Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Nou, bij mij is de kogel door de kerk. Als ik terug denk aan die tijd, komt me weinig spijt voor ogen. Destijds gooide hij wat teveel van de verantwoordelijkheid op mijn bordje: het kwam door allerlei dingen van mij dat hij behoefte had aan een ander. In therapie zei hij natuurlijk dat dat niet zo was, maar toen ookviel me op dat het ook daar erg om hem draaide. Hij vulde driekwart van de spreektijd.
Pas kwam ik toevallig een oud topic van mij tegen en zag dat het toen ook al een rotrelatie was. Het wordt nooit beter. Zeker nu ik over narcisme flink wat gelezen heb: dit verandert niet. Hij heeft geen zelfreflectie, alles is altijd mijn schuld .
Dus als onze jongste eenmaal gesetteld is op zichzelf deze zomer,wordt het tijd voor het gesprek. Ik wil niet meer. Hij wel? Dan, waarom? Financiële redenen of om mij? En dan, waarom geeft hij me dan het gevoel of hij me liever kwijt dan rijk is? Desnoods gaan we nog eens in therapie, maar ikgeef het weinig kans.
MRI gaf me met haar opmerking de doorslag. 'Bang dat ik met de kruimels genoegen neem'. Precies zo: als ik al opgelucht ben als hij eens normaal tegen me praat, is het einde zoek.
Jammer, maar ik heb geen trek meer te blijven trekken aan een dood paard.
Puinhoop schreef op 17-12-2022 om 20:07:
Nou, bij mij is de kogel door de kerk. Als ik terug denk aan die tijd, komt me weinig spijt voor ogen. Destijds gooide hij wat teveel van de verantwoordelijkheid op mijn bordje: het kwam door allerlei dingen van mij dat hij behoefte had aan een ander. In therapie zei hij natuurlijk dat dat niet zo was, maar toen ookviel me op dat het ook daar erg om hem draaide. Hij vulde driekwart van de spreektijd.
Pas kwam ik toevallig een oud topic van mij tegen en zag dat het toen ook al een rotrelatie was. Het wordt nooit beter. Zeker nu ik over narcisme flink wat gelezen heb: dit verandert niet. Hij heeft geen zelfreflectie, alles is altijd mijn schuld .
Dus als onze jongste eenmaal gesetteld is op zichzelf deze zomer,wordt het tijd voor het gesprek. Ik wil niet meer. Hij wel? Dan, waarom? Financiële redenen of om mij? En dan, waarom geeft hij me dan het gevoel of hij me liever kwijt dan rijk is? Desnoods gaan we nog eens in therapie, maar ikgeef het weinig kans.
MRI gaf me met haar opmerking de doorslag. 'Bang dat ik met de kruimels genoegen neem'. Precies zo: als ik al opgelucht ben als hij eens normaal tegen me praat, is het einde zoek.
Jammer, maar ik heb geen trek meer te blijven trekken aan een dood paard.
Wat naar om te horen puinhoop...😔
Zit zelf ook enorm tegen t einde aan... ik ben op, zie geen kansen meer, geen hoop... eik voer ik nu zelf gwn een toneelstuk op, maar van binnen haat ik hem... ook al heeft hij wel spijt getoond en kunnen we terug lachen samen, het is een soort van monster in mn hart die telkens weer wakker word en hem haat... na een moment dat we gelachen hebben zegt dat monster jullie lachtte toen ook, toen hij kontakt had met haar, toen hij gewoon met haar sliep en uit eten ging, lachtte, alles... toen konden we ook gewoon lachen en deden we van alles samen, en ik vind hem ook niet meer aantrekkelijk, langzaam is dat weggegaan want wat hem aantrekkelijk maaktte was zijn eerlijkheid en loyaliteit en dat is weg nu. Ik vind ook dat hij alles vaak weglacht, doet niet genoeg om mij veilig te laten voelen, en als een gesprek een ruzie word krijg ook ik te horen dat t mijn schuld was, dat ik zijn hart eerst brak... nou ik kan je zeggen ik geef echt wel toe dat ik toen mezelf niet was, ik trok me terug en was vaak verdrietig door een depressie maar ben altijd eerlijk gebleven over alles en t had niks te maken met hem, heb ik toen nog gezegd, en ik was juist zo blij dat hij er voor me was, werd toen zelfs opnieuw verliefd en ik kwam uit mn depressie maar tijdens dat proces was hij aan t vreemdgaan.
Ik hang nu echt tussen blijven volhouden of scheiden in... in mn hoofd heb ik denk ik al besloten maar mn hart heeft t nog niet helemaal geaccepteerd denk ik. Het is zooo moeilijk.
Veel sterkte voor jou ❤️
Puinhoop schreef op 17-12-2022 om 20:07:
Nou, bij mij is de kogel door de kerk. Als ik terug denk aan die tijd, komt me weinig spijt voor ogen. Destijds gooide hij wat teveel van de verantwoordelijkheid op mijn bordje: het kwam door allerlei dingen van mij dat hij behoefte had aan een ander. In therapie zei hij natuurlijk dat dat niet zo was, maar toen ookviel me op dat het ook daar erg om hem draaide. Hij vulde driekwart van de spreektijd.
Pas kwam ik toevallig een oud topic van mij tegen en zag dat het toen ook al een rotrelatie was. Het wordt nooit beter. Zeker nu ik over narcisme flink wat gelezen heb: dit verandert niet. Hij heeft geen zelfreflectie, alles is altijd mijn schuld .
Dus als onze jongste eenmaal gesetteld is op zichzelf deze zomer,wordt het tijd voor het gesprek. Ik wil niet meer. Hij wel? Dan, waarom? Financiële redenen of om mij? En dan, waarom geeft hij me dan het gevoel of hij me liever kwijt dan rijk is? Desnoods gaan we nog eens in therapie, maar ikgeef het weinig kans.
MRI gaf me met haar opmerking de doorslag. 'Bang dat ik met de kruimels genoegen neem'. Precies zo: als ik al opgelucht ben als hij eens normaal tegen me praat, is het einde zoek.
Jammer, maar ik heb geen trek meer te blijven trekken aan een dood paard.
Dan maak je voor jezelf de juiste keuze. Er zijn natuurlijk zowiezo 2 kanten die moeten werken aan een relatie, maar zeker als er aan de hand is wat er bij ons allemaal aan de hand is, moet die andere partij toch net even wat meer moeite doen.
Ik merk wel dat het hier daarom wat makkelijker gaat allemaal. Of dat het me wat minder doet, omdat ik aan de andere kant nu een partner zitten heb die er alles aan doet om te zorgen dat ik me niet bedenk.
Zelfs nadat ik al een aantal keren heb aangegeven dat ik me niet ga bedenken. Wel zijn we eerlijk naar elkaar. Zij over wat het allemaal betekend heeft. Over hoe ver het emotioneel gegaan is. Ik over mijn strubbelingen. Over waar ik tegen aan loop. Over angsten. Ik zie heel erg op tegen de eerste keer dat ze straks een keer weer op pad gaat met die vriendin. Waarop ze aan geeft dat ze niet meer met die vriendin op pad wil. Maar ik wil haar ook niet beperken. Ik ben niet diegene die haar kan opleggen wie ze wel en niet zien, qua vrienden.
Maar dat het allemaal een gigantische invloed op elkaar gehad heeft, is wel duidelijk. Die vriendin ging, achteraf, vreemd begin mei/halverwege mei. 2 juli gaan ze met zn 2en een weekend weg ( vriendin en mijn partner) en 4 juli ligt mijn partner met de benen wijd, even heel lomp geschreven.
Dat verhaal van die vriendin is nu ook uit gekomen, omdat de andere kant van de affaire niet langer leven kon met de leugens richting zijn partner. En dus was die vriendin ook verplicht om het haar man te vertellen. Ik heb haar nog gewaarschuwd door, toen het van ons uit kwam, te zeggen dat er niks zo erg is om het te moeten horen van een ander. Te moeten weten dat je partner zo tegen je liegt, is al erg genoeg. Maar dat je dan vervolgens ook nog moet dealen met de wetenschap dat dit geheim het graf mee was in gegaan als het aan hun lag, dat maakt het redelijk onverteerbaar.
Heb ik wel tenminste. Als ik kijk hoe vaak ik mij vrouw geconfronteerd heb in die periode over wat ik vermoedde dat er aan de hand was en ze keer op keer loog over wat er nou gebeurd was. Dat maakt zo lastig. Ik zou dat niet kunnen. Ik ben als 17-jarige ooit 1 keer vreemd gegaan bij een vriendinnetje en dat heb ik volgens mij de dag later direct verteld. Zo ellendig voelde ik me er onder.
Het is een periode van vallen en opstaan. Voor nu zijn we met zijn 2en vooral aan het opstaan. Maar het blijft soms lastig en verdrietig. Wetende dat ze al besloten hadden waar ze ongeveer zouden gaan wonen zodat ze allebei dezelfde reistijd hadden naar hun kinderen. Idioot, dat ze denkt dat het een goed idee was om 1. onze kinderen in de buurt te laten van een drugs gebruikende gek en 2. om te denken dat ik er ook maar een seconde mee akkoord zou gaan dat ze mijn kinderen direct in een dergelijke situatie zou stoppen. Het heeft me wel twijfels opgeleverd, ook voor mijn kinderen. Hoe kun je nou je kinderen in een situatie brengen waarin je gaat scheiden en ze direct een nieuwe "papa" geïntroduceerd krijgen? Gekkenwerk toch?
Titiv schreef op 19-12-2022 om 12:42:
[..]
Wat naar om te horen puinhoop...😔
Zit zelf ook enorm tegen t einde aan... ik ben op, zie geen kansen meer, geen hoop... eik voer ik nu zelf gwn een toneelstuk op, maar van binnen haat ik hem... ook al heeft hij wel spijt getoond en kunnen we terug lachen samen, het is een soort van monster in mn hart die telkens weer wakker word en hem haat... na een moment dat we gelachen hebben zegt dat monster jullie lachtte toen ook, toen hij kontakt had met haar, toen hij gewoon met haar sliep en uit eten ging, lachtte, alles... toen konden we ook gewoon lachen en deden we van alles samen, en ik vind hem ook niet meer aantrekkelijk, langzaam is dat weggegaan want wat hem aantrekkelijk maaktte was zijn eerlijkheid en loyaliteit en dat is weg nu. Ik vind ook dat hij alles vaak weglacht, doet niet genoeg om mij veilig te laten voelen, en als een gesprek een ruzie word krijg ook ik te horen dat t mijn schuld was, dat ik zijn hart eerst brak... nou ik kan je zeggen ik geef echt wel toe dat ik toen mezelf niet was, ik trok me terug en was vaak verdrietig door een depressie maar ben altijd eerlijk gebleven over alles en t had niks te maken met hem, heb ik toen nog gezegd, en ik was juist zo blij dat hij er voor me was, werd toen zelfs opnieuw verliefd en ik kwam uit mn depressie maar tijdens dat proces was hij aan t vreemdgaan.
Ik hang nu echt tussen blijven volhouden of scheiden in... in mn hoofd heb ik denk ik al besloten maar mn hart heeft t nog niet helemaal geaccepteerd denk ik. Het is zooo moeilijk.
Veel sterkte voor jou ❤️
Vreselijk om te moeten lezen en horen. Ook mijn partner begon, nadat ik in elk geval achter het app-contact kwam, dit soort dingen te roepen.
Maar nooit, maar dan ook nooit, is het vreemdgaan van de partner onze schuld. Besef je dat en hou je daar aan vast. Volgens mij heb ik er als reactie heel hard om gelachen en toen geantwoord in de zin van:
Als dat echt is hoe jij denkt over je verraad en je bedrog richting mij, de vader van je kinderen, dan heb ik wel oprecht de verkeerde gekozen om mee te trouwen en kinderen mee te krijgen.
Dat bracht haar destijds gigantisch van haar stuk. Maar laat het ze maar voelen. Elke poging van de vreemdganger om het af te doen als iets onnozels of om de schuld te verleggen, is RIDICUUL.
Hallo allemaal,
Helaas heb ik ook reden genoeg om hier mee te schrijven, al weet ik nog niet of ik verder wil samen.
Ik heb eerst deel 7 en 8 gelezen hier, en wat maakte dat veel indruk op me. Zoveel herkenning en zoveel verdriet, ik gun het niemand..
Het wordt een heel lang verhaal, maar ik zal mijn situatie en voorgeschiedenis proberen te schetsen. Ik ben eerder getrouwd geweest met mijn jeugdliefde, heel lang samen geweest en uiteindelijk uit elkaar gegaan omdat ik erachter kwam dat hij vreemdging. Hij was ook serieus verliefd en niet voor reden vatbaar, dus ik heb de keuze niet eens overwogen om samen te blijven of ervoor te vechten. Misschien was ik zelf ook al wat uitgecheckt achteraf. We hadden op dat moment ook een zoon samen van 3 jaar oud. Ik heb geen seconde spijt gehad van de scheiding, natuurlijk was het zwaar maar we zijn inmiddels op zeer goede voet co-ouders. Onze zoon is inmiddels bijna 12 en dat loopt allemaal super.
6 jaar geleden heb ik mijn huidige (of nou ja, op dit moment ex) partner leren kennen. We hadden direct een klik en er was zeker chemie, maar ik was eigenlijk nog niet op zoek naar een relatie. Hij liet zo overduidelijk merken dat hij me leuk vond dat het uiteindelijk toch iets werd. In het begin nog heel voorzichtig vanuit mijn kant, ik wilde mijn zoon absoluut nergens bij betrekken tot ik zeker wist dat het serieus was dus dat heeft best even geduurd. Als ik nu terugkijk denk ik dat ik eerlijk gezegd echt niet helemaal klaar was voor deze relatie en nog teveel met mezelf bezig was, en dat heb ik ook onbewust wel uitgestraald. Toch was ik heel gek op hem, en deden we samen de leukste dingen. Na een krap jaar mijn zoon voorgesteld, en zij zijn sindsdien echt geweldig samen, ik had me geen betere “bonus”vader kunnen wensen. De eerste 2 jaar van onze relatie was hij erg onzeker over ons terwijl hij in het dagelijks leven niet onzeker overkwam maar juist heel stabiel. Ik heb dat misschien niet altijd even serieus genomen omdat ik me wel goed voelde.
Bijna 4 jaar geleden wilde mijn partner wel echt gaan samenwonen, en ik wilde dat ook omdat het zo goed leek te gaan. Toch zei een klein stemmetje in me: moet je dit wel doen, je hebt alles zelf op de rit en dit heb ik ook naar hem uitgesproken, maar toch doorgezet want er waren toen nog geen tekenen aan de wand. Echter vrij snel na het tekenen van het koopcontract eind 2018 begon hij vreemd gedrag te vertonen, veel weg te gaan, veel te drinken terwijl hij nooit dronk en heel afstandelijk tegen mij.
Er was ineens ook van alles niet goed. Dit triggerde mij enorm en ik begon vragen te stellen. Altijd was er niets aan de hand en altijd moest ik ophouden met dingen zoeken die er niet waren. Maar ik voelde aan alles dat het niet klopte, want ik had die wantrouwende gevoelens nooit eerder gehad. Uiteindelijk biechtte hij in november 2019 op dat hij na een avondje uitgaan de nacht ervoor was vreemdgegaan (niet all the way): vreselijk spijt, had nooit mogen gebeuren enz. Hij was zichzelf kwijtgeraakt omdat hij zich zo onzeker voelde in onze relatie, niet meer blij met zichzelf, op zoek naar bevestiging, en of ik alsjeblieft relatietherapie wilde proberen want hij wilde me niet kwijt. Omdat het eenmalig was en hij het direct opbiechtte heb ik gezegd ik wil relatietherapie een kans geven en vanuit daar zijn we toch verder gegaan. Ook omdat ik zelf wel wist dat ik het hem niet altijd makkelijk gemaakt had door zijn onzekerheid niet heel serieus te nemen en gesloten te zijn. Het was geen makkelijke weg want je vertrouwen is geschaad, maar we groeiden wel weer naar elkaar toe en uiteindelijk waren de laatste 3 jaar echt heel goed, ik zag in dat ik meer open moest zijn en hij heeft ook aan zichzelf gewerkt. Het feit dat ik mijn kind in deze relatie betrokken heb heeft ook meegespeeld, ik wilde zijn leven niet weer overhoop gooien. Daarnaast net een huis gekocht, dat maakte het ook lastiger. Toch bleef er iets knagen, want bijna het gehele jaar 2019 was heel slecht en daar had ik voor mijn gevoel nog steeds geen verklaring voor.
Ik heb een grote sociale kring waaronder een goede vriendin waarmee ik al 17 jaar bevriend ben, en wij trokken altijd enorm veel samen op. Ook met partners en kinderen, dus toen ik partner leerde kennen heb ik hem hier ook bij betrokken. Dit klikte goed en al gauw ondernamen we van alles samen.
Mijn “goede vriendin” heeft me tijdens m’n scheiding echt bijgestaan. Ze heeft me geholpen en adviezen gegeven, en ook toen ik mijn partner leerde kennen stond ze me bij en leek ze oprecht blij voor me te zijn.
Zij was al 16 jaar samen met haar man, en de laatste 4 jaar zag ik dat bergafwaarts gaan, ze leek totaal niet meer gelukkig. Veel met haar over gesproken maar ze wilde de relatie niet opgeven. Ondertussen had ik wel door dat ze erg op zoek was naar aandacht, en heb ik 2 jaar geleden het vermoeden gehad dat ze vreemdging met haar sportleraar, maar ze ontkende in alle toonaarden.
Ruim 3 maanden geleden is ze betrapt op vreemdgaan tijdens een feestje (notabene buiten in een steegje) met een man door mijn beste vriendin en nog wat anderen. Ik kwam daarop aanlopen en dat is een behoorlijke rel geworden omdat veel mensen het gehoord of gezien hadden. Het werd me al snel duidelijk dat zij dit niet ging opbiechten aan haar partner, die ook een vriend van ons is. We hebben haar een week de tijd gegeven om het zelf te vertellen en anders zouden wij het doen. Het zou hoe dan ook uitkomen, maar het verhaal heeft uiteindelijk een hele andere wending gekregen. Door deze actie is er een soort domino effect ontstaan en kwam vervolgens ook aan het licht dat ze dus toch 2 jaar lang een affaire heeft gehad met haar sportschool leraar, en vervolgens nog wat “losse” vreemdgaan acties. Mijn vriend kreeg een maagzweer en ik merkte dat hij zich niet lekker voelde, maar ik zag de link niet.
Uiteindelijk is bij mijn beste vriendin terecht gekomen dat partner en “goede vriendin” ruim 3 jaar geleden ook een affaire hadden. Zij heeft beide geconfronteerd en gezegd of jullie vertellen het of ik. Ik kwam thuis uit m’n werk, mijn zoontje was bij m’n vader en mijn partner zat in het donker aan de keukentafel. Hij zei meteen ga zitten, ik heb 3 jaar geleden ook seks met haar gehad: eenmalig, dronken en weer hetzelfde verhaal. Ze hadden afgesproken dit altijd voor zichzelf te houden omdat wij hier kapot aan zouden gaan, maar zij heeft blijkbaar toch ooit aan iemand verteld en zo is het balletje gaan rollen toen haar andere affaires uitkwamen. Ik vertrouwde het totaal niet en uiteindelijk heb ik z’n telefoon gevraagd, toen zag ik dat zij een bericht gestuurd had waarin ze zei: ik heb aangegeven het eenmalig was en jij moet je hier ook aan houden. Het is al 3 jaar geleden gestopt en laten we het niet erger voor ze maken dan het is.
Toen ben ik geflipt en heb ik de waarheid geeist en het verhaal blijkt nog veel erger. Zij heeft 4 jaar geleden contact hem gezocht via Facebook en zo is er wat oppervlakkig appcontact ontstaan. Soms maanden niet, dan weer wel. Appcontact werd eind 2018 flirteriger, er ontstond meer spanning. Uiteindelijk oudejaarsavond 2018 voor het eerst sex gehad, terwijl wij daar met vrienden en kids oud en nieuw vierden, ik kan er met m’n pet niet bij… Vervolgens hebben ze 3 x een hotel voor een uurtje geboekt (hoe ranzig!). Er zaten wel steeds maanden tussen van geen contact vanwege het schuldgevoel bij hem en dan had hij het weer afgekapt, maar uiteindelijk won de lust het dan toch weer. Het is pas gestopt nadat hij met die ander was vreemdgegaan in november 2019, toen heeft hij aangegeven het niet meer vol te houden en zo niet meer met zichzelf te kunnen leven. Vervolgens is “goede vriendin” andere affaires begonnen, maar zijn wij nog wel altijd met ze op pad geweest en vakanties etc.
Ik heb alle smoesjes gehoord: hij was onzeker, voelde zich niet goed gegaan voor mij, zij liet overduidelijk merken interesse te hebben en die bevestiging voelde fijn, hij is erachter gekomen dat hij met drank op in die tijd nog meer drang kreeg naar bevestiging. Hij dronk nooit en drinkt inmiddels al 3 jaar amper meer. Ik kan er helemaal niets mee en het is ook niets waard, hij is verschrikkelijk fout en daar is geen excuus voor. En dit dan ook nog eens 3 jaar lang voor je kunnen houden..
Hij blijft aangeven nooit enig gevoel voor haar te hebben gehad, puur makkelijk en lust en dat hij haar helemaal niet als relatiemateriaal zag of ziet. Hij dacht dat hij zich hierdoor beter ging voelen omdat hij op zoek was naar bevestiging en dat het toch een korte boost voor z’n ego was steeds, maar uiteindelijk is hij zich alleen maar ellendiger gaan voelen en is 3 jaar geleden daardoor de knop radicaal omgegaan. Ergens had ik gehoopt dat er nog gevoel bij zat, dan had ik er nog iets van begrepen. Hij blijft ook maar zeggen jij gaat het nooit begrijpen maar ik wilde alles wel dus wel met jou, van jou hou ik en voor jou heb ik alles over. Anders had ik m’n eigen huis nooit verkocht want die situatie was veel gunstiger voor mij, en jou nooit gevraagd om samen te wonen enz., maar dit is een ziek gedeelte in mij dat er naast kon bestaan en snap zelf ook niet hoe dat kan, ik heb het 3 jaar geleden afgesloten omdat het me kapot maakte, maar ik kon het je niet vertellen het was te groot.
Mijn vriendschap van 17 jaar kan ik echt heel moeilijk verkroppen, alles deelde ik met haar en ook toen het zo slecht tussen ons ging in het jaar 2019 was ze er (zogenaamd) zo voor me, Ze heeft letterlijk in die periode naar me gestuurd: je moet hem gewoon vertrouwen lieverd hij doet dat echt niet, terwijl zij in dat jaar met hem in bed lag. Hoe kan je zo ziek zijn? Hij biechtte alles op nadat ik het sms’je gelezen heb, zij bleef zelfs daarna nog liegen en haar hoef ik echt nooit meer te zien.
Toen hij me dit vertelde was ik er meteen over uit dat onze relatie klaar was, en ook partner gaf aan hij wist dat als deze dag ooit zou komen dat het voorbij zou zijn omdat het te vreselijk is wat hij heeft gedaan, dus hij stond ook achter het beëindigen van de relatie. De eerste 2 weken is hij hier nog in huis geweest, inmiddels zit hij al 8 weken bij familie. Na 4 weken sloeg hij ineens compleet om. Toen kwamen de handgeschreven brieven, de appjes en de huilende belletjes. Hij is direct in therapie gegaan en komt er daar achter dat ik een onzekerheid in hem triggerde maar dat die onzekerheid uiteindelijk in zichzelf zit en dat hij daar compleet verkeerd maar is gaan handelen in plaats van er met me over te praten. Er zitten wat diepe patronen onder (waaronder moeite met communiceren hoe hij zich echt voelt, maar ook diepere lagen vanuit zijn jeugd), en hij is hard aan het werk omdat hij zelf aangeeft dat hij dit nooit meer mee wil maken in zijn leven.
Hij zou alles wel willen doen om het goed te maken, hij is nog nooit zo open geweest en we hebben veel gesprekken gevoerd.
Ik heb iedere keer aangegeven het echt niet meer te kunnen. Het is voor mij te groot, ondanks dat het ruim 3 jaar beleden is en we sindsdien echt een mooie relatie hebben opgebouwd. Ik ben destijds in relatietherapie gegaan terwijl hij dus compleet niet open was over wat er nog meer gebeurd is. Ik ben door een hel gegaan de afgelopen 10 weken en heb me nog nooit zo verraden en vernederd gevoeld.
Hoe de affaire is ontstaan kan ik nog best inkomen, maar dat het mijn vriendin is kan ik geen plek geven dat is te dichtbij .
Onlangs hebben we 2 weken volledig geen contact gehad op mijn verzoek omdat ik nu niet met zijn emoties bezig kan zijn, om daarna af te spreken en te kijken hoe we ervoor stonden. Dit is afgelopen weekend geweest en sindsdien ben ik heel erg van slag. Want ik ging erheen met de intentie om nogmaals duidelijk te maken dat wij klaar zijn en dat we alle praktische zaken moesten gaan regelen. Maar we raakten weer in gesprek, hebben veel gehuild en ik heb alle vragen kunnen stellen die ik wilde. Er is zoveel veranderd in hem, hij beantwoord alles rustig en geeft echt aan er alles aan te willen doen. En hoe hard ik er ook tegen vecht ik voel toch nog veel liefde.. maar zie tegelijkertijd ook niet in hoe dit ooit nog zou moeten werken. Omdat het zo een bom was weet iedereen er vanaf en heeft een stevige mening, er zijn vriendschappen kapot, hij heeft zoveel stukgemaakt, dus in mijn hoofd kan het gewoon niet meer. Maar ik voel me totaal verscheurd omdat iets in me het dus ook niet los wil laten, en daar voel ik me vervolgens weer zwak door.
Excuses voor mijn extreem lange verhaal maar ik kon het niet korter maken, ik hoop hier lotgenoten te vinden en elkaar te kunnen bijstaan.
Reasontosmile, wat ontzettend verdrietig. Wat veel om te verwerken ook. Ik wil je veel sterkte wensen 
Mijn "verhaal" begint volgens mij vanaf deel 5 maar ik herken een gedeelte van wat je vertelt.
Mijn man heeft ( onder andere wat ook uit kwam na veel therapie en vermoedens van profs) een emotie regulatie stoornis waardoor hij veel en heel lang, dan heb ik het over jaren vreemdging. Voordat ik " achter de laatste keer kwam " Zei hij dat hij het " 5 jaar niet gedaan had ". Naja dat trek ik in twijfel maar dat kan ik inmiddels achter me laten.
Maar goed, mijn insteek was dat ik zijn gedrag een soort van herken.
Hij zal lang in therapie moeten, wil hij ooit de sleutel tot verandering kunnen vinden en behouden. Volgt hij systeem therapie?
Ga je zelf naar een psycholoog?
Neem je tijd in iedergeval om dit te verwerken...
Het is prima dat je nog niet weet wat je wil. Je hoofd en hart botsen. Verraad geeft diepe wonden maar een kind vergeef je en hou je meestal nog steeds van nadat het iets erg heeft gedaan. Maar vreemdgaan en vooral het liegen, het stiekeme, het niet kunnen begrijpen van keuzes van je eigen partner maar toch van hem houden... En dan ook nog die goede vriendin. Het is nogal wat.
Mijn man bleek ook een affaire voor sex te hebben met een vriendin. Dat kort duurde volgens hem maar bleek jaren. Ermee stoppen bleek moeilijk.
Mijn tip: je hoeft niks nu te beslissen. Geef alles tijd. Maar zorg eerst goed voor jezelf!
Bedankt voor jullie reacties. Ik heb heel erg het gevoel dat ik nu een keuze moet maken, maar misschien moet ik dat wat losser laten. Wellicht ook door het koophuis en het feit dat hij niet thuiskomt maar dat wel heel graag wil (ook als we niet samen verder zouden gaan, tot het huis verkocht is). Toen alles net uitkwam en iedereen meteen op de hoogte was was ik zo in shock en heb ik ook tegen iedereen gezegd dat we uit elkaar gingen, en de meningen zijn zo sterk (hij moet het huis uit en je moet hem nooit meer terugnemen). Normaal ben ik niet zo onder de indruk van meningen van anderen, maar omdat ik zelf ergens ook voel dat het niet meer kan merk ik wel dat die meningen me tegenwerken. Mijn partner heeft ruim voor mij een behoorlijke depressie gehad en toen een intensief traject via zijn werk gevolgd met een externe coach (die wel ook psycholoog is). Door die man heeft hij alles weer op de rit gekregen en daar loopt hij nu weer. Wat voor therapie het is weet ik eerlijk gezegd niet. Ik loop zelf ook bij een coach, hier heb in voor gekozen omdat ik snel hulp wilde maar dit is eigenlijk niet te betalen, ondanks dat ik een goede baan heb. Ik wil dus wel naar de huisarts voor een verwijzing.
Een doorverwijzing naar een praktijkondersteuner was voor mij zeer waardevol. Ook qua financiën. Deze psycholoog gaf heel duidelijk aan dat ik niets hoefde te beslissen. Eerst rust krijgen. Mijn tip hier is dus meestal neem de tijd, scheiden kan altijd nog. Je zit nu in een rollercoaster van emoties. Een rouwproces loop je door. Degene die je het meest vertrouwde blijkt onbetrouwbaar te zijn geweest en dat is heftig. Ga leuke dingen doen was goede tip die ik kreeg.. Alleen of met anderen. Zoek afleiding.
Tja al die meningen zie je hier ook. Gek genoeg zijn de sterkste je moet scheiden meningen meestal van degenen die het zelf nooit hebben meegemaakt. De beste stuurlui staan aan wal? Maar ik zeg niet oh joh blijf bij elkaar, komt goed. Nee. Uit elkaar gaan is geen feest maar bij elkaar blijven ook niet.
Ik koos ervoor om te onderzoeken of onze relatie verder gezet kon worden. Dat is ook een keuze geweest. Dat je partner in therapie is gegaan en je goed met hem praat, is toch fijn. Dat je nu denkt wil ik wel uit elkaar is dan begrijpelijk. Maar laat los dat je nu meteen moet beslissen. Je hoeft helemaal niks.
Ik denk inderdaad dat beide geen feest is, blijven of scheiden. Ik ben nu al flink wat weken alleen en in het begin trok ik dat heel slecht (enorme paniek, niet kunnen slapen, geen eetlust enz). Gaandeweg begon ik iets meer mijn weg te vinden. Maar de eenzaamheid is pittig, en vooral het verdriet wat verwerkt moet worden enz, dat blijft ook al ben je niet samen.
Omdat ik er de eerste weken zo sterk van overtuigd was dat wij uit elkaar zouden gaan, kwamen de twijfels pas toen hij zich zo ging inzetten. En eerlijk gezegd is de verscheurdheid die ik voel na onze ontmoeting afgelopen weekend enorm toegenomen. Want hoelang kan je twijfelen, voordat je besluit of je in ieder geval een poging wil wagen? Hij heeft veel geduld, maar zit nu ook al 8 weken op een kamertje bij familie en dat kan ook niet eeuwig zo blijven. Deze decembermaand helpt ook niet mee, ik kijk enorm op tegen de feestdagen.
Wanneer was bij jou het punt waarop je dacht ik ga het een kans geven?
Reasontosmile schreef op 21-12-2022 om 09:24:
Ik denk inderdaad dat beide geen feest is, blijven of scheiden. Ik ben nu al flink wat weken alleen en in het begin trok ik dat heel slecht (enorme paniek, niet kunnen slapen, geen eetlust enz). Gaandeweg begon ik iets meer mijn weg te vinden. Maar de eenzaamheid is pittig, en vooral het verdriet wat verwerkt moet worden enz, dat blijft ook al ben je niet samen.
Omdat ik er de eerste weken zo sterk van overtuigd was dat wij uit elkaar zouden gaan, kwamen de twijfels pas toen hij zich zo ging inzetten. En eerlijk gezegd is de verscheurdheid die ik voel na onze ontmoeting afgelopen weekend enorm toegenomen. Want hoelang kan je twijfelen, voordat je besluit of je in ieder geval een poging wil wagen? Hij heeft veel geduld, maar zit nu ook al 8 weken op een kamertje bij familie en dat kan ook niet eeuwig zo blijven. Deze decembermaand helpt ook niet mee, ik kijk enorm op tegen de feestdagen.
Wanneer was bij jou het punt waarop je dacht ik ga het een kans geven?
Het is logisch dat je omgeving dat roept. Mijn ervaring is niet dat mensen die het niet meemaakten dat het hardste roepen. Ik vond het lief en steunend. Ze wilden het beste voor mij en mijn ex was niet het beste voor mij. Het bleef mijn beslissing, maar dat ze dat zeiden gaf mij rust dat als ik wilde gaan het ook oké was voor mijn omgeving. Zelfs mijn kinderen zeiden dat en die hebben, en ook ik, nog steeds een prima band met de andere ouder.
Probeer je omgeving te zien als mensen die het goed met je voor hebben.
Ik ben gescheiden en dat is naast zwaar en uitputtend óók een goede beslissing. Dus wat je ook doet of niet doet, het is jouw beslissing.
Reasontosmile schreef op 21-12-2022 om 09:24:
Ik denk inderdaad dat beide geen feest is, blijven of scheiden. Ik ben nu al flink wat weken alleen en in het begin trok ik dat heel slecht (enorme paniek, niet kunnen slapen, geen eetlust enz). Gaandeweg begon ik iets meer mijn weg te vinden. Maar de eenzaamheid is pittig, en vooral het verdriet wat verwerkt moet worden enz, dat blijft ook al ben je niet samen.
Omdat ik er de eerste weken zo sterk van overtuigd was dat wij uit elkaar zouden gaan, kwamen de twijfels pas toen hij zich zo ging inzetten. En eerlijk gezegd is de verscheurdheid die ik voel na onze ontmoeting afgelopen weekend enorm toegenomen. Want hoelang kan je twijfelen, voordat je besluit of je in ieder geval een poging wil wagen? Hij heeft veel geduld, maar zit nu ook al 8 weken op een kamertje bij familie en dat kan ook niet eeuwig zo blijven. Deze decembermaand helpt ook niet mee, ik kijk enorm op tegen de feestdagen.
Wanneer was bij jou het punt waarop je dacht ik ga het een kans geven?
Probeer het wat tijd te geven. Maak geen overhaaste beslissingen. Ik riep, nog voordat alle ellende uit kwam, maar ik wel 99% zeker was van wat er aan de hand was, dat we uit elkaar zouden gaan en dat ik der nooit meer wou zien. Voelde me oprecht zo op dat moment. En naarmate de rust wederkeert, kun je iets meer je emotie achterwege laten en je gevoel laten spreken.
Voor wat betreft de reacties in je omgeving: Daar zijn vrienden voor. Mijn vrienden vielen ook allemaal gigantisch mijn vrouw af. Nog steeds wel. Mijn beste maten vinden het nog steeds moeilijk om om te gaan met mijn vrouw. Maar probeer je daar niet door te laten beïnvloeden. Zoals al heel vaak aangegeven, iemand die dit niet heeft mee gemaakt, kan er eigenlijk niet over oordelen.
Als je praat over het punt waarop je besloot je partner een kans te geven: Dat was voor mij eigenlijk mijn eigen reactie. Ik kreeg contact met de partner van de andere kant van de affaire en die vertelde me dat er twee keer lichamelijk contact geweest is. Tot dan toe had mijn vrouw mondjesmaat steeds toegegeven wat ik via via al wist en altijd angstvallig besloten haar mond te houden over het feit dat ze al 2 keer was vreemd gegaan. Maar ik merkte aan mezelf dat ik gedurende dat gesprek met die partner van helemaal niet boos werd maar een bepaalde rust en berusting over mij heen trok. Dat was voor mij het teken dat ik in elk geval nog niet klaar was om mijn vrouw te vragen te vertrekken.
Maar ik denk dat het allerbelangrijkste je eigen gevoel daar bij is. En geef dat wat tijd. Zeker in die eerste weken kan dat gevoel alle kanten op gaan. Wat, zelfs na maanden zou dat nog kunnen.
Elpisto schreef op 19-12-2022 om 12:47:
[..]
Vreselijk om te moeten lezen en horen. Ook mijn partner begon, nadat ik in elk geval achter het app-contact kwam, dit soort dingen te roepen.
Maar nooit, maar dan ook nooit, is het vreemdgaan van de partner onze schuld. Besef je dat en hou je daar aan vast. Volgens mij heb ik er als reactie heel hard om gelachen en toen geantwoord in de zin van:Als dat echt is hoe jij denkt over je verraad en je bedrog richting mij, de vader van je kinderen, dan heb ik wel oprecht de verkeerde gekozen om mee te trouwen en kinderen mee te krijgen.
Dat bracht haar destijds gigantisch van haar stuk. Maar laat het ze maar voelen. Elke poging van de vreemdganger om het af te doen als iets onnozels of om de schuld te verleggen, is RIDICUUL.
Ik weet wel dat t absoluut niet mijn schuld is maar toch ga je t jezelf aanrekenen en je gaat afvragen wat je dan fout hebt gedaan... maar ik weet goed dat t niet mijn schuld is, en zelfs al had ik iets vreselijks gedaan, dan nog ga je als partner niet vreemd om eik de ander terug te pakken ofzo want zo voelt het, alsof hij wraak nam, terwijl ik gewoon een burn out had, ik neem nu toch ook geen wraak, ik kan nu ook van alles doen hoor om zijn leven volledig op pauze te zetten maar dat doe ik niet, waarom zou ik? Volgens mij ben ik daar t meeste boos om, dat hij zijn taak als echtgenoot blijkbaar niet aankon tijdens een moment dat ik hem juist nodig had. Dan vraag ik me af, wat als ik ooit terug een burn out heb of een ziekte noem maar op... heb ik dan wel zijn steun? Wat jij ook zegt, als zij zo denken dat ze bij moeilijke tijden zomaar kunnen opgeven en t bij een ander mogen zoeken omdat wij even niet perfect zijn dus de schuld zijn dan ben ik idd met de verkeerde getrouwd.
Max88 schreef op 21-12-2022 om 09:56:
[..]
Het is logisch dat je omgeving dat roept. Mijn ervaring is niet dat mensen die het niet meemaakten dat het hardste roepen. Ik vond het lief en steunend. Ze wilden het beste voor mij en mijn ex was niet het beste voor mij. Het bleef mijn beslissing, maar dat ze dat zeiden gaf mij rust dat als ik wilde gaan het ook oké was voor mijn omgeving. Zelfs mijn kinderen zeiden dat en die hebben, en ook ik, nog steeds een prima band met de andere ouder.
Probeer je omgeving te zien als mensen die het goed met je voor hebben.
Ik ben gescheiden en dat is naast zwaar en uitputtend óók een goede beslissing. Dus wat je ook doet of niet doet, het is jouw beslissing.
Dank je wel Max. Ik probeer mijn omgeving ook zeker te zien als mensen die het goed met me voor hebben, maar als ik dan zelf uitspreek nog wat twijfels te hebben zijn de reacties vaak erg fel. Dat vind ik lastig, want daardoor lijkt het alsof ik mijn gevoel niet mag uiten en er maar één uitkomst mag zijn. Er is een enkeling met wie ik er wel over kan praten en die mijn strijd begrijpt, maar dat voelt wel eenzaam. Was er bij jou ook sprake van ontrouw, en wat zorgde ervoor dat jij zeker wist te willen scheiden?
@elpisto mooi hoe je dat omschrijft, de emoties die meer gaan liggen en het gevoel dat meer gaat spreken. Dat is bij mij ook zeker het geval, maar ik merk ook dat ik bang ben dat ik zover over m’n eigen grenzen ga als ik besluit verder te gaan dat ik mezelf dan niet meer recht in de spiegel kan aankijken. Zeker omdat er onderliggende problematiek zit, heb ik het gevoel dat hij dat eerst verder met een psycholoog moet uitzoeken voordat ik überhaupt een besluit kan nemen.
Hij heeft heel veel geduld, maar zou hier het liefst zijn om er samen voor te vechten. Alleen ik kan nu (nog) niet voor hem vechten, toen hij het eenmalige accident opbiechtte kon en wilde ik dat wel. Het was nooit een excuus voor vreemdgaan maar ik nam ook verantwoording voor mijn aandeel in de relatie en wilde daar toen echt samen aan werken. We hebben relatietherapie gehad, en er alles aan gedaan samen (dacht ik). En we gingen ook enorm vooruit, vonden elkaar weer. Achteraf bleek dat maar een topje van de ijsberg te zijn en vond deze hele affaire daarvoor plaats. Door de hechte vriendschap met mijn goede vriendin en hij op een later moment ook vriendschappelijk met haar partner omging, had hij het idee dat hij het niet op kón biechten, hij zou naast mij “kapot maken” ook hun relatie stukmaken en dat kon hij niet. Maar jarenlang leven met een leugen kon blijkbaar wel. Ik las eerder deurtje open, deurtje dicht en dat was hier ook het geval. Hij heeft het na het beëindigen heel diep weggestopt en besloten om te doen alsof het nooit plaatsgevonden heeft. Dat lukte niet goed want het schuldgevoel bleef, maar toch heeft hij dat wel doorgezet omdat hij geen andere optie zag. Maar ik heb de energie nu niet om nu weer te “vechten”, voor mijn gevoel kan alleen hij nu laten zien hoe serieus hij dit neemt. Misschien komt het dan bij mij ook weer.
Het gekke is, hij is de rustige, lijkt heel stabiel, is wat introvert, en kan erg serieus overkomen. Ik ben de extraverte, met veel vrienden en kennissen, altijd in voor gezelligheid en erg sociaal. Maar ik weet wel heel goed mijn grens en op wat onschuldig geflirt na is vreemdgaan echt niets voor mij, omdat ik het zo respectloos vind. Daarom is iedereen ook zo in shock, niemand die dit ooit van hem verwacht had.
Reasontosmile schreef op 21-12-2022 om 12:34:
[..]
Dank je wel Max. Ik probeer mijn omgeving ook zeker te zien als mensen die het goed met me voor hebben, maar als ik dan zelf uitspreek nog wat twijfels te hebben zijn de reacties vaak erg fel. Dat vind ik lastig, want daardoor lijkt het alsof ik mijn gevoel niet mag uiten en er maar één uitkomst mag zijn. Er is een enkeling met wie ik er wel over kan praten en die mijn strijd begrijpt, maar dat voelt wel eenzaam. Was er bij jou ook sprake van ontrouw, en wat zorgde ervoor dat jij zeker wist te willen scheiden?
@elpisto mooi hoe je dat omschrijft, de emoties die meer gaan liggen en het gevoel dat meer gaat spreken. Dat is bij mij ook zeker het geval, maar ik merk ook dat ik bang ben dat ik zover over m’n eigen grenzen ga als ik besluit verder te gaan dat ik mezelf dan niet meer recht in de spiegel kan aankijken. Zeker omdat er onderliggende problematiek zit, heb ik het gevoel dat hij dat eerst verder met een psycholoog moet uitzoeken voordat ik überhaupt een besluit kan nemen.
Hij heeft heel veel geduld, maar zou hier het liefst zijn om er samen voor te vechten. Alleen ik kan nu (nog) niet voor hem vechten, toen hij het eenmalige accident opbiechtte kon en wilde ik dat wel. Het was nooit een excuus voor vreemdgaan maar ik nam ook verantwoording voor mijn aandeel in de relatie en wilde daar toen echt samen aan werken. We hebben relatietherapie gehad, en er alles aan gedaan samen (dacht ik). En we gingen ook enorm vooruit, vonden elkaar weer. Achteraf bleek dat maar een topje van de ijsberg te zijn en vond deze hele affaire daarvoor plaats. Door de hechte vriendschap met mijn goede vriendin en hij op een later moment ook vriendschappelijk met haar partner omging, had hij het idee dat hij het niet op kón biechten, hij zou naast mij “kapot maken” ook hun relatie stukmaken en dat kon hij niet. Maar jarenlang leven met een leugen kon blijkbaar wel. Ik las eerder deurtje open, deurtje dicht en dat was hier ook het geval. Hij heeft het na het beëindigen heel diep weggestopt en besloten om te doen alsof het nooit plaatsgevonden heeft. Dat lukte niet goed want het schuldgevoel bleef, maar toch heeft hij dat wel doorgezet omdat hij geen andere optie zag. Maar ik heb de energie nu niet om nu weer te “vechten”, voor mijn gevoel kan alleen hij nu laten zien hoe serieus hij dit neemt. Misschien komt het dan bij mij ook weer.
Het gekke is, hij is de rustige, lijkt heel stabiel, is wat introvert, en kan erg serieus overkomen. Ik ben de extraverte, met veel vrienden en kennissen, altijd in voor gezelligheid en erg sociaal. Maar ik weet wel heel goed mijn grens en op wat onschuldig geflirt na is vreemdgaan echt niets voor mij, omdat ik het zo respectloos vind. Daarom is iedereen ook zo in shock, niemand die dit ooit van hem verwacht had.
Ik denk dat je je daar nog niet al te druk over moet maken. Voor iedereen is vreemdgaan een grens over gaan. Ik voel me eerlijk gezegd juist een stuk volwassener en sterker dat ik het in me heb om verder dan dat te kunnen kijken. Verder dan een stomme keuze. Dat wil overigens natuurlijk niet zeggen dat je gigantisch voor de gek gehouden kan worden. Als nou ineens straks blijkt dat mijn vrouw iemand is die gewoon graag vreemd gaat, dan kun je jezelf wel voor de kop slaan gok ik.
Maar neem het zoals het komt. En volg je eigen gevoel. Maak je nog niet al te druk over dat soort zaken. Of je jezelf nog wel in de spiegel kan aan kijken, is een vraag die je niet van te voren beantwoorden hoeft, maar ook in het midden kunt laten. Als het goed voelt om in elk geval weer toenadering te zoeken, is het altijd je eigen keuze als er een moment in dat proces komt dat je voelt dat het niet goed zit voor je zefl.
Ik ben daar naar mijn vrouw ook duidelijk in geweest. Ik zeg niet dat we gaan stoppen en ik zeg niet dat we 100% er uit gaan komen. Ik wil zien wat er nog is en ik wil zien of ik mezelf hier over heen kan zetten. Als je met die onzekerheid om kunt gaan, dan gaan we verder/door en doen we er alles aan. Zo niet, dan stoppen we nu. Maar ik geef geen garanties, omdat ik niet weet hoe situaties aan voelen.
