Wilde eigenlijk uit elkaar maar man oververmoeid/depressief,
Hoi, ik had hier al eerder een draadje gestart met als titel 'Ik krijg geen contact met mijn man'. Zoals de titel doet vermoeden is de situatie niet erg verbetert. Mijn man is al heel erg lang oververmoeid. Ondertussen bleef hij wel (te) veel werken. Daarnaast waren er andere stressfactoren zoals mijn slechte gezondheid een paar jaar geleden en mijn zoon die niet altijd makkelijk is. Het resulteerde erin dat hij nooit praatte. Hij zij simpelweg niks.
Inmiddels zijn er wel dingen verandert, hij is nu echt zo oververmoeid dat werken niet meer gaat. Ik heb zelf het vermoeden dat hij een depressie heeft, maar volgens zijn huisarts is dat niet zo. Hij probeert wel wat te praten maar dat gaat alleen maar over hele oppervlakkige dingen. Helaas is door de afgelopen jaren van afstand , geen contact of gesprekken, mijn gevoel weg geëbd. Ik merkte dat ik graag echt alleen wilde zijn. Een tijdje geleden heb ik aangegeven dat ik niet meer verder wilde, ik zag ons nog wel als vrienden maar verder niet. Hij vond dit vreselijk, wilde mij absoluut niet kwijt. We hadden al besloten om deels apart te gaan wonen zodat hij een plek had om uit te rusten en even niet met mijn zoon in huis te zijn. Hij had toen ik dit aan hem vertelde net een appartement gekregen. Maar ook dat kan hij helemaal niet aan. Hij wil er niet heen, voelt zich schuldig tegenover onze dochter, wil mij niet kwijt. Hij heeft dus nu sinds meer dan een maand de sleutel maar het lukt hem niet iets eraan te doen. Hij is veel te moe en hij kan het ook emotioneel niet aan. Maar hij wil ook niet dat ik of iemand hem er mee helpt. Ik heb al aangeboden spullen te kopen, gewoon bestek etc, dat wil hij niet. Hij wil er ook niet over praten. Aan de ene kant wil ik hem niet pushen want ik zie dat hij het niet aan kan. Aan de andere kant verdraag ik het nauwelijks om de hele tijd samen te zijn, zeker zoals nu in de vakantie.
Ik weet dat ik van iemand die overspannen of depressief is niet kan verwachten dat mijn gevoel ook telt, maar nu moet ik dus steeds maar afwachten wat hij doet. Hij doet net alsof al die gesprekken er niet geweest zijn, komt er ook niet op terug, het is echt heel raar allemaal. Ondertussen ben ik ook heel bezorgd want hij is echt uitgeput, ligt op de bank of in bed en kan maar weinig (medisch alles uitgesloten). Maar ik zou ook zo graag alleen zijn, of alleen met de kinderen zodat we weer plezier kunnen maken en ik mezelf kan zijn.
Nou ik hoop dat het een beetje begrijpelijk verhaal is. Ik moest het even kwijt, groetjes, Leentje
Goede ontwikkeling
Wat fijn dat hij nu eindelijk naar het appartement gaat. Dat lijkt me een hele goede ontwikkeling. Je merkt dan vanzelf of dit definitief moet worden of een tijdelijke oplossing.
Overigens vind ik het niet gek dat hij niet met je zoon kan omgaan. Van je eigen kind kun je nu eenmaal veel meer hebben en je vindt je eigen kind leuker dan andere kinderen. Gelukkig maar. Mede vanuit dit perspectief is samenwonen in een samengesteld gezin eigenlijk nooit een goed idee, maar goed, dat is nu eenmaal gebeurd. Ik denk dat deze stap voor iedereen een verbetering is, ook voor je man eerlijk gezegd. En inderdaad, het zou mij niet verbazen als hij ook ergens op het autistisch spectrum zit.
Leentje
Hoe gaat het?
Anders
Hoi sorry tijdje niet gereageerd want alles liep zoals dat gaat in het leven totaal anders. Zijn moeder belandde in het ziekenhuis net op het moment dat hij wat meer naar appartement zou, hij moest volop in de mantelzorg en daarmee was al zijn energie op. Zij is gelukkig hersteld maar daarna kreeg hij griep, waren we weer twee weken verder. Nu afgelopen weekend heb ik gezegd dat ik het samenwonen niet meer volhoudt en of hij aub zijn appartement wil klaar maken. Zijn burn-out of wat het ook is is nog niet over maar ik vind hem wel wat beter zodat ik het wel verantwoord acht. Verder ging hij toch steeds weer teveel werken ook al was overduidelijk dat dat niet goed voor hem was . Dus op een gegeven moment kan ik zijn vermoeidheid ook niet meer zien als reden dat hij niet naar appartement kan aangezien hij wel gaat werken. Hij vond het allemaal enorm stom en gemeen van mij. Maar is daarna wel aan de slag gegaan. Alleen zegt hij er totaal niks over. Ik had gehoopt tot wat praktische afspraken te komen maar hij ontwijkt ieeder gesprek. Ik moet heel erg doorduwen als ik ook maar iets wil als het aan hem ligt gebeurt er niks en gaat hij nooit naar dat appartement. Vind ik erg lastig, ik ben niet zo assertief vrees ik. Maar ben wel blij dat hij niet meer hele dag in huis is want dat hield ik niet vol. Ik voel me dan steeds gespannen. Nou wordt vervolgd ( lang vervolgverhaal dit) groetjes Leen
in bed
Na 1 dag in appartement te hebben verbleven is hij alleen nog maar thuis en ligt in bed. Voelt zich beroerd, slap, ziet er ook ziek uit. Hij heeft alles laten controleren, bloed, hart, inspanningstest. Alles lijkt goed. Zou je je echt ziek kunnen voelen door burn-out? Bij de minste inspanning krijgt hij een soort flauw gevoel.
Dat is zelfs vrij typisch voor een burn-out. Je bent opgebrand, geestelijk en lichamelijk.
Verwacht hij nu dat jij hem verzorgt? En trek jij dat nog?
Jeetje
Waarom gaat hij dan niet in het appartement op bed liggen? Verwacht hij dat jij hem verzorgt terwijl hij verder totaal geen rekening met je houdt, niet communiceert en wel naar zijn werk kan? Het zal wel een patroon zijn dat tussen jullie is gegroeid, maar ik zou hier heel slecht tegen kunnen.
ook mijn gedachte
Laat hem in het appartement gaan liggen. Tuurlijk hij kan ook ziek zijn van burn-out (maar waarom dan telkens opnieuw te veel gaan werken?) Maar: gewoon de Albert een zwik boodschappen laten bezorgen, wat boeken en een tablet mee en daar crashen. Dat is toch niet zo moeilijk?
Voor mij komt het over alsof hij inderdaad op jou wil leunen.
Ik vind wel dat er veel op jouw bordje ligt steeds Leentje, vooral ook door de duur van het traject. Word je niet naar van de herhaling van zetten?
