Saaie seks en te weinig seks in huwelijk met baby

Ik ga nu even heel plat doen hoor

maar ik krijg hier wel echt een beetje kromme tenen van die vent van jou Mamavan1. Je loopt al maanden op eieren, bent eindeloos begripvol, vraagt nergens naar en pikt alles maar. Waar heeft hij het in Godsnaam allemaal zo zwaar mee dan? Hij doet niks in het huishouden, de baby verzorg jij, het enige wat hij doet is werken (wat jij OOK doet) en thuis op computer/tablet. Hij houdt je nog voor de gek ook, door soms te doen alsof hij echt van plan is om seks met je te hebben, om zich vervolgens in de loop van de avond al in te dekken met allerlei au-tjes oef-jes. Vervolgens zegt hij er niets meer over, dus geen 'ja sorry ik wilde wel maar ben toch te moe', dus hij voelt zich totaal niet geroepen om een verklaring af te leggen tegenover jou. En jij vraagt er ook niet meer om! Wat een zeeen van begrip heb jij zeg. En waar blijft zijn begrip en respect naar jou? En áls jullie het doen ben jij alleen maar aan het pleasen en word je gewoon overgeslagen ook nog! Sorry ik wil geen olie op het vuur gooien maar ik houd het niet meer hoor; Is hij wel helemaal goed bij zijn hoofd?! Als hij een probleem heeft oke maar ZEG het dan en DOE er wat aan. Ik zou helemaal pislink worden hoor. En dan moet je ook nog eens 'lief' zijn zodat hij je (schoorvoetend) eens een keer kan belonen met seks, nouja beter gezegd toestemmig aan jou om hém te verwennen want jij hebt er weinig aan. Ik had allang gezegd hallo bekijk jij het even lekker. Jij wilt geen seks met mij? Nou weet je IK wil geen seks meer met JOU! Die keer dat hij had gelogen en het wilde goedmaken met seks zegt dat hij dus echt wel zin kan maken als hij het wil. In zo'n geval had ik dat dus echt niet geaccepteerd en glashard gezegd: 'Oh dus als je wat goed te maken hebt lukt het opeens wel? Heb je nergens pijn dan?' Ik zou er zelf dan niet eens meer zin in hebben. Of als hij na een seksbelofte alweer begint met pijn- en vermoeidheidsklachten zou ik ook gewoon zeggen: 'Ben je je vast aan het indekken? Zeg maar gewoon dat je er geen zin meer in hebt hoor, dan is dat maar duidelijk!' Ja niet constructief misschien hoor maar zelfs ik word hier aan de zijlijn helemaal cynisch van. Je moet echt stoppen met dat altijd maar begripvolle en afwachtende. Het is op een gegeven moment toch klaar? Zie het voorbeeld van Voorheen Koelkast: 8 jaar! Dat wil je toch niet?

moment supreme

En waarom heb je het zo lang gepikt dat jij alles doet, ook tijdens de seks? Kan je niet een keer sterk zijn en tijdens het moment supreme vragen of HIJ boven wil? En als hij dat weigert je je gewoon omdraait en zegt nou dan hoeft het van mij niet meer? Nu laat je hem wel óveral mee wegkomen.

nemo

ik denk er precies zo over
het geduld datMv1 heeft is ook eens op
en inderdaad tot hier en niet verder ga naar een arts maar doe er iets aan anders ...

hij zal echt moeten inzien dat als hij niet veranderd hij het straks zelf moet doen allemaal
partnet alimentatie en alementatie voor je kind alleen al zou hem moeten doen sidderen.

Hmmmm

Ik lees al een tijdje mee en als ik je een advies mag geven: kijk eens verder naar je relatie. Je bent erg gefocust op het seksuele aspect van jullie relatie. Of beter gezegd: op het ontbreken van seks. Maar als ik je verhalen zo lees, krijg ik steeds meer het idee dat jullie seksuele probleem een symptoom is van heel andere relatieproblemen.

Op basis van wat je schrijft, krijg ik de indruk dat er in ieder geval iets problematisch zit in jullie wijze van communicatie. De manier waarop je elkaar laat weten wat je voelt en verlangt in je relatie. Wat je verwachtingen zijn. En er lijkt iets te liggen in de wijze waarop jullie met elkaar jullie relatie hebben vorm gegeven/ingericht. In wat jij schrijft krijg ik het gevoel dat jij je relatie versmalt tot het seksuele aspect.

Aagje

cijfer

Mamavan1, wat voor cijfer zou jij je relatie geven als je de seks buiten beschouwing zou laten? (dus hoe fijn is jouw relatie, kan je met je vriend praten, voel je je gewaardeerd en vice versa, heb je het gevoel dat jullie samen de wereld aankunnen, heb je het gevoel dat jullie samen goede ouders voor je kindje zijn, kan je jezelf zijn bij je vriend, kunnen jullie alles met elkaar bespreken, voel je je gesteund door je vriend en vice versa als een van jullie ergens mee zit etc.)

Ja maar

Ja dat gaat dan bergafwaarts zo hoor Mamavan1. Nu doe jij hetzelfde als je vriend. Je kop in het zand steken is geen oplossing. Doe zelf iets, meld je aan bij een relatietherapeut en zeg dit tegen hem. En dat je verwacht dat hij ook komt.

Pas op hoor

Ik begrijp dat je moe bent, er is al zoveel van jouw kant gekomen. Alles eigenlijk. Maar pas op: als je eenmaal in deze fase komt, gaat het niet meer om vriendelijk vragen, aangeven en wachten tot hij er eens over nagedacht heeft. Het is echt tijd om met actie aan te geven hoe hoog het je zit. Anders komt het niet binnen bij deze man lijkt het. Als je het huwelijk nog een kans wilt geven zal je het veel duidelijker moeten aangeven, nu is het nog te veel vragend en daar voelt hij ruimte in: het zal zijn tijd wel uitduren. Dus stellen, eisen, etc: als je niet binnen een (bijv.) een maand bij een deskundige zit, onderneem ik die en die stappen. Maar wel aangeven: het gaat er niet om dat je perfect bent, dat er seks moet, het gaat er om dat je(we) een probleem hebt en bereid bent daar naar te kijken. En gezien wat je allemaal gedaan hebt, ben je dan nog heel coulant. Als je nu je handen ervan af trekt, over anderen gaat fantaseren, etc, laat je die kans om nog echt wat van jullie huwelijk te maken liggen en gaan jullie nog een paar jaar ongelukkig naast elkaar leven om daarna toch uit elkaar te gaan. Sterkte!

Man gaat

niet het initiatief nemen naar een therapeut te gaan. Dus, dan kmt de vraag wil je je relatie redden of niet? Ruzie maken over wie er dan moet bellen of mokkend vinden dat hij dat moet doen lost het probleem niet op, Marsja

tante Sidonia

Ik begrijp wat je zegt. Maar.. als het probleem bij man zit ( en dat zou zo maar kunnen) is het feit dat hij niet belt en Mv1 gaat bellen voor de therapeut een uitstellen van het probleem: het zit bij hem maar zij werkt er aan om het op te lossen: gaat bellen en samen naar de therapeut en het probleem zit tussen hen in (want zo pakt de relatietherapeut het aan) en wat er bij man zit wordt nog niet geadresseerd. Maar goed hier spreekt iemand die met partner bij 3 relatietherapeuten heeft gezeten die na anderhalf jaar en veel geld later zeiden "tja het ligt niet bij jou Marsja, het ligt bij Joop (fictieve naam)" Hij moet aan zichzelf werken.

Ik begrijp dat een machtsstrijd als het iets tussen hen twee zou zijn, de zaak geen goed doet. Maar ik heb het idee dat het meer bij hem ligt en dat hij juist macht uitoefent door niets te doen.

toevoeging

ik schreef "tja het ligt niet bij jou Marsja, het ligt bij Joop (fictieve naam)" Hij moet aan zichzelf werken. Ja dat zeiden en daarvoor zeiden ze "Joop moet eerst zelf zien dat hij een probleem heeft" Maar dat was dan na jaren wanhopig proberen en inschikken van mijn kant met alle goede bedoelingen. Ik zie een parallel bij Mv1

Cijfer?

Weer ff meegelezen.
Wat je je inderdaad moet afvragen Mamavan1:

"Wat voor cijfer zou jij je relatie geven als je de seks buiten beschouwing zou laten? (dus hoe fijn is jouw relatie, kan je met je vriend praten, voel je je gewaardeerd en vice versa, heb je het gevoel dat jullie samen de wereld aankunnen, heb je het gevoel dat jullie samen goede ouders voor je kindje zijn, kan je jezelf zijn bij je vriend, kunnen jullie alles met elkaar bespreken, voel je je gesteund door je vriend en vice versa als een van jullie ergens mee zit etc.)"

Bij ons was de basis goed, Daarom heeft VK man het nog zo lang vol kunnen houden voordat hij écht werd afgeleid (wat een keer eerder gebeurde; toen zei hij tegen zichzelf: "dat ((vreemdgaan)) doe je gewoon niet"...., totdat...)

Wat ik niet heb gedaan in onze kille periode, is een hele hoop verwachtingen creëeren (kaarsjes in de slaapkamer e.d.) en vervolgens als puntje bij paaltje kwam de romantiek afblazen.
Ik vermeed alle momenten waarop er wel eens intimiteit uit zou kunnen voortvloeien, om juist zo geen verwachtingen te scheppen.
(Ook erg, blè, ik schaam me rot...8 jaar lang...kan ik me nu níks meer bij voorstellen, maar dit terzijde...)

Wat jouw man hiermee doet lijkt een beetje pesterig eigenlijk.
Eerst dus die spanning opbouwen en dan, boem!
Echt flauw en mind-fuckerig!

Maar echt, die BASIS (zoals boven beschreven, hoe is die bij jullie?

cijfer

Maar toch hoeft zo'n cijfer niks te zeggen hoor. Er staat een hele goede test in Onze liefde, een boek van Ingeborgh Bos. Die deed ik met mijn partner en daar stonden heel veel vragen bij die VK noemt (dus hoe fijn is jouw relatie, kan je met je vriend praten, voel je je gewaardeerd en vice versa, heb je het gevoel dat jullie samen de wereld aankunnen, kan je jezelf zijn bij je vriend, kunnen jullie alles met elkaar bespreken, voel je je gesteund door je vriend en vice versa als een van jullie ergens mee zit)

Wij scoorden buiten de seks om een 9,3!

Oh nu is hij boos?

Hij durft wel zeg.

De credits

van de opsomming van 'mijn' vragen in #319 zijn voor Lara in #310

Maar jeetje zeg, dat hij echt boos wordt als je er iets van zegt.
Geen idee of hij met deze houding zijn ogen laat openen door een wake up call...

mijn reaktie

Ik lees al een tijd mee en heb al een paar keer willen reageren, maar wis mijn reaktie dan weer. Nu dan toch maar. Ik ben een vrouw en was zoals jouw vriend Mamvan1. Ik kon precies zo reageren, echt de hele dag het voornemen hebben om 's avonds dan eindelijk sex te hebben met mijn man, maar op het moment supreme, wilde ik niet meer, totaal geen zin, moe, niet opgewonden zijn, wilde alleen maar slapen. Ik heb het écht geprobeerd, door zin te maken, maar dat ging me ook echt steeds meer tegen staan. Ik was echt gek op mijn man en we hadden het best leuk samen, alleen die sex,.... het ging maar niet. Ik schaamde me ervoor. Ik heb (anders dan jouw vriend) wel zelf hulp gezocht, reiki, psychotherapeut, maar kwam er maar niet uit wat het nou was. Als we al een keer sex hadden gehad, dan dacht ik ook, was dit nou zo erg? Het was dan ook best fijn, maar meer ook niet dan dat. Ik voelde me daarna wel heel blij en in mijn nopjes (maar dat kwam omdat dan éven de druk van de ketel was en ik me even niet slecht voelde om het sex-gedoe) Om een lang verhaal kort te maken (en dit is waarom ik maar niet wilde reageren) wij zijn inmiddels uit elkaar gegaan en ik dacht echt dat ik geen vriend meer hoefde en al zeker geen sex meer, 'want dat is niets voor mij'. Maar goed, ik kwam op een gegeven moment wél een leuke man tegen en nu is de sex fantastisch (al 3 jaar) en ben ik super gelukkig, bij deze man gaat het wel en ben ik degene die meestal zelfs het initiatief neem, totaal een ander mens ben ik geworden.
Maar goed, wat heb je aan dit verhaal: ik denk dat het met mijn ex-man niet ging omdat ik toch ergens al jaren niet blij met hem en zijn gedrag was. Mijn hoofd praatte alles goed, alleen mijn lijf begon dus tegen te werken, lijkt het wel. Ik kon fysiek gewoon geen sex meer met hem hebben. Dat was ook iets wat mijn psychotherapeut op een andere manier al wel ontdekt had, zij zei 'jouw gevoel en jouw verstand zitten totaal niet op een lijn'. Ik zou toch -nu- alle zeilen bijzetten en gewoon een afspraak plannen bij een relatietherapeut en niet wachten tot het te laat is. Ooit was het goed tussen jullie samen, dus probeer dat terug te halen. Wat je nu doet los in ieder geval helemaal NIETS op.

Ook voor Claudia

Hoi Claudia,

Ik heb ook uit pure interesse vragen voor je.

Zijn jullie uit elkaar gegaan door gebrek aan intimiteit?
Je schrijft:

"Ik was echt gek op mijn man en we hadden het best leuk samen".

En later;

"ik denk dat het met mijn ex-man niet ging omdat ik toch ergens al jaren niet blij met hem en zijn gedrag was".

Hoe zat dat dan?

Lastig

Dat is lastig om te vertellen eigenlijk. Want ik kon dat zelf al die tijd ook niet goed zien/voelen. Eigenlijk kwam ik er pas later achter toen ik al een tijdje alleen was en nog meer werd me duidelijk toen ik mijn nieuwe vriend leerde kennen. Het feit dat mijn ex zelden écht interesse in me toonde, écht wilde weten wat ik van iets vond. Eigenlijk was iedere verbinding die je met elkaar hoort te hebben er niet. Ik kwam er pas later achter hoe erg ik teleurgesteld was dat hij eigenlijk helemaal niet wist wie ik was, waar ik van hield, want mijn angsten waren enz. Hij wist alleen wat oppervlakkigheden van mij. Ik kon mijn ex dingen vertellen en die was hij de dag erop vergeten. Hij zei nooit tegen mij 'oh dat heb je al een keer verteld' want hij luisterde toch nooit. Hij kocht nooit, werkelijk nooit cadeautjes voor me, ik verzon op mijn werk bijv. gewoon dat ik iets van hem gekregen had voor mijn verjaardag, omdat het gewoon gênant was. Hij zei zelf 'je zegt toch zelf dat je geen cadeautje weet?' Dat klopte wel, ik wist ook niets te vragen,maar hij kon toch ook gewoon met een bosje bloemen aankomen? Als ik hem dat dan zei, dan kreeg ik die avond alsnog een bosje bloemen, maar ja, dat voelde niet zo fijn meer. Die ene keer dat hij dan wél zomaar met een bosje aankwam, dan prees ik hem de hemel in, zo blij was ik daarmee, maar dat was vaak maar een eenmalige actie, dan duurde het zeker weer een jaar tot er eens een bosje kwam.
Zelf ben ik veel attenter, en niet eens in spullen maar vooral in aandacht en onthouden wat iemand leuk vindt, waar je iemand blij mee kan maken, onthouden wanneer iemand een spannend gesprek had en dan vragen hoe het afgelopen was. Dat deed ik ook bij mijn ex alleen hij dus nooit bij mij.
Omdat ik graag wilde dat alles goed was, verzon ik argumenten voor hem waarom hij dat dan vergat, juist om er zelf dan maar niet zo verdrietig van te worden. En zo hield ik mezelf jaren voor de gek.
Er is nog veel meer waar ik even niet op kan komen.

Voorheen koelkast

Ik vond veel leuk samen omdat ik WILDE dat het leuk was.
We hadden echt wel eens leuke tv-avondjes of we gingen samen naar een cafeetje met vrienden. Dan kletsten we met die vrienden en ook samen op de terugweg naar huis hadden we lol en grote roddels over van alles en iedereen. Alleen zie ik, nu, en toen niet, dat ik de dingen die die avond niet leuk waren, negeerde en alleen naar de leuke dingen wilde kijken. Het feit dat hij mij en vrienden bijv. nooit liet uitpraten, of nét iets teveel dronk, dat wuifde ik dan weg, wilde alleen de dingen zien die wél leuk waren.
Ik snap dat het niet duidelijk overkomt. Als hij echt zo naar was, waarom bleef ik dan? Omdat hij niet altijd naar was, omdat ik de leuke momentjes heel erg koesterde en alleen aan de leuke dingetjes wilde denken.
Vrienden en vriendinnen om mij heen zagen het totaalplaatje wel en begrepen niet waarom ik toch bij die man bleef.

Claudia

Ja joh,
Heel begrijpelijk allemaal!
Dat zijn essentiele onderdelen ook voor mij om intiem te kunnen zijn.
Een gedeelte van wat jij omschrijft miste ik ook voorheen; de emotionele aandacht. Na onze wake up call is er aan zijn kant ook 1 en ander veranderd.
Wat jij nu hebt met jouw nieuwe vriend, heb ik nu weer met VKman.
Het zat er wel in bij ons allebei maar het kwam er niet goed uit, door (ja, geef de kinderen maar weer de schuld opvoedstress, druk werk en noem maar op.

Heb jij de stekker er uit getrokken?

(Sorry Mamavan1 voor heel even deze zijweg)

Voorheen koelkast

Nee, hij trok de stekker eruit, nadat hij eerst een ander had gevonden. Iets waar hij volgens mij al jaren naar op zoek was. Daarom ook die desinteresse naar mij toe. Hij zat mentaal ook al jaren op een ander spoor. (Ik wist dat hij al eens eerder verliefd op iemand was, dat had hij mij opgebiecht, want hij koos voor mij, wij zouden er voor gaan) nu denk ik dat die ander gewoon niet toehapte, dus bleef hij maar.
Hier zijn ook dingen anders gegaan toen er kinderen kwamen, gebrek aan privacy vond ik best moeilijk te combineren met sex. (stilletjes sex hebben met een kind in de kamer ernaast vond ik gewoon niet ontspannend) daarnaast werden de karakterveschillen ook steeds duidelijker met de jaren die volgden. Plus, ik vind dit gek om te schrijven, maar toen ik hem leerde kennen keek ik erg tegen hem op, maar ik werd op een gegeven moment gewoon slimmer en wereldwijzer dan hij bleek te zijn. Ik merkte dat mijn ex vaak zich ergens doorheen blufte en omdat hij meestal slecht luisterde naar verhalen van andere mensen was ik vaak beter op de hoogte van dingen. Dit zou niet erg moeten zijn natuurlijk. Alleen deed hij vaak minachtend over mijn verhalen en beweerde dat dingen niet waar waren. In plaats van maatjes zijn, was er dan een soort van rivaliteit, ook van mijn kant.
Maar ja, ik deed hier ook aan mee en ik denk nu dat ik zó bang was voor de consequentie van scheiden (alleen verder met de kinderen moeten) dat dat het laatste was dat ik wilde. Dus de nare dingen wuifde ik altijd al gauw weg, en ik probeerde het altijd weer gauw gezellig te maken, dat was het fijnste.