Verder na ontrouw - deel 8

In de maatschappij is een relatie (en dan bij voorkeur de traditionele vorm) voor velen het hoogst haalbare. Nu er meer samenlevingsvormen zijn begint het wel iets te veranderen. Maar het is zeer hardnekkig "alleen is maar alleen" "jij bent zo leuk, sociaal, knap etc waarom ben je nog alleen" Heel veel mensen hebben angst om alleen te zijn of te komen staan. Het blijven hangen in ongezonde of ongelukkige relaties komt daar vaak uit voort. Of direct weer op zoek gaan naar de volgende relatie. Terwijl gelukkig zijn met jezelf ervoor zorgt dat je ook beter in een nieuwe relatie staat. Of ervoor kiest om single te blijven of een andere vorm te kiezen. 

Izza schreef op 03-06-2023 om 22:18:

In de maatschappij is een relatie (en dan bij voorkeur de traditionele vorm) voor velen het hoogst haalbare. Nu er meer samenlevingsvormen zijn begint het wel iets te veranderen. Maar het is zeer hardnekkig "alleen is maar alleen" "jij bent zo leuk, sociaal, knap etc waarom ben je nog alleen" Heel veel mensen hebben angst om alleen te zijn of te komen staan. Het blijven hangen in ongezonde of ongelukkige relaties komt daar vaak uit voort. Of direct weer op zoek gaan naar de volgende relatie. Terwijl gelukkig zijn met jezelf ervoor zorgt dat je ook beter in een nieuwe relatie staat. Of ervoor kiest om single te blijven of een andere vorm te kiezen.

Ja en bovendien vind ik dat je bij veel stellen een soort gesloten eenheid ziet. Ik zie bij vriendinnen ook wel dat degenen die in een relatie zitten vaak minder open zijn voor diepgaand contact; dat hebben ze blijkbaar thuis wel of ze doen de moeite er niet voor dat bij andere individuen te zoeken. Het dieper gaande contact gaat dan meer dan eens over de moeilijkheden die zij in de relatie ondervinden. Vaak toch minder over zingeving, wat je nu beweegt in je leven enz. 

Komen ze uit die relatie, dan is er meer mogelijkheid voor weekenden en vakanties met vriendinnen en dieper gaande langere contacten. En als ik zelf in een relatie zit, ligt mijn prioriteit ook vaak daar voor dat soort dingen, hoewel ik er altijd alert op blijf ook met anderen te verkeren. 

 Maar wat ik maar wil zeggen is dat geen partner relatie hebben nog niet betekent dat je geen prachtige diepe uitwisseling met mensen hebt. Integendeel, het kan meer verrijkend en verdiepend zijn dan menig lang huwelijk waar mensen een soort van uitgepraat zijn. Dus niet eens de toxische situaties waar men maar blijft hangen uit angst voor alleen zijn maar gewoon, mensen die elkaar wel door en door kennen, het genoeglijk hebben maar ook wat ingedut zijn

Eens met Miss1984; kijk naar jezelf, wat is voor jou belangrijk, vorm ernaar en wees een voorbeeld daarin. Als de ander dit oppikt en hierin mee gaat, heeft een relatie weer een voedingsbodem.

Ik weet niet of mensen bang zijn voor de eenzaamheid en daarom niet durven te scheiden. Mensen hebben wel een verlangen naar de tijd waarin ze elkaar verstonden en met elkaar ‘avonturen’ durfden aan te gaan vanwege de chemie tussen elkaar. Die gevoelens zijn niet zo snel voorbij en die maken een deel uit een fase in je leven, zodanig dat je die weer wilt bereiken door elkaar weer te vinden. Maar wel in de aangepaste vorm waarin je elkaar kunt vertrouwen.

bedankt voor t meedenken en alle tips!

Ik wil allereerst even zeggen dat t niet zo dramatisch is, zoals theekannetje zegt, ik uit hier natuurlijk enkel de shitzooi. Het is niet geweldig nu maar het is niet dat ik hem daadwerkelijk als afval zie en als afval behandel, verre van. Ik geef juist heel erg mn grenzen aan nu en kan daar mss erg hard in overkomen. Er is zeker nog wel liefde tussen ons maar ik heb soms moeite om hem op handen te dragen wat ik vroeger automatisch kon omdat hij dat ook verdiende, nu zegt een stem vaak nee hij verdiend dat nu niet, het besef is er bij mij echt wel dat als ik nu afhaak en er geen liefde meer instop dat hij dan automatisch ook weer afhaakt. En ik doe dus ook mn best om hem t voordeel vd twijfel te geven, hij komt hier natuurlijk over als een gevoelloos mens maar dat is hij niet. Zijn er dingen die hij beter had kunnen doen na zijn fout jazeker, en dat zegt hij zelf gelukkig ook, ik merk echt wel dat hij eraan werkt en nog steeds veel tijd en liefde in ons stopt, neemt niet weg dat ik tijd nodig heb. Wat betrefd een tijdje uitmekaar gaan, toen t net uitkwam wilde ik niets van hem weten en ben weggegaan, hij deed toen heel veel moeite om me terug thuis te krijgen en ik begon hem ook te missen dus die ervaring heb ik al meegemaakt, ik weet dat ik hem mis als hij er niet meer zou zijn.
Zelfliefde heb ik wel, juist daarom sta ik nu zo op mijn strepen en dat hoefde eik nooit, mss dat t drm ook voor hem een aanpassing is, vroeger kon hij gewoon gaan en staan zonder mijn vragen of twijfels en nu niet. Dat t op dit moment niet gezond en wel is geef ik meteen toe, ik zit idd met konstante ups en downs maar dit kan ik enkel tijd geven... 

Ik krijg therapie en loop ook bij een homeopatisch arts betrefd mentale rust, dit helpt mij wel echt merk ik, man voeld echt niks voor therapie maar merk wel dat als ik idd niet verdrietig doe dat hij zal maar zeggen erop mee vaard, dan wil hij graag veel samen doen enzo, maar als ik me afsluit en verdriet uit klapt hij dicht, en dan heeft hij de neiging ervan weg te lopen. Zal maar zeggen mij ontlopen vooral. 
Hij gaf zelf een keer aan dat als hij mij verdrietig ziet om zijn fouten dat hij dab alleen wil zijn en niet weet wat hij moet doen of zeggen.
Maar ja ik kan mn verdriet niet altijd verbergen dus denk dat we vooral daar tegen aan lopen.
Goed nieuws is wel dat hij niet meer zal reizen naar die ene plek, dit is nu geregeld door hem en dat geeft mij wel een boost. Dat is gwn een trauma voor mij en ik vind t jammer dat hij dit niet eerder kon regelen maar ben blij dat hij t nu uiteindelijk wel gedaan heeft. Dat was voor mij erg belangrijk.

Hoi allemaal,

Vraag aan diegenen die de relatie met hun man (vrouw) verder zetten nadat deze vreemd is gegaan:

Eerst ten geleide in een notendop:

Ik zit nu in maand 9 nadat is uitgekomen dat mijn man een 10,5 jaar affaire heeft gehad met een vrouw. Zij was/is vrijgezel.

Puur seksuele relatie. Hij kwam niets tekort bij mij – het was gewoon ‘anders’ met haar.
Het contact is meteen (9 maand dus) volledig gebroken tussen hen beide.

Man en ik waren het droomkoppel dat hand en hand liep en elkaar vaak knuffelden (nu nog) – zichtbaar voor iedereen dat we a match made in heaven waren.

Ik ben blindelings in de diepste put van mijn leven beland waar ik traag terug aan het uit krabbelen ben. It’s the F* hell.

Wie had ooit gedacht dat ik dat zou doen en zeggen: indruisende tegen mijn morele waarden geef ik mijn man een 2e kans. Mijn hart komt er ook aan te pas en kreeg de bovenhand.

Dus ook ik kreeg, zoals zovelen in dit topic, ongevraagd de hoofdrol in een tragedie dat al even oud is als dat er mensen op deze aarde rondlopen.

Ik krijg nog regelmatig ‘terugvallen’ bij triggers. Van het ene ‘ça va’ moment naar een diepdroevige ik. Tranen. Geen eetlust.

Vaak op de meest onverwachte en ongewenste momenten (tja, wanneer is het dan wel ..).

Man is begripvol en komt me – zoals we het onder ons 2 zeggen ‘terug vangen’.

Ik zie dat hij hiervan meer en meer gestresseerd wordt. Hij loopt niet van me weg maar ik merk dat zijn weerstand een knauw krijgt om me terug te vangen.

Moeilijk voor mij want het is net dat ‘terug vangen’ door man dat me helpt erdoor te komen.

Ik repliceer dan dat hetgeen hij voelt niets vergelijken is met hetgeen ik doorsta. Ik weet niet of ik het recht heb dit te zeggen, man moet immers ook een proces door van loslaten, schaamte en zijn vrouw met momenten ongelukkig ziet.

Hij kan die pagina eenvoudigweg uit zijn levensboek scheuren: 10,5 j van beide walletjes eten – liegen en bedriegen voor zijn eigen plezier heeft hij wel lekker gehad. En nu kan hij naadloos zijn oude vertrouwde leventje hervatten alsof er niet gebeurd is met het zicht op hetzelfde levensperspectief en toekomstplannen. Zelf spreekt hij weinig – niet eigenlijk – over hoe hij om gaat met zijn verwerking.

Maar mijn pagina blijft erin. Beklad. Voor altijd.

Je kan man toch onmogelijk blijven confronteren met die periode en dit onder zijn neus blijven smeren. Maar ik moet mijn momenten, mijn ‘terugvallen’ wel kwijt waarbij ik mijn emoties naar hem uitdruk.

Deze momenten zijn heftig emotioneel – daarentegen gebeuren deze wel op ‘respectvolle’ manier tussen ons beide zonder elkaar tegen te spreken of elkaar te verwensen. Elk zo’n moment wordt steevast afgesloten met een warme knuffel.

Maar hoe kan ik hem het geduld aanbrengen? En zijn hart wat meer open te stellen over hoe hij ermee om gaat?

Hoe gaan jullie hier gebalanceerd mee om?

Een man die ogenschijnlijk rustig verder cruiset in zijn leven en terug op koers zit.

Ik die naast hem in een rollercoaster zit en wat doelloos ronddobber. Ik zit nog in volle verwerkingsproces om de 10,5 verloren jaren een plaats te geven. En te wennen aan 'dat andere kantje' - die andere man die mijn man blijkt te zijn dan ik dacht dat hij was.

Het voelt aan alsof ik levenslang krijg en man het er enkel van af brengt met een ‘berisping’. Althans dit voelt voor mij zo aan.

Eén ding hebben we wel gemeen: we houden (nog steeds, altijd geweest) veel van elkaar.

(smeer me nu geen therapeut aan aub – ik moet zeggen dat ik veel heb aan jullie reacties als ervaringsdeskundigen met gelijkaardige hoofdrollen)

Ennei schreef op 05-06-2023 om 12:26:

Hoi allemaal,

Vraag aan diegenen die de relatie met hun man (vrouw) verder zetten nadat deze vreemd is gegaan:

Eerst ten geleide in een notendop:

Ik zit nu in maand 9 nadat is uitgekomen dat mijn man een 10,5 jaar affaire heeft gehad met een vrouw. Zij was/is vrijgezel.

Puur seksuele relatie. Hij kwam niets tekort bij mij – het was gewoon ‘anders’ met haar.
Het contact is meteen (9 maand dus) volledig gebroken tussen hen beide.

Man en ik waren het droomkoppel dat hand en hand liep en elkaar vaak knuffelden (nu nog) – zichtbaar voor iedereen dat we a match made in heaven waren.

Ik ben blindelings in de diepste put van mijn leven beland waar ik traag terug aan het uit krabbelen ben. It’s the F* hell.

Wie had ooit gedacht dat ik dat zou doen en zeggen: indruisende tegen mijn morele waarden geef ik mijn man een 2e kans. Mijn hart komt er ook aan te pas en kreeg de bovenhand.

Dus ook ik kreeg, zoals zovelen in dit topic, ongevraagd de hoofdrol in een tragedie dat al even oud is als dat er mensen op deze aarde rondlopen.

Ik krijg nog regelmatig ‘terugvallen’ bij triggers. Van het ene ‘ça va’ moment naar een diepdroevige ik. Tranen. Geen eetlust.

Vaak op de meest onverwachte en ongewenste momenten (tja, wanneer is het dan wel ..).

Man is begripvol en komt me – zoals we het onder ons 2 zeggen ‘terug vangen’.

Ik zie dat hij hiervan meer en meer gestresseerd wordt. Hij loopt niet van me weg maar ik merk dat zijn weerstand een knauw krijgt om me terug te vangen.

Moeilijk voor mij want het is net dat ‘terug vangen’ door man dat me helpt erdoor te komen.

Ik repliceer dan dat hetgeen hij voelt niets vergelijken is met hetgeen ik doorsta. Ik weet niet of ik het recht heb dit te zeggen, man moet immers ook een proces door van loslaten, schaamte en zijn vrouw met momenten ongelukkig ziet.

Hij kan die pagina eenvoudigweg uit zijn levensboek scheuren: 10,5 j van beide walletjes eten – liegen en bedriegen voor zijn eigen plezier heeft hij wel lekker gehad. En nu kan hij naadloos zijn oude vertrouwde leventje hervatten alsof er niet gebeurd is met het zicht op hetzelfde levensperspectief en toekomstplannen. Zelf spreekt hij weinig – niet eigenlijk – over hoe hij om gaat met zijn verwerking.

Maar mijn pagina blijft erin. Beklad. Voor altijd.

Je kan man toch onmogelijk blijven confronteren met die periode en dit onder zijn neus blijven smeren. Maar ik moet mijn momenten, mijn ‘terugvallen’ wel kwijt waarbij ik mijn emoties naar hem uitdruk.

Deze momenten zijn heftig emotioneel – daarentegen gebeuren deze wel op ‘respectvolle’ manier tussen ons beide zonder elkaar tegen te spreken of elkaar te verwensen. Elk zo’n moment wordt steevast afgesloten met een warme knuffel.

Maar hoe kan ik hem het geduld aanbrengen? En zijn hart wat meer open te stellen over hoe hij ermee om gaat?

Hoe gaan jullie hier gebalanceerd mee om?

Een man die ogenschijnlijk rustig verder cruiset in zijn leven en terug op koers zit.

Ik die naast hem in een rollercoaster zit en wat doelloos ronddobber. Ik zit nog in volle verwerkingsproces om de 10,5 verloren jaren een plaats te geven. En te wennen aan 'dat andere kantje' - die andere man die mijn man blijkt te zijn dan ik dacht dat hij was.

Het voelt aan alsof ik levenslang krijg en man het er enkel van af brengt met een ‘berisping’. Althans dit voelt voor mij zo aan.

Eén ding hebben we wel gemeen: we houden (nog steeds, altijd geweest) veel van elkaar.

(smeer me nu geen therapeut aan aub – ik moet zeggen dat ik veel heb aan jullie reacties als ervaringsdeskundigen met gelijkaardige hoofdrollen)

Ik zou je niets aansmeren, dat bepaalde je zelf, maar waarom denk je dat je dit alleen kan of moet doen?

Je sprookje en perfecte relatie was een kaartenhuis, kon perfect líjken omdat hij er opvulling naast had.. waarom zou je daar om geduld moeten vragen?

Ennei schreef op 05-06-2023 om 12:26:

Hoi allemaal,

Vraag aan diegenen die de relatie met hun man (vrouw) verder zetten nadat deze vreemd is gegaan:

Eerst ten geleide in een notendop:

Ik zit nu in maand 9 nadat is uitgekomen dat mijn man een 10,5 jaar affaire heeft gehad met een vrouw. Zij was/is vrijgezel.

Puur seksuele relatie. Hij kwam niets tekort bij mij – het was gewoon ‘anders’ met haar.
Het contact is meteen (9 maand dus) volledig gebroken tussen hen beide.

Man en ik waren het droomkoppel dat hand en hand liep en elkaar vaak knuffelden (nu nog) – zichtbaar voor iedereen dat we a match made in heaven waren.

Ik ben blindelings in de diepste put van mijn leven beland waar ik traag terug aan het uit krabbelen ben. It’s the F* hell.

Wie had ooit gedacht dat ik dat zou doen en zeggen: indruisende tegen mijn morele waarden geef ik mijn man een 2e kans. Mijn hart komt er ook aan te pas en kreeg de bovenhand.

Dus ook ik kreeg, zoals zovelen in dit topic, ongevraagd de hoofdrol in een tragedie dat al even oud is als dat er mensen op deze aarde rondlopen.

Ik krijg nog regelmatig ‘terugvallen’ bij triggers. Van het ene ‘ça va’ moment naar een diepdroevige ik. Tranen. Geen eetlust.

Vaak op de meest onverwachte en ongewenste momenten (tja, wanneer is het dan wel ..).

Man is begripvol en komt me – zoals we het onder ons 2 zeggen ‘terug vangen’.

Ik zie dat hij hiervan meer en meer gestresseerd wordt. Hij loopt niet van me weg maar ik merk dat zijn weerstand een knauw krijgt om me terug te vangen.

Moeilijk voor mij want het is net dat ‘terug vangen’ door man dat me helpt erdoor te komen.

Ik repliceer dan dat hetgeen hij voelt niets vergelijken is met hetgeen ik doorsta. Ik weet niet of ik het recht heb dit te zeggen, man moet immers ook een proces door van loslaten, schaamte en zijn vrouw met momenten ongelukkig ziet.

Hij kan die pagina eenvoudigweg uit zijn levensboek scheuren: 10,5 j van beide walletjes eten – liegen en bedriegen voor zijn eigen plezier heeft hij wel lekker gehad. En nu kan hij naadloos zijn oude vertrouwde leventje hervatten alsof er niet gebeurd is met het zicht op hetzelfde levensperspectief en toekomstplannen. Zelf spreekt hij weinig – niet eigenlijk – over hoe hij om gaat met zijn verwerking.

Maar mijn pagina blijft erin. Beklad. Voor altijd.

Je kan man toch onmogelijk blijven confronteren met die periode en dit onder zijn neus blijven smeren. Maar ik moet mijn momenten, mijn ‘terugvallen’ wel kwijt waarbij ik mijn emoties naar hem uitdruk.

Deze momenten zijn heftig emotioneel – daarentegen gebeuren deze wel op ‘respectvolle’ manier tussen ons beide zonder elkaar tegen te spreken of elkaar te verwensen. Elk zo’n moment wordt steevast afgesloten met een warme knuffel.

Maar hoe kan ik hem het geduld aanbrengen? En zijn hart wat meer open te stellen over hoe hij ermee om gaat?

Hoe gaan jullie hier gebalanceerd mee om?

Een man die ogenschijnlijk rustig verder cruiset in zijn leven en terug op koers zit.

Ik die naast hem in een rollercoaster zit en wat doelloos ronddobber. Ik zit nog in volle verwerkingsproces om de 10,5 verloren jaren een plaats te geven. En te wennen aan 'dat andere kantje' - die andere man die mijn man blijkt te zijn dan ik dacht dat hij was.

Het voelt aan alsof ik levenslang krijg en man het er enkel van af brengt met een ‘berisping’. Althans dit voelt voor mij zo aan.

Eén ding hebben we wel gemeen: we houden (nog steeds, altijd geweest) veel van elkaar.

(smeer me nu geen therapeut aan aub – ik moet zeggen dat ik veel heb aan jullie reacties als ervaringsdeskundigen met gelijkaardige hoofdrollen)

Dag Ennei,

Wat een verhaal. En altijd hetzelfde thema. Jouw man heeft het afgesloten. Jij moet er nog aan beginnen. Hij zal dus het geduld wel moeten opbrengen. 9 maanden is niks, zeker niet in het licht van zijn 10,5 jaar bedrog. Ik zat met dezelfde gevoelens ... je wil hem niet eeuwig confronteren met zijn schaamte en schuldgevoel, maar je kan niet anders dan het onderwerp ter sprake brengen omdat anders jij met alles blijft zitten. Gelukkig kan  jij dat op een respectvolle manier doen naar hem toe, maar ook dan nog wordt hij steeds geconfronteerd met een deel van zichzelf dat hij liever ontvlucht. Maar 9 maanden is echt niks. Een therapeut zou zeggen dat jij het tempo bepaalt en dat het onderwerp ter sprake moet kunnen komen zo lang als jij dit nodig acht. Misschien moet je het daar eerst eens over hebben met hem. Wat heeft hij ervoor over? Opkroppen bij jou zal niet lukken, been there, done that. Lukt niet. 
Ik snap dat het voor hem lastig is om je verdriet te zien, maar voor jou is het belangrijk dat je verdriet gezien wordt. Zoals hierboven iemand zei ... dat moet niet altijd met veel woorden ... als je maar het gevoel hebt dat hij je verdriet ziet en troost wil brengen. Hij kan onmogelijk gewoon verder doen en jou met alle vragen en trieste gevoelens laten zitten.

Dus het is voor beide belangrijk om nu al in te zien dat dat een weg van heeeeeeeel lange adem wordt, sowieso. En dat het ook nooit meer wordt wat het geweest is. Daartoe moeten zowel jij als hij bereid zijn. En dan kan het lukken. 

Bij mij heeft het lang geduurd eer ik dat onder ogen wou zien. Er is voor altijd iets veranderd. Ik heb nu een soort van voorwaardelijke relatie. Ik hou er rekening mee dat we ooit uit elkaar gaan. Ik ben bereid over alles te praten binnen onze relatie, maar er is geen plaats meer voor leugens, zelfs geen kleintje. Betrap ik hem daar op, dan ben ik onmiddellijk weg. Hij mag vanalles voorstellen ... open relatie, geen relatie ... maar liegen en mij voor voldongen feiten stellen ... dat zal hij nooit meer moeten proberen. Ik hield daar vroeger nooit rekening mee, nu wel. 

Toch nog één opmerking .... wie 10,5 jaar seks heeft met een ander, dat kan bijna onmogelijk voor de seks alleen zijn. Mensen hechten zich na zo’n lange aan elkaar. Ik denk dat hij hier niet eerlijk is met zichzelf. Het kan wel zijn dat het hem beu werd en dat hij stiekem blij is dat hij ervan af is. Maar 10 jaar zonder enig gevoel ... dat lijkt me sterk. 

Veel veel veel sterkte en wijsheid gewenst, want het wordt moeilijk. Ik zei het al, ik zou het geen twee keer doen. En was ik de eerste niet zo verrast geweest waardoor ik serieus achterop hinkte, dan zou ik het misschien ook de eerste keer drastischer hebben opgelost. Ik ben nu slimmer geworden. Denk ik toch 😊

Beste Ennei. Wat heb jij een ongelooflijke kluif of je bord liggen. Elk verhaal kent zijn eigen pijn. Maar 10,5 jaar leugens en bedrog is heel groot. Om maar te zeggen: je hebt iets ongekend groots te verwerken. 

Paar persoonlijke lessen, wetende dat mijn verhaal echt anders is:

- Gevoel wordt pas minder als het gevoeld wordt. En misschien verdwijnt het nooit helemaal. Heel belangrijk dat je dat in jezelf niet veroordeelt of vindt dat het sneller zou moeten gaan. Je voelt het, dus het is er nog. Het moet nog meer gevoeld worden. Ik ga nu heel goed en toch dringen gevoelens zich geregeld op. Soms is het een kwestie van rustig doorademen, soms om te janken, soms om afleiding te zoeken, soms om samen te praten en rouwen. Ik probeer goed naar mezelf te luisteren en tegelijk eerlijk naar mijzelf te zijn. 
- Ik heb mijn vrouw vergeven, dat hebben we samen vormgegeven. En toch heb ik het nog geregeld nodig te horen dat ze het ook erg vindt. Ik hoef niet te horen dat ze het erg vindt wat ze heeft gedaan, maar wil wel graag horen dat ze het erg vindt wat er is gebeurd en welke pijn dat bij mij heeft veroorzaakt. Maar: dat kan ik zeggen nadat wij allebei volledig haar rol hebben benoemd en erkend. Voor jouw man zit er niets anders op: als hij met jou verder wil, dan vraagt dit dat hij beschikbaar is voor wat jij nodig hebt. Dat hoeft niet altijd meteen, het mag voor hem ook teveel zijn.
- Ik heb verschillende dingen/rituelen ondernomen om de pijn te voelen en verwerken. Bijvoorbeeld plekken bezocht, dingen verbrand, geschreven over gedachten en gevoelens, herinneringen overschreven door met mijn vrouw dingen te doen, contact met de derde (werd me snel duidelijk dat dit een enorme slappeling was). Het heeft mij geholpen de pijn aan te gaan. Maar wil daar gelijk aan toevoegen dat ik denk dat dit voor anderen juist ongewenste triggers zouden zijn.
- Heel veel praten met mijn vrouw. En enkele mensen om mij heen. Maar (sorry dat ik het noem): wij hadden nooit op dit punt gestaan zonder therapeut. Individueel en samen niet. We hebben gesproken over patronen, pijn, hechting. En zijn zo onszelf en elkaar beter gaan begrijpen. Dat jouw man in staat is dit 10,5 jaar te doen legt in mijn ogen wel de vraag op tafel wat dit over hem zegt. 
Sterkte!

Wat jullie aangeven bevestigd exact hetgeen wat door mijn hart en hoofd gaat:

- iemand die 10,5j een affaire heeft kan dit onmogelijk enkel voor de sex gedaan hebben (na enkele maanden zou je het toch moeten gezien hebben..) en lijkt het mij eerder over een partnerelatie. Ik heb hem er 10-tallen keren mee geconfronteerd, tot vervelens toe - het emotioneel uitputtende toe en waarbij ik aangaf dat het onmogelijk enkel om de sex kon zijn geweest. En dat ik liever de harde waarheid aanhoor dan een harnekkige leugen waarbij hij tracht mij te sparen (en evengoed hierbij zichzelf probeert te ontvluchten en de situatie te vergoelijken). Steevast blijft hij dit ontkennen, zeggende dat dit een soort ‘gewoonte’ was geworden in een situatie waarbij zij hem chanteerde indien hij uit hun relatie dreigde te stappen. Wat hij niet wilde in de overtuiging dat ik hem zou verlaten.

- als je na 10,5 zonder meer je minnares de rug toe draait - wat zegt het over hem naar haar toe? .. maar evengoed naar mij toe? Tenzij hij inderdaad opgelucht is dat deze situatie achter de rug is (?)

- de 'voorwaardelijke relatie': goed omschreven zo. Precies de grenzen of voorwaarden die ook ik hem heb aangegeven: de minste leugen, hoe klein ook, zet mij 10 stappen terug achteruit in het uiterst trage proces om terug vertrouwen in hem te krijgen. Ik bekijk onze relatie dusdanig zo dat ik hem / ons gezamenlijk keven zonder meer de rug kan keren als ik hem daar op ooit nog betrap.

Je hebt gelijk, ik dien het ritme te bepalen. En hij dient ervoor beschikbaar te zijn. 
Hij kan onmogelijk gewoon verder doen en mij met alle vragen en trieste gevoelens laten zitten.
En dat bedoel ik met 'terugvangen': mijn verdriet zien, zelf naar mij toekoemen of ‘vangen’ en mij troosten wat niet persé met al te veel woorden dient te gebeuren.

Zooo moeilijk toch allemaal ...

Boogschutter schreef op 05-06-2023 om 11:28:

Titiv....dat je man dicht klapt en niet weet wat hij moet zeggen dat herken ik helemaal. Man heeft dat hier ook als ik heel erg verdrietig ben. Hij zegt dat wat hij dan ook zou zeggen dat ik alles kan weerleggen. Natuurlijk is dat ook zo maar op die momenten heb ik het juist heel erg nodig dat hij iets zegt. We hebben daar heel veel over gepraat en nu zegt hij....( als hij eigenlijk dicht klapt) "dat hij niet weet wat hij moet zeggen, dat hij het heel erg vind om mij zo te zien en dat hij daar de oorzaak van is." Dat is voor mij op zo'n moment ook genoeg. Ik weet dan dat hij snapt wat ik voel op dat moment. Je kunt natuurlijk niemand dwingen om precies de woorden te zeggen die je wil horen. Voor mij is het op dat moment gewoon belangrijk dat ik begrepen en getroost wordt.

Wat betreft de berichten over zelf liefde....het is voor iedereen die wel bij de partner blijft natuurlijk niet zo dat wij geen zelf liefde hebben. Ook al hebben wij misschien wel al een huwelijk van 30 jaar achter de rug, leven we niet meer in 1950 en zitten we ook niet met het stoofvlees en de gekookte aardappelen te wachten tot dat onze man thuis komt van het werk. Wij komen nu ook op voor ons zelf en stellen grenzen. Titif heeft nu ook aangegeven dat ze niet meer wil dat man naar dat hotel gaat. Mijn man werkt ook zoveel mogelijk thuis als zij op het werk is. We moeten ook niet teveel doorschieten in zelf liefde, we zitten al in een maatschappij waar het woordje IK heel belangrijk is....iedereen op zijn eigen eilandje...
Begrijp me niet verkeerd, natuurijk moet je van jezelf houden voordat je ook van iemand anders kunt houden. Maar het blijft wel geven en nemen.

Met alles eens wat je hier zegt boogschutter! 

Ik denk dat je 10 jaar nooit kunt vergeten. Dat is een extreem lange tijd. En zijn verklaring daarvoor is echt onzin (sorry als jij dat kunt en wilt geloven). En je gaat na zo'n periode echt heel veel met elkaar delen. Dus deze vrouw weet gewoon alles van hem, van jou, van jullie gezin etc. Want het lijkt mii zeer onwaarschijnlijk dat het even xxx was en klaar. 

Daarnaast zegt het veel over hem dat hij jou (en iedereen om hem heen) zolang heeft weten te bedriegen. Je hebt hem dus nooit kunnen vertrouwen. Waarom zou je dat nu wel doen?? En vraag jezelf af waarom je nu jaren moet gaan vechten en er altijd twijfel zal zijn bij bepaald gedrag. Er zijn ook gewoon leuke betrouwbare mannen.