Seksualiteit
Mamavan1
16-05-2017 om 22:57
Saaie seks en te weinig seks in huwelijk met baby
Hallo iedereen,
Ongeveer 5 jaar ben ik nu samen met mijn man waarvan 2,5 jaar getrouwd. Ik voel me nog altijd aangetrokken tot hem maar helaas heeft hij nu bijna een jaar steeds minder zin in seks. Dat komt door geldproblemen (al verdien ik zelf voldoende om het gezin te onderhouden) en problemen binnen zijn familie (zijn ouders waren nog niet klaar om hem los te laten en verwijten hem dat hij hen niet vaak bezoekt). Bovendien zijn we papa en mama geworden dit jaar dus de verantwoordelijkheden zijn toegenomen. Ik probeer te helpen waar ik kan. Ik zorg voor ons kind en laat hem alleen de leuke dingen doen, bijvoorbeeld lekker spelen met ons kindje. Alle huishoudelijke taken op het buiten zetten van de vuilnisbakken na (ik ben bang voor spinnen) doe ik en betaal zo'n beetje alle vaste lasten (zowel voor het huis, als voor ons kindje en hond). Langzaam begint hij nu steeds meer te werken (moest zijn studie nog afronden) en binnenkort zal hij weer centjes binnenkrijgen.
Ik snap dat een man zich minder kan voelen als zijn vrouw degene is die alles moet betalen en door alle familieproblemen erbij kan zijn libido dalen. Ik probeer echter met alles te helpen en ik weet niet hoe lang ik dit nog trek. Ik houd van seks. Ik wil graag seks. Liefst 2x in de week maar tenminste 1x. Nu gaan we eerder richting 1x in de zes weken. Ik heb het meerdere malen aangekaart (dat ik het mis en dat ik ongelukkig ben) maar tevergeefs. Hij zegt het ook te missen maar geld is voor hem belangrijker. Dus wil hij veel werken en dan is hij automatisch moe en moet daar in het weekend van bijkomen.
Ik heb een lange tijd gedacht dat het aan mij lag. Door de zwangerschap was ik aangekomen (inmiddels weer allemaal kwijt) en ik besteedde niet zoveel aandacht aan mezelf (dacht alleen aan mijn baby en alles eromheen). Dus ik ben meer mijn best gaan doen. Buikspieroefeningen iedere avond, sexy lingerie aan onder mooie jurkjes en meer initiatief tonen. Met als gevolg afwijzing. En dat doet pijn. Niks pijnlijker dan de dag doorbrengen met het verzorgen van de baby en het huis, betalen van de rekeningen, koken voor je man, mooi aangekleed op hem te wachten om vervolgens eigenlijk bijna genegeerd te worden. Hij komt binnen, eet, laat de hond uit, gaat douchen en bekijkt dan filmpjes op de ipad tot laat in de avond om vervolgens met oordopjes en al in slaap te vallen. En ik lig ernaast in een sexy setje.
Ik word er echt verdrietig van. We zijn beide bijna 30 en ons seksleven is slecht. Want ook als we dan eens seks hebben is het erg saai en kort. Hij wil het liefst dat ik hem even verwen en er dan op klim. Als ik zeg dat ik zelf ook verwend wil worden dan doet hij het met veel tegenzin (zuchten en nogal oppervlakkig een paar keer likken).
Soms denk ik is dit het dan, mijn leven? Ik vind mezelf echt een lieve hardwerkende verzorgende moeder en vrouw. Ik smeer nog altijd zijn broodjes voor werk. Ik wil graag voor hem en ons gezin zorgen maar het voelt alsof er niet meer voor mij wordt gezorgd. Hij zegt wel dat hij van mij houdt en dat hij mij mooi vindt maar ik wil dat ook voelen. Ik heb het nu al zo vaak aangekaart dat hij nu zelf heeft gezegd dat ik er niet meer over moet beginnen anders gaat het hem nog meer tegenstaan.
Mijn kind staat boven mijn verlangen, zo'n moeder ben ik nou eenmaal. Dus scheiden zit er niet in. Ik heb genoeg speeltjes en 18 jaar houd ik wel vol. Ik merk wel dat ik de laatste tijd anders ga kijken naar mijn man. Waar ik voorheen als ik hem zag dacht man wat ben je sexy denk ik nu man wat ben je sexy maar ow zo saai. En ik merk dat ik wat stiller ben. Meer in mezelf. Doe nog wel gewoon al mijn taken maar voel steeds minder de behoefte om met hem samen op de bank tv te kijken. Ik begin een beetje mijn eigen leven te leiden.
Ik wil graag geloven dat het zodra hij zijn centjes weer krijgt beter wordt maar hij stort zich helemaal op zijn werk en dat zal de komende jaren niet veranderen (zegt hij zelf). Wie herkent dit en heb je je erbij neergelegd? Hoe ging je om met je gevoelens?
Ik denk dat ik dit vooral opschrijf om het met anderen te kunnen delen. Ik weet van mezelf dat ik sowieso bij hem blijf tot ons kindje 18 is. Pas als het dan nog steeds slecht is kies ik voor mezelf.
Ik wist trouwens niet of dit nou bij relatie of seksualiteit hoorde maar goed, zal me vast worden vergeven.
Bedankt voor het lezen,
Mamavan1
Trix
23-12-2017 om 22:09
Alles of niets
Oh Mamavan1, wat denk je zwart-wit.
Waarom denk je dat scheiden de enige manier is om voor jezelf te kiezen? Echt, zoek hulp. Je alles of niet-gedachten helpen je niet.
Vind een weg met behoud van je huwelijk. Is die er niet, dan is het mogelijk beter om je eigen weg te gaan. Maar zover is het nu nog niet, lijkt mij.
Marsja
23-12-2017 om 23:15
nou
"Maar dan ga ik dus scheiden
alleen omdat ik te weinig seks heb"
Dat zou inderdaad geen goede reden zijn. Stel je man kan door ziekte of iets anders onoverkomelijks niet vrijen en je gaat daarom scheiden terwijl er wel liefde en gezelligheid en saamhorigheid is, dat zou misschien wat oppervlakkig zijn. Maar is het dat? Is dat waarom je twijfelt aan je huwelijk? Of gaat het om de manier waarop hij hier mee omgaat, of hij met jou en je behoeftes omgaat. Ik bedoel: als je met hem hierover kon praten of hij wilde naar een therapeut/ huisarts en zou erkennen dat er iets schort tussen jullie dan zou je daar toch voor gaan? Of niet? Als je antwoord 'ja' is, zou je dat wellicht toch nog eens duidelijk moeten maken. Ik bedoel, je wilt er toch alles aan gedaan hebben. Misschien scheelt het als hij weet dat hij echt geen potje meer kan breken... dat hij nu toch echt er samen aan moet 'werken'?
stormkapje
27-12-2017 om 08:33
Scheiden of lijden
De titel is misschien wat gechargeerd,maar daar komt het wel op neer. Hij heeft geen behoefte of zin en die gaat er niet meer komen ook, wat jij ook doet, het zit er gewoon niet in.
Probeer een manier te zoeken om hier mee om te gaan of ga inderdaad scheiden, want het wordt er in de jaren niet makkelijker op.
Mamavan1
27-12-2017 om 18:38
Heb veel nagedacht en
Ook erg veel gehuild maar heb een beslissing genomen en voel me er redelijk zeker over; ik ga scheiden. Ik kan dit gewoon niet volhouden en ik verdien het om gelukkig te zijn. Breekt mijn hart alleen als ik aan ons kindje denk, vind zo moeilijk.
Lara
27-12-2017 om 19:34
Ach meid
Ja, moeilijke beslissing.
Heb je het al met je man besproken?
Zo ja, hoe reageerde hij?
Misschien schrikt hij zich een hoedje als je dit zegt. En heel misschien wil hij zijn leven beteren. Vraag je dus af: is er nog iets dat hij kan zeggen of doen, waardoor je niet zou willen scheiden?
Veel sterkte.
En ga vooral werken aan je welzijn, zodat je het diëten niet meer nodig hebt voor het gevoel van controle. Zodat je gezond kunt eten en er voor je kindje kan zijn.
Post maar hier als je iets kwijt wil. Belangrijk om te blijven praten als je die behoefte hebt.
Pennestreek
27-12-2017 om 22:39
En toch mis ik een paar essentiële stappen in dit proces
Wanneer heb je hem nou verteld hoe belangrijk het voor jou is dat hij ook inziet dat er wat aan de hand is? Hoe belangrijk je het vindt dat hij naar de huisarts gaat? Dat je gewoon een gesprek wilt hebben met hem over wat er niet goed gaat? Wanneer heb je hem nou gezegd dat je gezien wilt worden?
Echt, je slaat enorm belangrijke stappen gewoon over! En je leert dus niets. Dus neem je jezelf gewoon weer mee in je volgende relatie, en je probleem met binnen je relatie voor jezelf op kunnen komen.
En vergeet niet, als je tijdens je huwelijk al niet met je man kunt communiceren, hoe denk je dan dat het straks gaat als je gescheiden bent? Zou het dan plotsklaps beter worden? Denk het niet...
Begrijp me niet verkeerd, ik snap helemaal dat je niet gelukkig bent zo, en ik vind ook zeker dat je beter verdient. Maar naar mijn idee heb je echt nog niet alles geprobeerd. En dat zou je wel moeten doen, zodat je jezelf recht in de ogen kunt kijken en je oprecht tegen je kind kunt zeggen dat JIJ er alles aan gedaan hebt. Sleep je man naar een therapeut, en ga ook aan de slag met jezelf, want realiseer je goed dat je een nog veel zwaardere periode tegemoet gaat, en je bent nu verre van stabiel.
Nou ja, hoe dan ook, heel veel sterkte. En vooral wijsheid.
Priem
27-12-2017 om 23:28
Sterkte
Ik ben het eens met Pennenstreek. Niet omdat ik baat heb bij het scheiden of bij elkaar blijven, noch dat ik vind dat je altijd door moet gaan tot je er aan onderdoor gaat, maar ik vind ook wel dat er het een en ander ontbreekt in het proces, namelijk de communicatie van beiden. En daarmee krijgen jullie jezelf in volgende relaties niet verbeterd, want je neemt inderdaad jezelf mee. Dat vind ik wel jammer.
Voorheen Koelkast
28-12-2017 om 20:35
Ik tel mijn zegeningen
omdat VKman nooit heeft overwogen mij te verlaten vanwege intimiteits tekort, zelfs na 8 jaar.
Zelfs tegen zijn fling (die onze bom veroorzaakte ruim 2 jaar terug en óók niet lekker zat in háár relatie) zei hij: "kijk naar wat je wél hebt, en niet naar wat je níet hebt"...
Deze quote van VKman hoorde ik van haar (ik heb email contact met haar gehad).
Ze zijn nooit van plan geweest om ons (haar man en mij) te verlaten voor elkaar.
Als "koelkast" zijnde kun je je niet voorstellen wat je aanricht bij de andere persoon, ook al hou je zielsveel van je partner.
Ook iemand die vreemdgaat omdat hij niet goed in zijn/haar relatie zit kan zich niet voorstellen wat ie veroorzaakt bij de ander als het uitkomt.
Áls hij ooit bij mij zou hebben aangegeven dat hij zou willen scheiden, had hij me mee gekregen.
Ik betwijfel of een therapeuten traject bij mij zou hebben geholpen.
Als de basis goed is, dan is de relatie bestand tegen een ferme crisis
Waar ik jou om prijs is dat je (naar mijn weten) wel al meer hebt aangegeven in die anderhalf à 2 twee jaar, dan VKman bij mij geeft aangegeven wat het met hem deed.
Bij ons is die bom echt nodig geweest.
Tijd voor vuurwerk!
Maar voor iedereen werkt het anders.
Sterkte!
Mamavan1
06-01-2018 om 22:01
Paar moeilijke dagen
achter de rug, moet het van me afschrijven. Veel twijfels nu, was er eerst zeker van: ik kies voor mezelf. Dus ik heb dat verteld; dat ik wilde scheiden. Ik ben al een tijdje niet meer gelukkig. Seks is niet alles maar wel een belangrijk onderdeel. En wij passen niet meer op dat gebied. Ik wil graag 1x in de week en hij 1x in de 3 maanden. Goed hij praatte mij een schuldgevoel aan, hoe kon ik dit ons kind aandoen. En hij zou er toch aan werken... Nu weet ik het gewoon allemaal niet meer.
We hebben er even niet meer over gepraat en het lijkt eigenlijk alsof dat gesprek nooit heeft plaatsgevonden. Hij is wel aardiger nu, neemt me vaak uit eten opeens. Alsof hij wel bang is dat ik alsnog ga. Maar hij heeft gelijk: ik kan het ons kindje niet aan doen. Niet nu al. Ik heb het gevoel dat ik wel eerst een paar jaar moet lijden. Dat ik dan pas mag gaan. Als deze rotsituatie 3 jaar heeft geduurd of zoiets Dan pas.
Heb wel gezegd dat ik het bij 1 kind laat. Puur omdat ik niet denk dat ikm het lang zal uithouden met hem. Daar schrok hij van.
Ik kreeg van een vriendin de tip om een lange tijd nee te zeggen als hij wil. Gewoon nee zeggen en volhouden. Laat hem doorstaan. Maar ja dat betekent dus dat ik die ene keer in die drie maanden nee moet zeggen. Ga het proberen, erger kan het toch niet worden. Man moet gewoon huilen terwijl ik dit allemaal typ.
Aagje Helderder
06-01-2018 om 22:23
Pffff sorry
dat ik het zeg maar dit klinkt niet alsof je op volwassen manier wil werken aan je relatie. Klinkt als niet weten wat je wil en vooral als kinderachtig je gram willen halen.
Aagje
Nozine
06-01-2018 om 23:20
Jullie kindje
Jullie kindje heeft beide ouders nodig, maar dat hoeft niet onder een dak.
Als het uitvoerbaar is, zou je zsm een week zonder je man naar een vakantiehuisje kunnen gaan. Voel hoe het is, alleen jij en je kindje. En bespreek daarna nog eens hoe het verder moet.
Fransien
07-01-2018 om 10:02
je hoeft niet te lijden, zeker niet jarenlang
Ok, manlief weet nu dat je niet gelukkig bent en dat sex daar een onderdeel van is. Hij weet ook dat het voor jou een breekpunt is.
Wat hij nu doet is beloven dat hij iets zal gaan doen, maar op jouw schuldgevoel spelen dat jij geen stappen kunt ondernemen.
Kijk nu de komende maand of hij initiatief neemt om naar de dokter te gaan of een afspraak te maken met een therapeut. Doet hij dat, kun je kijken of dat helpt. Doet hij het niet, was dit de zoveelste loze belofte en gewoon een zoethoudertje.
Maar jij hoeft niet jaren te lijden voordat je mag scheiden, dat hoef je je niet wijs te laten maken!
Priem
07-01-2018 om 10:35
Wijsmaken?
Zichzelf aanpraten en een martelaar van je maken. Het komt manipulatief over. TS gebruikte dit al voor het gesprek er was en hij dit zei.
Verre van slim ook om de primitieve machtsspel-adviezen van een vriendin over te nemen. Zo dom is ze hopelijk verder niet?
Je hebt nu heel veel adviezen gekregen en je reageert in uitersten, alsof er niets anders mogelijk is.
Dit stuk communicatie-gebrek ligt niet alleen bij je man.
Beiden mogen jullie je kind niet als geschut of als excuus gebruiken, dat is erg goedkoop.
Stoppen met manipuleren, met de martelaar uithangen, met chanteren en dan of gewoon de ballen hebben om te scheiden of de schouders er (samen) onder.
Pennestreek
07-01-2018 om 13:27
Ben het zo eens met Priem
Ik vraag me werkelijk af hoe oud jullie zijn? Als ik niet beter zou weten zou ik echt denken dat we hier met een stel kleuters te maken hebben! Jullie zouden helemaal geen kind moeten hebben zeg, stelletje onvolwassen pubers. En dan wel trots op jezelf zijn, denk ik, dat je 'een paar jaar gaat lijden' voor je van jezelf mag scheiden. Ik neem aan dat je vindt dst je kind je daar latef dankbaar voor moet zijn? Dat zijn moeder zichzelf zo opzij heeft gezet? Daar vraagt je kind niet om, dat heeft het ook niet nodig. Het heeft ook geen twee ouders onder één dak nodig. Wat het nodig heeft, is twee emotioneel volwassen, redelijke ouders, die samen goed voor hun kind kunnen zorgen. Maar om dat te kunnen, moet je eerst goed voor jezelf en voor elkaar kunnen zorgen, en dst zie ik hier totaal niet. En wat ik nog erger vind, is daf je nu al 590 berichten lang alle goede raad en adviezen naast je neerlegt en er niets mee doet. Wel hier komen schrijven als je het moeilijk hebt (wat prima is, natuurlijk) maar je luistert niet naar wat iedereen je hier probeert duidelijk te maken.
Ga nou in vredesnaam eens communiceren, dat is wat anders dan zeggen dat je behoefte hebt aan seks. Ga naar een therapeut en PRAAT met elkaar. Word volwassen. Dát is wat je kind nodig heeft, en heel eerlijk gezegd ook wat jullie beiden nodig hebben om verder te kunnen komen in het leven.
Marsja
07-01-2018 om 13:44
ja maar Pennestreek en Priem
Jullie kunnen nu wel streng gaan lopen zijn tegen Mv1 (niet helemaal onterecht) maar als manlief gewoon niets wil? Niet praten, niet naar de huisarts, niet naar een relatietherapeut...
Ja dan moet Mv1 doorpakken dat vind ik ook.
Aagje Helderder
07-01-2018 om 14:53
Marsja
Je kunt wel steeds het focus willen verleggen naar ‘manlief die (mss/waarschijnlijk) niets wil’ maar feit is dat we hier alleen de postings van mv1 hebben. En dat die ook uitblinken in onvolwassen gedrag. Ik krijg een treurig beeld over het geheel van hun relatie, over hem (via haar beschrijving) maar zeker ook over haar eigen onvolwassen gedrag daarin.
Aagje
Voorheen Koelkast
07-01-2018 om 17:28
Eng
Het IS ook gewoon doodeng om ECHT te praten.
Ik wou dat ik het ook veel eerder had gekund.
Als je me dit van te voren had verteld had ik mijn stinkende best gedaan om te voorkomen dat VKman ooit open zou zijn gaan staan voor een fling, maarja, achteraf gepraat....
Ook zou ik, nu, toen, zeker open hebben gestaan voor relatie therapie, als ik dit van te voren zou hebben geweten.
VKman had ook wel iets meer zijn best hebben kunnen doen om tot mijn werkelijke kern door te dringen om er achter te komen waar het nou werkelijk aan schortte tijdens mijn intimiteits bevriezing. Maar ik heb ook niet genoeg aangegeven waar het aan lag waardoor hij weer een verkeerd beeld kreeg.
Dit even om een beeld te schetsen van hoe zoiets scheef kan groeien door onmacht en miscommunicatie.
Maargoed, het gaat niet om mij maar om Mv1.
Ze zijn begin 30 (lees eerste posting).
Ik denk weinig tot geen ervaring op eerder relatie/praat gebied.
Wij hier met zijn allen hebben al het 1 en ander meegemaakt, zijn ouder en hebben van ónze ervaringen heel veel opgestoken en dat zijn geen vrolijke ervaringen geweest maar hebben ons wel gevormd tot wie we zijn.
Daarom met KLEM: praat, praat, praat en blijf praten, zeggen de ervaringsdeskundigen.
Is er naast de sex nog iets om voor te vechten Mv1, behalve jullie kindje?
Het is wel echt flauw van Mv1man dat hij je soms lekker maakt met een dooie mus.
Dat heb ik nooit gedaan, ook om geen verwachtingen te scheppen.
Zeg hem dat je er voor open staat om zomaar verliefd te worden op iemand die wél (sexuele) aandacht voor je heeft, maar dat het niet je bedoeling is om hem te verlaten.
Als je diep van binnen nog van hem houdt is het het vechten waard.
Kun je dat bij jezelf nagaan?
Shocktherapie
07-01-2018 om 18:27
Zomaar een scenario
Als een soort novelle heb ik het hele draadje gelezen en vertel mijn verhaal voor wat het waard is. Ooit had ik een relatie waarbij het seksueel na een een half jaar al begon af te glijden. Twee jaar nadat het aan was, ben ik met die man getrouwd in de hoop dat dit de boel zou verbeteren (religieus/ethisch schuldgevoel van hem dat weg moest vallen). In de huwelijksnacht gebeurde er niets. Nog een jaar of zes heb ik gehoopt dat het ooit goed zou komen. Wel klagen, niet klagen, lief zijn, dreigen met vreemdgaan, de hele rataplan. De keren seks per jaar waren gedurende het hele huwelijk op een hand te tellen. Ook mijn man had gezegd dat het over en uit zou zijn bij vreemdgaan. Mijn seksuele behoeften vond hij dierlijk en minderwaardig. Na enkele verliefdheden waar ik heel braaf niets mee deed, besloot ik er maar eens eentje te verzilveren. Dan maar het huwelijk op de klippen. Ik heb mijn escapade vrij snel opgebiecht en tot mijn verrassing was de reactie dat hij het van me kon begrijpen en dat hij spijt had van zijn starre houding. We hebben zelfs nog spetterende afscheidsseks gehad maar het was te laat, ik had emotioneel al afscheid van hem genomen. Waren er kinderen in het spel geweest, dan zou het misschien het moment geweest zijn om het toch nog eens te proberen en wie weet was het dan goed gekomen. En zo niet, dan had ik er waarschijnlijk vrede mee gehad, kinderen laten opgroeien in een treurige relatie is ook niet ideaal. Ik was toen 28 en heb nooit spijt gehad van mijn manier van handelen. Als er geen elegantere oplossing is (therapie) dan maar op onsympathieke wijze een doorbraak forceren.
Marsja
07-01-2018 om 20:15
Aagje
Maar maar maar... ze heeft toch al lang aangegeven dat ze wil praten, naar relatietherapie wil maar HIJ WIL NIET (ja dat schreeuw ik). Hij zegt dat het vanzelf goed komt. Al ettelijke keren. Dat kan je de focus wel steeds verleggen naar TS maar wat moet men in zo'n geval. Beetje flauw om te zeggen dat we alleen haar kant horen. Denk je dat ze liegt dan als ze schrijft dat hij zegt niets te willen doen aan het probleem? Ik niet.
Wat ik wel vind is dat ze veel te lang wacht met daden stellen.
Aagje Helderder
07-01-2018 om 20:50
Natuurlijk maar houd ook
in de gaten dat je hier alleen het verhaal en de interpretatie van mv1 hoort/leest.
En natuurlijk moeten we het hier eigenlijk altijd doen met één kant van het verhaal, dat is zeker zo. Maar helaas maken de reacties van mv1 op mij nou ook niet bepaald een volwassen indruk. Gaandeweg het draadje heb ik daardoor het gevoel gekregen dat de problemen in de relatie echt niet alleen op zijn conto liggen.
Aagje
Mamavan1
07-01-2018 om 22:28
Aangemoedigd door de reacties
ben ik het gesprek nogmaals aangegaan. Dit keer meer vragend: wat zou jij graag willen, ben je gelukkig, wat wil je graag anders zien, wat kan ik doen. Het was een fijn gesprek, ik heb kunnen aangeven dat ik hem mis als persoon, niet alleen de seks. Dat ik graag terug zou willen gaan naar hoe het eerst was. Hij gaf op zijn beurt weer aan wat hem ergerde (kleine dingetjes die ik inderdaad ook moet veranderen). Toen vroeg hij of ik ooit bij hem weg zou willen gaan. Ik heb gezegd dat dat niet is wat ik wil en dat ik mijn best doe om ons huwelijk te laten slagen. Alleen dat ik het niet zag gebeuren zonder hulp van een relatietherapeut.
Eerlijk waar: hij stond op, begon te schreeuwen dat als ik alles zo negatief bleef zien ik net zo goed direct kan gaan. Dat relatietherapie onzin is en niet zal helpen. Hij riep: Ik zeg toch dat ik mijn best ga doen.
Maar goed, hij was aan het schreeuwen, de kleine sliep, ik had geen puf (en zelfs een beetje angst) om te vragen: hoe doe je je best dan. Dus nu is hij boos naar boven gelopen en ik zit hier op de bank. Ik probeer te kalmeren, te relativeren, na te denken maar mijn brein loopt vast. Ik weet het gewoon allemaal niet meer. Al die reacties over praten, hoe dan? Hoe moet ik dat dan doen? Hem vastbinden en meenemen naar relatietherapie? Misschien moet ik het gewoon maar opgeven.
Mamavan1
07-01-2018 om 22:37
Sorry ben gewoon moe
Zie het echt somber in allemaal, ben ik dan misschien een zeikerd.. Moet ik gewoon ophouden met zeuren, we hebben het verder goed, tja 1 keer seks in de 3 maanden.. het zij zo. Ik vind het alleen zo jammer. Vroeger was het anders. Voel me gevangen, kan geen kant op. En tuurlijk is het wel zo, als ik echt wil gaan dan kan ik gaan. Die keuze is alleen zo verdomd moeilijk. En nee, ik zal nooit tegen ons kindje zeggen mama is gebleven voor jou, wat denk je nou zelf? Dat hou ik toch gewoon voor me.
Ik denk dat ik langzaam ga werken naar onafhankelijkheid. Steeds meer dingen zelf doen, mezelf voorbereiden op die stap, op alle vlakken. Alles goed organiseren, even wachten, de tijd geven. Niet omdat ik denk dat het beter wordt, maar omdat ik deze stappen goed moet uitdenken. Het is voor mij ontzettend moeilijk maar ook niet onmogelijk, leven zo. Dus ik moet dit even volhouden, alvast zaken regelen, zorgen dat ik zelf weer helemaal happy in mijn vel zit en dan gaan. Misschien over een jaar, misschien over 2 jaar. Ik ben nog jong, ik heb de tijd. Dat is mijn plan nu; niet meer tegen in gaan, niet meer proberen, accepteren en alvast werken aan mijn eigen herstel en toekomst.
nemo
07-01-2018 om 22:51
nee Mv1
Zo werkt het niet. Je moet niet je toekomstige zelf overschatten. Wat nu moeilijk is is over 2 jaar net zo moeilijk, al dan niet moeilijker. Wat ik jou zou adviseren is neem even afstand van elkaar. Als het financieel kan bv met je zoon een vakantiehuisje huren voor een dag of 5. En anders bij een vriendin/familielid. Even uit de situatie, dat helpt echt om beter na te denken. Vaak zie je dan opeens in wat je echt wilt en nodig hebt en is doorpakken ook makkelijker. Dus alsjeblieft, ga even weg.
Pennestreek
08-01-2018 om 10:33
Jeetje
Nou, dan houdt het inderdaad op, na zo'n reactie. Eeuwig zonde dat je man niet inziet dat hij aan zichzelf moet werken, dat er actie nodig is. Hij gaat het uit de weg, terwijl het zo duidelijk is dat er van alles speelt...
Als ik jou was zou ik nu echt duidelijke stappen zetten. Mocht hij ervan schrikken en mee willen werken aan therapie/praten of wat dan ook dan kan dat natuurlijk altijd. Maar zolang hij dat niet doet, ga aan de slag.
Ik raad je inderdaad aan even afstand te nemen. Je hebt zo hard gewerkt, op alle vlakken, je hebt even rust en ruimte verdiend. Ga een paar dagen/week weg. Als je dat prettiger vindt, met je kindje, maar ik zou zonder gaan. Echt lekker weg, uitwaaien, uitrusten, nadenken. Kan je man meteen ervaren hoe het is als hij straks zelf alleen voor zijn kind moet zorgen.
En dan ga je inderdaad stap voor stap de scheiding voorbereiden. Zoek online ouderschapsplannen en zet op een rijtje hoe jij dat zou willen invullen/organiseren. Schrijf je in bij de woningbouwvereniging. Regel je eigen financiën voor zover je dat nog niet gedaan hebt. Eigen rekening waarop jouw salaris binnenkomt, waar hij niet bij kan. Ga sparen op een eigen rekening als je nog geen eigen spaargeld hebt. Dat soort dingen.
Je hebt geen haast, maar ik denk wel dat je je man heel duidelijk moet maken dat je het meent. En dat doe je door concrete stappen te nemen. Ook voor jezelf is dat goed. Het vergroot je zelfvertrouwen als je in actie komt. En je krijgt er energie van.
En je schrijft, het is niet onmogelijk voor mij, leven zo. Nee, dat snap ik. Maar geloof me, je wordt er geen leuker mens van, van zo te leven. Je niet geliefd voelen, in een relatie zitten waar je niet gelukkig in bent. Met iemand die niet voor jou en jullie relatie over heeft om naar zichzelf te kijken, in actie te komen. Die keer op keer jouw wensen negeert, en zich ervan afmaakt met 'het komt wel goed'. Nee, niet door niets te doen en niet te praten. Je wordt daar ook niet sterker van. Je wordt wel sterker van actie ondernemen, zelf dingen regelen en aanpakken, plannen maken voor de toekomst.
En natuurlijk denk ik niet dat je bewust/expres tegen je kind zou zeggen dat je voor hem bij je man bent gebleven. Nu zeker nog niet. Maar ik denk dat het vrijwel onmogelijk is om in een relatie te blijven waar je geen toekomst in ziet, waarin je niet gewaardeerd en geliefd wordt, zonder zuur te worden, zonder op een gegeven moment dat gevoel te krijgen, dat je kind dankbaar moet zijn omdat je voor hem bent gebleven. Ook al wil je dat niet, ik denk dat je dat niet kunt voorkomen. Zo sterk is denk ik niemand. Dat is geen verwijt aan jou, maar een waarschuwing. Het lijkt mij niet te doen, zo leven. Jarenlang. Want wanneer zou je kind er wel klaar voor zijn denk je? Ik denk juist dat je kind er minder last van heeft als jullie uit elkaar gaan voor er wel ruzies ontstaan en de sfeer tussen jullie verslechtert...
Sterkte en succes!