Relaties Relaties

Relaties

Even zo

Even zo

25-02-2014 om 19:56

Wens van man honoreren?


Even zo

Even zo

14-03-2014 om 16:49

Pandora

Dank voor alle reacties.

Even nu een reactie op Pandora die zegt: ""maar wil wel dat er nu iets gaat veranderen. En daar moet mijn man iets in laten zien."
Je blijft het doen... Zeggen dat HIJ iets moet veranderen. Volgens mij weet je aan de ene kant wel dat hij niet gaat veranderen, maar blijf je hopen of verwachten dat het wel gebeurt. Jij wil dat er iets gaat veranderen. De bal ligt dus bij jou. Niet bij hem."

Ik doe al jaren mijn best om mijn gedrag aan te passen zodat we minder aanvaringen hebben. Er zit een grens aan wat ik kan doen. Ik kan, zoals al eerder gezegd, een relatie niet in mijn eentje redden. En inderdaad, ik denk dat er niets gaat veranderen als hij niet wil. Dus hij moet het gaan willen. En als hij wil, dan ben ik ervan overtuigd dat hij kan veranderen. Wordt vast niet perfect, maar wellicht wel een stuk beter.

Maar ik ga dus wel veranderen (ten opzichte van voorheen) in de zin van: ik ga van hem verlangen dat hij gaat PRATEN met iemand anders over mijn vreselijke gedrag, zijn reacties en frustraties (of met huisarts, of met relatietherapeut (samen met mij) of met familielid. Als hij dat niet doet dan zal er vrees ik niets veranderen en ik kan echt niet alleen onze relatie beter maken. Dat heb ik al genoeg geprobeerd.

En het gaat in de toekomst zwaarder worden met puberende kinderen dus er moet iets veranderen.

Karmijn

Karmijn

14-03-2014 om 16:56

pff

Wat een verdrietig gesprek zeg. En wat goed van je, dat je zo veel geduld hebt gehad om te luisteren.
Nu heb je ook gelijk gehoord, wat je helemaal niet meer wilde horen.

Prut.

Anderen zeiden het al, voor een relatie heb je twee mensen nodig. En als hij niet meer, wil, dan is het toch trekken aan een dood paard.

Sterkte.

Kijk en daar ga je de fout in

[Ik doe al jaren mijn best om mijn gedrag aan te passen zodat we minder aanvaringen hebben.]

Jij past je aan, aan zijn nukken.
Zijn nukken worden extremer, en jij past je weer aan.
Zijn nukken worden onhoudbaar, en jou aanpassingsvermogen is uitgeput.

Hou op met aanpassen, en kom op voor jezelf.

Dan maar even donder en bliksem, dat klaart de lucht!

Even zo

Even zo

14-03-2014 om 17:05

Jasam

Heb je mijn laatste posting gelezen?

Volgens mij zit ik meer op jouw lijn dan jij denkt .

Ik merk dat ik er inderdaad nogal klaar mee ben.

Ik weet niet of het 'even' donder en bliksem is.

Maar nog even een vraag aan jou:

Zou jij, als je mij was, "gewoon" gaan doen wat ik zelf wil?

Of zou je, als je mij was, mijn man expliciet vertellen: "ik ben er klaar mee, ik kan nooit aan jouw wensen voldoen. Ik doe wat ik doe dus accepteer het maar."

NB Wat het wel moeilijk maakt om helemaal mijn gang te gaan (zo interpreteer ik "kom op voor jezelf") is dat ik me wel "positief" naar hem toe wil gedragen (dus bijv. meer tijd samen doorbrengen omdat dat normaal wel goed is voor een relatie en mogelijk ook voor die van ons) en dat als hij autisme heeft er echt moeite mee heeft als ik aldoor/vaak de hort opga (wat ik soms - ook door omstandigheden - meer zou willen doen dan ik nu doe). En ik vind het wel redelijk dat je met elkaar rekening houdt (ook al doet hij het niet), al is het maar omdat ik dat ook aan mijn kinderen wil meegeven.

Pandora

Pandora

14-03-2014 om 17:06

ik bedoel het anders

Ik denk dat ik het iets anders bedoel dan jij erin leest.
Je schrijft nu: "Ik doe al jaren mijn best om mijn gedrag aan te passen zodat we minder aanvaringen hebben. Er zit een grens aan wat ik kan doen."
Ik bedoel nadrukkelijk niet dat jij je nog meer moet wegcijferen, opofferen of wat dan ook maar, in de hoop dat hij dan wel aardig is. Dat werkt niet, en je raakt er alleen maar henzelf mee kwijt.
Wat ik wel bedoel: jij wilt dat er wat gaat veranderen aan de huidige situatie. Die situatie is niet een situatie waar jij blij van wordt. Het is dus aan jou om die situatie naar jouw hand te zetten. Niet door jezelf dus nog verder weg te cijferen, maar juist door je eigen plan te trekken. Door tijd voor jezelf te claimen, door meer te gaan werken, door bij familie in te trekken. Misschien zijn dit wel de verkeerde voorbeelden hoor, dat is aan jou.
Je schrijft nu wel dat je van hem gaat eisen dat hij met iemand anders gaat praten. Zeg nou eerlijk... wat verwacht je daar nu van? Dat iemand anders hem opeens wel de inzichten en de vaardigheden geeft?
Neem het heft zelf in handen. Richt je leven in op de manier die jij wilt, voor jou en de kinderen.Trek je plan en maak hem duidelijk hoe jouw plan eruit ziet. Hij dendert gewoon over je heen - en jij laat het gebeuren. Ga niet wachten tot hij je niet meer als een voetveeg gebruikt - zorg dat je geen voetveeg meer bent.

Mijntje

Mijntje

14-03-2014 om 17:14

energie wel nuttig

Ik zou het wel zonde vinden alleen op basis van wat je hier schrijft meteen te concluderen dat alle energie die je in je man steekt zinloos is. Aangezien ik lees dat jij er een bent met een lange adem, kan je er nog best wat gesprekken/energie op wagen.

Ondanks dat het geen goede actie was, die waslijst van verwijten van je man is het ergens wel positief, volgens mij had hij dit nog nooit zo geuit terwijl jij alleen luisterde, en dat is wel een opening.
Al is het alleen maar door ervoor te zorgen tzt goed uit elkaar te gaan en niet meteen in een vechtscheiding te belanden. Want met deze man heb je hoe dan ook de rest van je leven te maken, door de kinderen.

zorg idd goed voor jezelf, zelf therapie/irl vriendinnen/steun verzamelen.

Zin doordrijven = gedrag van man

Nee, ik zou meer in opstand komen ten opzichte van zijn nukken.
Meer in de trant van, dit soort gedrag/ praat/ controle accepteer ik niet.
Geef heel erg duidelijk je grens aan, tot zover en geen milimeter verder.

OT
Heb in een grijs verleden een vriend gehad, die meende dat hij mij wiphoer mocht noemen, en mocht verlangen dat ik een biertje voor hem haalde al zappend.

Jou reactie is bepalend in hoeverre je man zichzelf kan afreageren op jou.

Angela67

Angela67

14-03-2014 om 17:25

onwil of onvermogen

zolang het onderscheid niet duidelijk is kun je alleen aan je eigen kant veranderingen doorvoeren (ok, zelfs als je het wel weet kun niet heel veel, maar weet je beter waar je aan toe bent). Zelfs je wens dat hij met anderen gaat praten om tot zelfinzicht te komen is wellicht niet reëel omdat je niet weet of hij het niet kan of het niet wil.

'Liefdevol' maar duidelijk je grenzen aangeven en proberen niet geraakt te worden lijkt me (terwijl je je inschrijft bij woningbouwvereniging en een eigen rekening opent) op dit moment the way to go. Laat hem zijn route maar kiezen, jouw doel is duidelijk. Je bent geen deurmat (meer).

gr Angela

Even zo

Even zo

14-03-2014 om 18:11

Overleg

Ik kan mijn grenzen aangeven en de dingen doen die ik leuk vind terwijl hij het niet leuk vindt.

Toch blijf ik er tegenaanlopen dat hij dingen niet doet, niet reageert op vragen, terwijl we toch regelmatig samen moeten overleggen en beslissen over dingen die bijv. de kinderen aangaan (en waarvan ik vind dat we daar samen over moeten beslissen).

En als hij zoals Jasam doet, dingen doet/zegt die ik echt niet wil, kan ik zeggen: stop ermee. En als hij het dan toch weer doet kan ik zeggen: als je het weer doet dan stop ik ermee (= echtscheiding). Maar voor ik dat zeg, moet ik zeker weten dat ik een echtscheiding wil. En dat weet ik nu nog niet zeker.
Of moet ik dan iets anders zeggen/doen? (zolang ik nog niet weet dat ik een echtscheiding wil - ivm het belang van de kinderen)

Als we gaan scheiden blijven we die problemen toch houden dat we over belangrijke dingen moeten blijven overleggen(of niet? - als we geen co-ouderschap doen)?

Ik ga me niet inschrijven bij een woningbouwvereniging. Gezien mijn inkomen zit ik in de vrije sector. Heb al een eigen rekening en spaarcenten . Maar de tip om me (financieel) alvast (een beetje) voor te bereiden op een (v)echtscheiding neem ik ter harte.

Mocht het toch tot een echtscheiding komen, dan stel ik me trouwens voor dat ik voorlopig in het huis blijf wonen met de kinderen (die wil ik dan zoveel mogelijk bij mij hebben/houden - ga er voor het gemak maar vanuit dat dat gaat lukken) tot we het huis verkocht hebben. Weet niet of hij daar blij van wordt (en of de kinderen dat willen - verwacht het wel, maar weet het niet 100% zeker), maar dat wij tijdelijk met zijn drieen ergens moeten gaan wonen en hij in zijn eentje hier lijkt mij minder handig.

Molleke

Molleke

14-03-2014 om 19:11

Ik zou

voor de komende week een etentje inplannen met je man en zodra hij aan tafel zit zeg je "zo, vorige week hebben we jouw lijstje besproken met al mijn, volgens jou, negatieve punten. Je raad het al, ik heb ook een lijstje gemaakt maar dan over jou. Gaan we die nu eens gezellig doornemen. Aan het eind maar even zien of we zo door willen gaan of niet". Kom op. Pak de koe bij de horens. AL dat pappen en nathouden. Ik vind het gedrag van je man buitenproporties. Niemand is het waard om zo te worden behandeld.

samen

Natuurlijk heb je nog steeds met je man te maken ook als hij exman is vanwege de kinderen.
Maar ik zou het woord 'overleg' niet gebruiken. Dat is niet mogelijk. Als ik het goed begrijp zijn je kinderen in hun tienerjaren. Dat betekent dat ze ook zelf mogen meebeslissen.
Het handigste is als jij mogelijke beslissingen voorkookt en presenteert. Zonder overleg.
En doe dat dan zo dat je de positie van je man zoveel mogelijk meeneemt in een besluit.
En ik zou ook niet beginnen over zijn 'negatieve' eigenschappen en fouten. Ik begrijp niet waar dat toe zou moeten leiden.
Je hebt wel kans dat het voor je man nu voorlopig klaar is. Hij kan net zo makkelijk weer overgaan tot de orde van de dag.
Als je verstandig bent doe je dat ook.
Wat is er op tegen dat jij voortaan zonder overleg alle besluiten neemt?

Even zo

Even zo

14-03-2014 om 20:01

AnneJ; zelf beslissingen nemen zonder overleg

Je zegt dat hij nu net zo makkelijk weer kan overgaan tot de orde van de dag. Ja, je hebt gelijk, daar lijkt het nu wel op.

Jij schrijft: "Wat is er op tegen dat jij voortaan zonder overleg alle besluiten neemt?"

Ik vind het geen probleem om allerlei besluiten te nemen (m.b.t. schoolkeuze of andere dingen, gezamenlijke vakantie bijv. - zolang we nog samen zijn natuurlijk), maar als hij het vervolgens na het nemen van het besluit (bijv. boeken van vluchten/vakantie) niet mee eens is, is dat toch onhandig, gezien de kosten bijv.

Hoe stel je dat voor je?

Ik mail wel steeds meer concrete voorstellen hoe ik iets ga doen en geef dan aan dat hij voor dan en dan moet aangeven als hij iets anders wil, maar moet nog zien of dat altijd goed uitvalt. Bij sommige dingen prima, bij andere wellicht toch niet handig. En zeker als het iets betreft wat hij vervolgens moet doen is het toch afwachten of hij dan iets doet.

Hoe zie je dat?

En hoe had je dat voorgesteld met dat weekendje (dat ik nu dus nog steeds niet geboekt heb): gewoon doen zonder overleg? Dus plan maken, en vervolgens voor het hele gezin vlucht en hotel boeken en hem vertellen dat we gaan, terwijl hij dan toch een paar dagen vrij moet nemen? En als dat niet blijkt te passen, dan wel gaan zonder hem of alles wat je geboekt hebt niet gebruiken?

Kun je zelf nog positieve eigenschappen bedenken?

Welke positieve eigenschappen heeft je man?
Waar ben je verliefd op geworden?
Waarom ben je met hem getrouwd?
Waarom is hij met jou getrouwd? Weet hij dat nog?

Dat uit eten, wat Molleke zegt, is wel een goed idee, maar dan met een positief lijstje erbij.

Even zo

Even zo

14-03-2014 om 20:05

Molleke; lijst negatieve dingen

Ik snap je reactie, maar ik geloof dat het niet bij mij past om zo'n negatieve lijst van hem op te stellen en hem voor de voeten te werpen.

Ik heb eens iemand horen zeggen: je moet je eigen gedrag niet veranderen in negatief gedrag van anderen.

En dat ben ik met diegene eens.

Ik vind het niet goed dat hij op die manier een gesprek met mij voert. Dan is het raar als ik hetzelfde bij hem doe. En zeker zolang ik hoop er nog samen (beter) uit te komen. Mocht ik van hem afwillen en mijn frustratie willen afreageren, dan zou het misschien nog wel lekker zijn.

zelf plannen

Zelf plannen is een kwestie van oefening en in het begin kan het best weleens fout gaan maar je wordt er steeds handiger in.
Je kunt nogal in de war gebracht worden omdat je denkt dat hij ook moet 'mee' beslissen. Het is soms maar hoe je het presenteert.
Dat moet je zelf goed uitpuzzelen, alle risico's afdekken met alternatieve scenario's.
En denk aan je portemonnee, als jij besluit kan het zijn dat je ook het financiele risico gaat dragen. Dat was een van de redenen dat we beslist moesten scheiden.
Dan besloot man op het laatste moment dat we dan wel op vakantie gingen maar moest ik ineens zelf mijn ticket betalen of anders kon ik niet mee. Of hij beloofde fietsjes te regelen maar als we die dan nodig hadden waren ze er nog niet zodat ik op het laatste moment dure fietsen aan moest schaffen, geen tijd meer voor een betaalbaarder keuze.

Je ziet het steeds beter aankomen.

En uiteindelijk legt ex zich er bij neer, soms niet, maar met wat geduld lukt het dan toch weer wel.

En inderdaad kan het betekenen dat je steeds meer aktiviteiten zonder elkaar doet omdat je geen controle hebt over de ander.
Als ex iets organiseerde gingen we meestal allemaal als ik iets organiseerde ging man vaak niet mee.

Vraag of je man dat weekend dat jullie gepland hebben meegaat of niet. Zorg wel dat hij alle details al kent. Hoe laat vanaf huis vertrekken en wanneer zijn jullie weer terug. Hoe lang duurt de reis, hoe ga je daar naar toe. Wat is er mogelijk in het hotel, enzovoort.
Zegt hij ja, regel dan de ticket. Zegt hij nee, regel dan geen ticket.
Besluit je man ergens dat hij toch niet mee gaat kijk dan of je de ticket weer terug kunt geven of anders maar niet.
Je kunt zijn besluiten niet voor zijn. Als iemand echt klem zit en jou de schuld geeft of de omstandigheden kan er van alles zijn waarom iets niet doorgaat. Betrek dat in godsnaam niet op jezelf.
Maar houdt rekening met een alternatief scenario. Wat als je man niet meegaat. Je kunt in feite niet op hem rekenen. Hij heeft zijn handen vol aan zichzelf.

bovendien

Een scheiding kost geld. Ik vraag me af of je dat wel zou moeten doen.
Je hoopt zelf bij een eventuele scheiding in het huis te blijven. Dat is wat naief. Als je van doen hebt met iemand met autisme dan is het laatste wat hij in nog meer stress zal doen zijn veilige plek verlaten. Met wat tact en beleid kun je hopelijk tot afspraken komen over de betaling van het huis, eventuele verkoop of niet, ook daar is een gedetailleerd plan vereist dat je niet aan je man moet overlaten.
Ik kon zelf gelukkig bij mijn ouders terecht en heb ex een jaar lang de helft van de huur betaald tot hij zelf een andere woning had gevonden. Toen konden wij terug.

vakantie

Dat weekend weg bedoel ik. Ik zou nu financieel alles op alles zetten. En geen geld uitgeven waar je later om verlegen kan zitten.

maar....

Dat lukt natuurlijk pas als je er zelf klaar mee bent. En zo klinkt het eerlijk gezegd niet. Je hebt zelf het idee dat er nog van alles hopelijk mogelijk is.
Je hebt namelijk ook kans dat als je meldt dat je dan vind dat een scheiding op zijn plaats is, dat is logisch als je niets meer leuk vind aan iemand en alles is fout, dan is een scheiding een logische vervolgstap, dat je man dan ineens terugkrabbelt en beloftes doet die hij toch niet waar kan maken, maar waar jij weer hoop uit put.
Bij ons ging het heel vreemd. Man riep dan dat hij wilde scheiden. Dan maakte ik een convenant en liet hem dat lezen en bracht ik wijzigingen aan die hij dan wilde. Dan ging ik een afspraak maken met een advocaat maar dat was toch niet de bedoeling, dus dan hield het weer even op.
Tot ik meldde dat ik dan eenzijdig de scheiding door ging zetten toen ex weer eens met 'scheiden' aankwam. Dat was ook niet de bedoeling.
In zo'n periode snapte ex ineens wat ik bedoelde dat iedereen ook in een huwelijk een eigen mening heeft en niet een gezamenlijke mening, namelijk die van ex. Ex wist precies waar de pijnpunten lagen.
Maar tot vandaag trekt hij daar alleen met veel moeite de consequenties van.

Even zo

Even zo

14-03-2014 om 21:21

Jasam; positieve lijst

Jasam, het probleem is niet dat ik niet positieve dingen van hem kan bedenken. Dat kan ik nl. heel goed, heb ik hem zelfs bij ons "gezellige" etentje (ahum) verteld. Ik kijk juist altijd naar het positieve en heb ook gezegd dat ik juist graag wil dat het weer leuker wordt samen. Maar hoe?

Het probleem is dat hij niet naar positieve dingen van mij wilde kijken. Ik heb hem niet al jouw vragen gesteld, maar het feit dat hij zei dat hij werkelijk NIETS positiefs aan mij kon bedenken was denk ik voldoende. Op dat moment wilde hij dus niet positief denken. Ik had hem natuurlijk kunnen helpen om een superlange lijst met alle positieve dingen over mij te maken, haha, maar vond dat wat flauw. Bovendien wilde ik luisteren, niet hem overtuigen of een weerwoord geven.

Omdat hij vandaag opeens weer aardig was, zou ik het hem nu wel kunnen vragen: goh, hoe gaat ie nu? Zou je nu wel positieve dingen over mij kunnen bedenken? Maar ik weet niet of dit helpt.

Misschien dat hij overigens in een depressieve bui zat en eigenlijk zijn hart bij mij wilde uitstorten. En nu hij dat gedaan heeft er een soort van last van hem afgevallen is (maar vast tijdelijk) waardoor hij nu weer even wat relaxter is en aardiger. Of - wat ik nu al typend bedenk - dat hij het eigenlijk gedaan heeft om te testen of ik nog wel van hem hou. Ik denk regelmatig dat hij daar erg aan twijfelt. Ik weet niet hoe ik hem daar meer van kan overtuigen als hij dingen die ik zeg/doe negatief blijft uitleggen.

Donderdagochtend vroeg hij wel waarom ik op zolder had geslapen (dat snapte hij dan niet). Toen ik zei dat ik dacht dat het goed was als we allebei een goede nachtrust zouden krijgen (ik snurk volgens hem (anderen vinden het erg meevallen)/hij slaapt licht - daardoor slaapt hij vaak slecht en slaap ik soms ook weer slechter) want dat moeheid niet goed is voor ons, leek hij weer gerustgesteld.

opgelucht?

"Misschien dat hij overigens in een depressieve bui zat en eigenlijk zijn hart bij mij wilde uitstorten. En nu hij dat gedaan heeft er een soort van last van hem afgevallen is (maar vast tijdelijk) waardoor hij nu weer even wat relaxter is en aardiger."
Zo zou het bij jezelf werken. Ik heb zomaar het idee dat dit echt niet is wat je man erbij ervaart. Voor hem zijn situaties en momenten gescheiden en hebben allemaal hun eigen achtergrond, details, emoties, routines, vereist gedrag. Dus is het een moment later, na een ruzie, etenstijd, dan vraag je gewoon 'wat eten we vandaag' alsof er niets gebeurt is. Die situaties zijn onafhankelijk van elkaar, daar moet je niet teveel achter zoeken. Accepteren dat niet iedereen hetzelfde denkt als jijzelf.

Even zo

Even zo

14-03-2014 om 22:35

Onzekerheid

Ha Anne, misschien heb je wel gelijk. Hij denkt sowieso niet hetzelfde als ik, zoveel is wel duidelijk .

Maar net sprak ik nog even met een vriendin en al pratende bedacht ik: mijn man is zo onzeker. Heeft in het verleden (ook vrij recent) regelmatig gevraagd: Hou je nog wel van mij?

Misschien dat dit hele gesprek met lijstje van hem echt een test was om te checken bij mij of ik nog wel van hem hou. Houdt ze nog van mij, zelfs als ik zo negatief over haar doe? (hij had nl. ook twee vragen: blijf je alleen bij mij vanwege de kinderen? en ben je nog wel eens blij met mij?)

Het is een wat rare, omslachtige reden, maar ik denk dat dit best wel eens het geval zou kunnen zijn. Misschien dat hij toch ergens zich er wel (heel erg) bewust van is dat hij eigenlijk een waardeloze man is (afgezien van het binnenbrengen van een heel goed inkomen, gechargeerd gezegd) en bij zichzelf denkt: Het kan niet waar zijn dat ze echt van mij houdt.

Hij heeft ook niet zolang geleden nog dingen gedaan waaruit wel zijn genegenheid naar mij toe blijkt (ik moet het altijd in de kleine dingen zoeken, maar die herken ik af en toe gelukkig en daar ben ik dan ook blij mee), waardoor ik ook denk: het KAN niet waar zijn dat hij echt niets positiefs in mij ziet of zou kunnen bedenken.

Tja, misschien vinden jullie het allemaal vergezocht, maar dit zou het rare van zijn lijst met negativiteit en nu positiviteit zonder conclusie: ik wil dus gaan scheiden, kunnen verklaren.

Hmmm, nog eens nadenken of ik hier wat mee kan/moet richting hem.

En natuurlijk: hoe nu verder zodat het beter wordt en onze kinderen er verder niet teveel onder lijden.

Houden van

"Houdt ze nog van mij, zelfs als ik zo negatief over haar doe?"
Het zou me niets verbazen dat je man daar onzeker over is omdat hij daar anders over denkt.
Voor mijn ex bleek liefde uit hetzelfde denken, denken zoals hij dat wil dus, en concrete dingen voor elkaar doen als 'mijn schoenen poetsen' of als ik zijn agenda uitvoerde zoals hij voor mij bedacht had. Dat was liefde. En daar mankeerde het natuurlijk aan van mijn kant.
Dan was ik echt op zaterdag de hele dag in touw vanwege zwemles voor 2 kinderen op een priveschool aan het andere einde van de stad (les om 13.00 uur en om 15.15 bijvoorbeeld) met openbaar vervoer en daarvoor judo met zoon in een sportschool ergens anders. En dan wilde ex ook nog op zaterdagochtend het huis schoonmaken, en de werkster de deur uitdoen, en 's middags een uitgebreid door mij gekookte maaltijd. Anders hield ik niet van hem.
Echter dat was beiden voor mij fysiek onmogelijk.
Dus ja, ex twijfelde altijd of ik wel van hem hield.

Even zo

Even zo

14-03-2014 om 22:59

AnneJ

Goh Anne, dit zou zomaar bij mijn man kunnen kloppen.

Laatst (ik denk vlak voor de wintersport) had hij bijv. mijn auto ongevraagd door de wasstraat gedaan. Waardeerde ik zeer en zag ik zeker als een daad van liefde van hem.

Maar nu je het zo schrijft, kan dat kloppen dat zijn verwachtingen (vaste beelden in zijn hoofd) zo zijn dat ik bepaalde dingen moet doen om hem te overtuigen van mijn liefde voor hem.

Koken als zijn moeder bijvoorbeeld, wat me noooooit gaat lukken.

Vandaar dat hij daar continu aan twijfelt!

Denk je dat het zinvol is om hem te vragen of hij twijfelt aan mijn liefde voor hem en waarom? En wanneer ik volgens hem wel van hem zou tonen van hem te houden? En dan uitleggen dat ik dat niet kan ?(ik doe nl. al alles in huis en met kinderen, dus ja, net als jij lukt het mij fysiek niet alles erbij te doen wat hij ook nog wil).
Zou dat helpen? Of is dat een kansloze actie?

niet kansloos

Dat navragen kan zin hebben, al is het alleen al om daarvan bevestiging te krijgen voor jezelf. En het kan zeker goed zijn om dan aan te geven dat dat fysiek voor jou onmogelijk is. Probeer zo goed mogelijk daar redenen bij te verzinnen die concreet zijn.
Lastig, want waarom lukt het je niet om net zo te koken als zijn moeder?
Klopt, dat heb ik eindeloos gedaan. En als we dan weer eens op scheiden stonden en ex wilde toch niet, dan snapte hij ineens waarom ik dat niet kon. Terwijl in de gesprekken die ik met hem daarover hield hij bleef volhouden dat ik dat wel zou kunnen.

wat ons opbrak

is ook mijn onbegrip. Ik wilde maar overleggen en praten en open verhalen houden waarin ex dan zelf als een volwassene zijn standpunt zou innemen als hij maar genoeg informatie had en dan konden we 'overleggen'. Die man werd knettergek van mijn voor hem vage sociale gedoe. En ik nam hem niet serieus. Ex wilde stilte aan tafel maar kon niet bekennen dat hij dat puur nodig had dus dan kwam er weer een of andere smoes. Maar daar kon ik natuurlijk geen rekening mee houden want aan tafel is het sociaal, je laat elkaar om de beurt praten, hoe was je dag en geeft het eten door en blijft zitten tot iedereen klaar is.
Als ik er nog aan denk hoe dysfunctioneel en stressvol dat allemaal was. En dan hadden mijn man en kinderen er al een stressvolle dag op zitten.
En dan ging de telefoon en dan ging ik ook nog eens een kwartier met mijn moeder praten terwijl het eten bijna klaar was zodat we een kwartier later gingen eten! paniek was dat.
Nu snap ik dat.

Volgens mij is de hamvraag

houdt hij nog wel van jou.

Je kunt nog zoveel van iemand houden, maar als dat van één kant moet komen is het een verloren zaak.

Al ga je op je kop staan, onderste boven hangen, op je knieen kruipen wanneer hij dat wil om hem te laten zien dat je echt van hem houdt.
Maar je zult het nooit zo doen als hij wil zien en altijd commentaar krijgen.

Katniss

Katniss

15-03-2014 om 00:15

Heel erg

Ik zie je worstelen en wanhopig zoeken naar iets wat wel werkt. En ik geloof ook helemaal niet dat jij nog van hem houdt. Als het moment daar is zul je wel weten wat je moet doen. Bij mij was het trouwens ex die voorstelde te scheiden want het ging toch allemaal niets meer worden met mij. En wat was hij stomverbaasd toen ik daar na weinig nadenken mee instemde Het heeft mij zoveel rust opgeleverd, ik heb er geen seconde spijt van gehad.

toch niet Katniss

Je kunt van iemand houden ook al maakt hij het onmogelijk om bij elkaar te blijven. We hebben jaren van paniek en drama achter de rug want samen leven liep volslagen uit de hand maar scheiden nog een graadje erger. Maar dat is allemaal voorbij. In goede banen geleid. En ik leer mijn kinderen hopelijk hoe je wel goed met jezelf en met je intimi om kunt gaan. Eerlijk zeggen en uitleggen wat je nodig hebt, geen smoesjes, geduldig wachten tot er bij iemand wel een kwartje valt. Vol zelfvertrouwen met zelfkennis.
Je kiest iemand niet zomaar uit. Je hebt kinderen samen. Ook al houd je van iemand het kan toch onmogelijk zijn.
Ik houd nog steeds van ex. Ik zag ook wel dat het onvermogen was. Maar ik heb nog altijd hele goede herinneringen. In het verleden maar gelukkig ook in het heden.
Ex houd nog steeds van mij. Dat laat hij zien door niet alleen voor de kinderen maar ook voor mij te zorgen, op zijn manier.
Dat wil niet zeggen dat we ooit weer bij elkaar gaan wonen. Maar wel dat we altijd, door onze kinderen, en door onze gedeelde geschiedenis, familie zijn van elkaar.

Rust inderdaad

Scheiding heeft uiteindelijk iedereen, inclusief ex rust opgeleverd.

Jaina

Jaina

15-03-2014 om 00:35

Even zo

Je verwacht van je man dat hij door gesprekken met jou of met een ander tot inzicht gaat komen. Ik denk niet dat dit gaat gebeuren. Of het nu onmacht is of onwil doet er niet zoveel toe. Je man is wie hij is. Hij heeft weinig tot geen zelf inzicht en hij gaat dat ook niet opeens krijgen. Hij zal niet met familie of vrienden of een therapeut willen praten want dat zit gewoon niet in hem. En hij zal ook niet de connectie leggen tussen jouw inzichten en zijn gedrag. Je kan hem best zeggen dat je denkt dat hij onzeker is of of je nog van hem houdt en dat hij daarom dit of dat doet. Dat kan je allemaal zeggen maar de kans is zeer aanwezig dat hij dat verband helemaal niet wil of kan zien. Je hebt aan de ene kant echt enorme veranderingen over hoe hij zal kunnen veranderen en aan de andere kant heb je heel weinig verwachtingen over hoe een fijne relatie zou moeten zijn. Je bent bereid met heel weinig genoegen te nemen maar tegelijk hou je de hoop dat hij bepaalde inzichten zal krijgen in zijn gedrag en karakter en dan ook nog in staat is om die te veranderen.

Ik denk werkelijk niet dat dit gaat gebeuren. Hij gaat niet veranderen. De vraag die je jezelf moet stellen is kan ik leven met hem zoals hij is? Die vraag kan alleen jij beantwoorden. De vraag die je niet moet stellen is wat hij moet worden voordat je met hem goed kan samenleven. Dat gaat namelijk niet gebeuren. Hij heeft geen enkel blijk gegeven van enig vorm van zelfinzicht door de jaren heen dus de kans is niet erg groot dat dit nu wel gaat gebeuren.

Ik zeg trouwens niet dat je moet scheiden, dat is aan jou verder. Wel dat je moet kijken naar wie hij is en of je daarmee kan leven.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.