Verder na ontrouw - deel 8

Dat is ook hoe ik het zie, ik kan nu geen garanties bieden. Ik wil wel afspreken om te kijken hoe dat voelt en of er nog genoeg zit, maar ik weet niet of we er uitkomen. Hij snapt dat ik geen garanties kan bieden en verwacht dat ook niet, maar zou het wel vanuit “samen” willen ontdekken samen. Maar ik heb ook te maken met een kind, een kind dat ontzettend gek op hem is en heel erg verdrietig was toen hij vertrok. Ik kan hem nu gewoon niet weer hier in huis halen om vervolgens misschien toch tot de conclusie te komen dat het niet werkt en dan weer een vertrek te moeten uitleggen, dat kan ik niet over mijn hart verkrijgen. Het is ergens jammer dat we allebei zo stellig waren dat het klaar was, en hij dus uit huis gegaan is, want anders hadden we dat wel kunnen ontdekken samen en dat aan mijn zoon uit kunnen leggen. Maar.. het is ook zijn huis, waar hij gewoon nog aan meebetaald. Dus als ik hem niet hier in huis kan hebben, zal hij uiteindelijk toch ook iets moeten gaan zoeken, en dat betekent dit huis in de verkoop zetten enz. En dat voelt voor nu ook nog als een brug te ver.. zo verwarrend allemaal. 

Reasontosmile schreef op 21-12-2022 om 13:33:

Dat is ook hoe ik het zie, ik kan nu geen garanties bieden. Ik wil wel afspreken om te kijken hoe dat voelt en of er nog genoeg zit, maar ik weet niet of we er uitkomen. Hij snapt dat ik geen garanties kan bieden en verwacht dat ook niet, maar zou het wel vanuit “samen” willen ontdekken samen. Maar ik heb ook te maken met een kind, een kind dat ontzettend gek op hem is en heel erg verdrietig was toen hij vertrok. Ik kan hem nu gewoon niet weer hier in huis halen om vervolgens misschien toch tot de conclusie te komen dat het niet werkt en dan weer een vertrek te moeten uitleggen, dat kan ik niet over mijn hart verkrijgen. Het is ergens jammer dat we allebei zo stellig waren dat het klaar was, en hij dus uit huis gegaan is, want anders hadden we dat wel kunnen ontdekken samen en dat aan mijn zoon uit kunnen leggen. Maar.. het is ook zijn huis, waar hij gewoon nog aan meebetaald. Dus als ik hem niet hier in huis kan hebben, zal hij uiteindelijk toch ook iets moeten gaan zoeken, en dat betekent dit huis in de verkoop zetten enz. En dat voelt voor nu ook nog als een brug te ver.. zo verwarrend allemaal.

Hoe oud is je kind? Is die op een leeftijd dat je kunt uitleggen wat er aan de hand is? Inderdaad hebben wij altijd voorkomen dat we elkaar de deur uit zouden "schoppen". En dat heeft echt wel eens op het nippertje gestaan, beide kanten op. Iets loopt zoals het moet lopen, denk ik dan maar. Ik kwam er op vakantie achter met nog 1,5 week te gaan in Zuid-Frankrijk. Tegen die tijd dat we thuis kwamen, was voor mij de ergste boosheid al weg. 

Ik snap dat je het niet over je hart krijgen kan en dat je daarom niet over 1 nacht glad ijs gaat, maar probeer het niet te laten overheersen. Als je namelijk daarom er voor kiest die toenadering niet te zoeken en er dan straks, als het te laat is, achter komt dat je toch had willen gaan voor het samen zijn, dan sla je jezelf echt voor je hoofd.

Dat was voor mij de belangrijkste reden om niet overhaaste beslissingen te nemen. Ik wou niet een beslissing nemen " uit principe" om dan vervolgens na een half jaar er achter te komen dat ik terug zou willen en dat dan niet meer kan. 

ik vond het ook lastig naar onze kinderen toe. Man was uit huis gegaan en ik was heel stellig we gaan scheiden. Toen ik weer afsprak met mijn man was ik me er heel goed van bewust wat het met de kinderen zou doen. Ik vond wel dat ik er dan wel serieus voor moest gaan.
 
Als jullie besluiten om toch nog te gaan onderzoeken of jullie eruit kunnen komen , kun je in het belang van je zoon toch een tijdelijke oplossing zoeken. Misschien niet meteen in een huis wonen.
Ik weet niet hoe lang jullie nu inmiddels uit elkaar zijn en waar je man nu woont. 
Eerst buitenshuis afspreken en dan je gevoelens onderzoeken.
Mijn man heeft voordat hij weer bij ons kwam wonen eerst een gesprek gevoerd met de kinderen. Want hij was niet de allerleukste in huis ten tijde van het vreemdgaan en daarna om het geheim bij zich te dragen. Hij had ook wel wat uit te leggen ook naar de kinderen toe. Ik heb tijdens onze herstart wel één moment gehad dat ik dacht..ik trek het echt niet meer. Dat wordt toch een scheiding. En hoe we ook ons best deden om de kinderen er buiten te houden, die merken het  meteen wanneer de sfeer anders is. Het is een hele intensieve tijd( vond ik) nadat je besluit om verder te gaan. Veel gesprekken. Gevoelens van wantrouwen en triggers die je overvallen. Verdriet en boosheid.
Ik dacht wel , een scheiding dat kan ik ze niet nog een keer aandoen. Ik moet dan wel heel zeker van mijn zaak zijn
Lastig allemaal hé.  Sterkte

Reasontosmile schreef op 21-12-2022 om 21:16:

Hij is 11, dus begrijpt best een hoop. Mist partner ook nog heel erg dus ik zou het misschien nog uit kunnen leggen als hij komt hier wel weer in huis totdat we besloten hebben wat de volgende stappen zijn of totdat het huis verkocht is of wat dan ook.
Maar voor nu misschien beter om zonder hem uit te zoeken wat er nog is, ik heb co-ouderschap dus die ruimte is er wel.

Dat is ook zeker mijn angst, dat ik nu doorzet en dan na een half jaar denk had ik het toch maar uitgezocht. Dan is er geen weg meer terug, althans waarschijnlijk niet.

En juist daarom moet je alle tijd nemen die jij nodig bent. Probeer het in stapjes te zien en laat je keuze niet beïnvloeden door externe factoren. 

wil jullie allemaal een mooie kerst wensen en een prachtig 2023! 
Hopelijk met minder verdriet, meer liefde en geluk❤️

Anna Cara schreef op 23-12-2022 om 09:51:

Ook het onderzoeken zal niet makkelijk zijn. Met pieken en dalen. En meningen van anderen. Jouw twijfel en het verloren vertrouwen zal impact hebben op het onderzoeken en de komende jaren. Ik raad daarom aan om je eigen therapie door te zetten en relatietherapie in te zetten.

En als je luisterend oor wil, je emoties wil delen, tips, de relatie stopzet of wat ook: je bent hier welkom.

Xxx

Dank je wel Anna Cara. Ik had gisteren voor het eerst een verjaardag waar hij ook aanwezig was. Ik heb hem ontmoet omdat hij familie is van een goede vriendin van mij, en zij was jarig dus ik wilde niet afzeggen.  Dat vond ik super lastig, we zijn daar normaal gesproken samen, mensen weten ervan en ik weet me dan geen houding te geven. Merk dat ik veel afstand hou uit zelfbescherming en me veel minder prettig voel dan als ik alleen met hem ben, en dan komt de boosheid weer omhoog omdat ik in deze situatie ben beland en denk ik laat maar, dit kan ik gewoon niet handelen. Ik zal zeker gaan kijken naar relatietherapie als we nog een keer alleen afgesproken hebben en het gevoel er echt is dat we dit samen verder moeten onderzoeken. 

Hele fijne feestdagen allemaal, geniet er zoveel mogelijk van met jullie dierbaren. Hier vieren we kerst apart en ik kan eerlijk gezegd niet wachten tot het voorbij is. Misschien eerste kerstdag wel even wandelen samen. Hoop er volgend jaar, of we nu wel of niet samen verder gaan, weer een stuk gelukkiger bij te zitten. 

herkennen jullie die woede die opeens komt opzetten van binnen omdat je je partner voor je ziet met die ander, het idee dat er werd gezoend, dat er aanrakingen waren, heel dat intieme vind ik zooo vies en ik voel er zoveel pijn bij, letterlijk en figuurlijk in mn hart, soms zo erg dat ik steken voel in mn hart en moet happen naar lucht.... ik weet niet meer hoe ik deze woede moet loslaten, het komt en gaat maar t gaat niet weg, t blijft komen....

Ja hoor, ik ook.
Ik kon soms ineens zo uit het niets geconfronteerd worden met gevoelens, zo erg dat het mn adem benam, ik kon dan ook even niks anders dan glazig voor me uit staren. Bij mij waren het eigenlijk altijd gedachten over de leugens. Er kon soms ineens een herinnering opkomen, van de momenten dat hij misbruik maakte van mijn vertrouwen. De leugens en zelfs boosheid van zijn kant, wanneer ik destijds vroeg hoe zit dat of dat dan, omdat het naar m'n gevoel niet klopte, die waren het ergst. In het begin ging ik dan ook op die momenten keihard de confrontatie met hem aan, zo erg zelfs dat ik hem soms aan vloog. 

Op een gegeven moment is dat gevoel weg geëbd. Misschien wel omdat ik die gevoelens ook toe liet en juist niet naar afleiding ging zoeken. En ook omdat ik al mijn woede er altijd uit heb gegooid. En ergens kwam er een ommekeer in de communicatie, ook van zijn kant en kreeg ik eindelijk de erkenning die ik nodig had. 
Nu, 3 jaar verder, kan ik er over nadenken en kunnen we het er over hebben, zonder dat ik overvallen word door die pijn en woede van toen. Geduld, naast het hebben en goede gesprekken en de bevestiging dat je op nummer 1 staat, is wat er voor nodig is hier het snelst uit te komen, denk ik.

Titiv schreef op 29-12-2022 om 22:01:

herkennen jullie die woede die opeens komt opzetten van binnen omdat je je partner voor je ziet met die ander, het idee dat er werd gezoend, dat er aanrakingen waren, heel dat intieme vind ik zooo vies en ik voel er zoveel pijn bij, letterlijk en figuurlijk in mn hart, soms zo erg dat ik steken voel in mn hart en moet happen naar lucht.... ik weet niet meer hoe ik deze woede moet loslaten, het komt en gaat maar t gaat niet weg, t blijft komen....

Kun je deze woede ook kwijt bij je man? 

Ik heb het ook gehad.. vreselijk. Zo opeens kwam er een gedachte/ gevoel...weet ik veel wat en was er weer een weekend vol met boosheid/ verdriet/ geen verbinding/ daarna weer gesprekken.

Nu, bijna 2 jaar geleden dat man het heeft opgebiecht, kan ik zeggen dat ik bijna geen woede meer heb. Denk er bijna niet meer aan. Denk ongeveer 2 maanden geleden zo boos geweest dat ik helemaal vastliep. Ik moest een manier bedenken om er mee om te gaan. Of de keuze maken om te stoppen.

Ik richt me nu op hoe onze relatie geworden is. Het is gezellig. We zijn gelukkiger samen. We zien elkaar weer. Ik hem en hij mij. We geven elkaar aandacht. Benoemen ook onze liefde naar elkaar toe. Denk ook bewust wat het me allemaal opgeleverd heeft. Hoe ik mezelf weer heb leren kennen. Hoe goed ik mijn man heb leren kennen ondanks dat we al 29 jaar samen waren. Die intense tijd die we hebben beleefd heeft onze band zo versterkt. We hebben allebei keihard gewerkt. Ik heb ook niet meer de behoefte om erover te praten met andere mensen. Het gevoel wat ik had over dat ik anders was..dat heb ik niet meer.

Als mijn gedachten die richting opgaan denk ik bewust aan iets anders. Daarvoor beheerste het mijn gedachten...nu niet meer.

Hoop dat 2023 een mooi jaar wordt voor ons. Dacht eerlijk gezegd dat dat 2022 al zou gebeuren maar had niet gerekend op al die gevoelens die ik afgelopen jaar zou tegenkomen.

Reasontosmile schreef op 03-01-2023 om 16:02:

Hoi Titiv,

Heeel herkenbaar. Bij mij is het “nog” maar 3 maanden geleden dat het uitgekomen is dus ik zit er nog volop in, maar verbaas me over de woede die soms op kan komen. Ik woon nu al een tijd alleen en we hebben een aantal keer afgesproken. Die keren waren eigenlijk vreemd genoeg best leuk maar vooral waardevol, hele open gesprekken, en daar nam de boosheid niet de overhand. Mijn kind is echter deze week een week naar z’n vader en dus hebben we besloten om te testen hoe het voelt om samen in één huis te zijn, bij wijze van proef. Vanaf het moment dat ik ingestemd heb gisteren voel ik enorm veel spanning, en vanmorgen had ik ook echt een behoorlijke woede-uitbarsting, wat uiteindelijk enorm huilen werd, want er zit veel verdriet onder. Ik moest naar mijn werk maar wat voel je je dan ellendig hè? Inderdaad ook echt fysiek pijn. Als ik bij jullie lees dat dat best lang kan aanhouden vind ik dat best eng, en tegelijkertijd vind ik het heel moedig dat jullie het aangaan. Het is de eerste dag dus ik kijk het nog even aan, maar als dit gevoel blijft overheersen ben ik bang dat mijn besluit toch wordt om uit elkaar te gaan. Ik heb de laatste 3 maanden al zoveel pijn gehad en het ging net wat beter met me, ik ben bang dat ik mezelf anders blijf pijnigen. Toch vind ik het vreemd dat het bij “een afspraakje” wel goed voelt en ik dan nog wel echt de liefde kan voelen.

Dat herken ik helemaal. Wij waren ook uit elkaar. We gingen toen " daten". Ik was weer helemaal in love. We waren beide weer helemaal verliefd. We waren zo "lost" zonder elkaar. Zo blij dat we weer samen waren.

Maar het ging ook gepaard met verdriet/ boosheid etc. Kon zo opeens omslaan bij me. Maar mijn man heeft echt boete gedaan/ spijt betuigd keer op keer. Avonden gepraat..vooral het eerst jaar bijna dagelijks denk ik.

Maar de liefde ja..die voelde ik zo intens. Zo dubbel soms omdat iemand je ook zoveel pijn heeft gedaan.