Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Titiv schreef op 14-02-2023 om 12:00:
Pennestreek, relatie therapie wil hij absoluut niet, hij is gwn weg echt geen prater en voelt zich dan opgelaten.
Hij kan zoveel niet willen, alsof jij het hebt gewild door hem besodemieterd te worden?! Dan voelt ie zich maar opgelaten en leert ie maar praten als dit hetgeen is wat jij nodig hebt. Ik vind dat je best wel wat dingen mag gaan ‘eisen’ hoor Titiv, nu blijkt dat je na een jaar nog steeds zo ontzettend vastloopt.
Titiv schreef op 14-02-2023 om 12:00:
die paar dagen gaan niet echt iets doen, zoiezo uit mekaar voor even of even geen contact werkt niet, ik spreek uit ervaring... juist nu moeten jullie samen leuke dingen doen, daar ben ik achter gekomen in t afg jaar, juist als je afstand neemt komt er meer afstand. Ik wilde ook afstand hoor om hem een soort van te testen maar hij stond erop dat we juist veel samen moesten doen en eerlijk dat hielp, hij deed niet alles wat ik wou van iemand die spijt moet tonen maar nu achteraf zie ik wel in hoe ontzettend hij mij bleef "zien", samen uit eten, weekendje weg ed, hij zorgde ervoor, toen dacht ik dit helpt niet en ja ik ben op dit moment eik best klaar met hem, t gevoel is gwn nu niet zoals voor t vreemdgaan maar ik voel nu wel pas hoeveel hij deed en doet om ons samen te houden. Afstand zorgt alleen maar voor meer afstand maar ik begrijp je wel hoor! Maar laat haar juist nu toe, je hoeft t niet te geloven of aan te nemen maar laat haar haar best doen op haar manier, ieder zegt sorry op zn eigen manier.
Pennestreek, relatie therapie wil hij absoluut niet, hij is gwn weg echt geen prater en voelt zich dan opgelaten. Ik heb zelf wel heel veel aan mijn therapie en hij vraagt er wel naar waar we t over hebben en wat t met me doet. Zoals ik hierboven al zei ik zie nu pas in hoeveel hij deed en doet om ons samen te houden alleen is mijn gevoel nu niet hoe t moet zijn... ik ben bereid om t tijd te geven, want... kinderen, alles, dat gooi je niet weg, hij gooide ons ook niet weg want hij kwam terug maja het is de ene dag ook makkelijker dan de andere, morgen kan ik bv weer heel boos zijn van binnen en overmorgen denken van ach geef t tijd... dat is ook een proces zegt mijn therapeut en dat vraagt idd tijd, jaren.
Je mag scheiden, daar heb je niemands toestemming voor nodig. Je kunt niet alleen vechten en inzetten.
Soms is genoeg genoeg.
Ook ik kreeg te horen dat ik niet hard genoeg m'n best had gedaan, dat ik niet alles had geprobeerd. Laat het je niet aanpraten.
Mijn kinderen waren blij met mijn scheiding, ze vonden de spanning enz erger. Ze hebben er niets aan overgehouden behalve dat ze niet zo opofferig willen zijn als ik was.
relatietherapie is de reden dat wij nog samen zijn... mocht er iemand in de buurt van den haag wonen kan ik een heel fijn persoon aanraden!
Max88 schreef op 14-02-2023 om 13:00:
[..]
Je mag scheiden, daar heb je niemands toestemming voor nodig. Je kunt niet alleen vechten en inzetten.
Soms is genoeg genoeg.
Ook ik kreeg te horen dat ik niet hard genoeg m'n best had gedaan, dat ik niet alles had geprobeerd. Laat het je niet aanpraten.
Mijn kinderen waren blij met mijn scheiding, ze vonden de spanning enz erger. Ze hebben er niets aan overgehouden behalve dat ze niet zo opofferig willen zijn als ik was.
Exact dat, het is aan niemand anders te bepalen of iets genoeg is, nooit!
ik weet dat scheiden mag, niemand houd me tegen maar op dit moment ben ik er nog niet over uit. Ook bang dat als ik nu die stap zet dat ik spijt krijg en dan is t te laat. Ik heb t nu zal maar zeggen in de vriezer gezet, scheiden kan altijd nog... zoals iedereen vaak ook zegt hier en mijn therapeut zegt dat ook en dat is ook zo. Ik heb geen haast. Ik zit opzich goed in mn vel nu, ik kan weer genieten van dingen, ga nu veel meer erop uit met vriendinnen of mn kinderen, kan weer lachen, ik bedoel echt lachen, dus ergens ben ik wel aan t genezen... heb ook geen behoefte meer om hem vragen te stellen over haar of die periode, heb geen woede aanvallen meer... t enige wat ik nu mis is dat gevoel, t gevoel van trots op hem, op ons, t gevoel dat ik had voor hij vreemdging, komt dat ooit terug?? Naar mijn gevoel niet en dat vind ik jammer en maakt me verdrietig... op dit moment kan ik alleen maar denken ik heb tijd nodig en dan zien we wel, nu wil ik vooral leven en leuke dingen doen en dingen doen die nog op mn lijstje staan en hij staat nu niet op mn lijstje, zijn gezelschap hoef ik nu niet perse maar toch als we savonds samen op de bank zitten kunnen we wel weer samen lachen en praten over van alles en niet enkel t vreemdgaan... volgens mijn therapeut is dat allemaal goed, en volgens haar komt mijn gevoel wel weer... of niet... en dan kunnen we altijd nog scheiden... het is ook niet dat ik me aan hem erger ofzo dus samen leven gaat gewoon wel...
VerlorenVader schreef op 14-02-2023 om 11:32:
Ik zit vanaf morgenochtend voor werk op een externe locatie tot zaterdagochtend, dus ik heb aan m'n vrouw voorgesteld om die dagen dat ik er niet ben even helemaal geen contact te hebben, tenzij er een noodgeval is met onze dochter.
We zijn in de 8 jaar die we samen zijn nog nooit 24 uur gegaan zonder op z'n minst een paar berichten via WhatsApp te sturen. Maar als we uit elkaar gaan, waar de kans nu wel erg groot voor is, zullen we dat contact met elkaar toch moeten gaan verbreken. Ik ben niet het type die na een scheiding zou zeggen "laten we het nog eens proberen", helemaal na wat ze allemaal heeft gedaan.
Dus dit lijkt een soort proefseparatie te gaan worden. Om te zien of we ons slechter voelen en elkaar missen die periode. Of juist niet. Ze zegt dat ze van me houdt, maar ik merk het gewoon niet zo. Je doet zoiets niet als je echt van iemand houdt. Ik denk dat zij ook vooral bang is voor het co-ouderschap en de gevolgen van een scheiding op onze financiële situatie, en zichzelf dan maar wijsmaakt dat het liefde voor mij is.
Misschien dat als ze donderdag of vrijdag al een bericht stuurt met dat ze me teveel mist, ik het misschien weer een beetje ga geloven? Misschien stuurt ze niks en bevestigt dat m'n gevoel?
Het is een goede test voor mij, want dan weet ik zelf ook of ik haar mis of niet. Als ik haar totaal niet mis dan bevestigt dat voor mij misschien wel dat ik inderdaad niet meer van haar hou. Als ik haar wel mis, en ik denk ergens dat dat wel zo gaat zijn, dan zit er misschien nog wat liefde voor haar waar ik op door kan bouwen.
Maar ben ergens wel bang dat zij mij niet gaat missen en dat haar "ik hou van jou"tjes gewoon weer bovenop de enorme berg van leugens gegooid kunnen worden. Aan de andere kant, misschien gaat ze juist afstand houden omdat ik dit heb voorgesteld en ze zoiets denkt van "hij heeft tijd alleen nodig"? Hoe kan ik kenbaar maken dat dit een soort test gaat zijn zonder dat ik haar precies laat weten wat ze moet doen om mij weer wat vertrouwen in de relatie te geven?
Wat een kutsituatie is dit toch ook...
Maar merk je dat niet in haar gedrag nu, of koppel je dat aan de hetgeen wat ze gedaan heeft?
Veel van wat je zegt herken ik. Maar in het geval van het 2e wil ik je ook iets meegeven. Ik kan natuurlijk niet oordelen over hoe je vrouw zich voelt en in wat voor situatie jullie als stel zaten. Maar ik denk dat ze dat op dat moment helemaal niet zo zien. Het vreemdgaan staat los van het houden van. Ik vertelde mijn vrouw op 27 juni dat ik zo niet verder wou en dat we wat mij betreft de scheiding in gang zouden gaan zetten, waarop ze gigantisch verdrietig werd en aan gaf nooit zonder me te willen. 4 juli lag ze bij die eikel in bed.
Nu we daar over praten, zegt ze eerlijk dat ze op dat moment echt niet bij me weg wou. Dus ja, ik denk niet dat je de actie aan de liefde moet koppelen. Als het niet in je zit en je het nog nooit gedaan hebt, kun je je inderdaad niet voorstellen dat iemand die zogenaamd "zoveel van je houd" dan toch dit doet. Maar misschien moet je je dat ook niet willen voorstellen. Net zoals dat mensen die nog nooit met een vreemdgaande partner te maken hebben gehad zich niet kunnen voorstellen dat ze hun partner dat ooit zouden kunnen vergeven. Hell, ik zou het van mezelf nooit verwacht hebben. Ik had wel verwacht dat mijn ego groot genoeg zou zijn om te zeggen: De groeten.
Titiv schreef op 14-02-2023 om 14:52:
ik weet dat scheiden mag, niemand houd me tegen maar op dit moment ben ik er nog niet over uit. Ook bang dat als ik nu die stap zet dat ik spijt krijg en dan is t te laat. Ik heb t nu zal maar zeggen in de vriezer gezet, scheiden kan altijd nog... zoals iedereen vaak ook zegt hier en mijn therapeut zegt dat ook en dat is ook zo. Ik heb geen haast. Ik zit opzich goed in mn vel nu, ik kan weer genieten van dingen, ga nu veel meer erop uit met vriendinnen of mn kinderen, kan weer lachen, ik bedoel echt lachen, dus ergens ben ik wel aan t genezen... heb ook geen behoefte meer om hem vragen te stellen over haar of die periode, heb geen woede aanvallen meer... t enige wat ik nu mis is dat gevoel, t gevoel van trots op hem, op ons, t gevoel dat ik had voor hij vreemdging, komt dat ooit terug?? Naar mijn gevoel niet en dat vind ik jammer en maakt me verdrietig... op dit moment kan ik alleen maar denken ik heb tijd nodig en dan zien we wel, nu wil ik vooral leven en leuke dingen doen en dingen doen die nog op mn lijstje staan en hij staat nu niet op mn lijstje, zijn gezelschap hoef ik nu niet perse maar toch als we savonds samen op de bank zitten kunnen we wel weer samen lachen en praten over van alles en niet enkel t vreemdgaan... volgens mijn therapeut is dat allemaal goed, en volgens haar komt mijn gevoel wel weer... of niet... en dan kunnen we altijd nog scheiden... het is ook niet dat ik me aan hem erger ofzo dus samen leven gaat gewoon wel...
Sorry dat ik het zeg en ik bedoel het niet zo hard als het mss klinkt, maar ik lees jouw berichten echt heel anders.
Zo schreef je gisteren nog “ik wil niet meer, het is genoeg, ik wil scheiden, maar ik weet niet hoe” en dan nu dit bericht.
Zoals ik het zie hou je jezelf compleet voor de gek en probeer je vooral jezelf te overtuigen dat je leven, zoals het nu is, nog best oké is, maar het tegendeel de keiharde waarheid is. Heb je je bericht van gisteren al eens teruggelezen?
En begrijp me niet verkeerd hè, je mag beslissen wat je zelf wilt, maar blijf wél trouw aan jezelf! Want dit laatste mis ik in jouw berichten, je gaat van hot naar her en bent jezelf volgens mij compleet verloren. Ik vind dat verdrietig te lezen, vandaar dat ik het dus tóch wilde benoemen.
Wat maakt een keuze maken voor jou zo beangstigend? De angst voor het onbekende? Ben je financieel afhankelijk? Snap ik allemaal hoor, dus absoluut geen aanval. 
Herkenbaar, mijn man houdt enorm veel van mij en toch ging hij voor langdurig sex affaire. Het was voor mij niet te begrijpen maar voor hem en vele anderen wel. Je houdt ook van al je kinderen zeg maar. En alle parenclubs, sex zonder houden van. Het bestaat. Ook verliefde gevoelens hebben en die verdwijnen. Het los zien van ik wil bij je weg. Door veel te lezen, therapie en hier op het forum te zijn heb ik het meer kunnen begrijpen. Niet goedkeuren. Laat ik helder zijn. En ik vind het diep triest wat het met mij heeft gedaan. Dat had hij nooit bedacht, deze impact.
En Tivit, ik heb ook mijn grote trotse gevoel op ons huwelijk en hem verloren. Heel verdrietig.
Elpisto schreef op 14-02-2023 om 14:52:
[..]
Het vreemdgaan staat los van het houden van.
Nu we daar over praten, zegt ze eerlijk dat ze op dat moment echt niet bij me weg wou. Dus ja, ik denk niet dat je de actie aan de liefde moet koppelen. Als het niet in je zit en je het nog nooit gedaan hebt, kun je je inderdaad niet voorstellen dat iemand die zogenaamd "zoveel van je houd" dan toch dit doet. Maar misschien moet je je dat ook niet willen voorstellen. Net zoals dat mensen die nog nooit met een vreemdgaande partner te maken hebben gehad zich niet kunnen voorstellen dat ze hun partner dat ooit zouden kunnen vergeven. Hell, ik zou het van mezelf nooit verwacht hebben. Ik had wel verwacht dat mijn ego groot genoeg zou zijn om te zeggen: De groeten.
Eens met wat je schrijft Elpisto. Vreemdgangers houden niet per definitie niet/minder van hun eigen partner, daar ben ik van overtuigd inmiddels.
Er zijn al vele topics over deze stelling geweest, zo ook met de vraag wat ‘zou jij doen als je partner zou vreemdgaan’. Werkelijk al deze draadjes lopen uit op de meest vreselijke discussies tot waarschuwingen/bannen aan toe. En de personen die uit ervaring spreken worden vaak zelfs nog het hardst aangevallen als men schrijft dat je pas weet wat je doet als het je overkomt. 😉
RoodVruchtje schreef op 14-02-2023 om 15:15:
[..]
Eens met wat je schrijft Elpisto. Vreemdgangers houden niet per definitie niet/minder van hun eigen partner, daar ben ik van overtuigd inmiddels.
Er zijn al vele topics over deze stelling geweest, zo ook met de vraag wat ‘zou jij doen als je partner zou vreemdgaan’. Werkelijk al deze draadjes lopen uit op de meest vreselijke discussies tot waarschuwingen/bannen aan toe. En de personen die uit ervaring spreken worden vaak zelfs nog het hardst aangevallen als men schrijft dat je pas weet wat je doet als het je overkomt. 😉
Maar geld dat niet voor alles? Wat dat betreft zijn dat soort clichématige zaken vaak wel de waarheid. Mensen die het gevoel voor kids niet snappen terwijl ze zelf geen kids krijgen. En dit dus ook.
Ik was er liever niet achter gekomen, dat ik dit zou kunnen. Maar het heeft me ergens wel sterker gemaakt. Ik laat me niet meer piepelen. En ben wel zekerder van mijn zaak geworden. Ergens komt nog wel eens het gevoel boven om haar ook een rotperiode te geven. Zo van: Je hebt me 3/4 maand echt de afgrond ingeduwd. Ik hing bij wijze van met een arm aan een tak halverwege het ravijn en ze bleef drukken. takjes wegtrekken. En soms denk ik: Wat heb je het eigenlijk makkelijk gehad met mij. Dat ik je dit zo "makkelijk" vergeef. Maar dat gevoel gaat dan altijd wel weer vrij vlot weg.
Overigens, en dat is wellicht een onderbelicht iets, gaat het me echt heel erg goed af. Maar wat ik niet in de hand heb, zijn de nachtmerries. En ik moet zeggen dat dat soms wel behoorlijk vermoeiend is. Er overdag niet mee bezig zijn en dan in je slaap er ineens wel mee bezig zijn. Gek he.
Maar het is wel wat Anna zegt en ik heb zeker veel aan haar adviezen en berichtjes gehad: De echte trots op ons, op wat we bereikt hebben. Die glans is er wel een heel klein beetje vanaf. We zijn wel volop in de vooruitgang, dat wel. We doen leuke dingen, vanavond voor valentijn lekker uit eten. Weekendjes weg. Zeker. Maar het is wel heel duidelijk " de periode na".
Elpisto schreef op 14-02-2023 om 15:23:
[..]
Maar geld dat niet voor alles?
Weet niet of dat voor alles geldt, ik persoonlijk denk niet dat je persé ALLES meegemaakt hoeft te hebben om er een mening over te hebben. Heeft veelal te maken met empathie en vooral ook levenservaring. Heb namelijk ook vaak genoeg gelezen dat men ‘dacht’ hem/haar niet meteen buiten te zetten als het hen zou overkomen. Is mijn inziens toch al een hele andere reactie als ‘ik trap hem/haar meteen buiten’. Maar goed, nogal offtopic en geheel andere discussie 😉
RoodVruchtje schreef op 14-02-2023 om 15:09:
[..]
Sorry dat ik het zeg en ik bedoel het niet zo hard als het mss klinkt, maar ik lees jouw berichten echt heel anders.
Zo schreef je gisteren nog “ik wil niet meer, het is genoeg, ik wil scheiden, maar ik weet niet hoe” en dan nu dit bericht.Zoals ik het zie hou je jezelf compleet voor de gek en probeer je vooral jezelf te overtuigen dat je leven, zoals het nu is, nog best oké is, maar het tegendeel de keiharde waarheid is. Heb je je bericht van gisteren al eens teruggelezen?
En begrijp me niet verkeerd hè, je mag beslissen wat je zelf wilt, maar blijf wél trouw aan jezelf! Want dit laatste mis ik in jouw berichten, je gaat van hot naar her en bent jezelf volgens mij compleet verloren. Ik vind dat verdrietig te lezen, vandaar dat ik het dus tóch wilde benoemen.
Wat maakt een keuze maken voor jou zo beangstigend? De angst voor het onbekende? Ben je financieel afhankelijk? Snap ik allemaal hoor, dus absoluut geen aanval.
Wat ik gister schreef schrijf ik nu ook, ik hoef zijn gezelschap nu niet zo nodig, komt op hetzelfde neer.
Als ik mezelf voor de gek zou houden wist ik dat wel van mezelf en zou t ook gwn toegeven en eerlijk, houden we onszelf niet allemaal deels voor de gek als t op liefde aankomt? Wij weten toevallig dat onze partners de fout ingingen, weet je hoeveel vriendinnen en collegas ik ken die t deden maar zijn of haar partner t nooit te weten is gekomen?! Dus nee ik hou mijzelf niet voor de gek want ik weet heel goed wat voor man ik heb en wat voor leven ik heb. Juist nu geef ik toe aan mijn gevoel, ik wil leven, ik wil terug lachen maar nee niet perse met hem op dit moment en hij weet dit ook gewoon, ik heb t hem gezegd en dat ik tijd nodig heb, dat hij niet in relatie therapie wil is klote ja maar ik kan hem niet dwingen, er zijn andere dingen die hij doet om t goed te maken, zelfs een blinde ziet die dingen maar dat wil niet zeggen dat ie daarmee vergeven is en dat geld ook voor therapie, dan is t voor mij nog steeds niet vergeten en vergeven.
En ja ik denk idd aan de kids, geld, huis alles... als ik alleen kom te staan ben ik niet alleen ongelukkig maar word t leven ook opeens een stuk zwaarder. Dus ja eerlijk dat zijn echt wel redenen dat ik op dit moment denk, geef t tijd... was ik super rijk en mijn kinderen bv al uit huis en niet in hun stressvolle pubertijd dan zou ik mss sneller keuzes maken. Doen we dat niet allemaal? Ik heb wel met mijzelf afgesproken dat als dit ooit nog eens gebeurd dat hoe zwaar t dan ook is dan ben ik weg. Daar hoef ik niet eens over na te denken en dat lijkt mij vanzelfsprekend, een 2de keer of terugval of hoe ze dat ook noemen ga ik niet toelaten, ik ben dan echt WEG.
Titiv schreef op 14-02-2023 om 15:45:
[..]
Wat ik gister schreef schrijf ik nu ook, ik hoef zijn gezelschap nu niet zo nodig, komt op hetzelfde neer.
Als ik mezelf voor de gek zou houden wist ik dat wel van mezelf en zou t ook gwn toegeven en eerlijk, houden we onszelf niet allemaal deels voor de gek als t op liefde aankomt? Wij weten toevallig dat onze partners de fout ingingen, weet je hoeveel vriendinnen en collegas ik ken die t deden maar zijn of haar partner t nooit te weten is gekomen?! Dus nee ik hou mijzelf niet voor de gek want ik weet heel goed wat voor man ik heb en wat voor leven ik heb. Juist nu geef ik toe aan mijn gevoel, ik wil leven, ik wil terug lachen maar nee niet perse met hem op dit moment en hij weet dit ook gewoon, ik heb t hem gezegd en dat ik tijd nodig heb, dat hij niet in relatie therapie wil is klote ja maar ik kan hem niet dwingen, er zijn andere dingen die hij doet om t goed te maken, zelfs een blinde ziet die dingen maar dat wil niet zeggen dat ie daarmee vergeven is en dat geld ook voor therapie, dan is t voor mij nog steeds niet vergeten en vergeven.
En ja ik denk idd aan de kids, geld, huis alles... als ik alleen kom te staan ben ik niet alleen ongelukkig maar word t leven ook opeens een stuk zwaarder. Dus ja eerlijk dat zijn echt wel redenen dat ik op dit moment denk, geef t tijd... was ik super rijk en mijn kinderen bv al uit huis en niet in hun stressvolle pubertijd dan zou ik mss sneller keuzes maken. Doen we dat niet allemaal? Ik heb wel met mijzelf afgesproken dat als dit ooit nog eens gebeurd dat hoe zwaar t dan ook is dan ben ik weg. Daar hoef ik niet eens over na te denken en dat lijkt mij vanzelfsprekend, een 2de keer of terugval of hoe ze dat ook noemen ga ik niet toelaten, ik ben dan echt WEG.
Je moet wel echt een speciaal soort mens zijn als je met een dergelijk geheim jezelf nog prima in de ochtend in de spiegel zou kunnen aan kijken zeg. Jeetje.
Misschien is dat ook de reden dat ik zo boos ben op die vriendin van mijn vrouw: Ik zou dit NEVER toestaan. Wij gaan met de vriendengroep elk jaar een weekend weg. Als 1 van die gasten daar besluit vreemd te gaan waar ik bij ben krijgt die de keuze: Of jij verteld het, of ik doe het.
Maar even terugkomend op het relatietherapie verhaal: Hij heeft niks te willen. Als voor jou en laatste voorwaarde is om therapie in te gaan met z'n 2en en hij weigert dat, dan weet je direct wat voor vlees je in de kuip hebt. Hij heeft een fout gemaakt die jij de rest van je leven bij je dragen moet, dan is het minste wat die kan doen zorgen dat hij zich inzet op de manier die jij wil. En als het nou onredelijk zou zijn wat je vraag, maar relatietherapie zou juist de start moeten zijn!!
Elpisto schreef op 14-02-2023 om 15:50:
[..]
Maar even terugkomend op het relatietherapie verhaal: Hij heeft niks te willen. Als voor jou en laatste voorwaarde is om therapie in te gaan met z'n 2en en hij weigert dat, dan weet je direct wat voor vlees je in de kuip hebt. Hij heeft een fout gemaakt die jij de rest van je leven bij je dragen moet, dan is het minste wat die kan doen zorgen dat hij zich inzet op de manier die jij wil. En als het nou onredelijk zou zijn wat je vraag, maar relatietherapie zou juist de start moeten zijn!!
Volledig met je eens, maar dat schreef ik al eerder in andere bewoordingen. Hij heeft mi helemaal niets NIET te willen als jij dat wel wilt om jullie relatie enigszins nog te redden. Met andere woorden: in hoeverre is de noodzaak de relatie te redden belangrijk voor hem? Hij heeft nog steeds de touwtjes in handen, maar het is nu even niet enkel aan hem om te bepalen wat hiervoor wel/niet nodig is!
RoodVruchtje schreef op 14-02-2023 om 15:57:
[..]
Volledig met je eens, maar dat schreef ik al eerder in andere bewoordingen. Hij heeft mi helemaal niets NIET te willen als jij dat wel wilt om jullie relatie enigszins nog te redden. Met andere woorden: in hoeverre is de noodzaak de relatie te redden belangrijk voor hem? Hij heeft nog steeds de touwtjes in handen, maar het is nu even niet enkel aan hem om te bepalen wat hiervoor wel/niet nodig is!
Eens ja. Het is aan haar, niet aan hem. Zij bepaald wat ze nodig is. En als hij daar niet in mee wil, moet je je conclusies trekken.
Was hier ook een belangrijke graadmeter. Ik heb direct aangegeven dat het nu draaide om hoe ik hier van kan herstellen. En dat, als ze verder zou willen, ze daarin mee moest. En dat ik me afvroeg of ze dat überhaupt kon. Toen was het natuurljk direct een volmondig ja. Maar ik heb haar daar even een paar dagen over laten nadenken. Het is nogal een commitment.
Nu heeft ze het vrij makkelijk gehad wat dat betreft, want ik ben niet vervelend gaan lopen doen of obsessief de boel gaan lopen controleren. Maar als ik bij wijze van gezegd had nu je telefoon hier, dan had ze dat moeten doen. Klaar. Of dat gezond is, is een ander verhaal natuurlijk. Maar goed.
Je moet rust vinden in de situatie Titiv. Rust voor jezelf. Breek je hoofd niet langer over de actie van je vent. Je hebt er geen enkele invloed op. Je kunt hoog springen/laag springen. Op de kop gaan staan. Hij doet wat die doet. Ik meende ook vooral in die situatie te moeten laten zien dat ik er wat aan kon veranderen. Dat ik het veroorzaakt had en het dus ook kon oplossen. Maar achteraf is dat natuurlijk bullshit. Ik maakte hier een topic aan nadat ik te horen kreeg dat we gingen scheiden en achteraf was ze toen al een maand daarvoor vreemd gegaan. En niet op de door mij zo gevreesde avonden dat ze een late dienst had, maar gewoon overdag terwijl ik aan het werk was. Die realisatie heeft me heel erg veel rust gegeven. Je kunt nog zoveel willen: Als ze het weer doen kun je maar 1 conclusie trekken: Diegene die je getrouwd bent is niet diegene die je verwacht had en dan kun je jezelf hoogstens een slecht beoordelingsvermogen toedichten. Of een slechte mensenkennis.
Echt hoor. Na die realisatie werden de hoogte/dieptepunten in mijn gevoel en emotie een stuk vlakker. Het licht niet aan mij. Het lag aan haar. Zij had een keuze. Ze had 10-tallen keuzes. En stuk voor stuk waren die allemaal handiger/slimmer/beter geweest dan de keuze die ze nu gemaakt hebt. Die is niet te begrijpen en niet te respecteren en dat is iets wat we beide ons leven lang bij ons moeten dragen. Of we nu lang en gelukkig leven, of niet.
Het is wat het is.
