Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Vaak denk ik: ‘ had ik die ochtend maar niet de telefoon kunnen opnemen’. Dan was mij en ook mijn gezin, alle ellende van teleurstellingen en ware gezichten bespaard gebleven. Ik heb hulp gezocht en gekregen, maar ook gemerkt hoe mijn man een andere taktiek hanteert. Dus ben ik genoodzaakt om het op een andere toer te gooien; geen paniek- taktiek.
Het is niet eenvoudig om een relatietherapeut te treffen. Als nr 1 niet gaat werken, ontstaat alleen maar nog meer onwil, vrees ik. Vandaar mijn reserve tegen opstarten relatietherapie.
Het is mij niet om haar, maar om het gelieg gegaan en de wijze waarop zij haar kinderen incl mijn man tegen mij heeft opgezet. Als ze voor openheid was gegaan, had ik mij niet aangevallen gevoeld.
Ik kan best met mijn man verder, als anderen minder beroep op hem doen. Zo draagt hij zorg voor zijn eigenwijze vader terwijl zijn broer zijn vader weigert te zien of te helpen en zijn zus alleen maar roept dat de zijn dominante gedrag niet meer aan kan en dat ze haar moeder zo mist. Dan denk ik ; hè, wij hebben ook een gezin. Ga van die nek af!
Ik geloof best dat mijn man niet fysiek is vreemd gegaan, daarvoor was hij te opgelucht toen hij over die optie sprak. Alsof alleen die gedachte hem al zwaar gewogen had en blij was die fatsoenloze gedachte niet meer alleen hoefde te dragen. Maar hij is slecht in sorry zeggen. Moeite met sorry zeggen, lijkt een familietrek te zijn. Dat is mij nu wel duidelijk. Voor mij de taak om duidelijker aan te geven wat leeft, of ervoor kiezen het langs mij heen te laten gaan. Vreemd, vroeger konden we elkaar lezen en schrijven.
Ik laat het hier even bij.
Max88 schreef op 15-07-2022 om 15:14:
[..]
Dat hij er aan dacht is nog steeds niet vreemdgaan, behalve dat die optie in gedachtes voorbij gaan. De walging en vertrouwensbreuk die je kunt ervaren bij letterlijk vreemdgaan is echt anders, dat kun je niet vergelijken, echt niet.
Ook al is je boodschap ( relatietherapie) goed bedoeld, deze vette zin doet wel zeer want het is niet de eerste keer dat de maat erbij gehaald wordt. Het gaat toch om de pijn die je voelt als je leven op zijn kop staat.
Flanagan schreef op 15-07-2022 om 18:32:
[..]
Ook al is je boodschap ( relatietherapie) goed bedoeld, deze vette zin doet wel zeer want het is niet de eerste keer dat de maat erbij gehaald wordt. Het gaat toch om de pijn die je voelt als je leven op zijn kop staat.
Ik begrijp dat wel en niet. Het heet " verder na ontrouw". Niet "pijn als je leven op de kop staat", daar zijn uiteraard vele vormen van.
Natúúrlijk voel jij je verraden door je man, dat snap ik heel goed. Het is ook een vorm van verraad, maar niet zoals de andere schrijvers het vreemdgaan gemeen hebben.
Hey en ik wil niet zeggen wat jij wel en niet mag schrijven, dat zou mooi zijn, noch wil ik je vertellen wat je mag voelen; ik denk dat je juist heel veel pijn hebt. Maar gewoon letterlijk genomen is je man niet vreemdgegaan. Hij is wel flink tekort geschoten, is niet achter zijn vrouw gaan staan,kiest de conflictvermijdende makkelijkste uitweg en is misschien niet de juiste persoon voor jou in de toekomst als het zo doorgaat .
Maar hij is niet vreemdgegaan en daar identificeer je jezelf wel mee ( ik probeer eerlijk te zijn, niet vervelend) Voor wat het waard is, vast niet veel, dat stukje is goed om te lezen, dat hij het er over had en dat de gedachte hem al moeite gaf.
Maar ik denk wel dat je actief iets moet samen. Wat mij betreft zou niet gaan absoluut gevolgen hebben ( is ook gebeurd).
MRI schreef op 14-07-2022 om 14:18:
[..]
Wat bijzonder. Ik denk ook dat mijn vertrouwen zo geschonden is dat ik niet meer een nieuwe man zal kunnen vertrouwen. Maar dat betekent voor mij dat ik juist niet door kon gaan: ik wilde niet voor minder gaan dan een relatie gebaseerd op wederzijds vertrouwen. en niet omdat je anders alleen bent, dan toch maar door gaan met een beschadigd vertrouwen.
Omdat ik anders alleen ben? Dat is wel de laatste reden dat ik doorgegaan ben met mijn huwelijk. Bijzondere aanname. Ik ben doorgegaan omdat er nog ontzettend veel liefde was (en is) tussen ons. Omdat hij zijn ontrouw niet ìs, maar iets wat hij gedaan hééft. Omdat hij keihard aan zichzelf is gaan werken, de diepere oorzaak heeft aangepakt en zich nu bewust is van bepaalde patronen. Zo zijn er nog veel meer redenen, maar de angst om alleen achter te blijven is er niet 1 van. Dat ik nooit meer zo naïef zal zijn, betekent niet dat we geen gelijkwaardige relatie hebben. Het betekent dat ik er een les uit geleerd heb, voor mijzelf. Zoals zovelen met mij die dit hebben meegemaakt. In jouw geval begrijp ik heel goed waarom je met de relatie moest stoppen, maar die is niet helemaal vergelijkbaar met die van mij. Hier speelde geen seksverslaving. Het is ook niet zo dat ik geen vertrouwen heb in mijn man, maar dat het beschadigd is. Iets wat weer aan herstellen is, maar wat wel altijd beschadigd zal zijn als door een soort litteken.
Kan dan alleen maar denken, wat doen jullie jezelf aan als je na jaren nog zo ontzettend verdrietig en argwanend kunt zijn en je je man blijft wantrouwen (ook al is dit terecht).
Toch denk ik dat nog steeds heel veel vrouwen ‘bang’ zijn om alleen te zijn of financieel afhankelijk zijn, want waarom zou je jezelf anders zo lang blijven kwellen?
Ook jij doet een behoorlijke aanname, want het laatste dat ik doe is mezelf kwellen. Ik ben niet verbitterd, argwanend of elke dag verdrietig. Ik kijk er met een verdrietig gevoel op terug, dat zeker. Ik kan ook verdrietig zijn om wat er ‘verloren’ is. Ik kijk echter ook naar het heden en daar ben ik heel trots op. Ik ben overeind blijven staan en we hebben samen keihard geknokt om ons huwelijk te redden. We zijn heel hecht en echt een twee-eenheid. Een team. Natuurlijk zijn er nog dingen waar we samen (en ik alleen) aan moeten werken, maar dat is in elk huwelijk. Ik kan oprecht zeggen dat ik weer gelukkig ben. De affaire van mijn man speelt niet meer een hoofdrol in mijn leven en is ook niet iets waar ik me nog dagelijks mee bezig houd. Zou dat wel zo zijn en zou ik het gevoel hebben dat ik eigenlijk doodongelukkig zou zijn, dan zou ik ermee stoppen. Ik ben financieel onafhankelijk, dus ook dat is voor mij geen reden dat ik voor mijn huwelijk geknokt heb.
Ik schrik er eigenlijk van hoe objectief jullie het bekijken. Hoe materialistisch en naar mijn idee heel kortzichtig. Dat is mijn persoonlijke mening door mijn eigen ervaring, wellicht had ik er voorheen ook zo over gedacht. Vreemdgaan zou het einde van ons huwelijk betekenen, dat wist ik zeker. Ik heb vooral geleerd dat je eigenlijk niets zeker weet in het leven en ook niet in je huwelijk. Al doende leert men en wat er geleerd wordt, welke les je eruit haalt en welke keuzes je maakt, is voor iedereen weer anders.
Lentebloem schreef op 16-07-2022 om 14:58:
[..]
Omdat ik anders alleen ben? Dat is wel de laatste reden dat ik doorgegaan ben met mijn huwelijk. Bijzondere aanname.
Een aanname, maar niet zo bijzonder. Het is wat ik veel vrouwen hoor zeggen na vreemdgaan van hun man: 'liever beschadigd verder, dan alleen want ik ikan ook een andere man niet meer vertrouwen". Misschien ben jij de uitzondering die het niet doet om niet alleen te zijn.
Natuurlijk heeft iedere vrouw zodra ze er achter komt dat haar man vreemd ging nog gevoelens van liefde. En zal ook bijna iedereen zich ervoor inspannen het toch te laten werken omdat er zoveel meer is dan alleen dat vreemdgaan.
Maar ik zie ook dat mensen daar vol goede moed instappen en toch na jaren lang werken aan de relatie nog steeds kampen met pijn, verdriet en gevoelens van zwaar wantrouwen. En ik zie ook, een hele enkele uitzondering daargelaten dat dat blijft. Lees de afgelopen zeven draadjes van elke duizend berichten maar eens terug.
Dat doet me pijn om te lezen maar ik weet ook de oplossing niet want ik begrijp ook heel goed dat je wel blijft en probeert er het beste van te maken ondanks die beschadiging.
MRI schreef op 14-07-2022 om 14:18:
[..]
Wat bijzonder. Ik denk ook dat mijn vertrouwen zo geschonden is dat ik niet meer een nieuwe man zal kunnen vertrouwen. Maar dat betekent voor mij dat ik juist niet door kon gaan: ik wilde niet voor minder gaan dan een relatie gebaseerd op wederzijds vertrouwen. en niet omdat je anders alleen bent, dan toch maar door gaan met een beschadigd vertrouwen.
Behalve het niet alleen durven zijn, spelen er denk ik ook in heel veel gevallen zwaarder wegende aspecten mee. Als je het je kunt permitteren om een huis te kopen voor jezelf en de kids, bevind je je in een erg luxe positie. Maar dan nog, met deze krappe huizenmarkt een bijzonder grote uitdaging denk ik. Als je je niet in deze luxe positie bevindt, en een huurhuis zal moeten zien te vinden in deze tijden, of uit noodzaak weer bij een familielid o.i.d. in moet trekken, hoe ongelukkig word je daar van. En de kinderen...
In mijn geval speelt het bang zijn om alleen te zijn geen grote rol, al denk ik dat het erg zwaar zal zijn om er, vooral mbt mijn nog vrij jonge kinderen, alleen voor te staan. Ondanks dat het vertrouwen in mijn partner beschadigd is, heb ik een leuk en fijn leven. Het is niet perfect omdat het onbezorgde er vanaf is, maar voor nu slaat de wijzer positief uit vanwege het gemak en het levensplezier dat we als gezin hebben. Mijn partner, die wel 180 graden is gedraaid in positieve zin, maakt daar slechts een onderdeel van uit.
Haaika, en als aanvulling op jou tekst:
Gisteren sprak ik een vrouw op een verjaardag die 20 jaar geleden gescheiden was van haar vreemdgaande partner en waarvan haar kind nu volwassen is.
Zoon liegt en bedriegt, mevrouw (dus moeder van ) verdenkt hem ervan dat hij zijn vrouw bedroog.
De klap van de scheiding heeft hij nooit verwerkt, praat niet over gevoelens en na de puberteit was hij permanent bij haar ex gaan wonen.
Soh dat heeft mij echt aan het denken gezet.
Ondanks dat je nooit weet waar je goed aan doet, voor je kind(eren) ben ik dankbaar dat ik mijn man 1 kans heb gegeven.
Mevrouw vond het heel moeilijk. Ze had hem geprobeerd zo eerlijk mogelijk op te voeden maar precies zijn vader...
Familie systemen... Zucht...
miss1984 schreef op 17-07-2022 om 15:31:
Haaika, en als aanvulling op jou tekst:
Gisteren sprak ik een vrouw op een verjaardag die 20 jaar geleden gescheiden was van haar vreemdgaande partner en waarvan haar kind nu volwassen is.
Zoon liegt en bedriegt, mevrouw (dus moeder van ) verdenkt hem ervan dat hij zijn vrouw bedroog.
De klap van de scheiding heeft hij nooit verwerkt, praat niet over gevoelens en na de puberteit was hij permanent bij haar ex gaan wonen.
Soh dat heeft mij echt aan het denken gezet.
Ondanks dat je nooit weet waar je goed aan doet, voor je kind(eren) ben ik dankbaar dat ik mijn man 1 kans heb gegeven.
Mevrouw vond het heel moeilijk. Ze had hem geprobeerd zo eerlijk mogelijk op te voeden maar precies zijn vader...
Familie systemen... Zucht...
Even om helder te krijgen wat je bedoelt: de zoon had ook zonder scheiding een aardje naar zijn vader kunnen hebben?
Het is idd lastig en nooit goed. Toen ik bleef ging kreeg ik het verwijt gebleven te zijn, toen ik ging het omgekeerde. Sta je dan met je goede gedrag😄
Elk kind wil zijn ouders bij elkaar, maar dat willen ze niet ten koste van alles. Mijn kinderen zeiden nooit zo loyaal te willen zijn als ik was geweest en zijn erg kritisch op hun reaties geworden. Wat je er ook mee doet als kind je kunt er van leren hoe het moet én hoe het niet moet, zowel over de relatie, scheiden enz .
Ze waarderen dan wel weer heel erg hoe wij met de scheiding zijn omgegaan vwb hen/oude gezinsvorm.
Ja het blijft toch een optel en aftreksommetje.
Wat heb je, hoe wordt het als je weg gaat en wat laat je achter (als je niet de luxe hebt te blijven waar je zit). Maar ik denk dat dit verschil voor kinderen soms onderschat wordt.
Mijn kids waren niet echt positief toen ik ze vroeg hoe ze het zouden vinden om ergens anders te gaan wonen. Dan bleven ze liever bij hun vader. Dat hakte er wel in.
Ik ken ook verhalen van mensen die achteraf spijt hebben te zijn vertrokken. Je hebt een bepaald plaatje in je hoofd en als de partner daar niet meer aan voldoet, ga je weg. Maar als ik heel nuchter redeneer, hoeveel mensen heb je in je nabije omgeving die never nooit je vertrouwen hebben beschaamd, of je hebben pijn gedaan in wat voor opzicht dan ook? Dat zijn er in mijn directe omgeving toch niet zo veel. Zelfs beste vriendinnen stellen me soms teleur. Voor mij is het inmiddels de realiteit dat het leven en relaties nou eenmaal niet zo over rozen gaat is, zoals je het het liefst zou willen.
Maar daarmee zeg ik niet dat de volgende keer dat er bedrog van deze orde in het spel zou zijn, mijn trots niet de overhand krijgt.
Max88,
Dat heeft hij zeker.
En daar heeft ze veel last van.
Doordat ze weg is gegaan heeft ze niet aan hun huwelijk/relatie gewerkt en ex man ook geen kans gegeven iets te doen met zijn patronen. Daar had ze spijt van.
Dat zag ze nu eigenlijk pas.
En ik had mijn verhaal niet eens met haar gedeeld. Maar op één of andere manier vertellen mensen heel veel tegen me.
Dus wat ik zelf nu voel door haar verhaal is dankbaarheid dat ik hem toch een kans heb gegeven.
Als je iemand in levende lijve tegen komt die zoiets oprecht deelt zet dat je aan het denken.
En natuurlijk weet ik niet wat mijn zoon gaat doen als hij "Groot" is. Maar hij weet wel dat als hij zijn vriend of vriendin wil bedriegen ik hem zijn "nek af snijd" 
Dat geef ik hem nu al mee, omdat ik dat deel een verschrikkelijk familie systeem vind. Ik leer hem juist dat mocht hij een relatie hebben je áltijd eerlijk moet zijn.
Maar goed, ik heb al veel doorbroken door veel hulp en therapie in te schakelen, en is mijn zoon momenteel een echte moraal ridder. Van mij mag dat zo blijven 😊
miss1984 schreef op 17-07-2022 om 19:01:
Max88,
Dat heeft hij zeker.
En daar heeft ze veel last van.
Doordat ze weg is gegaan heeft ze niet aan hun huwelijk/relatie gewerkt en ex man ook geen kans gegeven iets te doen met zijn patronen. Daar had ze spijt van.
Dat zag ze nu eigenlijk pas.
En ik had mijn verhaal niet eens met haar gedeeld. Maar op één of andere manier vertellen mensen heel veel tegen me.Dus wat ik zelf nu voel door haar verhaal is dankbaarheid dat ik hem toch een kans heb gegeven.
Als je iemand in levende lijve tegen komt die zoiets oprecht deelt zet dat je aan het denken.
En natuurlijk weet ik niet wat mijn zoon gaat doen als hij "Groot" is. Maar hij weet wel dat als hij zijn vriend of vriendin wil bedriegen ik hem zijn "nek af snijd"
Dat geef ik hem nu al mee, omdat ik dat deel een verschrikkelijk familie systeem vind. Ik leer hem juist dat mocht hij een relatie hebben je áltijd eerlijk moet zijn.
Maar goed, ik heb al veel doorbroken door veel hulp en therapie in te schakelen, en is mijn zoon momenteel een echte moraal ridder. Van mij mag dat zo blijven 😊
Maar vind je dat dan van alle mensen die gescheiden zijn, of na vreemdgaan of om welke reden dan ook, dat ze niet gevochten hebben?
Ik blijf niet na vreemdgaan, daarmee geef je toch gewoon je grens aan? Mijn grens was al duidelijk voordat ik ooit een relatie had.
Mijn kinderen zijn nog steeds eerlijk, lijken nog steeds op beide ouders, hebben ( helaas) goede lessen getrokken voor hun eigen relaties. Ik zie het verband niet zo merk ik, vandaar mijn oprechte vraag, er zit geen dubbele betekenis achter🙂
Dat vind ik absoluut niet. Ik oordeel over niemand.
Iedereen is daar vrij in die keus te maken.
Er is in mijn ogen geen goed of fout in wat iemand zelf beslist. Als iemand er niet mee door wil of kan gaan na vreemdgaan heb ik daar alle respect voor en ook voor het wel doorgaan.
Mevrouw deelde haar gevoelens en oprechte spijt, dat heeft mij geraakt.
Er is ook geen goed of slecht vwb keuzes na bedrog (in welke vorm dan ook, niet alleen vreemdgaan bedoel ik)! Zoals ik al maanden geleden in dit topic schreef heb ik ook met een vorm v bedrog te maken gehad in een eerdere relatie. Dit bedrog had enorme (definitieve en onherstelbare) gevolgen voor de rest van mijn leven. Als het ‘enkel’ vreemdgaan was geweest, had ik hem zeker niet de deur gewezen, want liefde is niet zomaar over.
Zelfs in mijn geval had ik geen keuze, want uiteindelijk nam hij de beslissing de relatie te verbreken, terwijl ik het zéker nog een kans wilde geven. Dat vond ik zeker voor hem ‘kiezen voor de makkelijkste weg’ en ik denk er, heel wat jaren later, nog steeds hetzelfde over. Uiteraard dacht hij hier heel anders over, maar dat is een andere discussie 😉
Ik vind nog steeds dat de keuze om samen verder te gaan, moeilijker en harder vechten is, dan de handdoek in de ring te gooien namelijk. Dus ik heb juist veel respect voor de meeste schrijvers hier, maar wel met een kanttekening, want waar trek je wél voor jezelf dé grens?
Dat is iets wat mij soms verdrietig maakt bij het lezen van alle verhalen hier. Dat er na zoveel jaar nog steeds zoveel angst, verdriet en wantrouwen is. Alsof men destijds de keus om samen verder te gaan voor eeuwig moet zijn of niet bijgesteld mag worden? Mannen die nog steeds (bijna) buiten de lijntjes acteren (al is het in denken of spreken ipv daden). En nogmaals, ik wil hiermee absoluut niet oordelen, maar het is wel een vraag die vaak in mij opkomt als ik weer eens bijlees hier.
RoodVruchtje schreef op 18-07-2022 om 17:13:
Er is ook geen goed of slecht vwb keuzes na bedrog (in welke vorm dan ook, niet alleen vreemdgaan bedoel ik)! Zoals ik al maanden geleden in dit topic schreef heb ik ook met een vorm v bedrog te maken gehad in een eerdere relatie. Dit bedrog had enorme (definitieve en onherstelbare) gevolgen voor de rest van mijn leven. Als het ‘enkel’ vreemdgaan was geweest, had ik hem zeker niet de deur gewezen, want liefde is niet zomaar over.
Zelfs in mijn geval had ik geen keuze, want uiteindelijk nam hij de beslissing de relatie te verbreken, terwijl ik het zéker nog een kans wilde geven. Dat vond ik zeker voor hem ‘kiezen voor de makkelijkste weg’ en ik denk er, heel wat jaren later, nog steeds hetzelfde over. Uiteraard dacht hij hier heel anders over, maar dat is een andere discussie 😉
Ik vind nog steeds dat de keuze om samen verder te gaan, moeilijker en harder vechten is, dan de handdoek in de ring te gooien namelijk. Dus ik heb juist veel respect voor de meeste schrijvers hier, maar wel met een kanttekening, want waar trek je wél voor jezelf dé grens?
Dat is iets wat mij soms verdrietig maakt bij het lezen van alle verhalen hier. Dat er na zoveel jaar nog steeds zoveel angst, verdriet en wantrouwen is. Alsof men destijds de keus om samen verder te gaan voor eeuwig moet zijn of niet bijgesteld mag worden? Mannen die nog steeds (bijna) buiten de lijntjes acteren (al is het in denken of spreken ipv daden). En nogmaals, ik wil hiermee absoluut niet oordelen, maar het is wel een vraag die vaak in mij opkomt als ik weer eens bijlees hier.
Ik heb beide gedaan, maar scheiden is echt geen eitje, zoals hier soms( niet per se nu) indirect werd gesuggereerd, al was het alleen maar door bv te zeggen dat blijven moeilijker en harder vechten is of zelfs dat iemand de handdoek in de ring gooit.
Dan wordt het toch niet begrepen en erg onderschat denk ik.
Leven in je eentje, deels of helemaal zonder je kinderen, evt je vrienden en familie verliezen, alle ballen hooghouden, inkomensval, achteruitgang vaak qua wonen, opnieuw beginnen, geen vertrouwen meer durven hebben, alles onder het genot van het verwerken van een scheiding, verwerken van verraad, verliezen van de gezinsvorm, je eigen beste vriend zijn en jezelf opbeurend toespreken terwijl je het liefst van de aardkloot verdwijnt; daar moet je heel sterk voor zijn.
Ik ben alleen verlost van de aanwezigheid van mijn ex-partner. Maar veel liever had ik dit nooit in gang gezet en is mijn leven zeker niet makkelijker geworden
Ik zie dat niet als de handdoek in de ring gooien, opgeven zoals dan eigenlijk wordt bedoeld. Jammer dat dat toch vaak overheerst in de opinie. Je maakt een keus en draagt de consequenties en die zijn er hoe dan ook.
Max88 schreef op 18-07-2022 om 19:41:
[..]
Ik heb beide gedaan, maar scheiden is echt geen eitje, zoals hier soms( niet per se nu) indirect werd gesuggereerd, al was het alleen maar door bv te zeggen dat blijven moeilijker en harder vechten is of zelfs dat iemand de handdoek in de ring gooit.
Dan wordt het toch niet begrepen en erg onderschat denk ik.
Leven in je eentje, deels of helemaal zonder je kinderen, evt je vrienden en familie verliezen, alle ballen hooghouden, inkomensval, achteruitgang vaak qua wonen, opnieuw beginnen, geen vertrouwen meer durven hebben, alles onder het genot van het verwerken van een scheiding, verwerken van verraad, verliezen van de gezinsvorm, je eigen beste vriend zijn en jezelf opbeurend toespreken terwijl je het liefst van de aardkloot verdwijnt; daar moet je heel sterk voor zijn.
Ik ben alleen verlost van de aanwezigheid van mijn ex-partner. Maar veel liever had ik dit nooit in gang gezet en is mijn leven zeker niet makkelijker geworden
Ik zie dat niet als de handdoek in de ring gooien, opgeven zoals dan eigenlijk wordt bedoeld. Jammer dat dat toch vaak overheerst in de opinie. Je maakt een keus en draagt de consequenties en die zijn er hoe dan ook.
Precies 'de handdoek in de ring gooien" is een kortzichtig oordeel over iets waar mensen vaak geen weet van noch inzicht in hebben. Het aller moeilijkste voor mij was het op wilskracht wel moeten verbreken van de relatie die weliswaar toxische kenmerken vertoonde maar wel met een man waar ik zielsveel van hield en nog steeds houd (en hij van mij). Blijven en maar hopen was de op korte termijn makkelijkste maar op lange termijn meest destructieve keuze geweest. Nee kappen en dat volhouden was een van de moeilijkste dingen die ik in mijn leven heb moeten doen (en het is niet dat ik daarnaast niks heb meegemaakt, weduwe worden op mijn 32e en vanaf mijn 23e een invaliderende ziekte behoren ook tot mijn arsenaal)
