vreemd gedrag….?

angst

Het hoeft niet zozeer met aandacht krijgen te maken te hebben, maar mogelijk veel meer met angst. Een soort combinatie van hypochondrie en kandidaatsziekte. Als ze hoort over bepaalde ziekten/verschijnselen betrekt ze dit op zichzelf en wordt ze angstig. En die angst zelf versterkt de verschijnselen. Ik denk dat je schoonmoeder meer heeft aan geruststelling en begrip dan aan ergernis.

jippox

ja, dat kan het misschien ook wel zijn. Wat is trouwens kandidaatsziekte?

Ik moet eerlijk zeggen dat ik het inderdaad zeer ergerlijk vind. Ik heb zelf hele vervelende dingen meegemaakt (hartinfarct, open hartoperatie, zware tia's etc…) en mijn moeder is door een ziekte zowat blind. Dan is het soms best heel ergerlijk wanneer je dan in het ziekenhuis ligt en je schoonmoeder claimt dan ook iets aan haar hart te hebben of zegt dat ze ineens niets meer ziet en vervolgens dan alle aandacht en zorg van vooral mijn man wil hebben.

Geruststelling en begrip werkt bij haar averechts. Ze zwelgt er helemaal in weg en heeft het er weken en weken later nog over. En begrip opbrengen voor iemand die iets claimt te hebben terwijl dat achteraf niet zo blijkt te zijn, is erg moeilijk op te brengen. Zeker als ze zelf chronisch ziek bent.

Deels herkenning

Zelf ben ik nogal hypochondrisch (is dat een woord?) aangelegd. Als ik een verhaal hoor over een jong persoon met een ziekte, met name kanker, ga ik er mee aan de haal. In plaats van medeleven te voelen, ervaar ik alleen angst en paniek. Naar buiten toe laat ik het niet merken, maar luister wel aandachtig naar de symptomen, zodat ik thuis kan gaan checken. Ik snap wel dat het een irritante eigenschap is, maar misschien dat je toch wat begrip opbrengen kan: angst is afschuwelijk, ook als het nergens op gebaseerd is.

Ik zou proberen het niet persoonlijk op te vatten: mijn liefde en bezorgdheid voor bijvoorbeeld mijn moeder (zij heeft twee keer kanker gehad) is niet minder. Ervan uitgaande dat angst aan de basis van het gedrag ligt natuurlijk.

Gewoon

Gewoon zeggen of je haar naar de huisarts moet brengen want het klinkt zo ernstig. Als ze dat niet wil is het duidelijk: er is niets aan de hand en verder snap ik het niet: ze wil aandacht van je man en vervolgens moet je er hier aandacht aan besteden?

Daarna

Dat hebben we ook steeds gedaan. Zeggen dat ze direct 112 moet bellen. Ze kroop meteen terug. In plaats daarvan heeft ze pas vandaag de HA gebeld. Hetzelfde heb ik een keer tegen haar gezegd toen ze helemaal over de rooie aan de telefoon hing dat ze blind was. We moesten direct komen. Man was op cursus, dus die kon helaas niet. Ik moest dan maar komen met de auto van mijn vader. Op mijn vraag waar schoonvader en schoonzus was, merkte ze koeltjes op:"Oh, die zitten tv te kijken in de woonkamer". Toen heb ik gezegd dat ze 112 moest bellen. Niets meer over gehoord.

Op een verjaardag bij ons thuis was het ook een en al drama. Ze had zo'n verschrikkelijke last van haar oogmigraine. Nu hem ik zelf ook migraine met de bekende flikkeringen en vreselijke hoofdpijn erna. Maar ga dan niet zitten zeuren en de hele verjaardag verpesten. Ga gewoon naar huis dan. Maar nee, iedereen moet meegenieten van haar gezucht en gesteun.

En ja, ik negeer haar zoveel mogelijk en ga er niet op in of zeg inderdaad dat ze maar 112 moet bellen. Dat is nog nooit gebeurd overigens.

En ja, ik besteed er nu even aandacht aan hier. Het liefste heeft ze waneer iedereen aandacht voor haar vermeende kwaaltjes heeft. Ik moest het gewoon kwijt en vroeg me af wat zo iemand nou beweegt.

Reactie

Omdat je aangeeft te willen weten wat schoonmoeder beweegt. Dit hoeft haar verhaal niet te zijn natuurlijk:
Ik zocht altijd geruststelling bij mijn man, familieleden en vrienden: lekker makkelijk, want dichtbij en bij hun voel
Ik me veilig. Ik heb zelfs bij de overbuurvrouw gestaan met een opgezwollen klier. Nu moet ik ze met rust laten, ze kunnen mijn angsten toch niet wegnemen. Dat heb ik geleerd van therapie, maar het heeft twee jaar geduurd voor ik het een beetje onder de knie had: het is moeilijk om in paniek geen hulp te vragen. Hoewel het nu veel minder vaak voorkomt, voel ik nog wel eens angst. Natuurlijk wil ik dan naar huisarts of EHBO, maar ik heb ook nog verstand en dat zorgt ervoor dat ik toch geen afspraak maak(te). Je wilt niet te veel bedlag leggen op de tijd van de huisarts immers. Ik ben een tijdje wel vaker gegaan en gelukkig heeft de huisarts altijd begripvol gereageerd, ondanks alle patiënten met kanker, hersenbloedingen en andere verschrikkelijke ziektes. Angst is ook een aandoening immers.

Nogmaals, ik zou het niet zo persoonlijk nemen. Jouw aandoeningen, hoe naar ook, vooral omdat je jong(er) bent, staan los van de manier waarop jouw schoonmoeder met haar issues omgaat. Ik zou mijn norm (flink zijn, niet zeuren) niet aan haar opleggen. Je doet, voor iemand die begrijpelijk nadruk legt op eigen fysieke problemen, wel hard over de zaken waar je schoonmoeder mee zit, omdat jij hebt besloten dat het bij haar allemaal niets voorstelt. Zelf opgevoed met de eeuwige flink zijn, niet zeuren en hard werken is de oplossing voor alles-mantra schaamde ik me. Ik besteed mijn en andermans energie aan allerlei ingebeelde ziektes. Maar voor die angst heb ik niet gekozen en het is een handicap in mijn leven, zo is het nu eenmaal. Als je nu "aandacht vragen" vervangt door "geruststelling zoeken" kan je misschien anders met het gedrag van schoonmoeder omgaan.

Nils

Allereerst bedankt dat je je eigen ervaring hebt willen delen.
Je stelt:

"…...omdat jij hebt besloten dat het bij haar allemaal niets voorstelt".

Als ik heel eerlijk ben, stel het ook feitelijk (de fysieke aandoening dan) niets voor (het loopt ook altijd met een sisser af), afgezien van wat er in haar hoofd afspeelt natuurlijk. Ik wil best begrijpen dat het in haar hoofd iets vreselijks is. De fysieke ongemakken wegen nooit op tegen haar onrealistische gedrag.

Zo moest ze een keer een röntgen-foto laten maken. Belde ze me op (ik was toevallig net uit het ziekenhuis vanwege een hartinfarct tijdens mijn zwangerschap) met de vraag of zo'n foto pijn deed??
Het vreemdste hieraan vond ik dat ze heel goed weet wat een röntgenfoto is (dat heeft ze me eerder namelijk verteld). Dan wordt ik op zo'n moment echt wel een beetje moedeloos en kan ik die 'geruststelling' zie ze zoekt moeilijk opbrengen en vind ik dat een verkeerde manier van aandacht vragen.

Het zijn ook altijd de verkeerde momenten waarop ze met zulke dingen komt. Net als bovenstaande is het altijd na zo'n moment dat ze met zoiets komt en dan denk ik eerlijk waar: "Mens, rot toch op met je stomme gezeik" (excuus voor mijn taalgebruik).

Geloof me, we hebben haar wel degelijk geprobeerd te helpen met haar probleem. Hulp zoeken bij een psychiater of in ieder geval via de huisarts hulp zoeken zodat hij/zij haar kan doorverwijzen naar een goede hulpverlener zoals een psychiater die haar kan helpen ermee te leven of tools kan aanreiken. Ik sloof zeker dat het geen pretje is om in angst te leven.
Echter, dit weigert ze pertinent want zij mankeert niets in haar hoofd zegt ze. Dan heb ik op een gegeven moment wel zoiets van: Sorry hoor, maar bel de HA of 112 als ergens mee zit". Je kunt de wereld niet veranderen alleen jezelf.

esmee

"Je kunt de wereld niet veranderen alleen jezelf"
precies! En zo kun jij dus niet je schoonmoeder veranderen, dat kan ze alleen zelf als zij dat wil of nodig vindt. Het enige wat jij kunt veranderen is hoe jij op je schoonmoeder reageert (als jij dat wilt of nodig vindt).

Jippox

Ja, dat is inderdaad waar ja. Bedankt voor je reactie.

Rafelkap

Dank je! Ook wel confronterend om me weer te realiseren dat mijn gedrag voor anderen heel belastend kan zijn / is geweest. Want ik kan me de irritatie van Esmee goed voorstellen.

Nils

Jij zeker ook bedankt voor je opbouwende inbreng. Ik kan er zeker wat mee.
Mijn man luistert naar zijn moeder en doet er eigenlijk niets mee. Hij zegt ook: "Het gaat het ene oor in en het andere uit". Hij is meestal ook degene die de telefoon oppakt moet ik eerlijk zeggen. Misschien is dat ook maar het beste. Schoonvader en schoonzus negeren haar; gaan er niet op in. Snap ook wel dat ze een uitlaatklep zoekt.

Overigens die boosheid is denk ik mede ingegeven door die momenten die voor mij zeer gevoelig lagen en de (in mijn ogen) botte wijze waarop ze haar aandacht opeist. Momenten die voor mij heel belangrijk waren en erg emotioneel waren. Dat is helaas meerdere keren voorgekomen.

Zo herinner ik me de begrafenis van mijn dierbare oma. Ze belde dinsdag op om te zeggen dat ze vrijdag (de dag van de begrafenis) niet kon komen want ze had dan waarschijnlijk migraine. Afgezien van het feit dat je dat nooit kunt voorspellen, vond ik deze opmerking bijzonder pijnlijk. Ik was echt met stomheid geslagen hoe iemand dat kon zeggen!

Mijn man zei alleen dat ze er verstandig aan deed om het maar wel te doen….Ze kwam wel (met schoonvader en schoonzus), maar probeerde direct met mijn man te onderhandelen om met onze eigen wagen naar de begraafplaats te rijden (zodat ze mee kon rijden), terwijl de afspraak was dat wij (man en ik) in de volgauto plaats zouden nemen; dus niet met onze eigen auto.

Ik kon mijn oren haast niet geloven dat ze dat voorstel deed. Vervolgens moest ze na de begrafenis begeleid worden door mijn man naar de bushalte (schoonvader en schoonzus waren overigens mee). De halte lag tegenover het uitvaartcentrum, maar nee, mevrouw moest en zou gebracht worden. Ik stond daar in mijn eentje. Dat belangrijk moment voor mij en mijn familie werd in mijn gevoel weer geclaimd door mijn schoonmoeder met haar (in mijn ogen) onbegrijpelijke eisen.

Ik snap wel dat ze het wellicht allemaal eng vin, maar voor wie niet? . Ik breng ook niet graag mijn oma naar haar laatste rustplaats en zo zijn er zat dingen in het leven die o.a. ik niet graag doe. Maar dat doe ik dan toch uit liefde en respect. De manier waarop ze dan reageert en doet is vaak zo onnodig kwetsend.

Het lijkt er haast op alsof ze geen inlevingsvermogen heeft. Zo was ik net na een hele nare periode uit het ziekenhuis (met moederdag notabene) met mijn pasgeboren baby'tje thuisgekomen. Ik was op dat moment even alleen thuis. Ze belde en toen ze merkte dat mijn man even met mijn andere kindje weg was, reageerde ze zeer verontwaardigd waarom mijn man en mijn andere kind niet bij haar langs zijn gekomen, want het was immers moederdag??? Dat ik net thuis was met baby na een vervelende periode die zij heel goed wist, leek haar op dat moment weinig te deren.

Zo zijn er nog meer voorbeelden.

Vergeef me dat ik dan boos word, maar het heeft meerdere redenen.

alleen

Ik vind haar namelijk wel een beetje alleen staan. Iedereen negeert haar. Dus die koker wordt steeds smaller.
Op een gegeven moment zijn de rollen ouder/kind omgedraaid en moet je als kind zelf de wijste zijn.

reactie

Bedankt voor jullie inbreng. Ik geloof ook niet dat ze het opzettelijk doet, maar dat ze niet anders kan. Het erge vind ik wel dat haar man en dochter er totaal niet op reageren en gewoon doorgaan met waar ze mee bezig zijn. Dan belt ze ons op (mijn man). Dat is wel naar. Ik begrijp ook wel dat het voor hen ook moeilijk is om hiermee om te gaan. Mijn man hoort het allemaal aan, maar meer niet. Wellicht kan hij er ook niets aan doen want ze wil bevestiging. Dat is ook de reden waarom wij ver uit hun buurt wonen.

Ze staat ook alleen ja want mensen weten er ook niet mee om te gaan. Ga je er wel op in dan slaat ze helemaal door en dat schrikt behoorlijk af. Ik heb het eerder meegemaakt (toen ik mijn man net kende) en dat is niet fijn. Alles draait om haar en haar zielerust. Thuis is het constant op eieren lopen om maar niets verkeerds te zeggen of te doen….dat heeft mijn man sinds zij jeugd al mee te maken gehad. Zus ook. Ik denk ook dat het een vorm van zelfbescherming is geworden.

Maar ik ga er zeker over nadenken. Bedankt in ieder geval. Niemand verdient het om in angst te leven.

Maar toch

Als ik het voorval lees van dat ze jullie belde met de mededeling dat ze dacht dat ze blind was en schoonvader en schoonzus zaten in de woonkamer tv te kijken, dan had ik denk ik toch wel een van hun aan de telefoon gevraagd en aan hen gevraagd wat er aan de hand was. Het is toch vreemd dat ze jullie gaat bellen als er gewoon mensen thuis zijn?
Bij het voorval bij de begrafenis van je oma had schoonmoeder ook met je schoonzus of schoonvader naar de bushalte kunnen lopen, man had zich niet perse hoeven laten claimen en kunnen zeggen dat hij op dit moment bij zijn vrouw blijft.
Het lijkt er soms ook een beetje op alsof ze jaloers is of zie ik dat verkeerd?

Jasmijn

Om antwoord te heven op je eerste stukje. Dat doet ze vaker. Er is op dat moment ook feitelijk niets aan de hand want je mag toch verwachten dat in zo'n acute situatie een van de andere familieleden actie onderneemt. Ze weten dat het weer de zoveelste uiting is van iets dat reuze meevalt en daarom niet (meer) reageren. Vaak wil ze ook niet dat een van de anderen aan de lijn komt....maar je hebt gelijk hoor, het is opmerkelijk.

Dat met de begrafenis.vond ik eerlijk gezegd echte aandachttrekkerij. Inderdaad alsof ze jaloers is, maar wie zal het zeggen....Het draaide inderdaad niet om haar. Misschien kon ze dat niet hebben ( dat de aandacht niet naar haar uitging) en daarom op nogal onhandige wijze de aandacht wilde.

Natuurlijk liepen schoonvader- en zus mee naar de halte. Dit konden ze makkelijk met z'n drietjes. Ik vond haar claim niet netjes , maar van manlief ook niet dat die meeging. Hij had op dat moment inderdaad bij mij moeten blijven, maar wie ben ik?

Esmee

Er zijn in het verleden heel veel schoonmoederdraadjes geweest (o.a. van Ilse). Misschien zijn die nog te vinden in het archief. Daar staan ook goede tips in.

negeren

Je schrijft dat oa je man haar negeert. Oor in, oor uit.
Ik denk dat je schoonmoeder aandacht zoekt. En die aandacht krijgt ze niet. Het ene familielid wordt boos of geïrriteerd, het andere negeert haar. Jullie weten allemaal dat ze geen werkelijke medische problemen heeft, vandaar jullie irritatie of negeer-modus. Jullie reageren op haar gedrag. Maar hebben jullie wel oog voor haar werkelijke behoefte, namelijk aandacht?

aandacht

Dat is wel een pietsje makkelijk gedacht, dochter. Want sommige mensen vragen wel onredelijk veel aandacht. En dan vooral op momenten dat eigenlijk andere mensen aandacht nodig hebben, zoals Esmee ook beschrijft. Het is dan wel erg veel gevraagd van de naasten om die aandacht op dat moment te geven aan zo iemand, terwijl iemand anders die veel harder nodig heeft. En bij dit soort mensen is het nooit genoeg, hoeveel aandacht je ook wel geeft.
Mijn vader was zo iemand. Altijd als iemand anders iets ernstigs had, kreeg hij ook van alles en eiste alle aandacht op. Het ging zo ver dat hij urenlang alle bezoekers van mijn moeder, die stervende was, bezig hield met zijn buikklachtjes (mijn moeder had darmkanker) en niemand de kans kreeg met haar te praten. Ook liet hij later de maatschappelijk werker eens naar mij bellen om te praten dat ik zo weinig aandacht besteedde aan zijn klachtjes en pijntjes, terwijl wij op dat moment al weken aan het sterfbed van mijn schoonvader zaten en om de haverklap 's nachts naar het ziekenhuis moesten (dat wist hij maar had hij de maatschappelijk werker natuurlijk niet verteld). Uiteindelijk, toen het wat rustiger was bij ons, heb ik er een keer extreem veel aandacht aan gegeven. Hij belde midden in de nacht / heel vroeg in de ochtend, zoals hij wel vaker deed, met een of ander paniek ziekte verhaal. Andere keren was dat altijd binnen een half uur weer over als ik er heen gespurt was, maar nu heb ik doorgepakt en hem gedwongen mee te gaan naar de eerste hulp. Veel tegengespartel, want dat was duidelijk niet de bedoeling. De eerste hulp pakte het uitgebreid aan, met serieuze scans en al, vanwege mijn verhaal (wat een precieze weergave was van zijn telefoonverhaal en dus vrij ernstig klonk). Er werd natuurlijk niks gevonden en inmiddels was hij ook weer geheel hersteld. Het 's nacht bellen was daarna over. Het in extreme aandacht vragen niet. Hij had er ook een handje van ons tijdens onze vakantie terug te laten roepen met uitgelokte valpartijtjes en vage ziektes of aanvallen.

Katniss

!

schoonmoeder draadje

Het verschijnsel an sich heeft dus eigenlijk niks met schoonmoeder zijn te maken.

"dit soort mensen"

Ik denk dat het beter is de nare ervaringen met je vader op zichzelf te zien en "dit soort mensen" er buiten te houden. Hypochonders zijn er in alle soorten en maten en vormen heus geen homogene groep. Aandacht vragen is bovendien niet hetzelfde als geruststelling zoeken (en nooit krijgen), hoe irritant dat ook kan zijn.

Reëel probleem

Waar het eerst een irritante gewoonte leek, krijg ik steeds meer de indruk dat het een reëel probleem is. Ik denk ook dat de irritatie van de TS deels gevoed wordt door het feit dat anderen niet meer reageren en schoonmoeder negeren. De TS is daar minder goed in en daardoor krijgt zij min of meer de volle laag. Toch krijg ik steeds meer de indruk dat je schoonmoeder echt bang is en op zo'n moment niet meer kan relativeren en daarom echt rare sprongen maakt. Met die angst wordt zij alleen gelaten, waardoor ze de steun steeds verder van huis gaat zoeken en de zaken steeds verder uit verhouding komen en zij niet bij machte is om de grenzen van anderen te respecteren. Ik begrijp de irritatie van de TS, maar het lijkt te gaan het om een angstige vrouw die met haar angst alleen wordt gelaten.
Dit lijkt een psychische stoornis en er is behandeling mogelijk, waardoor haar kwaliteit van leven enorm kan toenemen en daarmee die van de TS ook Wat is er mis met een goed gesprek met de huisarts, waarin zij haar verhaal kan doen, maar jij (of je man) ook en vragen om een verwijzing naar de GGZ? Wellicht is er wat overredingskracht nodig om haar zo ver te krijgen, maar dit is ook voor haar geen leven.

Esmee = Ilse ?

Ik kan het mis hebben, maar in de openingspost kwam de "nog thuiswonenende schoonzus" al in beeld en die combinatie komt hier al jaren regelmatig langs. Ook veel van de voorbeelden die Esmee geeft heb ik al eerder gelezen. Heb ik gelijk Esmee ?

ik bedoel

met "dit soort mensen" mensen die heel veel aandacht opeisen, niet hypochonders in het algemeen. Ik denk ook dat het bij deze schoonmoeder en bij mijn vader allebei helemaal niet om hypochondrie gaat. Ze denken niet werkelijk dat ze een ziekte hebben, het is ook meteen over zodra je komt of het aandacht geeft, en ze zijn er niet happig op om naar een arts of hulpdienst te gaan, of 112 te bellen. Als ze echt overtuigd zijn dat ze iets ernstigs hebben zouden ze dat juist wel doen, denk ik? Dus in deze gevallen lijkt het me iets heel anders dan wat Nils heeft of had, en dan een wel "echte" hypochonder die ik ook ken. Dat is echt anders, voor mijn gevoel, dat is echt angst in plaats van jaloersigheid en manipulatie.

en jij?

In je posts heb je het de hele tijd over het irritante gedrag van je schoonmoeder en dat ze eigenlijk jou dwarszit op momenten dat jij iets hebt: alleen staan bij begrafenis oma of net thuis zijn na bevalling om maar wat te noemen. Waarom heeft het gedrag van schoonma zo'n groot effect op jou?
Mijn indruk is dan dat je je opzij gezet voelt, dat er over je gevoelens heen wordt gewalst.
In hoeverre geef je aan je schoonmoeder mee dat je hoofd er niet naar staat of geef je aan waar jij mee zit en waar jouw grenzen zijn?
Kan het zijn dat jij je grenzen niet aangeeft? Kortom, dat je zelf te weinig assertief bent?