Relaties Relaties

Relaties

Leentje

Leentje

22-12-2019 om 22:33

Wilde eigenlijk uit elkaar maar man oververmoeid/depressief,


Mijntje

Mijntje

02-01-2020 om 09:47

diagnose

Eens met flanagan, Stel dat je man iets onder de ledenen heeft, dan heeft hij ook last van prikkels. Ga dus niet zelf een diagnose stellen (dat doet men hier op het forum maar al te graag )
Je wil misschien nu graag horen dat het hopeloos is en bijvoorbaat al opgeven. Nee, praat met hem dat hij terug moet naar de huisarts omdat zijn klachten aanhouden. Er moet verder worden gekeken.

Andere baan?

'Die hele uitputting van hem heeft volgens mij ook te maken met het feit dat hij de hele dag toneel moet spelen. Hij vindt eigenlijk overleggen vreselijk en 90% van zijn collega's stom. En veel praten vermoeiend.'
En dan komt hij thuis en wil vooral niet meer praten en overleggen. Wellicht een andere baan?

Tsjor

Teambuilding

Leuk bedacht en natuurlijk is het waar dat teambuilding meer oplevert dan schuld toewijzen. Maar het punt is: de partner wil niks. Hij wil geen hulp zoeken, hij wil niet praten, hij wil alleen maar rust. Moet TS dan in haar eentje gaan zitten teambuilden? Moet het feit dat partner niks kan hebben gaan boven haar eigen zoon die blijkbaar zoveel stress oplevert? Nu lijkt het alsof het allemaal aan TS ligt: zij is niet positief, zij zoekt een stoornis, zij moet geduld hebben. En wat moet hij? Ik heb zelf aan depressies geleden dus misschien ben ik daarom hard, maar als persoon met een depressie (of andere problemen die zorgen dat je niet normaal kunt functioneren in je gezin en op je werk) ben je wat mij betreft verplicht om mee te werken aan je herstel. Ook als je moe bent. Ook als je denkt dat het toch niet zal helpen. Je voelt je toch al k**, dus dan kun je net zo goed dingen doen waar je ook geen zin in hebt. Lijkt me tijd dat het partner heel duidelijk wordt gemaakt dat hij iets zal moeten doen als hij zijn partner wil houden. Niet als dreigement, maar als feit: “dit is voor mij niet vol te houden dus het moet veranderen.”

Huisarts

Als aanvulling, dacht dat ik het al gezegd had: hij moet echt terug naar de huisarts en dan ook eerlijk zijn in hoe hij zich voelt. Er kan iets lichamelijks onder liggen, het kan een depressie zijn, of overbelasting. Dat moet je eerst weten voor je een plan kunt maken. Dat eerlijk zijn is belangrijk omdat het heel verleidelijk is om te doen alsof het allemaal wel meevalt, want dan hoef je er niks mee. Daar heb ik me ook schuldig aan gemaakt. De huisarts moet afgaan op wat je zelf vertelt dus eerlijk zijn us (een moeilijke) stap 1.

Miekemieke

Miekemieke

02-01-2020 om 10:54

je zoon

Hoe is je zoon hier onder? Het lijkt mij heel zwaar voor zo'n jongen om samen te moeten leven met een stiefvader die je aanwezigheid niet verdraagt.
Belang van de kinderen lijkt mij toch wel een ding.

Sam

Sam

02-01-2020 om 19:48

Tsja

Ja, ik strooi met diagnoses.
Maar stel hé, stel dat.... ik gelijk heb. (hetgeen niet heel vergezocht is gezien ts hier zelf ook aan denkt)
En dan? Dan gaat man van ts braaf terug naar ha.
Als hij dat al doet, kans bij ass is vrij beperkt. Maar ok, hij doet het braaf. Wordt wederom niet gezien/ gehoord.
En dan??
Dat kun je blijven herhalen, eindeloos. Kunnen wij ook wat inlevingsvermogen opbrengen voor wat dat kan betekenen, voor de man zelf, voor ts, gezin??
En nogmaals, ook bij een doorverwijzing, is de kans zo klein dat hij ook echt gezien/herkend/erkend wordt....
Ook bij hv die zogenaamd thuis is met ass.

Bij ass gaat alles oh zo langsaam. Maar het is echt van belang dat de man goed gezien wordt, en wel erg snel.

En ts, waarom ik hieraan denk?
Puur herkenning. Bij mijn partner, zonder diagnose ook trouwens.
Die hij overigens wrs nooit krijgen zal. Maar van mij toch min of meer gekregen heeft. Ik vind dat ik hem ernstig tekort doe als ik er geen rekening mee houd.

Verder kijk ik zelf gewoon helemaal NIET negatief tegen ass aan. (hoewel ik er zeker veel last van heb) Dat zal schelen... Ik zie dan ook nauwelijks negatieve effecten van een misrekening op dit gebied. Overprikkeling wordt goed begrepen door wereld rondom ass. Als er echt een andere oorzaak blijkt voor de overprikkeling lijkt me totaal niks verloren.

Sam, en dan?

Het strooien van een diagnose is niet het punt. Maar wat heb je aan een diagnose als de persoon onwillig staat tegenover hulp.

Hulp?

Het is vooral dat je zelf beter kunt omgaan met deze man en met de keuzes die je daarin maakt. 'Hulp' wil niet zeggen dat iemand op korte termijn in staat is om weer de partner te zijn die je ooit in hem zag. Het is een onzekere weg waarin iemand zich opnieuw moet oriënteren op leven en werken.

Leentje

Leentje

07-01-2020 om 22:22

huisarts

Vandaag eindelijk gelukt om man te spreken, tot nu toe vakantie , kinderen thuis of iedereen was ziek. Ik had al eerder gevraag naar zijn plannen t.a.v. huisarts maar geen antwoord. Nu weer gezegd dat het echt niet goed gaat en voorgesteld om weer naar de huisarts te gaan. Hij vond het allemaal maar stom maar gaat wel (zei hij) en als de huisarts weer niks wil gaat hij naar een andere. Zijn zus praat nu ook op hem in. Ondanks dat ik dit alles doe uit bezorgdheid wordt het me door hem niet in dank afgenomen, hij vind dat ik hem niet vertrouw, volgens hem zijn er geen oplossingen en kan het allemaal niet anders, en ik mag zéker niet mee naar de huisarts want hij is toch niet gek. Jullie horen het, het was een erg gezellig gesprek! Nou ja, wordt vervolgd.

Niet gek

Nee, hij is niet gek, maar hij is ook niet meer de oude.
Tsjor

Leentje

Leentje

08-01-2020 om 16:25

klopt

Hoi, ja klopt , hij is niet meer de oude, dat probeer ik ook steeds duidelijk te maken.

tsjor

Ik begrijp het denk niet meer. Ik lees dat de partner van Leentje beter gedijd als de zoon van Leentje er niet is. Hoezeer zal hij dan lijden onder een scheiding. Of vind je dat Leentje haar partner boven haar zoon moet stellen.
Ik ben het met Alison eens. Lang volhouden een depressieve partner is lastig. Als die partner dan ook nog eens niks heeft met jouw kind dan wordt het nog veel lastiger. En om dan maar te zeggen dat het Leentje haar schuld is als ze wil scheiden, vind ik een vreemde. Of vind jij dat degene die initiatief neemt tot een scheiding eigenlijk altijd fout zit. Want ja blijven is ook altijd een optie.

Alkes

Ik praat niet over schuld. Tsjor

Leentje

Leentje

12-01-2020 om 15:02

Houd het niet goed vol

Hoi allen,
Paar pittige weken achter de rug. Waar het nu zo'n beetje op neer komt is dat hij continue boos en gestressed is als zoon thuis is. Heel naar. En daarnaast heeft hij best weer veel gewerkt. Dat had als voordeel dat het hier in huis prettig was maar nu is hij natuurlijk heel moe en daardoor wordt hij niet leuker. Net een hele tirade dat de trap de verkeerde kleur wit was (ik ben bezig met de trap te verven). Ook weer zo naar.
Zoals dat gaat wanneer mijn zoon thuis is wil ik echt niet meer. Hij heeft een appartement dus ik ga hem vragen daar zoveel mogelijk heen te gaan in de anderhalve week dat zoon thuis is. Ik weet niet zo goed hoeveel. Hij brengt haar meestal naar bed, misschien kan hij na het eten komen op de dagen dat hij in appartement is.
Ik weet nu al dat hij dit enorm stom gaat vinden. Hij heeft nog steeds verder niks aan appartement gedaan en wil ook persé geen hulp. Hij wil het ook nog steeds geheim houden. Ik vind het echt een absurde situatie. Het lijkt alsof we weer helemaal terug bij af zijn. Groetjes, Leen

Mijntje

Mijntje

12-01-2020 om 15:20

zus

Zeg dat je wil dat hij deze week nog naar de huisarts gaat voor vervolgonderzoek. ('bel jij of bel ik?' )Want: er was geen diagnose en de klachten blijven en hij ziet toch zelf ook wel in dat het niet goed met hem gaat (kort lontje).
Biedt aan evt samen te gaan en schakel anders weer die zus van hem in om op hem in te praten. Die kent hem en is kennelijk ook bezorgd, je staat er niet alleen in.

Goh

'En daarnaast heeft hij best weer veel gewerkt'

Dat klinkt niet als iemand die zo ziek of hulpbehoevend is dat jij bij hem moet blijven. Dat klinkt als iemand die alleen rekening houdt met zichzelf, of iedereen inclusief zichzelf voor de gek wil houden. Misschien toch eens tijd om echt je eigen spoor te gaan trekken? Wat je ook doet, hem ga je toch niet tevreden stellen of gelukkig maken. Kun je net zo goed jezelf en je zoon gelukkig(er) maken.

Mari

Mari

12-01-2020 om 18:12

tja

Als je echt nog met hem door wilt, zou ik er toch wat meer druk op zetten. Laten merken dat je echt nog wel om hem geeft maar niet op deze manier. Dat er toch echt iets uit zijn koker zal moeten komen omdat het anders afglijdt tussen jullie. En dat hij nu zo´n beetje de kip met de gouden eieren aan het slachten is. Want dit lijkt wel of hij gewoon de boel expres aan het ondermijnen is. Je kan toch niet verwachten dat een partner dit blijft volhouden. Pas op, jouw geduld gaat nu zijn laksheid faciliteren. Dat moet je niet willen

Goed plan

Als de aanwezigheid van jouw zoon hem zo irriteert lijkt het een goed plan dat je dat uit elkaar gaat halen. Ik zou het stellig brengen: zo gaat het niet, als zoon er is ga je weg ( anderhalve week?). We gaan latten. En als dat niet acceptabel is ga ik de scheiding aanvragen. Ik zou het ook meer om je heen vertellen. Zoek een korte versie: we gaan latten want man en zoon gaan niet samen en ik trek het niet meer.
Ga niet voor hem denken. Hij kan zelf aangeven of hij dochter naar bed wil brengen etc.

Tsjor

Anemone

Anemone

12-01-2020 om 22:36

Echt de hoogste tijd dat hij naar zijn appartement vertrekt. Even ruimte creëren. En hoe het verder gaat zie je dan later wel weer.

Poot stijf

De tijd dat hij nog veel te willen heeft lijkt me voorbij. Hij wil niet weg, hij wil niet naar het appartement, hij wil gewoon zijn eigen gang gaan en dat zonder dat hij last wil hebben van je zoon. Zo heel ziek en zielig is hij niet als hij nog veel kan werken. Geen enkele reden dus om de huidige situatie, die heel schadelijk is voor jou en vooral je zoon, te laten voortduren. Mijn advies is om hem de keuze te bieden: we gaan latten of we gaan scheiden. Meer valt er niet te kiezen.

Mari

Mari

16-01-2020 om 18:06

Hoe gaat het nu Leentje?

Is er al een huisartsbezoek geweest?

Leentje

Leentje

17-01-2020 om 00:03

Hoe het gaat

Hoi. Nou eindelijk vandaag heeft hij een afspraak gemaakt. Hij ontliep mij totaal, ging ook niet naar huisarts. Vandaag eindelik over gepraat , ik was best boos. Daarna heeft hij iets geregeld. Hij gaat naar een soort burn-out specialist via zijn werk. Hij kan er morgen terecht. Wat het precies is weet ik niet. En hij gaat volgende week aan de slag in het appartement en daar zoveel mogelijk zijn. Mijn zoon is dan nl twee weken veel thuis ivm tentamen weken. Heb gezegd dat het mij goed moment leek om naar appartement te gaan. Het was voor het eerst dat hij daar niet boos van werd maar zei dat hij daar zou doen.
Ik appte nog met zijn zus erover. Die benadrukte weer dat het vooral door stress hier thuis kwam, vooral met mijn zoon. Ik baal daar enorm van, ik werk er zo hard aan om alles goed te laten lopen en doe met hem therapie etcetc. Het ging heel moeizaam met mijn partner, hij heeft het eerst wel geprobeerd en toen zoon klein was ging het wel. Maar later wilde hij niet meer, wilde er ook niet over praten en al helemaal niet met zoon praten en al helemaal niet onze begeleider. Ik krijg het gevoel dat mijn zoon de schuld krijgt terwijl ik juist boos ben op mijn partner omdat hij zo negatief is en zoveel afwijst. Maar ik zie ook wel dat het gewoon niet gaat. We hebben ook echt moeilijke tijden gehad doordat mijn zoon en jaar depressief was. Hij kan er niet mee omgaan. Heeft niet dat geduld of vermogen om dingen te negeren of juist naar het positieve te kijken. En dat heb je wel nodig bij een kind met ass. Ik zie heel veel dingen die goed gaan en veel kwaliteiten. Hij ergert zich alleen maar. Heel verdrietig word ik ervan. En tegelijk voelt het alsof ik hem dit aandoe, dit voor hem te zware gezinsleven. Terwijl hij in een 'normaal' gezin misschien wel gelukkig was geweest. Het gezin in combinatie met veel te veel werken heeft hem over de kling gejaagd. En je staat erbij en voelt je machteloos want hij is niet te bereiken.

Leentje

Wat een rare reactie van zijn zus. Je man is een volwassen kerel die zelf keuzes maakt in zijn leven. Hij koos voor een relatie met jou én je zoon. En hij koos ervoor om weliswaar lichamelijk te blijven maar mentaal af te haken. Wat verwacht die zus nou? Dat je je zoon laat vallen voor je man? Dat klinkt wbehoorlijk egocentrisch.

En jij zit tussen twee vuren. Of beter gezegd: je man houdt je in een houdgreep! Hij vergroot je ellende terwijl hij je zou moeten steunen.

Maar je zoon is je kind. En die kan (nog?) niet voor zichzelf zorgen. Je man wel. Dus je zoon gaat voor. Althans, zo zou het voor mij zijn.

Eens met Sydney

Het is een volwassen man. Hij heeft gekozen voor jou en jouw zoon hoort daarbij. Dat jouw zoon ASS heeft maakt het in die zin lastiger dat het van je eigen kind misschien makkelijker is om de goede dingen te zien. Maar niets hiervan is jouw schuld. De reactie van zijn zus is raar. Wat moet je ermee? Ik vermoed, al mag ik niet met diagnoses smijten, ook autisme bij je man.
Ik heb drie vragen:
- Is er nog iets wat je leuk vindt aan je man? Een reden om bij hem te blijven behalve schuldgevoel? Heb je het gevoel dat hij echt van jou houdt?
- Kun je leven met het idee dat jouw zoon voor jouw partner alleen een enorme stoorzender is?
- Houd je het een leven lang vol om je steeds te voegen naar wat hij allemaal wil en niet wil?
Dat zijn allemaal redenen om de hele relatie nog eens te overwegen. Jij bent niet verantwoordelijk voor zijn geluk.

Flavia

Flavia

17-01-2020 om 08:37

en wat nou als

En wat nu als zijn eigen kind ook iets blijkt te hebben en niet even makkelijk door het leven gaat, laat hij dat dan ook aan jou en anderen over?

Leentje

Leentje

17-01-2020 om 09:40

antwoorden

Hoi, goeie vragen allemaal! Wat betreft omgaan met als dingen niet goed gaan, dat hebben we vorig jaar met onze dochter meegemaakt. Ze was heel angstig een tijd, wilde niet naar school, zat echt vast. We hebben hier hulp bij gezocht en nu gaat het veel beter, gaat echt weer goed met haar. Maar ik merkte bij hem vaak frustratie en boosheid, dan werd hij boos op haar omdat ze dingen niet wilde/durfde/kon. Dat helpt helemaal niks natuurlijk. En ook het oefenprogramma kwam toch vooral op mij neer. Hij had er ook heel weinig vertrouwen in, riep steeds dingen als 'dit gaat nooit meer over, we zitten hier voor eeuwig thuis met een kind dat niet naar school wil, mijn leven is over', die strekking. Terwijl zij juist heel veel positieve bevestiging nodig had. Hij is enorm gek op haar hoor, en ze kunnen het heel erg leuk hebben, maar qua opvoeding en ondersteuning mwah. En om op de vragen van Alison antwoord te geven, nee ik zie niks leuks meer eigenlijk. En hoe hij met mijn zoon omgaat en over hem praat verdraag ik ook niet meer. Hij is de afgelopen maanden te ziek geweest om het aan te kunnen dat we uit elkaar zouden gaan, maar ik voel nog steeds dat dat is wat ik wil. Ik merk dat ik al jaren niet naar mijn gevoel handel maar vooral rationeel. Ik wilde persé geen ruzie (heb ruziende ouders gehad, wilde ik niet) , en hij zorgde voor mij en mijn gezin en dat was zijn manier van liefde tonen. Maar zo voelt het niet, het voelt niet als liefde als iemand wel dingen voor je doet maar wel chagrijnig is. Ik ben altijd blij als ik alleen ben. Alleen ik durf het niet goed te zeggen. Heb het allemaal al wel gezegd maar toen stortte hij in hebben we het er een tijd niet meer over gehad. Dat hij instortte was echt vrij letterlijk, hij raakte in paniek, ging rare dingen doen, is gevallen op straat, was heel eng allemaal. Dat wil ik niet nog een keer natuurlijk.
Van zijn zus kreeg ik net weer een bericht, over dat iemand die zij kent een dochter heeft die haar ouders verwijt dat ze altijd voor hun zoon met ass waren opgekomen en zij daar onder geleden heeft. En dat onze dochter dan maar deel van de tijd bij mijn man moet gaan wonen zodat ze niet te lijden heeft onder zoon. Nou jaaaaaa. Ik bedoel als we uit elkaar gaan zal ze ook wel bij hem gaan wonen, maar als mijn man niet thuis is hebben we het over het algemeen juist heel gezellig. Pas als hij thuis komt is er spanning in de tent. Maar goed, zij hoort alleen zijn kant van het verhaal natuurlijk. En dat is dat hij zijn dochter wil beschermen. Ik richt me juist op het gezellig maken met elkaar, en begrip kweken en zo. Maar ja soms doet zoon stom. Klopt. Dat kan ik niet anders maken. Dan maak ik het even extra gezellig met dochter. Hij zou het liefst de hele dag thuis over haar waken, en houdt mijn zoon als een havik in de gaten. O vreselijk. Is ook iets met mannen en dochters geloof ik, soort prinses die beschermd moet worden.
Voor mij gaat zoon ook voor. Hij is weliswaar al 18 maar heeft zeker nog wel hulp en ondersteuning nodig. En verder is hij ook gewoon gezellig, we kijken samen series, tekenen met zijn drieën. Dus wat mij betreft goed te doen.

Jo Hanna

Jo Hanna

17-01-2020 om 11:20

Vertrekken is nu verantwoordelijkheid nemen

Uit jouw verhalen stijgt de indruk op dat jij ervoor moet zorgen dat het met alle gezinsleden goed gaat. Dat gaat natuurlijk niet. Dat is geen partnerschap. Jij kunt het niet allemaal voor iedereen in orde maken. Zoals het nu is, drukt hij met zijn negativiteit, zijn klagerig-eisende opstelling en zijn passiviteit een zwaar stempel op het gezinsleven. Zelf ziet hij dat kennelijk niet zo, voelt hij zich een slachtoffer en ziet hij niet hoe hij zelf een groot deel van de noodsituatie creëert.. Als hij niet bereid is, al is het maar langzaamaan, uit die slachtofferhouding te krabbelen en linksom of rechtsom in actie te komen, komt dit niet goed. Het zou kunnen dat hij zo overbelast en overprikkeld is dat dat op dit moment gewoon niet lukt. Ook of juist dan moet hij daarvoor verantwoordelijkheid nemen, inzien dat hij allereerst rust nodig heeft en dat hij niet van zijn vrouw kan verwachten dat ze een gezin met jongeren, waarvan één met ASS, gladstrijkt voor een ernstig overprikkelde man. Als hij zelf de flexibiliteit mist en niet in staat is daar wat minder eisend mee om te springen, moet hij zichzelf aan de situatie onttrekken om te kalmeren. Als hij dan opknapt zal vanzelf blijken of hij dan wel bereid en in staat is zijn verantwoordelijkheid te nemen als volwassene in een gezin. Zo niet, dan is dat ook duidelijk.

Als iemand een sneetje heeft, kun je er een pleister op plakken. Als iemand een slagaderlijke bloeding heeft, moet er een ambulance worden gebeld. Dan kom je er met de EHBO-doos niet. Je man wil geen ambulance laten komen en zijn zus suggereert dat er gewoon wat pleisters op het gezinsleven moeten worden geplakt. Dat is geen realistisch perspectief meer, na alles wat er is gebeurd. Jij hebt al heel vaak aangegeven dat jouw mogelijkheden om hem te helpen aan hun eind zijn gekomen en dat hij professionele hulp in moet schakelen. Ik zou alles op alles zetten om mee te gaan naar die huisarts. Om daar te vertellen hoe jij de situatie inschat. En zo de zorg als het ware over te dragen. En dan loslaten en hopen dat hij door teruggeworpen te zijn op zichzelf weer gaat voelen waar zijn verantwoordelijkheid ligt.

Sterkte! Het is een verdrietige en pijnlijke situatie.

Groet,
Jo Hanna

Mari

Mari

17-01-2020 om 13:08

pleisters plakken

Ja mooi weer wat Jo Hanna schrijft.

Tja we horen zo vaak bij samengestelde gezinnen "ja hij/zij moet kiezen voor mij en mijn kinderen" . En de verliefde mens zegt graag toe daaraan te voldoen. Persoonlijk vind ik dat niet zo realistisch. Tenzij men al heel vroeg betrokken is bij de opvoeding van een kind, voelt het vaak toch anders dan een eigen kind. Dat is niet zozeer biologisch als wel het gevolg van het feit dat men niet van vroeg af aan heeft kunnen 'bonden' en een gezamenlijke pedagogische lijn heeft kunnen bepalen. De stiefouder ergert zich eerder aan de opvoedmethodes van de biologische ouder die op haar/zijn beurt weer wat beschermender jegens het kind wordt.

Zo groeien dingen vaak en misschien is het beste wat je kunt doen dat maar onderkennen en toch pleisters plakken. Zo'n appartement lijkt me een heel constructieve oplossing vooralsnog. Niet alleen vwb de interactie tussen zoon en stiefvader maar ook omdat Leentjeman eens een tijdje alleen is dan. Dat geeft ruimte voor rust en introspectie als hij daartoe bereid is althans

Verhalen

' Maar goed, zij hoort alleen zijn kant van het verhaal natuurlijk. En dat is dat hij zijn dochter wil beschermen. Ik richt me juist op het gezellig maken met elkaar, en begrip kweken en zo. Maar ja soms doet zoon stom. Klopt. Dat kan ik niet anders maken. Dan maak ik het even extra gezellig met dochter. Hij zou het liefst de hele dag thuis over haar waken, en houdt mijn zoon als een havik in de gaten. O vreselijk. Is ook iets met mannen en dochters geloof ik, soort prinses die beschermd moet worden.'

Ja, hij heeft ook zijn kant van het verhaal. En daarin kan, wat jij positief noemt (het gezellig maken etc.) in zijn ogen juist weer negatief zijn (gladstrijken, niet aanpakken etc.). Blijkbaar is je zoon op een of andere manier een risico, ook voor je dochter. Jij erkent dat wel, maar gaat daar anders mee om en relativeert het (' soms doet zoon stom'). Om eraan toe te voegen ' Dat kan ik niet anders maken'. Ik heb volstrekt geen idee waar het dan over gaat, wat die risico's dan zijn, hoe je dat moet inschatten. Maar ik kan me voorstellen dat het over iets anders en serieuzers gaat dan dochter als een prinses willen behandelen.

Mensen kiezen bij een partner met kinderen ook voor het kind. Dat is in principe ook zo. Alleen weet je op voorhand niet hoe een kind met ASS van klein kind uitgroeit tot puber, hoe ogenschijnlijk relatief kleine problemen grote puberproblemen worden, krijg je op voorhand geen inzicht in wanneer een kind in een depressie komt, en weet je op voorhand ook niet of en hoe je daarmee om kunt gaan. Is dat op te lossen door mensen te wijzen op hun verantwoordelijkheid? Kan het ook te maken hebben met vaardigheden die je wel of niet hebt? Of belastbaarheid?

De reactie van schoonzus is te eenzijdig, evenals onze reacties, want wij kennen alleen jouw kant van het verhaal. Maar het is goed om je te realiseren dat zijn beleving ook een eigen, authentiek verhaal heeft.

Tsjor

Boos zijn

' Vandaag eindelik over gepraat , ik was best boos. ' Gelukkig dat je er eindelijk over hebt kunnen praten.
Als je boos bent, dan lijkt het me ook goed dat je je boos uit. Hoe kan iemand anders weten dat je boos bent, als je alleen maar begripvol, vredelievend etc. bezig blijft? Boos zijn is niet erg. Boos blijven wel. En boos zijn zonder dat je dat uit is ook niet zo'n goed plan, want dat werkt als een onderhuidse veenbrand (zeg ik na heel veel jaren verkeerde ervaring).
' Ik wilde persé geen ruzie (heb ruziende ouders gehad, wilde ik niet)' . Het kan zijn dat je daardoor een conflictvermijdende houding hebt ontwikkeld, waardoor je boosheid of ergernis onderhuids bewaart en niet meer durft toe te geven dat je ergens boos om bent. Mogelijk speelt dat ook in de relatie met je kinderen. Teveel lieve vrede bewaren en te weinig aangeven wat je zelf wil, oftewel tijdig je eigen grenzen aangeven.
Ik kan me voorstellen dat je bang bent voor ruziende ouders, maar wellicht heb je daardoor toch iets te veel van je eigen boosheid onherkenbaar gemaakt voor je omgeving, zodat mensen er niet echt goed op kunnen reageren (wat jou nog bozer maakt).
In elk geval heeft het nu goed gewerkt en worden er stappen ondernomen, waarvan ik denk dat die voor iedereen op dit moment goed zijn.

Tsjor

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.