Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Wat mij betreft is zelfliefde en zelfrespect essentieel. Waarom zou je jarenlang keihard moeten vechten voor iemand. Watvoor beschadiging geeft dat jou wel niet? Er zijn ook relaties mogelijk waar je niet keihard aan het vechten bent. Met een partner die er wel voor je is en je niet beschadigd en bedriegd. Veel mensen blijven hangen in afhankelijkheid en het beeld van de oude partner. Maaf die persoon is weg. Daarnaast krijg je echt geen medaille als het je uiteindelijk lukt. En zijn mensen die het opgeven geen losers.
Ruud1971! schreef op 02-06-2023 om 16:34:
[..]
Een nieuwe relatie met dezelfde persoon is een illusie. Dat kan niet en deze gedachte moet je loslaten. Misschien ben je gewoon teveel beschadigd en heb je van binnen al reeds afscheid van hem genomen maar durf je de volgende stap niet te zetten. Wat wijsheid is weet ik niet aangezien ik zelf in een soortgelijk proces zit. Tuurlijk houd je van hem zeker na al die jaren. Maar wat voor soort houden van is dit? Broer/zus met af en toe een knuffel? Vind je de sex nog fijn met hem of walg je er soms van en moet je weer aan die ander denken. Je zal het hem nooit vergeven en ook niet vergeten. Misschien moet je wel even uit elkaar om te voelen of de echte liefde er nog is en je zijn vreemdgaan kan loslaten. Ervaar eens een andere man. Is die man van jou nou zo speciaal of is het een gewoonte? Hij is je maatje niet meer. Maatjes gaan niet vreemd om wat voor reden ook. Je bent bang om hem te verliezen en zelf 4 hoog op een flatje terecht te komen. Nou er zijn genoeg trouwe mannen die jou altijd op nr.1 zullen hebben staan en niet vreemdgaan. Je moet een beslissing nemen wat zo ben jij jezelf aan het kwellen/ aanmodderen.
[..]
Nou je kan wel merken dat je zwaar beschadigd bent door veel (harde) reacties die je hier plaatst. Ben je nu wel gelukkig of had je toch er voor moeten vechten achteraf? Je hoeft er niet op te antwoorden hoor....
Een nieuwe (andere) relatie met dezelfde man, heb je natuurlijk wel na bedrog. Je bekijkt elkaar met andere ogen, leert elkaar beter kennen. Dat hoeft geen illusie te zijn, maar juist echter dan voor het overspel, waar sowieso veel gelogen en vanalles verborgen werd. Dat neemt de pijn niet weg, maar de toestand is wel eerlijker dan ervoor. Een nieuwe relatie dus.
“Ervaar eens een andere man“ is geen goed idee als je je relatie wil herstellen. Trouwens, ook je wantrouwen neem je mee naar een “andere man”. Je bent dan wel weggelopen, maar je zit nog met dezelfde vragen en issues.
En de nadruk op al die zelfliefde die ik lees, natuurlijk moet je voor jezelf opkomen ... maar is dat ook niet soms gewoon angst om je opnieuw te binden en je kwetsbaar op te stellen? Angst om je over te geven? Niemand meer vertrouwen, enkel jezelf? Een muurke optrekken als het ware, alleen voor jezelf zorgen, zodat niemand je ooit nog kan kwetsen?
Het zijn allemaal open vragen. Niemand is gelijk. Maar we zoeken toch allemaal verbondenheid met anderen?
We zien in het verhaal van Titiv ogenschijnlijk veel negativiteit. Maar zoek je niet juist dit forum op op de meest lastige momenten? De goede dingen komen hier minder (niet) aan bod, want als het goed gaat hebben we minder nood aan steun. Om dan maar te roepen, op zo’n crisismomenten ... “laat hem zitten, die onbenul, heb eens wat meer zelfrespect ...”
Sorry, ik voel dat anders aan. Ik zeg tegen Titiv ... ga alleen weg als je het zelf heel zeker weet en voelt. Indien je dat niet voelt... dan zeg ik “Geef niet op, je bent sterk, je kunt het, je bent supersterk (wat ook zo is!) Kom hier maar eens je hart luchten, je mag.En als je ooit toch je huwelijk opblaast, dan zal ik je even hard steunen.“
1,5 jaar is echt nog niet te lang. Scheiden kan je altijd nog. Daar is geen haast bij.
Mijn
Die zelf liefde is als een fundament in het proces elkaar weer te vinden.
Theekannetje schreef op 02-06-2023 om 19:24:
[..]
[..]
1,5 jaar is echt nog niet te lang. Scheiden kan je altijd nog. Daar is geen haast bij.
Ja maar misschien gaat het er niet zozeer om dat iets moet of kan slijten. Dat je kan vergeven of dat je niet meer terugvalt bij triggers. Misschien gaat het er meer om dat er extreme gemoedstoestanden elkaar af wisselen (afval vinden, het er voorgoed mee gehad hebben tot weer 100% ervoor gaan een paar weken later). Zodanig dat het op een double bind, een trauma binding begint te lijken. Trauma bindingen zijn extreme hechtingen veroorzaakt door gezamenlijke negatieve ervaringen afgewisseld met positieve. Dat geeft een sterkere (maar toxische) hechting dan liefde. We weten niet of dat hier zo is maar soms lijkt dat er op. double binds slijten niet. Die blijven een afwisselend patroon van positieve en negatieve gevoelens geven, een vicieuze cirkel die gewoon heel veel pijn en verdriet op de lange duur geeft en heel veel emotionele energie kost. Het zijn ook bindingen waarbij je eens verstandelijk je zelf er buiten moet plaatsen en realistisch moet kijken of het het waard is dat je leven als het ware stilstaat hierdoor op dit moment, puur omdat je maar blijft hopen op verbetering bij de ander en het slijten van jouw eigen pijn. En als je (met behulp van een goede therapeut) tot het inzicht komt dat deze dynamiek speelt, kan je het beste op een verstandelijke manier afstand nemen. Want als je blijft doorgaan ‘op je gevoel’ blijf je hangen in die ongezonde hechting en boet je aan slagvaardigheid en daadkracht in, iedere keer dat je besluit dat het over moet zijn en je het toch weer niet doet.
Ik zeg niet dat dit allemaal naadloos zo is bij Titiv, ik vind het alleen de moeite waard om er ook eens zo naar te kijken. Nogmaals met een goede therapeut
Theekannetje schreef op 02-06-2023 om 19:24:
[..]
[..]
Een nieuwe (andere) relatie met dezelfde man, heb je natuurlijk wel na bedrog. Je bekijkt elkaar met andere ogen, leert elkaar beter kennen. Dat hoeft geen illusie te zijn, maar juist echter dan voor het overspel, waar sowieso veel gelogen en vanalles verborgen werd. Dat neemt de pijn niet weg, maar de toestand is wel eerlijker dan ervoor. Een nieuwe relatie dus.
“Ervaar eens een andere man“ is geen goed idee als je je relatie wil herstellen. Trouwens, ook je wantrouwen neem je mee naar een “andere man”. Je bent dan wel weggelopen, maar je zit nog met dezelfde vragen en issues.
En de nadruk op al die zelfliefde die ik lees, natuurlijk moet je voor jezelf opkomen ... maar is dat ook niet soms gewoon angst om je opnieuw te binden en je kwetsbaar op te stellen? Angst om je over te geven? Niemand meer vertrouwen, enkel jezelf? Een muurke optrekken als het ware, alleen voor jezelf zorgen, zodat niemand je ooit nog kan kwetsen?
Het zijn allemaal open vragen. Niemand is gelijk. Maar we zoeken toch allemaal verbondenheid met anderen?
We zien in het verhaal van Titiv ogenschijnlijk veel negativiteit. Maar zoek je niet juist dit forum op op de meest lastige momenten? De goede dingen komen hier minder (niet) aan bod, want als het goed gaat hebben we minder nood aan steun. Om dan maar te roepen, op zo’n crisismomenten ... “laat hem zitten, die onbenul, heb eens wat meer zelfrespect ...”
Sorry, ik voel dat anders aan. Ik zeg tegen Titiv ... ga alleen weg als je het zelf heel zeker weet en voelt. Indien je dat niet voelt... dan zeg ik “Geef niet op, je bent sterk, je kunt het, je bent supersterk (wat ook zo is!) Kom hier maar eens je hart luchten, je mag.En als je ooit toch je huwelijk opblaast, dan zal ik je even hard steunen.“
1,5 jaar is echt nog niet te lang. Scheiden kan je altijd nog. Daar is geen haast bij.
Ik ben het heel erg eens met Theekannetje. Het proces en de duur ervan is zo persoonlijk! Toen ik hier kwam met mijn verhaal en man maar geen knoop door kon/wilde hakken riepen er ook flink wat mensen dat ik dat dan maar moest doen. Zelfliefde en zelfrespect kwamen ook vaak voorbij. Maar ik had nog niet het gevoel dat het klaar was tussen ons, dat ik er klaar voor was om alleen verder te gaan. Uiteindelijk koos man wel voor een scheiding, na 1,5 jaar. En toen die bijna rond was kwam hij na weer een half jaar toch ook weer op zijn beslissing terug. Toen hebben we ook nog wel een jaar of 2 nodig gehad voor we allebei een beetje het gevoel hadden dat we elkaar weer echt hadden gevonden. In totaal dus 4 jaar. Dus ach, ik vind 1,5 jaar helemaal nog niet zo lang.
Bovendien, er gebeurt op dit moment nogal wat in Titiv haar leven. Ik kan me heel goed voorstellen dat ze een scheiding er gewoon niet bij kan hebben, dat ze behoefte heeft aan steun en troost van haar man en dat door alle emoties het verwerken van het vreemdgaan ook nog soort van stilstaat. Heel logisch allemaal, en ook volstrekt legitiem.
Ik ben wel met veel schrijvers eens dat de man van Titiv heel lang wel zei dat hij er alles voor over had om haar terug te winnen, maar dat hij iets heel anders liet zien. En dat werkt nogal contraproductief in hun proces. Maar nu ze in een heel nare situatie zitten kan hij ook wel eens plotsklaps het licht zien. Wie weet? Ik geef hem in ieder geval het voordeel van de twijfel.
Wel raad ik je aan Titiv om nog eens serieus werk te maken van therapie. Wellicht nu onder het mom van samen verwerken wat er nu voor heftigs gebeurt in jullie leven. Misschien dat je man dat wel wil, omdat het nu niet gaat om wat hij heeft gedaan maar om hoe jullie elkaar in deze moeilijke tijd zoveel mogelijk tot steun kunnen zijn. Ik weet dat jij al therapie hebt, maar misschien is het mogelijk om hem eens een keer mee te nemen? Langzaam op- en uitbouwen?
Sterkte in ieder geval met alles. Dikke knuffel 
Helemaal eens met mri 's laatste post. Titiv zonder dat je het echt zelf door hebt, het is enorm ongezond en ik kan als ervaringsdeskundige mee praten. Het giftige proces hoor ik ook al een hele tijd bij je. Ik heb je een paar maanden geleden gevraagd of je naar een therapeut ging, jou antwoord was ja. Ik ben zeer benieuwd naar wat voor soort therapeut je toe gaat? Oprechte intresse en geen oordeel.
Ik lees wel herkenbare triggers, de codependentie.. man man waar ik zelf volledig op dreef en niet eens alleen maar in de relatie met mijn man. Ongezonde mensen om mij heen en waardoor ik totaal geen zelfliefde meer had.
Doordat de afgelopen 4 jaar serieus aan te kijken en er mee aan de slag te gaan doorbrak ik het pas. Mij hielp het boek als hij maar gelukkig is. Dat gaf mij heel veel inzichten. Heb je dat boek gelezen?
Ik heb oprecht met jou te doen, soms zie je zelf niet meer hoe giftig het is. Ik ben benieuwd hoe jou omgeving het ziet en of ze veranderingen aan jou gedrag zien?
Als je naar jezelf kijkt is alle waarden die je voor jezelf hebt het aller belangrijkste.
Welke waarde heb je?
Die vraag hoeft niet beantwoord te worden maar is meer om jou aan het denken te zetten. Sterkte
miss1984 schreef op 02-06-2023 om 22:50:
Helemaal eens met mri 's laatste post. Titiv zonder dat je het echt zelf door hebt, het is enorm ongezond en ik kan als ervaringsdeskundige mee praten. Het giftige proces hoor ik ook al een hele tijd bij je. Ik heb je een paar maanden geleden gevraagd of je naar een therapeut ging, jou antwoord was ja. Ik ben zeer benieuwd naar wat voor soort therapeut je toe gaat? Oprechte intresse en geen oordeel.
Ik lees wel herkenbare triggers, de codependentie.. man man waar ik zelf volledig op dreef en niet eens alleen maar in de relatie met mijn man. Ongezonde mensen om mij heen en waardoor ik totaal geen zelfliefde meer had.
Doordat de afgelopen 4 jaar serieus aan te kijken en er mee aan de slag te gaan doorbrak ik het pas. Mij hielp het boek als hij maar gelukkig is. Dat gaf mij heel veel inzichten. Heb je dat boek gelezen?
Ik heb oprecht met jou te doen, soms zie je zelf niet meer hoe giftig het is. Ik ben benieuwd hoe jou omgeving het ziet en of ze veranderingen aan jou gedrag zien?
Als je naar jezelf kijkt is alle waarden die je voor jezelf hebt het aller belangrijkste.
Welke waarde heb je?
Die vraag hoeft niet beantwoord te worden maar is meer om jou aan het denken te zetten. Sterkte
eens en even een toevoeging naar aanleiding van wat ik bold gemaakt heb: Dat boek is heel goed om te zien waar je patronen uit je jeugd doorzet in je huidige relatie. Bijvoorbeeld: je hebt een emotioneel afwezige vader gehad en dat heeft je pijn gedaan. Nu zoek je (je in het algemeen) je heil bij een emotioneel afwezige man in de hoop die zodanig te verzachten dat je die liefde die je toen niet gevoeld hebt, nu wel zal krijgen. Het is maar een voorbeeld, het boek gaat vanzelfsprekend op veel meer zaken in waardoor je jezelf kan begrijpen. In het Engels heet het 'Women who love too much' wat ik een betere titel vind
Theekannetje schreef op 02-06-2023 om 19:24:
[..]
[..]
“Ervaar eens een andere man“ is geen goed idee als je je relatie wil herstellen. Trouwens, ook je wantrouwen neem je mee naar een “andere man”. Je bent dan wel weggelopen, maar je zit nog met dezelfde vragen en issues.
Het gaat er meer om dat ze uit de vicieuze cirkel komt. Nu gaat haar huwelijk ook stuk of is eigenlijk al stuk. Je gaat je pas aanpassen/vechten/nadenken als je iets niet meer hebt. Het is echt geen gek voorstel om een paar maanden los (uit elkaar met evt. afspraken) van elkaar te zijn. Ze moet echt het gevoel krijgen dat hij de nr.1 is en zo kan ze ook aan haarzelf werken ipv elke dag verbitterd blijven. Liefde is ook elkaar vergeven he.
Ruud1971! schreef op 03-06-2023 om 07:27:
[..]
Het gaat er meer om dat ze uit de vicieuze cirkel komt. Nu gaat haar huwelijk ook stuk of is eigenlijk al stuk. Je gaat je pas aanpassen/vechten/nadenken als je iets niet meer hebt. Het is echt geen gek voorstel om een paar maanden los (uit elkaar met evt. afspraken) van elkaar te zijn. Ze moet echt het gevoel krijgen dat hij de nr.1 is en zo kan ze ook aan haarzelf werken ipv elke dag verbitterd blijven. Liefde is ook elkaar vergeven he.
Snap je gedachten. Ik had nooit verder kunnen gaan met mijn man/ hem kunnen vergeven als wij niet uit elkaar waren geweest. Toen kon ik pas voelen hoe het was zonder hem en wat het met mij deed. Denk dat als we de eerste periode samen waren gebleven had er niet veel meer over gebleven van mijn gevoel voor hem.
Nu kan ik denken. Maar zo voelde ik me toen ik zonder hem was.
Theekannetje schreef op 02-06-2023 om 19:24:
[..]
[..]
En de nadruk op al die zelfliefde die ik lees, natuurlijk moet je voor jezelf opkomen ... maar is dat ook niet soms gewoon angst om je opnieuw te binden en je kwetsbaar op te stellen? Angst om je over te geven? Niemand meer vertrouwen, enkel jezelf? Een muurke optrekken als het ware, alleen voor jezelf zorgen, zodat niemand je ooit nog kan kwetsen?
Het zijn allemaal open vragen. Niemand is gelijk. Maar we zoeken toch allemaal verbondenheid met anderen?
Het zijn inderdaad allemaal open vragen die jij hierboven koppelt aan zelfliefde, maar waarom juist enkel negatieve? Heb je jezelf er weleens in verdiept, want het is zoveel meer en gaat zoveel dieper dan enkel voor jezelf opkomen? Het is ook niet iets wat je binnen een jaartje opbouwt, maar is juist een heel proces dat ook niet echt altijd makkelijk/simpel is. Soms wordt zelfliefde ook gelijkgesteld aan arrogantie, wat echter een tegenpool is van zelfliefde.
Ik moet je eerlijk bekennen dat ik van het woord zelfliefde, heel wat jaren geleden inmiddels, ook kippenvel kreeg, het maar een zweverig woord vond vooral. 😉
MRI schreef op 02-06-2023 om 20:47:
[..]
Ja maar misschien gaat het er niet zozeer om dat iets moet of kan slijten. Dat je kan vergeven of dat je niet meer terugvalt bij triggers. Misschien gaat het er meer om dat er extreme gemoedstoestanden elkaar af wisselen (afval vinden, het er voorgoed mee gehad hebben tot weer 100% ervoor gaan een paar weken later). Zodanig dat het op een double bind, een trauma binding begint te lijken. Trauma bindingen zijn extreme hechtingen veroorzaakt door gezamenlijke negatieve ervaringen afgewisseld met positieve. Dat geeft een sterkere (maar toxische) hechting dan liefde. We weten niet of dat hier zo is maar soms lijkt dat er op. double binds slijten niet. Die blijven een afwisselend patroon van positieve en negatieve gevoelens geven, een vicieuze cirkel die gewoon heel veel pijn en verdriet op de lange duur geeft en heel veel emotionele energie kost. Het zijn ook bindingen waarbij je eens verstandelijk je zelf er buiten moet plaatsen en realistisch moet kijken of het het waard is dat je leven als het ware stilstaat hierdoor op dit moment, puur omdat je maar blijft hopen op verbetering bij de ander en het slijten van jouw eigen pijn. En als je (met behulp van een goede therapeut) tot het inzicht komt dat deze dynamiek speelt, kan je het beste op een verstandelijke manier afstand nemen. Want als je blijft doorgaan ‘op je gevoel’ blijf je hangen in die ongezonde hechting en boet je aan slagvaardigheid en daadkracht in, iedere keer dat je besluit dat het over moet zijn en je het toch weer niet doet.
Ik zeg niet dat dit allemaal naadloos zo is bij Titiv, ik vind het alleen de moeite waard om er ook eens zo naar te kijken. Nogmaals met een goede therapeut
Sterke post MRI!
Uiteindelijk moet je jezelf afvragen wat jij nog haalt uit de relatie en wat goed voor jou als persoon is. Velen kijken alleen naar de partner. Maar het gaat om jezelf en je kunt je eigen keuzes maken. Daar is wel veel kracht, onafhankelijk denken en zelfinzicht voor nodig wat vaak ontbreekt.
De ander heeft je het bedrog "aangedaan" maar jij kiest er zelf voor hoe je daarmee omgaat. En om erin te blijven hangen, boos te blijven of juist voor jezelf of elkaar te kiezen en verder te gaan.
Ik weet wel dat jarenlang moeten vechten niet goed is voor je mentale of fysieke gesteldheid. En dat er ook gezonde en leuke relaties mogelijk zijn waar dat gewoon niet hoeft.
Theekannetje schreef op 02-06-2023 om 19:24:
[..]
[..]
En de nadruk op al die zelfliefde die ik lees, natuurlijk moet je voor jezelf opkomen ... maar is dat ook niet soms gewoon angst om je opnieuw te binden en je kwetsbaar op te stellen? Angst om je over te geven? Niemand meer vertrouwen, enkel jezelf? Een muurke optrekken als het ware, alleen voor jezelf zorgen, zodat niemand je ooit nog kan kwetsen?
Het zijn allemaal open vragen. Niemand is gelijk. Maar we zoeken toch allemaal verbondenheid met anderen?
Ook een open vraag: maar kan je eigenlijk wel een volwaardige relatie opbouwen als je niet ook (een paar jaar) alleen kunt zijn? Is het anders niet altijd een verbinding vanuit een tekort? "ik de ander nodig om heel te kunnen zijn" kan ook een teken zijn van wederzijdse afhankelijkheid die gebouwd is op het geloof dat je geen heel mens bent in jezelf. Alleen kunnen zijn en het zelfs fijn vinden heeft een meerwaarde voor relaties.
MRI schreef op 03-06-2023 om 14:26:
[..]
Ook een open vraag: maar kan je eigenlijk wel een volwaardige relatie opbouwen als je niet ook (een paar jaar) alleen kunt zijn? Is het anders niet altijd een verbinding vanuit een tekort? "ik de ander nodig om heel te kunnen zijn" kan ook een teken zijn van wederzijdse afhankelijkheid die gebouwd is op het geloof dat je geen heel mens bent in jezelf. Alleen kunnen zijn en het zelfs fijn vinden heeft een meerwaarde voor relaties.
Dit vind ik nog eens een mooie stelling waarmee ik het volledig eens ben. Ik heb me, als (hele gelukkige) single zijnde, al zo vaak ‘moeten’ (nou ja, moeten, maar toch) verdedigen. Voor velen bestaat een happy single namelijk niet, daar ‘moet’ wel een bepaalde ‘angst’ of ‘trauma’ verborgen zitten. Ach, tegenwoordig moet ik er enkel nog om lachen, ik weet wel beter. Nu is het hebben van een partner sowieso nooit het hoogst haalbare geluk voor mij geweest, dus ook niet ‘vechten’ voor een relatie ten koste van jezelf.
Wil echter niet zeggen dat ik het heus wel begrijp als mensen zeggen liever wel een relatie te hebben, maar andersom komt begrip vele malen minder voor.
Als ik mezelf als voorbeeld neem, ben ik liever samen maar niet ten koste van. Na 9.5 jaar alleen, maar ook alleen in mijn huwelijk-van-toen, hecht ik wel aan mijn privé.
Ik kan heel goed alleen zijn zonder me eenzaam te voelen.
Voel ik me nooit alleen of eenzaam? Natuurlijk wel, maar dat gaat wel weer over.
Toch zou ik liever een team vormen, fulltime of lat. Maar met lat dan alleen lat in mijn huis; ik heb totaal geen behoefte om wekelijks te moeten logeren; 2 levens/adressen zouden me slopen.
Dus komt het: leuk.
Komt het niet: dan niet.
Max88 schreef op 03-06-2023 om 16:14:
Dus komt het: leuk.
Komt het niet: dan niet.
Dit is ook al heel wat jaren mijn uitgangspunt 😀
Ook ik heb de ervaring, heel wat jaren geleden, me zo ontzettend alleen gevoeld te hebben in een (samenwoon)relatie, dat nooit meer en dan liever echt alleen.
Nu voel ik me sowieso nooit alleen en eenzaam al helemaal niet, maar dat komt zeker ook door de geweldige vriendschappen in mijn leven, zonder hen had ik me vast heel anders gevoeld 😉
Toevallig had ik het vorige week met een vriendin over ons leven en gelukkig zijn in het algemeen. Zij is sinds 4 jaar gescheiden (na huwelijk van 23 jaar, 2 kinderen) en dat ze net na haar scheiding heel onrustig was. Ze op vele datingapps zat, maar steeds die teleurstelling en nu bewust niet meer date. Ze heel verbaasd is nu een bepaalde rust te ervaren en beseft dat vluchten geen enkele zin heeft en ook nu pas toekomt aan de verwerking van haar scheiding. Voor mij heel logisch, maar dat heeft ze zelf moeten ondervinden, terwijl ik haar juist wilde behoeden voor nóg meer verdriet.
Daarom vind ik het ook niet vervelend dat ik bijv in dit topic weleens word teruggefloten vwb harde reacties, is weer een realistische gewaarwording dat mensen hun eigen pad moeten bewandelen ☺️. Dus mensen, blijf mij er vooral op wijzen haha.
En MRI, ik schreef het jou al in een pb, ik heb enorm veel aan jouw bijdragen, herken mezelf er heel vaak in 🙏
