Weet het niet meer Relatie loopt niet lekker
Ik schrijf dit om even van me af te schrijven en mijn gedachtes een beetje te kunnen ordenen. Ik heb op dit moment ook niemand waarmee ik een en ander kan bespreken helaas.
Ik ben nu 8 jaar samen met mijn man en we hebben twee kinderen. De relatie loopt al een tijdje niet lekker en de hele coronasituatie heeft het er niet beter opgemaakt. Ik ben de laatste tijd ook niet meer de vrolijkste en twijfel heel erg aan wat de doen. Proberen er samen nog ervoor te gaan of maar uit elkaar te gaan. Ik neig steeds meer naar het laatste, hoewel het mijn hart breekt. Dit had ik niet voor mijn kinderen in gedachten. Ik had graag gehad dat zij in een gezin opgroeien.
Mijn man en ik hebben de laatste tijd steeds meer woorden. Ik voel me ook erg eenzaam in de relatie. Ik heb dit ook aangegeven en mijn man voelt zich ook eenzaam. Nu is hij een gamer en gamed hij veel en zit 's avond ook achter de computer. De laatste tijd ook steeds langer waardoor ik ook maar ga slapen en niet meer wacht op hem. Dit is natuurlijk ook niet goed voor de intimiteit maar die was al redelijk gedaald richting vriespunt. We knuffelen niet veel meer en seks is ook minder geworden. Als ik geen initiatief toon met knuffelen etc. dan zou hij ook niks doen. Ik krijg dan verwijt dat ik geen affectie meer toon, maar als ik aangeef dat hij dat ook niet doet dan wordt het balletje naar mij teruggespeeld. Ik ben degene die gehele relatie altijd hand vastpakte, kusjes gaf, knuffels en ik houd van jou zei. Als ik dit niet doe, hoef ik het ook niet (vaak) van hem te verwachten.
qua seks lagen we nooit op 1 lijn. Hij heeft een hoog libido en ik niet. We deden het wel vaak, maar deed dat ook vaak om hem te pleasen en een ruzie te voorkomen. Nu is dat een stuk minder. Ik ben ook gewoon moe en heb er gewoon niet meer zoveel behoefte aan. Dat snapt hij niet, want je kan niet altijd maar moe zijn. Dat ik alles doe in huis en hele dag met kids naast werk bezig ben wordt maar even vergeten.
Ik heb het hier met hem over gehad, maar het komt niet binnen. Ik praat niet zo snel over dingen. ook omdat meerdere keren is gebleken in onze relatie dat als ik hem iets vertrouwelijks vertel of over mijn gevoelens dat dit later tegen mij gebruikt wordt. Ik heb daarom een muur opgebouwd uit zelfbescherming. Ik heb hem gevraagd om meer hulp met de kinderen maar dat ging heel even goed als in helpen naar bed brengen. Nu gaat hij nog mee naar boven maar steekt niet echt een vinger uit en ligt op bed op zijn telefoon te kijken. In de ochtend net zo. En toen ik het aangaf, kreeg ik als reactie dacht je dat mijn vader mij vroeger naar bed bracht....
Ik voel me gewoon een sloof de laatste tijd en ben geknakt. Ben niet meer wie ik was. Vond het altijd leuk om uitjes te doen, af te spreken met vrienden/collega's. Ook hierin is de plezier verdwenen. Hij presteert het keer op keer om mijn uitje bij voorbaat te verknallen door commentaar te geven en dingen te zeggen die slaan op vreemdgaan. Ik ben nog nooit in geen een relatie vreemdgegaan. Dit komt voort uit een relatie met zijn ex (die ook niet vreemd is gegaan btw). Krijg dan opmerkingen als ga je dan lekker met een andere man seksen (als ik naar bv concert ging). Dus als ik een keertje wegga is er standaard ruzie. Dus ik ga nu nog heel weinig weg, want de fun is er voor mij af.
Ik zit ook vaak alleen met de kinderen. Hij vindt dan achter zijn computer zitten belangrijker. Is zijn manier van ontspanning, maar wij kijken wel alleen tegen zijn rug aan en contact krijgen is dan helemaal moeilijk.
En zo zijn er wel meerdere dingen voorgevallen.
Soms denk ik dat het maar beter is om mijn eigen weg te gaan. Ik doe het nu ook alleen. Ik weet het gewoon even niet meer.
Wat rot voor je. Uit je beschrijving haal ik dat hij gewoon niet zo aardig is.
Het ging goed toen jij er veel energie in stak maar nu dat wegvalt, valt de verbinding ook weg. Het komt blijkbaar niet van zijn kant, naar jou uitreiken op emotioneel of huishoudelijk/ opvoedkundig gebied.
Niet om de bal terug te spelen maar je hebt hem misschien wel te veel 'verwend'. Je schrijft "We deden het wel vaak, maar deed dat ook vaak om hem te pleasen en een ruzie te voorkomen" tja dat is de manier om niet voor jezelf en jouw tempo en behoefte op te komen en bij hem verkeerde verwachtingen te creëren.
Jij voelt je eenzaam omdat hij niet uitreikt en jij het altijd al hebt gedaan. Hij voelt zich eenzaam omdat hij gewend is geraakt aan jouw lieve dingen en jij dat nu minder doet.
Tijd om uit te leggen dat er ook wel wat meer van zijn kant mag komen.
Ik zou dat bij een relatietherapeut doen.
relatietherapie
Inderdaad, ik denk dat relatietherapie echt wel wat oplevert, en mijn tip; zoek een mannelijke therapeut. Die kunnen toch meer het brein van een man snappen en mannen pikken dat dan sneller van een man zegt mijn gevoel.
Dochter heeft nu therapie bij een mannelijke therapeut en hij weet toch wel veel zinnigs te zeggen over het verschil in denken van mannen en vrouwen, zij heeft er veel aan in ieder geval.
Ik heb via haar al een aantal dingen gehoord die de spijker op zijn kop slaan, die ik niet eerder via mijn eigen (vrouwelijke) therapeute hoorde, of in een andere bewoording, die minder treffend was.
ik lees
eigenlijk ook dat je man erg onzeker is. Kan pas ik hou van je zeggen, als jij het doet en initiatieven op fysiek gebied moeten van jou komen. Bovendien is hij blijkbaar erg snel jaloers. Wat op zich niet zo erg is, maar wel dat hij het op jou afreageert zonder dat je aanleiding geeft. Althans dat lees ik niet en neem ik dus aan.
Hij verstopt zich achter het gamen. Hoeft hij niet te werken of hoe zit het bij jullie thuis? Zitten jullie de hele dag thuis samen?
Je kunt hem trouwens ook eens vragen of hij vroeger niet graag eens door zijn vader naar bed gebracht had willen worden. En of hij dat zijn kinderen dus gunt; juist alleen omdat hij dat nooit mee heeft mogen maken? En mogelijk kun je hem vast voorbereiden dat hij na de scheiding toch ook echt de kinderen zelf naar bed zal moeten brengen als hij ze nog wil zien...
Kortom je zult nu wel eindelijk eens een open en eerlijk gesprek met hem moeten voeren. Het klinkt alsof dat nog weinig gebeurd is. Durf je het aan om aan te kondigen dat je met hem in gesprek wilt om te kijken hoe jullie nu verder moeten? Wederzijdse verwachtingen uitspreken; hem uitleggen wat je zo irriteert en wat maakt dat je zo moe bent?
In jullie relatie
Is, door de manier waarop jullie jezelf naar elkaar gedragen hebben, een vast patroon ontstaan. Daar zijn jullie aan gewend geraakt, is het als een soort van routine geworden. Toen kwam Corona. En dan veranderen de manieren waarop je jezelf tot dan altijd kon gedragen en bewegen rondom elkaar, in en uit huis wat werk, eigen tijd, ontspanning en uitgaan betreft. En heeft dat bij jou alleen maar meer de ogen geopend over hoe jouw partner zich nu eigenlijk gedraagt binnen jullie relatie. Zijn mindset verschilt enorm van die van jou.
En je hebt hem inderdaad misschien wel te veel verwend, altijd maar alles op je genomen, hem uit handen genomen wat huishouden en zorg voor de kinderen en aandacht voor hem betreft, waardoor hij nu achterover leunt en het allemaal wel best vind. En op een rottige manier reageert wanneer jij enthousiast bent over een uitje, omdat je niet meer enthousiast op hem reageert waarschijnlijk. Denkt hij gelijk dat je enthousiast wordt door de gedachte aan een andere man. Blijkbaar zit hij er dus behoorlijk mee, dat er op gebied van intimiteit en seks zo veel kou in de lucht zit.
Jullie moeten inderdaad eens goed praten samen. Open en eerlijke communicatie kan héél verhelderend werken, heel veel deurtjes naar elkaar toe ook weer open krijgen. Zodat je elkaar weer ziet, hoort, voelt en begrijpt. Want dat is nu ver te zoeken bij jullie. Die deuren zijn allemaal dichtgeslagen.
Aanvullend
Bedankt voor jullie reacties.
Ik heb hem ook wel verwend altijd. Voordat er kinderen waren hadden we onze taken, ik meer dan hij. Hoewel hij vindt dat hij echt veel doet. Hij kan vooral heel goed commentaar geven op wat nog moet gebeuren maar dan zelf een vinger uitsteken zit er 9 van de 10 keer niet in. Vaak wachtte hij dan zo lang met zijn klusje dat ik het maar deed zodat ik ook door kon met huishouden en eigenlijk is dat niet veranderd.
We werken allebei en sinds Corona ook allebei vanuit huis. Hij is altijd een gamer geweest en was nooit een probleem maar uit zichzelf met de kinderen bezig zijn zit er niet in. Ik moet het hem vragen.
Een voorbeeld. Ik was laatst verkouden. Dus ik ben netjes binnen gebleven en heb mij laten testen. Hij heeft de hele dag lopen zeuren dat het hem niet uitkwam dat hij de kinderen naar school moest brengen.
Ander voorbeeld. Nadat ik was bevallen en gehecht was heeft ie na de ‘gebruikelijke’ 6 weken lopen zeuren dat er wel weet wat qua seks mocht gebeuren. Ik was echter er nog niet aan toe en ook bang voor pijn. Hij heeft toen gedreigd midden in de nacht weg te gaan bij me want seks is gewoon heel belangrijk voor hem. Uiteindelijk toch seks gehad (niet dezelfde nacht) maar niet omdat ik dat nou zo graag wilde. Er moest wat veranderen anders zou die weggaan bij me.
En dit soort dingen zijn wel vaker voorgevallen.
Ik heb relatietherapie voorgesteld maar dat ziet hij niet zitten.
Mijn ogen gaan open n zie ook wel dat dit niet zo hoort te gaan.
Relatietherapie of uit elkaar
Het klinkt niet als een leuke, lieve man eerlijk gezegd. Vaak gaat zoiets een hele tijd wel goed, het wordt langzaamaan steeds wat erger totdat je ineens met andere ogen naar hem (of haar, kan natuurlijk ook) kijkt. En dan zie je dat het niet klopt, en snap je eigenlijk niet meer zo goed waarom je het al die jaren over je kant hebt laten gaan. Als de geest uit de fles is, krijg je hem niet meer zo gemakkelijk terug...
In jouw geval zou ik geen relatietherapie voorstellen, maar eisen. Hij heeft 2 opties, of hij gaat mee naar relatietherapie (en liefst ook nog therapie voor zichzelf, want hoe hij jou behandelt is echt niet normaal!) of je gaat de scheiding inzetten.
Intussen zou ik zelf ook hulp zoeken, een coach of zo. Want dat jij het al die jaren hebt laten gebeuren wijst ook wel op issues bij jou. En het fijne is, dat als jij verandert, hij mee zal veranderen. Niet noodzakelijkerwijs positief hoor, maar als jij je gedrag verandert, zal hij dat automatisch ook doen. En dan wordt misschien wel vanzelf duidelijk of er nog een kans is voor jullie samen of niet. Beweegt hij mee, gaat hij zien dat hij niet goed bezig was, dan komt het misschien nog wel goed. Beweegt hij niet mee, dan weet je ook wel heel duidelijk waar je aan toe bent.
Sterkte.
Dus
Als je zelf al zegt:
"Mijn ogen gaan open n zie ook wel dat dit niet zo hoort te gaan." dan is er werk aan de winkel.
Voor jullie allebei.
Wat ziet hij niet zitten aan relatietherapie?
Is dat voor hem een teken van zwakte, van falen of zo? Hij is toch ook niet tevreden met de manier waarop het nu gaat? Hoe denkt hij het op te gaan lossen dan?
Als je blijft doen wat je altijd deed, krijg je wat je altijd kreeg. Dus er zullen dingen moeten veranderen om weer een fijne, goed lopende relatie te krijgen. Dat is toch ook wat hij het liefste zou hebben?
Die voorvallen die je noemt, geeft aardig het beeld weer van hoe scheef het tussen jullie zit. Hij dreigt, jij geeft toe, al ga je daarmee voorbij aan je eigen grenzen. En hij toont geen enkele vorm van respect voor jouw grenzen. Wil jou nergens in tegemoet komen. Alles wat je van hem vraagt voor jou te doen, is te veel gevraagd en komt hem allemaal niet uit. Alsof hij niets hoeft te doen, niet in de relatie hoeft te investeren, geen papa voor zijn kinderen hoeft te zijn. Allemaal niet zijn verantwoordelijkheid. Beetje drammen en verongelijkt reageren als een klein kind wat de zin niet krijgt. Jullie staan echt heel ver van elkaar af nu, hebben elkaar niet meer goed in het vizier.
Als hij weer eens dreigt met weggaan, omdat er niets veranderd, dan laat hem maar weggaan. Of hij werkt zelf ook mee om dingen te veranderen, of hij vertrekt maar. Waar denkt hij dan naar toe te gaan?
Vader
Ik heb hem gevraagd om meer hulp met de kinderen maar dat ging heel even goed als in helpen naar bed brengen. Nu gaat hij nog mee naar boven maar steekt niet echt een vinger uit en ligt op bed op zijn telefoon te kijken. In de ochtend net zo. En toen ik het aangaf, kreeg ik als reactie dacht je dat mijn vader mij vroeger naar bed bracht....
Daar had ik even overheen gelezen. Wat was jouw reactie? Mijn streven is toch altijd geweest om het vooral beter te doen met mijn kinderen dan mijn ouders met mij (en dan vooral mijn moeder). Als je streven is het vooral niet beter te doen, dan is er iets grondig mis met je. Ik zou hierop wel (alsnog) stevig inzetten. Als jullie uit elkaar gaan moet hij in zijn eentje voor de kinderen zorgen. Dus ik zou vooral nu al zorgen dat de relatie beter wordt. En ik ben heel bang dat jij daar de eerste tijd de meeste energie in moet steken. Maar zolang jullie nog bij elkaar zijn kun je nog enige invloed hebben - als jullie uit elkaar zijn niet meer.
Overigens kan hij je dan ook verrassen en wel een leuke vader blijken te zijn. Dat hij zich, met dat slechte voorbeeld, bij voorbaat een mislukking vindt naast jou. Maar dat is invullen.
Deze meneer heeft nog een hoop zelfontplooiing, zelfontwikkeling en zelfontdekking te doen. Maar dat kun je niet voor hem doen, en je kunt het ook niet afdwingen. Vandaar mijn suggestie om met jezelf te beginnen. Verander jouw reactie op hem en kijk wat het jullie brengt. En dan hopelijk vervolgens relatietherapie in de hoop dat hij ook met zichzelf aan de slag gaat. En zo niet, ben jij zelf hopelijk een stuk zekerder geworden en kun je een eventuele scheiding beter aan. En mocht je dan daarna nog eens een nieuwe relatie aangaan, dan neem je ook gewoon jezelf mee natuurlijk. Van een new and improved you heb je dan ook veel plezier.
Ja, je ogen gaan open
Je zegt dat hij een hoog libido heeft, maar het initiatief moet tegenwoordig van jou komen. Ondertussen heeft hij na je bevalling wel zes weken lopen zeuren, sterker nog, je gechanteerd om seks te hebben anders zou hij weggaan! Dat vind ik heel erg, dat is seks tegen je wil en dat is simpelweg verkrachting.
Je schrijft ook: "k praat niet zo snel over dingen. ook omdat meerdere keren is gebleken in onze relatie dat als ik hem iets vertrouwelijks vertel of over mijn gevoelens dat dit later tegen mij gebruikt wordt. Ik heb daarom een muur opgebouwd uit zelfbescherming."
Verdraait hij dan de dingen die jij tegen hem hebt verteld?
Je schrijft ook: "Hij presteert het keer op keer om mijn uitje bij voorbaat te verknallen door commentaar te geven en dingen te zeggen die slaan op vreemdgaan. Ik ben nog nooit in geen een relatie vreemdgegaan. Dit komt voort uit een relatie met zijn ex (die ook niet vreemd is gegaan btw). Krijg dan opmerkingen als ga je dan lekker met een andere man seksen (als ik naar bv concert ging). Dus als ik een keertje wegga is er standaard ruzie. Dus ik ga nu nog heel weinig weg, want de fun is er voor mij af."
Dat snap ik. Wat een dwaas! Ik vraag me opeens af: zit hij echt te gamen, of stiekem te tinderen?
Ik had niet anders verwacht dat hij een relatietherapie niet zou zien zitten.
Hoe reageert hij als jij zou zeggen dat jij op deze manier niet verder wil?
En ik vraag me ook serieus af op welke manier hij dingen die jij hem hebt verteld, tegen jou gebruikt.
Ik snap goed dat je ogen aan het open gaan zijn. Want er zit heel veel scheef in jullie relatie. Een relatie waar jij erg op je hoede moet zijn, want hij gebruikt jouw woorden tegen je als het hem uitkomt, hij eist seks en dreigt met weggaan, ook al is seks medisch (!) nog niet verantwoord (je had hem beter weg kunnen laten gaan, ten eerste laat jij dan zien dat je niet emotioneel te manipuleren bent, ten tweede was er weinig aan hem verloren gegaan, al is het moment, zo kort na de bevalling, wel ongelukkig).
Probeer sterk te zijn en laat je NOOIT meer manipuleren voor seks, niet uitgaan en dat soort dingen, want dit gaat van kwaad tot erger en uiteindelijk heeft hij jou helemaal onder de duim voor je het goed en wel in de gaten hebt!
Gebruikt hij ook wel eens verbaal of fysiek geweld? Schreeuwt hij wel eens tegen je? Dwingt hij jou ook tot andere dingen die jij niet wil, behalve zijn deel van de opvoeding en het huishouden doen, seks als het medisch niet kan en thuisblijven, onder dreiging van weggaan of andere dreigementen?
Jeetje
Dat klinkt helemaal niet als een leuke man of een leuke vader. Maar nu het eenmaal zover is gekomen zou ik flink met mezelf aan de slag gaan. Waarom heb je dat altijd goed gevonden, waarom heb je geen grenzen aangegeven, waarom ga je ermee akkoord dat huishouden en zorg voor de kinderen op jou neerkomen? Ik moet er niet aan denken om met zo’n man samen te zijn, maar jij denkt daar wellicht anders over. In dat geval zou ik zeker relatie therapie eisen, is het niet voor jullie zelf dan wel om een goed voorbeeld voor je kinderen te zijn, want je wil echt niet dat die denken dat dit normaal is in een relatie.
geen relatietherapie
Als hij dingen die je hem hebt verteld, tegen je gebruikt, dan moet je niet in relatietherapie gaan. Daar krijgt 'ie alleen maar meer materiaal om tegen je gebruiken.
Ik denk dat je beter zelf in therapie kunt om sterker te worden. Om de manipulatie van je af te laten glijden en je minder druk te maken om zijn gezeur en gevoelens. Op de huidige manier werkt het in elk geval niet, want hij wordt op allerlei manieren beloond voor zijn negatieve gedrag (niemand durft kritiek op hem te geven, hij heeft minder taken in het huishouden, hij heeft minder taken in de opvoeding, etc...).
Ik betwijfel of het ooit nog goed komt, als zo'n lange tijd beide kanten zo ongelijk 'geinvesteerd' hebben in de relatie. Hij zal het je voor altijd kwalijk nemen als je een stukje gelijkwaardigheid terugpakt; voor zijn gevoel pak je hem dan iets af waarvan hij zichzelf (uit schuldgevoel) jarenlang heeft wijsgemaakt dat hij er recht op heeft.
Maar je kunt ook in de relatie al de eerste stappen zetten om je grenzen te bewaken en om je eigenwaarde te herwinnen.
ja wat Syboor zegt
vind ik toch ook wel een overweging: geen relatietherapie want hij gebruikt alles tegen je. Eerder zei ik wel 'zeg maar dingen bij een therapeut maar erg zijn nogal wat therapeuten die niet door bepaald gedrag heen kunnen prikken.
Als je partner nogal entitled is (vinden dat je ergens recht op hebt) kan dat in je nadeel gaan werken: een therapeut wil in het midden uitkomen. Maar wat aangekaart zou moeten worden is die entitlement
Is hij altijd zo geweest?
Is jullie relatie op die manier van start gegaan? Dat het allemaal alleen maar van jouw kant kwam? Heeft hij in het begin ook geen aandacht voor jou gehad? Aandacht krijgen van onze geliefde is onmisbaar, het geeft ons de bevestiging dat we ertoe doen voor de ander, speciaal zijn, dat hij ons ziet. Dat kunnen we dan voelen. Het weten is niet genoeg, we moeten het geregeld ervaren. Juist dat stuk heeft hij behoorlijk laten liggen en bij jou is nu de grens bereikt van steeds maar geven en amper iets terug krijgen. Ja een hoop gedram en gedreig, geen liefdevolle toenadering. Je verdient het niet om zo behandeld te worden. Ik hoop dat je jezelf sterk genoeg kunt maken om hem dat goed duidelijk te maken.
Is er dan niets positief aan hem?
Dat is een eerlijk gemeende vraag. Eigenlijk inhakend op Belladonna's vragen. Het klinkt inderdaad niet alsof je partner een aangenaam persoon is. Maar je hebt er ooit voor gekozen met hem een gezin te stichten. Is hij veranderd?
Je zegt dat je hem hebt verwend. De vraag is waarom. Om de lieve vrede te bewaren? Of om zo zijn genegenheid te "verdienen"? Omdat je wachtte op een wedergunst? Of omdat je hem gewoon graag een plezier wilde doen?
Ik zou eerst antwoorden op vragen over jezelf proberen te vinden. Zo kan je misschien ook beter omgaan met zijn ge-game. Heb jij de tijd voor jezelf.
De waarom vraag
Omdat dat erin sluipt. Een gamende meneer word met de dag prikkelbaarder. Doet hij vooral van die schietspellen To?
Ik herken heel erg veel in je bericht, mijn man kon uren, wat dagen gamen. Van jongs af aan al. Vluchten in een niemandsland. Tot diep in de nacht, ging hij door. Hij is extreem verslavingsgevoelig en ik herken de dynamiek tussen jullie. Het altijd kribbige, weerwoord, het jaaa ik kom zo antwoord! Erbij zitten alsof het moet. Zodat de tijd maar voorbij gaat want hij moet zo weer online met zijn game maten.
Toen er een enorme relatie crisis was heb ik alles gelaten voor wat het was binnen de relatie.
Ik ben in therapie gegaan, ik heb mijn grenzen gesteld, ik heb man voor keuzes gezet want zo wilde ik niet verder. Dit heeft wel twee jaar geduurd voor wij er nu redelijk bovenop zijn.
Nu gaat hij tegelijk met mij naar bed. We spreken af tot hoelaat hij gamed.
To ik was ook zn pleasert. En het heeft mij niets gebracht. Een hele hoop ellende. Ga je grenzen stellen en ga hulp zoeken voor jezelf. Ga staan voor wie je bent en dat je dit niet langer meer trekt.
Het bullebak gedrag. Pff ik herken het compleet. Zn lontje wat steeds korter word. Ook herken ik de sexdrive. Het nooit genoeg hebben daarin.
Misschien kijk ik teveel vanuit mijn eigen blik maar ik zie een totaal plaatje in de verslaving gevoeligheid en die drang naar het Moet.
Man is na therapie ( en is nog steeds in therapie) gaan inzien dat het gebrek aan eigenwaarde, het hebben van nooit geen tijd voor ons, ons alleen maar verder weg dreef van hem. En je zult ergens het gesprek met hem aan moeten gaan om te praten over dit grote probleem. Waarschijnlijk bagitaliseert hij ook nog eens alles. Of niet?
Ik had heel veel herkenning in de boeken " als hij maar gelukkig is" en " de gaslight effect".
Meerdere tips heb ik nog wel maar geen idee of je dat wil. Ik wil je veel sterkte wensen. Ontzettend moeilijk maar eens zul je met de vuist op tafel moeten knallen. Xx
precies Miss
Het sluipt erin... Je kan zeggen: ts heeft partner te veel verwend maar misschien is dat niet helemaal fair. Hoewel ik het zelf ook gezegd heb in de eerste reactie natuurlijk. Maar later liep ik te denken: tja normaliter is het zo in relaties dat je elkaar over en weer dingen geeft en neemt. Het kan makkelijk zo zijn dat iemand gewoon geeft, daar niet bij nadenkt, geen 'score' houdt maar een levenshouding heeft van 'oh het komt wel eens terug'.
Als de ander dat dan zich lekker aan laat leunen en het vervolgens als een recht gaat zien, vind ik dat niet alleen bij die eerste partner liggen. Het zou te makkelijk zijn de verantwoordelijkheid alleen bij de gever te leggen.
verder eens met Miss, goede boeken ook
herkenning
Miss wat vervelend voor jou ook dat je ook in die situatie zat/zit. Maar wel fijn dat jij het ook herkent.
Ik twijfel regelmatig aan mezelf. Het zal dan wel aan mij liggen denk ik dan. Hij weet het vaak zo te verdraaien dat ik denk dat het dan echt aan mij ligt. En inderdaad altijd maar kritiek op mij geven maar als ik andersom een puntje van kritiek uit dan is dat of niet zo of dan is hij helemaal beledigt. Ik krijg dagelijks wel de nodige commentaar over mij heen, maakt niet uit om wat het gaat. En als ik dan al zeg dat ik dit niet leuk vind, dan moet ik dat niet zo opvatten.
Op de vraag is hij altijd zo geweest, ja. Vanaf het begin van de relatie. En ook toen had ik wel mijn vraagtekens bij bepaalde dingen. Maar ja je zit net in een relatie en kijkt dan door een mega roze bril. Ik heb het inderdaad ook zelf zo ver laten komen. En had het eerder een halt toe moeten roepen. Hoewel ik niet weet of dat had geholpen.
Hij kan ook wel lief zijn/charmant. Maar ik begin steeds meer te denken dat dat is om mij te paaien. Zelf weet ik niet meer wat lief zijn is, want alles wordt als vanzelfsprekend beschouwd. Ik vind het ook leuk om te zorgen voor de mensen van wie ik houd en doe dat allemaal met liefde. Zorgen dat niemand wat te kort komt. Maar dat wordt dan niet als liefde gezien maar als vanzelfsprekend. Vaak krijg ik ook nog commentaar als ik naast mijn lunch bv ook zijn lunch heb gemaakt. Dan had ie bv wat anders gewild. Maar zelf maken doet ie dan ook niet.
Ik merk gewoon dat ik op begin te raken. Geen energie meer heb. En dat begint hij nu ook te merken, want af en toe doet hij 'zorgzaam'. Op dit moment vind ik mijzelf ook niet echt leuk, geen energie en vaak boos. En dat is niet fair ten op zichte van de kinderen. Die verdienen een leuke mama.
Bedankt voor de boekentips. Tips zijn altijd welkom.
Ik zit dan ook in dubio wat te doen.De kinderen verdienen het om op te groeien in een liefdevol gezin, maar zoals dat nu is kan het ook niet verder.
Mindfulness
Om het pleased een halt toe te brengen en niet in die valkuil van discussies aangaan te lopen, ben ik aan een mindfulnesstraining begonnen.
De training duurt 3 maanden. Dat is voor mij belangrijk want je bent niet tijdens een speedcursus om. Het leren ‘aanhoren maar niet direct reageren‘, vraagt tijd. Het geeft mij rust en leert mij mijn energie in te zetten op dingen die mij goed doen.
Verder heb ik veel aan het boek ‘ de kracht van de kwetsbaarheid’. De schrijfster heeft veel mensen geïnterviewd op de vraag hoe en waarom emoties hen beïnvloeden. Het helpt mij omdat de diverse reacties mij helpen dingen te begrijpen.
Het is als spiegel voor de schrijfster, en dus ook voor de lezer.
Een soort leerboek, in mijn beleving.
En dat tezamen met de cursus, kan ik in eigen tempo, verandering aanbrengen.
Ik leer minder snel te pleasen zodat man aan de slag dient te gaan met zijn gedachtes. Ik word ook minder snel onzeker.
Een mannelijke therapeut adviseerde mij met iemand te praten; niet direct gezamenlijke therapie, maar eerst een coach voor mijzelf. Dat vond ik verrassend want de vrouwen waarmee ik gesproken had, adviseerden juist relatietherapie.
Maar ik begrijp zijn insteek; soms kom je er samen niet uit, maar kunnen de gesprekken met een coach, je In staat stellen een verandering te bereiken omdat je groeit en tot rust komt.
Maar Belle het is nooit te laat
Om de koe bij de hoorns te gaan pakken en zelf te veranderen. En dan doel ik op het altijd zorgen en het iedereen naar de zin te maken.
Wat ik van thuis uit heb geleerd is precies zo te handelen zoals jij doet. Ik had het kunnen schrijven.
Ik heb dat wat flanagan zegt ook gedaan. Alles van dat. Een vrouwelijke therapeut, een mannelijke, een mindfulness training, een mindfulness training deel twee ( zelfcompassie heet die) het boek an Brene Brown, de documentaire van haar staat ook op Netflix. Ook een tip voor jou flanagan. Hij kijkt fijn weg. Volgens mij heb ik hem al 3 keer gekeken.
Eigenlijk Belle, is wat er lichtelijk gebeurd gaslightining. Heb je dat door?
Ken je dat ?
Ik had er namelijk nog nooit van gehoord. Omdat ik alleen maar leefde voor anderen, ouders, werk, vrienden en vooral mijn partner.
Hij is een kei in het stil negeren, en daarna is het niet goed wat je gemaakt hebt. Dat is zo herkenbaar.
Een kleine greep uit hoe ik het nu doe is idd afstand nemen. De power bij mezelf houden.
Ik zeg dat ook letterlijk als mantra. Dat wat al eerder benoemd is:
Ik hou de kracht bij mezelf.
Als je iets anders wil dan kun je het zelf maken. Of
"Ik heb hem ook wel verwend altijd. Voordat er kinderen waren hadden we onze taken, ik meer dan hij. Hoewel hij vindt dat hij echt veel doet. Hij kan vooral heel goed commentaar geven op wat nog moet gebeuren maar dan zelf een vinger uitsteken zit er 9 van de 10 keer niet in. Vaak wachtte hij dan zo lang met zijn klusje dat ik het maar deed zodat ik ook door kon met huishouden en eigenlijk is dat niet veranderd"
Kijk en dat is dus precies wat ik bedoel in post 6 van je To. De volgende keer doe je dat klusje dus even niet. Nadat ik in die crisis tijd weken niet gestofzuigd en gedweild had werd het toch wel echt vuil zoals man concludeerde.
Dan reageerde ik met goh echt waar?
Misschien kun je helpen. Dan maken we samen schoon. En zo betrok ik hem stapje voor stapje in bepaalde taken.
En mediteren. Het klinkt zo zweverig maar het heeft mij mijn zelfvertrouwen terug gegeven. En vanaf dat punt ga je dan steeds terug naar jezelf Belle, ga doen waar jij gelukkig van word in plaats van hij.
Ik kan zoveel meer typen maar moet nu gaan werken. Vanavond lees ik weer mee.
Dit dus
"Ik twijfel regelmatig aan mezelf. Het zal dan wel aan mij liggen denk ik dan"
Precies dat !!!! Lees maar eens.
https://www.happinez.nl/liefde-relaties/gaslighting-vorm-van-manipulatie/
Miss
Hoe vond jouw man jouw veranderde instelling? Hoe is hij daar mee omgegaan? en hoe gaat het nu?
Ik herken echt heel veel in het artikel. Ik ga inderdaad beginnen bij mezelf. Weer positief naar mezelf kijken, sterker worden. Ik ben niet gek, hij kan me niet meer gek maken. Ik ga ook zeker de documentaire bekijken en me verdiepen verder.
Ik denk niet dat hij het heel erg gaat waarderen en dat er ruzies van komen. Ik zal proberen dan uit zo'n situatie weg te stappen. Als hij niet kan waarderen wat hij heeft en niet zijn verantwoordelijkheid wil nemen voor zijn gedrag (hij vindt dat er namelijk niks mis is met hem) en voor zijn gezin dan zal ik daaruit mijn conclusies moeten trekken. Want op dit moment is het geen hele fijne leefbare situatie.
en haal de banden met anderen aan
Uit je openingsposting: "Ben niet meer wie ik was. Vond het altijd leuk om uitjes te doen, af te spreken met vrienden/collega's. Ook hierin is de plezier verdwenen."
Ga dat maar weer meer doen. Niet alleen om je grenzen te stellen en je eigen ruimte in te nemen, maar ook om te werken aan een steviger netwerk. Dat is altijd nuttig, maar het zal helemaal nuttig blijken als deze relatie uiteindelijk toch op de klippen zou lopen. Dan ben je blij als je vrienden en vriendinnen hebt waar je een beroep op kunt doen.
Ik als buitenstaander vraag me af of je partner je niet alleen je zin in uitstapjes heeft afgenomen, maar daarnaast ook nog heeft gezorgd dat de band tussen jou en familie is verslechterd. Is dat het geval, dan zou ik ook die banden proberen aan te halen. Maar goed, misschien is dat helemaal niet aan de orde.
Groeten,
Temet
Herkenning + tips
Belle, ik lees al even mee in je draadje en herkende het gedrag van je man al in je eerste posts. En nu na wat meer reacties over je man, helemaal.
Herkenbaar gedrag van je man:
-altijd jou de schuld geven
-aldoor kritiek geven
-zelf geen kritiek verdragen en het steeds verdraaien naar jou toe
- niet veel meehelpen in huishouden
- weinig zorg voor de kinderen
-zich negatief uitspreken over dingen die jij leuk vindt (ik ben trouwens wel met uitjes en zo doorgegaan, die gaven me juist altijd lol en energie)
- boos/geirriteerd reageren en (verbale) agressie
Herkenbaar gedrag van jou:
-iedereen willen helpen
- veel in huis en in opvoeding doen
-hard werken
-aan jezelf twijfelen
-kijken hoe je dingen het beste bij hem kunt brengen (en op welk moment?)/op eieren lopen dus
-conflictvermijdend
Ik ben inmiddels meer dan 25 jaar met mijn man. Ik was door onze relatie ook totaal onzeker geworden (bij hem, naar buiten toe kom ik zelfverzekerd over).
In een proces van jaren heb ik aan mijzelf gewerkt via:
-maatschappelijk werksters
-gestalttherapeute
-psychologe
-coach
-Columbustraining van Corinor (geweldig, in een paar dagen ben ik totaal veranderd en stond ik vele malen steviger in mijn schoenen en relaxter in het leven – als je het via je werk kunt regelen: doen!)
- veel boeken lezen (alle boeken van Brene Brown zijn goed, ook de moed van imperfectie, en ook Zelfcompassie van Kirsten Neff, hier op OO aangeraden is een aanrader)
-praten met vriendinnen over de situaties om te kijken hoe ik mijn gedrag en denken kon aanpassen.
Mijn zelfvertrouwen is enorm veel beter geworden.
Ik weet dat ik zelf voor mijn eigen geluk zorg en niet van iemand anders, dus ook niet van mijn man, afhankelijk ben.
Uiteindelijk na lang twijfelen (ook door enorme angst voor hoe hij zou reageren) en wachten op het juiste moment (even niet in kritisch schooljaar van kind) de knoop doorgehakt en de scheidingsmelding gedaan.
Voorbereiding:
- spullen waar ik gehecht aan was bij vriendin
- overnachtingstas/ met paspoort en belangrijkste dingen klaargezet
- van tevoren een advocaat geregeld (met een paar onbetaalde (korte) kennismakingsgesprekken gevoerd om te kiezen) zodat ik snel kon handelen als het echt uit de hand zou lopen (had ik nodig, ik was echt bang, zelfs ondanks mijn enorm toegenomen vertrouwen, maar na alle uitbarstingen van mijn man om onbenullige dingen, wist ik niet wat er zou gebeuren)
- uiteindelijk de boodschap buiten (in een restaurant tijdens een lunch) gedaan. In zo’n omgeving was de kans groter dat hij zich zou inhouden (jij kunt in de wijk gaan wandelen of praten met familie/vriendin erbij)
-de nacht na de scheidingsmelding ben ik bij een vriendin gaan slapen (dus ik heb hem die dag niet meer gezien) - vond hij erg, ben blij dat ik dat gedaan heb, gaf rust en gaf nog duidelijker aan hoe ver het was voor mij.
Resultaat was dat hij zich een hoedje schrok en nu wel aan mijn eis (aan zichzelf werken, dus niet in relatietherapie, dat stelde hij voor) wilde werken. Hij is echt aan de slag gegaan. Is ook met meer mensen gaan praten over onze relatieproblemen.
Heeft enorm zijn best gedaan om mij te behouden, en te wachten om meteen de scheiding door te zetten. Ik was zelf verbaasd, maar heb hem een kans gegeven. Scheiden kan altijd nog (zeker na zo lang en geen acute situatie).
Hij praatte eerst met een psychologe. Toen na een paar maanden bleek dat hij daarmee gestopt was en ik weer vervelende dingen merkte heb ik gezegd dat het toch weer niet goed ging en is hij met een coach gaan praten.
Ik ben veel directer gaan zeggen waar ik echt niet blij van werd en hoe ik het wel wilde (bijv. dat hij na een uitbarsting zijn excuses aanbood, zodat hij liet zien dat zijn reactie buitenproportioneel was, maar bijv. ook dat hij erover praat als hij stress heeft, zodat het dan duidelijk is dat hij stress heeft en hij die al kwijt kan raken zodat het minder oploopt en er minder uitbarstingen komen).
Ik luister nu veel meer naar mijn gevoel en spreek dat uit naar mijn man als iets niet goed voelt (en dan het onderliggende gevoel, niet alleen de feitelijke situatie als: je vult de vaatwasser niet)
Het gaat nu echt een stuk beter (inmiddels ca een jaar verder).
Ik weet niet of het blijvend is, maar we praten meer, wandelen ook vaker waarbij we ook meer praten. De sfeer is meer ontspannen. Ik doe meer wat ik wil of wat ik niet wil (opruimen, huishouden), en denk: anders doe je het zelf maar.
Ik weet niet of een echte scheidingsmelding bij jouw man werkt. Maar voor die tijd wilde mijn man niet aan zichzelf werken. We zijn wel eerder (paar jaar geleden) in relatietherapie gegaan, maar dat werkte bij ons niet. Mijn man praat mooi en zij trapte erin. Ik voelde me toen niet gezien en serieus genomen. Nu ben ik voor mezelf opgekomen. En het gaat echt een stuk beter.
En ik weet niet of jij het überhaupt nog wilt proberen. Maar als je man echt aan zichzelf wil werken.
Spannend.
Als hij niet zijn best doet, dan zou ik scheiden. Jij hebt duidelijk jarenlang je best gedaan. Jij kunt alleen nog oefenen om minder je best te doen en beter voor jezelf op te komen. Sterkte.
Focus op jezelf
Eens met Temet dat je contacten met anderen moet aanhalen. Focus op jezelf en op andere contacten met andere mensen dan je man. Daar kun je eigenwaarde aan ontlenen, die je dan de kracht geeft om in je relatie grenzen te stellen en je dingen minder aan te trekken.
Maar grenzen stellen in je relatie is zwaar en stressful. Je moet niet je eigenwaarde ontlenen aan hoe goed dat lukt of niet. Soms moet je uit zelfbescherming kiezen om in te binden. Dat betekent niet dat jij zwak bent!
Zorg ervoor dat je leuke of nuttige activiteiten en contacten buiten je relatie hebt. Dat niet je hele leven meer draait om die relatie. Verleg dus niet je focus van "hoe kan ik omgaan met zijn kritiek/boosheid" naar "hoe kan ik zorgen dat hij verandert?". Maar kies voor jezelf en leg de focus bij jezelf. Hoe hij daar op reageert heb je niet in de hand.
Eens met Syboor en Temet
Helemaal mee eens.
Dat was het eerste wat ik tijdens en na de trainingen deed. Een netwerk opbouwen. Mensen uit mijn verleden die ik miste opzoeken en ging daar mee wandelen.
Ik ben met mijn pup gaan trainen. Daar leerde ik mensen kennen.
Ondertussen ben ik mijn eigen bedrijf uit gaan breiden en een opleiding gaan volgen ( in januari hoop ik weer een diploma in the pocket te hebben, ik ben nog nooit zo trots op mezelf geweest en dat gun ik jou ook Belle, daarom zeg ik dit)
De mensen van de opleiding, de tantes die ik in eeuwen niet meer gezien had zocht ik op. De band met mijn familie is veel hechter geworden.
En ik merk nu dat man zijn gedrag 180 graden om gedraait is naar mij toe. ( wat ik al zei het duurde ruim 2 jaar en vele hulp, maar ik heb hem als een baksteen laten vallen, het was scheiden of dat ) en De reden daarvan is dat hij nu respect voor mij heeft gekregen.
Voorheen was alles maar heel gewoon. Miss deed toch dat klusje wel als hij het liet liggen. En deze miss doet dat nu niet meer. Dan gebeurd het maar niet. Of hij kan mee in de portemonnee. Dan laat ik het doen.
Wat ik mee wil geven, het is wat je zegt in je laatste post, het gaat om jou opstelling en jou houding. Jij zult voor jezelf moeten gaan uitzoeken wat jij nog wil en aan kunt.
Al word hij boos en slaat hij de boel kort en klein. Ik ga niet meer opzij. Ik voel geen angst meer, het op mijn tenen lopen was slopend. Maar ik moet er wel bij bekennen dat ik dit 15 lange jaren niet gezien had. Omdat ik zo opgevoed ben.
Je deed gewoon wat er gevraagd werd zoals Marijn zei. Ik leek wel zn gekkie.
Misschien is het toch wel wat om het boek te kopen Belle. Je mag het ook van me lenen.
De eerste stap is hulp gaan zoeken zodat je dit patroon kan gaan doorbreken. Hem kun je niet veranderen dat zal hij zelf moeten willen en inzien.
"Hoe vond jouw man jouw veranderde instelling? Hoe is hij daar mee omgegaan? en hoe gaat het nu?"
Mijn man had geen keus. Het was scheiden of dat. Maaaaar hij viel echt nog wel geregeld terug hoor. Alleen stelde ik me anders op. Het was een normaal gesprek of ik hield ermee op. Ik ben echt ontzettend hard geweest. Op een gegeven moment begreep ik niet dat hij nog bij mij wilde blijven omdat ik zo stellig was en op mijn strepen bleef staan.
Uiteindelijk hebben wij vorige week nog een goed gesprek over de situatie van toen gehad en zijn ronduit onuitstaanbare gedrag. En vroeg hij me of hij nu nog zo doet?
En ja, hij kan nog wel eens een uitbrander geven. Maar word daarna meteen aangesproken door mij, omdat ik geen angst meer voel iets kwijt te raken en ik het dus ook direct doe en niets meer afwacht en op laat lopen.
Het kan dus wel echt, maar wel met 200% inzet.
Hij is nog steeds met ons kind in therapie. Want er is heel veel voor nodig oude systemen te doorbreken.
Verwacht dus niet meteen wonderen. Het zal een hele lange weg worden. En ik begrijp zelf nog maar amper hoe ik dit vol heb gehouden. Waarschijnlijk echt door de kracht die ik opgebouwd heb door zoveel als maar kan van mezelf te gaan houden.
Ik gun het jou ook. En hoop dat je man mee wil gaan op jou pad. Maar echt waar zorg goed voor jezelf. Ga je inlezen en verdiepen in het weer terug leren van jezelf te houden en op nummer 1 te zetten. Xxx
Miss
Hoe herkenbaar wat jij schrijft, hoewel ik wel altijd contact met familie (zij het minder dan ik had gewild) en met vriendinnen (vaak) heb gehouden.
Ook sportte ik en deed ik wat ik wilde, maar in de tijd dat de kinderen klein waren was het wel vaak behelpen omdat hij gewoon zijn gang ging en mij met de kinderen achter liet.
"Het was een normaal gesprek of ik hield ermee op. Ik ben echt ontzettend hard geweest. Op een gegeven moment begreep ik niet dat hij nog bij mij wilde blijven omdat ik zo stellig was en op mijn strepen bleef staan."
Dit ook.
Als hij nu vervelend gaat doen in een gesprek dan kap ik het ook af. Dan zeg ik: zo wil ik niet met je praten. We praten gewoon en anders niet.
En dan loop ik weg. Ik heb geen zin meer in nare gesprekken waar ik de zwarte piet krijg.
Komt eigenlijk niet vaak meer voor.
En ja, ik ben ook stelliger.
En ik zeg ook vaak: oke, dat is jouw mening. Ik heb een andere mening.
Soms is dat voldoende.
Ik twijfel er niet meer aan dat hij alles weet en ik dom ben of dingen niet snap. Of dat het aan mij ligt als er iets fout gaat.
ik zeg nog maar heel weinig 'sorry'. Was ook een foute gewoonte van mij. Aldoor sorry zeggen.
Mirthe68
Spijker op zijn kop!
Ik kan je een hand geven. Zo doe ik het ook.
Wat hij vind, vind hij. Wat ik vind, vind ik. Punt.
Korte zinnen Belle die ik ook gebruik: ik beëindig nu dit gesprek. Of ik beeindig nu deze discussie en kom er later op terug.
Dat geeft geen voeding meer. Dit gebruik ik overigens niet alleen tegen mijn man maar ook tegen over anderen.
En natuurlijk heb ik er nog wel eens verdriet van. Het is echt niet altijd rozegeur en maneschijn, het is niet zo gemakkelijk als met een gemakkelijke warme teddybeer op de bank die naast je zit( en daar bedoel ik een warme, rustige man mee) want zo klinkt het misschien maar het gaat erom hoever je nog wil investeren in het geen wat je hebt en het er voor over hebt om samen te blijven To.
Xxx
Miss
Bedankt voor al je tips. Ik ga er mee aan de slag.
Makkelijk zal het zeker niet worden. Zijn verjaardag komt er aan en ik heb nu al buikpijn er van. Hij heeft aangegeven dat ik mijn best doen voor een leuk cadeau want heb ik al jaren volgens hem niet gedaan. Ik vind dit zo moeilijk voor hem. Ooit een cadeau voor hem gekocht en die kunnen terugsturen omdat hij het niet leuk vond. Ook ooit voor Vaderdag iets laten maken met foto’s van onze kleine. Kreeg ik ook de opmerking dit zijn dingen die jij leuk vind maar niet voor mij. En zo nog wel meer van dat soort opmerkingen.
Zal wel weer iets worden wat niet zijn goedkeuring heeft 
. Misschien beste om er maar om te lachen. Het is mijn tranen niet waard.
Belle
Helpt het om te bedenken dat hij jou daar waarschijnlijk bewust mee wil kwetsen? Dat zelfs al zou hij een cadeau eigenlijk wel leuk vinden, hij nog steeds erover zou mopperen? Dat het dus niet zo is dat jij iemand bent die niet goed cadeaus kunt uitkiezen?
Of helpt dat niet, maakt het dat nog erger?
