Vernederd worden in ruzie. Hoe mee om te gaan?

Ik

zou razend zijn. (en een hele verhandeling terug gaan brullen over betaalde en onbetaalde arbeid waar moeders altijd aan het kortste eind trekken: al het opvoed en thuiswerk doen intussen hun eigen carriére on hold zetten en manlief denkt nog een soort machtspositie hieruit te verwerven ook) Laatste is totaal niet productief, dat snap ik ook. zou ik je niet aanraden. Maar ik snap dat het je pijn doet. Ik zou op een rustig moment het gesprek met man aangaan over of hij soms van de situatie baalt, zijn kind meer zou willen zien, en of er dan samen een oplossing te vinden is. En ja dan moet hij ook maar een veer laten en minder gaan werken (ja ik hoor het tegenargument al "ja maar dat kan niet in mijn baan). Als hij niet gelukkig is met deze situatie is het belangrijk voor het hele gezin een oplossing te vinden. Dan maar minder geld. Dat zou ik proberen en vinden dat hij dan niet alsnog in ruzies in de slachtofferrol mag kruipen.

wat ik zou doen

is elke keer herhalen dat het destijds een gezamenlijk besluit was om jouw baan op te zeggen als hij erover begint. Mocht het echter zo zijn dat je zelf toch liever weer aan het werk wil, dan kunnen jullie de mogelijkheden bespreken.

Het kan overigens best zijn dat het nu niet rendabel lijkt om te werken omdat jullie niks terugkrijgen van de kosten van het kinderdagverblijf maar dit is toch maar tijdelijk? Althans, zodra je kind naar school gaat, heb je steeds minder opvang nodig.

ten eerste zou ik er op[ een rustig moment op terug komen en vragen hoe hij e.e.a. bedoelt.

Ten tweede; ik begrijp dus dat jij niet werkt in een reguliere baan, maar de kinderverzorging en het huishouden op je genomen hebt?
In dat geval kun je je man met de volgende argumenten om de oren slaan:
Jij werkt wel degelijk en jij brengt wel degelijk belangrijke zaken in. Het opvoeden en verzorgen van een of meerdere kinderen is een hele belangrijke taak. Als jij er niet zou zijn dan zou hij heel wat vrouwkracht in moeten huren om ZIJN kind en ZIJN huishouden (in dit geval nu nog jullie) bij te houden.

Je carriere staat op on hold en dat geeft niet? Dat geeft wel! Het is een keus en die begrijp ik, maar jouw carierre is ook belangrijk en maakt jou meer afhankelijk van je man dan je momenteel al bent. Jij loopt alle promotie en ervaringsjaren mis die hij nu opbouwt. Realiseer jij je dat er een mogelijkheid is dat hij straks een nog veel grotere afstand heeft tot wat jouw salaris ooit kan gaan worden en dat in het geval van scheiding voor hem zeer gunstig uitpakt terwijl jij met lege handen staat? Kijk, er zijn dingen als partneralimentatie voor die gevallenen kindalimentatie, natuurlijk, maar het maakt jou heel afhankelijk van hem.

Realiseert jouw -zich respectloos gedragende man- in hoe verre jij je ten dienste van hem stelt en kun je hem eens uitleggen hoe hij zich wat dankbaarder op kan stellen?

Nog een puntje. Je zou misschien wel eens wat waardering 'willen'? Nee, jij hebt hier recht op. Het is erg dom van je man dat hij dit zelf niet inziet. Help hem een handje!
succes!!

duidelijk

Kennelijk ziet hij jouw werk niet en waardeert hij het niet. Een huishoudster zou het ook kunnen doen....serieus??Dat is niet leuk voor jou. Bovendien word jij zo erg kwetsbaar in het geval van scheiding, ziekte van je man, of gewoon behoefte aan meer inkomen, bijvoorbeeld als kinderen gaan studeren.

Ik heb altijd gewerkt, al was het maar 3 dagen, om mijn voet tussen de deur te kunnen houden. Nu ik vijftiger ben, ben ik daar heel blij mee. Want in mijn vak zou ik zeker niet meer aan het werk zijn gekomen als ik er jaren uit was geweest. Denk op de lange termijn. Maar val niet in de val van werken en dan ook nog alles in het huishouden doen. Huur inderdaad die huishoudster in, dat moet best kunnen bij zo'n hoog salaris van je man.

sandy

Kom op, jullie hebben toch wel eens vaker ruzie gehad en lelijke dingen gezegd?
De vraag is in hoeverre je man dit werkelijk zo ziet of dat hij zo kwaad was dat hij dat eruit gooide. Ga nu eerst eens op een rustig moment met hem als volwassen mensen in gesprek. Zonder ruzie, zonder boos, gewoon eens luisteren. En, probeer eerst goed naar hem te luisteren, voordat je zelf van wal steekt. Dat geeft de meeste kans op succes.

dagverblijf?

Begrijp ik dat kind nog steeds naar het dagverblijf gaat en jij niet werkt? Dat vind ik raar, maar goed.

Ik vind het een heel rare redenatie om te stoppen met werken omdat je 'geen geld terugkrijgt van het kinderdagverblijf". Je krijgt geen geld terug van het kinderdagverblijf, maar van de belasting. De mensen rekenen dan: het kinderdagverblijf kost 900 euro, de vrouw verdient 1100 euro, dus ze kan beter stoppen met werken.
Nee: de vrouw verdient 1100 en daarvan betaalt ze 450 euro aan het kinderdagverblijf en de man verdient 3000 euro en betaalt ook 450 euro aan het kinderdagverblijf. Dan wordt de insteek heel anders!
Zoals je al zegt staat jouw carrièreontwikkeling stil, je man dendert door. En als je over een tijd misschien gaat scheiden, sta jij op een heel grote achterstand.

Dus ik zou eens gaan praten en zeggen dat je heel snel weer een baan gaat zoeken en dat je het allemaal anders wil. Jij gaat werken, al is het maar drie dagen, kind(eren) naar de opvang en voor twee a drie uur per week een hulp die jullie (dus niet jou) een hoop huishoudwerk bespaart.

leuke jeugd

Overigens vertellen mijn pubers me nu steeds dat ze zo'n leuke jeugd hebben gehad en dat ze het later net zo willen doen. En ik heb altijd gewerkt. Dan halen ze met veel gelach anecdotes op over dingen die ze met de oppassen hebben meegemaakt. En ook de crèche/BSO gaat vaak over de tong. Ik herinner me ook nog hoe mijn jongste probeerde de deur te versperren als de oppas wegging, die moest ook bij ons komen wonen.

Mijn kinderen vinden het dus vanzelfsprekend dat ik werk en zijn zelf van plan het net zo te doen. Kortom, thuisblijven is niet de enige manier om het goed te doen voor je kinderen!

Oplossing

Allebei 4 dagen werken en drie dagen kinderdagverblijf: de ideale situatie. Laat hem daar maar eens naar toe gaan werken. Kan niet ligt op het kerkhof en wil niet ligt ernaast, om in kindersferen te blijven.

samen kinderen

Wij zijn altijd van het principe uitgegaan dat we SAMEN kinderen hebben, beiden werken en dus SAMEN een inkomen hebben en dus ook SAMEN betalen voor het kinderdagverblijf.

Ik heb dat nooit begrepen. De redenatie dat "mijn inkomen naar het kinderdagverblijf/gastouderopvang gaat".

Verder hebben we het beiden blijven werken altijd als een investering in de toekomst gezien.

Wellicht kun je deze redenatie ook eens onder de aandacht van je man brengen?

Oh, ja - ik ben ook een veel leukere moeder als ik kan werken.

Hoppakee, aan het werk

Je hebt je in een kwetsbare situatie gemanoeuvreerd, een die niet meer van deze tijd is. De kinderopvangtoeslag gaat weer omhoog dus het is een uitgelezen moment om weer aan het werk te gaan.
Ik ben helemaal geen leukere moeder als ik werk, maar gewoon de moeder die ik ben. Stoppen met werken is nooit in me opgekomen, ik zorg liever voor mijn eigen financiële zelfstandigheid.

Mijn 2 centen

Even los van het feit of het wel of niet verstandig is om te gaan werken (er zijn al goede argumenten gegeven om het wel te gaan doen) zou ik net als Marga heel kwaad worden. Als ik tot tien heb geteld en het allemaal wat rustiger was, zou ik hem vriendelijk maar zeker duidelijk maken dat het huishouden en verzorgen van kinderen misschien niet in geld wordt uitgedrukt, maar dat dat zeker niet betekent dat jouw inbreng in het gezin minder waard is dan zijn (financiële) inbreng.

Want of je nou werkt of niet, dit vind ik echt niet kunnen.

Als je gaat werken, wat ik ook adviseer, doe dat dan voor je eigenwaarde en je zelfstandigheid, en niet omdat jij dan meer in zijn achting stijgt.

ook een belangrijk iets

Wat bij mij destijds ook meespeelde om na de geboorte van onze zoon te blijven werken is het feit dat ik niet wilde dat mijn man als enige voor brood op de plank moet zorgen. Ook de man kan werkloos worden, arbeidsongeschikt of vroegtijdig overlijden. En een huwelijk kan spaaklopen waardoor het uitdraait op een echtscheiding.
Ik ben destijds wel van fulltime naar parttime gegaan maar in de loop der jaren ben ik geleidelijk aan weer meer uren aan het werk gegaan.

Marga

Ik denk dat jij gelijk hebt met je verhaal. Naar wat ik begrijp vind hij het zelf erg vervelend (zegt dit nog niet duidelijk)

Dit is niet leuk

Het lijkt erop dat je man achteraf tot de conclusie is gekomen dat de rolverdeling, jij thuis, hij werken, eigenlijk best frustrerend was en is. Vanuit zijn kant bekeken 'Sandy, zit lekker thuis terwijl ik me het schompes moet werken om de rekeningen te kunnen betalen.' Voor het gemak vergeet hij dat jullie die beslissing samen genomen hebben. Ik zou dan ook beginnen met dat te benoemen en hem vervolgens toe te laten geven dat het inderdaad een gezamenlijke beslissing was. Je mag dan best even op je poot spelen. Eenmaal toegegeven zeg je erachteraan dat hij je nooit meer mag verwijten dat je je baan hebt opgezegd. En hem dat ook weer laten beloven. Ik heb nog wel een vraag, een beetje vervelende, maar ik moet hem toch stellen: hoe gezamenlijk wás jullie beslissing? Waren jullie het volkomen eens, of heb jij het idee aangedragen en je man ervan overtuigd dat het beter was als jij thuis bleef in plaats van het kdv te moeten betalen? Het maakt namelijk wel een verschil hoe dat is gegaan. Als het echt volmondig een gezamenlijke keuze was, dan kun je bovenstaande toepassen, heb jij hem min of meer voor een voldongen feit gesteld, dan kan ik me wel iets voorstellen bij zijn gedrag.

Maar goed, die frustratie lijkt er dus wel te zijn. Hij laat dat op een onsympathieke manier merken, maar dat hoeft niet meteen een bom onder jullie huwelijk te betekenen. Nu kom ik ook bij jou: wil je nog wel werken, of vind je deze positie eigenlijk ook wel prettig? Jij kunt doen en laten wat je wilt, zolang het eten maar op tafel staat en de was gedaan is. Ben je bereid om dat weer op te geven? Zo ja, waar wacht je dan op?

Maar

Maar moet ze nou gaan werken alleen maar om hem de mond te snoeren? Dan is het probleem toch niet opgelost? Want als hij iemand is die zulke gemene dingen kan zeggen, kan hij dat gewoon blijven doen maar dan bijvoorbeeld over dat hij meer geld verdient o.i.d.

Zoals zebra zegt

Bij ons speelde altijd mee dat we niet wilden dat een van ons verantwoordelijk was voor het inkomen. Er kan altijd iets gebeuren wat je nu niet voorziet. bovendien willen we altijd allebei de vrijheid hebben om op te stappen uit een baan als het echt niet bevalt, of om minder te werken en te studeren. Kortom, we wilden niet dat de verantwoordelijkheid voor het inkomen bij een van ons zou liggen. Kan het zijn dat jouw man er ook zo over denkt? Vervelend dat hij het op deze manier uit natuurlijk maar ik zou toch graag willen weten wat hem nu precies dwars zit en waarom. Hij lijkt mij niet tevreden met de situatie en je kunt van alles invullen, maar ik zou het toch maar eens rustig bespreken. En dan ook je eigen standpunt helder hebben. Ben jij blij met zoals het nu is, of zou je liever ook willen werken? En dan even niet naar je berekening van de kosten van kinderopvang kijken. gewoon bedenken wat je het liefst zou willen en wat goed voor jou is.

in feite

In feite is jouw salaris het bedrag van de kosten van de kinderopvang. Kostte dat bij wijze van spreke 900,- dan 'verdien' jij 900,- per maand (nou ja, dat spaar je uit)
Verder ben ik het eens met de andere reacties, het is een gemene opmerking van hem en ik zou daar zeker nog eens uitgebreid over gaan praten, hoe jullie dat SAMEN gaan oplossen dan, als het hem niet bevalt zoals het nu loopt.
Tevens denk ik dat het voor jou beter is om toch door te gaan met je carrière. Uiteraard is het vervelend om na te denken over een eventuele scheiding en denk je nu vast 'dat zijn we helemaal niet van plan, we zijn gelukkig getrouwd', maar je weet nooit hoe het over 15 jaar zal zijn. Mocht je dan gaan scheiden dan loop je zo achter op de arbeidsmarkt en het levert je dan alleen maar onzekerheid en gedoe op.
(ik spreek uit ervaring omdat ik onverwacht en ongewild in een scheiding terecht kwam, zag het niet aankomen en was happy in mijn relatie en baal nu wel dat ik een wat onzekere financiële situatie heb) Ik ben zzp-er met een wisselend inkomen, achteraf gezien, had ik misschien wel liever mijn vaste contract gehouden bij een groot bedrijf, maar goed, je weet niet alles van te voren, maar helemaal geen inkomen hebben, dat maakt je behoorlijk kwetsbaar.

niet alleen...

...meer werken vanwege een mogelijke scheiding. Er komt een tijd dat je kinderen ouder worden en er meer ruimte komt om te gaan werken. Dan is het wel zo fijn als je al met je voeten op de werkvloer staat.

annette

Je vergeet de werksterkosten.

Oude koeien

Ik vind het advies van Kaaskopje goed: eerst even terug naar de oude koeien en beiden de verantwoordelijkheid nemen voor jullie keuze. Jouw man kan jou natuurlijk niet verantwoordelijk houden voor een keuze die hijzelf gedragen heeft en verwijten slaan helemaal nergens op. Maar vervolgens zou ik wel open het gesprek aangaan over zijn frustratie. Het zou best kunnen dat hij niet langer achter jullie keuze staat en graag ziet dat jij medeverantwoordelijk wordt voor het inkomen. Dat is zijn goed recht natuurlijk. Hij mag best een voortschrijdend inzicht hebben en verandering willen in de huidige situatie. Denk je dat dit het geval zou kunnen zijn? En zo ja, ben jij dan bereid hem tegenmoet te komen?

Sandy

Marga schreef:

Ik zou ook wel verbaasd zijn over het feit dat mijn partner er dergelijk opvattingen op na houdt en mij daarmee wil treffen. Gewoon het feit dat hij zo laag wil gaan (of erger: dat eigenlijk meent) zou voor mij ook kwetsend zijn.

Sandy reageert:

Marga, Ik denk dat jij gelijk hebt met je verhaal. Naar wat ik begrijp vind hij het zelf erg vervelend (zegt dit nog niet duidelijk).

@Sandy, wat vindt je man nou zelf erg vervelend?

En, zou je willen laten weten: vind je het nou wel fijn om niet te werken? Ook al weet je dat je financieel geheel afhankelijk bent van je man?

Zou je niet willen werken, om niet alleen in dienst van gezin (man, kinderen, huishouden) te staan, maar ook iets voor jezelf te hebben (geld verdienen en persoonlijke ontwikkeling). En daarmee ook niet (of in elk geval minder) financieel afhankelijk van je man te zijn?

NB Ik heb altijd 4 dg pw gewerk, ook toen de kinderen geboren werden. Man heeft altijd 5 dg pw gewerkt. Het is bij tijden druk, maar ben wel erg blij dat ik geheel financieel onafhankelijk ben. Zeker in mijn relatie die niet helemaal geweldig is. Ook mijn man heeft wel vaker in boosheid van dit soort opmerkingen (als die van jouw man) gemaakt. Als was het dan dat hij meer verdient dan ik (terwijl ik zeer goed verdien, maar ja, hij inderdaad meer). En ik weet dat hij echt vindt dat hij meer inbrengt, want feitelijk is dat zo (en hij is nogal van "het is toch waar?", zonder zich af te vragen hoe rot het overkomt). Maar daar ontleent hij kennelijk een goed gevoel aan, voelt zich denk ik beter door zichzelf erop te wijzen dat hij toch wel veel verdient. Met mijn man lukt het niet daar een goed/rustig gesprek over te voeren. Maar ik zou jou zeker adviseren dat wel te doen.

En als ik jou was zou ik sowieso gaan werken. Om te zorgen dat je in het werkende leven blijft, je kunt ontwikkelen en als je wilt of als het nodig is (ontslag man, arbeidsongeschiktheid man, overlijden man of scheiding) geld kunt binnen brengen. En de kinderen krijgen er (over het algemeen) niets van om een paar dagen naar het kdv /bso te gaan. Of je regelt andere opvang. Maar inderdaad: niet de kosten van opvang van jouw salaris aftrekken. Idioterie! Hoe onbelangrijk kan je jezelf toch maken door het zo te beredeneren.

Larisse

Nou ik vatte het zo op dat ze me gelijk gaf met mijn eerste posting (direct na haar beginposting) waar in aangaf dat ze er toch achter moet zien te komen of hij ongelukkig is in de huidige situatie

Op de vraag of ik graag wil werken?

Ja, dat wil ik heel graag. ..
Ik vind het best lastig om veel te vertellen ivm eventuele herkenbaarheid..

Sandy

Goed antwoord!!!

Dus ..... aan de slag.

Met man praten dat jij aan de slag wilt.
Oh, je kunt natuurlijk eerst nog vragen of hem iets dwars zat dat hij zo reageerde.
Maar wat hij ook zegt, zorg dat jouw doel is om in dat gesprek jouw wens op tafel te leggen!

Mocht hij dan opeens bezwaren maken,dan niet inbinden maar vasthouden aan jouw wens en alleen bekijken wat zijn zorg/bezwaar is en bespreken hoe JULLIE dat gaan tackelen.

Er zijn allerlei oplossingen, maar de oplossing is niet dat jij toch thuis blijft .

En bedenk van tevoren wat jij wilt. Als jij 4 of 5 dagen wilt werken geef dat dan aan en ga niet terug naar bijv. 3, omdat hij het niet goed voor de kinderen vindt als ze zoveel naar de opvang moeten. Dan neemt hij maar een tijdje ouderschapsverlof.

Goed hoor, lekker gaan werken als je dat wilt. En als je een serieuze baan neemt en voldoende uren werkt kan jij ook gewoon carrière maken zodt je financieel onafhankelijk kunt worden. Erg fijn gevoel!

En misschien is hij wel onwijs blij als jij zegt dat je wilt gaan werken!

Let wel op dat jullie de huishoudelijke taken goed verdelen. Kinderopvang en huishoudelijke hulp lossen niet alle activiteiten/geregel op. Er blijft echt nog genoeg over.

Maar waar het om gaat. ..

Hoe nu verder. . Mijn man heeft zulke vreselijke dingen gezegd dat ik het echt niet meer weet en daar komt bij dat mijn man mij nu negeert sinds deze post... Hij doet gewoon alsof ik niet besta. Geen kus bij thuiskomst. Ik voel alleen maar woede en verdriet.
Alles wat ik graag zou willen is liefde, maar het tegenovergestelde is werkelijkheid..
Dit negeren vreet aan me, maar ik vind het nu een keer echt niet aan mij (Dat is geen twijfel, al veel te vaak gedaan)
Maar hoe nu?