Wilde eigenlijk uit elkaar maar man oververmoeid/depressief,
Hoi, ik had hier al eerder een draadje gestart met als titel 'Ik krijg geen contact met mijn man'. Zoals de titel doet vermoeden is de situatie niet erg verbetert. Mijn man is al heel erg lang oververmoeid. Ondertussen bleef hij wel (te) veel werken. Daarnaast waren er andere stressfactoren zoals mijn slechte gezondheid een paar jaar geleden en mijn zoon die niet altijd makkelijk is. Het resulteerde erin dat hij nooit praatte. Hij zij simpelweg niks.
Inmiddels zijn er wel dingen verandert, hij is nu echt zo oververmoeid dat werken niet meer gaat. Ik heb zelf het vermoeden dat hij een depressie heeft, maar volgens zijn huisarts is dat niet zo. Hij probeert wel wat te praten maar dat gaat alleen maar over hele oppervlakkige dingen. Helaas is door de afgelopen jaren van afstand , geen contact of gesprekken, mijn gevoel weg geëbd. Ik merkte dat ik graag echt alleen wilde zijn. Een tijdje geleden heb ik aangegeven dat ik niet meer verder wilde, ik zag ons nog wel als vrienden maar verder niet. Hij vond dit vreselijk, wilde mij absoluut niet kwijt. We hadden al besloten om deels apart te gaan wonen zodat hij een plek had om uit te rusten en even niet met mijn zoon in huis te zijn. Hij had toen ik dit aan hem vertelde net een appartement gekregen. Maar ook dat kan hij helemaal niet aan. Hij wil er niet heen, voelt zich schuldig tegenover onze dochter, wil mij niet kwijt. Hij heeft dus nu sinds meer dan een maand de sleutel maar het lukt hem niet iets eraan te doen. Hij is veel te moe en hij kan het ook emotioneel niet aan. Maar hij wil ook niet dat ik of iemand hem er mee helpt. Ik heb al aangeboden spullen te kopen, gewoon bestek etc, dat wil hij niet. Hij wil er ook niet over praten. Aan de ene kant wil ik hem niet pushen want ik zie dat hij het niet aan kan. Aan de andere kant verdraag ik het nauwelijks om de hele tijd samen te zijn, zeker zoals nu in de vakantie.
Ik weet dat ik van iemand die overspannen of depressief is niet kan verwachten dat mijn gevoel ook telt, maar nu moet ik dus steeds maar afwachten wat hij doet. Hij doet net alsof al die gesprekken er niet geweest zijn, komt er ook niet op terug, het is echt heel raar allemaal. Ondertussen ben ik ook heel bezorgd want hij is echt uitgeput, ligt op de bank of in bed en kan maar weinig (medisch alles uitgesloten). Maar ik zou ook zo graag alleen zijn, of alleen met de kinderen zodat we weer plezier kunnen maken en ik mezelf kan zijn.
Nou ik hoop dat het een beetje begrijpelijk verhaal is. Ik moest het even kwijt, groetjes, Leentje
Huisarts
Dat is mij dus ook niet duidelijk wat de huisarts er van vindt. Er is twee keer bloedonderzoek gedaan, daar kwam niets uit. Maar ik geloof niet dat er een wat dan gesprek is geweest. Maar goed man vertelt zo weinig, ik kan niks met zekerheid zeggen.
Leentje
Er moet verder worden gezocht als er tot nu toe niets is uitgekomen, Kan je aanbieden mee te gaan naar de huisarts? Twee horen meer dan een. Hij zou zijn eigen gezondheid toch niet volkomen onbelangrijk moeten vinden, zou je zeggen.
sterker nog
Dat de man van Leentje zegt dat er volgens de huisarts geen behandeling nodig is, wil nog niet zeggen dat dat de waarheid is. Het wil ook niet zeggen dat haal man echt openheid van zaken gegeven heeft bij de huisarts. Ik zou inderdaad nog erns samen gasn. Of jij alleen, Leentje, en je man daarna nog eens.
wat mij zo verbaast
Is dat mensen het oordeel van een huisarts over iemands psychische gesteldheid zo voor waar aannemen. Huisartsen zijn generalisten op het gebied van het fysieke lichaam. Zij zullen heus wel iets mee gekregen hebben in de opleiding over depressie maar kunnen zij oprecht een goede inschatting daaromtrent maken? Ze zullen verwijzen als patient zelf aangeeft somber te zijn. Maar als de patiënt zelf daar niets over zegt, lijkt het me dat de huisarts niet altijd doorvraagt.
Psychiater
Ik had zelf voorgesteld om naar een psychiater te gaan omdat m.i. die de enige is die echt een diagnose kan stellen en evt medicijnen kan voorschrijven. Maar zowel zijn huisarts als psycholoog vonden dat niet nodig. Nu lijkt het misschien raar dat ik denk dat ik het beter weet, maar ik zie zoveel zorgwekkende dingen. Mam kan geen positieve dingen zien bijv. Maar goed ik ga het na de kerst voorstellen om samen naar huisarts te gaan. Ik ben benieuwd! Hij vindt het stom dat ik hem niet gewoon vertrouw in het vinden van de juiste oplossing. Op zich snap ik dat maar gezien zijn neiging om zich overal voor af te sluiten, alles zelf op te willen lossen en moeilijke dingen te ontlopen blijf ik maar eigenwijs doordrammen vrees ik.
Aduh!
De situatie is inderdaad zeer zorgwekkend. Met wellicht als 'worst case scenario', dat hij heeft vernomen van zijn huisarts dat hij kanker heeft in een te ver gevorderd stadium voor behandeling.
Rode krullenbol
bang
Alleen maar twee keer bloedonderzoeken sluit niet alles uit. Misschien is je man bang dat hij iets ergs heeft en steekt hij liever zijn kop in het zand. Maar zolang hij nog zo extreem moe is zal een huisarts echt wel meerdere onderzoeken gaan inzetten om eea uit te kunnen sluiten en kijken wat de oorzak is. Ik hoop dat het lukt je man te motiveren terug te gaan (en het liefste samen). Extreme vermoeidheid (en zo lang al) is niet normaal.
Blijkbaar toch tussen de oren
Dit klinkt onaangenaam, maar zo is het niet bedoeld.
Je man kan blijkbaar wel het werk twee dagen op pad. Dan vraag ik mij op mijn beurt af hoe het met die vermoeidheid zit.
Ik snap het wel als hij niet naar de huisarts wilt; wel vaker vertrouwen mannen eerder hun eigen gevoel dan de adviezen van een huisarts. Mede omdat ze vaak weinig tot geen band met die arts hebben.
Persoonlijk heb ik ook weinig geloof in een proces via de huisarts of ander ‘notulist’,
want ik wil niet dat mijn gevoelens in een systeem terug te lezen zijn. Daarom mijn eerdere advies van coach. Die zijn wat praktischer van opzet; minder geanalyseerd en meer gericht op progressie.
Minpunt; de huisarts of psycholoog is gratis en een coach meestal niet.
Zo te lezen zit je man eerder in een midlifecrisis. Voor menig mens een taboe- gebeuren; niet medisch iets mankeren en toch niets uit je handen komen behalve dan kribbig reageren. Gelukkig is MLC niet blijvend maar wel lastig voor de ander.
Door mijn man toen te zien als iemand die te kampen had met mlc, kon ik zelf hem meer ruimte geven. Zo was er vanwege het ‘ tijdelijke’ ook meer kracht om te geloven in herstel. Nu is mijn elastiek ook niet eeuwig rekbaar, zo realistisch ben ik ook wel weer.
Oh ja, schenk ook aandacht aan jezelf!
Lifestylecoaching
Toevallig las ik laatst dat dat meestal voor 100 euro in je verzekeringspakket zit (kom ik op door wat Flanagan schrijft over een coach die meestal niet gratis is. Nu is 100 euro snel op natuurlijk en is het ook maar de vraag over haar man dat zou willen.
Leentje, het hele idee van scheiden was toch oorspronkelijk van je man gekomen? Hoe zat dat ook alweer?
Coaching
Ook een idee. Ben er zelf niet zo mee bekend maar ik zal eens kijken. Psycholoog wordt ook niet vergoed als je geen diagnose hebt, dat betaalt hij dus zelf.
Nee man wil niet uit elkaar. Ik denk vooral vanwege onze dochter.
Wat het lastige is aan iemand die niet praat is dat je er dan zelf over moet beginnen ( ga je naar de huisarts, etc) en dan wordt het zo'n Gesprek. Rode krullenbol, ik geloof niet dat hij kanker heeft, dat zou hij dan wel vertellen.
Hij wilde zelf nog wel een fitheidstest aanvragen, ik denk op een fiets en dan je hart meteen of zo? Omdat hij van weinig inspanning al moe is.
Fitnesstest?
Wilt hij soms uitzoeken of zijn hartvaten niet dicht geslibt zijn?
Nu moet ik toegeven dat mijn vader de huisarts ook maar een flapdrol vond. Er waren hartklachten in de familie maar geen doorverwijzing naar een internist. Die kwam pas toen de toevoer zodanig geblokkeerd was dat hij wel vijf bijpassen nodig had. Hij had nog geluk dat hij binnen een week geopereerd kon worden. Maar hij was wel boos vanwege de bagatelliseren van de klachten en de oplossingen van meetkastjes terwijl de contrastvloeistof duidelijkheid gaf.
Nu zeg ik niet dat je man het aan zijn hart heeft. Maar als hij een dergelijk artikel heeft gelezen het relaas van een collega heeft gehoord, kan dit aanleiding zijn tot een angst waar hij onzeker en moe van is geworden.
kijken of het door hartklachten komt dus. Of van iets anders.
Je zei zelf dat de huisarts niet dacht aan iets tussen zijn oren. Aan wat dan wel, moet je hem/haar vragen.
De huisarts belt je man niet op om langs te komen. Je man moet zelf initiatief nemen en jij kan hem daarmee helpen.
Even terug
naar de beginposting.
Leentje, je schreef "Helaas is door de afgelopen jaren van afstand , geen contact of gesprekken, mijn gevoel weg geëbd. Ik merkte dat ik graag echt alleen wilde zijn. Een tijdje geleden heb ik aangegeven dat ik niet meer verder wilde, ik zag ons nog wel als vrienden maar verder niet. "
Hoe zit het nu met die gevoelens? Want we zijn nu met zijn allen bezig (ik ook) mee te denken hoe jij je man zou kunnen helpen, maar jij bent er ook nog.
Ik had zelf ooit een terminale man. Die heb ik jaren verpleegd. Maar ik weet wel dat ik toen dacht "ik ga nooit een oordeel vellen over iemand die weggaat per haar partner die ziek is, want het is ultra zwaar, je bent zelf nergens meer"
Ik merk bij mijzelf, als ik je eerste posting doorlees, dat er ook wel een irritatie opkomt jegens je man. Vooral de voorgeschiedenis:
Jaren, afstand, geen contact met jou, niet willen praten. Ja even een opleving als hij dacht je kwijt te raken maar dat lijkt me meer om je terug te winnen om daarna weer in de kussens terug te zakken. Intussen wel veel te veel blijven werken, niks of nauwelijks iets met de psycholoog doen of delen (ja dan kan die ander er ook niets mee) en uiteindelijk, als jij eigenlijk helemaal niet meer wil en zijn werk ook te veel wordt helemaal in lethargie wegzakken.
Het zal wellicht niet bewust zijn maar (afgezien van als er een lichamelijke oorzaak is) als we naar de gebeurtenissen kijken zoals die hebben plaatsgevonden en nog steeds plaats vinden, hebben deze jou wel in de tang.
En eigenlijk wilde je al niet meer maar denkt iedereen mee hoe jij je man maar steeds opnieuw zou kunnen helpen.
Misschien is het beste wat er voor deze man kan gebeuren, wel volledig de regie voor zijn eigen leven bij hem liggen.
Ik ben zelf bekend met depressies en weet: geen partner of therapeut kan je helpen, je zal het zelf op moeten pakken en vervolgens kan een goede psycholoog je helpen inzicht te krijgen.
Dank
Dank je Mari voor het 'terug naar het begin' kijken. Het klopt dat ik eigenlijk niet verder wil, en al niet verder wilde. Ik sta dus zelf in de pauze stand nu. Maar het is niet zo erg dat ik constant weg wil, of eigenlijk verliefd ben op iemand anders. Maar echt fijn is het ook zeker niet. We leven langs elkaar heen in hetzelfde huis. Ik ben vooral blij als ik even alleen ben. Ik vraag me dat wel eens af, hoe lang houd ik dit vol. Want er zijn zeker irritaties en het valt me steeds moeilijker om die voor me te houden. Ik ben erg van 'geen ruzie waar de kinderen bij zijn', maar aangezien we op andere momenten ook niet praten wordt dat steeds moeilijker. Zoals nu met kerst, hij is de hele kerst boos en geïrriteerd omdat hij vind dat mijn zoon teveel gamet. Dat is ook af en toe wel irritant maar tussendoor eten wij (dochter met zoon en ik) ook gezellig en doen we spelletjes dus ik maak me er niet zo druk over. Hij wel, en draagt vervolgens dus 0 bij aan de kerstsfeer want hij is alleen maar boos. En moe want dat twee dagen werken kon natuurlijk eigenlijk helemaal niet, dat moet hij nu bezuren. Dus ben ik toch uitgevallen gisteren, ik weet al niet eens meer wat ik zei, maar dat hij dan opmerkingen maakt over mijn zoon terwijl hij zelf totaal niet mee doet viel erg slecht.
Als iedereen naar werk / school is valt het wel te doen, maar zo in de vakantie, pffff. En wat bij ons lastig blijft, wanneer spreek je elkaar. Overdag zijn de kinderen er, of is er werk, en 's avonds slaapt hij tegelijk met dochter. Dus eehhh nooit.
Verder heb ik me dank zij een gescheiden programma goed vermaakt hoor, prima Kerst met mijn fam en kinders.
Leentje
Gesteld dat zijn aandoening niet lichamelijk is, lijkt het me dat je oppassen voor het volgende: het passeren van stations. Ken je het verhaal van de gekookte kikker? Als je een kikker in kokend water gooit, springt hij er uit. Zet je een kikker in koud of lauw water en warm je langzaam het water op tot kookpunt, dan raakt hij er aan gewend en blijft hij zitten.
Je bent krachtig. In het voor jezelf en de kinderen naar de zin maken. En des te meer omdat er een factor in huis is die de energie danig naar beneden trekt. Daar raak je ook aan gewend zonder dat je merkt dat je eigenlijk aan het inboeten bent op je eigen energie en levenskracht.
Want dit: " ben vooral blij als ik even alleen ben. Ik vraag me dat wel eens af, hoe lang houd ik dit vol. Want er zijn zeker irritaties en het valt me steeds moeilijker om die voor me te houden." is toch een teken dat er iets moet gebeuren.
Misschien toch een idee om weer een ultimatum te stellen tegenover partner: "ga uit zoeken wat er lichamelijk is en komt er niets uit dan wil ik dat je op een andere manier actie onderneemt (opnieuw psycholoog, gaan sporten, elke dag naar de bieb laat hem maar wat verzinnen) om je eigen leven op te pakken. Je hoeft niet genezen te zijn van de een op andere dag, als er maar bereidheid en een effort te zien zijn"
Nogmaals de disclaimer 'als er lichamelijk niets aan de hand is'. En natuurlijk kunnen er in een verleden van iemand zodanige zaken zijn voorgevallen dat iemand de ander als basisvoorwaarde gebruikt om te kunnen (over)leven moet hebben zonder daar zelf in te investeren. (dus dan wordt het bezit van de zaak einde van het vermaak, wat ik in het andere draadje noemde). Dat verdient compassie maar slechts heel kort tolerantie want als volwassene mag je imho een ander daar niet voor gebruiken.
Dank je
Mari voor je bericht. Het klopt dat je aan dingen went. Mijn zusje zei een keer 'Als mijn man twee dagen niks zou zeggen was ik al lang ontploft'oid. Maar als je het in het echt mee maakt met iemand, en diegene zorgt bijv. ondertussen wel voor je, dan is het niet zo zonneklaar. Man is nl wel heel zorgzaam. Je went ook aan dingen waar je helemaal niet aan wilt wennen. En dat vind ik niet ok voor mezelf maar ook niet voor de kinderen. Dat ze denken dat het normaal is dat iemand niks zegt of niet positief kan zijn. En het is steeds langer geleden dat hij vrolijk en gezellig was. Laatst even een dagje en toen zei zoon tegen mij 'hé hij is weer normaal'. Heel treurig vond ik dat. Onze dochter ziet het ook. We keken naar Een huis vol en de vader was heel positief en veel complimenten aan het geven. 'Dat doet papa nooit' zei ze. Echt.... terwijl hij vroeger heel vrolijk was, veel ouwehoeren. Op een gegeven moment weet je ook niet meer hoe iemand echt is. Vermoeidheid is een sloper.
Je zoon weet het
'Op een gegeven moment weet je ook niet meer hoe iemand echt is' Je zoon weet het: 'hé hij is weer normaal'. Hij weet dus ook dat zijn huidige gedrag niet normaal is, niet bij hem hoort. 'Vroeger' ligt dus in elk geval nog in de belevingswereld van je kinderen.
Het geeft in elk geval ruimte om je eigen situatie iets anders te interpreteren. Niet zozeer: ik heb een relatieprobleem want mijn man praat niet; maar meer: mijn man is erg veranderd, we weten niet waardoor, maar ik vind het zwaar om daarmee om te gaan. Dus meer in vergelijking met Mari en haar terminaal zieke man.
Ik denk dat je kinderen ook graag hun oude vader weer willen zien. Dat het triest is dat dat nu niet kan is zeker waar. Voor jou, voor de kinderen en voor hem ook.
Tsjor
tsjor
Maar omdat de man van Leentje geen hulp wil, is die vroegere vader wel verdwenen. Dat is wel een overweging die Leentje mee mag nemen.
Ander perspectief
Vanuit zijn perspectief: hij is naar de huisarts geweest en hij heeft gesprekken op het werk. Dat kan voor zijn gevoel genoeg hulp zijn voor zijn problemen. De huisarts zeid at er verder niets aan de hand was. Leentje geeft de problemen aan als een relatieprobleem, en daar hij wil hij niet aan, omdat hij van haar houdt.
Wat ontbreekt is dat er tot nu toe geen steun is voor een mogelijke analyse dat de vermoeidheid (nu oververmoeidheid) een andere oorzaak kan hebben, die mogelijk al wat jaren geleden is ontstaan: lyme, Qkoorts (ooit een griepje gehad?), hartproblemen, cva, ME. Ik ben geen dokter, maar ondanks dat ben ik al tegen mensen aangelopen die voor ernstige vermoeidheidsklachten uiteindelijk toch een oorzaak vonden of een diagnose kregen (niet elke diagnose zegt iets over de oorzaak, soms is het meer een beschrijving van een fenomeen).
Leentje kan haar gesprek beginnen met een foto van hem toen hij nog in goede doen was: ik mis deze man, wat is er met hem gebeurd?
Tsjor
ja okay maar
Er kunnen onderliggende klachten zijn die een huisarts nog niet heeft geadresseerd. Zeker een huisarts die bijvoorbeeld ME onzin vindt. Maar... ik heb zelf 30 jaar ME gehad, idioot moe, tot het invaliderende toe, daar ook depri van geweest, maar ik ben altijd blijven zoeken naar oplossingen. En heb die ook gevonden.
Waarmee ik wil zeggen: hoe lang moet Leentje, die eigenlijk al uit elkaar wilde, blijven proberen hem te bewegen zijn genezing ter hand te nemen?
Wat de onderliggende oorzaak ook is, ik vermoed dat er een belangrijk ding gewonnen is als Leentjeman zijn eigen klachten serieus neemt en inziet dat hij daar nu anderen mee belast en daar op actie onderneemt. Uit zichzelf, omdat hij dan ook een vonk van levenskracht uit zichzelf haalt en dat altijd goed is voor een mens. Ook bij lichamelijke klachten
tsjor
Mijn ervaring is dat een huisarts niet met mij de gezondheidssituatie van mijn partner bespreekt. Sterker nog een huisarts mag mij geeneens medische gegevens verstrekken over mijn kind de dag nadat hij 18 was geworden.
En dat is natuurlijk maar goed ook. Niemand wil een diagnose uit tweede hand krijgen. Zolang partner van Leentje geen hulp wil, zal dat haar uitgangssituatie zijn.
Alkes
Nog sterker: zelfs als je kind 16 is en het niet wil mag de huisarts geen medische gegevens verstrekken. Ik zat daar ook helemaal niet aan te denken.
Mari heeft steeds hulp gezocht met ME, mijn vriendin ook. Maar mijn broer (hartklepprobleem) niet, die heeft zich gaandeweg steeds aangepast, zonder in de gaten te hebben dat er een ander probleem onder zat. Tot het echt niet meer kon en hij acuut opgenomen moest worden.
Je zou dus hooguit kunnen concluderen dat het geen ME is, op basis van twee ervaringsverhalen.
Tsjor
Valkuil
Hoi. Vandaag en gisteren deed man normaal, vriendelijk. Vandaag vlamde even het gevoel op van dat heb ik gemist. Maar tegelijk realiseer ik me wel dat hij een soort onbereikbaar eiland blijft, hij zal altijd alles in z'n eentje willen oplossen en niets overleggen of uitpraten. Mijn valkuil is dat ik elke keer zo ontzetten blij ben als hij iets van zichzelf laat zien dat ik gelijk denk joehoe alles is ok en alles vergeet. Terwijl ik even later er toch last van krijg dat niets is uitgepraat. Ik kan niet zomaar verder alsof er niks gebeurd is.
Het is een heel oud patroon. Mijn vader zei weinig, en elke keer als je wel even contact had was je dolblij. Zo voel ik me nu ook vaak , zo'n soort hondje die geduldig wacht op aandacht. Ik geloof niet dat ik dat ok vind. Dat is ook wel een reden waarom ik tijd alleen wil zijn, ik wil uit dat patroon.
Leentje,
Zou een assertiviteitstraining jou op weg helpen? Al was het maar om jezelf niet al blij te maken met een het eerste beste zonnestraaltje. Maar ook om te relativeren en minder onzeker in je vel te zitten, zodat je het je lukt door te pakken en hem in beweging krijgt.
PS Je man is niet je vader; je vader had een andere ‘status zodat het voor jou, een dochter, moeilijker was om hem te bereiken. Nu hebben jullie wederzijdse belangen waardoor je, in kader van die belangen, hem wel kan bereiken.
De training kan je de handvatten bieden, waar je mogelijk niet eens van in de gaten had dat die ontbraken. ‘Groei’ is sowieso waardevol.
teveel praten
Ik denk dat mensen soms teveel praten. Je hoeft niet alles en alles en alles helemaal uit te praten. Als je man door zijn acties goede dingen laat zien kan je er ook van genieten (en misschien was het kwartje bij hem wel gevallen), misschien is hij niet zo'n prater. Maar zo kan hij ook nooit eens wat goed doen.
Eens met Mijntje
Toen mijn zus na 35 jaar weer kontakt opnam met mijn moeder en met ons hebben we niets uitgepraat. Gewoon haar tempo geaccepteerd en waar mogelijk haar betrokken bij alles. Gelukkig heeft ze zo ook 'gewoon' de laatste jaren van mijn moeder meegemaakt.
Ik kan me voorstellen als je weer heel even de 'normale' man te zien krijgt, dat je dan blij bent. Hij is er wel nog. Tegelijkertijd: wat je doet is vooral het negatieve naar boven halen en dat is jammer, vooral voor jezelf, maar ook voor je relatie en je gezin.
' Ik geloof niet dat ik dat ok vind. Dat is ook wel een reden waarom ik tijd alleen wil zijn, ik wil uit dat patroon.' Misschien goed om zelf alleen een paar weken in het appartement te gaan zitten?
Tsjor
tsjor
Ik ben er altijd voor om andere invalshoeken te laten zien. Maar ik vind het minder aardig als dat er toe leidt dat degene die ergens last van heeft, wordt bestempeld als degene die er debet aan is. In jouw ogen maakt Leentje de situatie voor haar relatie en gezin slecht. Nou ja zo kun je het ook zien
Dus Leentje leg je er bij neer, je man wil geen hulp en bekijk het allemaal vanuit een zonnige blik.
wel praten
Ik ben ook niet tegen praten an zich, maar niet meteen, te snel en teveel.
Ik vind de moeheid van Leentjes' man vooralsnog eerder lijken op iets fysieks dan op een relatieprobleem en misschien het handig het even zo te bezien. Met een gebroken been verwacht je ook niet dat iemand kan lopen en neem je het niet persoonlijk dat hij op de bang hangt.
Mocht hij uiteindelijk echt niet naar nader onderzoek of behandeling te bewegen, dan liggen de kaarten weer anders.
Het gaat niet alleen om moeheid
Het gaat vooral om niet praten, alles alleen willen doen, geen overleg, geen complimenten, negativiteit, geen hulp accepteren. Dat lijkt me funest in een relatie. Vervelend dat hij zo moe is, maar dat betekent niet dat hij zich niet een beetje sociaal kan gedragen. Er zitten nog heel veel varianten tussen alles dood praten en helemaal niks bespreken.
Dat laatste
Wat Anemone zegt. Echt niet alles hoeft uitgepraat. Ik heb het altijd wel fijn gevonden dat we ook gewoon over dingen heen kunnen stappen. En gewoon verder konden xonser eindeloos gepraat. Maar helemaal nooit iets uitpraten en alle emoties die daarbij horen negeren is toch echt anders. Dan lukt het leuk doen ook niet meer goed. Maar goed of mijn verwachtingen nou terecht zijn of niet, ik verwacht in ieder geval iets wat er niet in zit. Hij zal mij niet om hulp vragen of echt betrekken in zijn proces. Zo zit hij gewoon niet in elkaar. En daarnaast kan hij wel gewoon vriendelijk doen en als hij niet heel moe is praten over de wat oppervlakkiger zaken. Omdat hij weet dat ik van praten houd probeert hij het wel. Maar er blijven ook een heel aantal onderwerpen die niet bespreekbaar zijn. Ik ben zelf meer van de alles is bespreekbaar, mijn familie ook. Zijn familie niet. Het blijkt maar weer dat wat je gewend bent blijft belangrijk.
