Zijn mannen nou echt zo? Of alleen mijn man?
Beste lezers,
Mijn man en ik zijn 6 jaar bij elkaar waarvan al 4 jaar getrouwd.
In de afgelopen paar maanden wordt hij steeds minder attent en egoistisch een paar voorbeelden:
Onze dochter was op school en dat is dan voor mij DE kans om even snel boodschappen te gaan doen, hij wilde voor de eerste keer in een lange tijd weer mee! Gezellig!!! Dacht ik... Daar liep ik dan op mijn hoge hakken ( omdat hij dat zo leuk vindt) en 2 zware boodschappentassen! Ik dacht bij mezelf: dat hoeft van mij dus ook niet meer. Thuis aangekomen gaat de PlayStation aan en zegt: zo ik heb vandaag wel weer genoeg gedaan ( en dat om 10 uur in de ochtend).
In Maart was mijn verjaardag, manlief was vrij en ik moest gewoon werken.... Pas om half 11 in de avond zei hij: nog gefeliciteerd trouwens. Ik bedankte hem en ik ging verder met klussen ( we zaten midden in een verhuizing en hij had die dag nog niks gedaan) geen cadeau, niks nada noppes ( sinds we getrouwd zijn is hij daar mee opgehouden)
De volgende " feestdag" was Moederdag, mijn dochter is altijd rond 5 uur wakker dus hij zou een keer vroeg zijn bed uit komen........ Jammer joh, hij riep naar haar: mama komt eraan!!!! Dus mijn dag begon een beetje geïrriteerd.
Mijn dochter was ziek in de week dat ze een Moederdag cadeau gingen maken, dus had ze met papa afgesproken dat ze een cadeautje gingen kopen....... Dat had hij niet gedaan met haar en was ze dus heel verdrietig. ik moest wat doen om haar blij te maken, we zijn bloemetjes gaan knutselen.
Mijn man kwam rond 11 uur zijn bed uit en onze dochter laat trots haar knutselwerkjes zien, waarop hij antwoord: mooi, hoef ik niks meer te doen.
Zijn verjaardag komt eraan, en ja hoor, ik ga op pad voor een cadeau. Hij natuurlijk heel blij met zijn cadeau, en op die dag worden al zijn wensen vervuld( want ja, hij is tenslotte jarig)
Vaderdag: mijn dochter heeft op school iets geknutseld en we zijn samen op pad gegaan voor een cadeau. Ontbijt gemaakt voor hem en weer werd de dag zoals hij dat wilde!
Onze trouwdag komt er bijna aan en ik moest een chirurgisch ingreep ondergaan, ik was heel zenuwachtig, en hij beloofde me als ik het liet doen ik een bos bloemen kreeg voor onze trouwdag.
Onze trouwdag: niks nada noppes..... Zijn antwoord: waarom zou ik geld uitgeven aan bloemen? Die staan een week en dan zijn ze dood.
Mijn man kreeg daarna een andere baan, hij moest nachtdiensten gaan werken. Hij kreeg er daar best wel zwaar mee en werd heel knorrig, ik moest van hem mijn baan opgeven! Met pijn in mijn hart heb ik dat gedaan.
Het ging niet echt lekker met mij, ik voelde mij nutteloos, onbelangrijk en mijn zelfvertrouwen daalde. Ik maakte een afspraak met de huisarts voor een verwijsbrief voor een psycholoog. Het leek op een gegeven moment iets beter met mij te gaan, tot we een rekening kregen van de zorgverzekering, mijn man werd boos omdat hij dan zijn geliefde spel voor de PlayStation niet kon kopen, maar hij antwoorde met : nu kan ik FIFA niet kopen omdat IK jouw verzekering moet betalen, je mag al blij zijn dat ik het dak boven je hoofd betaal en dat ik het vreten op je bord betaal..... Een hoop gevloek en getier later, gaf hij mij het gevoel dat ik hem zoooo dankbaar moest zijn..
Ik gaf aan dat ik weer wilde werken, maar dat mocht niet want het past niet in Zijn rooster.
Dan zijn we aangekomen bij het nu: meneer wil dat ik ga werken of leren!!!! Hoe dan?? Waarom kon het vorige maand niet en nu weer wel??? Zijn antwoord : je moet je eigen pensioen gaan opbouwen want ik ven niet van plan om die van mij te delen!
Ik heb mijn goede baan opgegeven omdat hij dat wilde.
Ben me anders gaan kleden voor hem, want ja... Het oog wilt ook wat en ik heb geleerd dat ik mijn man tevreden moet houden.
Maar aan de andere kant: zo nu en dan zegt hij wel dat hij waardeert wat ik in het huis doet en goed voor onze dochter zorgt.
Zijn er meer vrouwen die dit meemaken?
Ik zou ook graag het commentaar van mannen willen.
1966?
Maar als Xandra zich meldt als Xandra1966 wat mij doet denken aan een geboortejaar, lijkt mij het stug dat iemand van 50 deze topic start. Ik krijg zo het idee dat ze namens haar dochter schrijft.
Oeps, leesfout
Ik las 1966 ipv 1986, sorry.
Mogelijk behandeldt man jou, zoals zijn vader zijn moeder behandelt. Aan Xandra de keus om dat bij te stellen.
Ginny
Ik vond t niet normaal en zei elke dag dat ik t niet leuk vond en dat ik graag wilde dat hij liever deed. Dat werd dan elke keer af gedaan als onzin of iets uit die stomme films 'van jou'. Je gaat zo aan jezelf twijfelen dat je anoniem de vraag naar buiten brengt in de hoop dat iemand je verteld dat je t wel bij t rechte eind had. T liefst wil je dat iemand dat tegen je man zegt. Want diep in je hart weet je dat als je thuis zegt: ' bij OOL vinden ze je n hork' hij dat naar t rijk der fabelen zal wuiven. En dat je daarna een uitbrander zal krijgen dat je zo dom bent om de sprookjes van die 'potten van OOL' te geloven die geen enkele man kunnen krijgen. Dit vertegenwoordigd niet mijn menig he.... maar ik probeer n beeld te schetsen over hoe zoiets gaat.
Hahaha verhuiswagen
Die potten van OOL....
Ja nee zeg, als iemand dat zegt dan weet je toch wel dat het niet klopt.
Maar ik snap wat je zegt. En dat gevoel en verstand niet op een lijn hoeven te zitten.
Ik las hier de vraag echter anders. Het komt ook een beetje door de wijze waarop de voorbeelden omschreven zijn.
Maar om de vraag maar even te beantwoorden
Nee niet alle mannen zijn zo. En nee helaas is jouw man ook niet de enige die zo is, zie de verhalen van enkele dames hierboven.
Maar dat je je dag afvraagt: betekent dat dat je echt geen enkele man kent die anders doet? Je vader? De buurman? Een oud collega? Niemand?
Ik ken namelijk mannen in vele soorten. En die hebben vast allemaal hun eigen nukken? DE man bestaat namelijk niet.
Ginny
Als jij niet zo zeker in je schoenen staat, en je man wuift alles weg met "stel je niet aan, bij mijn collega's gaat het net zo"...
Nee, nu zouden meteen al mijn alarmbellen vol afgaan als iemand met zo'n dooddoener zou komen. Maar toen niet. En toch was ik een gezonde, volwassen vrouw met een goed IQ 
Ik snap je reactie. Als ik er op terug kijk kan ik het ook amper geloven dat ik zo over me heen heb laten lopen en mezelf jaren weg zo weg heb laten zetten als iemand wiens mening er toch niet toe doet en onzin verkoopt.
Dat snap ikSally
Was zo niet bedoeld.
Ieder bekijkt de situatie vanuit zijn eigen perspectief en ik kan me voorstellen dat als een relatie niet in balans is, het de een lukt om zijn perspectief maatgevend te maken.
Daar zegt echter nog niets over alle mannen.
Sterker nog, ik ben er van overtuigd dat er ook genoeg vrouwen zijn die een heel zware stempel op de relatie en het zelfbeeld van hun partner weten te zetten.
Ginny
Ik weet zeker dat er ook vrouwen zijn die hun man zo behandelen. Ik bedoel het dan ook niet als "die rotkerels overal" 
En achteraf kan ik het zelf ook amper geloven dat ik het zo ver, en vooral ook zo lang, heb laten komen. Ik kan het uitleggen, maar tegelijkertijd met mijn verstand niet bij.
TedTalk
Ik heb een tijdje geleden een heel goede TedTalk hierover gezien:
Een intelligente, volwassen vrouw, die vertelt hoe het sluipenderwijs gebeurde.
Ik geloof eigenlijk elk verhaal. Misschien is het iemand die trolt, maar de waarheid is veel vaker waar dan je zou willen geloven.
En voor TO: nee, dit is niet normaal.
link van Tihama
In het begin van de url van Tihama wordt ernstige fysieke mishandeling genoemd. Uit ervaring weet ik dat slachtoffers van emotionele mishandeling (vernedering, verwijten dat je van zijn geld leeft, verbieden om te werken, isoleren, schreeuwen, feiten verdraaien, liegen etcetera) dan gauw denken "Dát is pas erg. Ik moet gewoon niet zo zeuren, precies zoals hij ook altijd zegt." Ik ben ook nooit in levensgevaar geweest en in al die jaren was er 1x sprake van mishandeling (wat 1x teveel was natuurlijk).
In dit geval is er geen geval van levensgevaarlijke mishandeling, maar ik kom hieronder nog op dat levensbedreigende terug. Want toch zie ik daar een overeenkomst.
Verder een goede presentatie. Ik herken niet alles, zo heeft hij me niet ingepakt met allerlei romantische afgoderij naar mij toe en hij heeft nooit excuses aangeboden voor zijn gedrag, maar ik zie toch overeenkomsten.
Het zien hoe je reageert op de eerste tekenen van bedreiging is een eye opener. Dit is HET moment om je grenzen te stellen. In mijn geval: het schreeuwen en heel verongelijkt doen als hij dacht dat ik iets beter wist of deed dan hij. En wat er ook gebeurt, het is altijd jouw schuld. In haar geval kwam de uitbarsting omdat ze geïrriteerd was. Dat hij zijn poten niet kon thuishouden was minder erg dan haar irritatie over iets.
Ook iets afreageren vanwege externe prikkels (zoals de hamburger die ze naar haar hoofd kreeg vanwege het verkeer) herken ik. Zoals ik al zei, geen fysieke mishandeling. Wel geschreeuw en eindeloze monologen en oh wee als ik er tegenin ging of het van een andere kant wilde zien. Dan was ik niet normaal, want al zijn collega's dachten er ook zo over.
Een andere opmerking die me raakte: denken dat je de enige bent. Terwijl dat echt niet zo is, integendeel - maar je twijfelt te erg aan jezelf, of je krijgt reacties als, goedbedoeld, "hoe heb je het zo ver kunnen laten komen" of "je zult wel overdrijven/het verzinnen".
Voor mij klinkt het veel minder erg dan fysiek mishandeld worden door een vent die pistolen bezit en zijn vrouw met haar hoofd tegen de muur sloeg. Maar inmiddels weet ik beter. Xandra begrijpt dat hopelijk ook. Indien niet, dan leg ik het graag nog even uit.
Jouw man slaat je dan niet met de kop tegen de muur, maar dwingen om ontslag te nemen, dwingen om bepaalde kleding wel en niet te dragen, zelfs boos worden omdat je vrouw medische kosten moet maken, dat is net zo hard mishandeling. Het geeft geen blauwe plekken op je hoofd, maar maakt je van binnen net zo kapot. En dat soort wonden genezen helaas heel slecht.
Haar stukje: "Waarom bleef ik? Het antwoord was simpel: ik wist niet dat hij me mishandelde."
Precies zo is het. Ik kan ook verbijsterd reageren want jémig, die pistolen, hoeveel bewijs moet je hebben! Terwijl het bij Xandra nu en mij destijds ook echt niet het voorbeeld van een normale relatie is.
Want we waren verliefd. In haar geval wilde ze hem ook "redden".
En "Waarom ging ik niet gewoon weg?" In haar geval: het was gevaarlijk. In ons geval: we zijn te geïntimideerd. Ik dacht dat ik het niet in mijn eentje zou redden. Ik weet niet wat Xandra's achterliggende gedachte zou zijn, even los van het feit dat praten over scheiden nu nog héél vroeg is en er nog vele bruggen te passeren zijn voor dat besloten moet worden. Maar ik neem aan (aanname, ja) dat onzekerheid en laag zelfbeeld hierin meespeelt. Als ik weer een partner zou hebben mag hij best zeggen welke kleding hij leuk vindt bij mij, ik zou daar ook wel enigszins rekening mee houden, maar niet omdat, zoals Xandra letterlijk zegt, ik een man tevreden moet houden (en al helemaal niet als dat eenrichtingverkeer is, zonder cadeautjes op verjaardagen en niet boos worden omdat ze medische zorg nodig heeft zodat hij die game niet kan betalen!!!).
In dit geval is er geen levensgevaar zoals in het filmpje, als in "vermoord worden". Maar je wordt wel op een andere manier vermoord. Je eigen ik wordt vermoord als je je zo onderdanig opstelt om hem maar tevreden te houden, als je jezelf laat wegcijferen, terwijl hij over je heen walst en zijn eigen gang gaat zonder rekening met jullie te houden. Dat is net zo erg als een pistool tegen je kop krijgen. Je lijf gaat niet dood. Je ziel wel.
Nota bene: dat onderdanige, jezelf wegcijferen, is waarschijnlijk niet ontstaan door hem, dat heeft er vermoedelijk al gezeten en was voor hem een gespreid bedje. Een vrouw die dat niet heeft (en dit zeg ik niet om Xandra onderuit te halen, integendeel!) had waarschijnlijk al veel eerder "ho!" geroepen en de relatie verbroken indien hij zo bleef doen. Als jij vanuit je onzekerheid bepaalde dingen doet (om hem tevreden te houden, wat Xandra letterlijk schrijft) en toestaat, ben je heel kwetsbaar voor dergelijke dominante personen (vaak niet alleen in een liefdesrelatie) die de gelegenheid graag (vaak niet eens bewust) aangrijpen en over je heenwalsen. Dat kan heel ver gaan (pistool tegen je hoofd) maar ook minder "spectaculair" maar niet te onderschatten schadelijk, door horkengedrag of verbale uitbarstingen.
Ze zegt dat ze nooit meer een geladen geweer tegen haar hoofd wil hebben van iemand die zegt dat hij van haar houdt. Ik wil nooit meer toegeschreeuwd worden zonder achteraf uitpraten en excuses door iemand die beweert dat hij van me houdt.
Mishandeling binnen een relatie of gezin kan heel goed gecamoufleerd zijn en geeft niet altijd blauwe plekken.
nog even naar Xandra
Je gaat ermee aan de slag, zeg je. Goed zo! Maar ga ook goed bedenken: wat wil ik in deze relatie? Bijvoorbeeld: ik wil me ook wel eens naar mijn eigen smaak kleden. Bloemen zijn met een week dood, maar ik heb er dan wel een week van genoten en ik zou het fijn vinden als jij dat waardeert. Niemand kan mij dwingen ontslag te nemen. Niemand heeft het recht boos te worden omdat ik medische kosten heb.
Kun je dat op een nette en tactvolle manier aan hem overbrengen, zonder je angst dat hij nu minder tevreden over je zal zijn? Hoe wil je dat gaan doen?
Voor scheiden is het gelukkig nog veel te vroeg. Duidelijkheid brengen in wat JIJ wil is het eerste begin. Misschien brengt het jullie dichter bij elkaar en heeft hij nooit gerealiseerd wat zijn gedrag deed met jou en waarom bepaalde dingen belangrijk voor je zijn, zoals een cadeautje.
En als hij gaat steigeren, dan is het tijd voor een volgende stap. Maar eerst beginnen met praten, ouderwets praten. En goed bij jezelf denken: ik hoef anderen niet altijd tevreden te stellen, ik mag er ook zijn. Kun je dat? Of kun je daar zelf wel hulp bij gebruiken? Heb je trouwens die psycholoog nog vaker bezocht of heb je ook dat afgekapt na zijn tirade? En kwam uit dat bezoek iets uit waar je wat mee kon?
Sally
Jij kunt vertellen wat ik heb meegemaakt. Het raakt me zo diep. Ik hoop dat diegene hier nu begrijpen wat er gebeurt is. En Ginny....nee ik wist niet dat t fout zat...mij was al zo vaak verteld dat IK diegene was die fout zat, gek was, idioot en in therapie moest. DIT is het dus....
Verhuiswagen
Mag ik jou een dikke virtuele knuffel geven? Ik zit bij jouw verhalen altijd met een mond vol tanden (of een toetsenbord vol toetsen), weet nooit goed hoe ik moet reageren. Maar ik lees je, ik leef met je mee en ik hoop dat het tij voor jou snel gaat keren!
Sally
Dank je.....weer n klote avond gehad...heb de puf niet meer om t uit te leggen
Dat stond er ook niet duidelijk Verhuiswagen
Ik weet wel hoe gaat. Het was meer dat ik in de lach schoot omdat wij hier een stelletje potten genoemd worden.
En Tihama heeft natuurlijk gelijk, het komt veel vaker voor dan wij denken. Dus zelfs als dit verhaal wat zou rammelen, dan nog is er wellicht wel iemand die er iets aan heeft.
