Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Grutto: Wij nemen allemaal de moeite om jou verhaal te lezen. Je sluit met deze opmerking een van je posts af, maar geloof me dat we allemaal serieus omgaan met elkaars verhaal. Hopelijk vind je hier ook wat herkenning en een plekje waar je even mag zeggen wat je denkt en voelt zonder dat er een oordeel aan hangt.
Titiv schreef op 15-08-2022 om 13:02:
Ik wil zo graag weer vertrouwen en gerust zijn maar het is zwaar, gister avond hing hij weg met vrienden, terrasje doen, om 23 u stuurde ik en is 't leuk? Hoelaat denk je thuis te zijn of moet ik niet op je wachten? Hij stuurde ik kom zo... Om half 2 was hij er nog niet en ik maar wakker liggen natuurlijk... Om 2 u kwam hij thuis met dat 't te gezellig was en dat hij vergat me dat te laten weten en dan denk ik jeetje hoe moeilijk is 't om ff te berichten dat je toch laat komt... Want nu denk ik van alles... Dingen die ik niet wil denken... Een vriendin van me zei ja maar jij moet ook niet sturen wanneer kom je naar huis, tja mss is dat zo... Maar ik weet niet beter, dit doe ik al heel onze relatie lang en hij vind 't ook niet erg maar is gewoon altijd al zo laks geweest met dingen laten weten, ook voor 't vreemdgaan maar nu denk ik van alles en vroeger niet. Heel frusterend!
Nou dit is ook voor mij echt een trigger en een situatie die me gewoon echt pissig maakt. Kijk, manlief wil het goedmaken. Een afspraak die we hebben gemaakt is dat dat hij mij niet vergeet als hij weg is. Want met die leugens kwam hij weg met vreemdgaan. Laatst liet hij me ook een avond zo zitten. Dan barst hier nog steeds de bom hoor.
Verder welkom aan alle andere dames. Doordat de kids hier vakantie hebben en vaak later naar bed gaan als ik, is het lastig alles rustig te lezen maar ik doe mijn best.
Mamame schreef op 15-08-2022 om 19:42:
Grutto: Wij nemen allemaal de moeite om jou verhaal te lezen. Je sluit met deze opmerking een van je posts af, maar geloof me dat we allemaal serieus omgaan met elkaars verhaal. Hopelijk vind je hier ook wat herkenning en een plekje waar je even mag zeggen wat je denkt en voelt zonder dat er een oordeel aan hangt.
Ik vind het bijzonder dat je op een forum als dit steun vindt bij onbekenden. In mijn omgeving heb ik veel lieve mensen maar niemand begrijpt het echt goed. Mensen oordelen en zeggen soms precies de verkeerde dingen, hoewel ze het goed bedoelen. Al snap ik het ook wel. Voordat ik dit zelf meemaakte had ik er ook een mening over, dacht ik ook te weten hoe zoiets zou voelen. En ik had zelfs wel eens leedvermaak om bn-ers ofzo. Vooral omdat ik dacht dat zoiets een enorme ver van mijn bed show was. Boy was I wrong.
- knip -
Ik voel vooral mee met de vrouwen van die BN mannen. Heel Nederland weet het. Iedereen heeft een mening. Oh die meningen.
Ik dacht nooit aan vg. Echt nooit. Vertrouwde echt alles. Achteraf tot aan de welbekende smoezen toe (denk aan sorry de parkeergarage was dicht).
Heel pijnlijk. Maar elk verhaal is uniek. Elke relatie ook. Blijven of gaan: niets is fout. De pijn en verdriet en boosheid is er in alle gevallen.
Ali_b schreef op 15-08-2022 om 20:10:
- knip -
Domme sukkel. Rapporteren allemaal via ! Bij het bericht.
Anna Cara, daar kan ik soms ook nog zo boos om worden. Er waren zo veel smoezen en ik doorzag ze, ik zei dat ik ze niet geloofde maar alsnog pikte ik het toch. Ik slikte het dat hij me zei dat ik geen vertrouwen in hem had en dat hij dat zoooooo erg vond. Ik slikte het denk ik vooral uit angst dat hij weg zou gaan. Omdat ik dat het ergste vond wat kon gebeuren.
En nu ik al een hele poos uit die wirwar van gevoelens en uit die achtbaan ben schrik ik soms van mezelf. Dat ik niet harder was. Eisen stelde. Echt zei: klaar nu, ik geloof het niet meer. Maar mijn grenzen waren ontzettend rekbaar, vooral omdat ik op het moment dat er iets gebeurde ik niet zwart op wit kon bewijzen dat het niet klopte. Het was volgens man altijd “oud materiaal”. Achteraf was dat niet zo natuurlijk. Achteraf heeft hij toegegeven dat hij in eerste instantie niet eens het contact met haar had verbroken. Het bericht dat hij mij liet zien (een soort afscheidsbericht) was fake. En dat voelde ik toen ook wel, maar toch durfde ik nooit te zeggen: geef NU je telefoon. Want hij weigerde. En dan liet ik het. Of ik sloot het gesprek boos af. En dan gebeurde er eigenlijk niks. Tot ik weer iets vond. Slopend.
En nu vind ik dat zo jammer en slap soms. Jouw opmerking triggered me. Dat was wel duidelijk na deze lap tekst. Want man wat heb ik over me heen laten lopen zeg…
Anna Cara schreef op 15-08-2022 om 20:13:
Ik voel vooral mee met de vrouwen van die BN mannen. Heel Nederland weet het. Iedereen heeft een mening. Oh die meningen.
Ik dacht nooit aan vg. Echt nooit. Vertrouwde echt alles. Achteraf tot aan de welbekende smoezen toe (denk aan sorry de parkeergarage was dicht).
Heel pijnlijk. Maar elk verhaal is uniek. Elke relatie ook. Blijven of gaan: niets is fout. De pijn en verdriet en boosheid is er in alle gevallen.
Dat iedereen een mening heeft is wel menselijk. Tot je zelf eens iets mee maakt. Dan leer je dat niets zwart of wit is….
Een van de pijnlijke dingen in ons geval was dat ik op de dag dat mijn man begon met vreemdgaan, voor het eerst via Instagram een bericht aan een BN’er stuurde. Het was het weekend waarin bekend werd dat de man van Linda de Mol ontrouw was. Ik had zo met Linda te doen en wilde haar een hart onder de riem steken. Toen ik dat bericht later terug las deed dit zo zeer… Ik voel me soms zo onnozel. Want ik vertrouwde mijn man zo erg en dacht ook noooooit aan vreemdgaan. Ik was totaal niet achterdochtig. Mijn werk heeft veel te maken met echtscheidingen en ik sprak heel veel mensen over de gevolgen van vreemdgaan voor hun gezinnen. Maar ik had echt geen idee waar ik het over had.
Toen ik de berichten van mijn man las, stond er zelfs dat hij maar bij Marco B of de man van Linda de mol in de leer moest want zij hadden het wel een poos goed verborgen weten te houden. Dit stuurde hij toen ik eens een vraag stelde over zijn contact met die akelige Truus. Walgelijk om te lezen…. En ik vraag me dan natuurlijk ook af hoe hij echt is. Zulke teksten had ik nooit bij hem bedacht.
Hebben jullie dat ook meegemaakt, dat je dingen hoorde of las die zo haaks staan op hoe je je man dacht te kennen?
Gedoe schreef op 15-08-2022 om 20:30:
Anna Cara, daar kan ik soms ook nog zo boos om worden. Er waren zo veel smoezen en ik doorzag ze, ik zei dat ik ze niet geloofde maar alsnog pikte ik het toch. Ik slikte het dat hij me zei dat ik geen vertrouwen in hem had en dat hij dat zoooooo erg vond. Ik slikte het denk ik vooral uit angst dat hij weg zou gaan. Omdat ik dat het ergste vond wat kon gebeuren.
En nu ik al een hele poos uit die wirwar van gevoelens en uit die achtbaan ben schrik ik soms van mezelf. Dat ik niet harder was. Eisen stelde. Echt zei: klaar nu, ik geloof het niet meer. Maar mijn grenzen waren ontzettend rekbaar, vooral omdat ik op het moment dat er iets gebeurde ik niet zwart op wit kon bewijzen dat het niet klopte. Het was volgens man altijd “oud materiaal”. Achteraf was dat niet zo natuurlijk. Achteraf heeft hij toegegeven dat hij in eerste instantie niet eens het contact met haar had verbroken. Het bericht dat hij mij liet zien (een soort afscheidsbericht) was fake. En dat voelde ik toen ook wel, maar toch durfde ik nooit te zeggen: geef NU je telefoon. Want hij weigerde. En dan liet ik het. Of ik sloot het gesprek boos af. En dan gebeurde er eigenlijk niks. Tot ik weer iets vond. Slopend.
En nu vind ik dat zo jammer en slap soms. Jouw opmerking triggered me. Dat was wel duidelijk na deze lap tekst. Want man wat heb ik over me heen laten lopen zeg…
Lief gedoe,
Je geloofde je man en wilde hem je vertrouwen blijven geven, ondanks de signalen. Dat maakt je in mijn ogen een lief mens. En natuurlijk kun je jezelf nu wel voor de kop slaan. Ik heb hetzelfde gevoel als ik eraan denk dat ik hem de avond voor hij twee dagen weg ging met zijn werk zei dat ik zo bang was hem te verliezen omdat hij zo veranderde. Hij woof het weg, ik liet me afschepen en ging ietwat mokkend naar bed. Omdat ik toch eigenlijk ook echt niet dacht dat hij dit ooit zou doen. En de volgende avond lag hij bij haar in de hotelkamer. Had ik toen maar doorgevraagd… maar met zulke gedachten schiet je niets op. Als iemand er niet aan toe is het te zeggen, kun je hoog of laag springen. Ik probeer mild voor mezelf te zijn als ik zulke gedachten heb en niet te denken in: wat als of had ik maar… Hopelijk lukt jou dat ook. Wat een affaire zo pijnlijk maakt, is nou juist ook dat liegen en bedriegen. En dat doet met name pijn als het recht in je gezicht gebeurde. Mij hielp het om te bespreken waarom hij in mijn gezicht kon liegen, wat er door hem heen ging en vooral wat hij daar nu bij voelt. Doordat ik zie dat mijn man het vreselijk vindt van zichzelf, kan ik er beter mee omgaan.
liefs!
Voor mij is het ruim 2 en een half jaar geleden dat ik te weten kwam dat mijn man er een scharrel op na hield. En iets van een half jaar later kwam er nog 1 aan het licht.
Het pijnlijke gaat er geleidelijk vanaf, maar een trigger kan er nog steeds voor zorgen dat ik van alles ga oprakelen.
Gister was mijn schoonzusje bij ons en we hadden het ineens over dat ze een spiraal had. Waarna ik als grapje tegen haar man zei dat hij haar nu kon tonen hoe veel hij van haar houdt, door er een knoopje in te laten leggen. Nou, dat ging nooit gebeuren en daarmee was voor haar ook de kous af.
Mijn man heeft het jaren geleden wel ondergaan en ik weet nog hoe dat mij vertederde. Hij gunde mij dat ik spiraal-loos door het leven kon gaan, na al mijn inzet in ons gezin
Inmiddels twijfel ik er aan of hij het wel echt voor mij heeft gedaan, en niet toevallig iets meer voor zichzelf, zodat hij al zijn scharreltjes lekker a la naturel kon nemen.
En die gedachten maken me dan toch weer boos en als we dan in bed liggen weet ik dat het niet slim is om er op die manier over te beginnen, maar kan ik het gewoon niet laten om te vragen of hij dat dan echt voor mij heeft gedaan, of misschien toch iets meer voor hemzelf. Natuurlijk wist ik al welk antwoord ik zou gaan krijgen en natuurlijk wist ik ook dat, met het aangaan van de discussie, mijn en zijn nachtrust eronder zou lijden.
Dus 2 en een half jaar verder en zo blijven er dingen waar je de gehele waarheid niet van kent en waar je je een soort van bij neer hebt gelegd, maar kennelijk toch ook weer niet. Hoe ervaren anderen die nog verder zijn dit en hoe handelen jullie hiernaar?
Worden jullie nog wel eens kwaad op je partner? En laat je dit dan merken, of slik je het weg?
Titiv schreef op 15-08-2022 om 13:02:
[..]
Ik wil zo graag weer vertrouwen en gerust zijn maar het is zwaar, gister avond hing hij weg met vrienden, terrasje doen, om 23 u stuurde ik en is 't leuk? Hoelaat denk je thuis te zijn of moet ik niet op je wachten? Hij stuurde ik kom zo... Om half 2 was hij er nog niet en ik maar wakker liggen natuurlijk... Om 2 u kwam hij thuis met dat 't te gezellig was en dat hij vergat me dat te laten weten en dan denk ik jeetje hoe moeilijk is 't om ff te berichten dat je toch laat komt...
Titiv, dit is naar mij idee nooit iets wat een man, die weet dat hij fout zat en die het goed wil maken, zou mogen doen. Ik vind het heel respectloos naar jou toe. En ook weinig hoop gevend. Walst hij niet compleet over je heen?
Haaika schreef op 15-08-2022 om 21:45:
Voor mij is het ruim 2 en een half jaar geleden dat ik te weten kwam dat mijn man er een scharrel op na hield. En iets van een half jaar later kwam er nog 1 aan het licht.
Het pijnlijke gaat er geleidelijk vanaf, maar een trigger kan er nog steeds voor zorgen dat ik van alles ga oprakelen.
Gister was mijn schoonzusje bij ons en we hadden het ineens over dat ze een spiraal had. Waarna ik als grapje tegen haar man zei dat hij haar nu kon tonen hoe veel hij van haar houdt, door er een knoopje in te laten leggen. Nou, dat ging nooit gebeuren en daarmee was voor haar ook de kous af.
Mijn man heeft het jaren geleden wel ondergaan en ik weet nog hoe dat mij vertederde. Hij gunde mij dat ik spiraal-loos door het leven kon gaan, na al mijn inzet in ons gezin
Inmiddels twijfel ik er aan of hij het wel echt voor mij heeft gedaan, en niet toevallig iets meer voor zichzelf, zodat hij al zijn scharreltjes lekker a la naturel kon nemen.
En die gedachten maken me dan toch weer boos en als we dan in bed liggen weet ik dat het niet slim is om er op die manier over te beginnen, maar kan ik het gewoon niet laten om te vragen of hij dat dan echt voor mij heeft gedaan, of misschien toch iets meer voor hemzelf. Natuurlijk wist ik al welk antwoord ik zou gaan krijgen en natuurlijk wist ik ook dat, met het aangaan van de discussie, mijn en zijn nachtrust eronder zou lijden.
Dus 2 en een half jaar verder en zo blijven er dingen waar je de gehele waarheid niet van kent en waar je je een soort van bij neer hebt gelegd, maar kennelijk toch ook weer niet. Hoe ervaren anderen die nog verder zijn dit en hoe handelen jullie hiernaar?
Worden jullie nog wel eens kwaad op je partner? En laat je dit dan merken, of slik je het weg?
Hoi Haaika, ik ben nog lang niet zo ver als jij. Maar ik weet zeker dat het wegslikken van iets dat je pijn doet en bezighoudt niet de beste manier is. Erover praten is vast beter. Het is tenslotte jullie gezamenlijke probleem. Het gaat er alleen wel om op welke manier je het bespreekt. Hebben jullie ook hulp gehad om daar samen aan te werken? Wij krijgen die hulp nu en ik merk dat we heel anders met elkaar praten dan voorheen. Daar ben ik erg blij om.
ik zal even in het kort onze situatie beschrijven. Op 12 Maart 2020 stond mijn man voor de deur bij mijn moeder. Ik was daar aan het eten met de kinderen. 2 kids van 15 en 20.
Ik was daarvoor nog even thuis geweest. Gezellig nog wat gedronken. Ik weet nog dat ik zei dat ik geen zin had om weg te gaan.
We gingen beide de deur uit. Hij voor een boodschap en ik naar mijn moeder. De sfeer is goed gezellig.
Een uur later staat hij voor de deur. Ik zie meteen dat er iets is. Ik moet naar buiten komen want hij wil me iets vertellen. Dat moment...zo niet aan zien komen en zo niet verwacht ooit uit zijn mond te horen. Is nog steeds een beeld wat me soms benauwd maakt.
Hij verteld dat hij anderhalf jaar daarvoor vreemd gegaan is.
Eenmalig na een bedrijfsfeest. Met een collega waar hij goed mee op kon schieten.
Hij kon niet anders dan het vertellen. Anders had de partner van die collega het mij verteld.
We zijn toen 6 weken uit elkaar geweest. Beetje bij beetje kwam er steeds meer naar boven. Steeds een beetje informatie. Ze hebben dus sex gehad na bedrijfsfeest. Zijn bewust naar een hotel gegaan.
(Wat ik nu schrijf is wel een beetje spiritueel maar ik geloof er met veel overtuiging in dat ik het gedroomd heb dat het gebeurde. Rond die tijd heb ik gedroomd dat hij vreemd ging. De droom was zo echt. Ik werd er heel naar wakker van. Ging ook naar beneden om te kijken of hij er was. Was niet thuis. Maar heb daar verder nooit meer aan gedacht. Maar dat gevoel is me altijd bij gebleven.)
Maar hij heeft verteld dat hij meteen tegen haar gezegd had dat het een fout was. Daar reageerde zij heftig op. Zo van...dus als een man sex heeft gehad is het klaar. Zij had op dat moment ook gewoon een gezin.
Wat mijn man op dat moment niet wist is dat zij al verliefd was op hem. Dat heeft ze hem later verteld.
De volgende dag heeft ze hem een naaktfoto gestuurd en hebben ze ongeveer een half jaar via Skype seksueel contact gehad. Hier is mijn man wel vaag over. Denk dat er veel schaamte bij hem naar boven komt. Ook over de duur is hij vaag. Net wat hierboven genoemd werd. Het kleiner maken.
Details heb ik nooit gevraagd. Ik kan zelf wel veel invullen.
De informatie kwam ook via de man van de collega. Die zat ook met veel vragen. Maar die wist het al een aantal maanden.
Op een gegeven moment heeft mijn man aangegeven het seksuele contact niet meer te willen voortzetten.
Hier was de collega niet blij mee. Die was nog steeds verliefd...dit vertelde ze hem nog meerdere malen gedurende de tijd daarna. Zij wilde wel nog gewoon contact houden. Want daar deden ze volgens haar niemand kwaad mee.
De dag dat het uitkwam naar mij toe is dat zij mijn man een bericht had gestuurd dat ze een psycholoog nodig had om over hem heen te komen .
Ik heb wel het gevoel dat zij wilde dat het uitkwam want mijn man had enkele dagen/ weken daarvoor gezegd dat ze geen relatie hadden. Ze claimde hem best op het werk tijdens pauzes enzo. Kwam hem dagelijks ophalen om te roken. Man ging hierin mee. Hij wilde geen gedoe of confrontatie op het werk. Dacht dat ze ooit wel een keer overgeplaatst zou worden
Ik had zelf nooit verwacht dat ik het ooit zou kunnen opbrengen om verder te gaan na vreemdgaan. Maar het gemis en verdriet was zo groot.
We raakte via mail met elkaar in contact. ( Na ongeveer 80 boze appjes op één dag de eerste periode)Mooie mails geschreven..maar ook eerlijke mails.
We spraken af..ik was heel rustig. Voelde geen boosheid. Hij was het tegenovergestelde. Hij had al die weken in de overlevingsstand geleefd. Hij logeerde bij een vriend. En zag mij en wilde mij terug. Hij wilde mij niet kwijt. Sindsdien heeft hij er alles aan gedaan.
We waren er samen over uit om deze crisis als een kans te zien. Een kans op een hernieuwde relatie maar dan mooier en beter. En we waren weer verliefd. We zagen elkaar weer.
Ik dacht altijd dat we een goede relatie hadden. Maar nu kan ik zeggen dat we elkaar volledig kwijt waren. De verbinding die we nu voelen met elkaar is zoveel meer dan in al die 28 jaar ervoor.
Vele gesprekken hebben we gehad afgelopen periode. Hele moeilijke gesprekken..soms ook wel ondervragingen van mijn kant..want ik dacht ook. Eenmalig fysiek contact. Dat kan toch niet. En was er van zijn kant verliefdheid. Hij zegt van niet. Het was fijn dat er iemand aandacht voor hem had en hem leuk vond. De spanning. Wat ik ook nog wel snap na zoveel jaren samen. Ik kan daar nog wel begrip voor opbrengen dat het zo kan lopen. Alleen het bedrog..dat begrijp ik nog steeds niet. Hij heeft anderhalf jaar zijn mond gehouden en als die man niet gedreigd had..dan had ik het nog steeds niet geweten. Hij wist hoe ik daarover dacht..ik was daar altijd heel stellig in( vader was notoire vreemdganger).
Maar hoe mooi alles ook was. Ik ervaarde opeens gevoelens van achterdocht en wantrouwen. Wat zijn die gevoelens heftig. Dus het verdriet heb ik echt gevoeld en doorstaan. We hebben samen gehuild. Gehuild om wat er gebeurd is. Ik vanuit mijn kant als bedrogene en hij vanuit de zijne.
Ik heb het hem ook vergeven. Dat meende ik oprecht.
Alleen soms zijn er dan momenten dat de gevoelens zo heftig zijn. Het verdriet , de boosheid. De obsessie naar die collega toe. Waarom..waarom zij. Zo ook van de week. Mijn boosheid was zo groot. Hij had van de week een houding die mij triggerde. Het deed mij denken aan de periode in onze relatie voorafgaand aan het vreemdgaan. Het bracht mij terug naar die anderhalf jaar en hoe ik me toen voelde. Ik dacht dat het met mijzelf toen niet goed ging. Coronantijd. Andere werkplek. Perspectief op werk veranderde een moeder die me niet vrijlaat. Ik voelde me niet gelukkig. Eigenlijk heel eenzaam. En dit weekend besefte ik me dit kwam omdat hij zich terug getrokken had uit onze relatie. Doordat hij vreemdging.
Nou ik zou het kort houden . Dat is niet gelukt. Het lucht me wel weer een keer op om alles op te schrijven.
Denk wel dat ik gebaat zou zijn bij.proffesionele hulp. Welke kant het ook opgaat
Haaika schreef op 15-08-2022 om 21:57:
[..]
Titiv, dit is naar mij idee nooit iets wat een man, die weet dat hij fout zat en die het goed wil maken, zou mogen doen. Ik vind het heel respectloos naar jou toe. En ook weinig hoop gevend. Walst hij niet compleet over je heen?
Titiv, ik heb het je in een ander topic volgens mij ook al gezegd: over vreemdgaan heen komen en een nieuwe start maken vereist dat BEIDE partijen hun stinkende best doen. Bij jou lees ik vooral dat jij hard eraan werkt, maar dat je man weinig commitment lijkt te tonen om hier beter uit te komen. Ik ben het dus met Haaika eens: dit is weinig hoopgevend. Ik raad je echt aan eens heel goed naar de acties van je man te kijken. Laten die een man zien die keihard wil werken aan zijn huwelijk? Zo ja, mooi. Zo niet: waarom blijf je bij een man die je bedonderd heeft en weinig verandering laat zien?
