Relaties Relaties

Relaties

Esmee

Esmee

31-12-2013 om 12:21

vreemd gedrag….?


dochter

dochter

04-01-2014 om 03:59

aandacht

"En bij dit soort mensen is het nooit genoeg, hoeveel aandacht je ook wel geeft."
Dat weet je toch helemaal niet in het geval van deze schoonmoeder? Ik lees alleen maar over dat haar problemen heel rationeel worden weggewuifd of dat ze wordt genegeerd. Ik weet niet in hoeverre ze wél aandacht krijgt.
Van kinderen kennen we dit gedrag volgens mij allemaal wel. Zeker als er zorgen in het gezin zijn, ziekte oid, gaan sommige kinderen op een negatieve manier aandacht zoeken. Dan is tip 1: vergeet dit kind niet, zorg voor quality time, ga samen dingen ondernemen.
Esmee, in hoeverre hebben jullie dit gewoon openlijk besproken met schoonmoeder? Ik bedoel: ze is een volwassen vrouw, daar kun je op een volwassen manier mee praten. Praten jullie met haar over haar zorgen, over wat jullie opvalt (ze wordt 'ziek' als anderen dat ook zijn), of ze dat herkent etc.? Niet aanvallend, maar juist begripvol. Ze heeft een probleem, dat is duidelijk, maar voelt ze zich gehoord?

Nils

Nils

04-01-2014 om 07:21

Conclusie

De conclusie dat je als je echt angstig bent je dus naar de huisarts of EHBO gaat, klopt niet, al zijn er ook mensen die wekelijks bij de dokter zitten. Maar goed, dat heb ik eerder al uitgelegd. En verder snap ik best dat een bodemloze put (want je kunt geen geruststelling geven, dat kan een specialist trouwens ook niet) veel aandacht kost. Maar de intentie kan wel degelijk anders zijn. Dat onderkennen zou denk ik helpen.

Nils

Nils

04-01-2014 om 07:23

Goed advies

En ik denk ook dat het verstandig is met schoonmoeder naar de huisarts te gaan. Angst-en paniekstoornissen zijn relatief goed te behandelen.

Stenna

Stenna

04-01-2014 om 10:09

maar

Dat wil deze schoonmoeder dus niet, als ik Esmee goed lees. Ze vindt dat er niks met "haar hoofd" mis is. Op zich denk ik ook dat het nuttig zou kunnen zijn, maar dan moet er wel enig zelfinzicht zijn eerst. En dat is hier een groot verschil met jou, Nils. Overigens bewonder ik net als anderen hier hoe open en eerlijk jij erover durft te zijn. Had jij altijd al zelf het inzicht dat je ziektevrees en reacties niet normaal waren, maar in je hoofd zaten? Of is dat achteraf pas gekomen? Heb je uit jezelf hulp gezocht? Of heeft iemand je weten te overtuigen (hoe)?

Esmee

Esmee

04-01-2014 om 15:32

GS: nou, irritant...het is meer pijnlijk op zulke momenten. Kijk, ik wil best geloven dat ze een vorm van levensangst heeft, maar ik vind het altijd wel erg toevallig dat ze met onrealistische eisen/dingen komt op momenten dat ik, maar ook anderen (het richt zich niet allleen op mij) het moeilijk hebben en haar die aandacht niet kunnen geven.
Wat Stenna al vertelde over diegene die darmkanker had en dat de ander over zijn eigen buikklachten had, dat herken ik zeker. De vraag is of dat nou hypochondrie is of puur de aandacht willen hebben. Mijn schoonmoeder vertelt er dan ook nog bij hoeveel moeite zij wel niet heeft moeten doen om naar het ziekenhuis te komen, hoe lastig dat was, hoe ver etc..met de nodige zuchten erbij. Is dat ook hypochondrie?

zielig is het wel als je dat hebt eigenlijk.

Esmee

Esmee

04-01-2014 om 15:34

Nils

Wat Stenna vraagt, daar ben ik ook wel benieuwd naar. Petje af voor je openhartigheid.

Esmee

Esmee

04-01-2014 om 15:38

Huisarts

Nils: Dat hebben we al zo vaak voorgesteld, maar ze zegt steevast dat zij niets mankeert. Een keer dachten we haar mee hadden, maar toen ze hoorde van een psycholoog zei ze direct dat zij niet gek was. Je kunt haar niet dwingen als ze niet wil.

Rafelkap

Rafelkap

04-01-2014 om 15:45

Esmee

Nee, maar met negeren (door andere familieleden) wordt dit gedrag wel erger. Bovendien heeft ze vnl jou om zich op te storten.
Als jij bij de familie wat meer begrip kan kweken hoe met haar om te gaan (uitleggen dat het angst is) voelt ze zich hopelijk wat meer gehoord. Is ze eigenlijk getrouwd?

GS

GS

04-01-2014 om 19:04

je vraag

was of het gedrag van je schoonmoeder raar is. Ik denk dat je dat nu wel kunt concluderen dat wat ze doet niet helemaal normaal is. Veroorzaakt door ... vul maar in. Maar goed. Ben jij daar nu mee geholpen? Ik lees in je berichten dat het je dwarszit (jij omschrijft het als pijnlijk) dat als jij iets serieus hebt, zij er dunnetjes overheen gaat. Het lijkt wel of je met haar een soort zieligheidscompetitie krijgt. Dat bedoel ik niet negatief, ik herken het namelijk zelf heel goed. Je schoonmoeder doet het wel heel extreem zoals jij het hier brengt, maar op de een of andere manier wekken verhalen over pijnen, kwalen en ellende, andere verhalen over pijnen, kwalen en ellende op. Het lijkt wel een natuurlijke reactie op iemands ervaringen. Heb je iets, dan lijkt wel of het enige medeleven dat je krijgt een bak ellende van de ander is of je krijgt te maken met hun angst om hetzelfde als wat jou is te overkomen (heel gechargeerd natuurlijk, er zijn ook mensen die wèl empathisch kunnen reageren). Dat steekt en het steunt jou niet. En dat bedoel ik: zorg voor jezelf ipv je zo te focussen op het (niet heel empathische) gedrag van je schoonmoeder. Geef bijv aan dat je aan je tax zit en niet haar verhalen over pijntjes en kwalen er bij kunt gebruiken. En zoek mensen die je wel kunnen steunen. Je verdiepen wat er met je schoonmoeder is, helpt je geen steek verder.

Esmee

Esmee

04-01-2014 om 19:12

Nee, GS dat is zo. Ik denk dat ik heel ver uit haar buurt blijf en niet op haar in ga (net als de rest eigenlijk doet). Het is helaas niet anders. Ik ben wel iemand die het zich aantrekt, maar daardoor heb ik er wel last van en wordt ik zelfs boos. Bedankt voor jullie verhelderende blik. Hier kan ik wat mee.

Nils

Nils

05-01-2014 om 08:31

Antwoord

Dank jullie voor de aardige reacties!

De angsten werden pas een probleem na de geboorte van de oudste: daarvoor was het er wel eens, maar had ik het wel onder controle. Na een aantal bezoeken aan de huisarts, hebben we afgesproken dat we na de uitslag van een (pijnlijk!) onderzoek eens verder te praten. Ik wilde zelf graag doorverwezen worden. Uiteindelijk heeft de echt moeilijke fase ongeveer drie jaar geduurd. Maar als ik een tijd onder druk sta, mijn huis niet op orde is of ik nare verhalen over ziektes hoor, dan kan de angst weer flink terugkomen. Ik weet nu wel hoe ik er mee om kan gaan. Ipv weken, duurt een dergelijke periode nu dagen en ook niet zo heftig. Tijdens de eerste zwangerschap had ik een zeldzame aandoening, waardoor ik ook opgenomen moest worden. Zelf denk ik dat de oorzaak in de kwetsbaarheid van het ouderschap ligt. Waar ik echt heel dankbaar voor ben is dat ik mijn angsten niet op mijn kinderen projecteer.

Ik schaam me niet meer, ondanks de last die mn mijn gezin gehad heeft. Ik ben zoveel meer dan die angst en het probleem zelf aangaan heeft ook geholpen. Heel veel mensen lopen tegen moeilijkheden aan in het leven. Jammer dat oudere generaties zijn grootgebracht met het idee dat hulp daarbij gelijk staat aan gestoord zijn.

Nu is het wel mijn verhaal geworden, excuus voor het kapen van het draadje.

On topic: ik denk dat je alleen je eigen grenzen aan kunt geven. Als je ze daarna ook nog eens goed bewaakt, is de frustratie misschien ook minder. Ik vind negeren onaardig, maar duidelijk zeggen dat je de problemen van een ander er nu niet bij kunt hebben valt daar niet onder.

Wat

Wat

05-01-2014 om 11:45

ook ik vind negeren wel "link" en nils

want als er dus echt iets is geloofd niemand haar meer.
Dat heeft ze deels zelf in de hand uiteraard, maar ook de manier waarop de omgeving er mee omgaat.
Luisteren, een oplossing bieden en daarna laten gaan is moeilijk, maar denk ik de minst energievretende manier.

Nils ot: Hoe ga jij met dat risico om? Wanneer weet jij wat een moment is om wél naar de arts te gaan of te denken: dit is mijn angst die spreekt?

Stenna

Stenna

05-01-2014 om 13:45

gedrag met consequenties of geruststellende droge feiten

Nils en Wat, op zich hebben jullie wel gelijk, maar je grenzen aangeven door bijv. te zeggen dat je het nu niet bij kunt hebben of het helemaal niet uitkomt oid, ik vrees dat misschien niet gaat werken. Ik ken de schoonmoeder natuurlijk niet, maar mijn vader nam geen no for an answer. Met zo'n duidelijke grens nam hij in zeker geen genoegen, dan zou hij blijven doorgaan en zwaarder geschut inzetten. Bijvoorbeeld toen ik hem aangaf dat ik op dat moment niet kon komen omdat we bij schoonvader in het ziekenhuis zaten (te waken), belde de volgende dag die maatschappelijk werker. Het is niet perse gezegd dat de schoonmoeder van Esmee ook zo is, maar ik heb wel de vrees. Haar verhaal lijkt erop (meer dan op dat van Nils die wel inzicht had in haar eigen probleem).
Ik weet niet of dit te hard gevonden wordt, maar ik zou mijn methode eens proberen: Zeg (inderdaad) heel duidelijk dat je nu echt niet kunt komen, maar dat het wel heel ernstig klinkt en je dus nu een taxi gaat bellen om haar naar de huisarts of eerste hulppost te brengen. En dat vervolgens ook echt doen, doorzetten over het tegenstribbelen heen (taxi bellen en de eerste hulp of huisartsenpost ook alvast bellen). Ik denk dat dit (een paar keer voor niks met dure taxi op de eerste hulp zitten) haar confronteert met zichzelf, waardoor er mogelijk toch wat zelfinzicht ontstaat en de bereidheid om echt hulp te zoeken voor haar probleem. En anders trekt de huisarts dan wel aan de bel, op een gegeven moment. Nu ziet ze geen consequenties van haar gedrag, het is voor haar dus geen probleem.
Dit voorkomt bovendien ook wat Wat zegt: dat je mogelijk iets negeert wat wel fataal blijkt te zijn.

Bij de "echte" hypochonder in mijn omgeving, iemand die meer zoiets als Nils heeft: echte angst en paniek bij het idee een ziekte te hebben, heb ik de methode om met droge feiten en statistieken te komen ter geruststelling. Te veel begrip en meegevoel werken bij deze persoon averechts: dat geeft hem/haar het idee dat ik het eigenlijk diep in mijn hart ook geloof, dat er echt iets is. Maar droge lijstjes van symptomen die niet kloppen en statistieken over weinig dit voorkomt bij de populatie van die en die leeftijd en die kenmerken e.d. werken bij deze persoon op de een of andere manier heel rustgevend. Super rationeel en feitelijk, niet meegaan in de emotie, onderbouwd tegen argumenteren. Zal wel niet bij iedereen werken, deze persoon is ook familie dus lijkt misschien ergens op mij qua voorkeur voor cijferwerk Misschien is het ook de moeite en tijd die ik steek in het uitpluizen en bespreken ervan.

Nogmaals: de echte angst die ik bij deze persoon zie en die Nils beschreef, vind ik onderscheidend. Die zag ik bij mijn vader niet. Daar zag ik, misschien ongewild, dit verschijnsel toch binnen het grotere geheel van manipulatief gedrag, op allerlei vlakken. Het verhaal dat Esmee schetst over dat bij de begrafenis doet me daar wel sterk aan denken.

Esmee

Esmee

05-01-2014 om 19:02

Stenna

Je beschrijft het eigenlijk heel treffend. Vooral je laatste alinea. Het klink misschien wat onaardig, maar ik denk dus ook dat het binnen een groter geheel valt en niet alleen op ziektes richt (dat is een onderdeel).
Ze is inderdaad erg manipulatief en heeft daar altijd wel succes mee gehad. Zo niet bij mijn man als wel bij haar eigen man (die er rekening mee houdt).

Ik heb nu wel een goed idee hoe ik er het beste mee om moet/zal gaan. Niet te veel op mezelf betrekken (ze doet dit immers bij iedereen) en inderdaad direct voortellen een specialist te benaderen of inderdaad direct zelf een taxi te bellen.
Dit heeft een tante van man ook eens voorgesteld. Ze had een keer zo'n vreselijke pijn in haar oren met allemaal enge vage klachten en ze bleef maar klagen. Tante stelde toen voor om via de huisarts direct een doorverwijzing te vragen voor een keel-neus en oorarts in het ziekenhuis. Wij zeiden precies hetzelfde en daarna niets meer. We hebben daarna niets meer gehoord over die klachten (die als sneeuw voor de zon verdwenen leken…).
Daarnaast weet ze ook flinke drama te maken als ze iets moet doen wat ze niet wil (begrafenis, een afscheidsfeestje, jubileum van iemand etc..) Dan verzint ze allemaal vreemde dingen om eronder uit te komen, stelt onrealistische eisen aan iemand of claimt iemand die haar dan aandacht moet geven. Het gekke is wanneer ze zelf zoiets heeft, dat ze dan iedereen verwacht en het raar vindt en zelfs boos wordt als iemand afbelt. Het loopt door elkaar heen zeg maar.

Zo ook haar angst om te reizen. Wanneer ze naar ons toe komt, is het een en al geklaag en verhalen hoe erg ze het vindt om te reizen met OV. Het is wel opvallend dat wanneer ze met schoonzus gaat, dat ze dan ook met OV gaat en zelfs met de trein naar andere steden gaat en er dan niets aan de hand is. Dan en je toch niet angstig, toch?

Ik heb wel eens het gevoel dat ze zo doet wanneer het haar uitkomt. Ik weet het, het is lelijk gedacht, maar het is niet rationeel en ook niet echt thuis te brengen in het straatje zoals Nils haar angst omschrijft.
Het is een beetje dubbel. Soms krijg ik het idee dat ze met ons speelt, wat mij ook boos maakt.

Katniss

Katniss

05-01-2014 om 19:26

Pfff

Ik vind dat je nu zelf een beetje doordraaft, Esmee. We hebben je allemaal al bevestigd in je gevoel dat het best lastig is, zo'n schoonmoeder. Maar je blijft maar doorgaan en blijft maar voorbeelden noemen. Wat wil je nu eigenlijk van ons?

Nils

Nils

05-01-2014 om 20:13

Wat en Stenna

Het vreemde is dat ik de keren dat ik echt wat had, zoals tijdens mijn zwangerschap, helemaal niet bovenmatig angstig was. Ik kan rationeel ook prima de afweging maken of ik om fysieke of meer psychische reden naar de huisarts moet. De pest is dat de huisarts nooit kan zeggen dat hij honderd procent zeker is dat er niets aan de hand is, ook al is de kans minder dan 0,001 procent. Zelf ben ik ook goed in statistiek, maar daar heb ik niets aan in angstige periodes. Een kans van 0,00001 is dan ook opeens een reeele kans. Aangezien ik zo ongeveer elke ziekte gegoogeld heb of opgezocht heb in handboeken (nooooooit doen) weet ik wel met welke symptomen en na welke duur je beter naar de huisarts kan gaan.

Ik heb het geweldig met mijn huisarts getroffen; als ik van de leg was, mocht ik altijd bellen en had ik hem dezelfde dag nog aan de lijn. Dan toch nog even, aangezien het toch ook een beetje een hypochonder-draadje geworden is: er zijn echt hele grote verschillen tussen mensen met hypochondrie en ziektevrees (bij het laatste ben je bang om ziek te worden). Sommigen gaan twee keer per week naar de huisarts, anderen juist nooit (omdat ze bang zijn voor de diagnose). Sommigen laten zich elk jaar volledig doorlichten, anderen (waaronder ikzelf) moeten daar niet aan denken. Zeker is dat het een veelvoorkomend probleem is, kijk maar naar het succes van commerciele partijen met hun prescan, darmonderzoeken, enz. En omdat ik ook IRL best open ben hierover, hoor ik van veel mensen terug dat ze zelf ook met het probleem worstelen. Van een huisarts in mijn familie begrijp ik dat er best veel mensen op consult komen die bang zijn dat ze kanker hebben. De boodschap "je moet er zo vroeg mogelijk bij zijn" heeft ontzettend veel leed voorkomen. Bijwerking is wel dat sommige mensen in elk vlekje een melanoom zien, in elk bobbeltje een gezwel, enz.

GS

GS

06-01-2014 om 23:00

drama

Nu ga je toch weer door over je schoonmoeder. Laat het los. Je hebt genoeg op je eigen bordje (als ik je goed beluister). Zorg dat je daar zelf ruimte voor creëert om daar mee om te gaan en houdt probleemgevallen (zoals schoonmoeder) even op afstand voordat je zelf weer wat weerbaarder bent.
Waarom moet je schoonmoeder trouwens van alles? Je beschreef al eerder dat ze van jullie persé naar de begrafenis van jouw oma moest. Ik vraag me af waarom eigenlijk. Daardoor had zij weer gelegenheid om het voor jou te 'verpesten' door de aandacht op te eisen. Ik zou zeggen, laat haar lekker wegblijven als ze niet wil. Prima toch?

Esmee

Esmee

07-01-2014 om 13:19

GS

Om antwoord te geven op je vraag. Er zijn nu eenaam situaties waarin je het gewoon niet kunt maken om ze niet uit te nodigen zegmaar. Mijn moeder en een oom wilden dat alle schoonouders van de kleinkinderen (en dat zijn er maar 4) uitgenodigd werden. Ze hebben mijn oma bij leven ook gekend, dus.
Na die vreemde uitlating van haar,hoefde het voor mij ook helemaal niet meer.
Een kaart was ook goed geweest.
Mijn man echter schaamde zichzelf rot en vond het gewoon geen goede reden om dan maar niet te komen en zei tegen haar dat ze er goed aan deed om maar wel te komen. Dat had hij achteraf maar beter niet kunnen doen inderdaad.

En die situaties zijn er nu nog steeds. Bijvoorbeeld het afzwemmen van hun enige kleinkind waar ze vreselijk moeilijk over ging doen. Vooraf zei ze al dat het mogelijk was dat ze er niet bij zou zijn….(geen enkele poging…helemaal niets). Wij hebben het toen zelf ontraden om te komen. Beetje vreemd en cru, maar het was een opluchting.

Rafelkap

Rafelkap

07-01-2014 om 13:32

lering

Maar als die situaties zich telkens herhalen moet je lering trekken hieruit. Wat ik hier eerder over lees denk ik ook dat jij zelf je grenzen duidelijk moet stellen. Je hebt nl steeds weer spijt.

Wees zelf de wijste, zie jezelf als 'opvoeder', neem haar net als met een peuter die niet tegen teveel prikkels kan niet overal mee naar toe. Stel je verwachtingen naar beneden bij. Zelf kan ze dat niet. Jij wel.

Limi

Limi

07-01-2014 om 14:59

afzwemmen

Je hebt wel verwachtingen, anders zou ze toch niet weten van, of uitgenodigd zijn voor, dat afzwemmen? Je hebt het over 'enige kleinkind' en ik proef daaruit dat je vindt dat ze daar bij zou moeten zijn. Waarom? Het is geen leuk mens, laat haar lekker wegblijven!
Ik vertel de opa en oma's hier niet over het afzwemmen, laat staan dat ik ze uitnodig. Twee ervan zouden vreselijk irritant zijn, dus nee, die voegen niets toe aan zo'n gelegenheid. Ook al is het hun eerste kleinkind dat afzwemt. Kind en opa en oma hebben geen flauw idee dat het bij anderen anders gaat, dus die missen niets.

doornroosje

doornroosje

07-01-2014 om 15:25

Esmee

Word je nu niet moe van jezelf? Minimaal 1 keer per jaar start je sinds een aantal jaren een draadje over je onmogelijke schoonmoeder, steeds weer met andere klachten en problemen en steeds weer met dezelfde uitkomst; haar kun je niet veranderen. De manier waarop jij ermee omgaat wel. Richt je daar nou eens op.

Stenna

Stenna

07-01-2014 om 18:43

goh

ik wist niet dat afzwemmen zo'n event was inmiddels. Is nog nooit bij me opgekomen om daar opa's en oma's bij te vragen.

Esmee

Esmee

08-01-2014 om 14:52

weet je...

Ja, jullie hebben gelijk. Het punt is ook mijn man. Hij vind dat ik het niet kan maken om de één wel (mijn ouders die nergens een probleem van maken) en de ander niet (zijn ouders) uit te nodigen. Daar zit 'm de kneep waar tussen ik steeds schipper. Wat mij betreft nodig ik mijn schoonouders niet uit (voor mij totaal geen probleem), maar hij vind dat ik dat niet kan maken.

Limi

Limi

08-01-2014 om 15:24

simpel

Helemaal geen ouders uitnodigen?? Tenzij ze wekelijks het kind naar de zwemles (oid) brengen hebben ze er toch ook weinig mee te maken?
Er zijn echt meer mensen die al die gebeurtenissen beleven zonder opa en oma erbij.

Esmee

Esmee

08-01-2014 om 16:43

Limi

Natuurlijk. Mijn ouders zijn er altijd om de kinderen op te vangen (ze zien ze ook wezenlijks meerdere keren omdat mijn moeder ook oppast). Ze zijn ook mee geweest naar zwemles e.d. Ze doen ook een hoop zowel voor ons en de kinderen en ze vinden het geweldig om er dan bij te zijn. vandaar dat ik mijn ouders wel uitnodig. Dat is toch niet vreemd?

Limi

Limi

08-01-2014 om 16:52

Lastig dan

En het lijkt me dan juist fijn als je schoonmoeder, die verplicht uitgenodigd wordt, dan zegt dat ze misschien niet kan? Ik zou zelf HOPEN dat ze zoiets zou zeggen eigenlijk

Maar je man klinkt wel als een slappe zak, sorry dat ik het zeg. Natuurlijk kun je het best maken als die grootouders helemaal niets met de activiteit van doen hebben. Als de ene oma aan 'ding' heeft met een kleinkind, ga je toch niet de andere oma daar ook bij uitnodigen? Het hoeft toch allemaal niet precies gelijk te zijn? Maar je man is banger voor zijn ouders dan voor jou?

Angela67

Angela67

08-01-2014 om 17:12

voorstel aan je echtgenoot doen

laat hem je schoonmoeder eens 1 keer niet uitnodigen, gewoon om eens te proberen hoe het is om bijvoorbeeld zo'n zwemdiploma of schoolvoorstelling beetje geheim te houden en alleen met jouw ouders (of ook zonder hen!) te gaan. Misschien ervaart hij dan wat een opluchting het is en dat het best mogelijk is om het creatief te gaan omzeilen. Zo kan hij met stapjes proberen de verhouding losser te laten worden.
gr Angela

Rafelkap

Rafelkap

08-01-2014 om 17:22

Wie niet weet wat niet deert

argument voor je ega:
Wie niet weet wat niet deert

GS

GS

08-01-2014 om 19:38

aha

Esmee, lees je eigen reactie op mijn laatste reactie eens terug. Ik lees: moeten, moeten, moeten: je kunt het niet maken, je zelf schamen, er goed aan doen enz. Allemaal dus sociale druk en verplichtingen. Laat Het Los! En laat je man dat zich ook eens realiseren.
Echt, het lucht op; voor iedereen. Misschien knapt je schoonmoeder daar ook heel erg van op, want je man zal het wel niet van een vreemde hebben, die drang om zoals-het-hoort-en-van-je-verwacht-wordt ...

Esmee

Esmee

08-01-2014 om 20:59

Ze maken elkaar over en weer gek bedoel je?! Denk dat daar wel wat in zit eigenlijk. Hij is wel door haar opgevoed en die hardnekkige zo-hoort-het-nu-eenmaal zit erin gebakken. Goed om over na te denken ja.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.