Saaie seks en te weinig seks in huwelijk met baby
Hallo iedereen,
Ongeveer 5 jaar ben ik nu samen met mijn man waarvan 2,5 jaar getrouwd. Ik voel me nog altijd aangetrokken tot hem maar helaas heeft hij nu bijna een jaar steeds minder zin in seks. Dat komt door geldproblemen (al verdien ik zelf voldoende om het gezin te onderhouden) en problemen binnen zijn familie (zijn ouders waren nog niet klaar om hem los te laten en verwijten hem dat hij hen niet vaak bezoekt). Bovendien zijn we papa en mama geworden dit jaar dus de verantwoordelijkheden zijn toegenomen. Ik probeer te helpen waar ik kan. Ik zorg voor ons kind en laat hem alleen de leuke dingen doen, bijvoorbeeld lekker spelen met ons kindje. Alle huishoudelijke taken op het buiten zetten van de vuilnisbakken na (ik ben bang voor spinnen) doe ik en betaal zo'n beetje alle vaste lasten (zowel voor het huis, als voor ons kindje en hond). Langzaam begint hij nu steeds meer te werken (moest zijn studie nog afronden) en binnenkort zal hij weer centjes binnenkrijgen.
Ik snap dat een man zich minder kan voelen als zijn vrouw degene is die alles moet betalen en door alle familieproblemen erbij kan zijn libido dalen. Ik probeer echter met alles te helpen en ik weet niet hoe lang ik dit nog trek. Ik houd van seks. Ik wil graag seks. Liefst 2x in de week maar tenminste 1x. Nu gaan we eerder richting 1x in de zes weken. Ik heb het meerdere malen aangekaart (dat ik het mis en dat ik ongelukkig ben) maar tevergeefs. Hij zegt het ook te missen maar geld is voor hem belangrijker. Dus wil hij veel werken en dan is hij automatisch moe en moet daar in het weekend van bijkomen.
Ik heb een lange tijd gedacht dat het aan mij lag. Door de zwangerschap was ik aangekomen (inmiddels weer allemaal kwijt) en ik besteedde niet zoveel aandacht aan mezelf (dacht alleen aan mijn baby en alles eromheen). Dus ik ben meer mijn best gaan doen. Buikspieroefeningen iedere avond, sexy lingerie aan onder mooie jurkjes en meer initiatief tonen. Met als gevolg afwijzing. En dat doet pijn. Niks pijnlijker dan de dag doorbrengen met het verzorgen van de baby en het huis, betalen van de rekeningen, koken voor je man, mooi aangekleed op hem te wachten om vervolgens eigenlijk bijna genegeerd te worden. Hij komt binnen, eet, laat de hond uit, gaat douchen en bekijkt dan filmpjes op de ipad tot laat in de avond om vervolgens met oordopjes en al in slaap te vallen. En ik lig ernaast in een sexy setje.
Ik word er echt verdrietig van. We zijn beide bijna 30 en ons seksleven is slecht. Want ook als we dan eens seks hebben is het erg saai en kort. Hij wil het liefst dat ik hem even verwen en er dan op klim. Als ik zeg dat ik zelf ook verwend wil worden dan doet hij het met veel tegenzin (zuchten en nogal oppervlakkig een paar keer likken).
Soms denk ik is dit het dan, mijn leven? Ik vind mezelf echt een lieve hardwerkende verzorgende moeder en vrouw. Ik smeer nog altijd zijn broodjes voor werk. Ik wil graag voor hem en ons gezin zorgen maar het voelt alsof er niet meer voor mij wordt gezorgd. Hij zegt wel dat hij van mij houdt en dat hij mij mooi vindt maar ik wil dat ook voelen. Ik heb het nu al zo vaak aangekaart dat hij nu zelf heeft gezegd dat ik er niet meer over moet beginnen anders gaat het hem nog meer tegenstaan.
Mijn kind staat boven mijn verlangen, zo'n moeder ben ik nou eenmaal. Dus scheiden zit er niet in. Ik heb genoeg speeltjes en 18 jaar houd ik wel vol. Ik merk wel dat ik de laatste tijd anders ga kijken naar mijn man. Waar ik voorheen als ik hem zag dacht man wat ben je sexy denk ik nu man wat ben je sexy maar ow zo saai. En ik merk dat ik wat stiller ben. Meer in mezelf. Doe nog wel gewoon al mijn taken maar voel steeds minder de behoefte om met hem samen op de bank tv te kijken. Ik begin een beetje mijn eigen leven te leiden.
Ik wil graag geloven dat het zodra hij zijn centjes weer krijgt beter wordt maar hij stort zich helemaal op zijn werk en dat zal de komende jaren niet veranderen (zegt hij zelf). Wie herkent dit en heb je je erbij neergelegd? Hoe ging je om met je gevoelens?
Ik denk dat ik dit vooral opschrijf om het met anderen te kunnen delen. Ik weet van mezelf dat ik sowieso bij hem blijf tot ons kindje 18 is. Pas als het dan nog steeds slecht is kies ik voor mezelf.
Ik wist trouwens niet of dit nou bij relatie of seksualiteit hoorde maar goed, zal me vast worden vergeven.
Bedankt voor het lezen,
Mamavan1
e.a.
Heeft iemand nog het programma "Sex met Sophie" gezien donderdag om 22.15 op NPO 1 ?
3 stellen aan het woord waarvan 1 stel al 5 jaar geen intimiteit en sex meer heeft, tot groot verdriet van de dame. Aan haar lag het niet dat ze geen intimiteit en sex meer hadden.
Eigenlijk pas onder druk van het programma (zeer dapper dat man zich heeft laten meeslepen) is hij gaan inzien wat het met zijn vrouw deed, de afwijzingen en het vluchtgedrag.
Ook hier thuis is er pas "onder druk" 1 en ander veranderd, en dat na zo'n jaar of 8. Het kan zelfs nóg langer duren.
VK-man heeft al die tijd heel liefdevol aangegeven dat hij de intimiteit miste, mij miste en de sex miste, maar nooit met de vuist op tafel geslagen, dat gedeelte is overgeslagen. Totdat ik er achter kwam dat hij er "wat naast had".
Dat was de "onder druk" bij ons.
Vaak verandert er pas iets onder druk; de kanalen schieten open en de verstoppingen en blokkades worden opgeheven. Letterlijk: een chemische reactie.
Wel met de nodige 'kopzorgen' en ellenlange gesprekken.
Maar eindelijk; er ligt iets overhoop wat opnieuw gerangschikt dient te worden. En het is gelukt, het rangschikken!
Deze crisis heeft ons heel veel goeds gebracht.
Als niet goedschiks, dan maar kwaadschiks.
Maar eerst ECHT tot "de kern" proberen te PRATEN en in jullie geval van "kwaadschiks" met de vuist op tafel en "dreigen" met therapie en/of "ik zoek er wat naast".
Hopelijk wordt hij dan wakker geschud.
Trouwens VK-man had mij ook gevraagd of hij er wat naast mocht (niet op gereageerd) en dat hielp ook niet, dus bereid je er maar vast op voor dat het met grover geschut moet.
Maar geen garantie dat hij, net als ik, tot inzichten gaat komen en bij je blijft, maar dit is toch ook niet leuk.
Tja
Maar volgens mij als ik teruglees:
-Wíl hij niet in therapie...
-Zou hij bij je weggaan als je 'er wat naast zou nemen'...
Jeetje, tough cookie hoor...
Helaas kun je niet in iemands hoofd kijken wat er zich wérkelijk afspeelt.
Dat narcisme verhaal zit ook wel wat in.....
In hoeverre zou hij voor jou vechten (na een 'onder druk' situatie), zoals jij nu voor hem doet?
Geprobeerd een gesprek te beginnen
Hij kwam naar me toe en zei we doen het vanavond maar dan moet je wel lief doen. Dus ik: ik ben toch lief. Hij: ja maar ik bedoel dat je niet de hele tijd sip moet kijken vanwege vanochtend. Toen dacht ik oke ik ga proberen het er over te hebben dus ik zei: dat komt omdat ik denk dat jij niet echt sliep vanochtend maar gewoon geen zin had dus net deed alsof. Hij boos maar toch echt ik weet dat het zo is. Nou goed, hij werd boos dus ik heb maar mijn excuses aangeboden. Hij zegt dat hij het zich allemaal echt niet kan herinneren. Nou ja hij zegt dat we het vanavond zullen doen maar ik merk aan alles nu dat hij spijt heeft dat hij dat heeft gezegd. Hij is geagiteerd en roept nu dat zijn rug zo'n zeer doet.. we gaan het wel zien vanavond. Zal wel gedoemd zijn te mislukken.
Een gigolo zie ik niet als vreemd gaan, meer een zakelijke transactie. Je koopt seks. Misschien ben ik het ook voor mezelf aan het goedpraten hoor
Maar als het geen vreemdgaan is kun je het hem natuurlijk gewoon vertellen, dan hoeft het niet stiekem.
Wie weet helpt het in het proces.
Ik vertel hem ook niet altijd alles wat ik koop, het is van mijn geld denk ik dan.
vertellen
Ik zou het vertellen, van die gigolo. Misschien wordt hij jaloers. Of hij wordt boos, maar dat wordt hij wel vaker
Jullie verhouding zit wel totaal scheef, dat jij lief moet doen om sex te hebben.......... Alsof je het moet verdienen. Klinkt niet als een gelijkwaardige relatie.. Heel moeilijk voor jou. Van wat ik begreep is de sex zelf ook niet gelijkwaardig.. Het klinkt niet als een goed huwelijk en als hij geen relatietherapie wil zie ik weinig hoop..
heb
wel gehoord van een therapeut die toen zijn relatie niet goed ging, hij lekker uitging. Werd zijn vrouw jaloers van en toen kwam alles weer goed. Dus behalve die gigolo kan jij ook gewoon eens een avondje uit, kleed je mooi aan, sjans een beetje en maak plezier (hoef je niet voor vreemd te gaan, maar laat hem dat maar denken)
Mamavan1
Zou je nog even willen reageren op mijn posting #248? Ik vind het namelijk veel verschil maken of iemand niet met je wil vrijen uit macht/ willen bepalen of uit onmacht.
Marsja
Ik weet het niet. Hij zegt juist de hele tijd dat hij bang is dat ik bij hem weg zou gaan. Hij geniet wel van seks alleen hij heeft gewoon veel minder zin en wil ook niet teveel moeite doen. Lui en verwend. Hij kan heel lang zonder seks en wijst mij gemakkelijk af maar ik denk niet dat hij een hekel heeft aan seks.
Mijntje
Ik ga dat gewoon eens doen, zonder kindje met een vriendin op stap.We gaan eens kijken of dat wat doet.
Mamavan1
Maar hoe was het dan de eerste jaren van jullie relatie? Nam hij toen het initiatief ook? Vond hij het leuk jou te plezieren? Werd er fijn en veel gevreeën? Wanneer is de omslag gekomen?
Marsja
In het begin was het top, vaak en uitgebreid. Ommekeer kwam met baby en zijn geldzorgen. Ik denk dat zijn ego kapot is doordat ik wel alles goed op orde had en ik voor ons moest zorgen.
okay
Dat klinkt dan inderdaad als iemand die een beetje met zichzelf in de knoop zit. En ook nog denkt dat hij het zelf moet en kan oplossen. Inderdaad: praten: eisen dat hij naar dokter/ therapeut gaat. Hij moet er toch zelf ook naar terug verlangen lijkt me... maar iets blokkeert hem. Als je verder gaat met niet-praten wordt het bij jou wrok en bij hem blokkeert het nog meer.
Ik zou zeggen: een houding van mildheid voor het feit dat hij blokkeert (niets menselijks is ons vreemd toch?) gecombineerd met een standvastige houding dat er wat ondernomen moet worden. Niet omdat jij nou zo nodig aan je gerief moet komen (want vorige week zei je nog 'ik werd weer overgeslagen'maar dat leek je niet zo erg te vinden) maar omdat je je huwelijk wil redden. En ik zou hem dat ook klip en klaar en zonder omwegen melden en zeggen dat je dat ook van hem eist.
Dat hij zegt 'ik ben bang dat je me verlaat' maar intussen als een bang konijntje voor de koplampen (no pun intented) zit en niets doet is gewoon plain laf. Hup, vooruit, wil je me houden? Wil je ons behouden en het weer leuk hebben? Doe wat man!
Herkenning
Heel stom hoor, maar ik herken daar wel wat in, binnen onze situatie:
"Ik denk dat zijn ego kapot is doordat ik wel alles goed op orde had en ik voor ons moest zorgen".
Bij mij speelde er ook jalouzie. Man kon carriere wel voortzetten en ik was thuis voor de kinderen, terwijl ik aanvankelijk een heel zelfstandig type ben wat graag het creatieve werk dat ik deed had voort willen zetten. Maar dat stopte, ook omdat ik er zelf voor koos om voor de kinderen te zorgen en de thuisbasis op orde wilde hebben.
Maar het was dubbel. Het knaagde enorm.
Dit was 1 van de onderdelen dat ik mij ben gaan afzetten tegen man en geblokkeerd raakte op intimiteits vlak. Dit had ik natuurlijk nooit moeten laten gebeuren. Hierover praten durfde ik niet wat ik vond dat zo stom van mezelf, dus uutte ik dat in non-verbaal vluchtgedrag.
Totdat het er was ingesleten dat ik nou eenmaal dacht geen zin meer in sex te hebben, dat het niks meer voor mij was...totdat moment...
Maar vraag er anders naar of dit bij hem speelt.
Dat heb ik hier een beetje gemist: het vrágen, het doorgraven, maar zelf heb ik ook niet hard genoeg aangegeven wat er aan schortte.
Zo vaak wat van gezegd
Als ik terug denk aan alle gesprekken.. soms zat ik huilend tegenover hem. Zo vaak ook gezegd dat wat hij doet niet kan, je kan niet seksuele monogamie eisen maar vervolgens niet willen seksen. En elke keer was het je zet me onder druk. En dan zei ik niets en gebeurde er weer niets, of 1x in de 6 weken ofzo. Is gewoon te weinig! En dan zei ik er weer wat van en als straf (zo voelde het voor mij) duurde het soms zelfs nog langer. Ik ben bang dat het onderwerp nu teveel is aangekaart, snap je wat ik bedoel? Dat we het er zo vaak (of ik eigenlijk) over hebben gehad dat het alleen maar erger wordt door er weer over te praten. Of misschien zeg ik niet de juiste dingen als we erover praten. Vaak krijg ik daar de kans niet toe. Hij wordt bijna altijd boos. Ik heb daar ook geen zin meer in. Geen seks is 1 ding maar zo de hele tijd een chagrijn in huis is ook niet leuk.
Ik heb nu gewoon echt het gevoel dat ik zelf iets moet regelen wil ik dit oplossen, dus of scheiden of een gigolo of wat dan ook. Maar dat het vanuit mij moet komen want hij zit vast. Ik kan hem niet helpen want hij wil ook niet geholpen worden.
hulp nodig
Mamavan1, nee, je moet (nu) geen gigolo inschakelen. Dat gaat niet helpen, waarschijnlijk beland je zo van de regen in de drup.
Je hebt het vaak geprobeerd om erover te praten, maar dat lukte niet.
Conclusie: het lukt jullie niet om er samen over te praten.
Oplossing is dan niet om (meteen) naar een gigolo te rennen, want daarmee los je het echte probleem niet op. Wachten tot het vanzelf overgaat duurt al te lang. Moet je wachten tot je een ons weegt?
Dus er moet een andere oplossing komen: praten met iemand die jullie kan helpen om over dit moeilijke onderwerp te praten.
Als je het voorstelt zegt hij vast (weer) nee!
Dan is het aan jou om mild maar standvastig te zijn (mooi van Marsja), dat je zegt, ik zie dat je een probleem hebt en dat wij daarmee samen een probleem hebben. Je hebt gezegd dat het vanzelf over gaat, maar we zijn nu bijna een jaar verder en het gaat niet over. Ik trek het niet meer, zo wil ik echt niet meer verder. Dus er MOET wat gebeuren. We moeten hulp inschakelen.
Als "zo wil ik echt niet verder" nog niet duidelijk genoeg is, kan je het nog meer verduidelijken (maar ik zou daar nog even mee wachten).
Ik zou hem ook een termijn stellen als hij niet meteen zegt "oke". Dan geef je hem een paar dagen of een week om er nog eens goed over na te denken of HIJ jullie huwelijk wil redden, door naar de dokter te gaan (en daarna therapie). Misschien is het goed om aan te geven dat je best begrip hebt dat hij er niet met anderen over wil praten (voelt ook als zwak), maar dat dat echt is wat JIJ nu nodig hebt, omdat het anders tussen jullie niet goed gaat.
Maar steek je kop niet in het zand door je probleem bij een gigolo op te gaan lossen.
Dat
is voor nu denk ik inderdaad de beste oplossing, externe hulp zoeken.
Gaat hij er niet mee akkoord, wil hij geen moeite doen, wil hij niet voor jullie huwelijk vechten?
Dat zou een teken aan de wand zijn dat hij het allemaal niet zo serieus neemt.
Zo kun jij in iedergeval niet verder.
Voorheen koelkast
Had jij dan ook hulp gezocht als hij dat zo had aangepakt? Was jij dan met iemand gaan praten?
Even puur uit interesse
Okay2
Als het zo ligt... laat hem dan maar dit draadje lezen. (en ga niet in op futiliteiten die hij gaat opwerpen: dat het incidenteel net anders zat. Zeg erbij dat het om de grote lijn gaat, het patroon: geen seks willen maar jij moet wel monogaam zijn, er niet over willen praten maar als jij je mond houdt, gebeurt er verder ook niks.
Hij moet eerst zien dat hij echt een probleem heeft.
Je hebt er over gepraat zeg je, maar ik heb het idee dat dat altijd wanhopig en vragend was. Nu moet je eisen. Niet dat hij perfect is of dat het opgelost is in korte tijd. Nee eisen dat hij er naar kijkt en externe hulp inschakelt
Gigolo is een noodgreep die alleen maar rampen zal opleveren. Ook voor jezelf.
Uitgaan met een vriendin, gewoon om lekker onder mensen te zijn, lijkt me een heel goed plan
Therapie
Misschien wil hij helemaal niet in therapie omdat voor mamavan1 de enige wenselijke uitkomst is dat hij (weer) seks met haar heeft. En als dat hem nu heel erg tegenstaat... Ik denk dat hij zich niet realiseert hoe het voelt om seks als primaire behoefte te hebben. Je kunt kennelijk op bijna alle vlakken de ideale partner zijn (ik zeg niet dat dat zo is) maar een libido van 0 hebben, en dan is je relatie niet waard om voort te zetten?
Het
klinkt werderom heel stom, maar ik zag ook niet de ernst van de zaak in.
Ik heb me vaak afgevraagd of, als hij therapie had voorgesteld, ik mee zou zijn gegaan.
Het antwoord was denk ik ook 'nee' geweest.
Want ik dacht ook altijd; "ach het komt wel goed".
En ook schaamte om er met een derde over te praten en de noidzaak er niet van inzien.
Pas vlák voordat het uitkwam dat hij er wat naast had (paar keer op lokatie voorgekomen, was 3 kwart jaar aan de gang) begon ik écht aan mezelf te werken (zo kon het niet langer).
- De kinderen waren ouder geworden en minder afhankelijk,
- Ik werd wijzer op het gebied van seksuele intimiteit en dat dat juíst heel veel energie kan genereren
- Begon all over lekkerder in mijn vel te zitten
- En was klaar om het vuurtje weer eens op te stoken.
Inmiddels waren er al 8 hele jaren verstreken. Dit was zijn enige escapade geweest.
Hij heeft veel geduld gehad.
Bij sommige mensen gaat dit zo, heel triest, die hebben gewoon een dreun voor de kop nodig (ik spreek voor mezelf).
In de tijd na de 2 geboortes, was vaak álles teveel, moeilijk, moeilijk, geen ruimte in het hoofd voor wat dan ook, vage lichamelijke klachten.
Herken je dit bij jouw man?
Ik zou best wel eens een lange postnatale depressie kunnen hebben gehad.
Dat schijnt ook voor te komen bij vaders:
http://www.babyvandaag.nl/baby/ouders/postnatale-depressie-bij-jonge-vaders/
Verder hadden we het gewoon wel gezellig en was het een fijne tijd, maar heel erg diep van binnen, waar je bíjna niet bij kunt komen zo diep, zat het fout en dat moet bij jouw man naar boven komen.
Als ik dit allemaal van te voren had geweten, was ik natuurlijk meteen meegerend naar therapie.
Maar achteraf lijkt alles zo makkelijk...
Ik vind zo knap dat je kunt kijken naar je eigen aandeel. Dat je eraan wilde werken ook al had hij jou bedrogen. Ik weet niet of mijn man hetzelfde zou doen. Daarom denk ik eerder aan een gigolo, ik zie het dan als iets kopen wat ik niet in huis heb. Stom ik weet het.
Vertrouw jij je man nu wel volledig?
Als
Als stress de oorzaak is dat je man nu niet kan, dan is het ook erg vervelend voor hem dat hij er de hele tijd aan wordt herinnerd. Continu herinnerd worden aan zijn onmacht. Dan is het hoe meer je erom roept hoe moeilijker je het voor hem maakt en hoe langer het duurt.
Is het niet beter het niet over seks willen te hebben maar over zijn stress met hem praten? Kan hij zijn zorgen hierover kwijt bij jou?
buiten dat
Maar buiten dit goed dat je eens wat avondjes met een vriendin gaat stappen. Je moet goed voor jezelf zorgen en zelf lekker in je vel komen te zitten.
Wie weet wordt hij een soort van jaloers?
iets kopen wat je niet in huis hebt, mooie vergelijking.
Wij hebben zo ook wel eens vergelijkingen gemaakt:
Bijv. in een restaurant zitten waar je niks te eten krijgt en ook je zelf meegenomen boterhammetjes niet mag nuttigen.
Bij zijn scharrel kreeg hij fast food, terwijl nu krijgt hij weer te eten in ons 3 sterren restaurant 
En hij hád me toch een honger!
Ik heb natuurlijk wel "het pad van de bedrogen vrouw" doorlopen, met alle pijn vandien.
Maar aan de andere kant zag ik zo waar het vandaan kwam, dat verzachtte wel het 1 en en ander, want je hebt bedriegen en bedriegen.
Ik kan mijn man nu meer vetrouwen dan ooit, na wat we hebben meegemaakt en hoe het nu weer is. Dat beaamt hij ook.
Ik had me tóén juist zorgen moeten maken. Geen haar op mijn hoofd die dacht dat dit ooit zou gebeuren.
Denk jij niet aan een postnatale depressie wb je man?
Ik had me daar toen ook voir kunnen laten behandelen en dan kwam de rest wellicht ook goed, maarja ook koppig voor geweest.
ja ik weet niet hoor...
We kunnen nu wel gaan zitten gissen over wat er aan de hand is 'ach hij zal wel dit hebben, of dat zal wel niet goed zitten' 'hij zal wel een postnatale depressie hebben" Maar dat weten we dus niet want hij wil er niet over praten.
Maar sorry hoor Mv1, doet het huishouden, de baby en werkt er ook nog bij, zal met alle hormonale veranderingen van de zwangerschap in haar lijf zitten, heeft zich in allerlei bochten gewrongen (proberen te praten, verleiden, afvallen, het hele onderwerp negeren, initiatief nemen en vaak afgewezen worden, hier een draadje beginnen, het 'werk' doen als meneer wel eens iets lichamelijks wil en dan zelf overgeslagen worden) Waar is het wachten nog op?
Langer wachten om het echt aan te gaan leidt m.i. tot meer frustratie bij mv1 en zelfs ook bij mv1man: hij is duidelijk ergens bang voor. Daarom moet je hem ook niet hard vallen, dat hij niet wil maar wel eisen dat hij het onder ogen ziet en er iets aan gaat doen. Termijn stellen (niet dat er gevreeën gaat worden maar waarop naar een arts of deskundige wordt gegaan) en zo niet: consequenties, minnaar of scheiden of weet ik wat. Zo kan je toch niet doormodderen.
Pas op hoor, ik heb het wel gedaan en geen libido meer over, zo vaak afgewezen dat ik nooit meer durf te vrijen. Dat mijn lichaam blijkbaar ook iets heeft gekregen van 'oh nou dat mag niet meer'Terwijl ik een onwijs vrijgrage dame was. Laat het je niet gebeuren alsjeblieft.
Tuurlijk
Helemaal mee eens, maar je wilt eerst dingen uitsluiten.
Maar die opsomming die je maakt, Marsja, dan heb je toch wel al veel geprobeerd inderdaad.
Dus: tijd voor actie!
vreemd gaan
sorry maar en gigolo huren is gewoon vreemdgaan, en dat doet je relatie niks goed
draai de zaak maar eens om als hij een escort zou bellen is dat dus ook oke
immers heb je dat niet in huis.
Mamavan1
Hoe is het nu?
ook reuze benieuwt
zat eerlijk gezegd ook te hopen op antwoord
vorige weekend was deze chat zeer actief.