Verder na ontrouw - deel 8

Hallo, ik lees al een poosje mee omdat ik veel behoefte heb aan hoop. Na 5 maanden geleden ontdekt te hebben dat mijn man vreemd ging is mijn leven compleet op zijn kop komen te staan. We zijn samen gebleven en willen samen verder naar het is zo moeilijk en ik heb dus behoefte aan verhalen van anderen die wat verder zijn, om zo hoop op een goede afloop te houden.
Mijn man heeft 5 weken met een collega geappt en vervolgens hebben zij gedurende drie weken op het werk gezoend als zij de kans hadden. Na 3 weken hadden ze een tweedaagse met hotelovernachting en zijn ze samen daarheen gereden en hebben ze elkaar in het hotel opgezocht. Hij is op die kamer door haar bevredigd. Vervolgens hebben ze apart geslapen omdat mijn man ineens merkte dat hij daar weg wilde en ben ik er de dag erna achter gekomen. Ik heb heel veel app berichten en mails gelezen. Ze verklaarden elkaar de liefde, mijn man deed stoer (schreef dingen die totaal haaks staan op zijn principes) en soms kil over mij. Het was over en weer zeer aanstellerig en leek op liefde. De berichten doen erg pijn. Naast al het andere. Het ongeloof zit nog steeds in me. Mijn man? Hoe kan dit? Ik vertrouwde hem zo, omdat het een lieverd is. En toch dit? Hij heeft zijn baan opgezegd en haar nooit meer gezien.
We hebben samen relatietherapie en daarin hebben we al snel veel geleerd over onze relatie. We dachten beide dat die goed was, want er was veel liefde. Maar we waren vooral samen goed in ons gezin draaiend houden en hadden het vooral heel fijn met zijn vijven (we hebben 3 kinderen). Ons leven was gezellig en warm, maar we waren niet met elkaar in verbinding. Mijn man draagt zware trauma’s uit zijn jeugd mee en dit heeft hem mede gevormd en naar we nu weten het constante gevoel gegeven er niet echt toe te doen. Toen op zijn werk bepaalde spanning en werkdruk wegviel en ik thuis aangaf moeite te hebben met zijn negativiteit, voelde hij zich nog minder nodig en belangrijk. En hij praatte niet. Gevoelens stopte hij al zijn hele leven zoveel mogelijk weg. Op zijn werk had hij al een poos contact met een collega (die zelfs wat op mij lijkt). Het was collegiaal contact maar wel op een “ouwehoerderig toontje” dus met kwinkslagen en hier en daar iets flirterigs. Toen mijn man Corona had, zocht ze ineens ook contact met hem toen hij thuis was. En ook tijdens de kerstvakantie. Of hij een leuke vakantie had enz. Toen ze half januari aangaf dat ze liever wilde appen omdat ze bang was dat mensen van ICT mee konden lezen via hun interne chatprogramma, besefte mijn man dat ze hem leuk vond en dit voelde goed. Gaf hem een ego boost en dus vond hij haar daardoor ineens ook een stuk leuker. Het appen begon en hij wilde het contact vast houden om zich beter te blijven voelen. Zij bleef maar vragen stellen (haar opleiding en functie zijn zodanig dat ze hier beter in is dan de gemiddelde Truus) en mijn man voelde zich gehoord. En zo ging het dus van kwaad tot erger. Geleidelijk en omdat zij ook getrouwd was en moeder, leek het geen echt gevaar. Nou mooi wel dus… ze daagde hem uit om langs te komen voor koffie. Hij ging. En toen zoende ze hem de volgende dag en vanaf dat moment was het hek van de dam. Dit maakte lustgevoelens in hem los die sterker waren dan zijn principes of schuldgevoel. De dag daarna zaten wij samen in het ziekenhuis voor een onderzoek naar een knobbeltje in mijn borst (viel allemaal mee gelukkig) en ik merkte niks!!! Hij geeft aan dat het een soort verslaving leek en dat hij niet verliefd op haar was.
Ik ben mijn geweldige baan verloren door deze situatie omdat mijn werk een bepaalde samenhang heeft met haar functie en ook mijn man heeft nu ander werk. Ons leven is compleet anders. Ik heb 6x in de week kans haar tegen te komen. Dit vind ik vreselijk. Ik heb een ptss opgelopen en ervaar de hele dag triggers en malende gedachten. Mijn lijf zit vol spanning. Het is zwaar.
Lang twijfelde ik over wat ik wil. De boosheid maakte dat ik weg wilde. Ik ben financieel onafhankelijk dus ik heb ook de mogelijkheden om weg te gaan. Maar ik bleef. Eerst uit angst en paniek. Maar sinds kort voel ik weer liefde voor hem. En angst om hem te verliezen is er ook. Hij doet enorm zijn best om te herstellen wat stuk is. Maar echt herstellen lukt niet natuurlijk. We moeten verder op een andere manier. Ik was een dromer en vond het plaatje van onze liefde zoals dat in mijn hoofd zat, zo speciaal. Ik mis dat dromerige en naïeve. Ik voel me somberder en kan minder van het leven genieten. Mijn man kan ik maar moeilijk geloven omdat hij lange tijd moeite had de volledige waarheid te vertellen: pas na 3 maanden werd meer duidelijk maar toen heeft hij het verhaal juist nog groter dan de realiteit gemaakt. Ik heb toen namelijk gezegd dat ik haar ging bellen en als ze dan iets zou zeggen wat hij niet had verteld, ik bij hem weg zou gaan. Ik voelde dat ik niet alles wist. Hij was bang dat zij hem overal de schuld van zou geven en heeft toen alles opgeblazen… daardoor is de brei in mijn hoofd alleen maar groter geworden. Terwijl die Truus (eigenlijk nog een te lief woord) juist zei dat hij geen versierder was en ze “maar” 2 weken vreemd gingen.
Maar er zijn ook goede dingen. Ons ingekakte intieme leven is levendiger dan ooit. We praten meer, mijn man voelt eindelijk zijn emoties en gevoelens en hij is zorgzaam en zacht voor me. Hij staat voor me klaar als ik hem nodig heb. Hij maakt veel tijd voor ons. En hij heeft naast de relatietherapie ook therapie voor hemzelf. Ik trouwens ook, oa traumatherapie. We doen ons best. En daarin zie ik schoonheid. Maar ik blijf zo bang dat we het niet redden. Inmiddels is me wel duidelijk dat ik niet zonder hem wil.
Wat een verhaal… ik hoop dat iemand de moeite wil nemen het te lezen en me wil steunen en hoop kan bieden. Dank jullie wel. En veel sterkte voor iedereen die in deze situatie zit.

Peet52! schreef op 15-08-2022 om 00:47:

Ik sta nu op het punt om op te geven. Denk dat het vertrouwen nooit meer terugkomt.
Anderhalf jaar keihard gewerkt. Althans dat dacht ik. Ik besef nu dat ik in de overlevingmodus heb geleeft. De triggers blijven komen. Ik vraag me nu dus af of ik er zelf gelukkiger van word om te blijven en verder te vechten. Of toch alleen verder te gaan.
We zijn dit jaar 30 jaar samen dus het gemis zal enorm zijn en het loslaten ontzettend moeilijk.
Voordat we besloten dat we verder gingen na het uitkomen vreemdgaan had ik zelf nooit gedacht dat ik er enigzins over na zou denken om met de relatie verder te gaan.
Ik ben zelf nu wel van mening dat er op een gegeven moment een punt moet zijn dat je het achter je kunt laten...maar dat is dus zo moeilijk. Ben bang dat het me nooit zal lukken.
Die rollacoaster van gevoel en emoties zijn nu nog net zo heftig als anderhalf jaar geleden. Ben als persoon ook wel veranderd. Ben veel opener geworden zowel positief als negatief. Ik zoek echt overal wat achter maar uit dit ook naar mijn man toe. Hij blijft zeggen dat hij niet opgeeft en er alles voor over heeft

Hoe ervaren jullie dit. Hebben jullie al het verdriet en de pijn ervoor over.

Ik heb al vaak meegelezen met dit forum. Zelf nog nooit wat geplaatst.
Gr Petra

Ik snap je helemaal, ook ik wil vaak opgeven, en dan weer niet, echt een rollercoaster

Ook ik had nooit gedacht dat ik zo iemand nog een kans zou geven, dus ik schaam me soms ook een beetje, zo van, ben ik echt zo zwak?? Maar uiteindelijk is dat natuurlijk niet zo, 't bewijst enkel hoe sterk we zijn dat we hen een kans geven en hoe zwak zij waren om vreemd te gaan. 

Ik las vandaag nog een tekst die zei, vergeven is niet dat die persoon ermee weg komt maar dat jij verder gaat met leven... Vond ik wel een mooie, mss heb je er iets aan, mss hebben wij er iets aan hier allemaal...

Ik wil zo graag weer vertrouwen en gerust zijn maar het is zwaar, gister avond hing hij weg met vrienden, terrasje doen, om 23 u stuurde ik en is 't leuk? Hoelaat denk je thuis te zijn of moet ik niet op je wachten? Hij stuurde ik kom zo... Om half 2 was hij er nog niet en ik maar wakker liggen natuurlijk... Om 2 u kwam hij thuis met dat 't te gezellig was en dat hij vergat me dat te laten weten en dan denk ik jeetje hoe moeilijk is 't om ff te berichten dat je toch laat komt... Want nu denk ik van alles... Dingen die ik niet wil denken... Een vriendin van me zei ja maar jij moet ook niet sturen wanneer kom je naar huis, tja mss is dat zo... Maar ik weet niet beter, dit doe ik al heel onze relatie lang en hij vind 't ook niet erg maar is gewoon altijd al zo laks geweest met dingen laten weten, ook voor 't vreemdgaan maar nu denk ik van alles en vroeger niet. Heel frusterend! 

Hier ook een man die beloofd niet op te geven, dat hij mij echt nooit zou kunnen loslaten etc maar wat heb je aan die woorden als hij ook leugens kon vertellen....

Ik hoop oprecht dat je toch hier uit komt en 't een plek geeft en hopelijk leren we terug te vertrouwen maar ik denk en vrees dat het altijd een wond zal blijven.

Sterkte xxx

Ik herken het gevoel. Soms denk ik zeker te weten dat ik moet stoppen en begin ik al na te denken over hoe we dat moeten regelen met het huis etc. De volgende dag lijkt alles anders. Ik las ergens dat liefde een keuze is en dat het beste is om elke dag die keuze voor elkaar opnieuw te maken. Want dan doe je je best en blijf je er aandacht aan besteden. Hiermee troost ik mezelf dan maar.
@titiv Ik vind eigenlijk dat je van je man mag verwachten dat hij laat weten waar hij is, met wie en wanneer hij thuis komt. Juist als hij je bedrogen heeft, hoort hij je gerust te stellen. Het mag niet zo zijn dat hij een avond plezier maakt ten koste van jou. Jij vraagt niet teveel. Hij hoort uit eigen beweging rekening te houden met jouw gevoelens en de gevolgen van zijn ontrouw te dragen. 

Grutto, heb vooral geduld met jezelf. Het is pas 5 maanden geleden, en jullie hele wereld staat op zijn kop. Allebei een nieuwe baan, allebei therapie, alles is in een constante staat van flux. Geef jezelf en je man de tijd en ruimte om alle emoties te ervaren, door te worstelen en alles te laten bezinken. Mijn mantra is altijd geweest, scheiden kan altijd nog.

Door van jezelf nu, of op korte termijn, een 'definitief besluit' te eisen leg je er veel te veel druk op. Hoe dan ook is in zo'n woelige periode ook nog eens scheiden volgens mij voor niemand een oplossing. Het verwerken van zulk trauma kost rustig een jaar of 2 tot 3. Ik kan me voorstellen dat bij dat idee je de moed in de schoenen zakt, maar het is natuurlijk niet alleen maar doorlopend kommer en kwel. Jullie maken allebei stappen en zoals je zelf ook al ziet gebeuren, het heeft ook positieve effecten. Je man heeft door wat de aanleiding was voor zijn vreemdgaan (is heel vaak iets zoals dit, vaak is niet de relatie of de partner het probleem). Hij heeft heel duidelijk gezien dat vreemdgaan niet de oplossing is, integendeel.

Wij zijn door een zelfde proces gegaan en wij zijn dichter bij elkaar gekomen dan ooit. Precies wat jij schrijft, man droeg het eea mee uit zijn verleden, praatte daar nooit over met mij, maar wel met een collega. En dan komt van het een het ander... Onze relatie was ook goed, maar vooral 'de BV' was goed, als team deden we het prima. Nu doen we het als team zelfs nog beter, maar vooral onze relatie is zoals ik voelde dat die zou moeten zijn. Man doet (veel) meer in het huishouden, zet mij op 1, en heeft met terugwerkende kracht veel meer waardering voor mij en ziet veel duidelijker waar hij steken heeft laten vallen. Omgekeerd ben ik veel zelfverzekerder geworden, bespreek ik veel meer mijn gevoelens, neem meer ruimte in. Onze kinderen zijn nu de deur uit, daar zag ik erg tegenop, nog maar alleen samen te zijn, maar het gaat fantastisch! Dat had ik 6 jaar geleden echt niet kunnen denken...

Je schrijft dat het je nu wel duidelijk is dat je niet zonder hem verder wil. Laat dat dan het uitgangspunt zijn. Neem jezelf voor gewoon (nou ja, gewoon) het komende jaar niet te denken aan scheiden. En kijk over een jaar waar jullie staan, hoe jullie je ontwikkeld hebben en hoe het met jullie relatie staat. Plan desnoods echt een evaluatie in. Na dat jaar waren wij zoveel verder gekomen, dat was echt ongelooflijk. Dat wens ik jullie ook toe.

Ik moet wel eerlijk bekennen, littekens horen er wel bij. Die gaan ook nooit meer weg. Ik zou nu ook niet meer durven zeggen dat ik mijn man 100% vertrouw. En ik durf ook niet met zekerheid te zeggen dat we samen oud (nog ouder zullen worden. Maar ik weet wel dat hij het zal zeggen als er twijfels ontstaan. Hij zal het nooit meer zo ver laten komen om me plompverloren te zeggen dat hij het niet meer ziet zitten.

@pennestreek Wat fijn dat je de tijd neemt om zo uitgebreid te reageren. Ik merk dat het me steunt. Dank je wel.
Als ik lees: scheiden kan altijd nog, slaat de schrik me echt letterlijk om het hart. Niet om de rompslomp of de kinderen maar om het idee dat hij dan uit mijn leven is. Aan de ene kant ben ik blij dat te voelen maar tegelijk vind ik dat moeilijk want ik kan natuurlijk niet altijd in angst blijven leven dat hij me verlaat.
Mijn psycholoog zei: ik gun jullie dat je elkaar nooit meer 100% vertrouwt. Dan blijven jullie altijd een scherp en je best doen. En met 99% vertrouwen kun je ook heel fijn leven. Misschien is dat wat jullie nu bereikt hebben. 99% en dus rust en veiligheid en tegelijk altijd je best blijven doen. Ik ga daarvoor. 

Peet52! schreef op 15-08-2022 om 00:47:

Ik sta nu op het punt om op te geven. Denk dat het vertrouwen nooit meer terugkomt.
Anderhalf jaar keihard gewerkt. Althans dat dacht ik. Ik besef nu dat ik in de overlevingmodus heb geleeft. De triggers blijven komen. Ik vraag me nu dus af of ik er zelf gelukkiger van word om te blijven en verder te vechten. Of toch alleen verder te gaan.
We zijn dit jaar 30 jaar samen dus het gemis zal enorm zijn en het loslaten ontzettend moeilijk.
Voordat we besloten dat we verder gingen na het uitkomen vreemdgaan had ik zelf nooit gedacht dat ik er enigzins over na zou denken om met de relatie verder te gaan.
Ik ben zelf nu wel van mening dat er op een gegeven moment een punt moet zijn dat je het achter je kunt laten...maar dat is dus zo moeilijk. Ben bang dat het me nooit zal lukken.
Die rollacoaster van gevoel en emoties zijn nu nog net zo heftig als anderhalf jaar geleden. Ben als persoon ook wel veranderd. Ben veel opener geworden zowel positief als negatief. Ik zoek echt overal wat achter maar uit dit ook naar mijn man toe. Hij blijft zeggen dat hij niet opgeeft en er alles voor over heeft

Hoe ervaren jullie dit. Hebben jullie al het verdriet en de pijn ervoor over.

Ik heb al vaak meegelezen met dit forum. Zelf nog nooit wat geplaatst.
Gr Petra

Wat zwaar voor je. Ik lees dat jullie al 30 jaar samen zijn en dat je man zijn best blijft doen. Als je hem niet echt kwijt wil, zou ik niet opgeven omdat het te zwaar is. 
Het lijkt door wat je schrijft dat je overtuigingen je in de weg staan. Het moet een keer klaar zijn… hoezo? Dit is nooit klaar, maar juist voor altijd onderdeel van jullie geschiedenis. En het gaat nooit meer zo worden als het was. Je leven is anders, je relatie is anders en jullie zullen als mens ook beide veranderd zijn door deze ingrijpende gebeurtenis. Misschien kan het je helpen om je er niet meer tegen te verzetten. Het is gewoon rot en ellendig, maar je maakt er samen het beste van. En misschien is dat wel het leven. Diepe dalen en onderweg naar de top proberen te genieten van het uitzicht en de mooie dingen die je tegenkomt onderweg. Maar denk niet aan de berg die je over moet, denk alleen aan de volgende stap. Die lukt je altijd. 
Niet dat ik dit allemaal in de praktijk weet te brengen hoor, maar ik probeer het. En meer kun je niet doen. Veel sterkte en kracht. Houd moed. 

Ik lees ook al een tijdje mee. Waar ik na, nu bijna een jaar, mee blijf zitten is dat ik moeite blijf houden met het feit dat ik de waarheid niet weet en nooit zal weten. Hij blijft volhouden dat er nooit fysieks iets is gebeurd en ik geloof dit gewoon niet. Er is 3 maanden (intensief) appcontact geweest waarbij een wederzijdse verliefdheid is uitgesproken. Er is achter mijn rug om afgesproken. Er zijn foto’s uitgewisseld die niet super erotisch waren maar wel een beetje teasend. Dit zijn de dingen die ik weet, ik heb verder nooit de kans gehad om dingen na te lezen of te kijken want alles is gewist.

Ik kan gewoon niet geloven dat er niks is gebeurd, maar hij blijft dit wel volhouden. En het kan, de verklaringen die ik heb gekregen voor dingen.. Ja het zou allemaal kunnen. Maar ik twijfel er zo ontzettend aan. En dat is moeilijk want ik heb juist geleerd dat mijn twijfel wat gevoel betreft dus vaak klopte. Lastig.. 

Soms kan ik het naast me neer leggen en dan ben ik blij dat ik geen details weet. Het gaat nu beter tussen ons, snappen waar het mis ging. Communicatie is beter. Ik kan mijn verdriet delen. Maar dit stukje blijft me dwars zitten. En soms word ik helemaal gek. Hoe deal ik hiermee? Ik schiet er hoe dan ook namelijk helemaal niks mee op. Als hij de waarheid spreekt niet maar als hij liegt ook niet. Hoe gaan jullie hier mee om?

Hoi @gedoe,

Ik snap je helemaal. Hoewel mijn man best veel toegeeft, heb ik ook wel het idee dat hij dingen kleiner maakt en dat knaagt. Het is belangrijk dat je goed weet wat gebeurd is, zodat je ook weet wat je precies moet verwerken. Maar tegelijk helpen niet alle details. Wees blij dat je niet beelden voor je ziet van berichten die je kwetsen en die waarschijnlijk niet eens gemeend waren. Ik denk dat je met name last hebt van het gevoel dat hij je niet serieus neemt. Ik zeg altijd: als ik het verhaal niet snap, ligt dat aan de uitleg. En als iets niet logisch of echt lijkt, mag je gewoon doorvragen hoor. Ook nu nog. 
En als hij liegt, is de kans groot dat hij dat doet uit angst of schaamte. Hij wil je natuurlijk niet kwijt. Dus daar kun je dan misschien mild naar kijken. 
Zolang je het idee hebt dat je soms helemaal gek wordt, zou ik er toch iets mee doen en het gesprek aangaan. Misschien is de tijd nu wel rijp om er nog eens over te praten. 
sterkte en liefs 

Bedankt voor jullie reacties. Hier kan ik wel wat mee. 
Anna Cara, naar eigen zeggen omdat hij dat niet wilde. Dat hij dat te ver vond gaan. Hij zegt zelf dus dat er helemaal niks is gebeurd qua lijfelijk contact. Niet eens handjes vastgehouden en altijd afgesproken rondom de werkplek. Ik ben gestopt met mezelf wijsmaken dat het waar KAN zijn. Wat ook weer misschien niet goed is. Ik weet het niet, ik vind het verwarrend. Want het verandert inderdaad niks als het wel is gebeurd. Maar toch zit het me dwars. 

Ik heb zelf alles ontdekt. Hij heeft destijds wel wat toegegeven, dat er gevoelens waren voor een ander bijvoorbeeld (al was dit ook na lang aandringen).
Het is gevoelsmatig een lang drama geweest met veel liegen en ontkennen. De werkelijke periode was een maand of 2 maar het voelde als een eeuwigheid.
 Uiteindelijk heeft hij veel gebeurtenissen wel bekend of toegegeven, dingen waarvan ik dacht dat ze hij loog bijvoorbeeld en daar gelijk in had. Dit was toen hij tot inkeer was gekomen en het ergste stof was neergedwarreld, toen hebben we open gesprekken gehad waarin dingen werden toegegeven. Dit luchtte op. Voor beide. Maar hij bleef en blijft het stukje fysiek worden op welke manier dan ook ontkennen in alle toonaarden. 
Ik merk dat ik het moeilijk vond om helder te krijgen waarom ik er zo mee zit.. Ik kan mijn vinger er niet zo goed op leggen.. 

Hallo, Peet, Grutto en Gedoe,

Wat verdrietig dat jullie door deze tijd van pijn  en verdriet gaan. 

Op dit moment heb ik geen tijd om uitgebreid te reageren, maar Gedoe, wat ik je graag mee wil geven en mij ooit werd gezegd door een wijs iemand is: 
Op heel veel vragen is geen antwoord en soms hoef je het antwoord niet te weten.
Eens met Anna.
Mijn ervaring is eigenlijk dat het niks meer uit maakte na verloop van tijd of het verhaal wat hij me vertelde nou wel waar was of niet waar was, waren het echt die paar vrouwen of waren het er misschien wel zoveel dat wij ze niet eens op twee handen kunnen tellen ???

Er komt een moment dat je voor jezelf het antwoord gaat weten en voelen of je er mee door kunt of niet.
De sleutel is het accepteren van het niet weten. Want wat weet je nou helemaal zeker? Was er wel sex? Was er geen sex? Waar is hij geweest?
Allemaal vragen die ik gesteld heb en die mij na de antwoorden van mijn man nog steeds gruwelijk aan hem deed twijfelen.

Want ik geloofde hem toch niet.
En daar lag de sleutel. Ik ben hard aan mezelf gaan werken omdat ik grenzeloos en te lief was, altijd deed wat andere van me verwacht hebben. En ik denk als je lief en hartelijk voor jezelf bent en nog meer van jezelf gaat houden je daarna kunt kijken of het de moeite waard is door te gaan met je partner.

Ik leef vanaf dit trauma per dag, ik weet niet meer wat morgen mij brengt.
En heel eerlijk ik hoef het ook niet meer te weten.
Uiteindelijk ben ik weer stilletjes aan door het kijken met mijn nieuw paar ogen in mijn man gaan geloven.
Ook vrienden wisten van het vreemdgaan waardoor de fundering volledig weg was. Ik ben na deze levensles volledig op mezelf gaan vertrouwen en voorzichtig in het geloven van wat andere allemaal zeggen.

Volg vooral je eigen hart, het klopt altijd. Ik klink nu misschien als een wijze goeroe maar uiteindelijk helpt/ hielp dit mij nog het meeste.