Verder na ontrouw - deel 8

Izza schreef op 19-01-2025 om 19:48:

[..]

Als eerste heeft dat heel veel tijd nodig. Dus echt jaren. In die periode

- Gaat hij uit zichzelf naar therapie EN heeft daar een actieve inzet (anders is het zinloos)

- past de therapie ook.actief toe na afronding. Een terugval komt heel veel voor. Dat moet iemand (uit zichzelf!) Met jou bespreken.

- partner zet jou en de kinderen als prioriteit op een.

- partner laat weten waar hij is. En bespreekt de plannen (dat is dus geen toestemming vragen! Volwassen mensen nemen zelf beslissingen).

- jullie ondernemen gezamenlijke activiteiten.

- jij werkt ook aan jezelf.

En verder is het een kwestie van loslaten. Niemand heeft garanties. Als jij kiest voor voortzetting van de relatie moet je het ook kunnen loslaten. Niet continu over het verleden of over Truus beginnen. Jij kiest ervoor door te gaan. Dan moet je kunnen vergeven. Kan of wil je dat niet (sommigen hier op het forum blijven jarenlang hangen in het verdriet of wantrouwen) dan moet je stoppen.

Het laatste advies is niet juist. Dat is iets wat je samen af spreekt nl.

Als het truusalarm in mijn hoofd zit bespreken we dat. Hij ziet en voelt het meteen, zelfs 's nachts. Hij checkt vaak hoe ik mij voel. Die ruimte moet er zijn. Hij heeft levenslang en heeft het er voor over , net als ik dat heb. Ik merk doordat ik erover praat met hem en we er samen om kunnen huilen, hij keer op keer antwoord geeft dat er steeds meer heelt. 

Maar misschien werkt voor anderen het er niet meer over te hebben. Voor mij iig niet.. Ik ben sowieso een prater en ga vaak heel diep. Dat wist en weet hij.

Als de liefde blijft winnen dan komt het goed 🙏

LifeEvent! schreef op 20-01-2025 om 00:29:

[..]

Het laatste advies is niet juist. Dat is iets wat je samen af spreekt nl.

Als de liefde blijft winnen dan komt het goed 🙏

Je kan een relatie ook kapot praten. Op een gegeven moment moet je ook verder en het verleden laten rusten. Ben het met Izza eens. Als je er voor gaat laat het verleden met rust. Het is geweest.

Renate46 schreef op 20-01-2025 om 07:31:

[..]

Je kan een relatie ook kapot praten. Op een gegeven moment moet je ook verder en het verleden laten rusten. Ben het met Izza eens. Als je er voor gaat laat het verleden met rust. Het is geweest.

Het verleden is een onderdeel van het heden. Je kan ook samen verder gaan, geleerd van en gevormd door het verleden. Dat is iets anders als wat hij heeft gedaan gebruiken om mijn zin te krijgen (omdat hij vol schuldgevoel zit) of hem het voor de voeten te gooien tijdens een ruzie. 

Vergeving betekent niet dat je het er nooit meer over mag hebben. Hoe je dat doet, op een goede manier erover praten, leer je tijdens therapie. 

Anna Cara schreef op 20-01-2025 om 08:56:

[..]

Dit zijn goede tips. Met uitzondering van het laatste over moeten vergeven. Je moet niks. Ik ben verder gegaan maar weet ondertussen dat sommige dingen onvergeeflijk zijn. Dit zijn diepe blauwe plekken die er nog zijn.

Ik ben nu jaren verder. Vertrouwen zal nooit meer terugkomen zoals daarvoor. Vooral niet door de terugval na uitkomen en beloftes van monogamie weer verbreken. En mijn man kan niets doen om dat gevoel weg te poetsen. Los van de tips hierboven. Vooral zeggen wat je doet én doen wat je zegt is belangrijk. En nooit meer onbetrouwbaar blijken (waaronder liegen over contact vrouwen)

Goed nieuws over niks voelen, been there na uitkomen terugval. Dat gaat voorbij. Het is inderdaad bescherming. Maar het kan 2 kanten op. Of je bent echt klaar want liefde én houden van is vernietigd. Of na tijd komt gevoel weer terug. Geef het tijd dan weet je het vanzelf...

Xxx

Ja, mijn gevoel voor hem was vernietigd, dacht ik maar het lag begraven onder een dikke laag woede en walging. Dat heeft mij in de eerste fase ook overeind gehouden. Boosheid op en van hem en truus walgen, is beter te hanteren dan diep verdriet en pijn te voelen. Maar ik wilde na een paar maanden geen bittere vrouw zijn en worden en voor mijn kinderen ouders zijn die met elkaar kunnen praten en elkaar zien ipv op een afgesproken plek de kinderen van de ene in de andere auto over laten stappen. Dus ben ik onder begeleiding van mijn en zijn psycholoog met hem af en toe een sessie in gesprek gegaan. Er kwam langzaam een gevoel van missen. Dat missen was de vertaling van liefde voor mij. Ik heb mijzelf niets opgelegd en ook naar hem en de kinderen uitgesproken dat we op reis zijn naar elkaar in de hoop dat we elkaar ergens kunnen vinden, wat niet betekent dat we samen verder reizen als geliefden maar wel als ouders. Dat gaf rust. Voor mijn man's gevoel bleef de deur daardoor op een kier waardoor hij hoop hield. Hij verzorgde ondertussen mijn wonden en we leerden heel veel over onszelf. Na ruim een jaar wist ik steeds sterker dat ik hem niet kwijt wilde, veel van hem hield hem enorm miste in het dagelijks leven en durfde ik de stap naar samenwonen weer aan. Voor een ander is dat proces sneller of anders maar ik denk dat tijd wel een hele belangrijke is. 

Nu we weer samen wonen betekent het niet dat er een streep onder moet staan zoals Izza zegt maar zijn we nu samen op reis als geliefden gericht op de toekomst. De littekens zijn niet weg te poetsen er is nog steeds pijn en verdriet op sommige momenten. Dat dat er mag zijn voor allebei maakt, dat we samen verder kunnen. 

En vergeven is een proces!

LifeEvent! schreef op 20-01-2025 om 00:29:

[..]

Het laatste advies is niet juist. Dat is iets wat je samen af spreekt nl.

Als het truusalarm in mijn hoofd zit bespreken we dat. Hij ziet en voelt het meteen, zelfs 's nachts. Hij checkt vaak hoe ik mij voel. Die ruimte moet er zijn. Hij heeft levenslang en heeft het er voor over , net als ik dat heb. Ik merk doordat ik erover praat met hem en we er samen om kunnen huilen, hij keer op keer antwoord geeft dat er steeds meer heelt.

Maar misschien werkt voor anderen het er niet meer over te hebben. Voor mij iig niet.. Ik ben sowieso een prater en ga vaak heel diep. Dat wist en weet hij.

Als de liefde blijft winnen dan komt het goed 🙏

Ik bedoel meer dat je op een gegeven moment verder moet gaan. Het is iets uit het verleden en dat is geweest. Het er regelmatig over hebben betekent dat je het niet hebt afgesloten. Alles is tijdens en buiten de therapie gezegd. Als jij er continu mee bezig blijft of er zelfs triggers zijn kom je er nooit los van. Je wilt verder dan moet je dat ook doen. Tuurlijk kan je er een keer aan denken. Maar continu in herhaling vallen is niet vergeven en doorgaan. 

Izza schreef op 20-01-2025 om 10:24:

[..]

Ik bedoel meer dat je op een gegeven moment verder moet gaan. Het is iets uit het verleden en dat is geweest. Het er regelmatig over hebben betekent dat je het niet hebt afgesloten. Alles is tijdens en buiten de therapie gezegd. Als jij er continu mee bezig blijft of er zelfs triggers zijn kom je er nooit los van. Je wilt verder dan moet je dat ook doen. Tuurlijk kan je er een keer aan denken. Maar continu in herhaling vallen is niet vergeven en doorgaan.

Ja maar wat versta jij dan onder vergeven? Een daad van wilskracht? Je dwingt jezelf er nooit meer over te praten ook al voel je je bang, verdrietig en onzeker? En die gevoelens dan maar wegdrukken? Klinkt rationalistisch, heb je het zelf gekund? Ik ken geen mensen waarbij er vreemd gegaan werd en die na een tijdje zeiden: 'zo en nu gaan we gezellig verder en ik praat er nooit meer over ook niet als ik flashbacks heb'

Is vergeving niet eerder een eindresultaat van alle emoties doorgemaakt hebben? Het trauma gevoel, het verdriet, de kwaadheid, en de angst omdat je iemand niet meer kunt vertrouwen? en dan, na dat alles weer tot rust komen juist omdat alles op tafel mocht liggen komt er een berusting die je ook vergeving kan noemen

En kan je de ander wel vergeven? Is het niet zo dat je alleen jezelf kan vergeven omdat je dacht dat je minderwaardig was door het gedrag van die ander?

(bij dit alles wel de kanttekening dat als alles is doorlopen en je blijft getraumatiseerd, je denk ik moet overwegen om de relatie te stoppen)

Izza schreef op 20-01-2025 om 10:24:

[..]

Ik bedoel meer dat je op een gegeven moment verder moet gaan. Het is iets uit het verleden en dat is geweest. Het er regelmatig over hebben betekent dat je het niet hebt afgesloten. Alles is tijdens en buiten de therapie gezegd. Als jij er continu mee bezig blijft of er zelfs triggers zijn kom je er nooit los van. Je wilt verder dan moet je dat ook doen. Tuurlijk kan je er een keer aan denken. Maar continu in herhaling vallen is niet vergeven en doorgaan.

Wat is continu? 

De een vindt dat als het er elke dag over gaat en de ander als het eens in de maand is. Die zin "continu in herhaling vallen is niet vergeven en doorgaan" hoor ik in verhalen hier en om mij heen sommige bedriegers zeggen. Dat is destructief voor herstel!!

 Het proces van vergeven gaat zo snel als de langzaamste gaat is een belangrijk advies van oa Ferdinand Bijzet. En als dat proces door beiden gesteund en gedragen wordt is het oké!! 

Triggers blijven er ook als ik was gescheiden, bv een lied, een foto, een beeld, een geur, een uitspraak noem het maar op. Nu kan ik erover praten met hem en soms kies ik er ook voor om dat niet te doen omdat ik er geen behoefte aan heb en het weer weg gaat of dat ik de gedachte niet in negativiteit wil laat WINNEN maar als dat even allemaal niet lukt omdat ik slecht in mijn vel zit door oa hormonen of stress of wat dan ook is het voor mij vaak heilzaam om het dan wel te bespreken. 

En ik vind het ook logisch dat die gedachten er zijn. Echter de tegenhanger is ontdekken dat er ook weer heel veel fijne momenten zijn samen en ik kan genieten van ons gezin, met elkaar bij vrienden zijn en die gedachten er niet zijn of even vluchtig maar weer wegwaait. Dat maakt dat ons huwelijk de moeite waard is en een kans wil geven samen deze weg te gaan. 

Het is de moeilijkste weg werd gewaarschuwd. Het is makkelijker verder te gaan zonder veroorzaker van de huwelijkscrisis en je te richten op een andere partner. Maar DAT is toch voor ieder persoonlijk?  Ik zie aan de mensen die de "makkelijke weg" hebben gekozen nog veel bitterheid of/en er ook mee bezig blijven. Neem jouw bijdragen bv al jaren op dit forum. Als het echt afgesloten was geweest zoals jij zegt en dat te hebben gedaan door weg te gaan bij de veroorzaker van je pijn, was je hier niet zo aktief geweest in je bijdragen want je bent immers een ander leven begonnen en hebt het afgesloten zoals je zelf zegt. 

Tenzij je missie is een open relatie te promoten en hier ingang denkt te vinden?

@MRI
Ik licht dit stukje door jou geschreven er even uit. Heel erg raak omschreven vind ik. Dank je wel. 



"Is vergeving niet eerder een eindresultaat van alle emoties doorgemaakt hebben? Het trauma gevoel, het verdriet, de kwaadheid, de angst dat je diegene niet meer kunt vertrouwen? en dan, nadat alles weer tot rust gekomen is, juist omdat alles op tafel mocht (en mag) liggen?"

LifeEvent! schreef op 20-01-2025 om 11:23:

[..]

Het is de moeilijkste weg werd gewaarschuwd. Het is makkelijker verder te gaan zonder veroorzaker van de huwelijkscrisis 

Ja dat is dus flauwekul. Mensen hebben geen idee hoe moeilijk het is om een relatie te verbreken met iemand van wie je nog zielsveel houdt maar na jaren proberen ziet dat je niet uit het wantrouwen en de pijn zal geraken. En dan alleen verder te moeten terwijl je van elkaar hield? Nee noem dat ajb niet de makkelijkste weg om je eigen ego te boosten. 

MRI schreef op 20-01-2025 om 11:36:

[..]

Ja dat is dus flauwekul. Mensen hebben geen idee hoe moeilijk het is om een relatie te verbreken met iemand van wie je nog zielsveel houdt maar na jaren proberen ziet dat je niet uit het wantrouwen en de pijn zal geraken. En dan alleen verder te moeten terwijl je van elkaar hield? Nee noem dat ajb niet de makkelijkste weg om je eigen ego te boosten.

Even voor de helderheid MRI, ik noem dat niet de makkelijkste weg! Dat wordt gezegd oa door therapeuten. Lees ik ook in de vele geschreven artikelen hierover of hoor ik in podcasts. Maar ook "vrienden" kennissen (en een Izza) die mij geadviseerd hebben hun voorbeeld te volgen omdat dat uiteindelijk je veel meer oplevert dan blijven. 

Het lijkt mij helemaal niet de gemakkelijkste weg maar net zo moeilijk getuige wat ik erover schreef! 

LifeEvent! schreef op 20-01-2025 om 11:23:

[..]

Neem jouw bijdragen bv al jaren op dit forum. Als het echt afgesloten was geweest zoals jij zegt en dat te hebben gedaan door weg te gaan bij de veroorzaker van je pijn, was je hier niet zo aktief geweest in je bijdragen want je bent immers een ander leven begonnen en hebt het afgesloten zoals je zelf zegt.

Tenzij je missie is een open relatie te promoten en hier ingang denkt te vinden?

Is deze sneer nu echt nodig om je eigen mening kracht bij te zetten?

Ik ben ook actief in dit topic, dus houdt dat dan ook in dat ik verbitterd ben en/of het nooit heb afgesloten? 

Ik begrijp best wat Izza bedoelt, al mis ik regelmatig de nuance in haar bijdragen. MRI licht dat bijv mooi toe.

Rouwen is voor iedereen persoonlijk, er is geen handleiding voor. Zo kun je rouwen als een relatie overgaat, maar ook rouwen over het feit dat een relatie niet meer is/wordt hoe deze was als men besluit wél samen te blijven.

Al is het niet vergelijkbaar, maar als je jaren later nog soms rouwt om een overleden persoon wordt dit als ‘normaal’ beschouwd. Maar rouwen om een traumatische gebeurtenis, zoals oa vreemdgaan, dat zou dan not-done zijn? Raar, want wie bepaalt dat? Niemand schrijft hier dat het dagelijks/wekelijks/maandelijks is, toch?

LifeEvent! schreef op 20-01-2025 om 12:02:

[..]

Even voor de helderheid MRI, ik noem dat niet de makkelijkste weg! Dat wordt gezegd oa door therapeuten. Lees ik ook in de vele geschreven artikelen hierover of hoor ik in podcasts. Maar ook "vrienden" kennissen (en een Izza) die mij geadviseerd hebben hun voorbeeld te volgen omdat dat uiteindelijk je veel meer oplevert dan blijven.

Het lijkt mij helemaal niet de gemakkelijkste weg maar net zo moeilijk getuige wat ik erover schreef!

Maar je zegt toch Het (blijven) is de moeilijkste weg werd gewaarschuwd. Het is makkelijker verder te gaan zonder veroorzaker van de huwelijkscrisis ?

Nou ja, daar bleef ik even op hangen. Nu ik je bericht overlees, zie ik dat je beide situatie tegen elkaar afweegt en naast de triggers ook fijne dingen ziet in blijven

LifeEvent! schreef op 20-01-2025 om 11:23:

[..]

Wat is continu?

De een vindt dat als het er elke dag over gaat en de ander als het eens in de maand is. Die zin "continu in herhaling vallen is niet vergeven en doorgaan" hoor ik in verhalen hier en om mij heen sommige bedriegers zeggen. Dat is destructief voor herstel!!

Het proces van vergeven gaat zo snel als de langzaamste gaat is een belangrijk advies van oa Ferdinand Bijzet. En als dat proces door beiden gesteund en gedragen wordt is het oké!!

Triggers blijven er ook als ik was gescheiden, bv een lied, een foto, een beeld, een geur, een uitspraak noem het maar op. Nu kan ik erover praten met hem en soms kies ik er ook voor om dat niet te doen omdat ik er geen behoefte aan heb en het weer weg gaat of dat ik de gedachte niet in negativiteit wil laat WINNEN maar als dat even allemaal niet lukt omdat ik slecht in mijn vel zit door oa hormonen of stress of wat dan ook is het voor mij vaak heilzaam om het dan wel te bespreken.

En ik vind het ook logisch dat die gedachten er zijn. Echter de tegenhanger is ontdekken dat er ook weer heel veel fijne momenten zijn samen en ik kan genieten van ons gezin, met elkaar bij vrienden zijn en die gedachten er niet zijn of even vluchtig maar weer wegwaait. Dat maakt dat ons huwelijk de moeite waard is en een kans wil geven samen deze weg te gaan.

Het is de moeilijkste weg werd gewaarschuwd. Het is makkelijker verder te gaan zonder veroorzaker van de huwelijkscrisis en je te richten op een andere partner. Maar DAT is toch voor ieder persoonlijk? Ik zie aan de mensen die de "makkelijke weg" hebben gekozen nog veel bitterheid of/en er ook mee bezig blijven. Neem jouw bijdragen bv al jaren op dit forum. Als het echt afgesloten was geweest zoals jij zegt en dat te hebben gedaan door weg te gaan bij de veroorzaker van je pijn, was je hier niet zo aktief geweest in je bijdragen want je bent immers een ander leven begonnen en hebt het afgesloten zoals je zelf zegt.

Tenzij je missie is een open relatie te promoten en hier ingang denkt te vinden?

Het is absoluut niet de moeilijkste weg wat mij betreft. Je kunt immers in je vertrouwde leven blijven hangen. Niemand hoeft er iets van te weten als jij dat niet wil. En je gaat door met je relatie en leven op een manier die bij je past. Voor sommigen is dat een betere relatie. Anderen worden broer en zus. 

Een relatie verbreken is moeilijker in de zin dat je opeens zelfstandig alles moet doen. Je kunt niet terugvallen op een partner maar staat op eigen benen. En vaak ook nog met kinderen. Natuurlijk is er verdriet na een breuk. Dat vraagt veel van mensen. Velen gaan snel terug in een relatie omdat ze het niet aankunnen alleen te zijn. En voor velen is dat ook een belangrijke reden om te blijven. 

Promotie van open relaties doe ik niet aan. 

LifeEvent! schreef op 20-01-2025 om 12:02:

[..]

Even voor de helderheid MRI, ik noem dat niet de makkelijkste weg! Dat wordt gezegd oa door therapeuten. Lees ik ook in de vele geschreven artikelen hierover of hoor ik in podcasts. Maar ook "vrienden" kennissen (en een Izza) die mij geadviseerd hebben hun voorbeeld te volgen omdat dat uiteindelijk je veel meer oplevert dan blijven.

Het lijkt mij helemaal niet de gemakkelijkste weg maar net zo moeilijk getuige wat ik erover schreef!

Zoveel therapeuten Zoveel meningen. De waarheid bestaat niet. En uiteindelijk pas jij toe wat bij jou past. Dus als je blijft luister je natuurlijk naar die adviezen. 

Ik vind alle ervaringen waardevol. Van mensen die zelf verder gaan en van mensen die blijven. Juist die verschillende ervaringen maken het interessant. Er is geen goede keuze. Iedereen reageert vanuit zijn eigen ervaring. Ik wijs inderdaad op mensen die langdurig blijven hangen in triggers en verdriet. Uiteindelijk is dat een eigen keuze. En is het goed na te denken of een situatie nog gezond is. 

Als jij graag wilt blijven is dat prima. Het is jouw leven.