Verder na ontrouw - deel 8

Max ik lees aannames bij je, volgens mij word dat hier zelden gesuggereerd. Het feit is wel dat vrouwen zich misschien uiten in " dan ben ik van de leugenachtige partner af, dat gelieg en bedrieg, dat gedraai kontterij, wat je naar je keel is gevlogen. En dat je dan op een openbaar forum komt mopperen en je wil uiten, waar ben ik ooit aan begonnen te blijven. Want dat heb ik zelf namelijk ook heel lang gedacht. Omdat je lang alles in twijfel trekt wat je partner zegt. En daar ben je bij een scheiding binnen het huwelijk vanaf.
Ik heb van heel kortbij 2 zeer verdrietige scheidingen mee gemaakt. En het was diepe diepe rouw.
Dus nee in mijn ogen is het net zo heftig.

miss1984 schreef op 18-07-2022 om 23:08:

Max ik lees aannames bij je, volgens mij word dat hier zelden gesuggereerd. Het feit is wel dat vrouwen zich misschien uiten in " dan ben ik van de leugenachtige partner af, dat gelieg en bedrieg, dat gedraai kontterij, wat je naar je keel is gevlogen. En dat je dan op een openbaar forum komt mopperen en je wil uiten, waar ben ik ooit aan begonnen te blijven. Want dat heb ik zelf namelijk ook heel lang gedacht. Omdat je lang alles in twijfel trekt wat je partner zegt. En daar ben je bij een scheiding binnen het huwelijk vanaf.
Ik heb van heel kortbij 2 zeer verdrietige scheidingen mee gemaakt. En het was diepe diepe rouw.
Dus nee in mijn ogen is het net zo heftig.

Nee, absoluut geen aannames, zoals hierboven letterlijk beschreven is, is dat dan hier, maar ook in de andere delen, en uiteraard ook in het dagelijks leven gewoon zo gezegd. 

Daar wordt iets door getriggerd van onrecht, onwaarheden, frustratie dat mensen die het niet weten dat zo makkelijk zeggen en hoe vreselijk onwaar het is. 

Juist in dit soort gevallen, van bedrog, verraad, blijven of gaan, moeten mensen wel goed nadenken wat woorden kunnen doen. Nu hoeft men van mij niet op de tenen te lopen, maar dan vind ik en zeg ik er wel iets van, omdat ik weet dat het iemand pijn kán doen 😉

"Maar Max het is toch meer dan logisch in mijn ogen dat je dan zegt:

Hehe ik ben blij dat ik er vanaf ben in de volksmond."

Zo werkt dat niet helaas, maar ook dat wordt vaak gedacht. De gevoelens van ellende tijdens het huwelijk worden vervangen en er bij opgestapeld door alles wat er daarna over je heen komt. 
Je verliest een hele hoop, dat is veel om te verwerken. 

In elk geval, ik hoop dat het iets bijdraagt aan de zienswijze van sommigen, het is geen wedstrijd👍

ik had altijd de indruk dat de toon in de draadjes relatief mild waren; ik ben wel verbaasd door deze geluiden als effe handdoek in de ring gooien. Iedere forumlid in deze draadje had al genoeg ellende op hun bord om iets van een ander te vinden. Posts werden m.i. eerder als persoonlijk klankbord dan als aanval op medeforummers geplaatst. Jammer als dat toch zo ervaren is.

We hadden het over grenzen. Juist de ellende en het gewicht en pijn bij mensen die een scheiding meemaken of meegemaakt hebben, is vaak de reden om je grens te verschuiven op die momenten dat je naar je gevoel je grens bereikt hebt. Dat is per persoon en gerelateerde aspecten verschillend.
Als mensen adviseren te gaan scheiden, kan het karakter juist er voor zorgen dat je je kont in de kribbe gooit en omgekeerd; zo kan iemand je adviseren nog even door te gaan want.., terwijl je er voor jezelf helemaal klaar mee bent.
Grenzen zijn om verschoven te worden; voor je uit of naar je toe. Vaak ben je er nog niet uit, wat je moet doen.

MRI schreef op 19-07-2022 om 13:11:

Het is inderdaad geen wedstrijd wat beter of erger is. Duidelijk is in ieder geval dat vreemdgaan voor de trouwe partner altijd ellende veroorzaakt, of je nu gaat scheiden of doorgaat in de relatie.

Inderdaad! Hoe dan ook is een vreemdgaande partner een traumatische ervaring die je hele kijk op het leven, jezelf, je partner, je relatie ingrijpend verandert. En hoe dan ook word je elke dag geconfronteerd met de consequenties van je keuze. Daarom is er naar mijn idee ook geen tegenstelling tussen blijven of gaan. Ik begrijp daarom ook de reacties niet van meelezers die niet begrijpen dat je kiest voor samen blijven als je dan jaren later nog last hebt van triggers, van verminderd vertrouwen, van boosheid, pijn en verdriet. Dat hebben mensen die gescheiden zijn toch ook? Die missen een deel van de tijd hun kinderen, hebben financieel (en in wooncomfort) een stap (of meer) terug moeten doen, zijn vrienden kwijtgeraakt en hebben daar bovenop nog steeds te maken met die bedriegende ex. Zolang je bij elkaar blijft heb je die ellende in ieder geval niet.

Voor iedereen ligt het omslagpunt ergens anders. Een oordeel hebben over een ander is nooit goed, maar in dezen al helemaal niet. We hebben allemaal gemeen dat we ontzettend veel pijn hebben en blijvend beschadigd zijn. Laten we elkaar daarom hier alsjeblieft niet afvallen/aanvallen, maar juist steunen. 

Ik denk dat mijn man en ik een redelijk uniek verhaal hebben, waarbij wij er als stel echt beter uit gekomen zijn. Maar ik heb ook nog steeds last van vlagen pijn en verdriet, van verminderd vertrouwen. Dat gaat nooit meer weg. Ook al hebben we ontzettend veel geleerd in die tijd. Ook al weet ik zeker dat hij het nooit meer zo ver zal laten komen als toen. Maar de pijn ligt altijd vlak onder de oppervlakte. Ik vind het moeilijk om niet jaloers te zijn. Ik ben onzekerder over mijzelf en mijn beoordelingsvermogen. Ik ben gewoon nog steeds 'on edge'. Op die momenten wordt man ook steeds geconfronteerd met wat hij aangericht heeft. En dat valt niet mee. Gelukkig kunnen we het er wel samen over hebben en meestal komen we dan wel weer dichter tot elkaar.

Ik kan me voorstellen dat die dynamiek bij anderen contraproductief kan werken. En dat je als bedrogene heel veel last kunt hebben van mindere, pijnlijke momenten en herinneringen en dat je je dan juist niet gesteund en begrepen voelt. Dat is natuurlijk extra zuur. Maar dat wil nog niet zeggen dat het alternatief, scheiden, beter zou zijn. Het is hoe dan ook kiezen uit twee kwaden. Zeker als je aan het begin van het traject staat en nog niet weet hoe de dingen zich zullen ontwikkelen.

Pennestreek schreef op 19-07-2022 om 14:42:

[..]

Inderdaad! Hoe dan ook is een vreemdgaande partner een traumatische ervaring die je hele kijk op het leven, jezelf, je partner, je relatie ingrijpend verandert. En hoe dan ook word je elke dag geconfronteerd met de consequenties van je keuze. Daarom is er naar mijn idee ook geen tegenstelling tussen blijven of gaan. Ik begrijp daarom ook de reacties niet van meelezers die niet begrijpen dat je kiest voor samen blijven als je dan jaren later nog last hebt van triggers, van verminderd vertrouwen, van boosheid, pijn en verdriet. Dat hebben mensen die gescheiden zijn toch ook? Die missen een deel van de tijd hun kinderen, hebben financieel (en in wooncomfort) een stap (of meer) terug moeten doen, zijn vrienden kwijtgeraakt en hebben daar bovenop nog steeds te maken met die bedriegende ex. Zolang je bij elkaar blijft heb je die ellende in ieder geval niet.

Voor iedereen ligt het omslagpunt ergens anders. Een oordeel hebben over een ander is nooit goed, maar in dezen al helemaal niet. We hebben allemaal gemeen dat we ontzettend veel pijn hebben en blijvend beschadigd zijn. Laten we elkaar daarom hier alsjeblieft niet afvallen/aanvallen, maar juist steunen.

Ik denk dat mijn man en ik een redelijk uniek verhaal hebben, waarbij wij er als stel echt beter uit gekomen zijn. Maar ik heb ook nog steeds last van vlagen pijn en verdriet, van verminderd vertrouwen. Dat gaat nooit meer weg. Ook al hebben we ontzettend veel geleerd in die tijd. Ook al weet ik zeker dat hij het nooit meer zo ver zal laten komen als toen. Maar de pijn ligt altijd vlak onder de oppervlakte. Ik vind het moeilijk om niet jaloers te zijn. Ik ben onzekerder over mijzelf en mijn beoordelingsvermogen. Ik ben gewoon nog steeds 'on edge'. Op die momenten wordt man ook steeds geconfronteerd met wat hij aangericht heeft. En dat valt niet mee. Gelukkig kunnen we het er wel samen over hebben en meestal komen we dan wel weer dichter tot elkaar.

Ik kan me voorstellen dat die dynamiek bij anderen contraproductief kan werken. En dat je als bedrogene heel veel last kunt hebben van mindere, pijnlijke momenten en herinneringen en dat je je dan juist niet gesteund en begrepen voelt. Dat is natuurlijk extra zuur. Maar dat wil nog niet zeggen dat het alternatief, scheiden, beter zou zijn. Het is hoe dan ook kiezen uit twee kwaden. Zeker als je aan het begin van het traject staat en nog niet weet hoe de dingen zich zullen ontwikkelen.

bold: Voor mij was het minstens even pijnlijk als blijven maar het voelde echter, eerlijker tegenover mijzelf. (en ik had geen kinderen met die man, dus dat beinvloedt de keuze behoorlijk)

Maar je hebt gelijk: voor iedereen ligt het omslagpunt ergens anders. Jij bent voor mij wel een voorbeeld van mensen die er echt beter uit zijn gekomen, door jouw harde werk maar ook door de bereidheid van je man. 

De pijn waar jullie het over hebben is ook niet zomaar weg als je gaat scheiden hoor. Ik weet niet of mijn ex mij fysiek ontrouw is geweest met een ander - wel naar mij in zekere zin. Hij heeft mij jarenlang aan het lijntje gehouden, allerlei smoezen gegeven om geen intimiteit te hoeven hebben. Die afwijzing dacht ik achter me te kunnen laten door te scheiden, maar die gaat helaas gewoon door. Door triggers, door het gedrag van de kinderen, door het feit dat ik gewoon knetterhard huidhonger van jaren heb. Ik wou dat ik was gebleven. Dan was er naast de pijn iig nog m'n gezin dat ik bij elkaar had. Binnenkort weer een kind dat afstudeert en een feestelijk etentje geeft - zonder mij, want het is gepland in mijn vakantie. Nu ja. Ik dacht altijd "ik kan beter alleen zijn dan met een man die me niet wil", maar ik ervaar dat dat alleen zijn zo makkelijk nog niet is. Dus ik hoop dat jullie, die blijven, rust kunnen vinden in de situatie. 

elledoris schreef op 19-07-2022 om 21:17:

De pijn waar jullie het over hebben is ook niet zomaar weg als je gaat scheiden hoor. Ik weet niet of mijn ex mij fysiek ontrouw is geweest met een ander - wel naar mij in zekere zin. Hij heeft mij jarenlang aan het lijntje gehouden, allerlei smoezen gegeven om geen intimiteit te hoeven hebben. Die afwijzing dacht ik achter me te kunnen laten door te scheiden, maar die gaat helaas gewoon door. Door triggers, door het gedrag van de kinderen, door het feit dat ik gewoon knetterhard huidhonger van jaren heb. Ik wou dat ik was gebleven. Dan was er naast de pijn iig nog m'n gezin dat ik bij elkaar had. Binnenkort weer een kind dat afstudeert en een feestelijk etentje geeft - zonder mij, want het is gepland in mijn vakantie. Nu ja. Ik dacht altijd "ik kan beter alleen zijn dan met een man die me niet wil", maar ik ervaar dat dat alleen zijn zo makkelijk nog niet is. Dus ik hoop dat jullie, die blijven, rust kunnen vinden in de situatie.

Nee alleen zijn is zeker niet makkelijk. Maar zou je dan terug willen naar hoe het was? Altijd maar afgewezen worden?

Ik absoluut niet, maar dat haalt niet de pijn en de vragen weg, nog het verlies van de gezinsvorm,  familie, vertrouwde huis, alles was weg. Ik heb niets meegenomen en ben daarnaast op mijn ouders en kinderen na ( en die bleven bij partner)al mijn contacten kwijtgeraakt buiten mijn wil, mijn baan 2 x verloren, afgekeurd na een ongeval. Das nogal een knoepert van een berg om te verwerken. Sta je buiten een gezinsleven, als alleenstaande komen de uitnodigingen van gezinnen niet meer naar je toe dus sta je buiten het sociale leven, sta je ook nog buiten de maatschappij doordat je afgekeurd wordt; een rouwproces op zichzelf. 

Geen cent spijt van de scheiding, maar echt, jeetje, ik had liever gewoon gebleven en mijn gezin, familie, vrienden, baan behouden, mijn kinderen voor kunnen leven hoe een relatie kan zijn enz. En dat is nog maar een tipje van de ijsberg. 
Ik denk dat een beetje mens daar nauwelijks van kan helen. Hoeft ook niet, het is mijn verleden en blijft aanwezig in mijn heden. Dus je komt er nooit helemaal los van. 
Dus terugwillen: nee.
Nu beter afzijn: nee. Soms is het en/en.

Wat een verdrietige, maar ook mooie posts zijn erbij gekomen. Vooral die van Pennestreek is herkenbaar. Miss, wat verdrietig voor die vrouw. 

Ik ken zelf ook iemand die tijdens haar zwangerschap bedrogen is en nog voor de bevalling voor de andere vrouw werd verlaten. Het heeft haar jaren gekost om überhaupt weer een man te vertrouwen en zelfs nu nog, gelukkig getrouwd met haar nieuwe partner en nog een kindje verder, zegt ze toch altijd een beetje op haar hoede te zijn. Niet dat het nodig is, maar door wat ze heeft meegemaakt.

Ik heb mezelf ook afgevraagd hoe het zou zijn geweest als ik er niet voor gekozen had om voor mijn man en mijn huwelijk te vechten. Had ik dan meer rust gehad? Ik denk het eigenlijk niet, dan was er nog veel meer verdriet en ik denk ook verbitterdheid geweest. Niet alleen bij mijn man en mij, maar ook bij de kinderen. Volgens mijn therapeut had ik dan ook in therapie gemoeten want welke keuze je ook maakt en hoe de uitkomst ook is, het iets iets wat veel met je doet en wat niet zomaar te verwerken is. Dat lees ik ook uit jullie verhalen. 

Er is geen goed of fout. Het is wat je zelf aankunt en het hangt ook helemaal van de situatie af. Het zijn persoonlijke grenzen en er is niemand anders die dat voor iemand kan bepalen.

Max, ik heb me enorm over de opmerkingen van anderen verbaasd toen mijn man aangaf te willen scheiden. Zoveel mensen die het voor zoete koek slikten. Oh, wil hij scheiden? Dan doen jullie dat toch. ‘Kies voor jezelf’ kreeg ik vaak te horen. Alsof het doodnormaal was na 18 jaar samen te zijn geweest. Ik vond het bizar, maar heb van veel mensen wel hun ware gezicht leren kennen. Dat terwijl ze niet eens wisten (ikzelf ook niet natuurlijk) dat er een ander in het spel was. Dat is ook één van de redenen dat we het anderen uiteindelijk ook nooit verteld hebben. Ik denk dat er maar weinig mensen mijn beslissing gesteund zouden hebben om bij hem te blijven. Alsof er toch een soort taboe op rust, zo voelt het tenminste.

Lentebloem schreef op 20-07-2022 om 15:11:

...

Ik heb mezelf ook afgevraagd hoe het zou zijn geweest als ik er niet voor gekozen had om voor mijn man en mijn huwelijk te vechten. Had ik dan meer rust gehad? Ik denk het eigenlijk niet, dan was er nog veel meer verdriet en ik denk ook verbitterdheid geweest. Niet alleen bij mijn man en mij, maar ook bij de kinderen. Volgens mijn therapeut had ik dan ook in therapie gemoeten want welke keuze je ook maakt en hoe de uitkomst ook is, het iets iets wat veel met je doet en wat niet zomaar te verwerken is. Dat lees ik ook uit jullie verhalen.

Er is geen goed of fout. Het is wat je zelf aankunt en het hangt ook helemaal van de situatie af. Het zijn persoonlijke grenzen en er is niemand anders die dat voor iemand kan bepalen.

Max, ik heb me enorm over de opmerkingen van anderen verbaasd toen mijn man aangaf te willen scheiden. Zoveel mensen die het voor zoete koek slikten. Oh, wil hij scheiden? Dan doen jullie dat toch. ‘Kies voor jezelf’ kreeg ik vaak te horen. Alsof het doodnormaal was na 18 jaar samen te zijn geweest. Ik vond het bizar, maar heb van veel mensen wel hun ware gezicht leren kennen. Dat terwijl ze niet eens wisten (ikzelf ook niet natuurlijk) dat er een ander in het spel was. Dat is ook één van de redenen dat we het anderen uiteindelijk ook nooit verteld hebben. Ik denk dat er maar weinig mensen mijn beslissing gesteund zouden hebben om bij hem te blijven. Alsof er toch een soort taboe op rust, zo voelt het tenminste.

Heel goed verwoord door Lentebloem.

Mensen om je heen hebben vaak al heel snel hun oordeel klaar, wanneer je ze verteld over een/je relatie crisis.

Scheiden lijkt voor iedereen dan meestal de meest geschikte optie, omdat men denkt dat je dan van alle ellende af bent, alsof je daarmee al het liegen en bedriegen, alle pijn en verdriet ervan daarmee achter je kunt laten en je dan zomaar een nieuw en onbezorgd leven binnenloopt. Alsof je even heel simpel een knop omzet en verder kunt gaan alsof er niets gebeurd is. Zand erover en niemand die er nog iets van ziet... Terwijl als je zegt dat je ervoor kiest om de relatie nog een nieuwe kans te geven en samen verder gaat ondanks de ontrouw, dan wordt je bijna voor gek verklaard dat je je partner nog een kans wil geven. Alsof er inderdaad een soort taboe op rust.

Oordelen is voor een buitenstaander heel snel en makkelijk te doen. Kom je eenmaal in een dergelijke situatie, dan dien je uiteindelijk op eigen kracht je keuzes te maken, welke dat dan ook zijn. Het gaat er om wat voor jou als de beste keuze voelt. Wat een ander daar ook van vindt. Zou fijn zijn als daar toch wat meer begrip en respect voor opgebracht kan worden soms.

Goedemiddag allemaal, 

Op aanraden van een lotgenoot, ben ik hier terechtgekomen. Alvast bedankt voor de lezers die de tijd nemen om mijn verhaal te lezen..

Een paar maanden geleden ben ik erachter gekomen dat mijn vriend een affaire van anderhalf jaar heeft gehad met een collega. De affaire begon toen onze jongste dochter twee maanden oud was, maar er was al sprake van flirterig contact vanaf het moment dat hij daar is gaan werken (dus ook voordat onze kinderen er überhaupt waren). Hij ging vreemd tijdens werkuren, dan ging hij naar haar thuis, na het sporten met een groep collega's of incidenteel na feestjes van het werk. Ook was er veelvuldig appcontact (ook via de app Telegram, zodat berichtjes minder makkelijk te zien waren). Hij heeft naar haar uitgesproken bij mij weg te willen en zij was zelfs al bezig met het inrichten van haar nieuwe woning (zij was door de affaire gescheiden van haar man), ze had het over waar zij en mijn vriend zouden slapen en welke kamer van onze kinderen zou worden. Vriend praatte met haar mee en zei wat ze wilde horen, liet haar in die waan zodat de affaire door kon gaan (zijn woorden, maar zegt hij nu niet gewoon wat ik wil horen?) Vrij snel na die verhuizing heeft hij echter uitgesproken niet bij mij weg te gaan, ondanks dat heeft de affaire wel nog een tijd voortgezet, terwijl zij ondertussen daarnaast een nieuwe relatie kreeg. Tijdens de affaire is zij zelfs bij ons thuis langs gekomen met een andere collega en hebben we met zijn vieren gezellig iets gedronken in de tuin.. zij wist namelijk niet alleen van mijn bestaan af, maar heeft zelfs vanuit het werk kraamcadeaus uitgezocht voor onze kinderen en is ook op kraambezoek geweest bij beide kinderen.

Ik ben enorm gekwetst hierdoor, zeker omdat ik vermoedens van een affaire naar hem uitsprak, maar hij het telkens ontkende en zei dat hij mij dat nooit zou aandoen. Ik dacht dat ik deze vermoedens had door de hormonen die nog door mijn lijf gierden van de zwangerschap.. ik geloofde met momenten dan ook mijn eigen waarnemingen/gevoel niet meer.

Naast de affaire blijkt achteraf dat er veel meer niet goed zat in onze relatie. De verhouding tussen ons was niet gelijkwaardig en er was altijd iets waardoor ik mij niet goed genoeg voor hem voelde: dan was het huishouden niet op orde, dan kreeg hij niet genoeg aandacht en zo waren er steeds punten van kritiek, terwijl hij zelf niet zijn handen uitstak om het beter te maken, hij wilde vooral dat ik dat deed. Als hij daar wel iets in bijdroeg, verwachtte hij bijna een staande ovatie (terwijl het voor mij dagelijkse kost was en ik hier ook nooit waardering, maar juist kritiek over kreeg). Ten opzichte van anderen nam hij dan een slachtofferrol in: 'kijk ik moet alles doen thuis en zij werkt alleen maar en ziet mij niet staan.' Daarbij vergat hij te vertellen dat als hij het een dag in de week deed, ik het de andere zes dagen van de week deed of dat hij nooit kookte of boodschappen haalde, maar ik dit wel iedere dag (na het werk! deed). Ik hield dit in stand door vooral maar harder te gaan rennen en alle ballen in de lucht proberen te houden. 

Op seksueel vlak liet ik hem ook ver over mijn grenzen gaan. Zo wilde hij bijvoorbeeld iedere dag seks of als het even kon, vaker op een dag. Als we hier gesprekken over hadden waarin ik aangaf dat het teveel werd (voor bijvoorbeeld mijn bekken) dan was hij heel begripvol en dan stemde hij ermee in om minder vaak seks te hebben. Totdat de volgende dag aanbrak en hij opnieuw seks initieerde en als ik aangaf niet te willen (want last van bekken), dan had hij een lang gezicht en was de sfeer in huis alles behalve gezellig. Omdat ik graag wilde dat hij gelukkig was, gaf ik toch telkens maar toe en had ik vaak seks tegen mijn zin om hem gelukkig te maken, maar ook dat leek nooit genoeg..

Op seksueel vlak sprak hij ook een fantasie uit: hij wilde mij graag delen met een andere man. Dit past helemaal niet bij wat ik zelf wil en dat heb ik ook meermaals naar hem uitgesproken, maar toch bleef hij hierop aandringen en na vaak aandringen heb ik een account aangemaakt op Tinder om een date tot stand te laten komen. Hij vond dit helemaal geweldig en hij was in het dagelijks leven ook weer liever voor mij, snauwde me minder vaak af en maakte me niet zo vaak belachelijk over mijn onzekerheden. Gelukkig is het zo ver niet gekomen, omdat ik hier wel mijn grens heb bewaakt en als vrij snel het account weer heb verwijderd. Achteraf bleek dat met name zijn schuldgevoel de drijfveer was om mij het met een andere man te laten doen...

Ondanks alles zijn we nog steeds samen. Sinds de affaire bekend is, doet hij ontzettend zijn best en is hij er voor de kinderen er niet alleen in praktische zin, maar ook sociaal-emotioneel. Hij betuigt vaak zijn spijt en slaat zichzelf voor zijn kop: hoe heeft hij zo stom kunnen zijn en alles op het spel kunnen zetten voor iets dat niets betekende? Hij volgt therapie en wij volgen ook relatietherapie. Hij zegt dat hij ontzettend veel spijt heeft en dat hij mij echt nooit meer pijn wil doen. Ook zegt hij dat hij het verschrikkelijk vindt wat hij mij heeft aangedaan en om te zien hoeveel pijn het me doet. Mijn gevoel schiet alle kanten op. Enerzijds houd ik ontzettend veel van hem, anderzijds word ik verscheurd door verdriet en vertrouw ik hem niet. Het gevoel dat ik voor hem heb voelt op bepaalde dagen heel sterk en dan zie ik ook echt een toekomst voor ons samen. Op andere dagen denk ik dat we het beste uit elkaar kunnen gaan. Ik heb nog geen idee hoe het gaat aflopen met ons. Waar we het wel over eens zijn is dat we het voor de kinderen hoe dan ook zo goed mogelijk willen doen samen.