Relaties Relaties

Relaties

Verder na ontrouw - deel 8


LaBellaDonna, wat mooi dat jullie deze nare periode op deze liefdevolle manier hebben kunnen afsluiten!
Jij ook bedankt voor al je waardevolle bijdragen in deze draadjes. Ik vind het oprecht jammer om je niet meer te lezen, maar de reden is natuurlijk wel heel erg fijn. Ik heb zelf ook verschillende keren besloten te stoppen om hier mee te schrijven, want het rakelt wel veel op wat ik liever niet meer naar boven haal. Maar ik hoop dat ik er toch zo heel af en toe nog iemand mee kan helpen. Zoals ik ook geholpen werd destijds door andere wijze lieden hier op het forum. Het forum was echt mijn reddingsboei in de zwaarste periode van mijn leven...
Het ga jullie goed!

miss1984 schreef op 07-03-2022 om 19:12:



Zaterdag hebben wij een familieopstelling gedaan.
Zoveel inzichten. Zo indrukwekkend. Zo helend. Kan het niet uitleggen in woorden maar het is zeer verrijkend.
Ik kan het iedereen aanraden.

Miss, mag ik vragen wie 'wij' hier zijn? Je man en jij? Ik ben wel heel benieuwd eigenlijk. Mijn man is van het supernuchtere type, die is hier helemaal niet van. Maar ik zou nog wel een stap in onze ontwikkeling willen zetten en ben zoekende naar wat zou kunnen werken bij ons/mij.

Fijn dat het helend werkt voor je. Bijzonder dat er bij nog ruimte is om te groeien, je hebt al zo'n enorme weg afgelegd!!

Hier na wat beladen dagen, zonet een helend gesprek gehad en die afgerond met een knuffel. Toch fijn als het weer zo eindigt.
Alle hoofden weer in dezelfde richting; vertrouwd.

Pennestreek, 

Ik ben er voor mezelf heen gegaan met 2 hele fijne vriendinnen. Die eigenlijk meer wilde weten over opstellingen en het wilde ervaren.

Man heeft mee geluisterd maar geen deel genomen. 
Man geloofde hier nooit in. Is inderdaad ook niet van het hocus spocus.
Maar hij is nu minder sceptisch!

Mijn hoofdvraag was waarom ik vaak niet emotioneel betrokken mensen aantrek? 
Want steeds komen er mensen in mijn leven met het niet goed kunnen uiten van emoties zoals mijn man.

Het aparte was dat we 1 op 1 met een onbekende mochten " oefenen in te voelen ". En wat denk je?
De meneer hoefde niets te zeggen. Hij was daar omdat hij een emotionele blokkade had en we kozen elkaar eigenlijk uit om te oefenen.
Ik vond dat al bizar vanaf het moment dat we de dag starten en had echt zn ohja hoor moment. Precies zn type mens kwam weer op mijn pad tijdens die dag.

Daarna hebben we diverse opstellingen gedaan en ik kon letterlijk alles invoelen van wildvreemde hé. Het klinkt onwerkelijk. Maar het was echt waar. 

Er zijn verschillende soorten opstellingsdagen.
Dit was dus in groepsverband. Maar je kunt ook een gezinsopstelling doen. Dat heb ik 2 jaar geleden eens gedaan.

Uiteindelijk gingen we ver terug in het verleden om op mijn vraag antwoord te krijgen. Mijn moeders stamboom had ik meegenomen. En een familielid wat vroeger als magnetiseuse handelde en mensen genas wilde gezien worden.
Geloof het of niet maar ik herken mezelf volledig in haar... 
Iedereen was verbouwereerd, echt hoe kan het.
De blokkade is als het ware verholpen nu dus ik ben benieuwd. 
Het willen helpen van mensen en ondersteunen ( vroeger het redden van andere wat mij als jong meisje dag en nacht in de tang had) blijft zo duidelijk aanwezig dat ik nu ook besloten heb, om een studie te gaan volgen.
Het is zo overduidelijk.
Dus ja ik groei nog steeds en heb energie voor 10. Heb zn zin om met die opleiding te gaan starten. Na zaterdag is er geen weg meer terug.

Ik kan je ABSOLUUT een opstelling adviseren. Je man hoeft niet mee. Als je toestemming vraagt aan hem mag een representant hem invoelen. 
En mocht je er hulp bij nodig hebben mag je me altijd mailen. 

Aardiger zijn.
Zou dat het toverwoord zijn; aardiger zijn!
Sinds we, na een onaardig gesprek, en meer ook op verzoek van de kinderen, bewust aardiger doen tegen elkaar, beseffen we hoe al een hele tijd onaardig we naar elkaar waren en hoe dit langs ons heen ging.
Praten gaat ook prettiger als je in het algemeen aardiger bent naar elkaar.

Flanagan,
Ik wil niet als één of andere zweverige goeroe overkomen maar sinds ik vanuit vergevingsgezindheid, liefde, dankbaarheid en compassie leef na al die behulpzame trainingen en boeken is mijn leven verrijkt !!!!! 
Ik heb hierdoor geleerd niks meer op mezelf te betrekken !!
Ik geef gewoon liefde, behulpzaamheid en respect terug. Werkt altijd in welke situaties ook. 

Ik doelde niet op de tijd die achter ons ligt. Hoe we die doorgekomen zijn en hoe we daarin gegroeid zijn; meer van onszelf houden en minder pleasen of hand boven hoofd. Ik doel op de tijd die voor ons ligt; strijd is voorbij en je wilt het weer samen gezellig maken zodat triggers of andere onderwerpen van discussie minder boven halen.

Relatie is meer dan alleen iets tussen man en vrouw; kinderen en familie speelt een flinke troef, en dat blijven ze.

Ik zag iets over spijt. Dat vind ik een lastige… 

Ik weet nog goed dat mijn man aangaf dat hij me enorm miste toen ik op vakantie was. Voor hem was dat het teken om de scheiding niet door te zetten, zei hij. Wat ik niet wist was dat hij vlak voor ik wegging de affaire al beëindigd had. Ik wist niets van die affaire en was blij dat hij tot inkeer was gekomen, we zouden zijn depressie samen wel te boven komen. Heel naïef denk ik nu. Mijn moeder was argwanender en ik hoor haar het nog zo zeggen; ‘Was er echt niemand anders? Je moet alleen doen waar jíj́ gelukkig van wordt’. Natuurlijk heb ik het hem gevraagd, maar hij bleef volhouden dat er niemand anders was en ook niet was geweest. Had ik het op dat moment geweten, dan zou ik er nooit mee door zijn gegaan. Ik had me in de weken ervoor van hem losgeweekt en hij was zó naar in die periode, dat ik op een bepaald punt ook niet meer verder met hem wilde. Tot we vlak voor mijn vakantie weer eens echt een oprecht en fijn gesprek hadden waarin ik mijn man weer terug herkende. Daar hield ik me aan vast. Nu weet ik dat die affaire tijdens dat gesprek net over was, hoe typisch.

In de 1e weken na mijn terugkomst was het zwaar, maar uiteindelijk werd het weer heel fijn door goed met elkaar te praten en vonden we elkaar weer helemaal terug. En toen kwam de affaire uit, 2,5 maand later. Ik wilde de man die ik net weer terughad niet kwijt. We zouden er echt sterker uit kunnen komen dacht ik, maar ik heb het wel onderschat. Wat een schade, wat een verdriet. Zeker omdat ik stukje bij beetje achter dingen kwam, ook in onze alweer goede periode bleek hij toch een geheime vriendschap met een andere vrouw te hebben. Niks fysieks, maar toch. Soms heb ik dan ook spijt van mijn 1e reactie op de affaire. Met wat ik nu weet zou ik anders gehandeld hebben. Ik ben veel te lief gebleven… Ook denk ik weleens dat als ik na mijn vakantie gewoon voet bij stuk had gehouden, ik nu ook een gelukkig leven zonder hem zou hebben. 

Het is gelopen hoe het is gelopen en we zijn er nog niet. Ja, we zijn veel meer een team en hechter dan ooit, maar er is veel stuk bij mij. Ik heb er geen spijt van dat ik mijn gezin bij elkaar gehouden heb, wel dat ik me zo heb laten bedonderen. Dat nooit meer. Niemand zou moeten doormaken wat een bedrogen vrouw doormaakt, ik snap nu pas echt wat ze met een gebroken hart bedoelen en ik vraag me regelmatig af of hij ooit weer helemaal zal helen. 

MRI, ik begrijp je volledig. Mijn man gaf ook enorm op zijn Truus af. Daar ben ik heel boos om geworden. Alsof hij het op haar wilde afschuiven, maar híj́ was verantwoordelijk voor zijn huwelijk. Ook ik vroeg me af of hij ook zo over mij gepraat had tegen haar. Hij zegt van niet, maar zeker weten zal ik het nooit. Daarbij had ik meteen door dat hij het deed om mij te manipuleren, misschien niet bewust, maar wel om mij te lijmen. Hij kon er wel maandenlang een affaire mee hebben terwijl ik hem smeekte ons huwelijk niet op te geven. Mij ermee bedonderen. Dus hoefde hij ook niet zo over haar te praten. Ik denk overigens wel dat hij het echt zo zag, dat ze manipulatief was en dergelijke en dat hij voornamelijk kwaad op zichzelf was dat hij erin mee gegaan was. Hij schoof een stukje schuld op haar af voor zichzelf, hij kon niet met zijn schuldgevoel omgaan. Stel je voor dat je eens echt goed naar binnen kijkt. Veel te confronterend. 

LaBelladonna, mooie laatste post. Zo fijn dat jullie er zoveel sterker uit gekomen zijn en het samen hebben kunnen afsluiten. Ik wens je heel veel geluk en liefde toe samen met jouw man en kinderen. Ik zal je hier missen, heb altijd veel aan jouw posts gehad en herkende er ook altijd veel in. Bedankt daarvoor! 

Miss, mij lijkt die familie opstelling heel interessant. Ik weet alleen niet zoveel over mijn voorouders, laat staan de zijne. Wel dat zijn opa en oom buitenechtelijke kinderen bij meerdere vrouwen hadden. Fijn dat jij er zoveel aan gehad hebt!

Peritau, ik hoop dat je nog meeleest en ben erg benieuwd hoe het nu met je is. 


Flanagan schreef op 11-03-2022 om 11:56:

Relatie is meer dan alleen iets tussen man en vrouw; kinderen en familie speelt een flinke troef, en dat blijven ze.

Ik ben het volkomen met je eens Flan!

Lentebloem, je schreef: ‘ maar zeker weten zal ik het nooit’. Dat is een gedachte die mij wel kan tergen. Als ik iets wil uitspreken, beklijft mij het gevoel dat ik info mis omdat ik er niet bij was. Niet bij de gesprekken die binnen zijn familie plaatsvonden, niet bij de gesprekken waar wij/ik aan bod kwamen. Het maakt mij waakzaam, keer op keer. En dat is juist het laatste wat ik wil, ik wil weer vrij kunnen geloven wat mijn man mij vertelt. Dus sla ik sommige onderwerpen maar over. Tijd is toch niet terug te draaien. Maar het is wel een zwarte bladzijde in een relatie.

In jouw post, Lentebloem, herken ik ook veel. Ik vind ook dat ik veel te lief en begrijpend en geweest. En ik heb ook wel spijt, dat schreef ik al, dat ik toen de knoop niet doorhakte. Die post viel helaas in het niet door het gekijf wat hier plaatsvond op het forum.
Er is zoveel kapot, gebroken hart, ja, dat dus. Gisteravond kwam hij heel laat thuis, midden in de nacht. Dat was lang geleden en de laatste keer dat dat voorkwam, was toen hij uit haar bed kwam. Ik moest er verschrikkelijk om huilen vanmorgen.
Wel kwam hij poedelnaakt mijn kamer in met een grapje, dus ik wist direct dat er niets gebeurd was. Maar de herinnering eraan deed me zoveel pijn weer.

Ik heb daar ook moeite mee Flanagan, maar ik probeer het los te laten. Dat is wat ik hier geleerd heb, jullie die vroegen ‘Doet het er echt nog toe, ook als je het niet zeker weet?’ Dat we waakzamer zijn lijkt me niet meer dan logisch. Ik denk dat het een soort zelfbescherming is. Ontzettend zonde, maar dat is wel wat die zwarte bladzijde veroorzaakt heeft. 

Begrijpelijk Puinhoop, dat is toch je grootste angst en het blijft een soort trigger die de herinnering aan toen weer aanwakkert. Hopelijk gaat het nu weer met je, dikke knuffel!

Dank je Lentebloem, het gaat nog niet zo. Ik blijf wat huilerig. Straks maar eens een lekkere wandeling maken in het bos. Meestal doet dat goed en waaien de muizenissen er dan uit.
Een wijze man in mijn gemeente wees er eens op dat je vaak ook niet weet waar je negatieve gevoelens door worden veroorzaakt. Ik vond dat een eye opener. Ik denk dat ik tegen de overgang aan zit, vaak ben ik erg emotioneel ineens en dan moet ik nog lang niet ongesteld worden. 
Natuurlijk kan ik wel wat raden: hij ging op stap, kondigde dat aan, naar een bandje wat ik heel goed vind. Hij vroeg me niet mee en toen ik dat later suggereerde, ging hij er niet op in. Nou was het ook in een andere plaats en zou ik niet zo lang bij zijn vrienden willen zitten, maar het stak me toch.
En die situatie vanmorgen natuurlijk. Maar ik besef ook dat er eigenlijk maar een is die precies wat we voelen en waarom, en dat is God. En dat troost wel wat. Soms zie ik ook apen en beren waar ze niet zijn. En ik bemerk dat mijn stemming van het ene op het andere ogenblik kan omslaan, dus ik vermoed wel hormoongedoe

Maar het is toch helemaal niet gek dat je ook samen naar zo’n bandje kan gaan? Begrijpelijk dat je teleurgesteld bent dat hij er niet eens aan denkt om je mee te vragen en als je dat dan zelf aangeeft, hij er niet op in gaat. Dat steekt lijkt mij. Daar zou ik ook verdrietig om zijn. Zoiets kun je best bespreekbaar maken, al begrijp ik dat dit bij jullie moeizaam gaat en je het daarom maar laat rusten. Hopelijk helpt de wandeling, het is heerlijk weer! 

Puinhoop, de overgang kan inderdaad een heleboel veroorzaken. Ik heb het volgens mij nu grotendeels achter de rug, maar moodswings, boze dagen en onverklaarbare huilbuien hoorden er voor mij heel erg bij. En dat helpt niet he. Gelukkig kon ik het daar goed over hebben met mijn man en de kinderen (toen nog allebei thuis). Dat scheelde een heleboel. Ik snap dat dat bij jullie waarschijnlijk anders is, maar het hielp mij wel om me te realiseren dat ik niet altijd zo lief en aardig was als ik zelf dacht .
Lastige situatie met dat bandje. Ik heb het hier ook vaak genoeg hoor, dat man iets met een gezamenlijke vriend afspreekt bijvoorbeeld en dat ik dan denk, had ik ook wel gezellig gevonden! De ene keer zeg ik er inderdaad wat van, en dan ga ik alsnog mee. Soms ook heeft hij echt wat te bespreken en dan blijf ik thuis. En soms laat ik het gaan, getrouwd zijn betekent niet dat je altijd alles samen moet doen. Ik heb ook vaak genoeg dingen buiten de deur zonder hem. Hij werkt thuis, dus zijn wereldje is erg beperkt geweest de afgelopen 2 jaar. Mij heeft hij wel genoeg gezien dus ik snap ook wel dat hij graag zo af en toe iets zonder mij doet. Maar het hangt erg van mijn eigen bui af hoe ik er dan mee omga.
En ja, wantrouwig blijf ik. En dat vind ik heel erg naar. Voor mezelf natuurlijk in de eerste plaats, maar ook voor hem. Is alleen niet heel veel aan te doen denk ik. We zijn al zoveel jaar verder, het blijft gewoon een litteken waar ik last van heb zodra hij het heeft over vrouwelijke collega's of vriendinnen. En hij heeft nou eenmaal altijd veel vrouwen om zich heen, en hij is zo'n teddybeer waar iedereen makkelijk bij uithuilt. Zo is ook destijds zijn affaire begonnen, dus dat is een teer punt. Maar ik kan hem ook niet aan een leiband houden. Pfff.

Reageer op dit bericht

Je moet je bericht bevestigen voor publicatie, je e-mailadres wordt niet gepubliceerd.