Wie is er ook no contact gegaan met een narcist of cluster b partner?
De titel zegt het al. Wie kent de dynamiek van toxische relatie met een narcist, borderliner of andere cluster b persoonlijkheid en is (waarschijnlijk ook na jaren gedoe) no contact gegaan? Ik ben bekend met alle termen. filmpjes en therapeuten op dit vlak, doe een heel goed coachingstraject bij David Grannon.
Ik ben gisteren NC gegaan met narcistische partner (hij heeft officiele diagnose) na jaren van proberen binnen deze trauma bond toch, met therapie en counseling er wat van te maken. Ik heb geen behoefte aan mensen die niet weten wat dit behelst en met secundary gaslighting komen als "waar er 2 vechten hebben er twee schuld, je bent toch beter af zo... etc" Ik ben gewoon naarstig op zoek naar lotgenoten die begrijpen hoe zwaar dit is: een liefde hebben waar echt zoveel liefde is, maar die niet kan doorgaan door zo'n persoonlijkheidsstoornis.
Het is echt zoooo moeilijk... pff. Ik krijg dan zo'n brief waar dit in staat "
wat steeds duidelijker wordt is de wijze waarop al die narcistische eigenschappen zo'n enorme rol spelen in mijn denken en dus in mijn leven en het leven van anderen die met mij te maken hebben. Het is zo groot en overweldigend als ik het met afstand bezie. Het speelt in nagenoeg in alle facetten van mijn leven. Het is niet de eerste keer dat ik me hier van gewaar wordt en dat is tegelijkertijd ook waarom ik weet dat het niet veranderd. Ondanks dat ik ook weet hoe het is om me te kunnen overgeven en hoe goddelijk verbonden met mijn hart en de aarde dat is, leidt het niet tot een dieper besluit om mijn Noorden te pakken en voor het hoogste te gaan. Onbegrijpelijk om te zien dat ik daar niet voor kies (in ieder geval niet blijvend), maar om iedere keer weer te kiezen om vanuit dat construct te leven. Het voelt niet als een keuze (zeker niet bewust), maar ik weet dat het dit wel is. Ik blijk niet bereid om de investeringen in tijd en moeite te nemen om dit proberen te keren. Ik neem het me iedere keer voor, begin er dikwijls mee, maar ik maak het nooit waar. Ik zit in die dynamiek gevangen en nog veel erger is dat ik jou in die dynamiek ook gevangen probeer te houden. Jouw sympathie, aandacht en liefde blijkt iedere keer ook snel weer voeding te worden. Mijn hart huilt verscheurd om je, om ons, omdat ik kan voelen hoeveel liefde, aantrekkingskracht en potentie er op allerlei vlakken is. Schaamte, verdriet en pijn om wat jij allemaal hebt doorstaan als gevolg van het van mij houden en met mij omgaan en de open wonden die je daar nog van hebt. Ik leef dikwijls tussen euforie en slachtofferschap. Verhalen die ik over mijzelf en het leven maak. Verhalen waarin ik dikwijls zelf geloof en anderen probeer ervan te overtuigen dat ze waar zijn. Dat heb ik gelukkig leren inzien dat dit zo bij mij werkt. En gelukkig heb ik ook momenten van contemplatie en kan ik er van afstand naar kijken. Als ik het dan inmiddels zo bezie kan ik niet anders concluderen dat het een zeer destructief construct is en dat dit ook blijvend is, ondanks dat ik er steeds meer bewustzijn op krijg. Niet alleen voor mijzelf, want het weerhoud me er van me verbonden op deze wereld te begeven, maar voornamelijk voor de mensen die ik gebruik als voeding om dit krampachtig wel te bewerkstelligen. En dat geldt dan voornamelijk voor jou. Juist in liefde en intimiteit toont het zich van z'n meest duivelse kant. Je hebt alles gegeven, je ziel en zaligheid en kreeg stank voor dank. Het heeft je leeggezogen en beschadigd. Het had nooit mogen gebeuren, maar dat kan ik niet meer keren"
Ik weet dat dit oprecht is. Maar ook dat dat voor dit moment is. Op het moment dat hij denkt dat hij me weer 'heeft' interesseert het hem niet meer, ben ik slechts voeding voor hem. En toch, zouden we elkaar zien (hij woont gelukkig in een andere stad) dan zouden we tranen van liefde huilen.
Komt nog eens bij dat ik heel veel eenzaam ben geweest in mijn leven (weduwe geworden) en op een leeftijd ben dat een volgende liefde echt een wondertje zou zijn (en nee, ga nou alsjeblieft niet zeggen "ja maar de buurvrouw van mijn tante heeft ook zo'n leuke man ontmoet" Ik weet waar ik het over heb: ben bijna 60, niet goed geconserveerd, en veel te diep gewond en wantrouwend geworden door dit narcistisch misbruik om me snel open te kunnen stellen.
Dat maakt de keuze voor no contact nog wranger: ik moest kiezen voor een verdrietige trauma bond of eenzaamheid. Gaat niet echt fijn zo.
Ffzo
Ja in navolging van wat Flanagan schrijft over haar moeder: waar ben jij zelf nog?
Een link van een boek waar je wellicht iets aan hebt. Gaat niet zozeer over no-contact gaan maar naar wat ik me herinner naar hoe je je eigen leven kan oppakken naast 'zo iemand". Pin me er niet op vast want is al weer tijdje terug dat ik het las.
Ja toch misschien van nut voor veel meer mensen hier
Het boek dat ik hier boven aan ffzo aanraad: https://www.bol.com/nl/p/stop-caretaking-the-borderline-or-narcissist/9200000027314298/?suggestionType=featured_product&suggestedFor=stop%20ca&originalSearchContext=media_all&originalSection=main
In de beschrijving staat:
The book looks at the underlying rules and expectations in these relationships and shows Caretaker’s how to move themselves out of these rigid interactions and into a healthier, more productive, and positive lifestyle—with or without the Borderline/Narcissistic partner or family member. It describes how to get out of destructive interactions with the Borderline or Narcissist and how to take new, more effective actions to focus on personal wants, needs, and life goals while allowing the Borderline or Narcissist to take care of themselves. It presents a realistic, yet compassionate, attitude toward the self-destructive nature of these relationships, and gives real life examples of how individuals have let go of their Caretaker behaviors with creative and effective solutions.
Paasei : Stichting Labyrint in perspectief
Zojuist gebeld met stichting in perspectief. Wat een fijn gesprek was dat! Herkenning, erkenning, luisterend oor en veel tips voor een evt. praatgroep.
Dank je wel Paasei!
Graag gedaan!
Ik moest destijds ook mijn weg zoeken en ik was blij dat ik ze aangeraden kreeg. Ik heb dus via hen mijn advocaat gevonden, die mijn scheiding heeft begeleid. Die snapte wat ik wilde; hem niet afbreken of in een hoek duwen maar zijn waardigheid laten behouden. Het enige dat ik wilde dat ik de verantwoordelijkheid kreeg over de kinderen. En zo is het ook gelopen.
Madelief
Dat boek ga ik in onze bibliotheek halen, ze blijken het te hebben.
Er gebeurt hier bij mij op het moment te veel om een beetje behoorlijk op te kunnen schrijven, dat komt dan later wel een keer.
Thera
Fijn dat ze het hebben. Sterkte met alles.
dank je
Het lukt me op het moment niet meer om het van me af te laten glijden.
We hadden een gesprek gehad met een kennis van ons. Ik was wel heel rustig daar. Maar dan hoor je zoveel wat rond blijft spoken in je hoofd.
Die man deed het gesprek wel goed. Hij wilde ons echt helpen. Vroeg ook waarom we eigenlijk nog bij elkaar waren. Op een gegeven moment zei hij: Thera doet erg haar best en jij bent vooral heel boos.
Maar dat legt mijn man dan achteraf gewoon uit in zijn voordeel...
Maar ik ben de strijd met mijn man weer aangegaan. Ik kan niet anders op dit moment. Wel heb ik duidelijker de mogelijkheid van een scheiding in mijn hoofd. En hij weet dat ook.
Gisteren tijdens een gesprek tussen ons over van alles, zei hij: weet je wat, zullen we allebei een diagnose aanvragen. Nou, daar was ik natuurlijk blij mee. Hij had bij die kennis gezegd dat zijn verwijzing van de huisarts voor een psychologenpraktijk waarschijnlijk niet gegeven was, omdat de huisarts verbaasd was dat hij een verwijzing nodig zou hebben. Maar ik had het na gevraagd (ook omdat ik had gezegd, als jij geen hulp gaat aanvragen, heb ik zelf hulp nodig) en de verwijzing was twee weken geleden al verstuurd.
Ondertussen
Ondertussen zal ik net zo als degenen die wel no contact gegaan zijn, zoveel mogelijk dingen voor mijzelf moeten doen. Wat doen jullie zoal?
Ik had eigenlijk deze week vrij en volgende week om veel op mijn moestuin te kunnen doen. Maar ja, ik kom niet buiten nu met die vorst.
Ik ga zo mijn zaailingen maar eens verpotten, als de potgrond ontdooit is.
En ik schilder af en toe.
Exact Thera, dat dus
Thera,
Zoooo wat een herkenning weer. Je man die echt niet snapt dat hij iets fout doe. Vooral het alleen maar boos zijn van je man. Had de mijne ook. En dan weer leugens en ontkenningen, waaronder nu bij jou dat je man geen verwijzing kreeg vd huisarts voor de psycholoog want dat was helemaal niet nodig. Narcisten gebruiken alles iedereen om maar aan jou te bewijzen dat er niets mis is met hen. En die kwetsbaarheid van jou; dat je bereid bent allebei een diagnose aan te vragen. Heb ik ook gedaan, maar op t laatst trok mijn toen nog man zijn keutel in. Was bang dat ik (jaaa ik he) een teiketje zou krijgen en dat zou me tegen gaan werken bij mijn werk en bij de kinderen.
En hoe herkenbaar dat hoe meer je er zelf over gaat lezen, en over gaat praten hoe meer het gaat malen en hoe bozer en verdrietiger je er van wordt! Je wordt echt helemaal kapot gemaakt op deze manier. Had ik t maar geweten, ook tijdens de scheiding, wat er aan de hand was. Misschien was het dan voor mij minder nadelig afgelopen.
En je laatste vraag; ga wandelen, met een vriendin bijvoorbeeld, of doe iets creatiefs waar je ook heel erg bij na moet denken. Maak iets, maak iets van je leven.
Beiden onderzoek en vrije tijd
Haha, dat heb ik ook gedaan. Mijn ex riep de hele tijd dat ik autistisch of anderszins "gek" was. Ik liep al bij een psycholoog voor mezelf, ik heb gevraagd of hij mij eens wilde testen. Dat vond hij een belachelijk idee, maar ik heb toch wat vragenlijsten ingevuld en besproken. En nee, ik had niks. Behalve een moeilijke man 
Maar doe het gewoon Thera, als het kan bij dezelfde psycholoog, en vraag je man mee bij de uitslag/bespreking. Vraag ook of jij bij zijn uitslag aanwezig mag zijn. Gelijk oversteken. Als er vermoedens van een aandoening zijn, gaat het onderzoek verder en mag de omgeving meestal ook vragenlijsten invullen. Dat is wel belangrijk, aangezien het zelfinzicht meestal niet groot en mooipraterij aan de orde van de dag is.
Ik had een veilige plek op mijn werk. Daar kwam ik tot rust, terwijl ik eigenlijk heel stressvol werk heb. Mijn ex vond dat natuurlijk helemaal niks en begon mij daar ook te stalken. Maar ja, hij kon me moeilijk verbieden te gaan werken, ik was de kostwinner. Mijn kamergenoot was heel lief en begripvol, maar werd ook helemaal gek van hem. Die nam regelmatig de telefoon voor me op en zei dan heel vriendelijk dat hij toch eigenlijk wel erg stoorde. Ik ging regelmatig in een andere kamer zitten werken om wat rust te hebben. Achteraf te bizar voor woorden.
In mijn vrije tijd zat ik vaak te lezen. Ik ben gaan studeren in opdracht van mijn werk. Dat vond hij maar belachelijk, al die tijd die ik daarin stak. Het was moelijk me te concentreren en hij stoorde me vaak. Desondanks haalde ik mooie cijfers.
Ik ging een of twee keer per week sporten. En natuurlijk dingen met de kinderen doen. Die waren toen nog erg jong, begin lagere school, dus we gingen naar de speeltuin, wandelen, dat soort dingen. Vriendinnen waren van levensbelang in die tijd. Hij probeerde me daar weg te houden, maar ik ging toch. Of ik trof ze in de speeltuin. Nu zou ik denk ik vaker naar de film gaan, naar musea, dat soort dingen. Is een creatieve hobby niet wat voor jou?
Creatieve hobby
Ja, in het verleden heb ik creatieve opleidingen gedaan. Het is alleen moeilijk als je te onrustig bent om daar lang mee bezig te zijn. In de tuin werken past op dat moment beter bij me. Ik ben wat aan het opruimen in huis dat is ook wel lekker. Hebben jullie ook met vriendinnen dat het fijn is als je ze hebt, maar dat het soms ook moeilijk is om uit te leggen in wat voor situatie je zit? En dat dat je zelf wat terughoudender maakt?
Vriendinnen
Ze waren van levensbelang, zei ik al. Eerst om tot rust te komen, gewoon vriendinnen te zijn. Ik heb uiteindelijk één vriendin in vertrouwen genomen, zij geloofde me direct want ze had zelf ook al absurde dingen gezien. Toen was het hek van de dam. Ik nam een tweede vriendin in vertrouwen, en daarna mijn ouders, en zijn moeder. Toen kwam de hulpverlening op gang en kon ik uiteindelijk ontsnappen. Klinkt heel makkelijk nu, maar er zijn jaren overheen gegaan.
ontsnappen
Dat werd het uiteindelijk ook echt; ontsnappen. Ben echt gevlucht, en in mijn geval naar de politie.....
Ook mijn man belde me destijds op het werk op. Om de gekste dingen. Waar de kaneel lag en dat er geen eieren waren! Ja koekwaus dacht ik dan, dan ga je toch naar de winkel. Moest ik hem echt zeggen. Ook tijdens hele drukke periodes op het werk, werd ik bij klanten weggeroepen om mijn man te woord te staan aan de telefoon. Hij was gewoon nog een kind.
En lelijke dingen zeggen over mijn werk, afkraken, denigrerend over doen, en bij elke discussie die we hadden ' zeg dat maar tegen je bank-vriendjes' (ik werkte bij een bank). En ook is was kostwinner, ai ai wat vond hij dat moeilijk.
Nooit heb ik iemand in vertrouwen durven nemen over het web waar ik in verstrikt was geraakt.Ik verdedigde mijn man en zijn moeder tot in den treure zelfs. Tot ik bij de politie kwam, toen heb ik alles verteld aan mijn ouders en aan vrienden, maar pas 4 jaar nadien ben ik gaan lezen over narcisme. En nu begint het pas door te dringen wat me al die jaren is aangedaan. En waar mijn kinderen nog steeds in zitten, maar waar ik niks aan kan doen.
Stalken
Oh ja! Ik mocht aan niemand aandacht besteden, hij had recht op mijn tijd en aandacht. Stoorde me ook op mijn werk en belde wel 5x op als ik een keer alleen naar mijn moeder was. Hij was erg achterdochtig en dacht altihd dat ik hem zwart maakte naar mijn familie. En dat terwijl ik nooit mijn mond open heb gedaan. Tegen niemand niet. Ik verdedigde hem alleen en verzon smoesjes voor zijn gedrag, in plastsvervangende schaamte. Vriendinnen had ik niet. Alleen kennissen buitenshuis en goede collega's.
En toch wisten ze het.. toen de bom barstte en de grond onder mijn voeten weg zakte, hebben ze met z'n allen om me heen gestaan om me overeind te houden. Ik ben ze daar nog steeds heel dankbaar voor.
Vriendinnen en familie of andere naasten zijn dus inderdaad heel belangrijk. En weten waarschijnlijk al meer dan jij denkt. Of hebben op zn minst hun vermoedens.
Ik vind het nu lastiger, als ik met anderen praat. Kennissen die scheiden omdat ze op elkaar uitgekeken zijn. Uit elkaar gegroeid. Die lopen klagen dat hij alweer een nieuwe vriendin heeft. En dat de kinderen bij hem zo laat naar bed mogen. Ik vind dat zo onbeduidend en heb moeite me daarin in te leven.
Isolement
In een isolement raken, is waar een narcist m.i. naar toe werkt, zodat je niet weet waar of van wie je hulp kan krijgen. Je bent het kwetsbaarst als je je eenzaam voelt.
Dat is een valkuil. Die moet je vermijden. Voel je diepe eenzaamheid, dan is het tijd om daar iets aan te doen, om jezelf te redden.
Als een narcist merkt dat er iemand naast je staat, hebben ze minder controle.
geen echtgenoot
maar een broer waar mee ik gebroken heb om zijn persoonlijkheidsstoornis. Hij kan uiterst charmant en hartelijk zijn (en dat was hij vroeger echt ook), maar zodra hij je weer voor hem gewonnen heeft, slaat hij om als een blad aan de boom. Na elke escalatie probeert hij toch weer toenadering te zoeken. Sinds ik voor mezelf besloten heb dat het genoeg geweest is en ik hem niet langer toe laat, heb ik -na een tijd van rouw- nu meer rust.
Madelief, het is een nare constatering maar als je eenzaam bent, ben je dat niet alleen zonder hem, maar ook MET hem. Blijf van hem weg en bouw iets nieuws op. Veel sterkte.
Familie
Herken ik Dixy. Mijn ex had een slechte relatie met zijn familie. Vooral zijn moeder was de pineut. Hij gaf haar de schuld van al zijn problemen. Tijdens ons huwelijk was ik meestal degene die de relatie onderhield. Zat met mijn schoonfamilie in de kamer terwijl hij zich boven terug trok of gewoon verdween.
Maar ouders houden van je en vergaven hem alles. Na onze scheiding hebben ze hem opgevangen. Tot het weer tot incidenten kwam en hij zich helemaal terug trok. Brak met de familie. Zo triest.. zijn ouders hebben al een kind moeten inleveren en dan is je andere kind zo'n pannekoek.. ze vragen zich wanhopig af wat ze verkeerd hebben gedaan om dit te verdienen.. Er is nog een broer en die is alleen maar kwaad. Die wilt hem nooit meer zien.
Overigens levert zoiets hele vervelende situaties op als er iets met de ouders gebeurd.. ziek, overlijden.. wat doe je dan..??
Paasei
Ik herken die situatie van hulpbehoevende ouders. Ik denk dan maar dat als ik enig kind was geweest, ik het ook alleen had moeten doen.
Het heeft ook wel een voordeel; je hoeft niet met anderen af te stemmen of rekening te houden met hun wensen.
Wat je beslist, doe je in belang van de ouders. Dat is je meetlat.
Ik denk dat ik ter zijndertijd een begrafenis in besloten kring prefereer.
Dixy
Dank je wel.
Ex als broer en zoon bij ziekte
Heb de reacties van (toen nog man) meegemaakt toen er “iets bleek te zijn” met (eerst) zijn moeder en (een paar jaar later) een van zijn zussen. Er was toen al (weer) nauwelijks contact met zijn familie omdat ex daar geen behoefte aan had, maar wel de mogelijkheid via sociale media elkaar te vinden (in het laatste geval via mij).
Schoonmoeder bleek een serieuze neurologische aandoening te hebben en een van de zussen stuurde (nu) ex, daar een sms over in de trant van “ik vond dat je dat moest weten”. Hij reageerde daarover tegen mij op met een grap(!) en met dat het hem niks deed en hij er niks mee kon. (Nb: Ik dacht toen dat hij zich stoerder voordeed dan hij zich voelde.) Toen een aantal jaren later via zelfde zus een oproep via FB kwam of haar broer haar wilde bellen, vanwege een noodgeval, volgde nog een emotieloze reactie. Andere zus (nabij buitenland) bleek na hersenbloeding in coma te liggen. Hij was echt niet van plan daar heen te reizen, hij had zijn eigen leven. Het deed hem trouwens ook niks (zijn woorden) en zelfs als ze zou komen te overlijden, zou hij er niet heen gaan, wat had je eraan? (In retrospectief, zijn dit alarmbellen)
Veel gehoord citaat
In dit geval is van Maya Angelou: “When someone shows you who they are believe them; the first time.”
Paasei
‘Ik vind het nu lastiger, als ik met anderen praat. Kennissen die scheiden omdat ze op elkaar uitgekeken zijn. Uit elkaar gegroeid. Die lopen klagen dat hij alweer een nieuwe vriendin heeft. En dat de kinderen bij hem zo laat naar bed mogen. Ik vind dat zo onbeduidend en heb moeite me daarin in te leven.’
Daar heb ik ook zoveel moeite mee. Ten tijde van mijn scheiding ging n vriendin van me ook scheiden. Ze heeft zelfs n half jaar bij me gewoond. Haar huwelijk ging stuk omdat ze meer passie wilde. N man moest haar in een wurggreep houden, dat miste ze. Kon er niets mee. Hoe kun je onderdanigheid en agressie willen in je huwelijk. En ze vond zo dat ze t slecht had. Ze had al een ander, haar kinderen vonden hem geweldig, ze had direct n ander huis, raakte in verwachting en ik gunde t haar zo niet. Ze wil nu niks meer met me te maken hebben.
Haha Doenja..
.. dat doet me denken aan als ik een pasgeboren baby zie ('oh wat klein'!) de gebruikelijke reactie is 'die van jou zijn ook zo klein geweest'. Nee, dat waren ze niet. Ze waren al 3-maands baby's (9 pond) bij geboorte.
Dit is ook zoiets. 'Er scheiden zoveel mensen". Ja dat klopt. Maar mijn scheiding was een beetje anders. Geen mediator, geen convenant en/of ouderschapsplan en geen alimentatie. Da's moeilijk uit te leggen.
Madelief
Hoe gaat het nu met je, Madelief? Kun je een beetje rust vinden?
Hoe het gaat
Nou niet heel goed. Voel me depressief. Bij mij neemt dat de vorm van diep verdriet. Dat gaat terug tot mijn kinderjaren: als ik niet mijzelf wegcijfer, ben ik dus alleen. En dat breekt me op. Ik ga malen. Ik ben oma leeftijd en heb door de jaren heen zoveel eenzaamheid naast ongelukkige liefde gekend (naast één gelukkige maar die ging dood) dat ik zo aangeschoten wild ben en ook niet zou durven in een nieuwe relatie te stappen. Gaat toch mis. En ik ben al helemaal stuk getherapied... doe nog wel de cursus van David Grannon, train en mediteer en schrijf en van alles om het gaande te houden. Maar heb veel pijn in mijn lijf dus beperkt in mogelijkheden. En ja ik mis ex ook. Ga no contact niet verbreken maar weet dat als we elkaar tegen zouden komen, we elkaar huilend in de armen zouden vallen. En dat zou oprecht zijn, ook van hem. Alleen daarna zou hij weer terug vallen in ongeinteresseerdheid en allerlei narc gedrag. Dus ik moet het op mijn wil en rationeel afhouden.
Ik besef me ook dat ik bezig ben met het verbreken van een traumabond, een double bind en wat ik daar over hoor, is dat gewoon heel pittig. Zwaarder dan andere echtscheidings-rouwprocessen.
Eigenlijk huil ik dus zo'n tien keer per dag en het lijkt eerder minder dan beter te gaan. In het begin voelde ik me bevrijd. Nu niet. Ik voel me ziek en alleen. Het hoeft voor mij allemaal niet meer zo.
Sorry voor het zware verhaal maar dit is wat het is op dit moment.
Ach
Dat is akelig om te horen. Dikke knuffel! Ik weet hoe moeilijk het kan zijn. Hou vol hoor, ook aan het diepste dal zit een bodem en daarna kun je alleen maar omhoog.
Ik ben destijds gaan investeren in vrouwenvriendschappen. Heb je vriendinnen en kun je die banden aanhalen? Vraag eens een vrouw te eten of mee naar de film. Worden er Rode Tenten georganiseerd in je buurt? Een meditatiegroepje? Buikdansen? Lotgenotencontact?
Probeer ook de schoonheid van de natuur te zien. Ga wandelen en zoek de narcissen en de krokussen. Kijk naar de knoppen en hoor de vogels. Mindful wandelen kan heel fijn zijn. En wees lief voor jezelf. Dit is een rouwproces en het wordt beter. Echt.
Vrijwilligerswerk?
En als je graag iets voor een ander betekent, dan kun je ook nog vrijwilligerswerk gaan doen. Iets eenvoudigs als koffieschenken voor ouderen, huisbezoeken afleggen, vrijwilliger op het consultatiebureau etc. Je aanwezigheid en hulp wordt daar zeker op prijs gesteld!
Madelief
Het is wat het is. Zwaar. Hou vol! En dat knap dat je daar ook voor gaat.
Over het echt zijn. Ik geloof je! Ik zit daar wat over na te denken. Het zou op dat moment voor jullie allebei echt zijn. En jij zou je er dan er van bewust zijn dat jouw gevoelens echt zijn en tegelijk die van hem. Hij zou zich ervan bewust zijn denk ik dat zijn gevoelens echt zijn, maar zich helaas helaas niet bezig KUNNEN houden met jouw gevoelens. Wat is het toch een akelige stoornis!
Je schrijft over het alleen zijn. Zijn er nog vriendinnen in je omgeving waar je wat mee hebt?
Ookzo
Dank voor je lieve woorden. Ja ik doe 'alles' al hoor: wandelen, mediteren, trainen, met vriendinnen afspreken. Maar ik heb ook veel pijn in mijn lichaam en daardoor geen energie voor weer een nieuw groepje of cursus. En vrijwilligerswerk moet ik even helemaal niet aan denken... ik heb mijn leven lang, tot voor een jaar voor mijn narcistische moeder gezorgd (die de laatste tien jaar hulpbehoevend was) Ik heb mijn man verpleegd toen hij ziek was, jaren lang, ik had een kind met geboortedefect en dan de afgelopen zes jaar deze man die een groot kind was erbij... Wel veel vrijwilligerswerk gedaan hoor: stervensbegeleiding, blijf-van-mijn-lijf, muziek maken voor demente bejaarden etc. Maar het is op. Als ik heel eerlijk ben, zou ik willen dat eens iemand naar mij om zou kijken. Ik ben op. Leeg.
Nou ja en het verdriet moet ik maar doorheen, ik huil maar veel, het doet echt hartverscheurend zeer maar het moet. Ik hoop dat het minder wordt op een gegeven moment. Maar ik besef me ook dat dit diepe dal is, waarom ik het zo lang, te lang ben aan blijven houden (en daarmee het dal misschien wel dieper makend, wie weet).
Daarnaast heb ik op dit moment gewoon ook last en pijn van arthritis.
Thera
Je schrijft " Het zou op dat moment voor jullie allebei echt zijn. En jij zou je er dan er van bewust zijn dat jouw gevoelens echt zijn en tegelijk die van hem. Hij zou zich ervan bewust zijn denk ik dat zijn gevoelens echt zijn, maar zich helaas helaas niet bezig KUNNEN houden met jouw gevoelens. Wat is het toch een akelige stoornis!"
Ja je hebt gelijk, zo zou het zijn. en het zou zo werken: ik zou mijn hart open voelen gaan en me daar uit me verder willen verbinden en elkaar tegemoet treden. Hij zou terugzakken in de kussens en een 'bezit van de zaak einde van het vermaak' gedrag tentoonspreiden. Dus waar ik denk dat het liefde is, is dat wellicht een kwartier of een uur zo, maar voor hem is dat supply, voeding, hoe moet ik dat nou uitleggen.... Op dat moment is dat echt, maar hij kan die verbinding niet volhouden, ziet mij dan de volgende keer (of al na een uur) niet meer als Madelief maar als iets wat er voor hem moet zijn. Heel vreemd.
Maar goed een trauma bond werkt natuurlijk zo dat ik verslaafde ben geraakt en die eerste mooie momenten en misschien zelf aan al de pijn erna. Dat schijnt echt ook een chemisch verhaal te zijn met dopaminen etc. wat heel specifiek is aan dit soort toxische relaties. Sommigen vergelijken het ook zelfs met cold turkey afkicken van heroine
Dat moet ik ook goed in mijn achterhoofd houden: dat ik denk oh oh oh wat heb ik een verdriet, wat mis ik hem, terwijl het misschien in feite een onttrekkingseffect is... wat je dus gewoon moet uitzitten.
Het lastige is wel dat ik dat irl aan niemand kan uitleggen. Vriendinnen zijn lief maar hebben iets van 'nou ja, hup weer verder hoor'. Terwijl ik voel: nee ik moet echt tijd nemen om te helen. Dit was niet niks.
