Wie krijgt de schuld, vreemganger of....
In mijn omgeving is een stel die meer dan dertig jaar samen waren uit elkaar. Hij heeft een ander (een Truus zeg maar) zij blijft verbijsterd achter. Een situatie zoals hier andere draadjes op het forum ook maar ik wilde die draadjes niet vervuilen met mijn overpeinzing. Want mij overkwam het volgende: in een gesprek met een aantal vrouwen viel het mij op dat zij enorm fel waren over Truus. Echt, er werd in pittige scheldwoorden over haar gesproken. Ik zei op een gegeven moment dat ik Truus zeker niet goed bezig vind maar hem vooral fout vind. Truus is/was ongebonden en hij verlaat vrouw en kinderen. Ik gaf aan dat het me opviel dat daar weinig over gesproken werd. Truus is fout, daar draait het om volgens deze dames. Sterker nog, ik werd vuil aangekeken dat ik dit zei, alsof ik het goedpraatte wat Truus doet. Maar het ging mij erom dat die kerel de echtbreker is, hij maakt die stap toch? Natuurlijk zou Truus hem de deur moeten wijzen maar om nou het leeuwendeel van de narigheid in de schoenen te schuiven.....
Begrijp me niet verkeerd, mijn hart gaat uit naar achtergebleven vrouw en kinderen, verschrikkelijk wat hier gebeurd.
Maar dit viel me zo op. Hoe zien jullie dat?
Vooroorlogs, Mamaloes
Uit welk vooroorlogs relatie-handboek komt deze passage?
Mamaloes wat een onzin
"Geen wonder dat er tussen de lakens niet veel meer gebeurt.
Mevrouw wil gewoon een keer kunnen slapen of uitrusten!"
Ik ben mevrouw en mijn ex is meneer. Mooi dat hij degene was die nooit iets wilde doen tussen de lakens. En echt niet omdat hij zoveel taken had.
Als antwoord op de vraag
Als antwoord op de initiële vraag: alledrie en alledrie ook weer niet, ieder in dit verhaal heeft zijn bagage die ertoe bijdraagt dat dit gebeurd.
De vreemdganger manifesteert zijn/haar tekortkomingen en zoekt deze buiten het huwelijk. De echtgenote en buitenechtelijke vrouw zijn deze verwezelijking en vandaar dat ze naderhand de onderste steen boven willen krijgen en bij uitkomst elkaar in de haren willen vliegen, zo te zeggen. De dualiteit hiervan is de manifestatie die mentaal in vreemdganger aanwezig is, de vreemdganger is dermate afgesloten van zijn eigen emoties dat hij met zijn eigen leegte niet kan veréénzelvigen omdat het te pijnlijk is. De uitkomst is pijnlijk voor iedereen, maar werkt vaak als een katalisator, het ene huwelijk gaat eraan onderdoor, de andere komt door de storm heen.
wie krijgt de schuld
Vaak de vrouw, vaak onterecht.
Als een man vreemdgaat, is hij degene die vreemd gaat. Die Truus is niet verantwoordelijk voor het gedrag vd man. Zij moet er niet actief achter gaan zitten, maar als man zelf de verleider is, waarom zou zij dan nee moeten zeggen en misschien de liefde van haar leven laten gaan? Ik heb dat nooit begrepen. De man bedriegt zijn vrouw, Truus bedriegt niemand (tenzij ze zelf getrouwd is). Maar vrouwen willen graag andere vrouwen als aanstichtster zien en ocharme, die man kon niet anders. Onzin.
Het is ook mogelijk dat de orginele partners al jaren een slechte relatie hebben maar dat man blijft omwille van zijn kinderen. Misschien weet zijn vrouw dat de relatie best wel over is, maar doet ze er niks aan, of het interesseert haar niet, of de relatie heeft nog genoeg voordelen.
Ik ben zelf in scheiding maar jaren gebleven omwille van onze kinderen. Dat weet mijn man omdat ik hem dat vaak genoeg gezegd heb. Was ik in die tijd 'de man' tegengekomen, had ik dat waarschijnlijk aan mijn partner gezegd (dat dan weer wel) en toch gebleven tot de kinderen groot genoeg waren. Dan had mijn partner kunnen beslissen of hij verder wilde gaan of niet. Of moest ik dan maar gaan scheiden om alles "netjes" te hebben en mijn kinderen met de miserie op te zadelen? Nu zijn ze opgegroeid zonder valiesjes over en weer te moeten nemen, gewoon in hun ouderlijk huis. Wat mij betreft ideaal.
