op 1 kant van een verhaal is dat al snel natuurlijk).
Het zijn vrienden die we al meer dan 20 jaar hebben. Die zelf geen vergelijkbare situatie hebben meegemaakt qua ontrouw danwel een scheiding.

Ik begrijp dat hun natuurlijk niet bedrogen zijn door mijn ex, maar soms zou ik willen dat mensen ook op dat onderwerp wat meer begrip zouden kunnen opbrengen, en vind ik het lastig dat zij nog zo makkelijk vrienden zijn met iemand die eigenlijk een 'goeie' vriendin van hun zoiets heeft aan kunnen doen.
Met losse (niet gezamenlijke) vriendinnen is dat natuurlijk veel makkelijker..

Hoe kijken ervaringsdeskundigen hier tegenaan, hoe ontvouwde zo'n situatie zich..
Misschien stel ik me aan hoor, maar ik vind het soms wel ingewikkeld. Het voelt een beetje alsof ik door dat alles nog meer kwijt raak.

1! Je stelt je niet aan! Volkomen logisch dat je het ingewikkeld vindt. 

2.Los van dat ik uiteindelijk wel weer met mijn man samen ben, herken ik wat je schrijft. Toen wij 2,5 jaar geleden uit elkaar gingen verwachtte ik dat alle vrienden hem zouden laten barsten. Ik raakte zelfs in paniek toen bleek dat hij achter mijn rug om een appgroep had aangemaakt met de smeekbede dat hij ze nodig had. Sommige vrienden verlieten na heftige boosheid via de app naar hem geuit de groep, anderen na een gesprek. Maar 5 deden dat niet en hielden contact met hem ondanks dat ze boos waren omdat ze vonden dat ieder mens vrienden nodig heeft. Onbegrijpelijk vond ik dat in mijn enorme boosheid. Later bleek dat ze juist een neutraliserende rol hebben gespeeld in ons herstel, ze bleven, hoe knap, het van 2 kanten bekijken (hoe ingewikkeld het nu ook is geworden want zij hebben ook nog steeds contact met die anderen van de groep, die hun keuze voor ons allebei niet begrijpen ) 

Die 5 zijn nog steeds onze vrienden, de andere 12 hebben ons verlaten doordat ze mijn keuze niet accepteren en/of het ingewikkeld vinden omdat ze mijn man nooit meer willen zien. 

Wat ik ermee wil zeggen is dat emoties en verschillende visies op jullie scheiding er ook bij jullie vrienden zullen zijn. Mensen zijn zo verschillend. Dat is mij de afgelopen 2,5 wel duidelijk geworden na "de bom"! 

Probeer het gesprek aan te gaan en ze niet het gevoel te geven dat ze moeten kiezen tussen jullie. Dat heb ik in mijn emoties verkeerd gedaan door, ze toen ongeveer te dwingen te kiezen. Ze kozen daardoor voor mij (het slachtoffer) en zijn daardoor niet het proces aangegaan van contact, vergeving en heling. Ze begrepen  "mijn draai" ook  niet.   

 Mijn man heeft het wel geprobeerd met, apps, brieven en met sommigen van hen die op zijn uitnodiging zijn ingegaan, gesprekken, maar ze blijven heel boos en zitten nog steeds in de fase van 2,5 jaar geleden. 

Sommige mensen vinden het moeilijk als er zulke heftige dingen gebeuren als gebroken relaties en kijken liever de andere kant op of waaien mee met allebei en hebben geen eigen mening naar jou of je ex man geuit maar wel naar anderen waardoor het onveilig voelt. 

Wij hebben ook nieuwe vrienden gekregen. Door een crisis wordt alles opgeschud in relaties en soms blijkt dan dat vrienden geen vrienden meer kunnen zijn en neem je hoe pijnlijk ook afscheid. In ons geval na 32 jaar. 

Het is een proces waarvan je als je er middenin zit niet ziet waar het eindigt. Als je voelt dat je je steeds moet verdedigen is dat een teken aan de wand. Het is extra verdrietig dat vrienden je verlaten als je zoiets heftigs, in jouw geval ook nog buiten je schuld om, moet meemaken (Jij hebt niet om dat bedrog gevraagd en jouw man heeft weinig gedaan om verantwoordelijkheid hiervoor te nemen)

Sterkte 🙏

Buitenspel besef dat mensen die hier geen enkele ervaring mee hebben echt heel anders zullen reageren. Ze hebben werkelijk geen idee. En vanuit een veilige jarenlange relatie is je kader toch heel anders. Ook is er soms geen aansluiting meer als single persoon met gezinnen. Jouw leven is veranderd. 

Ga ook bekijken wiens vrienden dit in de basis zijn. Hoe kennen jullie ze? Vrienden vallen vaak terug op de persoon waarmee ze oorspronkelijk bevriend waren. Bouw dus je eigen kring op. En kijk of je ipv gezamenlijke jouw eigen vrienden kunt aanhalen. 

Hoelang is het nu geleden dat dit speelde? Besef dat voor anderen het leven doorgaat. Ze hebben hun eigen leven en problemen. En zitten niet continu te wachten op jouw ellnde van toen. Zeker met de tijd zijn mensen daar niet meer mee bezig. Na bijvoorbeeld een jaar is het voor anderen wel klaar. Ze willen iemand die sterk is en doorzet. Niet iemand die na 5 jaar nog blijft hangen in boosheid en verdriet. 

Buitenspel2024 schreef op 12-12-2025 om 15:56:

Vraagje voor degenen die niet samen verder zijn gegaan na ontrouw hier.

Exman en ik hebben best veel gezamenlijke vrienden. Ik vind het lastig om om te gaan met een aantal mensen daarvan die ook nog met exman omgaan, zeker wanneer ik hoor dat sommige vinden dat ik dingen nu verkeerd doe (in de scheiding bijvoorbeeld, maar ook dat ik soms nog moeite heb met de ontrouw) terwijl zij natuurlijk een ongenuanceerd verhaal van exman hebben gehoord en daaruit conclusies trekken over mij (die in mijn optiek onterecht zijn, maar als je iets baseert op 1 kant van een verhaal is dat al snel natuurlijk).
Het zijn vrienden die we al meer dan 20 jaar hebben. Die zelf geen vergelijkbare situatie hebben meegemaakt qua ontrouw danwel een scheiding.

Ik begrijp dat hun natuurlijk niet bedrogen zijn door mijn ex, maar soms zou ik willen dat mensen ook op dat onderwerp wat meer begrip zouden kunnen opbrengen, en vind ik het lastig dat zij nog zo makkelijk vrienden zijn met iemand die eigenlijk een 'goeie' vriendin van hun zoiets heeft aan kunnen doen.
Met losse (niet gezamenlijke) vriendinnen is dat natuurlijk veel makkelijker..

Hoe kijken ervaringsdeskundigen hier tegenaan, hoe ontvouwde zo'n situatie zich..
Misschien stel ik me aan hoor, maar ik vind het soms wel ingewikkeld. Het voelt een beetje alsof ik door dat alles nog meer kwijt raak.

Je niet druk maken over de mening van anderen is er eentje die je misschien het beste ten harte kunt nemen. 

Uiteindelijk heb je in een scheiding altijd 2 kanten. En hoewel je misschien zult zeggen dat mensen niet hoeven te kiezen, doen ze dat toch. Daar ga je niks aan veranderen. Je afsluiten voor de verhalen en je er niet zoveel van aantrekken lijkt me een goed begin. 

Ook hier is het wel gebeurd dat mensen de gekke verhalen van mijn ex over mij geloven. Ik ben een narcist, ik heb haar 13 jaar lang gemanipuleerd, daardoor ging ze vreemd. Was allemaal heel verklaarbaar volgens de psycholoog. Tsja, ik haal mijn schouders er over op eerlijk gezegd. Het is nog altijd niet leuk om dat soort verhalen te horen, maar de drang om er over in discussie te gaan of mezelf te verdedigen is wel weg. 

Je bent niemand wat verschuldigd qua uitleg toch? Ik zou me er echt niet zo druk over maken. Wat hij jou aangedaan heeft, zal die een volgende waarschijnlijk ook weer aan doen. En de mensen die dat allemaal wel begrijpen, die ben je toch liever kwijt dan rijk? 

Het moment dat ik me niet meer zo druk maakte over dat mensen vooral moesten zien hoeveel pijn ze me gedaan had, was ook het moment dat ik dat beter los kon laten. Ik ben wie ik ben. Ik vind mezelf leuk en ik vind dat ik meer waard ben. Wat anderen daar van vinden, dmv mijn ex haar verhalen, doet me niet zoveel.