Verder na ontrouw - deel 8

@boogschutter: zeer treffend weergegeven, precies zoals het in mijn situatie ook is, ervaar en voel…

Het is deze week precies een jaar geleden.
Ik ben in het stadium dat ik niet meer elke dag huil en dat ik meer controle heb op die triggers of slechte momenten die om het even waar en wanneer me kunnen overvallen. Maar het is nog constant aanwezig. Alsook het samentrekken van mijn maag telkens ik denk dat ze beiden de lakens gedeeld hebben en intieme momenten die eigenlijk enkel en alleen mijn man en ik moesten toebehoren. 
Man doet wel erg zijn best. Lief(devol), attent, zorgzaam, doen alles samen, zijn intiemer dan ooit, luistert naar me als ik voor de zoveelste keer met iets zit. Maar toch zoooo moeilijk dat net hij, mijn, MIJN man die ik zo lief had en nog heb, dit heeft kunnen doen en dat blijkt dat deze persoon toch ‘minder’ lijkt te zijn dan ik geschat en ervaren had. Ondermaats mijn normen. Ik zou bijna zeggen ‘dom en achterlijk’. Dat ik me zo lelijk vergist heb in zo iemand, en 10j geen seconde achterdocht had, doet me evengoed zeer.

Ons visie op het leven is ingericht op de toekomst, langer termijn, de rest van ons leven, op enkel ons. 
Ik wil dat ook écht wel maar diep in mijnis er een soort van ‘voorbehoud’; een soort van ‘nooduitgang’ die ik blindelings zou weten vinden als ik dan toch het leven alleen moet opnemen. Mocht ik toch beslissen dat ik het niet aan kan, mocht hij toch blijken niet Man 2.0 te willen worden. Ook dit ‘voorbehoudsgevoel’ is vermoeiend om mee te dragen. 

We ploeteren verder. Er is vooruitgang als ik terugblik maar het is millimeter werk. En dat had ik een jaar geleden nooit durven denken.

@Ennei...het is bij jullie nu een jaar geleden dat het uitkwam? Heeft je man lang iets gehad met die ander? Hier weet ik het vanaf half december, dus 8 maanden. We zijn natuurlijk ook wel vooruit gegaan in die maanden maar net zoals jij zegt dat zijn milimeters.

Mijn man doet ook heel erg zijn best. Voor onze trouwdag had hij een hele dag gepland, met treinreis, lunch, boottocht en 's avonds een diner met onze kinderen. Ik voelde me echt speciaal die dag. Hij beantwoord ook al mijn vragen en troost me als ik huil  (wat helaas ook wel elke dag een keer voor komt) vooral 's avonds heb ik het heel erg moeilijk. Ik heb dan het idee dat ik toch de hele dag op mijn tenen heb moeten lopen en dan kak ik helemaal in. 

Volgende week moet ik weer werken en daar zie ik als een berg tegen op. Voor mijn werk heb ik veel contact met verschillende mensen en als je dan steeds de vraag krijgt....en hoe gaat het met je?... En ik zeg dan steeds..goed hoor!...dan vind ik dat op een gegeven moment zoooo moeilijk, dan zou ik het liefst willen schreeuwen...het gaat helemaal niet goed met me, zie je dat dan niet??!!

Op dit moment gaat het ook helemaal niet goed. Ik slaap weer heel slecht en ik heb alles weer de hele dag in mijn hoofd. Ik heb al een paar dagen het gevoel dat ik het helemaal niet meer zie zitten. Ik ben dan zo bang dat ik dit niet verwerkt krijg. Ik voel me zo afgebroken en ben bang dat ik nooit meer mezelf wordt. Ik heb in het begin tegen mijn man gezegd dat ik Truus het liefst uit zou willen gummen maar eigenlijk voel ik mij uit gegumd.

@ Boogschutter: ik vermoed dat ik hier een heel extreem geval ben .. de affaire met dezelfde vrouw (gezamenlijke kennis), louter sexueel (zou toch), heeft welgeteld 10,5 j geduurd.
Ook ik voel me beschaamd ons huwelijk een 2e kans te geven. Daarom heb ik ook slechts 2 mensen hierover in vertrouwen genomen. Ik praat hen niet ‘bij’, het is maar dat ze weten dat ik er ‘effe niet helemaal bij zal zijn’ in het sociale contact dat er tussen ons is met de uitdrukkelijke vraag met mijn man om te gaan zoals ze altijd hebben gedaan. Zoniet helpt dit mijn man en ik zeker niet verder als man als ‘verstoteling’ behandeld zou worden of onbegrip naar mij omdat ik hem een 2e kans geef.

Mijn (2e) man en ik zijn dit jaar 15 j samen waarvan 13 getrouwd. Ik ben volledig financieel onafhankelijk, de kinderen evenmin afhankelijk van mij/ons. Zij zijn het nest ontvlogen. Ik was 20 toen de eerste geboren was dus ja ik hou enigszins nog wat restwaarde over op die 2e (3e) handsmarkt doch een andere man of nieuwe relatie stoot mij af in de zin dat je van 0 moet beginnen met een nog zwaardere rugzak(en). Als ik dan nog iemand zou tegenkomen met een match.

het enige zinnige dat ik kan zeggen is dat ik zielsveel van mijn man hou.
En ook ik zei altijd dat als een man ooit zou vreemdgaan dat ik hem zonder pardon de deur zou wijzen. En zie mij nu.

We leven nu in een soort van glazen stolp, zijn beide heel hard op elkaar gefocust waardoor sociaal alles op afstand wordt gehouden. We hadden alletwee al een zeer beperkt sociaal leven dus ja daar schiet nog minder van over. Maar daar heb ik sowieso geen energie voor, vrienden, zelfs familie, uitjes ed is me tegenwoordig te veel.
En die nooduitgang zoals eerder beschreven, bevindt zich in die stolp. Voor mijn man is die er niet, hij wil verder met mij in het leven.

op zien tegen het werk terug aanvatten herken ik. 
Paar dagen na de uitkomst vorig jaar ben ik een nieuwe job begonnen. Ook dat nog. Managersrol: doen alsof ik professioneel en sociaal ben omdat er mensen aangestuurd dienen te worden. Wat wisten collega’s ervan dat ik innerlijk bloedde, ik vaker dan anders naar het toilet ging om te wenen, zo veel mogelijk inlogde bij tankstations om niet te moeten thuiswerken of kantoor. Niemand weet ervan op het werk en maar goed ook, het zou die façade ondermijnen. Hoe moeilijk het soms is, mijn werk heeft me ‘bij zinnen gehouden’, is mijn noodgedwongen escape. Grijp dit ook zo aan en steek je energie in lieve mensen. En wat wil ik ook soms zo graag van de daken schreeuwen wat voor smeerlap die man van mij is.

Ook ik heb vaak een minder moment out of the blue en zoals jij kakt het bij mij gewoonlijk ‘avonds in: die lieve Ennei, die vastberaden manager veranderd dan in een vod.
Ook deze nacht kon ik zijn lichaam naast me niet aanvoelen en verdragen … en lig ik nu dit berichtje te schrijven, gevlucht naar het bed dat voort kort nog van mijn zoon was. De aanvang van een WE samen zal een moeilijke opstart kennen. En zo gaat dit op en af.

Hou je deur niet vergrendeld voor de gevoelens die aankloppen of binnenvallen en laat ze binnen, lààt het stormen en lelijk huishouden, maar leidt ze nadien terug via de achterdeur naar buiten. En raap je dan terug op.
Zoals ik, ik sta nu op.

XX

@Alysa...dank je wel voor je reactie. Dat je gedachtes steeds met elkaar in gesprek zijn in je hoofd dat herken ik heel erg. Complete geprekken voer ik zo en dat is zooo vermoeiend. Ik ben gewoon altijd aan het denken, pffff.
Dat terug tellen dat doe ik ook maar soms lukt me dat niet en dan wil ik gewoon nadenken maar daar wordt ik dan niet vrolijker van.
We zijn met de motor op vakantie geweest en achterop de motor gaan mijn gedachtes helaas ook op hol. Daar had ik wat op gevonden...gewoon keihard zingen hahaha dat hoorde toch niemand. Maar ja dat kan alleen op de motor want ik doe niemand een plezier met mijn zangkunsten 😂
Ik zal dat boek eens zoeken waar je het over had, misschien helpt dat me een beetje.

XX

Boogschutter, zo te lezen heb je momenteel naast verdriet ook jaloezie en veel boosheid. Komt dat misschien nu pas goed los? Dat was bij mij wel zo. Overigens bleek bij mij de jaren erna bij weer slecht slapen het achteraf intuitie. Mijn man had soms weer contact met haar.  Weet je zeker dat jouw man niet weer contact heeft (gehad)?

@Alysa...jaloers?...ik weet het niet, ik ben nooit het jaloerse type geweest. Daarom heb ik mijn man ook altijd zo vrij gelaten en me nooit iets af gevraagd of achterdochtig geweest. Maar tja...ik denk wel dat ik jaloers ben op al die aandacht die hij aan haar gegeven heeft. Ik heb wel eens tegen hem gezegd.. Wat heeft zij eigenlijk voor jou gedaan? Zij heeft niks voor je hoeven doen en toch ging al jouw aandacht, liefde en genegenheid naar haar. Wat ik allemaal voor jou deed daar had je ook een huishoudster voor in kunnen huren..

Boosheid dat voel ik nu wel vaker, veel meer dan in het begin, toen was er eigenlijk alleen maar verdriet. Ik zegt dat nu ook tegen hem...ik ben zo boos op je..hij zegt dan dat hij dat heel goed kan begrijpen. We kunnen daar dan wel goed over praten. Hij heeft begrip voor mijn gevoelens ook al vliegen die soms van links naar rechts.

Vorige week had ze wel gemaild met de vraag wanneer hij zijn zakelijke telefoon in zou leveren. (Zij doet HR ) hij was kwaad dat ze gemaild had want hij had al aangegeven wanneer de telefoon ingeleverd zou worden. Dus het was zo onnodig dat ze daar over moest mailen en dan ook gewoon naar ons privé email adres. Hij heeft ook niet geantwoord. Hij heeft écht geen contact meer met haar dat geloof ik hem. Hij is haar nadat het uitgekomen was zoveel mogelijk uit de weg gegaan, heeft haar nummer geblokkeerd en heeft ander werk gezocht waar hij 1 september begint. Ik begrijp dat er nu misschien mensen zijn die zeggen....dat kan hij wel allemaal zeggen of doen maar vorig jaar had je ook niks in de gaten. Maar als ik hem nu niet vertrouw dan kunnen we maar beter uitelkaar gaan. Dan is er helemaal niks voor een nieuw begin.

Vannacht heb ik redelijk geslapen, ik ben in ieder geval niet direct opgestaan maar steeds opnieuw begonnen met tellen. Dat tellen en ademen moet ik nog wat meer oefenen, maar er komen nog vast meer nachten dat slapen niet wil lukken. 

Boogschutter, wat naar dat zij hem met een smoes privé benaderde. Goed dat hij nee blijft zeggen. Nul reactie is beste. 

En bij mij was het ook doorzetten hoor met dat tellen. Je kan het ook overdag toepassen. Op motor. in auto. In bed. Geef je hersenen bewust wat anders te doen. Steeds weer starten bij afdwalen. 

Waar lig je specifiek van wakker? Welk gevoel zit er onder jouw wakker liggen?  

Alysa...ik voel me zo verraden, ik dacht echt dat wij iets speciaals hadden. We waren vorig jaar 30 jaar getrouwd en ik dacht dat ik mijn man door en door kende dus ik snap niet dat ik nooit iets in de gaten heb gehad. Nooit gedacht dat hij tot zoiets in staat zou zijn. Ik heb gewoon alles geloofd...zo stom. Ik denk dan...had ik misschien dit moeten zeggen of dat moeten vragen.. Mijn man zegt dat ik mezelf geen verwijten mag maken, als iemand iets te verwijten valt dan is hij het.
Als we in bed liggen dan komen ook de beelden hoe hij met haar gelegen moet hebben. Verschrikkelijk vind ik dat. Gekke Henkie heeft hier eens gezegd...ik ging er nog net geen muziek onder zetten.. Zo erg is het bij mij niet maar ik zie ze dan wel voor me.
Ik probeer daar wel zoveel mogelijk weg te blijven en het is niet meer zo erg als in het begin maar ik kan die gedachten nog steeds niet uit zetten en als ik dan probeer om aan andere dingen te denken dan kan ik op een gegeven moment helemaal niet meer slapen.
Ik heb me nu echt voorgenomen om dan maar te gaan tellen, misschien wordt ik daar wel een kei in 

Boogschutter. Wat zal ik zeggen? Join the club. Ik heb exact dat allemaal ervaren. En ik ken haar ook nog eens. Horor.

Jouw man heeft een gruwelijke fout gemaakt. Mijne ook. Kan dit nooit meer goedmaken, want alle dingen zijn gebeurd. Afspraken niet nagekomen. Exclusiviteit gebombadeerd. Weggummen kan niet. Jij en ik ervaren de psychologische gevolgen van het nu weten. Kiezen voor verdergaan met een verrader vergt iets in onze hoofden. En dat kost tijd. Veel tijd. Tellen lost dat niet op maar je merkt wel dat je hersenen afgeleid kunnen worden. Denk aan mooie en leuke dingen. Het leven is kort. 

 

Ai, die donkere nachten... Ik heb er op dit moment geen last van. Hier zijn de beelden er nog wel, maar het is alsof ik het met meer afstand beleef. Wakker liggen is al een tijd geleden. Voor mij zijn een paar dingen helpend geweest:
Als eerste hoe mijn vrouw er zelf op terugkijkt. Op dat moment was het op een manier fijn. Maar nu kan ze zien dat het verkeerd, onecht en ongezond was. Datzelfde geldt voor degene met wie ze was. Ik heb haar eens gevraagd om op te schrijven wat ze tegen zichzelf zou zeggen als ze zichzelf tegenkwam met hem. En wat ze tegen hem zou zeggen. Haar antwoord heeft mij erg geholpen (en haar misschien ook wel). Maar: niet doen als je partner op een of andere manier de ander of de herinnering koestert. Wat mij geholpen heeft is dat het beeld zo achteraf vervormt. Het tweede is tegen mijzelf zeggen dat het niet was zoals in mijn film. Al blijft dat heel lastig. Ik heb best veel details opgevraagd. Ben ik blij mee en heb ik last van. Maar in 'mijn' film maak ik het romantischer, spannender dan het (waarschijnlijk) is geweest. Daarbij: zo diep als het in mijn voorstelling is gegrift, zo is dat niet voor mijn vrouw. Als ik beelden heb ben ik het aan het herbeleven. Terwijl de herinnering voor mijn vrouw ver weg en misschien wel vervaagd is.Als derde: het is wat het is. Ik wil verder met mijn vrouw en dan is de consequentie dat ik ook verder moet met deze pijn. Dat heeft zij nooit gewild en ik voel daarbij geen boosheid of verwijt. Wel pijn en verdriet. Op momenten doet het mij goed als mijn vrouw mij bedankt voor het dragen van deze pijn. Het blijven erkennen dat dit zo kl*te en zwaar is.
Jullie verhaal is natuurlijk weer anders en heb niet de illusie dat het een oplossing is. Maar misschien iets van houvast om het te verdragen. Sterkte!

ik denk dat, ook al zouden ze nu inzien dat de persoon onecht en de situatie verkeerd was, die momenten (vooral in het begin) die ze samen deelden, wel echt voor de vreemdgang(st)erd fijne momenten waren die nu enigszins op een zekere wijze nog gekoesterd worden. Hoe pijnlijk ook dit is.
Momenten die wij ‘ze niet meer kunnen afpakken’. 
bedankt voor het delen van je tips Henkie.