Relaties Relaties

Relaties

Verder na ontrouw - deel 8


Pinokkio schreef op 25-08-2022 om 20:16:

[..]

Zo eens met RoodVruchtje.
Als je steeds maar hard moet werken gaat er toch iets verkeerd?

Dan kunnen we beter allemaal vrijgezel blijven. Het leven is al zo kort en er zijn zoveel meer zinvolle bezigheden dan eindeloos wroeten in relatieproblemen.
Vooral ook gewoon genieten! En je eigen scores (die we allemaal hebben) niet teveel bij de ander leggen.

Ik heb het niet over wroeten in relatieproblemen, dat maak jij ervan.

Overigens vind ik het met je partner hebben over eventuele relatieproblemen bij uitstek een zinvolle bezigheid. Je kunt er namelijk ontzettend veel mee winnen.

Misschien realiseren jullie je niet dat dit een draadje is over vreemdgaan, waar mensen hun verhaal doen in de hoop op herkenning, steun en tips. Die geef ik met liefde, want ik heb destijds heel veel gehad aan de steun van (de leden van) dit forum. Maar in de relatie met mijn man is het echt niet zo vaak onderwerp van gesprek. We genieten volop, juist omdat we weten hoe gemakkelijk het anders had kunnen zijn.

Ik krijg een beetje het gevoel dat jullie denken dat man zich hier nog steeds dagelijks uit moet putten in verontschuldigingen en dat we nog steeds wekelijkse praatsessies hebben. Nee, dus. Al heel erg lang niet meer. Maar dat was in het begin, dat eerste jaar, zeker wel noodzakelijk. Op het moment dat we nu voelen dat er verwijdering is, dat een van de twee stress heeft, dat we de verbinding kwijt raken, dan gaan we zeker het gesprek aan. Dat ontbrak er vroeger aan en daar hebben we van geleerd.

Anna Cara

Anna Cara

26-08-2022 om 12:29 Topicstarter

Hey Pennestreek, je hoeft je niet te verdedigen hier. Ik heb heel veel aan (ook) jouw inbreng gehad. 

Volledig eens met pennestreek.
En neuj het hoeft niet maar ik kies er zelf voor om in mijn "investerende of hardwerkende relatie te blijven met een man met een gebruiksaanwijzing".
Ik  word alleen al ongelukkig van het idee dat ik zonder hem verder zou moeten ondanks dat het niet altijd gemakkelijk gaat. Dus ja ik vind het werken geblazen om te zorgen dat de verbinding centraal staat. Maar ik heb het er voor over.

miss1984 schreef op 26-08-2022 om 12:44:

Volledig eens met pennestreek.
En neuj het hoeft niet maar ik kies er zelf voor om in mijn "investerende of hardwerkende relatie te blijven met een man met een gebruiksaanwijzing".
Ik word alleen al ongelukkig van het idee dat ik zonder hem verder zou moeten ondanks dat het niet altijd gemakkelijk gaat. Dus ja ik vind het werken geblazen om te zorgen dat de verbinding centraal staat. Maar ik heb het er voor over.

Ik sloeg alleen aan op de opmerking dat een relatie hebben altijd hard werken is. 
Daarmee vel ik geen oordeel over mensen die daar wel voor kiezen, althans dat was niet de bedoeling. 

Pinokkio schreef op 26-08-2022 om 13:03:

[..]

Ik sloeg alleen aan op de opmerking dat een relatie hebben altijd hard werken is.
Daarmee vel ik geen oordeel over mensen die daar wel voor kiezen, althans dat was niet de bedoeling.

Hoef jij niet hard te werken in jou relatie of ben je single? Gewoon interesse 😊 omdat je daar op aan sloeg? 

Je bent je er ook bewust van dat 1 op de 2 echtparen gaan scheiden? En dat is geen oordeel maar het zegt wel iets over hoeveel mensen serieus uit verbinding stappen, om wat voor reden dan ook, mishandeling, verslaving, psychische problemen daar buiten gelaten natuurlijk. Ik vind dat echt een heel verdrietig iets in dit tijdperk. Ik kan er gewoon niks aan doen maar het raakt mij altijd oprecht als een gezin uit elkaar valt. Ik zeg hiermee niet dat mensen er niks aan gedaan hebben. Vroeger waren er natuurlijk ook minder middelen om te gaan scheiden maar ik schrik er soms toch ook van hoe snel mensen stoppen met " werken". Of laten we het investeren noemen. Zo zie ik het meer. 

miss1984 schreef op 26-08-2022 om 19:48:

[..]

Hoef jij niet hard te werken in jou relatie of ben je single? Gewoon interesse 😊 omdat je daar op aan sloeg?

Je bent je er ook bewust van dat 1 op de 2 echtparen gaan scheiden? En dat is geen oordeel maar het zegt wel iets over hoeveel mensen serieus uit verbinding stappen, om wat voor reden dan ook, mishandeling, verslaving, psychische problemen daar buiten gelaten natuurlijk. Ik vind dat echt een heel verdrietig iets in dit tijdperk. Ik kan er gewoon niks aan doen maar het raakt mij altijd oprecht als een gezin uit elkaar valt. Ik zeg hiermee niet dat mensen er niks aan gedaan hebben. Vroeger waren er natuurlijk ook minder middelen om te gaan scheiden maar ik schrik er soms toch ook van hoe snel mensen stoppen met " werken". Of laten we het investeren noemen. Zo zie ik het meer.

Ik denk dat je dat onderschat, hoe snel mensen stoppen met werken of investeren. Dat is wel vaker de gedachte hier, nog steeds helaas. 

Ik kreeg dat ook vaak te horen, maar het feit dat ik mijn partner en daardoor mijn kinderen bescherm door daar niets over te delen in mijn omgeving, nemen mensen aan dat het een handdoek in de ring gooien was. Max88 was t zat, dus die liet de boel in de steek. Die opmerkingen zijn aannames en ver van de feiten, maar je leest ze toch en het went niet. Ik voel me niet persoonlijk aangesproken en je bedoelt het ook niet zo, maar ik denk wel: zie je wel, wéér, nog stééds. En ik vraag me af wat er voor zorgt dat mensen die besluiten te blijven maakt dat ze zo denken. 

Max88 schreef op 26-08-2022 om 20:35:

[..]

Ik denk dat je dat onderschat, hoe snel mensen stoppen met werken of investeren. Dat is wel vaker de gedachte hier, nog steeds helaas.

Ik kreeg dat ook vaak te horen, maar het feit dat ik mijn partner en daardoor mijn kinderen bescherm door daar niets over te delen in mijn omgeving, nemen mensen aan dat het een handdoek in de ring gooien was. Max88 was t zat, dus die liet de boel in de steek. Die opmerkingen zijn aannames en ver van de feiten, maar je leest ze toch en het went niet. Ik voel me niet persoonlijk aangesproken en je bedoelt het ook niet zo, maar ik denk wel: zie je wel, wéér, nog stééds. En ik vraag me af wat er voor zorgt dat mensen die besluiten te blijven maakt dat ze zo denken.

Met je eens Max, alsof blijven het meest ‘sterke’ is, zo komt het bij mij een beetje over. Helemaal niemand anders weet wat er achter gesloten deuren (is) gebeurd vóórdat de spreekwoordelijke handdoek in de ring wordt gegooid. 

miss1984 schreef op 26-08-2022 om 19:48:

[..]

Hoef jij niet hard te werken in jou relatie of ben je single? 

.

Je vroeg het dan niet aan mij, maar nee, ik heb nooit hard moeten werken in mijn relatie, althans, niet zoals ik sommigen hier keihard zie werken en in sommige gevallen zie ‘trekken’ aan een (bijna)dood paard. Soms is opstappen nl net zo krachtig!

Max, begrijpelijk dat je het zo oppakt. Maar dat is idd niet mijn intensie. Nou ja laat ik het anders zeggen, in mijn omgeving heb ik gezien dat er in mijn ogen na nul hulp en nul investeringen in wat voor vorm dan ook het bijltje erbij neer gelegd werd. En wellicht heb ik er daarom dit beeld bij. Maar ik neem je post heel serieus dus zal vanaf nu met een andere insteek gaan kijken naar bepaalde situaties. Naja niks is wat het lijkt natuurlijk en achter iedere voordeur schuilt een verhaal.

Roodvruchtje, dat vind ik oprecht alleen maar heel erg fijn voor jou🍀🙏

Max88 schreef op 26-08-2022 om 20:35:

[..]

Ik denk dat je dat onderschat, hoe snel mensen stoppen met werken of investeren. Dat is wel vaker de gedachte hier, nog steeds helaas.

Ik kreeg dat ook vaak te horen, maar het feit dat ik mijn partner en daardoor mijn kinderen bescherm door daar niets over te delen in mijn omgeving, nemen mensen aan dat het een handdoek in de ring gooien was. Max88 was t zat, dus die liet de boel in de steek. Die opmerkingen zijn aannames en ver van de feiten, maar je leest ze toch en het went niet. Ik voel me niet persoonlijk aangesproken en je bedoelt het ook niet zo, maar ik denk wel: zie je wel, wéér, nog stééds. En ik vraag me af wat er voor zorgt dat mensen die besluiten te blijven maakt dat ze zo denken.

Max, ik heb echt niet het idee dat jij snel de handdoek in de ring hebt gegooid. Maar ja, ik ken een heel aantal gevallen waar dat wel zo ging. Mijn eigen man bijvoorbeeld. Die heeft helemaal in zijn uppie besloten dat onze relatie niet te redden viel, dat zijn gevoel voor mij weg was en nooit meer terug zou komen. Was even vergeten zijn gevoel met mij te delen in de jaren dat hij twijfelde. Dat vind ik dus heel erg stoppen met werken en investeren. Gelukkig gaf ik me niet zo snel gewonnen .

En bij mijn zus een min of meer vergelijkbaar verhaal. Nota bene een half jaar nadat man en ik weer een beetje aan het opkrabbelen waren, gaf mijn zwager aan dat de koek op was en dat hij wilde scheiden. Mijn zus had dat ook niet aan zien komen. En in mijn/onze roerige tijden hebben man en ik zo vaak zitten uithuilen bij hun op de bank, en was mijn zwager een grote steun voor beide partijen. Maar hij bleek er al die tijd al een ander op na te houden. Needless to say dat ik me ook nogal genaaid voelde. Mijn zus had (uiteraard) niks in de gaten al die tijd. Ja, later vielen de puzzelstukjes op hun plek… Hij had in die twee jaar dat man en ik aan het worstelen waren en wij regelmatig bij hen zaten natuurlijk prima ook eens in de spiegel kunnen kijken en/of bij mijn zus aankaarten dat hij het ook niet meer helemaal de hemel vond in hun relatie. Maar nee. Gewoon overstappen naar zijn Truus was een stuk gemakkelijker. Voor hem dan. Niet voor mijn zus en de kinderen. De relatie met zijn oudste is nooit meer goed gekomen, want die wist van papa’s affaire maar moest dat natuurlijk voor mama geheim houden. Hoe kun je zoiets doen, als vader??

En zo zijn er meer. Maar dat is allemaal wat verder weg, deze twee zijn redelijk uit de eerste hand. Ik denk niet dat wij de twee uitzonderingen op de regel zijn, ik denk dat het vaker voorkomt, dat er niet of te weinig gewerkt wordt aan een relatie.

Het zure is natuurlijk, dat als je partner zo ‘gemakkelijk’ uit de relatie stapt, jij je daar meestal bij neer hebt te leggen. En voor de buitenwereld is dan misschien niet altijd duidelijk wie van de twee voor de gemakkelijkste route koos. En ook als je er wel hard aan getrokken hebt, maar de ander bleek inderdaad een dood paard, is dat niet altijd zichtbaar voor de buitenwereld

Maar ik denk echt dat de relatiebreuken waarbij er eerst hard gewerkt is aan de relatie en vervolgens beide partners besloten dat het niet gaat lukken en er in redelijke harmonie gescheiden wordt de grote uitzondering zijn. Die ken ik overigens ook hoor. Maar zoals gezegd, dat lijken mij de uitzonderingen.

Hoe dan ook is uit elkaar gaan nooit een feestje. Voor niemand. Dat beweert hier ook helemaal niemand. Maar ik weet van mezelf dat ik me kan inleven in beide kanten van een verhaal. En ik denk dan vaak nog wel ruimte te zien, of denk dat als er nou maar een ‘tolk’ aanwezig zou zijn bij gesprekken, partners nog wel eens nader tot elkaar zouden kunnen komen. Vandaar ook dat ik zo vaak aanraad om in therapie te gaan. Ik denk echt dat er meer huwelijken in stand zouden kunnen blijven als meer mensen bereid zouden zijn ook naar hun eigen aandeel in de relatie te kijken. In zijn algemeenheid dus, niet in jouw geval.

RoodVruchtje schreef op 26-08-2022 om 21:50:

[..]

Met je eens Max, alsof blijven het meest ‘sterke’ is, zo komt het bij mij een beetje over. Helemaal niemand anders weet wat er achter gesloten deuren (is) gebeurd vóórdat de spreekwoordelijke handdoek in de ring wordt gegooid.

Ik denk dat de mensen die ervoor kiezen om te vechten voor hun relatie na overspel, juist vaak te horen krijgen dat ze wel gek lijken. Hoeveel mensen roepen niet vol overtuiging dat vreemdgaan = einde relatie? Dat is dan weer het vooroordeel waar ‘wij’ tegenop moeten boksen. Geloof me, dat is ook niet heel fijn. Jezelf moeten verdedigen omdat je ervoor kiest te proberen je gezin bij elkaar te houden. Je wordt uitgemaakt voor voetveeg, je hebt geen trots, geen eigenwaarde. Je kunt hem nooit meer vertrouwen, want eens een vreemdganger, altijd een vreemdganger. Ik merk het nog steeds. Als ik het eens met mensen heb over onze moeilijke jaren dan is de reactie vaak, “dat zou ik niet kunnen hoor. Het idee dat hij met een ander heeft liggen vozen! Getver!” Of iets van die strekking. 

Het is nooit prettig om jezelf te moeten verdedigen voor keuzes die je gevoelsmatig maakt en waarbij je voor jezelf weet dat je je best hebt gedaan en je jezelf recht in de spiegel aan kunt blijven kijken. Je kunt ook nooit het hele verhaal vertellen, want dat is te complex. En niemand heeft hetzelfde ‘filter’ als jij en zal dus anders reageren in dezelfde situatie. Zo reageren we allemaal vanuit onze eigen ‘ allergie’.

En daarom komt zo’n opmerking als die van jou en Pinokkio bij mij weer hard binnen. Ik heb er hard voor moeten werken om mijn gezin bij elkaar te houden, en ik ken intussen heel wat vrouwen (hier en in real life) die dat ook hebben gedaan en nog doen. Mensen die dan roepen dat als je hard moet werken om je relatie te laten slagen die relatie dus niet goed is, tja, dat vind ik dan weer kortzichtig. Je bent er niet bij, je weet niet wat ik voel, je weet niet wat mijn man voelt. We zijn bewust met onze relatie bezig. Iedere dag opnieuw. Niet omdat hij zo slecht is dat hij zoveel onderhoud nodig heeft of we onszelf in veel bochten moeten wringen, maar omdat we ons realiseren dat we heel dicht bij de afgrond waren. En omdat we ontzettend blij zijn met hoe het nu tussen ons is. Dat willen we graag zo houden.

Is het ook niet zo dat werken en investeren kan aanblijven als je ziet dat het baat heeft en dat het stopt als een partner zich niet inzet aan herstel? Is dat niet de cruciale factor; de wil van de partner om een verbeterde houding te laten zien zodat het minder hard werken wordt of hard aanvoelt?

Zelf schrijf ik ook al een tijd mee en erken het gevoel van geloof in verbetering omdat het niet het juiste moment was en het een afwisseling werd van stapjes vooruit maar ook wel achteruit. In de eerste jaren wilde ik vooral die stapjes vooruit zien. Maar er ontstond ook een tijd waarin de stapjes achteruit dubbel binnenkwamen, mij afvragend waar die wil nog echt was. Vorige maand vroeg man waarom ik verleden niet kon loslaten. Ik zei dat ik niets wilde, maar steeds aan haar herinnerd werd door zijn familie die haar bestaan steeds ophaalden. Ik vroeg hoe ik dan dat verleden kon loslaten zoals hij dat zo graag had. Vanaf dat moment is man zijn aandeel pas echt gaan inzien.
Wij wilden al een tijd  verhuizen omdat man de buurt had gehad en ik niet in de buurt van de mensen wilden wonen die te pas en onpas beroep op hem doen. Eindelijk willen we nu allebei naar de regio verhuizen die ik altijd benoemde. (Nu nog een leuk huis vinden.) Dergelijke veranderingen bij man maakt dat er weer geloof is in elkaar en de wil naar elkaar te luisteren tijdens het praten. Dat ik ook minder fel oordeel. Ik zie die verhuizing ook als een nieuwe start. Is dat investeren? Nee, eerder geluk omdat het zo anders had kunnen verlopen.

Wij hebben geen relatietherapeut in de arm genomen omdat in de eerste periode de meningen en inzichten te veel van elkaar verschilden. Toen kwamen andere medische aspecten optreden zodat dit ook bijdroeg aan een opschuiven van oppakken. Wel grote behoefte aan verhuizen maar die ook in koelkast wegens studie thuiswonende studenten. En ondertussen haalt de tijd de scherpte uit de lucht omdat een cursus over oordelen jezelf ook een spiegel voorhoudt. 
Ik heb altijd gedacht dat veranderingen dienen te wortelen, voor je kan oogsten. Ik heb geleerd dat man best willend in ons huwelijk staat, maar ook niet meer wist hoe nog goed te doen. Aan mij om duidelijker te zijn in beide belang. Ook dat is iets wat tijdens de cursus aan bod kwam.

miss1984 schreef op 26-08-2022 om 19:48:

[..]

Hoef jij niet hard te werken in jou relatie of ben je single? Gewoon interesse 😊 omdat je daar op aan sloeg?

Je bent je er ook bewust van dat 1 op de 2 echtparen gaan scheiden? En dat is geen oordeel maar het zegt wel iets over hoeveel mensen serieus uit verbinding stappen, om wat voor reden dan ook, mishandeling, verslaving, psychische problemen daar buiten gelaten natuurlijk. Ik vind dat echt een heel verdrietig iets in dit tijdperk. Ik kan er gewoon niks aan doen maar het raakt mij altijd oprecht als een gezin uit elkaar valt. Ik zeg hiermee niet dat mensen er niks aan gedaan hebben. Vroeger waren er natuurlijk ook minder middelen om te gaan scheiden maar ik schrik er soms toch ook van hoe snel mensen stoppen met " werken". Of laten we het investeren noemen. Zo zie ik het meer.

Miss, ik heb ook vaker periodes gehad waarin ik dacht dat we moesten werken in de relatie die ik heb met partner. 
Nu zie ik het meer als hard werken met mezelf Ik heb gewoon mijn eigen issues in de relatie met mezelf en dat neem ik in iedere relatie natuurlijk mee. Partner heeft zijn eigen dingen en moet daar ook zelf mee dealen. 
Makkelijk wordt het bij ons dus niet maar we hoeven niet hard te werken voor onze verbinding. 
Valt de verbinding weg en blijft die weg dan denk ik niet dat ik daar hard aan wil gaan werken. 
Het is dan gewoon wat het is. 

Ik deel dan ook niet zozeer je verdriet over het aantal echtscheidingen dat er is. (al denk ik echt wel dat er geen scheiding zonder verdriet is)

Wel heb ik zorgen en verdriet over het gebrek aan verbinding in z’n algemeenheid. Verbinding in bredere zin dan puur tussen mensen en hun partner. 
Maar het begint en eindigt bij verbinding met jezelf, mi. 
Maar ik deel de overtuiging dat therapie hierin een heilige plaats inneemt totaal niet. 
(maar nogmaals: een ieder moet vooral doen wat hij denkt dat goed is, iedereen is anders.) 

Eens pennestreek, ik ben vaak de slappe, ruggegraatloze... geweest... omdat iedereen het wist door Truus die heel social media bericht had, dat gevoel was killing. 

Pinokkio, dank voor je reactie 

Flanagan schreef op 26-08-2022 om 22:40:

Is het ook niet zo dat werken en investeren kan aanblijven als je ziet dat het baat heeft en dat het stopt als een partner zich niet inzet aan herstel? Is dat niet de cruciale factor; de wil van de partner om een verbeterde houding te laten zien zodat het minder hard werken wordt of hard aanvoelt?

Zelf schrijf ik ook al een tijd mee en erken het gevoel van geloof in verbetering omdat het niet het juiste moment was en het een afwisseling werd van stapjes vooruit maar ook wel achteruit. In de eerste jaren wilde ik vooral die stapjes vooruit zien. Maar er ontstond ook een tijd waarin de stapjes achteruit dubbel binnenkwamen, mij afvragend waar die wil nog echt was. Vorige maand vroeg man waarom ik verleden niet kon loslaten. Ik zei dat ik niets wilde, maar steeds aan haar herinnerd werd door zijn familie die haar bestaan steeds ophaalden. Ik vroeg hoe ik dan dat verleden kon loslaten zoals hij dat zo graag had. Vanaf dat moment is man zijn aandeel pas echt gaan inzien.
Wij wilden al een tijd verhuizen omdat man de buurt had gehad en ik niet in de buurt van de mensen wilden wonen die te pas en onpas beroep op hem doen. Eindelijk willen we nu allebei naar de regio verhuizen die ik altijd benoemde. (Nu nog een leuk huis vinden.) Dergelijke veranderingen bij man maakt dat er weer geloof is in elkaar en de wil naar elkaar te luisteren tijdens het praten. Dat ik ook minder fel oordeel. Ik zie die verhuizing ook als een nieuwe start. Is dat investeren? Nee, eerder geluk omdat het zo anders had kunnen verlopen.

Correctie: Ik zei dat ik niets liever wilde.

Reageer op dit bericht

Je moet je bericht bevestigen voor publicatie, je e-mailadres wordt niet gepubliceerd.