Relaties Relaties

Relaties

Verder na ontrouw - deel 8


MRI schreef op 20-03-2025 om 12:33:

Het lijkt een klein ding maar ik vind het best zorgelijk als een volwassen man thuis komt en wellicht een dag niet gegeten heeft. Wat is er aan de hand dan, kan hij geen broodje kopen of een paar boterhammen smeren? Dan is iemand echt wel in de war, lijkt me

Precies, dat was ook mijn gedachte. In eerste instantie: waarom heeft hij niet met/bij haar gegeten. Toen wist ik nog niet dat het uit was. Ook de vraag of wij al hadden gegeten. Natuurlijk, met kinderen die de volgende dag naar school moeten. Echt vreemd gedrag. 

MRI schreef op 20-03-2025 om 12:33:

Het lijkt een klein ding maar ik vind het best zorgelijk als een volwassen man thuis komt en wellicht een dag niet gegeten heeft. Wat is er aan de hand dan, kan hij geen broodje kopen of een paar boterhammen smeren? Dan is iemand echt wel in de war, lijkt me

Precies, dat bedoelde ik ook. En dat duidt voor mij dan niet op een man die nog eens goed nagedacht heeft en tot de conclusie is gekomen dat hij zijn huwelijk en gezin niet kwijt wil. 

Stresskipje schreef op 20-03-2025 om 12:24:

[..]

Of hij wou niet overstuur thuis komen en moest even tot rust komen/zn hoofd leeg maken/nadenken.
Tuurlijk wil ik uiteindelijk weten, en maakt het uit wat er voorgevallen is. alleen niet nu. Ik ga nu niet gelijk in de houding omdat er bij hem ontwikkelingen zijn.

En Ik wil zien waar hij zelf mee komt.

Scenario 2 is mogelijk, Maar dat had ook gekund zonder vertellen dat het uit is, en een charme offensief.Dus die vind ik lastig.


Hij komt "moe en hongerig" thuis en duikt binnen 2 uur zijn bed in terwijl jij de kinderen verzorgt. De volgende dag is hij vroeg naar zijn werk en appt hij dat het uit is met zijn vriendin. De dagen erna (dat zijn er maar 3) doet-ie gezellig mee in het gezin (dat hij eerst nog in de steek wilde laten en waarvan jij vermoedt dat hij er niet veel meer naar zou omkijken als het tot een scheiding zou komen).

Ik wil je echt niet kwetsen of onnodig hard zijn en ik zou graag ongelijk hebben in dezen, maar dit vind ik toch echt wel het gedrag van een opportunist die denkt dat hij overal wel mee weg kan komen (wat tot nu toe natuurlijk ook zo was).

Persephone schreef op 


Ik wil je echt niet kwetsen of onnodig hard zijn en ik zou graag ongelijk hebben in dezen, maar dit vind ik toch echt wel het gedrag van een opportunist die denkt dat hij overal wel mee weg kan komen 

Zou kunnen. Maar ik heb niet zo'n negatieve kijk op de mens. Zeker niet op de mens waar ik zielsveel van hou, en die nu voor me kruipt en vanalles doet om het goed te maken. Dat hoeft hij niet te doen he. Ik heb hem niks gevraagd. Dit was zn kans geweest om lekker rustig ergens op zichzelf te gaan wonen en een vrijgezellen leven te gaan leiden. Alleen voor zichzelf te hoeven zorgen, ipv voor een groot gezin met kinderen die wat mankeren , wat hij best pittig vindt. Maar kennelijk is hier toch iets wat hij niet kwijt wil.

En dat is niet de maaltijd die savonds klaarstaat, of de was die voor hem gedaan wordt. Want dat doet hij allemaal. 

Stresskipje schreef op 20-03-2025 om 13:27:

[..]

Zou kunnen. Maar ik heb niet zo'n negatieve kijk op de mens. Zeker niet op de mens waar ik zielsveel van hou, en die nu voor me kruipt en vanalles doet om het goed te maken. Dat hoeft hij niet te doen he. Ik heb hem niks gevraagd. Dit was zn kans geweest om lekker rustig ergens op zichzelf te gaan wonen en een vrijgezellen leven te gaan leiden. Alleen voor zichzelf te hoeven zorgen, ipv voor een groot gezin met kinderen die wat mankeren , wat hij best pittig vindt. Maar kennelijk is hier toch iets wat hij niet kwijt wil.

En dat is niet de maaltijd die savonds klaarstaat, of de was die voor hem gedaan wordt. Want dat doet hij allemaal.

Stress kipje. Ik denk / vind dat jij heel bijzonder met deze situatie omgaat.

Denk je dat dit voortkomt omdat je een onvoorwaardelijke liefde voelt voor je man?

Als dat zo is. Hoop ik oprecht voor jou dat hij hier zorgvuldig mee omgaat en dit in kan zie/ voelen

Peet52! schreef op 20-03-2025 om 14:11:

[..]

Stress kipje. Ik denk / vind dat jij heel bijzonder met deze situatie omgaat.

Denk je dat dit voortkomt omdat je een onvoorwaardelijke liefde voelt voor je man?

Als dat zo is. Hoop ik oprecht voor jou dat hij hier zorgvuldig mee omgaat en dit in kan zie/ voelen

Onvoorwaardelijke liefde heb ik wel voor hem ja. Maar daarnaast ook grenzen hoor. Dit gaan we bijvoorbeeld niet nog een keer doen.

Bijzonder valt volgens mij wel mee. Behalve dat ik op de hoogte was, en man niet stiekem buiten de deur gegeten heeft , is er volgens mij weinig verschil met situaties waarbij een geheime affaire uitkomt en een doorstart gemaakt wordt. In hoeveel huwelijken wordt er geen misstap gemaakt en wordt er vergeven en doorgegaan. We kennen denk ik nog niet het topje van de ijsberg.

Ik ben getrouwd in voor en tegenspoed, en ben op meer gevallen dan alleen zn zweetvoeten. We hebben een gezin samen. Dat pleur je niet in de plomp voor wat kriebels. 

Hij deed dat wel omdat hij meende dat het meer was dan wat kriebels. Dat blijkt nu niet zo te zijn. Ik mag hopen dat hij zijn les daarin geleerd heeft en hij nu beseft wat hij heeft. Zo niet, dan hebben we een ander gesprek..

En laten we niet vergeten dat de situatie 10 jaar geleden de rollen omgedraaid waren, en hij toen hetzelfde geduld met mij heeft gehad.

Stresskipje schreef op 20-03-2025 om 08:10:

[..]

Hoe het was was pittig, dit voelt toch wel een beetje als een opluchting. Ik geloof wel dat het over is met Truus, waarom zou hij dat anders zeggen? Hij heeft de cursus die ze samen deden ook opgezegd.

Ik ben alleen bang dat hij haar toch weer gaat opzoeken, of toch weer de cursus op gaat pakken (met als smoes dat het om de cursus gaat). Dat moet ik eerst allemaal zien.

Ik ben niet veranderd nee. Ik stond altijd al voor ons gezin, en het leven wat we leidden. Met of zonder hem. Hij hobbelde daarin mee, toen dreef hij af naar een ander. Zijn actie veroorzaakte enorme paniek en onrust, en ik was net zo druk met zijn affaire als hijzelf. Alleen voor hem was het leuk, en voor mij niet. Daar ben ik uitgestapt en doorgegaan met mn leven en gezin. Ik was gebroken, mijn hart is gebroken, maar ik heb mezelf bij elkaar geraapt en heb mn leven weer opgepakt. Alles bij hem gelaten. Niet meer aan hem getrokken, of bezig zijn met hem in welke zin dan ook. Jij gaat weg? Doei dan. Tuurlijk had ik pijn en verdriet, maar ik wilde niet meer lijden onder invloeden van buitenaf. Die knop ging echt om.

Nu is hij weer aangesloten. Maar die knop gaat echt niet zomaar terug. Van een happy family en liefdesleven is geen sprake meer. Hij probeert het onderwerp wel aan te boren, maar dat is voor mij nog veel te vroeg. Ik weet ook niet of ik dat nog wil. Hij is kennelijk in staat om ons in de steek te laten voor iets leukers, ik ben zelf hondstrouw. Dus ik weet niet of ik wel met zo iemand wil zijn. Dat is niet de man waar ik van hou, hij was veranderd in een vreemde, waar ik niet op gevallen ben. Het kan natuurlijk eenmalig en "een foutje" geweest zijn, dat hij nu weer bij zinnen komt. Maar ik heb zoiets van: als het een foutje was en ik je toch je allesje blijk te zijn, laat dat maar zien dan.

Wat dat betreft ben ik wel een soort van slappe dweil ,die uitgaat van het goede in de mens en dingen goedpraat. Ook als het ten koste gaat van mijn gevoel. Dat wil ik niet meer, daarvoor heb ik ook therapie. Ik hoop dat ik dat echt eigen kan maken, want dat vind ik wel heel lastig. Ik zet mezelf gewoon heel makkelijk opzij en heb daar ook geen last van ofzo. Ik vind dat echt niet erg. Het voelt voor mij heel onnatuurlijk om ruimte op te eisen, wat volgens iedereen "moet" omdat je anders een voetveeg bent. Zo voelt het voor mij niet, en als dat wel zo is kom ik echt wel voor mezelf op. Maar dat mag eerder, ik mag meer ruimte nemen. Dat schijnt ook een soort natuurlijk respect af te dwingen bij mensen. Daarover heb ik ook hele verhelderende gesprekken met mn therapeut.

Op dit moment gaan we gewoon over op de orde van de dag ja. Ik kan niet anders. Als ik hem wat zou vragen over wat er gebeurd is afgelopen weken krijg ik antwoord, maar ik wil/kan dat niet. Als hij over "hoe kunnen we verder" of "kan ik wat voor je doen" begint klap ik dicht. Ik voel me nu stabiel, en zulke gesprekken maken me wiebelig. Dat wil ik niet. Ik heb me net losgerukt uit de wervelwind die hij heeft veroorzaakt. De puinhoop die die wervelwind heeft achtergelaten mag hij opruimen. Zo voelt het voor mij nu. Ik wil alleen nog niet praten over hoe het nu voor mij is of wat ik wil. Dat vindt hij lastig, maar dat heeft hij maar te accepteren. Het heeft tijd nodig. Ik weet niet wat ik nog met hem wil, dat zal de tijd leren.


Ik hoop het echt voor je, maar dit soort "logische verbanden" zou ik heel erg mee oppassen. IK heb een boel ook weggestopt op die manier, onder het mom van " Waarom kwam ze dan toch terug" of " Wanneer had ze dat dan kunnen doen" " Ze zegt toch dat ze van me houd, dat zou ze anders toch niet zeggen"?

Het zal niet voor iedereen gelden, maar uiteindelijk kunnen mensen die vreemdgaan op wat voor manier dan ook en dit weten te verbergen, net zo goed liegen om te krijgen wat ze willen. Maar ik snap je hoor. Ik redeneerde ook zo. Vanuit je eigen logica. " Ze zal vast nog niet afgesproken hebben, ik heb haar hier ja elke avond op de bank zitten" Om er vervolgens achter te komen dat ze zich op een maandagochtend ergens in een bos heeft laten volspuiten, nadat ze in haar lingeriesetje onze kids bij school af zet. Om het maar even heel banaal te stellen, voor haar middagdienst aan.

Logica heeft vaak geen plek in dit soort situaties. Echt niet. 

Buitenspel2024 schreef op 20-03-2025 om 08:59:

[..]

Zoals het nu gaat, kan ik ook niet echt in een huis zitten. Loop me echt op te vreten, alles in te houden totdat ik ontplof, krijg er enorme controledwang van als hij en ik samen thuis zijn terwijl ik niks echt kan controleren, heb last van triggers en sta dan weer ergens 'verstopt' in tranen.. Ik wil herstel echt wel een kans geven, maar niet zoals het nu gaat. Inmiddels kom ik wel op het punt dat ik meer rust denk te gaan hebben in uit elkaar zijn dan samen in het gezin als stille, opgekropte huisgenoten zeg maar.

Maar meer dat andere woonruimte vinden in onze regio eigenlijk niet echt kan. Dus dan zouden we moeten gaan afwisselen met bij onze ouders zitten denk ik. Daar heb ik zelf niet zo'n zin in om dat te doen, maar meer vanuit praktisch oogpunt ook.

Dan weet ik niet of je dat punt al echt bereikt hebt. Toen ik die melding deed bij mijn man maakte het me echt niet uit waar ik terecht zou komen. We hadden daarvoor al een paar weken om en om bij onze eigen ouders gezeten. Ik hou van mijn ouders, maar zat er echt niet graag. 

Maar omdat ik ook echt niet meer met mijn man samen in een huis kon zitten, was dat nog de beste tijdelijke optie. Waar een wil is, is een weg zeg maar. Ik dacht er toen überhaupt niet eens over na, over huisvesting. Ik was gewoon echt klaar met het gedrag van mijn man. 

En je hoeft niet meteen te scheiden toch? Je kunt ook een periode apart wonen. Koppel daar dan wel een grens aan: Dan en dan praten we weer verder, hebben we allebei de rust gehad om erover na te denken, hebben we allebei 'geoefend' met het gescheiden leven. Wat vinden we daarvan?

Je zult zoveel meer rust gaan ervaren omdat je niet meer met je man bezig hoeft te zijn, althans, je hoeft het even niet te zien.

Elpisto schreef op 20-03-2025 om 14:55:

[..]

Ik hoop het echt voor je, maar dit soort "logische verbanden" zou ik heel erg mee oppassen. 

Logica heeft vaak geen plek in dit soort situaties. Echt niet.

Daar heb je gelijk in. 

Bij ons gebeurd het dan niet stiekem, en geen keihard gelieg, maar mijn redenatie dat als er ergens nog hoop of de wil is bij hem wb Truus, dat hij dan naar mij nog ff zn mond had gehouden. 

Hij beseft heel goed hoeveel verdriet hij mij gedaan heeft, en me in de steek heeft gelaten. Ik mag aannemen dat hij dan ook beseft dat hij echt heel ver weg kan vertrekken als hij toch weer met haar verder gaat.

Maar inderdaad, daar moet ik niet prat op gaan. Doe ik ook niet hoor. Ik schrijf ook dat ik het eerst wil zien en dan geloven.

Stresskipje schreef op 20-03-2025 om 14:40:

[..]

Onvoorwaardelijke liefde heb ik wel voor hem ja. Maar daarnaast ook grenzen hoor. Dit gaan we bijvoorbeeld niet nog een keer doen.

Bijzonder valt volgens mij wel mee. Behalve dat ik op de hoogte was, en man niet stiekem buiten de deur gegeten heeft , is er volgens mij weinig verschil met situaties waarbij een geheime affaire uitkomt en een doorstart gemaakt wordt. In hoeveel huwelijken wordt er geen misstap gemaakt en wordt er vergeven en doorgegaan. We kennen denk ik nog niet het topje van de ijsberg.

Ik ben getrouwd in voor en tegenspoed, en ben op meer gevallen dan alleen zn zweetvoeten. We hebben een gezin samen. Dat pleur je niet in de plomp voor wat kriebels.

Hij deed dat wel omdat hij meende dat het meer was dan wat kriebels. Dat blijkt nu niet zo te zijn. Ik mag hopen dat hij zijn les daarin geleerd heeft en hij nu inderdaad beseft wat hij heeft. Zo niet, dan hebben we een ander gesprek..

En laten we niet vergeten dat de situatie 10 jaar geleden de rollen omgedraaid waren, en hij toen hetzelfde geduld met mij heeft gehad.

Ylja94 schreef op 20-03-2025 om 15:00:

[..]

Dan weet ik niet of je dat punt al echt bereikt hebt. Toen ik die melding deed bij mijn man maakte het me echt niet uit waar ik terecht zou komen. We hadden daarvoor al een paar weken om en om bij onze eigen ouders gezeten. Ik hou van mijn ouders, maar zat er echt niet graag.

Maar omdat ik ook echt niet meer met mijn man samen in een huis kon zitten, was dat nog de beste tijdelijke optie. Waar een wil is, is een weg zeg maar. Ik dacht er toen überhaupt niet eens over na, over huisvesting. Ik was gewoon echt klaar met het gedrag van mijn man.

En je hoeft niet meteen te scheiden toch? Je kunt ook een periode apart wonen. Koppel daar dan wel een grens aan: Dan en dan praten we weer verder, hebben we allebei de rust gehad om erover na te denken, hebben we allebei 'geoefend' met het gescheiden leven. Wat vinden we daarvan?

Je zult zoveel meer rust gaan ervaren omdat je niet meer met je man bezig hoeft te zijn, althans, je hoeft het even niet te zien.

Het zou me voor mezelf alleen ook minder uitmaken, maar er zijn ook kinderen en dat maakt me wel uit.. 

Nouja, de volgende stap is denk ik melden bij man dat ik niet verder kan zoals het gaat/ging. En dan de stap erna denk ik tijdelijk apart wonen met inderdaad een datum erop om verder te praten. 

Hoe hij nu omgaat met de app (huiswerk), nu al een aantal dagen niet gedaan en hoe hij niet ingaat op mijn aangeven dat ik mij niet oke voel, verdrietig, boos etc. Ivm de afstand door vakantie heb ik hem telefonisch aangegeven dat als werk op nr 1 blijft, en ik onderaan de prio lijst bungel, hij zich straks geen zorgen meer hoeft te maken om mij, alleen nog om zijn werk, want dan ben ik er niet meer bij hem. Zelfs daarna pakt hij niks op... 

MRI

MRI

21-03-2025 om 14:51

Buitenspel2024 schreef op 21-03-2025 om 13:43:

[..]

Het zou me voor mezelf alleen ook minder uitmaken, maar er zijn ook kinderen en dat maakt me wel uit..

Nouja, de volgende stap is denk ik melden bij man dat ik niet verder kan zoals het gaat/ging. En dan de stap erna denk ik tijdelijk apart wonen met inderdaad een datum erop om verder te praten.

Hoe hij nu omgaat met de app (huiswerk), nu al een aantal dagen niet gedaan en hoe hij niet ingaat op mijn aangeven dat ik mij niet oke voel, verdrietig, boos etc. Ivm de afstand door vakantie heb ik hem telefonisch aangegeven dat als werk op nr 1 blijft, en ik onderaan de prio lijst bungel, hij zich straks geen zorgen meer hoeft te maken om mij, alleen nog om zijn werk, want dan ben ik er niet meer bij hem. Zelfs daarna pakt hij niks op...

Misschien heb ik het gemist maar wat zegt de therapeut hier nou allemaal over, over zijn houding en de frustratie die het bij jou oproept? Roept hij/zij hem wel ter verantwoording en hoe reageert hij dan?

Stresskipje schreef op 20-03-2025 om 14:40:

[..]

Onvoorwaardelijke liefde heb ik wel voor hem ja. Maar daarnaast ook grenzen hoor. Dit gaan we bijvoorbeeld niet nog een keer doen.

Bijzonder valt volgens mij wel mee. Behalve dat ik op de hoogte was, en man niet stiekem buiten de deur gegeten heeft , is er volgens mij weinig verschil met situaties waarbij een geheime affaire uitkomt en een doorstart gemaakt wordt. In hoeveel huwelijken wordt er geen misstap gemaakt en wordt er vergeven en doorgegaan. We kennen denk ik nog niet het topje van de ijsberg.

Ik ben getrouwd in voor en tegenspoed, en ben op meer gevallen dan alleen zn zweetvoeten. We hebben een gezin samen. Dat pleur je niet in de plomp voor wat kriebels.

Hij deed dat wel omdat hij meende dat het meer was dan wat kriebels. Dat blijkt nu niet zo te zijn. Ik mag hopen dat hij zijn les daarin geleerd heeft en hij nu beseft wat hij heeft. Zo niet, dan hebben we een ander gesprek..

En laten we niet vergeten dat de situatie 10 jaar geleden de rollen omgedraaid waren, en hij toen hetzelfde geduld met mij heeft gehad.

Wat? Jullie hebben 10 jaar geleden ook al eens eerder een doorstart gemaakt nadat jij een affaire hebt gehad? Tja in dat geval is de situatie natuurlijk totaal anders. Wat jij mocht mag hij ook lijkt mij. 


Verder kan het natuurlijk heel goed zijn dat zij er klaar mee was. En dat hij nu met hangende pootjes terugkomt. Of dat hij zijn vertrouwde leven niet kwijt wilde. Dat kan volledig los van jou staan natuurlijk.

Izza schreef op 21-03-2025 om 15:46:

[..]

Wat? Jullie hebben 10 jaar geleden ook al eens eerder een doorstart gemaakt nadat jij een affaire hebt gehad? Tja in dat geval is de situatie natuurlijk totaal anders. Wat jij mocht mag hij ook lijkt mij.


.

Nou, als je je relatie al ziet/neemt als een soort van (wegstreep)wedstrijdje, dan kunnen beiden zich beter afvragen in hoeverre zij de relatie nog serieus nemen natuurlijk!?

Dus, omdat vrouw 10 jaar geleden vreemdging en de man bewust heeft gekozen met haar verder te willen, nadat alle pijn en verdriet is geruimd en vertrouwen weer is opgebouwd, heeft man nog 1x een affaire tegoed? Zoiets?

En nu staan zij quitte, dus streep eronder en met een schone (gelijke) lei weer verder! Serieus, wat een armoede als je het zo zou zien…..

Helemaal prima als er geen kinderen zouden zijn, dan doe je het enkel jezelf aan, maar mét kinderen?

Izza schreef op 21-03-2025 om 15:46:

[..]

Wat? Jullie hebben 10 jaar geleden ook al eens eerder een doorstart gemaakt nadat jij een affaire hebt gehad? Tja in dat geval is de situatie natuurlijk totaal anders. Wat jij mocht mag hij ook lijkt mij.


Verder kan het natuurlijk heel goed zijn dat zij er klaar mee was. En dat hij nu met hangende pootjes terugkomt. Of dat hij zijn vertrouwde leven niet kwijt wilde. Dat kan volledig los van jou staan natuurlijk.

Als ik zo zou redeneren dan heb ik wel een aantal 10-rittenkaarten tegoed.

Geen haar op mijn hoofd die denkt, jij deed dit, dus als het ooit voorkomt, mag ik ook.

Ik beloofde hem 26 jaar geleden dat ik hem nooit zou kwetsen of bedriegen. Zijn ex had hem veel pijn gedaan, en dat zou ik hem nooit aandoen.

En ik denk er nog steeds zo over. Ik gooi mijn waarden en normen niet overboord omdat hij geen heeft/had.

Dan zou ik mezelf verloochenen en alles waar ik voor sta. Ik geloof dat monogamie bestaat. Wil je dat niet meer? Ga uiteen en doe dan wat je wil.

Dat je verliefd kan worden en van de ene monogame relatie naar de andere gaat, dat kan. Maar niet met leugens en bedrog.

Hier helemaal geen sprake van verliefdheid. Enkel lust. Dus dat begrijp ik heel moeilijk.

En geloof je niet in monogamie, ook goed. Maar dan hou je iemand geen rad voor ogen en lieg je en bedrieg je.

Waarden, principes, normen... Dat bestaat precies niet meer. Iedereen wil al zijn behoeftes en verlangens bevredigen. No matter what. Ik herken de wereld niet meer waarin ik opgroeide. Iedereen is zo individualistisch. Ik heb het hie langer hoe moeilijker om mee te kunnen in deze nieuwe wereld.

Reageer op dit bericht

Je moet je bericht bevestigen voor publicatie, je e-mailadres wordt niet gepubliceerd.