Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Het verbaast mij altijd weer hoe partners (blijven) liegen. Ook soms naar de Truus. Hoe ze het klein willen houden en of de echtgenote en minnares naar de mond praten. Maar ook hoe sturend ze kunnen zijn en welke stomme keuzes ze maken waar het een affaire betreft. Maar dat pushen op sex en andere man is funest voor jouw beeld van hem. Zo schadelijk vooral voor je gevoel voor hem. Meer dan vertrouwen verlies, je ziet je man nu anders. Er is iets veranderd in jou. Jouw man heeft grenzen overschreden. Jij jouw eigen grenzen. Heftig.
Dus de twijfel is logisch. Je zit in een rollercoaster van gevoel. Je ego zegt vaak ga weg, je gevoel zegt blijf. Je vraagt je misschien af kan het wel goedkomen?
Niemand kan je echt adviseren. Ik vond en vind dat best eenzaam. Ik gaf het tijd, scheiden kon altijd nog.
Waar kunnen wij je mee helpen?
miss1984 schreef op 22-07-2022 om 12:57:
Mamavantwee,
Het is alsof ik mezelf lees 4 jaar geleden in het topic "verder naar ontrouw ". Misschien heb je hem in deze rubriek wel voorbij zien komen. Daar schrijf ik al die jaren al mee.
Het is een hele moeilijke pijnlijke route... en de goude tip die ik je kan geven is:
Ga aan je zelfvertrouwen werken, je bent goed zoals je bent en zeg dat ook iedere dag als mantra tegen jezelf.
Ben lief voor je eigen en accepteer dat er uren, dagen, bij zijn dat je je verdrietig en rot voelt. Laat al je gevoelens toe. Stop ze niet weg en zoek hele lieve mensen op die begrip tonen en liefdevol voor je zijn.
Doordat ik zelf diverse trainingen ben gaan doen, in therapie ben geweest en net als jullie in relatie therapie ben gegaan met man ( en hij ook in therapie is geweest) voel ik me weer lekker in mijn vel. Maar zoals je kunt lezen hebben ik en vele anderen met jou een intensieve weg afgelegd.
Laat niet meer met je fucken! Op geen enkele manier meer, zowel geestelijk als lichamelijk.
Twijfel NOOIT maar dan ook NOOIT meer aan je eigen en onder bewusten.
Dat is wat ik ervan geleerd heb.
Het boek van Het Gaslight Effect heeft mijn ogen meer dan open gedaan.
Nogmaals ik lees heel erg veel herkenning. Voel je vrij om in het andere topic te schrijven.
Lieve miss1984,
Dankjewel voor de tip! Ik heb het nog niet voorbij zien komen, maar ik zal er zeker naar gaan kijken.
Ik denk dat mijn zelfbeeld inderdaad een grote rol heeft gespeeld. Al met al is de affaire wel ook een eye-opener geweest in de zin van dat ik veel te ver over mijn grenzen heb laten gaan en dat dat iets is wat ik absoluut niet meer wil.
Over zelf in therapie gaan twijfel ik nog. Het lijkt me wel heel wijs, maar ik weet niet of ik er op dit moment aan toe ben en genoeg voor open sta.. Ik denk wel dat het me veel kan brengen en jouw bericht geeft mij wel veel hoop. Ik hoop dat we er samen uitkomen, dat is mijn oprechte wens, maar ik weet niet of ik het kan.
Hallo Mamavantwee,
Ik wilde even op je berichtje reageren dus heb het even vanuit je topic hier naartoe gekopieerd.
Probeer positief naar de eye opener te kijken. Ik kan me heel goed voorstellen dat dat voor nu nog heel erg moeilijk is. Maar door de tijd heen en die tijd te nemen zul je dit in gaan zien.
Therapie hoeft ook nog niet direct als je daarover twijfelt. Zolang je er maar niet alleen mee blijft rondlopen want dat sloopt je echt en zal er voor zorgen dat je in de toekomst weer aan jezelf gaat twijfelen. Omdat je gauw geneigd bent veel weer voor lief te nemen en dat je in een oud patroon terecht komt.
Vergis je niet in hoe intensief en moeilijk het soms kan zijn te stoppen met pleasen en altijd maar aardig gevonden te willen worden. Vaak is het iets systemisch. Laat ik het zo zeggen, dat is mijn ervaring.
Ik ben ook zo geprogrammeerd maar door deze meest pijnlijke en harde les ben ik er los van gekomen. ( therapie, vele boeken, praten en hiermee lezen, een mevrouw die hier ooit mee schreef liet me vooral zien hoe giftig het was en dat deed mijn ogen open)
Ik heb wel diverse mantra s en meditaties die ik dagelijks doe. Om steeds weer mezelf voorop te zetten. Die kan ik je geven als je dat wil en ooit aan toe bent.
Nogmaals, net als wat Anna zegt, het kan eenzaam zijn. Daarom hamer ik op het delen van je verdriet. Anders slaat het naar binnen toe.
😘
Anna Cara schreef op 24-07-2022 om 05:32:
Het verbaast mij altijd weer hoe partners (blijven) liegen. Ook soms naar de Truus. Hoe ze het klein willen houden en of de echtgenote en minnares naar de mond praten. Maar ook hoe sturend ze kunnen zijn en welke stomme keuzes ze maken waar het een affaire betreft. Maar dat pushen op sex en andere man is funest voor jouw beeld van hem. Zo schadelijk vooral voor je gevoel voor hem. Meer dan vertrouwen verlies, je ziet je man nu anders. Er is iets veranderd in jou. Jouw man heeft grenzen overschreden. Jij jouw eigen grenzen. Heftig.
Dus de twijfel is logisch. Je zit in een rollercoaster van gevoel. Je ego zegt vaak ga weg, je gevoel zegt blijf. Je vraagt je misschien af kan het wel goedkomen?
Niemand kan je echt adviseren. Ik vond en vind dat best eenzaam. Ik gaf het tijd, scheiden kon altijd nog.
Waar kunnen wij je mee helpen?
Tja ik denk dat het voor de vreemdganger echt vaak niet zo groot is als voor ons, de bedrogen partij. Dat zijn gevoel voor ons best nog groots aanwezig kan zijn. Ik vind at lastig ooit hoorde ik iemand zeggen "als je nou zelf ook vreemd gaat, weet je dat het niet zo veel voorstelt en is de balans weer hersteld' Ik kon dat niet maar begreep ergens wel de redenering. Er komt zo'n loep te liggen op het vreemdgaan. Maar goed, dat is sprekend over een keer vreemdgaan. Het wordt inderdaad anders als er naar twee kanten langdurig gelogen wordt.
(Overigens is het de vraag of het het ego is dat zegt weggaan. In mijn geval niet. Was het het ego dat zei blijven. Mijn gevoel ook trouwens.)
Maar zo werkt het natuurlijk ook niet; dat je zelf dan even vreemd gaat en dat je dan 'kiet' staat.
Het punt is dat degene die vreemd gaat de controle heeft en de ander van niets weet. Zodra de ander het weet dan veranderen de verhoudingen. Als dan de ander vreemd zou gaan om in evenwicht te komen dan klopt het niet want de ander gaat 'met toestemming' vreemd.
Pippeltje schreef op 24-07-2022 om 16:07:ja
Maar zo werkt het natuurlijk ook niet; dat je zelf dan even vreemd gaat en dat je dan 'kiet' staat.
Het punt is dat degene die vreemd gaat de controle heeft en de ander van niets weet. Zodra de ander het weet dan veranderen de verhoudingen. Als dan de ander vreemd zou gaan om in evenwicht te komen dan klopt het niet want de ander gaat 'met toestemming' vreemd.
Ja ik weet niet of ze het zo bedoelde hoor. Misschien bedoelde ze wel ook stiekem vreemdgaan en zo inzien dat het niet veel voorstelt. enfin ik kon het ook niet maar ik begrijp de gedachte ergens wel als het om een keer vreemdgaan gaat.
Gelukkig is hier weer de zon te zien. Gespannen en onrustige tijden zijn overgevaren nu dochter geslaagd en wel haar studie heeft afgerond; was altijd een duw in de rug om in belang van de kinderen en hun studie het niet op een scheiding te laten uitkomen ( nog een extra belasting voor studie dochter). Het maakte dat we tijd kregen om tot inzicht te komen waar we nu eigenlijk mee bezig waren en zijn; is onze band sterk genoeg om in te geloven dat we er uit komen..
Nu de kinderen een belangrijke fase hebben afgesloten, zie je hoe de spannende afronding van de studie ( welzijn van je kind) ons beiden in de greep heeft gehouden; mijn man kon heel ongevoelig en egocentrisch uit de hoek komen, zich richtend op andere zaken waar hij wel ‘invloed’ op had. Hij heeft gezien dat dochter, met mijn hulp, lukte een belangrijke fase af te ronden. Ik merk dat dit hem niet is ontgaan en dit laat blijken door meer betrokkenheid naar gezin te tonen en ook meer ontspannen is en weer in een toekomst durft te geloven. Als je aan een toekomst wenst te denken, heb je daar twee voor nodig. Omschakeling bij man is nodig, zo ook een inzet van mijn kant. Two to tango.
Man gaf voorheen aan dat het belangrijk was dat ik die pijnlijke tijd uit verleden ging loslaten, dat wilde ik destijds ook en daar was ik ook mee bezig, ware het niet dat vanuit zijn kant, aspecten weer belicht werden terwijl die maakten dat ‘loslaten’ stokte. Soms ziet een ander dat niet; ja, roepen dat het belangrijk is dat je verleden tot verleden laat, en ondertussen de beerput openen zonder te beseffen wat ze aan het doen zijn.
Maar goed, het gevoel dat je als echtpaar dichter bij elkaar komt als betrokkenheid weer aanwezigheid is, is reden genoeg om weer naar elkaar te kunnen kijken.
Maar helemaal afgesloten is het natuurlijk nooit, als je hebt meegemaakt hoe iemand kan veranderen.
Pippeltje schreef op 24-07-2022 om 16:07:
Maar zo werkt het natuurlijk ook niet; dat je zelf dan even vreemd gaat en dat je dan 'kiet' staat.
Het punt is dat degene die vreemd gaat de controle heeft en de ander van niets weet. Zodra de ander het weet dan veranderen de verhoudingen. Als dan de ander vreemd zou gaan om in evenwicht te komen dan klopt het niet want de ander gaat 'met toestemming' vreemd.
Dit is ook wat onze therapeut zei aan het begin van onze therapie. Ga niet uit wraak ook maar even vreemd. Je doet jezelf er ook tekort mee, er ontstaan alleen nog maar meer gevoelens die mogelijk in de weg gaan zitten.
Ik heb er trouwens niet eens over gedacht toen haha. Zat al veel te veel met mezelf in de knoop. Zou ik ook nog eens op zoek moeten naar een slachtoffer voor sex, neuh, zat er niet in haha.
Mamame schreef op 31-07-2022 om 12:12:
[..]
Dit is ook wat onze therapeut zei aan het begin van onze therapie. Ga niet uit wraak ook maar even vreemd. Je doet jezelf er ook tekort mee, er ontstaan alleen nog maar meer gevoelens die mogelijk in de weg gaan zitten.
Ik heb er trouwens niet eens over gedacht toen haha. Zat al veel te veel met mezelf in de knoop. Zou ik ook nog eens op zoek moeten naar een slachtoffer voor sex, neuh, zat er niet in haha.
ja maar de persoon die het zei, bedoelde het helemaal niet als wraak. Meer als 'je maakt er een groot ding van maar als je het zelf doet, merk je dat het niet zo'n big deal was en is de dynamiek dader slachtoffer die je nu hebt getransformeerd in evenwicht. Ze gaf aan dat de bedrieger het niet eens zou hoeven weten om dat te laten gebeuren.
Ik snapte wel wat ze bedoelde maar kon het ook niet en zat ook te veel in de knoop maar ik bleef daarmee wel in de slachtoffer rol als ik het achteraf bekijk
Heel erg bedankt voor de reacties allemaal. Waar jullie me bij kunnen helpen is een goede vraag, ik denk dat het al heel fijn is dat jullie een luisterend oor bieden en vanuit verschillende kanten naar mijn verhaal kijken.
Momenteel merk ik dat ik vooral aan het aantrekken en afstoten ben. Ik wil graag dat weer meer naar elkaar toe groeien, maar zodra dat echt gebeurt, benauwt het me en duw ik hem weer weg. Ik kan dan behoorlijk vanuit emotie reageren. Hij laat alles over zich heen komen, is geduldig, geeft nooit een sneer terug.
Het doet nog ontzettend pijn op dit moment waardoor het lastig is om vooruit te kijken. Voor mijn gevoel wil hij juist met volle snelheid vooruit en gaat het voor mij veel te snel. Dat is ook wat ik aan geef naar hem toe en dan geeft hij wat gas terug (voorbeelden zijn verre reizen willen maken samen, mij nu wel ten huwelijk willen vragen, grote aankopen willen doen, etc.)
Het patroon van pleasen en aardig gevonden willen worden is voor mij inderdaad iets dat lastig te doorbreken is en iets dat al in mijn vroege kindertijd is ontstaan met een moeder die mij het gevoel gaf nooit genoeg te zijn en die het lastig vond om haar affectie, warmte en genegenheid voor haar kinderen te tonen.
Lastig allemaal..
Ach ja mijn man deed dat ook: grote dingen willen plannen. Nieuwe auto. Verbouwing Wat voor hem dan zei: jij wil mij. Ik wil jou. Voor mij ook te snel. Geef dat gewoon feitelijk terug. Dat je eerst stabiel wil zijn in jullie relatie. Dat je niks groots wil plannen. Maar plan wel wat kleine vakanties met hem. Dat is ook goed, even uit de waan van de dag. Wij deden wat weekendjes weg. Goed voor binden. Voor beiden.
Over zelf ook vg. Ik heb er wel aan gedacht. Vanuit idee dat ik dan zelf snap dat je van je partner kan houden en toch affaire doet. Want dat begrijp ik nog steeds amper. Keer sex wel maar jarenlange affaire niet. Maar ik merk dat monogamie voor mij werkt. En niet sex met ander. Zeker niet als wraak of experiment. Ik denk dat het alleen maar complexer kan worden. Vrouwen worden vaak verliefd. Of denken het te zijn. Stel dat ik daar ook nog mee moet gaan dealen 😳.
Iemand hier wel gedaan?
Mamavantweeee schreef op 03-08-2022 om 08:54:
Heel erg bedankt voor de reacties allemaal. Waar jullie me bij kunnen helpen is een goede vraag, ik denk dat het al heel fijn is dat jullie een luisterend oor bieden en vanuit verschillende kanten naar mijn verhaal kijken.
Momenteel merk ik dat ik vooral aan het aantrekken en afstoten ben. Ik wil graag dat weer meer naar elkaar toe groeien, maar zodra dat echt gebeurt, benauwt het me en duw ik hem weer weg. Ik kan dan behoorlijk vanuit emotie reageren. Hij laat alles over zich heen komen, is geduldig, geeft nooit een sneer terug.
Het doet nog ontzettend pijn op dit moment waardoor het lastig is om vooruit te kijken. Voor mijn gevoel wil hij juist met volle snelheid vooruit en gaat het voor mij veel te snel. Dat is ook wat ik aan geef naar hem toe en dan geeft hij wat gas terug (voorbeelden zijn verre reizen willen maken samen, mij nu wel ten huwelijk willen vragen, grote aankopen willen doen, etc.)
Het patroon van pleasen en aardig gevonden willen worden is voor mij inderdaad iets dat lastig te doorbreken is en iets dat al in mijn vroege kindertijd is ontstaan met een moeder die mij het gevoel gaf nooit genoeg te zijn en die het lastig vond om haar affectie, warmte en genegenheid voor haar kinderen te tonen.
Lastig allemaal..
Het is zeker lastig allemaal. Ik heb er misschien overheen gelezen, maar hebben jullie al therapie? Voor jou zelf lijkt me dat noodzakelijk. Het lijkt mij dat jij een trauma hebt opgelopen. Verder geef je zelf aan dat je moeite hebt met grenzen aangeven en bewaken, please-gedrag en aardig gevonden willen worden. Het lijkt me dat therapie jou op meer vlakken dan alleen maar je relatie gaat helpen. Dat was ook de ervaring die man en ik hadden. Wij hebben relatietherapie gedaan maar ook allebei apart therapie gehad. Ik al meteen na de melding door man, hij naar aanleiding van wat er boven kwam tijdens de relatietherapie.
Belangrijk is dat je aan je man aangeeft dat JIJ het tempo bepaalt. Zo te lezen realiseert hij zich dat ook, en accepteert hij dat. Dat is al heel fijn. En essentieel. Jij moet op elk moment bij hem terecht kunnen met vragen, woede, pijn, verdriet. En hij moet iedere keer opnieuw jou bevestigen dat hij fout zat, dat hij spijt heeft. En dan samen huilen om de puinhoop. Dat heeft mij stap voor stap geholpen bij het weer in ons huwelijk gaan geloven. Het samen door de pijn en het verdriet heen gaan. En tegelijk merken dat we elkaar steeds beter leerden kennen in de therapie, steeds beter naar elkaar en onszelf leerden luisteren. Veel aannames kwijtraken. Heel leerzame periode!
Ik wens jullie vooral veel geduld. Want het is een langdurig traject. Ik denk dat wij er alles bij elkaar wel 2 jaar over hebben gedaan om weer een beetje tot rust te komen samen en te kunnen zeggen dat we er waren, dat het goed was. En dat we de toekomst weer met vertrouwen tegemoet zagen. Maar de pijn en het verdriet gaan nooit meer helemaal weg. Dat blijven littekens. Bij jou meer dan bij je man. Al is bij ons ook bij man wel een pijnlijk litteken achtergebleven, omdat hij zoveel dingen heeft gedaan waar hij niet trots op is. Het belangrijkste in zijn leven op het spel gezet. Alleen maar omdat hij niet in de spiegel kon/durfde te kijken...
Hoi allemaal,
Ik lees al ff mee maar wil toch ook even mijn verhaal delen.
Mijn man is vreemd gegaan, vorig jaar om precies te zijn, het duurde 4/5 maanden en toen biechtte hij zelf alles op, dat was eind september. Ik weet 't nu dus al 9 maanden.
Het lijkt mss lang een affaire van 5 maanden maar hij heeft haar maar 4 keer gezien in die 5 maanden, dat is wel een belangrijk detail.
Zelf had ik wel vermoedens, ik zocht naar iets want ik voelde dat er iets mis was maar geen seconde heb ik echt gedacht hij gaat vreemd omdat ik dat nooit had verwacht denk ik maar helaas...
Hij reisdde vrij veel voor werk en toen heeft hij haar dus leren kennen en volgens hem hadden ze een klik, en hij was depri en boos zegt hij, hij vond dat ik in die tijd teveel zeurde en te vaak boos was en hem verstikte. Achteraf heeft hij wel een beetje gelijk maar ik had 't toen moeilijk na corona en gewoon met mijzelf en dat wist hij maar verder was ik dol op hem en ging 't naar mijn idee gewoon goed dus dit was een enorme shock voor mij.
Hij heeft haar na de ontmoeting nog 3 keer gezien. 1 keer is zij naar België gevlogen en hebben ze een wknd hier op hotel gezeten (ik dacht dat hij voor werk op hotel moest), 1 keer heeft hij haar gezien waar hij haar ook leerde kennen (een ander land dus) en de laatste keer was in haar eigen land bij haar thuis. Een soort vakantie liefde dus... Al was hij daar uiteraard voor werk... Maar ja om 't kort te houden, de affaire duurde dus niet lang. Wel hadden ze uiteraard telefonisch Kontakt heel die 5 maanden. Dat was ook echt wat me deed vermoeden, zijn telefoon mag opeens altijd ondersteboven en ging zelfs mee naar de wc.
Op een dag keek ik in zijn telefoon, hij was bezig met onze kids en dat was m'n moment, maar ik heb niets gevonden, enkel berichten tussen een man die ik niet ken en hem (bleek een vriend) en die berichten waren raar, 't ging over vrouwen en over slecht huwelijk en feesten... Ik vond 't raar maar kon er niets uit halen en hij was toen woedend dat ik had gekeken maar gaf geen uitleg verder. Hij deed wel heel grof tegen me in die periode, wou me nooit helpen en was er gewoonweg niet voor me maar verder was 't zoals altijd. Hij was wel heel veel weg in de avonden naar café enzo... Vond ik niet leuk en zeurde er idd wel over maar logisch ook vind ik. Ik kreeg ook geen uitleg, soms zei hij wel ik heb tijd nodig laat me met rust en ooit leg ik alles uit. Ik zat dus echt met m'n handen in 't haar. Toen hij eind september weer op reis ging naar een land waar ik bij dacht huh? Kreeg ik echt m'n vermoedens... Ook toen hij daar was nam hij de eerste 2 dagen zijn telefoon niet aan. Tot hij me opeens zelf belde en huilend alles vertelde.
Mijn wereld storrte in en kon 't niet geloven.
Mijn hart brak.
Toen hij thuis kwam stond ik te koken en aten we gewoon als gezin en 'savonds hebben we er huilend over gesproken.
Paar dagen sliep ik op de bank, daarna kwam de woedde. Ik heb hem dagen lang uitgescholden, gehuild... Ik wist niet wat te doen.
Maar weggaan kon ik niet en hij wilde mij niet kwijt dus bleef ik en ik ben er nog steeds...
Dit word erg lang maar wilde even het verhaal vertellen zonder details... Maar ja... Ik ben er dus nog steeds, en ja 't gaat wel maar ik ga kapot van binnen nog steeds en vertrouw hem voor geen meter maar ik zwijg... Hij wil er ook niet meer over praten en wil gewoon samen verder nu want oh wat hebben we veel gepraat de afg maanden! Ik snap hem wel hoor echt maar t doet nog zo'n pijn.
Zal de pijn ooit echt over gaan vraag ik me af...
Het helpt ook niet dat ik een soa heb en hiermee zit door zijn fouten, het is het hpv virus type 18, ik weet dat 't van hem komt want ik heb niemand anders ooit gehad en dat valt me zwaar want wat als 't kanker word? Ik word goed opgevolgd nu hoor en hopelijk ruimt m'n lichaam 't op maja 't weegt zo zwaar...
Sorry voor de lange tekst 🤭
Hoi Titiv,
Aller eerst wat goed dat je je verhaal en verdriet hier deelt. Daar heb je wel moed voor nodig 💋
Wat mij triggert en opvalt is de zin: Hij wil nergens meer over praten.
Dat is eigenlijk net zoiets als een bal onder water proberen te duwen. Het moment dat je hem niet meer tegen kunt houden knalt hij gigantisch hard omhoog.
Pas hier goed mee op. Het verzwijgen van alle pijn, boosheid en verdriet worden alleen maar groter is mijn ervaring. Het is heel belangrijk dat je dat erkent. En hij ook.
Dat hij er niet over wil praten wil niet zeggen dat jij je mond moet houden. Wat ik leerde bij therapie was het juist benoemen van mijn gevoelens. Bijvoorbeeld ik voel me op dit moment verdrietig, mag ik alsjeblieft een knuffel?
Het benoemen van je gevoelens is een stuk acceptatie van wat je mee hebt gemaakt.
Natuurlijk hoef je het niet constant te benoemen maar 9 mnd is niks.
Dan is alles pas geland en komt het besef steeds meer binnen. Je kijkt met een nieuw paar ogen, naar hem, naar de wereld, naar je omgeving.
Maar eerlijk, ja het slijt. Alleen duurt dat zeker een paar jaar.
Vertrouw vooral op jezelf en zorg heel goed voor jezelf.
Ik heb ervan geleerd mijn gezondheid altijd op nummer 1 te zetten en nooit meer te doen wat er van me verwacht word.
Ik volg voortaan alleen nog maar mijn eigen koers.
Mijn man heeft al mijn vragen waar ik antwoord op wilde beantwoord. Ik zal natuurlijk nooit weten of dit klopt. Maar voor nu kijk ik daar niet meer na, ik kijk naar dit moment maar dat is moeilijk als je net in het proces zit.
Het hpv virus heb ik helaas ook, met nodige bijwerkingen die ik had in het verleden. Dat maakt mij ook nog wel eens verdrietig. Maar dat is precies wat ik bedoel met je gezondheid voorop te zetten. Je doet wat je kunt.
Zijn er hulpmiddelen die je rust in je hoofd geven?
Meditatie of professionele hulp? Etc
Liefs 😘
miss1984 schreef op 04-08-2022 om 20:16:
Hoi Titiv,
Aller eerst wat goed dat je je verhaal en verdriet hier deelt. Daar heb je wel moed voor nodig 💋
Wat mij triggert en opvalt is de zin: Hij wil nergens meer over praten.
Dat is eigenlijk net zoiets als een bal onder water proberen te duwen. Het moment dat je hem niet meer tegen kunt houden knalt hij gigantisch hard omhoog.
Pas hier goed mee op. Het verzwijgen van alle pijn, boosheid en verdriet worden alleen maar groter is mijn ervaring. Het is heel belangrijk dat je dat erkent. En hij ook.
Dat hij er niet over wil praten wil niet zeggen dat jij je mond moet houden. Wat ik leerde bij therapie was het juist benoemen van mijn gevoelens. Bijvoorbeeld ik voel me op dit moment verdrietig, mag ik alsjeblieft een knuffel?
Het benoemen van je gevoelens is een stuk acceptatie van wat je mee hebt gemaakt.
Natuurlijk hoef je het niet constant te benoemen maar 9 mnd is niks.
Dan is alles pas geland en komt het besef steeds meer binnen. Je kijkt met een nieuw paar ogen, naar hem, naar de wereld, naar je omgeving.
Maar eerlijk, ja het slijt. Alleen duurt dat zeker een paar jaar.
Vertrouw vooral op jezelf en zorg heel goed voor jezelf.
Ik heb ervan geleerd mijn gezondheid altijd op nummer 1 te zetten en nooit meer te doen wat er van me verwacht word.
Ik volg voortaan alleen nog maar mijn eigen koers.
Mijn man heeft al mijn vragen waar ik antwoord op wilde beantwoord. Ik zal natuurlijk nooit weten of dit klopt. Maar voor nu kijk ik daar niet meer na, ik kijk naar dit moment maar dat is moeilijk als je net in het proces zit.
Het hpv virus heb ik helaas ook, met nodige bijwerkingen die ik had in het verleden. Dat maakt mij ook nog wel eens verdrietig. Maar dat is precies wat ik bedoel met je gezondheid voorop te zetten. Je doet wat je kunt.
Zijn er hulpmiddelen die je rust in je hoofd geven?
Meditatie of professionele hulp? Etc
Liefs 😘
Dankjewel voor je lieve reaktie ❤️
En oh wow jij hebt ook 't hpv virus? Pfff... Ik heb ook idd de nodige bijwerkingen... Ik kreeg bloedverlies na 't vrijen in april, ong 6 maanden na zijn laatste keer met haar dus ja... Reken maar uit... Ik heb ook nog een uitstrijkje gehad eind 2020 en toen had ik t nog niet dus tis duidelijk van wie 't komt, het bloedverlies is nu wel gestopt en na een echo gelukkig te weten gekomen dat er nu nog niets mis is maja dat kan nog komen... Daarmee rond lopen terwijl je het niet had hoeven hebben is gewoon zo naar en ik voel me zo vies. Ik was altijd een super leuke in bed ook, genoot van alles en nu durf ik bepaalde dingen niet meer want wat als weet je wel en we gebruiken een condoom voor 't eerst in onze relatie (17 jaar), niks mis met een condoom hoor maar ik vind 't niks en ik weet mijn man ook niet, het is gewoon Balen, dit had allemaal niet gehoeven 🤕
Dat hij er niet meer over wil praten, het is meer in de zin van hij wil niet meer over haar praten, hij wil geen vragen meer beantwoorden over haar, of soms komen er van die stomme details voorbij zoals het land waar zij woont en ik kan daar dan een opmerking over maken die dan verwijst naar haar. Heel fout van mij ik besef dat. Ik ben er ook echt mee geminderd maar heel soms kan ik 't niet inhouden of wat ook al 2 maal is voor gevallen is dat hij voor werk weer op reis moest naar dat land waar hij haar leerde kennen, ik wilde echt niet dat hij ging, en toch ging hij, ik vind dat je dat niet doet maar hij vind dat ik hem maar moet vertrouwen. Als ik laat merken dat ik ff verdriet heb dan geeft hij me wel een knuffel dat wel maar hij kan ook soms hard reageren en zeggen het is gebeurd sorry en loopt dan weg....
Ik weet dat hij t er ook moeilijk mee heeft hoor, vandaag zei hij nog sorry dat ik dit stomme mens in ons leven heb gebracht maja te laat denk ik dan in m'n hoofd. Waarom ik nu veel zwijg is omdat hij aan heeft gegeven in februari dat hij dit niet heel lang volhoud dat ik erover praat of hem beschuldig, hij zei dan wil ik je ook rust geven en dan moeten we mss beter scheiden... Dit maakte me zo bang dat ik er niet meer over durfde te praten, toch doe ik t soms of die opmerkingen wat ik net zei, hij is er nog steeds... Maar ja ergens snap ik hem wel, hij wil verder en niet meer de slechterik zijn, maar op de een of andere manier als ik zwijg en verder ga heb ik 't gevoel hij komt ermee weg wat niet waar is natuurlijk maar ja je snapt me wel denk ik...
Ik ben idd nu pas gekalmeerd na 9 maanden, nu pas lach ik terug met hem en hebben we 't soms dagen niet over haar of wat hij gedaan heeft wat eerst elke dag was. Maar hij vind bv het is AL 9 MAANDEN GELEDEN...
Ik denk ook echt dat dit jaren gaat duren en vooral 't vertrouwen is gewoon weg... Bij alles denk ik dat hij een evil gek is ofzo en plannetjes maakt achter m'n rug om, en aan de andere kant denk ik ach hij is gewoon evil laat hem maar, en dat is een rot gevoel dat je zo over je geliefde denkt, zo van hij is slecht en ik moet er maar mee leven... Terwijl ik ook weet dat hij veel van me houd en heel lief kan zijn, en dan denk ik bv weer ja maar dat is nep dat lief zijn... En zo gaat 't op en neer...
De vragen zijn hier idd onderhand allemaal beantwoord, als ze tenminste waar zijn idd maar ik heb nu wel zoiets van de details doen er niet toe, vreemdgaan en liegen is 't geweest, wat tussen hen was maakt niets uit, uiteindelijk koos hij voor mij. Gelukkig dat ik nu zo kan denken maar ik heb idd nog een lange weg te gaan vrees ik.... En idd ik ben nu heel belangrijk, mijn gezondheid, mijn lichaam, zolang ik die nu maar bescherm denk ik idd ook. Ik wou gewoon dat ik zo niet hoefde te denken en dat ik me veilig bij hem voelde zoals voor dit alles.
Liefs terug 💋
