Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Izza schreef op 22-03-2023 om 16:27:
Is het niet beter je energie en boosheid op je partner te richten ipv op "de ander". Ongeacht hoe geraffineerd die persoon ook te werk is gegaan. Hij of zij heeft niets met jou of jullie gezin te maken. Je partner is de persoon die dit heeft toegelaten, jou niet heeft ingelicht en het steeds verder heeft laten gaan. Terwijl er waarschijnlijk echt momenten zijn geweest dat je nog kon stoppen.
Daarnaast zou ik voor de toekomst kijken naar de onderliggende reden. Waarom stond partner hiervoor open? Wat is er binnen de relatie of in hem/haar dat ze mist of niet goed zat?
Die ander doet er eigenlijk niet toe. Je partner en jullie relatie wel als je daarmee verder wilt.
Als je enigzins het verhaal vanaf het begin gevolgd hebt, of even mijn draadje opzoekt, zie je dat dat allemaal wel aan bod gekomen is.
Al laten we daar direct maar even aan kanttekening aan toevoegen: Iemand die vreemdgaat, gaat lang niet altijd vreemd omdat diegene in de huidige relatie wat mist. In ons geval kwam mijn vrouw in een negatieve spiraal, waar ze niet meer uit kwam. Op dat moment diende hij zich aan. Naja, hij had zich al een tijd eerder aangediend. Maar dat was het moment waarop ze besloot hem een bericht terug te sturen.
Maar laten we wel zijn: Je hebt op dat moment 20 andere keuzes die je maken kunt, dan vreemdgaan. Niks rechtvaardigt vreemdgaan.
Overigens kan het prima naast elkaar leven hoor: Ik kan prima boos zijn op mijn partner en ook die vent een ongelooflijke paardenlul vinden. Dat vond ik hem al 15 jaar geleden. En dat vind ik nu nog een beetje meer.
@Ruud
Hier valt dat opzich wel mee. Ik weet helaas wel de wat smerige details en soms krijg ik de neiging om mezelf te bewijzen dat wij dat soort dingen ook nog kunnen doen. In het begin werd ik daar wel heel erg pissig over: Hoe the fuck doen wij dat soort dingen niet meer en laat je het met hem na 5 minuten toe. Maar goed, het laatste wat ik dan weer zou willen is dat we iets doen op dat gebied waar ze zich op dat moment helemaal niet lekker bij voelt, maar het toch doet uit schuldgevoel. Dus probeer ik dat naast me neer te leggen. Dat is nog wel eens lastig, maar wel essentieel om te doen. Ik wil niet dat dat ook nog tussen ons in komt te staan.
RoodVruchtje schreef op 23-03-2023 om 09:49:
[..]
Alhoewel is snap wat je bedoelt te zeggen, denk ik hier anders over. Dat je in 1e instantie ook boos op die ander bent lijkt mij vrij normaal, maar als het stof is ingedaald en je na maanden/jaren nog steeds zo boos bent zie ik dat inderdaad als misplaatste projectie.
Met vetgedrukte zinnen maak je van je man nogal een slachtoffer en dat was hij pertinent niet.
Je hebt vast goede redenen om hier zo stellig over te zijn. Ik ben afgelopen maanden gaan vinden dat soms verschillende dingen naast elkaar waar kunnen zijn. Daarbij zal iedereen hier elementen herkennen in de verhalen van anderen en tegelijk is elk verhaal uniek en hebben we allemaal onze eigen pijn. Voor mij blijft er verschil tussen het moedwillig vreemdgaan en meegezogen worden in iets wat je in alle nuchterheid niet hebt gewild. Waarbij eens met Elpisto: er is nooit een gelegitimeerde reden voor vreemdgaan en bedrog.
Wij zijn de pijn vol aangegaan. Ik denk dat we de bodem hebben geraakt in het spitten in hoe dit heeft kunnen gebeuren. Dat heeft ons ontzettend veel gebracht en ik kan de winst zien in ons verlies. Tegelijk: het verlies is en blijft, wat er is gebeurd ligt op onze tijdlijn. Mijn vrouw is volwassen en volledig verantwoordelijk voor wat zij heeft gedaan. Ik voel me door haar in de steek gelaten, het is ranzig en het heeft mij geraakt in mijn gevoel van veiligheid. Er zijn terugkerend dagen waarop ik deze pijn voel. Tegelijk is zij ook slachtoffer. Van de dingen die haar zijn overkomen in haar leven, van onmenselijke omstandigheden en van patronen waar wij ons niet van bewust waren. Dit waren allemaal dingen die wij binnen onze relatie konden oplossen, we wisten alleen niet hoe hard dat nodig was en hoe we dat konden doen. We zijn het nu alsnog aan het doen.
Niet in de laatste plaats is ze ook slachtoffer van ook zo’n paardenlul. Een verknipte gast die haar heel planmatig in zijn fuik heeft gekregen. Die wist waar hij mee bezig was, wist dat ze getrouwd was, wist dat ze kinderen had en kennis had van de moeilijke en emotionele omstandigheden. En die dus wist dat zij kwetsbaar was. Hij heeft gedaan alsof hij haar wilde helpen en mijn vrouw is dat gaan geloven. Ze is vervreemd geraakt van zichzelf. Ons verhaal is: mijn vrouw was niet op zoek naar een affaire en het is iets dat ver afstaat van hoe zij wil leven en altijd heeft geleefd. Maar toch is ze erin meegegaan. Ik vind het moeilijk om woorden te geven aan mijn gevoel, maar voor mij staat het naast elkaar: ze heeft het zelf gedaan en kon er op heel veel momenten uit stappen, tegelijk is zij slachtoffer. Was deze persoon met zijn immorele agenda en ziekelijke fantasie er niet geweest, dan was zij niet vreemdgegaan. Dan had ze wellicht sigaretten gekocht of was in een burnout terecht gekomen.
Mijn boosheid op deze man gaat nog maar heel beperkt over mijn eigen pijn. Het is een boosheid dat er mensen zijn die anderen misbruiken om te krijgen wat ze willen. Mensen die manipuleren en anderen laten geloven dat ze iets willen wat ze eigenlijk niet willen. En dat hij daar gewoon mee door kan gaan. Het zijn mensen die dromen kapotmaken, zelfbeelden afbrokkelen, gezinnen verwoesten en het geloof in de liefde onder druk zetten. Het is in mijn ogen misdadig. Het is een boosheid die mij niet verzuurt, maar een verontwaardiging die hopelijk blijvend is omdat het mij ook activeert om te geloven in en werken aan een andere manier van leven.
GekkeHenkie100 schreef op 23-03-2023 om 14:19:
[..]
Je hebt vast goede redenen om hier zo stellig over te zijn. Ik ben afgelopen maanden gaan vinden dat soms verschillende dingen naast elkaar waar kunnen zijn. Daarbij zal iedereen hier elementen herkennen in de verhalen van anderen en tegelijk is elk verhaal uniek en hebben we allemaal onze eigen pijn. Voor mij blijft er verschil tussen het moedwillig vreemdgaan en meegezogen worden in iets wat je in alle nuchterheid niet hebt gewild. Waarbij eens met Elpisto: er is nooit een gelegitimeerde reden voor vreemdgaan en bedrog.
Wij zijn de pijn vol aangegaan. Ik denk dat we de bodem hebben geraakt in het spitten in hoe dit heeft kunnen gebeuren. Dat heeft ons ontzettend veel gebracht en ik kan de winst zien in ons verlies. Tegelijk: het verlies is en blijft, wat er is gebeurd ligt op onze tijdlijn. Mijn vrouw is volwassen en volledig verantwoordelijk voor wat zij heeft gedaan. Ik voel me door haar in de steek gelaten, het is ranzig en het heeft mij geraakt in mijn gevoel van veiligheid. Er zijn terugkerend dagen waarop ik deze pijn voel. Tegelijk is zij ook slachtoffer. Van de dingen die haar zijn overkomen in haar leven, van onmenselijke omstandigheden en van patronen waar wij ons niet van bewust waren. Dit waren allemaal dingen die wij binnen onze relatie konden oplossen, we wisten alleen niet hoe hard dat nodig was en hoe we dat konden doen. We zijn het nu alsnog aan het doen.
Niet in de laatste plaats is ze ook slachtoffer van ook zo’n paardenlul. Een verknipte gast die haar heel planmatig in zijn fuik heeft gekregen. Die wist waar hij mee bezig was, wist dat ze getrouwd was, wist dat ze kinderen had en kennis had van de moeilijke en emotionele omstandigheden. En die dus wist dat zij kwetsbaar was. Hij heeft gedaan alsof hij haar wilde helpen en mijn vrouw is dat gaan geloven. Ze is vervreemd geraakt van zichzelf. Ons verhaal is: mijn vrouw was niet op zoek naar een affaire en het is iets dat ver afstaat van hoe zij wil leven en altijd heeft geleefd. Maar toch is ze erin meegegaan. Ik vind het moeilijk om woorden te geven aan mijn gevoel, maar voor mij staat het naast elkaar: ze heeft het zelf gedaan en kon er op heel veel momenten uit stappen, tegelijk is zij slachtoffer. Was deze persoon met zijn immorele agenda en ziekelijke fantasie er niet geweest, dan was zij niet vreemdgegaan. Dan had ze wellicht sigaretten gekocht of was in een burnout terecht gekomen.
Mijn boosheid op deze man gaat nog maar heel beperkt over mijn eigen pijn. Het is een boosheid dat er mensen zijn die anderen misbruiken om te krijgen wat ze willen. Mensen die manipuleren en anderen laten geloven dat ze iets willen wat ze eigenlijk niet willen. En dat hij daar gewoon mee door kan gaan. Het zijn mensen die dromen kapotmaken, zelfbeelden afbrokkelen, gezinnen verwoesten en het geloof in de liefde onder druk zetten. Het is in mijn ogen misdadig. Het is een boosheid die mij niet verzuurd, maar een verontwaardiging die hopelijk blijvend is omdat het mij ook activeert om te geloven in en werken aan een andere manier van leven.
Het raakt me hoe je hierover schrijft als man, evenzeer als de stukken van o.a. Elpisto dat doen, om het even over mannen te houden ( anderen raken mij ook om niemand tekort te doen).
Juist omdat je vaak via mannen een wat ander, minder gecompliceerd, soms wat afstandelijker vwb emotie en daardoor ( onterecht/terecht) een minder goed beeld krijgt, vind ik dit verfrissend, verhelderend om te lezen. Mannen met gevoel die dat onder woorden kunnen brengen en toch ook het grote geheel kunnen zien...dit bericht helpt je niets, maar jij helpt anderen, man/vrouw door dit te delen wel.
GekkeHenkie100 schreef op 23-03-2023 om 14:19:
[..]
Je hebt vast goede redenen om hier zo stellig over te zijn. Ik ben afgelopen maanden gaan vinden dat soms verschillende dingen naast elkaar waar kunnen zijn.
Als mijn post waarop jij reageerde misschien te hard of bot of simpel over kwam, dan kan ik je zeggen dat ik dat niet zo bedoelde, verre van zelfs.
Dat gezegd hebbende, ik begrijp helemaal wat jij schrijft en zie echt ook wel de nuances in de verschillende verhalen/situaties met dezelfde uitkomst, het vreemdgaan.
Waar ik vooral moeite mee heb is de generalisatie als ‘de foto’s die zij stuurde, ik vraag me serieus af welke man daar tegen bestand is’ en is waarop ik reageerde. De context van mijn reactie kwam blijkbaar niet echt duidelijk over.
Dus ja, in jouw situatie begrijp ik ook dat jouw vrouw een soort van slachtoffer is geweest. Ook begrijp ik namelijk dat een minnaar/minnares net zo goed slachtoffer kan zijn en verdriet heeft na een breuk, al wordt dit dan juist vaak veroordeeld, omdat hij/zij wist waaraan ze begonnen. Het is helaas nooit zwart/wit als het gaat om onderwerpen als dit (vind ik persoonlijk).
Max88 schreef op 23-03-2023 om 15:11:
[..]
Het raakt me hoe je hierover schrijft als man, evenzeer als de stukken van o.a. Elpisto dat doen, om het even over mannen te houden ( anderen raken mij ook om niemand tekort te doen).
Juist omdat je vaak via mannen een wat ander, minder gecompliceerd, soms wat afstandelijker vwb emotie en daardoor ( onterecht/terecht) een minder goed beeld krijgt, vind ik dit verfrissend, verhelderend om te lezen. Mannen met gevoel die dat onder woorden kunnen brengen en toch ook het grote geheel kunnen zien...dit bericht helpt je niets, maar jij helpt anderen, man/vrouw door dit te delen wel.
Ergens kan ik me dat wel voorstellen. Misschien had ik ook wel anders gereageerd als er niks gebeurd was en BAM ik zo op een dag erachter gekomen was dat ze vreemd gegaan was.
Maar, zoals ik het zelf altijd noem als ik er over praat, ik had een eerste rij ticket bij het vreemdgaan. Ik kan precies benoemen rond welke periode wat gebeurd is. 1. Omdat ze het vrij open en bloot deed en 2. omdat ik het voelde. En daardoor ga je steeds een stapje verder in je grens. Eigenlijk, heel eerlijk, lag mijn grens al bij haar verjaardag. Dat was goed en wel een week of 2 voordat ze vreemd ging. Hoe ze me daar behandeld heeft, ten overstaande van mijn allerbeste vrienden, dat ging mij zo ver over mijn grenzen van fatsoen heen. Of het feit dat ze het weekend erna doodleuk met die ook vreemdgaande vriendin van haar een weekend weg ging. Ik vond dat ongelooflijk.
En toch verleg je steeds je grenzen, als het dan weer een paar dagen "oke" ging. Dat je toch net even dat beetje energie of moed kreeg. Of even een dagje wat met de kinderen doen, die je er toch net even weer aan herinneren waarom je het bijltje er niet bij neergooit.
De bewustwording dat dit heel anders had kunnen aflopen en dat er maar een paar kleine momenten anders hadden hoeven lopen om er voor te zorgen dat we uit elkaar zouden zijn gegaan, is beangstigend, maar tegelijkertijd heeft me dat een stuk bewuster gemaakt van hoe ik in het leven wil staan. En ervoor gezorgd dat ik met mezelf aan de slag ben gegaan. Ik heb, onbewust, vrij lang geworsteld met mezelf.
Ik was ( en dit klinkt echt walgelijk) een vrij populair kereltje rond mijn 14e-19e. Spelend op een hoog voetbalniveau, goede looks, vlotte babbel. Ik ging in elk geval verschrikkelijk in mezelf geloven. Constant op zoek naar aandacht, constant op zoek naar bepaalde kicks. Ik verloor in korte tijd een heleboel van die zaken. Raakte zwaar geblesseerd waardoor ik nooit meer zou voetballen, mijn leven veranderde door mijn kinderen, kwam wat aan. Kreeg een vrij "saaie" baan ergens als administratief medewerker voor een niet heel bijzonder salaris. Dit was niet waar ik het allemaal voor gedaan had. De jaren daarop stonden vooral in teken van het opbouwen van een toekomst. Woning, kids, omstandigheden. Hard werken om hogerop te komen. Ik heb nooit geaccepteerd dat ik niet meer dat kereltje was. Maar de realisatie dat dat eigenlijk maar een heel betekenisloos iets was, kwam pas bij de therapeut. Dat er waarschijnlijk niet veel mensen uit die tijd zijn die bij mijn naam denken: Potverdikke, leuke vent. Maar vooral: Wat een arrogant rotjong. Het leven is niet maakbaar. Je kunt het hoogstens leuk maken. En dat is wat probeer te doen.
@roodvruchtje
Waar ik vooral moeite mee heb is de generalisatie als ‘de foto’s die zij stuurde, ik vraag me serieus af welke man daar tegen bestand is’ en is waarop ik reageerde. De context van mijn reactie kwam blijkbaar niet echt duidelijk over
Hoezo generalisatie? Mannen reageren toch anders op een bepaald soort foto's dan dat vrouwen doen? Hoe gekke henkie het verwoord is zeer herkenbaar en letterlijk wat ik bedoelde sommige minnaars of minnaressen zijn er puur op uit dingen kapot te maken. Jammer dat mensen mijn verhaal niet snappen en dat dan zo zeggen terwijl ik nooit gezegd heb dat mijn man een slachtoffer is in heel het vreemdgaanverhaal maar ik ben er zeker van dat het hem extra makkelijk gemaakt is door de aanpak van deze vrouw... neemt niet weg dat ik inderdaad vind dat het zijn verantwoordelijkheid geweest is om niet vreemd te hebben moeten gaan...
Vraagje aan iedereen die therapie heeft gehad. Hoe ging dat bij jullie?
Ik vond het wel fijn om mijn verhaal aan iemand te kunnen vertellen ( we hebben er voor gekozen om het verder aan niemand te zeggen). We zijn nu drie keer bij de therapeut geweest maar veel verder dan het advies aan mij.....neem je rust, zoek afleiding, (ga weer mountainbiken....niet zo lekker met dit weer😒) pak je brei of haakwerkje weer op....en vooral..vraag niet teveel details over de affaire, zijn we nog niet gekomen.
Was dit bij jullie ook zo? Wil ik te snel? Ik heb nu wel behoefte aan wat advies zodat ik niet blijf hangen in mijn verdriet.
Boogschutter schreef op 26-03-2023 om 14:05:
Vraagje aan iedereen die therapie heeft gehad. Hoe ging dat bij jullie?
Ik vond het wel fijn om mijn verhaal aan iemand te kunnen vertellen ( we hebben er voor gekozen om het verder aan niemand te zeggen). We zijn nu drie keer bij de therapeut geweest maar veel verder dan het advies aan mij.....neem je rust, zoek afleiding, (ga weer mountainbiken....niet zo lekker met dit weer😒) pak je brei of haakwerkje weer op....en vooral..vraag niet teveel details over de affaire, zijn we nog niet gekomen.
Was dit bij jullie ook zo? Wil ik te snel? Ik heb nu wel behoefte aan wat advies zodat ik niet blijf hangen in mijn verdriet.
Ja door deze houding van veel therapeuten ben ik wel minder gaan denken over hoe sommigen het vak van psycholoog uitoefenen... Wij hebben er indertijd enkele bezocht, maar toen had niemand door dat er bij hem een narcistische persoonlijkheidsstoornis speelde. Die kwam pas aan het licht toen hij naar een een specialistisch instituut ging. Tot op dat moment heeft het bezoek aan therapeuten alleen maar geleid tot 'secundaire gaslichting': ontkennen van mijn positie en gevoelens en niet doorhebben hoe het echt zit.
Ik zou zeggen: zoek een andere therapeut. Iemand die ook echt kan werken met het adresseren van vreemdgaan en achterliggende oorzaken.
Boogschutter schreef op 26-03-2023 om 14:05:
Vraagje aan iedereen die therapie heeft gehad. Hoe ging dat bij jullie?
Ik vond het wel fijn om mijn verhaal aan iemand te kunnen vertellen ( we hebben er voor gekozen om het verder aan niemand te zeggen). We zijn nu drie keer bij de therapeut geweest maar veel verder dan het advies aan mij.....neem je rust, zoek afleiding, (ga weer mountainbiken....niet zo lekker met dit weer😒) pak je brei of haakwerkje weer op....en vooral..vraag niet teveel details over de affaire, zijn we nog niet gekomen.
Was dit bij jullie ook zo? Wil ik te snel? Ik heb nu wel behoefte aan wat advies zodat ik niet blijf hangen in mijn verdriet.
Pas op met 'we hebben er voor gekozen...'. Het moet niet zo zijn dat hij dit flikt en jij vervolgens nog een soort spreekverbod krijgt. Jij moet je kunnen uiten, dat hij zich ervoor schaamt is prima, maar dat wil niet zeggen dat je daar ook nog eens onder lijden moet.
Afleiding zoeken is sowieso een hele goeie. Zet je hoofd op iets anders, laat een frisse wind waaien; ga in elk geval niet alleen maar in een hoekje zitten.
Boogschutter schreef op 26-03-2023 om 14:05:
Vraagje aan iedereen die therapie heeft gehad. Hoe ging dat bij jullie?
Ik vond het wel fijn om mijn verhaal aan iemand te kunnen vertellen ( we hebben er voor gekozen om het verder aan niemand te zeggen). We zijn nu drie keer bij de therapeut geweest maar veel verder dan het advies aan mij.....neem je rust, zoek afleiding, (ga weer mountainbiken....niet zo lekker met dit weer😒) pak je brei of haakwerkje weer op....en vooral..vraag niet teveel details over de affaire, zijn we nog niet gekomen.
Was dit bij jullie ook zo? Wil ik te snel? Ik heb nu wel behoefte aan wat advies zodat ik niet blijf hangen in mijn verdriet.
Ik vond eerste ook niet helpend. Maar het heeft wel tijd nodig. En ik haalde ook daar wat uit. Een van de belangrijkste adviezen die ik kreeg en jij dus ook, was om mijn gedachten te gaan verzetten. Dus idd afleiding zoeken voor je mind. Alles wat je aandacht geeft, groeit. Dat hoorde ik veel. Dus gieter op andere leuke dingen zetten. Dat schijnt verwerking aan te jagen.
Ik ben overgestapt naar een relatietherapeut die veel met vreemdgaan in relatie werkt. Daardoor voelde ik mij meer gehoord en gezien. En die kon ook beter invoelen en zeggen over wat er gebeurt in mijn partner en mij bij praten erover. Gaf oefeningen mee. Belangrijkste leerpunt: wat doet het met de ander als je iets vertelt. Toen en nu. Ga niet inhoud in.
Vraag er gewoon naar bij je therapeut. Je betaalt flink. Dus geef aan wat je mist en hoe opbouw er uit ziet.
wij hebben 4 verschillende therapeuten gehad over 2.5 jaar tijd, zonder deze hadden we er samen niet uitgekomen.
Eerste therapeut was op het moment dat manlief vertelde relatie te hebben, te willen scheiden en zei dat hij niet meer van me hield. Deze therapeut heb ik niet heel veel verder mee te maken gehad op 2 gesprekken na maar heeft er wel voor gezorgd dat mijn man een vlucht zocht, wegholde zonder thuis ooit aangegeven te hebben dat er iets niet goed was en heeft hem in laten zien dat zijn nieuwe relatie nu helemaal geweldig leek maar over 3 maanden ook 'gewoon' aan zou gaan voelen...
Therapeute 2 was geweldig zij heeft ons samen maar ook apart van elkaar doen inzien wat er misgelopen is... sowieso het vreemdgaan maar zij heeft er ook echt voor gezorgd dat we apart van elkaar aan onszelf zijn gaan werken ( hier zijn we ook het langst bij geweest)
Na onze verhuizing wilde ik bij onze nieuwe woonplaats iemand achter de hand hebben mochten we willen praten samen of los van elkaar, met deze vrouw geen klik dus na 3 afspraken mee gestopt en dat is precies wat ik wil zeggen ik denk dat therapie altijd zin heeft maar het moet wel een klik zijn!
En uiteindelijk bij 4 uitgekomen welke puur voor relatietherapie is en waar we nu met vlag en wimpel geslaagd zijn en niet terug hoeven te komen omdat het eigenlijk heel goed gaat tussen ons! Maat wel voor mij een geruststelling is dat er iemand in de buurt is waarmee we kunnen praten mocht ik, hij of wij samen dat in de toekomst nodig hebben in onze relatie!
Ik vind het heel heftig dat je het aan niemand zou mogen vertellen. Een partner die vreemdgaat is een heftige gebeurtenis. Dan heb je juist de behoefte om dit te delen met mensen dichtbij die je echt kunt vertrouwen. Niet zomaar iedereen natuurlijk. Maar dat kan voor jou absoluut helpend zijn. Wat hij daarin wil doet er eigenlijk niet toe. Dit gaat over jou leven en welzijn. Dit doet veel met jou. Als de vreemdganger mans/vrouws genoeg is neemt hij daarin ook zijn verantwoordelijkheid ipv toneel te spelen als het perfecte gezinnetje en de betrouwbare man/vrouw.
Daarbij moet je dus eigenlijk geliefden in je directe omgeving gaan voorliegen. Door zoiets te verzwijgen.
Eens met hen die dat voor jou geen goede situatie vinden. Ik snap het wel dat iemand het niet wil vertellen: schaamte, angst voor oordeel, veroordelen, afstand, ruzie in de familie/vriendenkring, angst voor minachting, privacy enz.
Maar ik vind het ook een soort wurgcontract. Je ontneemt jezelf de kans op steun, verlichting, liefde van je naasten, (on-)wijze raad enz. En waarom eigenlijk, want juist nu kan dat ontzettend helpend en helend zijn.
Max88 schreef op 29-03-2023 om 11:08:
Eens met hen die dat voor jou geen goede situatie vinden. Ik snap het wel dat iemand het niet wil vertellen: schaamte, angst voor oordeel, veroordelen, afstand, ruzie in de familie/vriendenkring, angst voor minachting, privacy enz.
Maar ik vind het ook een soort wurgcontract. Je ontneemt jezelf de kans op steun, verlichting, liefde van je naasten, (on-)wijze raad enz. En waarom eigenlijk, want juist nu kan dat ontzettend helpend en helend zijn.
Sterker nog: Ik denk juist dat het ook onderdeel van het proces is. Onderdeel van het liegen en bedriegen is natuurlijk best vaak ook bang zijn voor het oordeel van anderen. Ik ben altijd wel duidelijk geweest dat ze zich daar geen zorgen om hoefde te maken.
Nu heb ik het bij een vrij select gezelschap gehouden die van de hoed en de rand weten. Volgens mij op 1 hand te tellen bij mensen die ik met mijn leven vertrouw ( aan de andere kant, dat deed ik mijn vrouw ook) omdat ik niet wil dat het op wat voor manier dan ook bij school komt te liggen of bij de kinderen terecht komt.
Het was een serieuze afweging tussen mijn ei kwijt moeten en zorgen dat niet de hele wereld komt te weten wat er gebeurd is.
Dank jullie wel voor jullie reacties. Het voelt inderdaad wel erg eenzaam om er met niemand over te kunnen praten. Maar van de andere kant weet ik ook niet of ik zit te wachten op (on)wijze raad van mensen die dit waarschijnlijk nog nooit hebben mee gemaakt. Het is vandaag 15 weken geleden dat ik achter de affaire kwam, dus ik sta pas aan het begin van de lange periode van verwerken. Ik hoop dat het ons lukt. Ik kan altijd nog beslissen om iemand in vertrouwen te nemen. Ik vind het wel fijn om jullie verhalen te lezen, dat geeft me wel enige houvast.
