Wilde eigenlijk uit elkaar maar man oververmoeid/depressief,
Hoi, ik had hier al eerder een draadje gestart met als titel 'Ik krijg geen contact met mijn man'. Zoals de titel doet vermoeden is de situatie niet erg verbetert. Mijn man is al heel erg lang oververmoeid. Ondertussen bleef hij wel (te) veel werken. Daarnaast waren er andere stressfactoren zoals mijn slechte gezondheid een paar jaar geleden en mijn zoon die niet altijd makkelijk is. Het resulteerde erin dat hij nooit praatte. Hij zij simpelweg niks.
Inmiddels zijn er wel dingen verandert, hij is nu echt zo oververmoeid dat werken niet meer gaat. Ik heb zelf het vermoeden dat hij een depressie heeft, maar volgens zijn huisarts is dat niet zo. Hij probeert wel wat te praten maar dat gaat alleen maar over hele oppervlakkige dingen. Helaas is door de afgelopen jaren van afstand , geen contact of gesprekken, mijn gevoel weg geëbd. Ik merkte dat ik graag echt alleen wilde zijn. Een tijdje geleden heb ik aangegeven dat ik niet meer verder wilde, ik zag ons nog wel als vrienden maar verder niet. Hij vond dit vreselijk, wilde mij absoluut niet kwijt. We hadden al besloten om deels apart te gaan wonen zodat hij een plek had om uit te rusten en even niet met mijn zoon in huis te zijn. Hij had toen ik dit aan hem vertelde net een appartement gekregen. Maar ook dat kan hij helemaal niet aan. Hij wil er niet heen, voelt zich schuldig tegenover onze dochter, wil mij niet kwijt. Hij heeft dus nu sinds meer dan een maand de sleutel maar het lukt hem niet iets eraan te doen. Hij is veel te moe en hij kan het ook emotioneel niet aan. Maar hij wil ook niet dat ik of iemand hem er mee helpt. Ik heb al aangeboden spullen te kopen, gewoon bestek etc, dat wil hij niet. Hij wil er ook niet over praten. Aan de ene kant wil ik hem niet pushen want ik zie dat hij het niet aan kan. Aan de andere kant verdraag ik het nauwelijks om de hele tijd samen te zijn, zeker zoals nu in de vakantie.
Ik weet dat ik van iemand die overspannen of depressief is niet kan verwachten dat mijn gevoel ook telt, maar nu moet ik dus steeds maar afwachten wat hij doet. Hij doet net alsof al die gesprekken er niet geweest zijn, komt er ook niet op terug, het is echt heel raar allemaal. Ondertussen ben ik ook heel bezorgd want hij is echt uitgeput, ligt op de bank of in bed en kan maar weinig (medisch alles uitgesloten). Maar ik zou ook zo graag alleen zijn, of alleen met de kinderen zodat we weer plezier kunnen maken en ik mezelf kan zijn.
Nou ik hoop dat het een beetje begrijpelijk verhaal is. Ik moest het even kwijt, groetjes, Leentje
Mijntje e.a.
"Ik vind de moeheid van Leentjes' man vooralsnog eerder lijken op iets fysieks dan op een relatieprobleem en misschien het handig het even zo te bezien. " Ja okay maar er zijn wel jaren van niet praten over kwesties maar vooral veel te veel werken aan voorafgegaan.
"Mocht hij uiteindelijk echt niet naar nader onderzoek of behandeling te bewegen, dan liggen de kaarten weer anders." Ja maar hoe lang moet Leentje daarop wachten dan? Het lijkt me logisch dat je wacht tot er uitslagen van onderzoeken zijn, of conclusies van therapeuten. Maar er zijn geen onderzoeken of therapeuten. er is niks, ja een depressieve man die de energie van het hele gezin naar beneden haalt. Hij zelf wil geen onderzoeken meer namelijk.
waarom wordt Leentje steeds uitgenodigd de begripvolle geduldige ega uit te hangen terwijl ze al wilde scheiden?
Kijk als het huwelijk best redelijk was en dan komt iemand in zo'n positie, dan is het logisch om mee te denken hoe je hier mee om kunt gaan. Nu wordt iemand die wilde scheiden hier door sommigen de rol van hulpverlener, mantelzorger en potentiële redster van een huwelijk aangeraden terwijl ze het al voor de depressie/vermoeidheid niet meer op kon brengen. En terwijl man zelf niets onderneemt
Ik vind dat bedenkelijk en eenzijdig vooral omdat er van man niets komt. nu kun je zeggen: ja maar hij is moe/ depressief en nu moet je rekening met hem houden. Ik houd ernstig rekening met het feit dat er een causaal verband is tussen zijn vermoeidheid/ depressie aan de ene kant en het feit dat Leentje niet meer wil aan de andere kant. Want misschien voelt hij ook wel aan dat je een vermoeid/ depri partner niet zo maar laat stikken? Het zal wellicht niet eens bewust zijn.
Dat zou hem imho nog geen slecht mens maken overigens. Eerder iemand die wil leunen op zijn partner en in bonken stort als dat niet meer lijkt te gaan lukken. Mocht dat zo zijn, dan zit daar ongetwijfeld een eigen verhaal achter (dingen uit zijn jeugd of zo) wat zijn gedrag begrijpelijk maakt. Laat onverlet dat we allemaal onze eigen 'shit' moet oplossen en niet kunnen verwachten dat een partner onbegrensd onvoorwaardelijk er voor je is.
verwachtingen
Van moeheid en ziekte word je meestal geen leuker mens. Daar word je meestal in jezelf gekeerd van en hulp vragen of accepteren is lastig als je moeilijk kan accepteren dat het niet gaat. Hij kan gewoon niet veel hebben.
Ik denk dat je beter je verwachtingen tijdelijk omlaag moet schroeven tot er een diagnose is. In ieder geval niet denken dat het aan jou ligt.
Maar Mijntje
Geef nou eens antwoord op mijn vragen: hoe lang moet Leentje wachten op die diagnose die er niet komt omdat leentjeman niet aan zijn eigen herstel wil werken? Waarom ligt de bal bij haar terwijl zij al wilde scheiden? Denken we hier uberhaupt na over een verband tussen het feit dat Leentje weg wil en nu door zijn toestand in de relatie moet blijven/
Natuurlijk word je van ziekte en vermoeidheid geen leuker mens en kan je niet veel hebben. Ik ben er meer dan mee bekend. Ik denk dat als we alleen kijken naar zijn huidige toestand uit het oog verliezen hoe dit gekomen is alsmede het feit dat het ts weer terughoudt haar eigen leven ter hand te nemen. Je kan ook iemand steunen terwijl je toch doet wat goed voor jou is en zo je eigen welbevinden en dat van je kinderen bewaakt.
Mari
Die termijn kan Leentje zelf het beste bepalen.
Ik weet niet precies hoe lang geleden dat laatste bloedonderzoek was. Intussen heeft hij een paar dagen gewerkt, wat niet goed ging. Tijd om terug naar de dokter te gaan dus omdat de klachten aanhouden en er nog geen oorzaak is gevonden.
sluimeren
Ziekte kan ook al jaren sluimeren. Ik ben er wel benieuwd naar, of er wat uitkomt.
Andersom denk ik dat als ik in de situatie van Leentjes' man zou zitten, ik mag hopen dat mijn man een beetje geduld met me opbrengt als ik nergens de energie voor heb en niet meteen wil scheiden 
Mijntje
Maar ze wil helemaal niet meteen scheiden, er is een proces van jaren aan vooraf gegaan. Ik begrijp niet goed dat mensen zich alleen maar richten op de huidige situatie, dat vind ik unfair tegenover Leentje. Ja nieuwe onderzoeken dus, maar man wil dat niet. Dus?
"Die termijn kan Leentje zelf het beste bepalen." Ja mee eens, maar dat had ze dus al gedaan: zie titel van het draadje
mari
Hoe lang geleden was dat bloedonderzoek dan? Wil hij niet terug naar de huisarts, ook na herhaaldelijk daarover vragen? (en dreigen met opstappen?) Als hij na een hele tijd niet in beweging wil komen snap ik dat de maat vol is.
Normaals: zijn humeur kan allang achteruit zijn gegaan omdat hij straks bij nader inzien al langer ziek bleek.
Om nou te zeggen dat iemand moet scheiden vind ik sowieso te ver gaan. Hoe kunnen wij daar over oordelen achter een beeldscherm. Maar hoe TS omschrijft dat hij aardig doet en dat ze het meteen helemaal tot in den treure uit wil praten, daar heb ik wel een mening over
nou ja
we blijven aan de gang natuurlijk, misschien heb je gemist dat ze al eerder een draadje hierover gepost had. Ik vind ook niet dat je meteen moet gaan scheiden maar om iemand nou maar in de positie te dwingen van dat ze dingen voor haar man moet oplossen terwijl ze in de titel zegt "ik wilde scheiden" gaat mij dan weer te ver. Ja ik begrijp wel dat ze wil praten als hij een opening geeft na jaren zwijgen. Ik begrijp dat ze wil dat er eindelijk iets gebeurt: naar de huisarts terug of opnieuw naar een psycholoog. Maar dat wil hij dus niet.
Ik ben met je eens Mijntje dat alle lichamelijke zaken uitgesloten moeten worden, maar dat ontslaat hem niet van eigen initiatief: ik heb 30 jaar ME gehad en die vermoeidheid was allesomvattend en deprimerend, maar ik besefte me wel dat ik zelf een oplossing moest zoeken en niet op mijn partner moest gaan leunen. Ik vond het al erg genoeg dat hij met zo'n vermoeide/ gedeprimeerde vrouw opgezadeld zat. Die instelling proef ik niet bij Leentjeman.
Nou ja, we staan er anders in Mijntje en we blijven beiden hetzelfde zeggen in wisselende bewoordingen dus ik stel voor to agree to disagree
eerder draadje gemist
Ik houd geen rekening met eerdere draadjes, die ik idd heb gemist. Ik weet niet hoe lang dit probleem speelt. Maar van mij mag ze scheiden hoor, ze moet dit alleen zelf willen Ik zou wel alles proberen wat er te proberen valt maar aan een dood paard kan je niet eeuwig blijven trekken.
Eindelijk!
Mensen reageren vaak uit eigen ervaring. Iemand die jaren geen verbetering ervaarde en uiteindelijk ging scheiden, zal een medeforummer eerder aangeven te stoppen uit zelfbehoud.
Iemand die jaren te maken heeft met de passieve houding van partner, maar deze kan toeschrijven aan ziekte, staat anders in dergelijke zware jaren omdat er toch ergens hoop is dat die ziekte voorbij gaat en je je vertrouwde maatje terug krijgt, wilt niet anders voor het gezin van Leentje.
Er zijn ook mensen die om andere redenen een aantal jaar teleurstelling verbijten, tot het moment aankomt dat ze een einde kunnen maken aan de passieve houding, met beweging als gevolg. Ook voor hen is de beoogde verandering een ‘beloning’ voor die jaren van geduld en vertrouwen want gezin is toch bij elkaar gebleven.
Zo heb ik ook na een zware periode recentelijk de verandering eindelijk als doel binnen kunnen halen.
Eerst heb ik moeten wachten tot de kinderen hun VO hadden afgerond. Dat was voor mij om diverse redenen zo belangrijk. Toen de startkwalificatie binnen waren, kon ik met man aan de slag dmv aangeven hoe alleen openheid en eerlijkheid ons kon redden. Dat is ook niet 1,2,3 behaald. Dus nog meer gewicht in het beoogde doel.
Maar nu, na veel geduld, man is omgedraaid, heb ik hem weer terug.
Nu is het tijd voor vergeving.
Flanagan
Dat vind ik heel fijn voor jou
Mari,
Dank je.
Ik weet niet wat man heeft doen omkeren. Maar het is zo fijn als hij nu wel aan mij vraagt wat mijn plannen zijn, mijn mening vraagt en gewoon ook rekening met mij houdt zoals dat bij een relatie past.
Bijna ondenkbaar, maar ook voor Leentje niet uitgesloten.
Het gaat alleen niet vanzelf. Als Leentje dmv een training tegen eigen werkpunten aan loopt; denk bv aan te lang over iets door gaan en het effect ervan en hoe dit herkennen en voor zijn, en haar man dmv coaching meer rust in zijn lijf bereikt zodat hij meer aandacht voor zijn gezin kan opbrengen. Dan is dit toch geen gelopen race?
verschil man en vrouw
In mijn omgeving heb ik meegemaakt dat mannen hun vrouw verlieten omdat zij een depressie had, ms of uitgezaaide borstkanker. De omgeving reageerde daar heel mild over want het viel niet mee voor die man. De omgeving ving hem op en droegen hem pannetjes zelf gekookte soep na.
Een vrouw die een zieke of depresieve man verlaat wordt overgoten met pek en veren, niet letterlijk maar ze wordt met de nek aangekeken en het sociale netwerk dat zo belangrijk voor haar is brokkelt af.
Als mijn partner ziek zou worden en ik had voordien al scheidingsplannen dan zou dat niet doorgaan. Zorgen zal je tot je er bij neervalt, je zal niet voor jezelf kiezen want plezier zal je daar niet van hebben. Dat is iets wat er van jongsaf aan (onbewust?) is ingeramd. Vrouwen worden verteerd door schuldgevoel, een man heeft daar meestal geen last van.
Miekemieke
Precies dat. Die tendens word ik hier ook gewaar.
Situatie
Dat is dus het lastige van mijn situatie, ik wilde al uit elkaar ( na jaren van uit elkaar drijven) en op dat moment stortte man compleet in. Van uit elkaar gaan kon geen sprake meer zijn omdat ten eerste hij dat niet aan kan en ik nog zeker de zorg voel en op me wil nemen en ten tweede omdat zijn instorting ook zijn gevoelige kant naar voren bracht wat mij heel veel deed. En nu zit ik in een soort twilight zone. Die gevoelige kant is weer beetje verdwenen maar hij is wel stuk beter te pruimen dan daarvoor. Er is hem wel het een en ander duidelijk geworden. Aan de andere kant is mijn gevoel niet ineens terug. En het blijft vreemd voelen dat zoveel zaken onuitgesproken blijven.
Nog niet gehad over hoe nu verder qua huisarts en zo, wordt vervolgd.
Miekemieke
Misschien heb je dit gemist uit het beginverhaal: 'Daarnaast waren er andere stressfactoren zoals mijn slechte gezondheid een paar jaar geleden...' De man van Leentje heeft haar in die tijd niet verlaten. Maar hij krijgt er ook geen eer voor, in elk geval niet hier.
Tsjor
Leentje
Het kan een stormachtig jaar worden, 2020. Ik hoop het eigenlijk een beetje voor je, omdat er dan ook echt iets gebeurt. Je hebt in elk geval ene paar grote agendapunten op je lijstje staan: waar komt die vermoeidheid vandaan; er moet nog veel uitgepraat worden; krijg jij je gevoel terug (hoe subjectief dat ook kan zijn) en lukt het anders om apart van elkaar verder te gaan met je leven. Vooral hoop ik dat 2020 je wat goeds brengt.
Tsjor
Tsjor
Ik had gemist dat de man van Leentje ook scheidingsplannen had toen zij ziek werd. Dan is het inderdaad wel netjes van hem dat hij toch bleef.
Of bedoel je dat het sowieso goed is dat hij haar niet verliet toen haar gezond parten speelde en daar nu eer voor moet krijgen en het morele recht dat Leentje bij hem blijft?
Voorafgaand
Op het moment dat Leentje aangaf te willen scheiden stortte de man volledig in. daar is een periode aan vooraf gegaan, de periode waarin hij niet bereikbaar was, slecht gehumeurd etc. In die periode van wellicht, misschien, al afnemende gezondheid besluit Leentje dat ze wil scheiden.
Nee, haar man heeft voor zover Leentje (en de man) zich daarover uitlaat, geen plannen gevormd om te gaan scheiden toen zij ernstige gezondheidsproblemen had. En er problemen waren met zoon.
Mij is in elk geval in het hele verhaal duidelijk, dat er een man is geweest waar Leentje van gehouden heeft, dat die man verdwenen is in allerlei klachten, waarvan de oorzaak nog niet echt serieus onderzocht is, maar als de man van weleer heel even weer tevoorschijn komt, dat Leentje hem dan wel herkent en ook het gevoel voor hem heel even terug komt. Alleen stopt ze dat nu snel weg onder 'ja maars' en verwijzingen naar haar eigen vader en eigen problemen met zichzelf.
Je zou voor iedereen wensen, dat de oude man onder de klachten vandaan kan komen en dan ook weer herkend wordt en opgenomen wordt in het gezinsleven.
Scheiden kan een oplossing zijn, ik ben zelf ook gescheiden, zonder enige spijt. Voor de kinderen was het prima. Maar het is geen toverstokje, waarna alles rustig en vredig wordt. De meeste problemen blijven, er komen een paar problemen bij en je staat er zelf alleen voor, je hebt niets of niemand meer om je problemen naartoe te schuiven.
Dus afgezien van investeringen in de relatie heb ik hier ook al een paar keer geopperd: wat kun je nu alvast doen in je eigen levenssfeer en gezinsleven, wat je straks toch al alleen zult moeten doen? In hoeverre belet je man dat of belet je het jezelf in je eigen denken?
Tsjor
Miekemieke
"Vrouwen worden verteerd door schuldgevoel, een man heeft daar meestal geen last van."
Ho effe. Een man die zijn zieke vrouw verlaat hoeft bij mij ook niet op al te veel begrip te rekenen. Wat niet wegneemt dat niemand kan verwachten dat je er zelf aan onderdoor gaat als je partner ziek wordt.
De OO-gemeenschap bestaat natuurlijk voor 90% uit vrouwen, dus wat er hier langskomt is niet altijd (of: altijd niet) representatief voor de man-vrouw verhoudingen.
maar tsjor
Welk perspectief zie jij voor Leentje met een man die geen hulp wil zoeken? Jouw voorstel is dat zij paar weken alleen in appartement gaat zitten om bij te tanken en dan weer in de bestaande situatie opgaat. Ik heb daar mijn twijfels bij.
Glazen bol
Alkes, ik heb heel veel mogelijkheden genoemd, bijvoorbeeld de man confronteren met twee foto's van zichzelf: de goede tijd en nu; en dan aangeven dat je de oude man mist. Samen naar de huisarts gaan, als je duidelijk hebt kunnen maken dat je denkt dat er meer aan de hand is dan zomaar oververmoeid. Zelf in het appartement gaan zitten als je echt alleen wil zijn. Leven alsof je al gescheiden bent en dus veel meer zelf doen. Etc. etc.
Ik heb geen glazen bol waarmee ik kan voorspellen wat Leentje kan doen, wil doen, zal doen; en zeker niet een waarin ik de toekomst kan voorspellen. Evenmin als jij dat kunt, als je denkt dat het weigeren van hulp en het aanblijven van de oververmoeidheid voor eeuwig zal zijn.
Tsjor
Scheiden
Ik kom even terug op een opmerking van Alkes in #58, aan mij geadresseerd: 'Maar ik vind het minder aardig als dat er toe leidt dat degene die ergens last van heeft, wordt bestempeld als degene die er debet aan is. In jouw ogen maakt Leentje de situatie voor haar relatie en gezin slecht. Nou ja zo kun je het ook zien.'
Leentje gaf zelf aan dat 'haar hart huilt voor haar kinderen'. Met andere woorden: ze geeft zelf aan dat de wens om te scheiden voor haar kinderen iets ergs is. Uit de reactie van haar zoon zie je dat de kinderen goed merken dat vader niet in zijn normale doen is en dat ze blij zijn met elk teken dat het weer beter lijkt te gaan. De beslissing om te scheiden is een beslissing van Leentje zelf. Ja, daar draagt zij de verantwoordelijkheid voor. Ze is geen machteloos slachtoffer van het gedrag van haar man. Haar beslissing heeft gevolgen voor man en kinderen, die niet zitten te springen om een scheiding. Ja, zij draagt die verantwoordelijkheid en die moet ze ook nemen en niet afschuiven.
Tsjor
Vertrouwen
Bedankt voor jullie reacties. Het is fijn dat mensen meedenken en verschillende kanten belichten. Ik heb momenteel niet zoveel behoefte om er met vriendinnen over te hebben, misschien al iets teveel gedaan. Dus dan is dit heel fijn.
Ik merk wel dat mijn gevoelens niet compleet verdwenen zijn. Als hij een paar goede dagen heeft is dat heel fijn. Daarmee wil ik niet zeggen dat hij niet oververmoeid mag zijn maar in zijn geval brengt dat met zich mee dat hij zich ook heel erg afsluit.
Wat het lastigste is, is om vertrouwen terug te krijgen. Want ik heb heel weinig invloed op hoe hij doet, het ene moment aardig het andere compleet afgesloten en kortaf. Hij vindt het moeilijk als mijn zoon met ass er is, dan is het evt. leuke contact gelijk mij ook gelijk weg. Als hij even gewerkt heeft is er geen gesprek meer mogelijk. Heeft hij lang gewerkt dan is hij dagen niet aanspreekbaar. Kortom hoe hij zich tegenover mij gedraagt is van veel factoren, die ik niet in de hand heb, afhankelijk. Ik ben zelf niet zo veranderlijk, los van 1 uitbarsting op het verkeerde moment van de maand na voel ik me meestal stabiel. Maar mijn gevoelens voor hem daar kan ik het ene moment niks mee en een paar dagen later misschien weer wel. Voor mij was de oplossing niks meer te voelen of te verwachten. Afstand creëren om niet steeds afgewezen te worden in mijn pogingen contact te krijgen.
Het lijkt erop dat het alleen goed kan gaan als hij een paar dagen vrij is en zoon bij zijn vader is. Dat zijn voor hem de ideale omstandigheden om te kunnen ontspannen. Dan kan hij ook leuk tegen mij doen. Ik heb op zo'n moment wel de neiging om me weer te geven maar ik weet ook: over een paar dagen zal mijn gevoel weer op slot moeten want dan is hij weer 'verdwenen ' . Verstandelijk gezien vind ik dat niet verstandig, zo meegaan op de onvoorspelbare golven van iemand anders genegenheid. En dan kan die onvoorspelbaarheid misschien door een ziekte komen, ik vind dat ik mezelf een beetje moet beschermen. Lastig hoor.
communicatie
Okay, ja als er nog gevoelens zijn van jouw kant zou je jezelf een termijn kunnen stellen: bijvoorbeeld tot december 2020 geef ik het een kans en geef ik hem de kans te kijken wat er scheelt. Opschrijven wat je in 2019 gevoeld hebt aan positieve en negatieve en onverschillige gevoelens en dat over een jaar weer doen.
Het lijkt me niet meer dan fair je man te laten delen in zo'n plan. Niet om hem onder druk te zetten maar juist om te laten zien wat jouw gevoelens zijn, hem ook ruimte en tijd te geven het zelf op te pakken terwijl hij weet dat hij wat te winnen heeft: jouw liefde.
Wees je wel bewust van het feit dat de ene keer lief doen en de andere keer onverklaarbaar afstandelijk doen (waar het ook door komt) een specifieke dynamiek bij de partner kan veroorzaken: het heet intermittent reïnforcement en je kan er helemaal van slag van raken: je kan een trekpop worden die maar blijft hopen op die paar mooie momentjes. Een roller coaster die energie vreet.
Een ander ding is de communicatie: zou het niet wat zijn om elkaar te schrijven. Niet ellenlange epistels, maar bijvoorbeeld drie zinnen van hoe ieder zich voelde: voor zichzelf, jegens de ander, en het gevoel van samen.
Dat is misschien een veiliger manier voor je man om zich te uiten en wellicht kan hij zich dan langzaam gaan openen. Het is ook een manier om te zien hoe iemands welbevinden de kijk op de relatie en de ander beïnvloedt. het zou wel van jou vragen het ook daarbij te laten, gewoon voor een (afgesproken) tijdje
Zoon
'Het lijkt erop dat het alleen goed kan gaan als hij een paar dagen vrij is en zoon bij zijn vader is. Dat zijn voor hem de ideale omstandigheden om te kunnen ontspannen. Dan kan hij ook leuk tegen mij doen.'
He oud is je zoon? En hoe oud is je man (dus wanneer kan hij echt minder gaan werken of stoppen met werken)?
Tsjor
Hou er (sterk) rekening mee
dat je man *gewoon* een ass heeft en dat daarom signalering, diagnostiek etc er heel anders uit zou moeten zien.
En uiteraard benadering en hulp.
Goeie kans dus dat bijv depressie niet gezien wordt door ha. Het ziet er anders uit, bij ass.
Hulp, diagnostiek, wat dan ook, is vrij zinloos als je er geen hv op zet die goed bekend is (en liefst echt deskundig!) op gebied van ass.
Je zou wel mogen verwachten dat je hv een ass eruit kan filteren. Maar helaas werkt het zo juet en zelfs al komt dat er uit dan ben hé in gunstigste geval maanden verder. Niet effectief!
Liever ga je al in mindere of meerdere mate uit van (werkhypothese) ass en zoek je begeleding/coaching, liefst voor hele gezin, iig voor jullie relatie.
Baat het niet dan schaadt het wrs niet. Je man is zwaar overprikkeld/overbelast, daar moet je wat mee. (ook als jullie niet verder gaan samen)
Ass
Dank je Sam. Ik heb hier zelf ook aan gedacht. Vraag me natuurlijk wel af waarom jij eraan denkt. Wat ik zelf vooral zie en herken bij hem van wat ik weet doordat zoon het heeft is snel overprikkeld raken door geluid en sociale situaties. Als mijn dochter iemand te spelen heeft of bij mij komt een vriendin langs verdwijnt hij snel maar boven. Hji vindt zichzelf wel empathisch maar ik vind hem vooral heel oplettend. Hij weet precies wanneer ik moe ben of wat ik in mijn thee wil. Maar met mijn emoties weet hij geen raad. En vaak moeilijk om echt contact met hem te maken. Star reageren op fysiek contact. Heel lang niks zeggen. Maar ja al die dingen kunnen ook persoonlijkheid zijn. Of in ieder geval zitten ze in zijn familie. Misschien juist omdat mijn zoon het heeft is het voor hem onbespreekbaar. Omdat hij anders is dan mijn zoon. Ik zie juist overeenkomsten. De dingen waar hij zich het hardst aan ergert bij mijn zoon zijn dingen waarvan ik denk: dat doe je zelf ook. Behalve dan skypen met vrienden tijdens het gamen, dat doet hij dan niet. Maar hij wordt bijv. boos als zoon zich niet social genoeg gedraagt bij verjaardagen, vooral bij die van zijn zusje heeft man daar allerlei verwachtingen van. En verjaardagen zijn nou net best lastig als je ass hebt. Maar zelf gedraagt hij zich ook niet bepaald goed bij verjaardagen! Hij is heel gestresst bij voorbaat, ik wil hem er tegenwoordig bij de voorbereidingen al niet meer bij hebben. Hij kan er niet tegen als er teveel mensen of onverwachte gasten komen. Hij praat met zijn favoriete zwager en verder met niemand. En op mijn eigen verjaardag deed hij totaal niet leuk tegen mij waardoor ik echt moeite moest doen om een leuke dag te hebben. En zo gaat dat met veel feestdagen.
Die hele uitputting van hem heeft volgens mij ook te maken met het feit dat hij de hele dag toneel moet spelen. Hij vindt eigenlijk overleggen vreselijk en 90% van zijn collega's stom. En veel praten vermoeiend. Als hij thuis is zijn al zijn worden voor die dag opperdepop.
Nou ik ga nu naar eens slapen, weer genoeg om te overdenken.
Puberteit
De puberteit kan ook bij een ouder ook het bloed onder de nagels vandaan halen.
Als diegene op het werk zich niet zo gewaardeerd voelt; bv financiële groei minder snel dan in vergelijking met sommige collega’s. (Hij laat zich negatief uit over zijn collega’s.) Dan is er een voedingsbodem voor zich ongelukkig voelen.
Dat wordt versterkt als hij dat gevoel niet durft te delen met zijn vrouw als ze een moeilijke medische tijd achter de rug heeft en zich sowieso beschermend opstelt wanneer het haar zoon betreft. En prompt ziet zijn vrouw overeenkomsten met een stoornis.
Ik weet niet wat in het andere draadje staat. Ik lees alleen de acties van een man die niemand heeft waarbij hij zich veilig genoeg voelt om mee te kunnen praten. En dan stapelt het zich op.
Nu, er zijn zoveel gezinnen waar de partner vooral de tekortkoming bij de ander legt.
Is dat terecht? Is dat de route om herstel te bereiken?
Als man en vrouw een team gaan vormen, kunnen ze grote obstakels aan.
Als je jullie gezin uit die gespannen sfeer wilt halen, richt je dan op teambuilding ipv analyseren wat en waarom het niet goed gaat.
