Verschil m/v in relatie-beleving

Maar hombre

hoe gaat dat dan bij jullie? Zij zegt zonder overleg haar baan op en gaat er dan van uit dat jij wel voor het geld zorgt? Of is dat te kort door de bocht geïnterpreteerd? Ik kan me er helemaal niks bij voorstellen, zeker niet in deze tijd waarin de banen niet voor het opscheppen liggen.

Verschil man/vrouw

Volgens mij ligt er toch wel een verschil tussen veel mannen en vrouwen bij die rolverdeling.

Toen we kindje 1 kregen, wilde ik "gewoon" allebei 4 dagen gaan werken. Dat was eerste grote relatiecrisis, want man kon echt geen carriere opbouwen op 4 dagen. En ik kon het echt niet over mijn hard verkrijgen mijn babytje zoveel weg te brengen. Ik ben toen moedig begonnen aan voltijd, en na een maand terug gegaan naar 4 dagen. Mijn man had er echt geen probleem mee om de baby zoveel bij anderen te laten zijn, dus het was echt MIJN probleem. En dus mijn carriere die eraan ging, want mijn gevoelens waren bij baby 2 en 3 echt niet minder sterk.

En nu met 3 kinderen, lukt voltijd me gewoon niet. Er is veel te veel te doen buiten werk om, en man werkt nog steeds 60 uur per week en zit zeker om de week een aantal dagen in het buitenland.

En ik zou echt niet weten hoe ik een andere keuze had kunnen maken. Niet zonder mezelf te verliezen ergens. Ik ben nooit zo gelukkig geweest als bijna 3 jaar thuisblijfmoeder rond de geboorte van mijn jongste. En nu heb ik een halftijd leuke baan, die heel goed te combineren valt met de kinderen. Betere aanbiedingen met veel reistijd en veel beter salaris heb ik afgeslagen, omdat ik praktisch gewoon niet zag hoe dat kon werken.

Heks

Ik wil niet teveel generaliseren en misschien is mijn perspectief niet representatief, maar om me heen zie ik dat veel.

Ik ken bijvoorbeeld vier vrouwelijke artsen en er werkt er maar een op haar niveau (specialist), de andere drie:
- Een doet administratief/lager management werk maar wel medisch gerelateerd.
- Een doet iets met mode
- Een is gewoon huisvrouw/moeder

In het rijtje van zes huizen waar ik woon ('hogere prijsklasse') heeft geen enkele vrouw een serieuze baan. Een is kapster, de ander heeft (dus) ontslag genomen, een doet iets met coaching en de andere drie zijn gewoon huisvrouw. De mannen verdienen het geld.

Op mijn werk blijven de vrouwen in hogere posities ook achter. Ik kan niet beoordelen of dat door een glazen plafond of gebrek aan ambitie komt, maar ik denk het laatste. De twee topmanagers zijn wel vrouwen. De een ken ik niet, maar ik ben nogal een fan van de ander. Die doet het heel goed.

Mijn indruk is dat vooral een gebrek aan ambitie een rol speelt. Dat heb je bij mannen ook, natuurlijk, maar misschien bij vrouwen toch wat meer. En misschien dat sommige vrouwen het wel lekker vinden dat ze voor de kinderen kunnen kiezen.

Ik veroordeel dat overigens niet, maar het brengt natuurlijk wel z'n gevaren met zich mee.

Tjee

Is coaching geen serieuze baan? Ik ken toch meerdere mensen (m/v) die daar het gezinsinkomen mee verdienen. Natuurlijk zijn er in coaching land veel (te veel) mensen die het er maar beetje bij doen en ook niet kwalitatief veeleisend zijn tov hun eigen diensten maar dat geldt beslist niet voor allen.

Verder deel ik dus Hombre's observatie zonder oordeel: dat veel vrouwen hun economische onafhankelijkheid opgeven en dat dat geregeld daarna tot zure situaties leidt. Zien jullie dat ook zo? En is daar wat aan te doen? Ik ben zo benieuwd naar andere meningen hierover.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Mogen werken of moeten werken

Wat ook nog meetelt is dat in sommige gezinnen beide partners wel moeten werken om in deze tijd het hoofd boven water te kunnen houden, en dan ook nog eens uit eten of op vakantie te kunnen. En dan bedoel ik niet eens all-inclusive in een luxe resort, maar gewoon twee weken kramperen in Frankrijk. Er zijn namelijk mensen die gewoon 2000 netto in de maand verdienen voor 40 uur. En dan is het geen vetpot als je alleenverdiener bent, zeker niet als je ook nog voor een studiepotje voor je kids wil sparen en een auto wil rijden. Van "niet mogen werken" naar "mogen werken" zijn degenen die niet het geluk hebben een vent met een goeie baan aan de haak geslagen te hebben, toch aardig beland in "moeten werken".
Dat zie ik in mijn omgeving (hardbuffelende MBO-ers en HBO-ers). Gelukkig hebben we de liefde nog.

Nou...

Wij hebben veel kinderen (4), eentje is er vaak ziek (afweerstoornis), van een ander vinden wij dat het niet goed zou zijn om na school nog naar opvang te moeten. Soms is school al wat veel van het goede en dan is het prettig om hem ad hoc thuis te kunnen houden. Jongste is net op school begonnen en gaat nog niet altijd hele dagen. En dan zitten we ook nog met gespreide vakantie's omdat de oudste in een andere regio naar school gaat. Kortom: het is eerder uitzondering dan regel dat het hele spul gewoon een hele week op school zit.
Er zijn bovendien geen grootouders meer die eens in kunnen springen (alleen mijn moeder leeft nog, maar die heeft juist zelf steeds meer zorg nodig) en we hebben verder ook niet zo'n groot netwerk.
Gezien bovenstaande vinden mijn man en ik het wenselijk dat 1 van ons thuis is. Mijn man hecht meer dan ik aan werk buiten de deur, carrière maken en dat soort dingen. Hij moet er niet aan denken om hele dagen thuis te zijn en hij haalt ook veel meer voldoening uit zijn werk dan ik. Ik vind het thuis zijn met de kinderen wèl leuk (werken ook trouwens, maar inderdaad: ik heb op dat vlak minder ambitie dan mijn man). Dus hier was de keuze snel gemaakt: man werken, vrouw thuis. Wij zien dat echter niet als 'probleem'. Sterker nog: mijn man zegt regelmatig dat hij zo blij is dat ik dit wil doen. En verder wij we niet van plan om te gaan scheiden, dus ik ga mijn leven daar ook niet op inrichten....

Gebrek aan ambitie en oogkleppen op

Toen ik het hier over mijn gebrek aan ambitie had, was dat maar half serieus. Ik heb geen enkele behoefte om mij op te werken in de vaart der volkeren, maar ik breng wel een modaal inkomen binnen. Mocht ik alleen komen te staan dan kan ik dit eenvoudig hoger maken door meer te werken. Dit is voor mij de ondergrens. In deze rubriek staan met grote regelmaat verhalen van vrouwen die niet voor zichzelf kunnen zorgen en zo ernstig in hun keuzevrijheid beperkt zijn.
De buurvrouwen die Hombre beschrijft kunnen niet zichzelf laat staan hun gezin onderhouden en voor mij is dat oogkleppen opzetten. Of je wel of niet in een echtscheiding verzeilt raakt heb je zelf nog enige invloed op, maar in mijn directe omgeving zijn de afgelopen maanden 4 ouders met jonge en schoolgaande kinderen overleden door ziekte of een ongeluk. En dan sta je daar met je verdriet, je dure hypotheek ("huis onder water")en zonder of met een veel lager inkomen; ga er maar aan staan. Voor mij is dit een kwestie van verantwoordelijkheid nemen voor jezelf en je gezin en ik ga daarin precies zover dat ik dat kan waarmaken en geen stap verder Dit is voor mij ook een onderdeel van goed voor mijn kinderen zorgen, net als al die huishoud-sores en sociaal emotionele zaken. Daarnaast verbeeld ik mij in mijn professionele leven dat ik behalve dat ik een inkomen binnen haal ik ook nog echt iets bij draag aan de maatschappij. Haha als ik dit zo terug lees is het nog niet zo erg gesteld met mijn gebrek aan ambitie

Luxe & oogkleppen

Tja, ik moet wel bekennen dat wij in de luxe positie verkeren dat er niet meteen financiële problemen ontstaan mocht 'de kostwinner' op straat komen te staan of komen te overlijden. Maar dan nog: moet je je leven zo inrichten dat je te allen tijde op iets voorbereid bent wat zeer wel mogelijk nooit zal gebeuren? Ik vind van niet. Ik had al die jaren kunnen blijven werken, en dan achteraf kunnen vaststellen: we zijn niet gescheiden, overleden, werkeloos geraakt... jammer van al die jaren dat we er niet voor de kinderen waren (wat overigens -ik benadruk dit nog maar even- een zeer persoonlijke keuze is: wij vinden het in deze omstandigheden voor onze kinderen beter als 1 van ons thuis is). En mocht er nu alsnog iets dramatisch gebeuren, dan ben ik er toch mooi al die jaren wel voor de kinderen geweest. Een tijd die goed en waardevol is geweest voor mijn man, onze kinderen en voor mijzelf. Hoezo dan oogkleppen?

Het vervelende

De beslissing dat een van beide partners thuisblijft wordt vaak in totale harmonie genomen en is ook vaak wel iets waar beide partners op dat moment achterstaan. Het vervelende is natuurlijk dat op het moment dat het misloopt er opeens hele andere belangen gaan spelen.
Ik heb al heel vaak gezien in mijn omgeving dat als een echtpaar uit elkaar ging de niet werkende partner in een hele moeilijke positie terechtkwam.

Waar eerst de werkende partner (in alle mij bekende gevallen de man) zeer hoog opgaf van de thuisblijvende partner (de moeder dus) en hoe geweldig hij het wel niet vond dat zijn kinderen een moeder hadden die er altijd was en dat ze niet naar de opvang hoefden en hoe heerlijk hij carriere kon maken sloeg na de scheiding de stemming flink om. Dat mens moest maar voor zichzelf gaan zorgen en natuurlijk konden de kinderen naar de opvang, daar werden ze heus niet slechter van.

Een scheiding breng in de meeste gevallen niet de leukste kanten bij mensen naar buiten en de thuisblijvende ouder trekt vaak aan het korste eind.

De overheid beperkt het recht op partner alimentatie ook steeds meer (wat ik persoonlijk erg kortzichtig vindt) en de gemaakte afspraken tussen partners zijn vaak niet juridisch houdbaar. Beloftes van tijdens het huwelijk verdwijnen bij de scheiding.

Ik kan me legio situaties voorstellen waarin het handig is als een van de partners thuisblijft maar ik zou zelf dat nooit doen zonder zeer goede garanties voor de toekomst.

De thuisblijvende partner maakt in bijna alle gevallen namelijk wel degelijk een heel groot offer wat betreft (toekomstig) inkomen en baankansen. Uitzonderingen daargelaten uiteraard.

Heks

Ik heb het over mij/onszelf. Ik verkondig geen 'universele waarheid'. Als ik de afgelopen jaren had gewerkt, had ìk er niet voor mijn kinderen kunnen zijn op de manier die zij nodig hebben.
Als je van mening bent dat het beter voor de kinderen is als 1 van de ouders thuis is, en je gaat toch werken enkel en alleen om mogelijke problemen in de toekomst (echtscheiding, overlijden, werkeloosheid) voor te zijn dan zie ik dat niet als iets goeds of positiefs. Ik heb het dan dus nadrukkelijk niet over alle andere redenen om te werken. En ik zal al helemaal nooit stellen dat je er niet voor je kinderen kunt zijn als je werkt.
Wat de toekomst ook brengt, al veranderd mijn man opeens in een vreselijke ellendeling die wil scheiden en mij en onze kinderen geen cent gunt enz. enz. dan nòg ben ik blij met onze keuze van de afgelopen jaren.

¨schempamporasch!¨

Soms voel ik mij net de tweelingzus van Catweazle; je weet waarschijnlijk wel: de Middeleeuwse tovenaar die per ongeluk in de 20ste eeuw belandde. Ik blijk genetisch belast met een intense liefde voor vrijheid, maar beland in een maatschappij die gericht is op het temmen van ´feeksen´! Hoe dramatisch.

Het is op dit forum, dat ik daar achter ben gekomen. Hier staat het namelijk allemaal te lezen: in deze moderne tijd wordt de vrouw geacht te werken. En dit is niet langer een vrije keuze, maar, sinds kort, een plicht! Ai-ja-jaai!

Niet dat ik werk schuw, hoor. – Ik ben nogal een bezig bijtje. – Maar hoe vernederend: ik heb de tekenen des tijds faliekant verkeerd gelezen! Vrouwenemancipatie; het draaide helemaal niet om gelijke rechten voor man en vrouw! Hoe heb ik het kunnen denken? Onderwijs voor vrouwen ten behoeve van individuele zelfontplooiing? Nog zo´n waanidee! Onbetaalde arbeid als huisvrouw geherwaardeerd? Ook al een illusie.

Hoogste tijd om mijn beeld van de geschiedenis en mijn zelfbeeld bij te stellen. Ik ben helemaal geen ´working class hero´, maar het tegenovergestelde: een antiheld! Ai-ja-jaai! En geen vakbond die het voor me opneemt.

Hoezeer ook Nederlandse ingezetenen de kerken de rug toe hebben gekeerd; het credo ´arbeid adelt´ heeft allerminst ingeboet aan geloofwaardigheid. Het beeld van de vrouw als lichtzinnig wezen evenmin.

En geef de massa eens ongelijk …

Je moet er toch niet aan denken, wat allemaal zou kunnen gebeuren als men vrouwen niet zou opzadelen met allerlei verplichtingen, maar vrij zou laten? Dat brengt toch zeker allerlei verantwoordelijkheden met zich mee, die zij helemaal niet aankunnen?

Nee; vooral maar eindeloos blijven rondlopen in dezelfde cirkel. Dan blijft tenminste alles bij het oude, vertrouwde.

Hoogste tijd voor mij om de magische woorden ¨Salmay, Dalmay, Adonay!¨ uit te spreken. Voor diegenen die de televisieserie Catweazle nooit hebben gezien; dit betekent zoveel als: wegwezen hier!

Interessante career-opportunity

Hé Rode Krullebol; tovenaar en magiër; zeker een uitermate boeiende loopbaankeus! Ik heb er voor gekozen om het als tweede carrière naast een gewone huis-tuin-en-keuken baan te doen, want het is verdomd moeilijk om er mee in je levensonderhoud te voorzien.

Rode krullenbol

Begrijp ik goed dat je punt is dat jij uit dit draadje leest dat er mensen zijn die vinden dat vrouwen verplicht zijn te werken en jij het daarmee oneens zijn?

Ik geloof namelijk dat ik in jouw posting door de woorden het standpunt niet meer zie

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Mijn interpretatie van betoog van rode krullenbol

Om niet in een ondergeschikte positie terecht te komen, kun je maar beter economisch zelfstandig zijn. Helemaal mee eens met deze feministische visie die gemeengoed werd in de jaren 70. Maar wat ik heb zien gebeuren is dat je als vrouw tegenwoordig als het ware "moet" werken. En vaak ook nog "moet" zorgen omdat de man zijn zorgtaken niet serieus neemt/laat versloffen/weigert uit te voeren.

Dank brunette

Wat ik me afvraag, zat er dan ook nog een standpunt bij? Want dat dit de huidige situatie is zijn de meesten het geloof ik wel over eens.

Maar afgezien van de happy few die prima kunnen leven van 1 inkomen en zichzelf er zeker van weten niet in de problemen te komen als ze alleen komen te staan lijkt het mij nog steeds een vervelende patstelling. In de meeste 1 verdiener modellen is het moeilijk om de kosten voor twee huushoudens op te brengen. Daar ben ik zo nieuwsgierig naar, niet alleen van rk, maar hoe zien anderen dit?

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Vind dat wel mee vallen eigenlijk

Nu moet ik er wel bij zeggen dat mijn man ook wel wat doet hier in huis. En ik geen buitengewoon zorgzaam type ben, eigenlijk.

Eerlijk gezegd denk ik ook dat mijn voornaamste reden om te werken is dat het alternatief me niet aanstaat. Nu kan ik de poets en de strijk uitbesteden en hou ik nog wat geld over om lekker van te kunnen leven. Als mijn man in zijn eentje de kost zou moeten verdienen zou ik dat allemaal zelf moeten doen, veelvuldig op een houtje moeten bijten en zijn taken er ook nog bij moeten doen. Nee laat mij dan maar een aantal dagen per week lekker intellectueel bezig zijn buiten deur...

De rest van de argumenten: economische zelfstandigheid, en werken aan mijn toekomst spelen ook wel mee, maar dan wat meer op de achtergrond.

Overigens valt mij op dat het vaak zo is dat of beiden half en half carriere maken of dat een van beiden er vol voor gaat en de ander niet of nauwelijks. En om de een of andere reden is het dan vaker de man die opstroomt in de vaart der volkeren. Ik denk dat dat veel meer meespeelt dan een evt. glazen plafond.

Werken moet

Inderdaad werken moet. Of je nu vrouw bent of man bent werken moet. Immers om brood op tafel te krijgen heb je geld nodig en voor dat geld moet je werken. Of als er geen werk is en je in een land met een zekere mate aan sociale zekerheid woont dan krijg je dat misschien tijdelijk van de overheid. Echter het is de bedoeling dat iedereen gewoon voor zichzelf zorgt.

Als meerdere mensen samen een huishouden voeren dan kunnen ze inderdaad afspraken maken over wie buitenshuis werkt en wie meer taken binnenshuis op zich neemt. In dat gevoel hoeft inderdaad een van de partijen tijdelijk niet buitenshuis te werken.

Ik kan me voorstellen dat sommige mannen het heel fijn vinden als er een vrouw is die thuis de boel verzorgt maar er zijn ook genoeg mannen die het helemaal niet fijn vinden om de enige kostwinnaar te zijn en liever hebben dat beide partners werken.

Dat zijn allemaal persoonlijke afwegingen en daar kom je samen maar uit (of niet)

Echter dat werken moet is verder niet zo'n raar uitgangspunt. Tenslotte als er geen man is om dat inkomen te verzorgen moet je het ook zelf doen.

De keuze tussen werken en thuisblijven is dan ook een valse keuze. Het is meestal helemaal geen keuze. In genoeg gevallen zijn twee inkomens gewoon nodig of in elk geval gewenst. In andere gevallen is er helemaal geen partner om het inkomen te verzorgen. Er zijn ook gezinnen waarbij de vrouwen wegens culturele of traditionele redenen niet mag werken en dus ook geen keuze heeft. Alleen in bepaalde gevallen is er een oprechte keuze en dan alsnog is die keuze er uiteraard alleen in zo verre beide partners dezelfde keuze maken.

Testosteron?

Zou dat gebrek aan ambitie bij veel vrouwen niet gewoon ook een biochemische reden kunnen hebben, nl. minder testosteron? Moet er aan denken nu Maxim Februari in de diverse media verkondigt hoe anders hij zich voelt met de huidige hoge doses testosteron die hij krijgt toegediend.

Dat ook, wellicht

Maar ik denk dat ook meespeelt dat de meeste vrouwen omhoog trouwen. Kan natuurlijk ook best iets testosterongerelateerds zijn.

Testosteron

Yep, testosteron => agressie, ambitie. Oestrogenen => verzorgen.

Nou hebben vrouwen ook testosteron, maar niet zoveel als de mannen.

http://abcnews.go.com/Health/MindMoodNews/story?id=8403904

"A new study of 500 graduate business students showed that women with higher testosterone levels take more risks and are more likely to choose a finance career than women with low testosterone levels. "

Ik heb ook wel eens gelezen dat testosteronlevels bij vrouwen omhoog gaan als ze in een managementpositie terechtkomen. Dat versterkt zichzelf dan.

Goh best interessant

Ik vroeg me eigenlijk al af hoe het dan met mijn testosteronlevel zat. Want ik ben niet echt omhooggetrouwd.

Maar nu blijkt dus dat het ook een soort van selffulfilling prophecy is. Zou dat dan andersom ook zo werken, dat bij mannen de testosteronlevel afneemt als ze huisvader worden???

Testosteron

Jahaa, ik heb ook een Oprah show gezien met vrouwen die nogal subassertief waren en ook overal over wilden praten tot in het oneindige. Die gingen een tijdje testosteron nemen en werden ineens veel assertief en vonden al dat gepraat ook niet meer zo nodig...
Ze namen ook letterlijk veel meer hun plaats in. Eigenlijk wil ik het ook wel een beetje

Testosteron en vaders

http://www.scientias.nl/testosteronniveau-van-man-keldert-door-kind/46434

"De daling in testosteron is een biologische aanpassing die mannen helpt om hun prioriteiten te veranderen wanneer er kinderen komen,” legt onderzoeker Christopher Kuwaza uit. Het onderzoek bewijst dat mannen ‘gemaakt’ zijn om bij de opvoeding van kinderen te helpen en dus niet alleen maar bedoeld zijn om in de materiële behoeften van het gezin te voorzien."

Hoe lang dit effect aanhoudt is me niet duidelijk, overigens.

¨don´t let me be misunderstood¨

De vrije wil vormt een van de fundamenten van onze samenleving. Eenmaal meerderjarig ben je in principe autonoom. Bij het invullen van je leven mag je goeddeels je eigen wil volgen. Of je nu man bent of vrouw; dat is jouw goed recht.

Jijzelf mag in principe bepalen wat je gaat doen na je achttiende levensjaar, wanneer je niet langer leerplichtig bent:
* of je gaat studeren, of niet;
* welke studie je gaat volgen;
* welk beroep je gaat uitoefenen;
* of je je leven gaat delen met een partner en zo ja, met wie;
* of je gaat trouwen of niet;
* waar en hoe je gaat wonen;
* of je aan kinderen begint en hoeveel je er wilt;
* hoe je je kind(eren) opvoedt;
* hoe je de zorgtaken verdeelt met je partner;
* welke artikelen en diensten je als consument inhuurt of aanschaft, en tegen welke prijs je dat doet;
enzovoorts.
Zo hebben wij dat met z´n allen in goed, democratisch overleg geregeld via ons rechtssysteem. Enfin; heel ons maatschappelijke bestel is afgestemd op vrijheid van handelen.

Jammer genoeg betekent dit niet, dat ieders vrijheid van handelen ook altijd wordt gerespecteerd. Zelfs ik, die als rationalist toch uitmunt in het maken van verstandige, weloverwogen keuzes, heb aan den lijve ondervonden, dat er altijd wel weer iemand kan opstaan, die jouw keuzes aanvecht.

Eerlijk gezegd, heb ik nooit anders meegemaakt, dan dat mijn levenskeuzes op de een of andere manier ter discussie werden gesteld. Dit had overigens weinig tot niets van doen met mijn persoon op zich (ik ben allang assertief genoeg); ook niet met mijn keuzes (die voortreffelijk bij mijn persoon en de loop van mijn leven pasten); maar alles met het sociale klimaat waarin ik door geboorte jarenlang heb vertoefd. In sommige, weerbarstig conservatieve kringen spreekt het voor zich om met name vrouwen betuttelend te bejegenen.

Ik ben daar zelf inmiddels behoorlijk allergisch voor geworden. En dat staat helemaal los van de hoeveelheid testosteron in mijn bloed.

Suggereren dat vrouwen slechts een goed bestaan hebben opgebouwd, indien zij op alle levensterreinen financieel onafhankelijk zijn? Ik val van mijn stoel! Wat een eenzijdige, platte, misplaatste en ronduit intimiderende voorstelling van zaken. En dat onder de vlag van ´feminisme´! Het moet niet gekker worden. Met mijn vorige bijdrage aan dit draadje heb ik hiertegen protest aan willen tekenen.

Er is een wereld van verschil tussen handelen uit vrije wil en handelen uit angst.

Net zoals elke gehuwde man dit risico loopt, kan iedere gehuwde vrouw het meemaken dat haar huwelijk niet levenslang meegaat. Maar niet voor niets voorziet de wet daarin ook! Als je vindt dat het familierecht vrouwen onvoldoende beschermt, maak daar dan een kwestie van. Ik vind het echter geen pas geven vrouwen nodeloos angst aan te jagen, die wel vertrouwen durven te stellen in hun relatie met hun huwelijkspartner, het Nederlands rechtssysteem en de toekomst in het algemeen. Het getuigt ook nog eens van een aanmatigende, bevooroordeelde grondhouding naar vrouwen.

Voor zover het vrouwen betreft die zich hieraan schuldig maken: kom op, dames; de moderne tijd biedt wel geschiktere manieren om je te onderscheiden van de rest! En wel door toedoen van vrouwen die nu juist wel beschikten over het nodige lef. Zoals bijvoorbeeld de schrijfster van ¨Don´t let me be misunderstood¨:

Vast misunderstood

'Suggereren dat vrouwen slechts een goed bestaan hebben opgebouwd, indien zij op alle levensterreinen financieel onafhankelijk zijn? Ik val van mijn stoel! Wat een eenzijdige, platte, misplaatste en ronduit intimiderende voorstelling van zaken. En dat onder de vlag van ´feminisme´! Het moet niet gekker worden'

Wie suggereert dat dan in jouw beleving?

Enne, volgens mij gaat het hier helemaal niet over bepaalde keuzes niet mogen maken maar over de consequenties overzien, accepteren of eventueel op anticiperen of niet. Dat hoort namelijk bij keuzes, consequenties. Mi

Maar volgens mij lees jij dit draadje heel anders dan ik.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.