vreselijk uitgescholden. Door schoonzoon.

Ik heb geen ervaringen voor je, maar leef wel mee...Ooit zal je dochter wel weer tot zichzelf komen. Hopelijk zijn er dan nog geen kinderen. Ik zou dat excuus maar vergeten en je dochter ook duideijk maken dat er nergens over gepraat hoeft te worden, als jullie maar contact houden. Dan hou je toch dat deurtje open. Wat zit die arme meid ertussen, ze werkt zich steeds verder in de nesten.

Welkom

Ik kom terug op een eerder advies: blijf regelmatig herhalen dat je dochter altijd welkom is bij jullie thuis en dat jullie van haar houden. Dat zal ze hard nodig hebben als haar relatie ooit echt uit de hand loopt.

Kaaskopje

Ja dat is zo, en dat is ook aan bod gekomen.
Het komt toch steeds terug bij dat telefoon gesprek.. op het waarom Vraag van de mediator) hij dan niet veel eerder ons heeft gebeld of iets dergelijks geeft of heeft hij geen antwoord..
Hij zegt wel eerlijk dat ik rustig bleef aan de telefoon..

Het was ook wel even gezellig maar voelde heel ongemakkelijk toen ze beide hier in huis stonden..
Maar waarom ze dan die maandag erna zo te keer ging en er niets aan mij deugde snappen we dan weer niet..

Het zal er mee te maken hebben (denken we) Dat zij weet wat er hier thuis verwacht wordt, geen grote monden en een beetje excuus) en zij weet van sjonnie dat hij dat niet kan.... Want ook met b.v. de ziggo of het oudere busje voor zijn oma bellen wordt hij al heel erg bot en zet een grote mond op...

Man en ik zeggen nog steeds dat we veel van haar houden.. en dat ze altijd welkom is. Maar na de laatste uitbarsting laten we haar maar even , met als gevolg complete stilte van haar kant..

Wij hebben toch een grote stap hun kant opgedaan maar kennelijk niet groot genoeg??

Maar ja hoe objectief zijn we daarin?? ik weet het niet.. zie bij die gesprekken wel steeds een erg zenuwachtige dochter, en dat doet verdriet..

Duidelijk zijn

Misschien kun je overwegen om toch wat duidelijker te zijn: je hebt een moeilijke man aan de haak geslagen. Ik had het je graag wat makkelijker gegund. Denk goed na of je met deze man wel kinderen wil krijgen want dan heb jij het niet alleen lastig maar zitten de kinderen er ook mee. Ook al gun je het je man en ben je verliefd, vraag je af of je dit wel gaat volhouden.
Jij kiest hiervoor en wat je ook doet, wat je ook beslist, wij zullen je altijd steunen.

Slkken

En inderdaad oefenen voor de spiegel op de tekst van AnneJ. Misschien ook even zonder je echtgenoot dit goed op papier zetten, van moeder tot dochter, misschien met wat fijne herinneringen erbij zonder verwijten of andere zaken erbij te halen. Schrijf op wat je haar zou wensen, zoek een paar leuke foto's van haar/jullie en schrijf je oprechte wensen op. Ze gaat tenslotte trouwen.
En dan haar dit zeggen als het lukt voor de bruiloft.
Gr Angela

mooi gezegde.

quote;
Denk goed na of je met deze man wel kinderen wil krijgen want dan heb jij het niet alleen lastig maar zitten de kinderen er ook mee. Ook al gun je het je man en ben je verliefd, vraag je af of je dit wel gaat volhouden.
Jij kiest hiervoor en wat je ook doet, wat je ook beslist, wij zullen je altijd steunen.

zij zal er niets opzeggen, maar erover denken hoop ik dan maar!!

Ik heb een man, die ook érg veel moeite heeft om rustig te blijven als hij met klantenservices belt. Ik ben er ook liever niet bij. Een woordenwisseling met een conducteur? Ik loop door, ik hoor daar even niet bij. Ik zeg er altijd wat van, maar het is vergeefse moeite. Man zal geen vlieg kwaad doen, maar dat is wel een dingetje. Dit wil niet zeggen dat ik de hele dag met een exploderende bom in huis zit. Als ik dit naar de vriend van je dochter 'vertaal', dan wil die karaktereigenschap ook niet zeggen, dat hij niet goed voor je dochter is, tenzij je echt aanwijzingen hebt, dat dit wel het geval is. Wat de kinderen betreft ben ik hier in huis de boeman. Mijn man vindt het erg moeilijk om boos te zijn tegen de kinderen, uit angst dat hij ze daardoor wegjaagt.

Je dochter zit tussen twee vuren, dat is een hele nare positie. En door de 'opgefokte' sfeer, komt het er niet van om de goede draai te vinden met de vriend van je dochter.

Als ik hoor dat jullie nogal hangen aan geen grote monden en een excuus, vraag ik me af wat je in het algemeen onder een grote mond verstaat. Schelden en grove woorden gebruiken tegen jullie zou ik ook niet accepteren, maar mag er wel pittig gediscussieerd worden, waarbij wel eens wat heftiger wordt gereageerd dan 'gezellig' is? En dat excuus, hoe belangrijk is dat? Wat is meer waard: een betere verstandhouding in de toekomst of excuses over het verleden? Je zou dus een afweging moeten maken over wat het zwaarst weegt.

eis laten varen

Was je dochter het eens met mediation? Als jij het alleen wilde kan ik me voorstellen dat ze dat niet prettig vindt.
Ik zou die eis dat hij letterlijk excuus maakt laten varen. Je moet geen dingen eisen die hij niet gaat doen en die de boel nog lastiger maakt. Dat hij komt moet je dan maar zien als kleine poging tot toenadering.
Ik hoop dat je je dochter kan duidelijk maken dat je haar het beste wenst en als er iets is, dat ze altijd bij je terecht kan. Kan je niet nog een briefje sturen dat je het jammer vindt dat je er niet bij kan zijn?
Oja en als hij nog een keer door de telefoon scheldt, blijf dan rustig (niet terug schelden, nergens op ingaan) en zeg dat je hem liever op een ander moment weer spreekt maar dat je nu ophangt. En dat vervolgens doen.
Erg moeilijk dit. Zorg goed voor jezelf.

Trapleuning

"Ik ben gewoon bang voor die gozer, zij is ook al geslagen.
zij zei tegen de trapleuning gelopen en hij verkletste zich bij de mediator, hij zei van het bed.. je zag mijn dochter schrikken en ik heb toen wijselijk mijn mond gehouden.. Heb toen alleen gedacht meissie meissie toch belazer je moeder niet zo"

Ik had daar dus wel een opmerking over gemaakt, eventueel later. Iets in de trant van: zeg, wat was het nou, trapleuning of bed? Denk je nu echt dat ik achterlijk ben en niet zie wat er werkelijk gebeurt?

Daarbij zou ik je dochter er op een rustig moment toch op aanspreken dat 1 zo'n fout (slaan) vergeeflijk kan zijn, maar dat het bij een tweede fout einde oefening zou moeten zijn. Want dat zal het vaker gaan gebeuren. Peper haar ook in dat niets wat zij doet het slaan vergoeilijkt. Niets.

het slaan.

Toen ze ging samenwonen heb ik al eens iets gezegd van het slaan…
Ze heeft toen wel gezegd bij de eerst volgende klap ga ik weg..
maar daar moet ik dan maar op vertrouwen.

Ik wil daar nog wel een keer op terug komen tegenover haar, als de gelegenheid zich voordoet!

Zo hebben we haar ook duidelijk gemaakt dat het echt “not done” is om met kanker te schelden..

Maar op het moment kan ik echt niets tegen haar zeggen, zonder dat het verkeerd is..
Ze lijkt op het moment alleen maar te zoeken om te kunnen mopperen en flink commentaar te kunnen geven op wat ik wel en niet doe/of laat.

Ze lijkt op dit moment alleen maar depressief/overspannen
In ieder geval zich zelf niet…

Beslissing

Iemand die in een slechte relatie zit zal zelf daarover een beslissing moeten nemen. Druk van anderen, zeker van ouders, werkt averechts: mensen gaan de partner (en hun eigen keuze daarin) dan juist verdedigen, zelfs tegen beter weten in. Hoe meer je benadrukt dat hij slecht voor haar is, hoe sterker zij zich zal ingraven. De kans dat ze dan bij hem weg gaat wordt kleiner, ze zal zeker niet naar haar ouders gaan, die dan zullen zeggen: zie je wel, dat hebben we toch altijd al gezegd.
Even terug naar het stukje wat AnneJ schreef: 'je hebt een moeilijke man aan de haak geslagen. Ik had het je graag wat makkelijker gegund. Denk goed na of je met deze man wel kinderen wil krijgen want dan heb jij het niet alleen lastig maar zitten de kinderen er ook mee. Ook al gun je het je man en ben je verliefd, vraag je af of je dit wel gaat volhouden.
Jij kiest hiervoor en wat je ook doet, wat je ook beslist, wij zullen je altijd steunen.'
Jij pikt daaruit alleen het stukje dat gaat over kinderen. De kans is groot dat de reactie zal zijn: kinderen? Waar bemoeit ze zich mee!. En dan eerder het tegenovergestelde effect: toch kinderen krijgen om te laten zien dat jij ongelijk hebt.
Ik zou die weg niet ingaan.

Je kunt wel een brief schrijven. Een brief waarin je nagedacht hebt over wat ze verteld hebben, dat ze gaan trouwen, en jouw reactie daarop. In die brief kun je aangeven, dat je niet gewend bent om uitgescholden te worden en dat je daar ook nooit aan zult en wilt wennen. dat je aanneemt dat het ook niet de bedoeling is dat zoiets herhaald wordt. (mediation willen om op die manier excuses te krijgen is ook niet zo verstandig geweest). Maar dat je hen wel alle geluk van de wereld gunt. Dat je ziet dat het geen gemakkelijke weg is die ze gekozen hebben, maar dat je er respect voor hebt dat ze die weg willen gaan. De brief moet eerlijk en oprecht zijn, anders geloven ze je echt niet, gezien jullie verleden. Je moet er geen punt van maken dat je niet bent uitgenodigd op de bruiloft, dat is de prijs van jullie verleden. Je moet kijken wat je nu nog kunt doen. Want dat huwelijksbootje gaat varen, met je dochter erin, daar kun je niets aan doen.
Vervolgens zou je hen als huwelijkscadeau een stedentrip kunnen aanbieden. Het zou goed zijn als beiden elkaar in een andere omgeving beter leren kennen, als je dochter zou merken dat zijn gedrag niet afhankelijk is van de situatie, maar echt bij hem hoort etc. Je dochter zal zelf haar bevindingen moeten opdoen en haar conclusies moeten trekken, niet jouw bevindingen en jouw conclusies!
Ondertussen zou je kunnen nadenken over de toekomst van je dochter: wat als ze echt bij hem weg wil (met kinderen?). Wat heeft ze dan nodig? Haar baan is erg belangrijk voor haar economische zelfstandigheid. Stel dat er kinderen komen, zou je dan iets kunnen doen om ervoor te zorgen dat ze haar baan kan behouden, terwijl er kinderen zijn, vooropgesteld dat hij daar niets voor zal willen doen? Ze heeft dan huisvesting nodig, staat ze nog ingeschreven als woningzoekende? Ze heeft dan een eigen bankrekening nodig, met een pasje waar hij niet aan kan komen. En ze heeft mogelijk direkt onderdak nodig. Heeft ze een sleutel van jouw huis, of ergens anders, zus, broer, tante etc. waar ze dan naartoe zou kunnen gaan? Laat het schip varen, maar zorg dat er reddingsboten klaar liggen.
Ondertussen blokkeert jouw angst voor de man heel veel. Die angst zul je zelf moeten overwinnen. Je bent geshockeerd door de scheldpartij, maar je bent daar ook in blijven hangen. Dat moment zul je zelf moeten overwinnen. Hoe groot hij ook is, hoezeer hij ook scheldt: niet bang zijn. En dat ook uitstralen. Wellicht moet je daar zelf even op oefenen, misschien onder begeleiding van een goede psycholoog. Denk zelf na wat je daarvoor nodig hebt. Over je eigen leven kun je beslissingen nemen, over het leven van je dochter niet.

Tsjor

Ik hoop het voor je

Wat ik bedoelde is dat via mediation denken dat je excuses kunt afdwingen geen goed plan is, dan zit er namelijk een andere agenda onder.
De scheldpartij is niet normaal, maar een moeder die snel wegrijdt als het vriendje van haar dochter eraan komt is ook niet normaal. Of die niet naar de woning van haar dochter en vriend durft te gaan en altijd beneden blijft wachten is ook niet normaal.
Uit de verhalen van je dochter en je eigen ervaringen heb je een bepaald beeld opgebouwd. Dat beeld kan kloppen. Maar angst is dan een slechte raadgever. Je kunt ook kijken of je er op een andere manier mee om kunt gaan.
Een ander huwelijkscadeau kan ook hoor, het hoeft geen vakantie te zijn.

Tsjor

Pfoe

Jeetje wat een heftig verhaal, ik schrik hier wel een beetje van. Hij lijkt mij een heel controlerend persoon en hij wilt zijn 'liefje' blijkbaar niet echt delen.

Ik kan niet helemaal goed inschatten wat er precies speelt, maar ik vind dit in ieder geval niet normaal. Daarnaast vind ik het ook erg pijnlijk dat je dochter voor hem 'kiest' omdat zij bang is.

Fijn om te horen dat het wel al iets beter gaat, maar dit hoort niet zo te gaan en ik zou er over blijven praten ookal vind jouw dochter het niet fijn. Zij moet zich ook realiseren dat het niet normaal is.

Niet bang

'Daarnaast vind ik het ook erg pijnlijk dat je dochter voor hem 'kiest' omdat zij bang is.' Hoe weet je dat? Meestal is dat niet de reden waarom mensen kiezen voor een relatie met een partner die niet goed voor hen is.
De belangrijkste redenen zijn meestal:
1. liefde: van iemand houden en blij zijn dat iemand van jou houdt;
2. geloof dat iemand kan, wil en zal veranderen, als..... (je maar eenmaal getrouwd bent....etc....)
3. de hoop dat het allemaal goed komt op een dag en dat ander wordt wie degene ooit in hem/haar dacht te zien.
Daarom gaan mensen vechten voor een relatie, ook al denken anderen dat het een slechte relatie is. Sterker nog: opmerkingen van anderen over die slechte relatie maken de inzet alleen maar verbetener: ik zal wel eens laten zien, dat waar ik van hou, waar ik in geloof, waar ik op hoop, dat dat wel waar is en wel zal uitkomen.
Er zullen zeker ook momenten zijn die die liefde, dat geloof en die hoop aanwakkeren. Maar er zullen ook veel momenten zijn die tot teleurstelling en verdriet leiden. Tot het moment komt dat iemand zelf dingen anders gaat zien: liever geen liefde dan deze; waar ik in geloofde bestaat niet en waar ik op hoopte zal nooit komen.
Dat moment kun je niet afdwingen, net zo min als je tegen iemand kunt zeggen: hé, dat is een goede man/vrouw, daar moet je verliefd op worden. Helpt ook niet.
Mijn advies blijft toch: benader je dochter niet als iemand die lijdt onder een heel fout persoon, maar als iemand die haar liefde, haar geloof en haar hoop waar wil maken en daarvoor een heel moeilijke weg heeft gekozen. Ga een heel eind meet haar mee op die weg. Ga dus wel haar huis in, maar laat ook merken dat je bepaalde dingen niet accepteert (voor jezelf), zonder dat je wegloopt of de deur dichtgooit. Je kunt dingen negeren, of iemand kordaat van repliek dienen (zonder boos te worden). Blijf bij haar, want hoe meer je duidelijk maakt dat je haar keuzes niet respecteert, des te groter zal de afstand worden en zul je steeds minder voor haar kunnen doen.

Tsjor

Tsjor

Zoals ik je begrijp mag ik dus niet bang zijn?

Zelf vind ik dat ik daar alle reden tot hebt, hij was echt heel agressief aan de telefoon, en uit de verhalen van mijn dochter blijkt ook steeds weer dat hij een heel erg kort lontje heeft. Die blauwe plekken die had zijn niet verzonnen die heb ik zelf gezien. En ook weer door de telefoon (toen ze vertelde dat ze gaat trouwen) hoorde we hem weer zo agressief roepen dat we normaal moesten doen..

Zij zelf is ook bang geweest voor hem hoor!

Onze dochter weet heel erg goed dat ze altijd bij ons terecht kan..
We hebben met haar over het algemeen een hele goede band..

De mediation hebben we gedaan om toch met elkaar door 1 deur te kunnen gaan...
Hij vind nog steeds dat hij niets fout gedaan heeft. maar wij ouders doen wel stappen in hun richting maar andersom gebeurt er niets, en dan blijft die wip niet in evenwicht..

Oja en we praten ook niet over hem hier in huis, ik luister alleen als zij iets vertelt.. en ga daar dan ook wel op in , zoals met de psychische klachten van hem, zij vertelde dat die bij hem in de familie zitten, zij was dat zat (op dat moment, hij laat zich naar haar idee hier niet goed genoeg voor behandelen) ik heb toen gezegd "nou dan weet je wat je te wachten staat, kijk naar zijn opa en vraag je jezelf af of je dat 50 jaar wilt hebben?" en daar laat ik het dan bij...

Maar goed de hond gaat weer bij haar logeren en het is de bedoeling dat we die dan op gaan halen bij haar thuis..half juni.

Lastig hoor

Ik weet uit eigen ervaring dat ieder zo zijn opvattingen kan hebben over wat normaal en niet normaal is. Mijn vader vindt zichzelf heel normaal, mijn moeder ziet niet dat hij niet normaal is, dus vindt dat ook normaal, daardoor zijn meningsverschillen tussen mijn ouders en ons, de kinderen, praktisch altijd onoplosbaar. Blijkbaar is mijn moeder wel gelukkig met mijn vader, ondanks dat bijna iedereen het opgegeven heeft om hen heen. In het geval van mijn ouders hebben zij in het verleden duidelijk aangegeven liever geen contact meer te hebben. In jouw geval is dat (nog) niet zo. Probeer dat zo te houden. Liever een wat oppervlakkiger contact, waarbij je bepaalde onderwerpen uit de weg gaat, dan helemaal geen contact.

Misschien is het voor jou ook beter als je berust in het gegeven dat je dochter wél kiest voor een leven met haar vriend, straks man. Maak daar het beste van. Wees alert, maar probeer dat op 'stand-by' te zetten. Probeer het positieve eruit te filteren.

Tsjor

Ik heb een relatie gehad die eigenlijk niet goed was. Mensen om mij heen vonden dat ik het uit moest maken, maar in opdracht uitmaken werkt niet, je moet er zelf achterstaan. Maar pas bij de vierde uitmaaksessie was het definitief. Op de een of andere manier was er wel aantrekkingskracht tussen ons, waardoor we toch weer naar elkaar toegetrokken werden, ondanks dat de relatie niet positief was. Dit alles speelde zich in een half jaar af, maar het was wel heftig. Voor iemand kiezen kan dus ook voortkomen uit 'niet zonder kunnen', maar of dat altijd maar liefde is, of hoop op verbetering kun je je afvragen.

Vaak

'Voor iemand kiezen kan dus ook voortkomen uit 'niet zonder kunnen', maar of dat altijd maar liefde is, of hoop op verbetering kun je je afvragen.' Dat kun je bij veel relaties afvragen, het helpt alleen niet als anderen die vraag over jou gaan stellen en ook nog beantwoorden, met conclusies erbij over wat te doen. Niemand laat zich zo de liefde in sturen en ook niet eruit.

Tsjor

'De mediation hebben we gedaan om toch met elkaar door 1 deur te kunnen gaan... Hij vind nog steeds dat hij niets fout gedaan heeft.' Dat bedoelde ik, waarom ik mediation geen goed idee vond: er zit een agenda onder, jij wil via mediation bereiken dat hij iets doet wat jij wil dat hij doet. en hij doet dat niet.
Je klopt jezelf op de borst dat jullie al veel stappen hebben gedaan, maar ik die die nog niet zo. je dochter wel, dus het zal wel. Maar heb je bijvoorbeeld excuses gemaakt voor het feit dat je snel bent weggereden toen hij naar beneden kwam; of dat je niet naar de woning van je dochter gaat als hij er is? Moet hij ervoor zorgen dat jij niet meer bang bent of kun je daar zelf ook iets aan doen?
Ik doe nog een poging. je schrijft: ' hij laat zich naar haar idee hier niet goed genoeg voor behandelen) ik heb toen gezegd "nou dan weet je wat je te wachten staat, kijk naar zijn opa en vraag je jezelf af of je dat 50 jaar wilt hebben?" en daar laat ik het dan bij...' Dat was geen fijnzinnige reactie van jou en absoluut ook niet ondersteunend voor je dochter. Het gaat niet over 'over 50 jaar'. Het gaat om nu, vandaag en morgen.
Wat had je ook kunnen doen? Vragen aan je dochter: vind jij dat hij hulp nodig heeft; waarom; welke hulp dan; heb je er met de huisarts over gesproken (het is heel belangrijk dat mensen met anderen erover praten); en dan de moeilijkste vraag misschien: wat ga je doen als hij geen hulp wil; (antwoord zal zijn dat ze dat niet weet, dat moet je accepteren op dat moment, niet gaan invulllen wat zij dan moet doen); hou jij het nog vol; kan ik iets voor je doen etc. etc.
Het is best mogelijk dat zo'n open gesprek, zonder oordelen, er niet meer in zit tussen jou en je dochter, omdat je dochter al weet hoe je erover denkt en al weet wat voor beslissingen zij moet nemen. Als jouw mening toch tussendoor blijft klinken is het wellicht beter om te zwijgen en nog een kopje koffie in te schenken.

Tsjor

Kamillethee

Ik vind kamillethee een beter idee. Van koffie kun je toch zó opgefokt raken? Ik althans.

Zwart maken

Ik heb het hele draadje nog eens terug gelezen en zo tot de conclusie gekomen dat TS heel hard bezig bent met het zwart maken van haar schoonzoon. Dat haar schoonzoon nog de moeite neemt om naar de mediator te gaan, heeft mij wel verbaasd, gezien het beeld dat TS over hem schetste. Het heeft mij ook aan het denken gezet.

Mede omdat ik zelf heb mogen ervaren hoe een schoonmoeder mij volledig zwart probeerde te maken, heel desastreus zodat haar bijdrage buiten zicht bleef. Nu wens ik haar alleen in groot gezelsschap tegen te komen want in 1:1 situatie komt haar ware ik naar voren. Maar het gaat niet over mjn probleem.
Het gaat over de verstandhouding tussen to en haar aanstaande schoonzoon.

Zelf ga ik niet mensen slaan of uitschelden. Maar ik snap de aversie van haar schoonzoon nu wel wat beter. Als iemand je zo zwart maakt, ook naar vrienden en bekenden, dan zou ik niet eens de moeite nemen om naar die mediator te gaan. Hij doet dat nog wel, dat pleit voor hem.

Ik snap de boze reactie van haar dochter ook. Alleen naar de mediator gaan om zo ook op de bruiloft te mogen komen is toch geen basis voor herstel. Je gaat naar een mediator om te werken aan herstel op lange baan, niet alleen voor de trouwdag. Alleen hammert To maar op die excuses en wat ze allemaal voor haar dochter doet. Gunst, het lijkt wel of ik hier mijn schoonmoeder tegen kom. Die haalt ook elementen van vroeger erbij om mij maar naar te zetten als een ondankbaar mens. Ook zij verwacht een excuus. Mijn eerlijke antwoord was tegen het zere been.

Zo lang To door blijft gaan met negatief over hem uitlaten, heeft die mediator geen zin. Ik zeg niet dat TO onwaarheden opschrijft, maar ik krijg steeds meer het gevoel dat ze haar eigen bijdrage niet wilt zien.

Ik vind dit jammer

Meedenken en eventueel advies geven is ontzettend moeilijk als je alleen maar een kant van het verhaal kent. Nu is blijkbaar het beeld ontstaan dat To een zeurkous is en mogelijk is dat ook zo, maar ik vind niet dat 'we' daarom opeens totaal door moeten slaan naar dat het wel aan haar zal liggen. Het is altijd jammer als het zo zwart/wit komt te liggen en dat gaat heel snel zo op OO, maar ook op Facebook.

To, wat zeggen mensen die jouw schoonzoon en jouw beiden kennen? Kun je dat zeggen zonder je eigen oordeel erbij te betrekken?

Zou je zo grootmoedig kunnen zijn om een streep onder het verleden te zetten en de blik op de toekomst te richten? Uit ervaring weet ik dat blijven hangen in 'ik wil eerst excuses' en 'ik wil eerst schoon schip maken met het verleden', kunnen uitmonden in nog minder goed contact, of zelfs geen contact.

Weet schoonzoon dat je bang voor hem bent? Zo nee, durf je dat naar hem uit te spreken, met als doel die angst achter je te kunnen laten en hem de kans te geven je vertrouwen te winnen?

Mee naar mediation

Dat schoonzoon meegaat naar mediation, is naar mijn idee ook een teken van hoe graag dochter wil dat het goedkomt. Er zal daar in huis de nodige discussie zijn over het al dan niet naar zo'n afspraak gaan. Ik vind het van álle partijen getuigen van goede wil, maar dat moet iedereen ook willen zien.

Oh ja, To, wat die opa betreft... vroeger wisten ze minder dan nu. Stel dat schoonzoon net zo is, dan kun je met de kennis die je erover kunt vinden daar wel beter rekening mee houden dan men dat kon doen bij opa. Dus als schoonzoon een gebruiksaanwijzing heeft, die met een beetje begrip gelezen kan worden, scheelt dat misschien al een hoop.

Kaaskopje,

Het veranderen van beeld komt m.i. door de toon die To zelf zet. Hij doet niets goed terwijl hij wel aangeeft dat To door de telefoon beleefd bleef en schoonzoon de deur wat mediatie betreft open houdt.
Zie het veranderen van beeld niet als zwart/wit maar meer als het naar het midden trekken, een verschuiving van het beeld .

Zo heeft To door hard weg te rijden een signaal af gegeven dat ze hem niet wenst te spreken. Misschien had de schoonzoon haar wel willen bedanken voor het feit dat hij geen vrij hoefde te nemen. Er zijn meer dingen die ze kan doen die positief bijdragen aan herstel.

Ps Als dochter met hem wilt trouwen, heeft dochter zelf mogelijk ook wel bijgedragen aan een vertrokken beeld van hun relatie. Maar dat mag de mediator uitzoeken.

Flanagan

Ik denk dat aan beide kanten dingen voorgevallen zijn die de sfeer er niet beter op gemaakt hebben. En je hebt gelijk, To moet haar aandeel ook kunnen zien. Ik vind zelfs dat To de wijste moet zijn. Het kan zomaar zijn dat To niet mijn vader en niet jouw schoonmoeder is en dat haar klachten terecht zijn. Die ruimte moet To (nog) wel krijgen, vind ik.