Voor de kinderen bijelkaar blijven ten koste van jezelf
Ik ben al een aantal jaren niet helemaal gelukkig met mijn partner. We hebben een dochter van 6 jaar en een zoontje van 2,5 jaar. Zolang ik leef hoe mijn partner het wil, is het gezellig. Ik moet bijvoorbeeld niet zeuren over het feit dat hij er 's avonds/'s nachts/'s ochtends niet uit gaat voor de kinderen. Ik moet geen vriendschappelijk contact met mannen hebben. Ik moet niet te vaak weg/uitgaan. Ik moet niet zeuren over hoe hij geld uitgeeft aan het bestellen van eten of het gokken terwijl we daar eigenlijk geen geld voor hebben. En het feit dat hij in de weekenden 2 sixpacks per dag drinkt, daar moet ik ook niet te veel over zeuren.
Als ik bovenstaande niet ter sprake breng, hebben we een leuk leven en geen ruzie. We kunnen dan ook echt gezellige dagen hebben en lachen met elkaar. De kinderen hebben het dus leuk thuis en dus is een scheiding (volgens allerlei onderzoeken) schadelijker voor hun, dan bijelkaar blijven voor de kinderen.
Maar... ik raak mezelf kwijt. Ik durf vrij weinig af te spreken met anderen, omdat ik anders een chagrijnige man thuis heb zitten. Ik accepteer het feit dat hij vaak in mijn telefoon zit te neuzen als ik aan het douchen ben en daarna allerlei vragen moet beantwoorden over wat ik heb gedaan. Ik accepteer zijn onzekerheid en blijf mijzelf elke keer weer verdedigen dat ik niet vreemd ga.
Ik accepteer zijn alcoholinname, terwijl ik dit geen goed voorbeeld voor de kinderen vind.
Waarschijnlijk krijg ik veel reacties, waarom ik met zo'n iemand überhaupt aan kinderen ben begonnen.. maar dit had ik van tevoren echt niet voorzien. Ik ging er vanuit dat hij zelf ook volwassen zou worden, als er eenmaal kinderen waren.
Daarnaast belooft hij steeds beterschap en snapt hij dat ik dit niet leuk vind. We kunnen er goed over praten en hij weet precies wat hij moet zeggen, zodat ik weer vertrouwen krijg dat hij gaat veranderen. Als je er middenin zit verlies je op de één of andere manier ook de werkelijkheid ofzo. En kun je voor jezelf niet meer goed bepalen of het echt zo erg is of dat het allemaal wel meevalt.
Maar nu ben ik op een punt dat ik er echt klaar mee ben. Ik durf niet eens met mannen te praten of uiteten te gaan met collega's. Ik durf niet meer vrijuit te appen met vriendinnen, omdat hij er toch weer dingen uithaalt waarom ik vreemd zou gaan. Ik voel me zo tegengehouden en benauwd..
Moet ik dit gewoon accepteren omdat ik een moeder ben en mijn kinderen op de 1ste plaats komen? En zijn weinig merken van dit alles?
AnoniemeinonA schreef op 11-12-2022 om 22:45:
[..]
Wanneer ik dit doe wordt hij chagrijnig. Als ik bijvoorbeeld opper om vanavond geen eten te bestellen, maar wat te maken met de spullen die wij al thuis hebben dan hoeft hij geen eten meer. Hij gaat dan een paar keer zeggen dat hij zo'n honger heeft en zegt om 21.00 uur dat hij dan maar naar bed gaat. Of als ik zeg dat ik toch uiteten ga met vrienden, dan appt hij bvb dat de kinderen niet willen slapen, hij vraagt een paar keer of ik al weet hoelaat ik thuis ben etc. en de volgende dag is hij kortaf en wil hij weten of ik nog 'bekenden' heb gezien en wat ik allemaal heb gedaan. En dit is dan allemaal met een negatieve toon..
Als ik 's nachts net zolang zeur totdat hij er uit gaat, is hij de volgende dag altijd moe.
Sowieso als ik iets zeg of doe wat hij niet leuk vindt, dan gaat hij kortaf doen en is hij heel stil. Ik wil die ijzige sfeer niet, dus doe wat hij wil en dan hebben we het iig weer gezellig.
Klinkt heel raar als ik het zo typ, maar ik heb gewoon geen zin in negativiteit, dus dan doe ik het maar zoals hij het wil en dan hebben de kinderen iig een vrolijke vader.
tja dit is van hem niet mooi en heel kinderachtig gedrag. Dat gezegd hebbende en zonder jou de schuld van zijn gedrag te willen geven, klinkt het wel of hij je in de tang heeft met zijn manipulaties omdat je een fijne sfeer wilt voor de kinderen. Hij weet dat als hij gaat pruilen of sacherijnig doet, dat hij zijn zin krijgt of in ieder geval wraak kan nemen en je zo kan leren je beter te gedragen (nl als in hoe hij wilt). Hij gedraagt zich als een kind, en dat gedrag wordt beloond. Als je nog verder wilt met deze man, en ik kan me heel goed voorstellen van niet, zal je hem van repliek moeten dienen of moeten negeren en zijn gedrag van je af laten glijden
MamaE schreef op 11-12-2022 om 21:08:
Dit klinkt echt verre van gezond, eerder een soort gevangenis. Ik sla nogal aan op een volkomen gebrek aan vertrouwen van zijn kant en het bepalen wat jij allemaal mag en vooral niet mag. Dat is geenszins gelijkwaardig en daarmee niet gezond en ook geen goed voorbeeld voor je kinderen. Wat ze thuis zien is hun beeld van 'normaal'; een man die zijn vrouw volledig controleert en bepaalt wat ze wel en niet mag doen, overal toestemming voor moet vragen etc. Dat zou niet het beeld zijn wat ik mijn kinderen mee wil geven in de opvoeding. Ik zou niet willen dat ze het oké vinden om zo behandeld te worden en ik zou ook niet willen dat ze een ander zo behandelen.
Daarbij; wie ben jij nog? Je schrijft dat je jezelf kwijt raakt. Het voelt alsof je niemand meer bent omdat je autonomie je volledig is ontnomen. Dit gebeurt omdat jij het toestaat. Je man heeft genoeg kansen gehad. Ik zou niet in deze situatie willen blijven.
Je schrijft ook dat hij meerdere verslavingen heeft (o.a. drank en gokken) en jij mag daar niks van zeggen ook al kost het geld dat jullie niet hebben. Op dat moment hebben jij en de kinderen daar ook nadeel van, nog los van zijn gedrag en slechte voorbeeld.
Heb je een plek waar je heen kunt? Heb je een eigen inkomen waarmee je jezelf en je kinderen kunt onderhouden?
Het voelt ook steeds meer als een gevangenis inderdaad. Ik kan niet groeien, hij houdt mij eerder tegen dan dat hij mij beter maakt. En dat is eigenlijk wel wat ik zoek in een relatie.
Ik kan mijzelf gelukkig onderhouden en woonruimte moet ook lukken. Ik sta al heel lang ingeschreven bij een woningbouwvereniging.
AnoniemeinonA schreef op 11-12-2022 om 22:45:
[..]
Wanneer ik dit doe wordt hij chagrijnig. Als ik bijvoorbeeld opper om vanavond geen eten te bestellen, maar wat te maken met de spullen die wij al thuis hebben dan hoeft hij geen eten meer. Hij gaat dan een paar keer zeggen dat hij zo'n honger heeft en zegt om 21.00 uur dat hij dan maar naar bed gaat. Of als ik zeg dat ik toch uiteten ga met vrienden, dan appt hij bvb dat de kinderen niet willen slapen, hij vraagt een paar keer of ik al weet hoelaat ik thuis ben etc. en de volgende dag is hij kortaf en wil hij weten of ik nog 'bekenden' heb gezien en wat ik allemaal heb gedaan. En dit is dan allemaal met een negatieve toon..
Als ik 's nachts net zolang zeur totdat hij er uit gaat, is hij de volgende dag altijd moe.
Sowieso als ik iets zeg of doe wat hij niet leuk vindt, dan gaat hij kortaf doen en is hij heel stil. Ik wil die ijzige sfeer niet, dus doe wat hij wil en dan hebben we het iig weer gezellig.
Klinkt heel raar als ik het zo typ, maar ik heb gewoon geen zin in negativiteit, dus dan doe ik het maar zoals hij het wil en dan hebben de kinderen iig een vrolijke vader.
Meis, hij weet precies hoe hij jou moet bespelen. En de enige die dat kan doorbreken ben jij. Het is niet ok dat een huwelijk pas fijn is, of de kinderen pas een leuke vader hebben, als jij je aanpast en inschikt. Het is heel ongezond en absoluut niet een setting waarin je de kinderen wilt laten opgroeien.
In zo'n relatie glijden gaat vanzelf, kwestie van een combinatie van patronen en karakters. Eruit komen is een stuk lastiger, want dan moet je ingesleten patronen in je eentje en mét tegenwerking gaan doorbreken. Maar uiteindelijk kom je dan wel op een veel betere plek, of het nou met of zonder hem is. En je kinderen groeien op in een gezondere omgeving en met het voorbeeld van een moeder die voor zichzelf opkomt.
Zoals ik eerder al schreef: ik kom uut een soortgelijke situatie. Op dit forum heb ik heel veel steun gehad op het moment dat ik me aan het ontworstelen was uit mijn toxische huwelijk. Nu ben ik gescheiden en voel ik me trots en krachtig. En ik geef graag terug wat ik hier gekregen heb. Dus je mag me ook altijd pb'en voor raad.
Sterkte!
Temet schreef op 11-12-2022 om 22:39:
Nog een dingetje. Als hij nu zo dominant is tegen jou, is de kans groot dat hij dat straks ook is tegen de kinderen. Het moet zoals hij wil, anders barst de hel los. De kans dat dat een keer tot enorme botsingen leidt is fors, en dat kan heel naar voor de kinderen uitpakken. Dus dat "bij elkaar blijven voor de kinderen" is ook maar betrekkelijk.
Hier had ik zelf nog helemaal niet aangedacht, maar dit gaat waarschijnlijk inderdaad ook voor problemen zorgen. Als de kinderen huilerig of vervelend zijn, kan hij zijn geduld moeilijk bewaren. Ik neem het dan altijd over. Wanneer ze in de puberteit komen, gaan ze zich natuurlijk afzetten en wordt het alleen maar lastiger.
Lexus schreef op 11-12-2022 om 19:50:
Okay dit is wat vaak een toxische dynamiek genoemd wordt: het gaat even goed, dan vervalt een van de partners (of de partners samen) in vervelend gedrag (jij mag niet veel, hij wel etc, het wordt even volgehouden en dan volgt er een ruzie of er moet gepraat worden. Dan begint het weer van te voren af aan. Ik zeg het even bot: praten met je man heeft dus geen zin. Hij belooft van alles maar dat blijkt van korte duur en blijkbaar gaat hij niet echt er aan 'werken'. En jij geloofde hem tot nu toe elke keer, maar verkeert ook niet in de positie er echt iets aan te doen want zodra je je eigen weg een beetje gaat, denkt hij dat je een ander hebt etc.
Ik vind dat laatste wel heel zorgelijk, dat zijn vaak ook partners die het niet pikken dat hun vrouw bij ze weg gaat...
Wat voor mij van het scherm afschreeuwt is de zin "
ik raak mezelf kwijt"
Dat mag niet, nooit in geen enkele relatie. En het is ook niet goed voor je kinderen, die moeten voelen dat hun moeder er is, iemand is en niet iemand die haar oortjes naar de vader laat hangen. Juist hum moeder moet imho het voorbeeld zijn van iemand die zichzelf wel is en voelt, het voorbeeld van "wat er ook gebeurt, ik heb altijd mijzelf nog" Jezelf is het enige wat je echt hebt in het leven, daar moet je mee verder, wat er ook gebeurt. Dat mag je niet kwijtraken, echt niet.
Je kan proberen of je jezelf kunt terugvinden door dingen als hobby's etc op te pakken. Je kan het ook bespreken en het zo benoemen: "Ik raak mijzelf kwijt als ik geen dingen voor mijzelf kan doen en dat is niet goed voor ons, niet voor jou, voor mij en niet voor de kinderen." Ik heb ruimte nodig.
Je kunt dat ook doen door naar een relatietherapeut te gaan en het daar te zeggen. En lukt dat allemaal niet, dan kun je ook nog weg gaan. Want de kans dat deze man gaat veranderen acht ik, op basis van de informatie die je nu geeft, niet erg groot.
Heel veel sterkte!
Dat ik mezelf echt kwijt begon te raken is een gevoel wat ik de laatste paar maanden heel erg heb. Als ik aan alles terugdenk wat er is gebeurd. Alles wat ik heb gelaten of juist heb gedaan om hem gelukkig te maken. Ik had het aan de ene kant ook wel voor ons over, omdat ik dacht dat hij hetzelfde ook wel voor mij zou doen. Maar ik merk nu steeds meer dat dit niet zo is. Zijn alcoholgebruik wordt langzaam steeds iets meer, maar hier echt wat aan doen wil hij niet. Hij is bvb wel naar 1 afspraak bij een verslavingskliniek geweest, maar hij is er daarna niet mee door gegaan.
Mijn zoontje sliep tot zijn tweede heel slecht. Ik kan goed tegen weinig slaap, mijn vriend totaal niet. Ik vond het niet erg om er snachts steeds uit te gaan, omdat ik hem zijn nachtrust gunde. Maar op een gegeven moment trok ik het ook even niet meer. Ik gaf aan dat ik echt meer slaap nodig had, want ik voelde mezelf echt niet meer fijn. Op dat moment stond hij niet op en hielp hij mij niet. Dat heeft me echt wel pijn gedaan. Het lijkt of toen mijn ogen zijn geopend en dat ik echt dacht, waar ben ik mee bezig. ik doe alles om hem gelukkig te maken, maar ben ik zelf eigenlijk wel gelukkig? Ik kwam erachter dat ik helemaal niet meer de persoon ben, die ik eerder was. Bij alles wat ik doe, denk ik eerst: wat zou mijn man hier van vinden/hoe zou hij zich voelen.
MevrouwKrul schreef op 11-12-2022 om 22:58:
[..]
Meis, hij weet precies hoe hij jou moet bespelen. En de enige die dat kan doorbreken ben jij. Het is niet ok dat een huwelijk pas fijn is, of de kinderen pas een leuke vader hebben, als jij je aanpast en inschikt. Het is heel ongezond en absoluut niet een setting waarin je de kinderen wilt laten opgroeien.
In zo'n relatie glijden gaat vanzelf, kwestie van een combinatie van patronen en karakters. Eruit komen is een stuk lastiger, want dan moet je ingesleten patronen in je eentje en mét tegenwerking gaan doorbreken. Maar uiteindelijk kom je dan wel op een veel betere plek, of het nou met of zonder hem is. En je kinderen groeien op in een gezondere omgeving en met het voorbeeld van een moeder die voor zichzelf opkomt.
Zoals ik eerder al schreef: ik kom uut een soortgelijke situatie. Op dit forum heb ik heel veel steun gehad op het moment dat ik me aan het ontworstelen was uit mijn toxische huwelijk. Nu ben ik gescheiden en voel ik me trots en krachtig. En ik geef graag terug wat ik hier gekregen heb. Dus je mag me ook altijd pb'en voor raad.
Sterkte!
Wat lief van je, heel erg bedankt!
AnoniemeinonA schreef op 11-12-2022 om 22:55:
[..]
Het voelt ook steeds meer als een gevangenis inderdaad. Ik kan niet groeien, hij houdt mij eerder tegen dan dat hij mij beter maakt. En dat is eigenlijk wel wat ik zoek in een relatie.
Ik kan mijzelf gelukkig onderhouden en woonruimte moet ook lukken. Ik sta al heel lang ingeschreven bij een woningbouwvereniging.
Dat is al heel wat dat je al een tijd ingeschreven staat voor een woning en jezelf kan onderhouden. Misschien kun je advies vragen bij een therapeut hoe je het beste op hem kan reageren gedurende de tijd dat je nog geen andere woonruimte hebt en ook voor de tijd erna.
De ijzige sfeer die jij wil voorkomen, sla je nu op in je eigen hart. Zo blijft er alleen een schaduw van jezelf over.
Je kunt jezelf onderhouden en je kunt een woning regelen. Dat is een goede positie!
Juist nu de kinderen nog jong zijn zou je moeten vertrekken. Hoe langer je wacht, hoe moeilijker. Ze zijn nog zo flexibel, ze passen zich heus aan de nieuwe situatie aan. Als je over 10 jaar gaat, zijn je kinderen pubers en gaan ze het je kwalijk nemen. En wil je zo lang volhouden? Je investeert nu in een zwart gat, het zuigt je leeg.
Beter nu doorpakken en zorgen dat je jezelf weer opbouwt. Anders geef jij je hele leven en eigen ik op voor zijn problematiek, die hij zelf niet aanpakt. En dan blijf je zijn gevangene.
Bevrijd jezelf.
Sterkte!
Die statistieken die je noemt ken ik. Dat kinderen beter af zijn bij ouders die bij elkaar blijven en dat scheidingen vaak tegenvallen, bij mensen die gescheiden zijn lopen tweede of zelfs derde relaties ook vaak kapot. En in samengestelde gezinnen loopt het ook vaak moeizaam. Dus ja scheidingen brengen niet altijd veel goeds.
MAAR!!.. dan heb je het wel over relaties die nog wel gelijkwaardig zijn maar waar bijvoorbeeld de passie uit verdwenen is.. dan kun je inderdaad beter proberen om samen de relatie nieuw leven in te blazen.
Wat ik lees over deze relatie: dit is heel ongelijkwaardig, je partner heeft verslavingsproblematiek, je kunt op geen enkele manier jezelf zijn. Denken dat je partner bijtrekt als je eenmaal kinderen krijgt is over het algemeen een totaal verkeerde aanname, zoals bij jullie is gebleken. Vaak is het juist zo dat relaties die al niet goed zijn, verslechteren als er kinderen komen.
Er is al veel gezegd. Ik zou proberen om eerst zelf sterker te worden naar je partner toe. Waarom accepteer je dit en heb je dit al zo lang geaccepteerd?
Heb een plan B klaarliggen want je loopt de kans dat als je meer voor jezelf opkomt en grenzen gaat trekken hij heel vervelend kan gaan reageren. Dan zou ik het proberen zolang mogelijk leefbaar te houden en ondertussen werken aan een plan om weg te gaan.
Kinderen laten opgroeien bij een verslaafde vader en een moeder die zichzelf compleet kwijtraakt is een slecht idee.
Daarbij staat er altijd wel dat kinderen van gescheiden ouders een grotere kans hebben, maar veruit de meeste kinderen groeien gewoon op als gelukkige kinderen.
Je hebt leugens en statistiek.
Het staat leuker om te zeggen dat kinderen van gescheiden ouders een grotere kans hebben op x of y, maar als bij kinderen van niet gescheiden ouders de kans van 1 op 250.000 is en bij kinderen van gescheiden ouders 1,1 op 250.000 is de kans 10 % groter maar nog steeds maar heel klein in absolute zin.
Ik denk dat je je te veel laat beinvloeden door dit en anderen. Tijd om op te staan voor jezelf binnen of buiten deze relatie. Een relatie doe je met z'n 2-en, jij doet deze relatie in je eentje.
'Het gevoel is weg' of 'we leven als broer en zus' is iets totaal anders dan wat jij beschrijft, dat je partner je onder controle houdt, geen rekening houdt met wat jij wil en nodig hebt van het leven en je slecht behandelt. Als het gevoel weg is, kun je in actie komen om dat terug te laten komen. Maar je kunt er niet voor zorgen dat die ander zich met jou gaat verbinden, rekening met je gaat houden en je met respect gaan bejegenen. Als dat zo'n langdurig patroon is met verslaving, perioden van verbetering en terugval is dat toch echt zíjn probleem en kun jij daarvoor geen verantwoordelijkheid dragen.
Als jullie jonge kinderen je nu nog tegenhouden, wat ik begrijp, eis dan dat hij opnieuw naar de huisarts gaat, bij de Jellinek de behandeling nu eens eindelijk afmaakt, en ga in relatietherapie. Om dat laatste te doen hoef je niet per se (nu) vertrouwen te hebben in de relatie. Je kunt relatietherapie ook gebruiken als een veilige plek om alles op tafel te gooien en het op een gezonde, gecontroleerde manier 'op de spits te drijven'. Daarmee bedoel ik in jouw geval: al die hele normale dingen die je niet durft te zeggen wél te zeggen. Bel dan wel eerst vooraf wat relatietherapeuten en leg ze de situatie voor. Niet iedereen zal daar wat mee kunnen. Vaak zitten ze teveel te sussen en bemiddelen. "Waar twee vechten hebben twee schuld", dat werk. Maar jij wil weten: kan deze man zich met mij verbinden, kan hij een werderkerige relatie hebben, kan hij zijn eigen spanning en triggers op zich nemen, of zit het er gewoon niet in? En dan moet je juist de spanning (durven) opzoeken. Als je dit doet en je ziet: het zit er niet in, dan heb je er alles aan gedaan. Natuurlijk is dat niet leuk voor je kinderen. Opgroeien met gescheiden ouders is echt niet fijn. Maar opgroeien in een situatie waarin de ene ouder de andere beknot en klein houdt, is ook niet oké. Ik heb dat bij mijn ouders zo ervaren en ik heb daar echt een knauw van gekregen. Zelf ben ik ook in zo'n relatie beland en gelukkig heb ik de geschiedenis niet herhaald en zijn we uit elkaar gegaan maar gemakkelijk was dat niet. Op de een of andere manier maak je je verantwoordelijk voor meer dan je deel en dat is (nog altijd) best een lastig aspect in mijn persoonlijkheid. Maar met een dwingende partner is dat helemaal niet te hanteren. Omdat je drive is om het 'goed te doen', spring je door hoepels waar je niet doorheen moet springen en uiteindelijk gedroeg ik me natuurlijk ook zwaar disfunctioneel omdat ik beschadigd raakte: het is niet reëel, dat je een ander gelukkig moet maken terwijl die persoon de vrijheid neemt zich destructief te gedragen. Het is alsof je steeds bezig bent de gaten in de (relatie-)boot te dichten terwijl de ander er voortdurend nieuwe gaten insteekt: dat is uitputtend en het is een gebed zonder eind. Het bootje zal altijd lek blijven.
Ik zou op dit moment niet in individuele therapie gaan, tenzij als tijdelijke stap om kracht te verzamelen om de confrontatie met hem aan te gaan. Natuurlijk disfunctioneer jij nu. Dat kán ook niet anders. Het is moeilijk voor te stellen hoe het is om met iemand te leven die heftige of gemene conflicten genereert als je zijn zin niet doet. Het is uitputtend en het is geen leven. Je pickt je battles en kiest eieren voor je geld en je ruimte wordt alsmaar kleiner en kleiner maar het is echt niet reëel om de spanning iedere keer aan te gaan. Alleen als die ander gaat beseffen: het is &*%$ míjn spanning en ík zal er alles aan moeten doen om het niet bij mijn vrouw terecht te laten komen, maakt je relatie een kans. En natuurlijk moet jij dan grenzen gaan stellen. Maar als hij, zoals nu, niet accepteert dat jij grenzen stelt, is dit een kansloze missie en kan het zelfs gevaarlijk worden. Nu vindt hij namelijk dat jij verantwoordelijk bent voor zijn geluk en welzijn en hij zal niet zomaar accepteren dat je daarmee ophoudt. Dat kán hij waarschijnlijk ook niet. En jij gaat dat niet genezen door 'gewoon' grenzen te stellen. Je man heeft hulp nodig om constructief en liefdevol in relatie te komen en zijn eigen spanningen te dragen. Pas als hij daarvoor open staat en zijn deel op zich neemt, kun jij jouw deel 'goed' doen. Op basis van jouw verhaal, lijkt het me erg moeilijk worden om zover te komen. Maar omwille van jullie kinderen, zou je een allerlaatste poging kunnen doen. Ik zou dat dan ook tegen hem zeggen: het moet nú veranderen anders ga ik weg.
Mija schreef op 12-12-2022 om 11:06:
'Het gevoel is weg' of 'we leven als broer en zus' is iets totaal anders dan wat jij beschrijft, dat je partner je onder controle houdt, geen rekening houdt met wat jij wil en nodig hebt van het leven en je slecht behandelt. Als het gevoel weg is, kun je in actie komen om dat terug te laten komen. Maar je kunt er niet voor zorgen dat die ander zich met jou gaat verbinden, rekening met je gaat houden en je met respect gaan bejegenen. Als dat zo'n langdurig patroon is met verslaving, perioden van verbetering en terugval is dat toch echt zíjn probleem en kun jij daarvoor geen verantwoordelijkheid dragen.
Als jullie jonge kinderen je nu nog tegenhouden, wat ik begrijp, eis dan dat hij opnieuw naar de huisarts gaat, bij de Jellinek de behandeling nu eens eindelijk afmaakt, en ga in relatietherapie. Om dat laatste te doen hoef je niet per se (nu) vertrouwen te hebben in de relatie. Je kunt relatietherapie ook gebruiken als een veilige plek om alles op tafel te gooien en het op een gezonde, gecontroleerde manier 'op de spits te drijven'. Daarmee bedoel ik in jouw geval: al die hele normale dingen die je niet durft te zeggen wél te zeggen. Bel dan wel eerst vooraf wat relatietherapeuten en leg ze de situatie voor. Niet iedereen zal daar wat mee kunnen. Vaak zitten ze teveel te sussen en bemiddelen. "Waar twee vechten hebben twee schuld", dat werk. Maar jij wil weten: kan deze man zich met mij verbinden, kan hij een werderkerige relatie hebben, kan hij zijn eigen spanning en triggers op zich nemen, of zit het er gewoon niet in? En dan moet je juist de spanning (durven) opzoeken. Als je dit doet en je ziet: het zit er niet in, dan heb je er alles aan gedaan. Natuurlijk is dat niet leuk voor je kinderen. Opgroeien met gescheiden ouders is echt niet fijn. Maar opgroeien in een situatie waarin de ene ouder de andere beknot en klein houdt, is ook niet oké. Ik heb dat bij mijn ouders zo ervaren en ik heb daar echt een knauw van gekregen. Zelf ben ik ook in zo'n relatie beland en gelukkig heb ik de geschiedenis niet herhaald en zijn we uit elkaar gegaan maar gemakkelijk was dat niet. Op de een of andere manier maak je je verantwoordelijk voor meer dan je deel en dat is (nog altijd) best een lastig aspect in mijn persoonlijkheid. Maar met een dwingende partner is dat helemaal niet te hanteren. Omdat je drive is om het 'goed te doen', spring je door hoepels waar je niet doorheen moet springen en uiteindelijk gedroeg ik me natuurlijk ook zwaar disfunctioneel omdat ik beschadigd raakte: het is niet reëel, dat je een ander gelukkig moet maken terwijl die persoon de vrijheid neemt zich destructief te gedragen. Het is alsof je steeds bezig bent de gaten in de (relatie-)boot te dichten terwijl de ander er voortdurend nieuwe gaten insteekt: dat is uitputtend en het is een gebed zonder eind. Het bootje zal altijd lek blijven.
Ik zou op dit moment niet in individuele therapie gaan, tenzij als tijdelijke stap om kracht te verzamelen om de confrontatie met hem aan te gaan. Natuurlijk disfunctioneer jij nu. Dat kán ook niet anders. Het is moeilijk voor te stellen hoe het is om met iemand te leven die heftige of gemene conflicten genereert als je zijn zin niet doet. Het is uitputtend en het is geen leven. Je pickt je battles en kiest eieren voor je geld en je ruimte wordt alsmaar kleiner en kleiner maar het is echt niet reëel om de spanning iedere keer aan te gaan. Alleen als die ander gaat beseffen: het is &*%$ míjn spanning en ík zal er alles aan moeten doen om het niet bij mijn vrouw terecht te laten komen, maakt je relatie een kans. En natuurlijk moet jij dan grenzen gaan stellen. Maar als hij, zoals nu, niet accepteert dat jij grenzen stelt, is dit een kansloze missie en kan het zelfs gevaarlijk worden. Nu vindt hij namelijk dat jij verantwoordelijk bent voor zijn geluk en welzijn en hij zal niet zomaar accepteren dat je daarmee ophoudt. Dat kán hij waarschijnlijk ook niet. En jij gaat dat niet genezen door 'gewoon' grenzen te stellen. Je man heeft hulp nodig om constructief en liefdevol in relatie te komen en zijn eigen spanningen te dragen. Pas als hij daarvoor open staat en zijn deel op zich neemt, kun jij jouw deel 'goed' doen. Op basis van jouw verhaal, lijkt het me erg moeilijk worden om zover te komen. Maar omwille van jullie kinderen, zou je een allerlaatste poging kunnen doen. Ik zou dat dan ook tegen hem zeggen: het moet nú veranderen anders ga ik weg.
Zoals altijd spreek je vele wijze woorden Mija. Maar denk je, op basis van de informatie die we nu hebben dat deze man gaat inzien dat hij moet veranderen? Ik schat zo in dat het iemand is waarbij beloftes een manier van leven zijn geworden om zijn positie te garanderen en dat zelfs als ts weg zou gaan (of dat als ultimatum stellen) hij er even iets aan zal doen totdat hij haar weer heeft waar hij haar wil hebben. Woorden zijn makkelijk en goedkoop. De enige maatstaf om het nog te proberen, al dan niet met een therapeut lijkt me of ts daar nog energie voor heeft en diep van binnen het gevoel heeft dat er bij hem liefde genoeg is om zich er voor in te zetten.
Ik heb eerder in dit draadje ook een relatietherapeut geopperd maar ik ben het met jou eens dat die vaak een midden willen vinden in een situatie die al niet eerlijk is. Zij zijn er niet om één partner te corrigeren, wat van hun standpunt uit ook wel begrijpelijk is.
Ts: ik denk dat je diep van binnen wel weet of deze man in staat en/of echt bereid is zodanig te veranderen dat jij weer jezelf en gelukkig kunt zijn?
Lexus schreef op 12-12-2022 om 12:04:
[..]
Zoals altijd spreek je vele wijze woorden Mija. Maar denk je, op basis van de informatie die we nu hebben dat deze man gaat inzien dat hij moet veranderen? Ik schat zo in dat het iemand is waarbij beloftes een manier van leven zijn geworden om zijn positie te garanderen en dat zelfs als ts weg zou gaan (of dat als ultimatum stellen) hij er even iets aan zal doen totdat hij haar weer heeft waar hij haar wil hebben. Woorden zijn makkelijk en goedkoop. De enige maatstaf om het nog te proberen, al dan niet met een therapeut lijkt me of ts daar nog energie voor heeft en diep van binnen het gevoel heeft dat er bij hem liefde genoeg is om zich er voor in te zetten.
Ik heb eerder in dit draadje ook een relatietherapeut geopperd maar ik ben het met jou eens dat die vaak een midden willen vinden in een situatie die al niet eerlijk is. Zij zijn er niet om één partner te corrigeren, wat van hun standpunt uit ook wel begrijpelijk is.
Ts: ik denk dat je diep van binnen wel weet of deze man in staat en/of echt bereid is zodanig te veranderen dat jij weer jezelf en gelukkig kunt zijn?
Als ik heel eerlijk ben heb ik er een hard hoofd in. Maar, ik vind toch dat ik op basis van wat ik nu heb gelezen een voorbehoud moet maken. Deze man snapt het in ieder geval nog als hij rustig is. En natuurlijk heb je helemaal niks aan loze beloftes als het erop aankomt maar dat hij wel erkent dat hij het niet goed doet, biedt in ieder geval iets van een kans. Deze man snápt kennelijk dat hij het niet goed doet maar heeft zijn spanningen niet in bedwang. Als hij in zijn emoties zit, komt hij daar niet meer uit. Als hij dat zou erkennen en er serieus op aanspreekbaar wordt op het moment zelf, kán het iets teweeg brengen. Het gaat er volgens mij niet zozeer om dat de therapeut man moet 'corrigeren' maar wel dat heel duidelijk op tafel komt wat nodig is om een liefdevolle, wederkerige relatie te hebben en of beide partners daar (nog) toe bereid en in staat zijn.
En zelfs als het niet tot verbetering leidt, kan het zinnig zijn om deze stappen nog een laatste keer te nemen, om een aantal redenen.
De buitenwereld raakt erbij betrokken. De ramen en deuren gaan open en er waait een andere wind. Het is niet meer alleen TO en man. Ook de huisarts, de afkickkliniek en de relatietherapeut weten: het is nu of nooit. Ik zou zeker ook familie en vrienden hierin meenemen. Nu kan vriend zich nog onbespied wanen, denken dat de hele wereld wel snapt dat hij gelijk heeft, denken dat het wel zal overwaaien. Als de buitenwereld erbij betrokken raakt, geeft dat TO steun.
Als TO heel grote reserves heeft bij scheiden in verband met haar kinderen, kan dit een manier zijn om te gaan voelen: ik heb er alles aan gedaan. Nu blijft alles steken. Het wordt niet 'uitgespeeld'. Man gaat naar de huisarts maar haakt af. Hij heeft een gesprek bij Jellinek en zet niet door. Hij belooft beterschap maar houdt dat niet vol. Daar is kennelijk ook geen consequentie aan verbonden. Het kan gewoon voortkabbelen. Als TO duidelijk maakt: het voortkabbelen is voorbij, is het helemaal aan hem om een keuze te maken of hij zich serieus wil gaan inspannen om een goede partner te zijn voor TO. TO kan dan ook tegen zichzelf zeggen: híj heeft de keuze gemaakt om de relatie op te geven. Dat ís dan ook zo.
Het is in het algemeen niet makkelijk om van zo'n man te scheiden. Het is niet goed in te schatten hoe hij zal reageren. Het kan helpen om dat tíjdens een relatietherapie te doen. Ook daar weer: er zijn getuigen bij. Als het thuis gespannen wordt als de kwestie op tafel komt, haakt TO af. Als dat gebeurt bij de relatietherapie kan er doorgezet worden. Als daar open en bloot aan het licht komt dat die man zich niet met TO verbindt en zich daar ook niet voor wenst te gaan inspannen, is de scheidingsmelding een logisch vervolg. En mocht het dan heel lastig worden, dan kan de therapeut daar misschien ook bij helpen.
Mija schreef op 12-12-2022 om 14:01:
[..]
Als ik heel eerlijk ben heb ik er een hard hoofd in. Maar, ik vind toch dat ik op basis van wat ik nu heb gelezen een voorbehoud moet maken. Deze man snapt het in ieder geval nog als hij rustig is. En natuurlijk heb je helemaal niks aan loze beloftes als het erop aankomt maar dat hij wel erkent dat hij het niet goed doet, biedt in ieder geval iets van een kans. Deze man snápt kennelijk dat hij het niet goed doet maar heeft zijn spanningen niet in bedwang. Als hij in zijn emoties zit, komt hij daar niet meer uit. Als hij dat zou erkennen en er serieus op aanspreekbaar wordt op het moment zelf, kán het iets teweeg brengen. Het gaat er volgens mij niet zozeer om dat de therapeut man moet 'corrigeren' maar wel dat heel duidelijk op tafel komt wat nodig is om een liefdevolle, wederkerige relatie te hebben en of beide partners daar (nog) toe bereid en in staat zijn.
En zelfs als het niet tot verbetering leidt, kan het zinnig zijn om deze stappen nog een laatste keer te nemen, om een aantal redenen.
De buitenwereld raakt erbij betrokken. De ramen en deuren gaan open en er waait een andere wind. Het is niet meer alleen TO en man. Ook de huisarts, de afkickkliniek en de relatietherapeut weten: het is nu of nooit. Ik zou zeker ook familie en vrienden hierin meenemen. Nu kan vriend zich nog onbespied wanen, denken dat de hele wereld wel snapt dat hij gelijk heeft, denken dat het wel zal overwaaien. Als de buitenwereld erbij betrokken raakt, geeft dat TO steun.
Als TO heel grote reserves heeft bij scheiden in verband met haar kinderen, kan dit een manier zijn om te gaan voelen: ik heb er alles aan gedaan. Nu blijft alles steken. Het wordt niet 'uitgespeeld'. Man gaat naar de huisarts maar haakt af. Hij heeft een gesprek bij Jellinek en zet niet door. Hij belooft beterschap maar houdt dat niet vol. Daar is kennelijk ook geen consequentie aan verbonden. Het kan gewoon voortkabbelen. Als TO duidelijk maakt: het voortkabbelen is voorbij, is het helemaal aan hem om een keuze te maken of hij zich serieus wil gaan inspannen om een goede partner te zijn voor TO. TO kan dan ook tegen zichzelf zeggen: híj heeft de keuze gemaakt om de relatie op te geven. Dat ís dan ook zo.
Het is in het algemeen niet makkelijk om van zo'n man te scheiden. Het is niet goed in te schatten hoe hij zal reageren. Het kan helpen om dat tíjdens een relatietherapie te doen. Ook daar weer: er zijn getuigen bij. Als het thuis gespannen wordt als de kwestie op tafel komt, haakt TO af. Als dat gebeurt bij de relatietherapie kan er doorgezet worden. Als daar open en bloot aan het licht komt dat die man zich niet met TO verbindt en zich daar ook niet voor wenst te gaan inspannen, is de scheidingsmelding een logisch vervolg. En mocht het dan heel lastig worden, dan kan de therapeut daar misschien ook bij helpen.
Ja ik begrijp die overwegingen, maar ik heb er ook een hard hoofd in en ergens ben ik ook bang dat het TO verder van zichzelf af kan drijven (sprekend uit ervaring met relatietherapeuten waar ex het ook 'helemaal anders aan ging pakken' . Een ex wiens gedrag best lijkt op het gedrag van de man van TO. Uiteindelijk had ik er alles maar ook alles aan gedaan maar duurde het veel langer om mijzelf terug te vinden dan als ik naar mijn gevoel had geluisterd. Ik vind het vaak een stem van ratio om er alles aan te willen doen, waar je intuitie eigenlijk wel weet hoe het zit. Maar goed, dat was mijn verhaal en wellicht projecteer ik dat wat op dat van TO. Ieder geval is anders maar er zijn natuurlijk ook herkenbare patronen...
" Ik vind het vaak een stem van ratio om er alles aan te willen doen, waar je intuitie eigenlijk wel weet hoe het zit. "
Het voordeel van het dan toch maar proberen kan zijn dat je niet alleen tegenover jezelf, maar ook tegenover de buitenwacht en tegenover de ex kan laten zien dat alles geprobeerd is. Zodat bijvoorbeeld ex niet kan zeggen dat hij wel bijvoorbeeld in therapie had gewild maar dat je dat tegenhield. Het kan dan nuttig zijn als je kan zeggen 'nee vriend, dat hebben we geprobeerd, maar jij werkte niet mee en daarom liep het spaak' in plaats van 'daar ben ik niet meer aan begonnen want je zou toch niet hebben meegewerkt'.
