Saaie seks en te weinig seks in huwelijk met baby
Hallo iedereen,
Ongeveer 5 jaar ben ik nu samen met mijn man waarvan 2,5 jaar getrouwd. Ik voel me nog altijd aangetrokken tot hem maar helaas heeft hij nu bijna een jaar steeds minder zin in seks. Dat komt door geldproblemen (al verdien ik zelf voldoende om het gezin te onderhouden) en problemen binnen zijn familie (zijn ouders waren nog niet klaar om hem los te laten en verwijten hem dat hij hen niet vaak bezoekt). Bovendien zijn we papa en mama geworden dit jaar dus de verantwoordelijkheden zijn toegenomen. Ik probeer te helpen waar ik kan. Ik zorg voor ons kind en laat hem alleen de leuke dingen doen, bijvoorbeeld lekker spelen met ons kindje. Alle huishoudelijke taken op het buiten zetten van de vuilnisbakken na (ik ben bang voor spinnen) doe ik en betaal zo'n beetje alle vaste lasten (zowel voor het huis, als voor ons kindje en hond). Langzaam begint hij nu steeds meer te werken (moest zijn studie nog afronden) en binnenkort zal hij weer centjes binnenkrijgen.
Ik snap dat een man zich minder kan voelen als zijn vrouw degene is die alles moet betalen en door alle familieproblemen erbij kan zijn libido dalen. Ik probeer echter met alles te helpen en ik weet niet hoe lang ik dit nog trek. Ik houd van seks. Ik wil graag seks. Liefst 2x in de week maar tenminste 1x. Nu gaan we eerder richting 1x in de zes weken. Ik heb het meerdere malen aangekaart (dat ik het mis en dat ik ongelukkig ben) maar tevergeefs. Hij zegt het ook te missen maar geld is voor hem belangrijker. Dus wil hij veel werken en dan is hij automatisch moe en moet daar in het weekend van bijkomen.
Ik heb een lange tijd gedacht dat het aan mij lag. Door de zwangerschap was ik aangekomen (inmiddels weer allemaal kwijt) en ik besteedde niet zoveel aandacht aan mezelf (dacht alleen aan mijn baby en alles eromheen). Dus ik ben meer mijn best gaan doen. Buikspieroefeningen iedere avond, sexy lingerie aan onder mooie jurkjes en meer initiatief tonen. Met als gevolg afwijzing. En dat doet pijn. Niks pijnlijker dan de dag doorbrengen met het verzorgen van de baby en het huis, betalen van de rekeningen, koken voor je man, mooi aangekleed op hem te wachten om vervolgens eigenlijk bijna genegeerd te worden. Hij komt binnen, eet, laat de hond uit, gaat douchen en bekijkt dan filmpjes op de ipad tot laat in de avond om vervolgens met oordopjes en al in slaap te vallen. En ik lig ernaast in een sexy setje.
Ik word er echt verdrietig van. We zijn beide bijna 30 en ons seksleven is slecht. Want ook als we dan eens seks hebben is het erg saai en kort. Hij wil het liefst dat ik hem even verwen en er dan op klim. Als ik zeg dat ik zelf ook verwend wil worden dan doet hij het met veel tegenzin (zuchten en nogal oppervlakkig een paar keer likken).
Soms denk ik is dit het dan, mijn leven? Ik vind mezelf echt een lieve hardwerkende verzorgende moeder en vrouw. Ik smeer nog altijd zijn broodjes voor werk. Ik wil graag voor hem en ons gezin zorgen maar het voelt alsof er niet meer voor mij wordt gezorgd. Hij zegt wel dat hij van mij houdt en dat hij mij mooi vindt maar ik wil dat ook voelen. Ik heb het nu al zo vaak aangekaart dat hij nu zelf heeft gezegd dat ik er niet meer over moet beginnen anders gaat het hem nog meer tegenstaan.
Mijn kind staat boven mijn verlangen, zo'n moeder ben ik nou eenmaal. Dus scheiden zit er niet in. Ik heb genoeg speeltjes en 18 jaar houd ik wel vol. Ik merk wel dat ik de laatste tijd anders ga kijken naar mijn man. Waar ik voorheen als ik hem zag dacht man wat ben je sexy denk ik nu man wat ben je sexy maar ow zo saai. En ik merk dat ik wat stiller ben. Meer in mezelf. Doe nog wel gewoon al mijn taken maar voel steeds minder de behoefte om met hem samen op de bank tv te kijken. Ik begin een beetje mijn eigen leven te leiden.
Ik wil graag geloven dat het zodra hij zijn centjes weer krijgt beter wordt maar hij stort zich helemaal op zijn werk en dat zal de komende jaren niet veranderen (zegt hij zelf). Wie herkent dit en heb je je erbij neergelegd? Hoe ging je om met je gevoelens?
Ik denk dat ik dit vooral opschrijf om het met anderen te kunnen delen. Ik weet van mezelf dat ik sowieso bij hem blijf tot ons kindje 18 is. Pas als het dan nog steeds slecht is kies ik voor mezelf.
Ik wist trouwens niet of dit nou bij relatie of seksualiteit hoorde maar goed, zal me vast worden vergeven.
Bedankt voor het lezen,
Mamavan1
Claudua
Wat ben ik blij voor je dat je nu zo gelukkig bent met je vriend!
En inderdaad, gaandeweg een relatie verander je en ontwikkel je jezelf door in- of externe factoren en dan is het nog maar net de vraag of dat aansluit bij het startpunt van de relatie, bij allebei.
Hier zijn we eigenlijk ook aan een soort 2e relatie bezig maar dan met elkaar. We hebben een 'voor'- en een 'na' de crisis.
Iedereen (koppels in een relatie) komt ooit op een punt waar je je moet kiezen: houdt het hier op of gaan we samen verder?
En dat gaat meestal niet zonder crisis of pijn.
Mamavan1, tijd voor een bommetje?
Mamavan1
niet normaal dat hij boos is sorry dat ik het zeg maar wat een idioot
zou inderdaad in logeer kamer gaan liggen zijn was niet meer wassen geen eten meer voor meneer koken en als ie wat te mekkeren heeft zeggen ja nu ben ik ook boos.
wat me nou zou opvalt
Is niet alleen het seksuele gedrag van je man. Het is de hele vanzelfsprekendheid over diverse zaken: dat jij voor de baby zorgt, het huishouden doet, in de seksualiteit al het werk doet (en nog wordt overgeslagen ook) en als je iets durft te zeggen over de frequentie, wordt híj boos... En hij wordt ook boos als jij een keertje niet hem wilt gerieven terwijl hij jou tijdenlang links laat liggen. Het lijkt wel of voor hem alles om hem draait en of jij hem daarin voedt. Je noemde het eerder verwend. Ja zo klinkt het ook een beetje. Of hij vindt dat hij entitled is zich zo te gedragen. In die zin is het wel zinnig te kijken waar jij heb zelf in dit soort gedrag voedt.
helaas
Ik denk dat reageren nog weinig zin heeft, want we kunnen wel zo vanaf de zijlijn gaan roepen maar ik geloof dat Mamavan1 er klaar mee is en het heeft opgegeven helaas. Dat is wel verdrietig!
Mamavan1
Hoe is het nu?
Overweeg je nog om duidelijk te zijn richting je vriend? Zie bijv posting #307.
En wat denk je van
"Is niet alleen het seksuele gedrag van je man. Het is de hele vanzelfsprekendheid over diverse zaken: dat jij voor de baby zorgt, het huishouden doet, in de seksualiteit al het werk doet (en nog wordt overgeslagen ook) en als je iets durft te zeggen over de frequentie, wordt híj boos... En hij wordt ook boos als jij een keertje niet hem wilt gerieven terwijl hij jou tijdenlang links laat liggen. Het lijkt wel of voor hem alles om hem draait en of jij hem daarin voedt."
in posting #334 van Marsja?
Klopt het dat hij snel boos wordt als jij iets van hem wil, dat hij iets doet of jij iets wilt bespreken wat niet in zijn straatje past?
Ik ben echt benieuwd naar je reacties.
Relatietherapie Mamavan1
Meerderen hebben het al geopperd maar ik denk dat je echt relatietherapie moet gaan regelen. Je merkt dat wát je ook doet, het niet werkt, dus er moet wat anders gebeuren. Zoals ik al schreef herken ik het ontwijkende gedrag m.b.t. tot sex van je vriend alleen waarom hij dat doet, dat is onduidelijk. Het lijkt me stug dat dit 'vanzelf' weer goedkomt zoals hij je zegt. Het wordt steeds beladener, die sex, en dat werkt niet.
Ik snap wel dat hij geen relatietherapie wil, grote kans dat hij zich schaamt en het er niet over wil hebben, maar er moet toch IETS gebeuren en iemand moet die eerste stap zetten.
Nu geef je zelf aan dat je denkt aan iets groots als een gigolo enz. maar waarom niet eerst zelf een afspraak maken met een therapeut? Wat is jouw drempel om dat niet te doen?
vader en dochter
Je man wordt nu als de kwaaie pier afgeschilderd, maar er zit iets totaal scheef in jullie relatie en daar heb jij ook aandeel aan.
Het lijkt meer op een vader dochter relatie. Hij gedraagt zich als vader, hij wil bepalen en hoe langer jij als een dochter zeurt hoe meer jullie in deze ongelijke relatie blijven hangen.
Dus ik zou zelf naar een therapeut stappen en jouw aandeel proberen te veranderen. Niet meteen het bijltje erbij neerleggen maar iets in jouw houding naar hem veranderen.
Schop onder je **** 
Het wordt inderdaad tijd dat je zelf iets verandert aan jouw eigen opstelling denk ik. Wat je tot nu toe allemaal geprobeerd hebt werkt niet, en je zegt steeds dat je perse niet wilt scheiden. Dan moet je toch echt de zaken anders aan gaan pakken. En ik denk dat de posters hierboven gelijk hebben, als je je huwelijk wil redden is er (relatie)therapie nodig. Dus ik zou dit weekend tijd maken voor een pittig gesprek met je man (en dus niet lief vragen of hij ajb even tijd voor je heeft, nee, je zet hem aan tafel en je begint dat gesprek) waarin je aangeeft dat jij zsm een afspraak bij een relatietherapeut gaat maken, en dat je verwacht dat hij mee gaat. Doet hij dat niet, dan lijkt me duidelijk dat hij niet zo nodig getrouwd wil blijven met jou, en weet je ook wat je te doen staat, dan wordt het geen afspraak met een therapeut maar met een mediator.
Ik snap dat je dat voor je kindje niet wilt, maar als er geen verbetering in jullie relatie komt, is dat ook geen voorbeeld dat je aan een kind wil geven lijkt me. En je kunt het makkelijk alleen, dat doe je nu ook al.
En als je een therapeut gaat zoeken, kijk dan naar EFT. Daar is de therapie vooral gericht op communicatie tussen partners. Wij hebben er heel erg veel aan. Mocht je in de buurt wonen (Zuid-Holland) dan kan ik je een goede aanraden.
Heel veel sterkte, want het is een rotsituatie waar je in zit.
Pas hier op met relatietherapie!
Zoals ik al eerder in het draadje zei: ik heb zoiets wat hier erg op lijkt meegemaakt met een cerebraal narcist. Naar drie relatietherapeuten geweest, want ja ik wilde er best aan werken. Maar het lag niet bij mij. Het lag bij hem. Tot die conclusie kwamen alle drie de therapeuten na jaren werken en veel geld (en veel pijn van mijn kant). En sterker nog: het heeft het cerebrale narcisme bij ex een tijd lang versterkt: hij kon in een soort machtspositie blijven door mij seks te onthouden of een push and pull techniek toe te passen. En omdat de relatietherapeuten uitgingen van interactie tussen twee mensen (en bijvoorbeeld niet vroegen hoe het dan bij zijn ex ging) en weinig wisten van de entitlement van narcisten (zeg niet dat Mv1man dat is, maar zie parallellen)heeft me dat jaren van mijn leven gekost. Terwijl bij mij iemand had moeten zeggen: deze persoon is toxisch entitled en de enige manier om daarin iets voor jezelf te winnen is het spel niet meer te spelen.
En ja natuurlijk zat er bij mij ook iets: namelijk zoveel coulance en rek hebben dat ik alles maar pikte en jarenlang wilde 'werken' aan de relatie. Dat zie ik ook bij Mv1: het maar met de kruimeltjes doen. Maar als manlief niet fundamenteel zelf intrinsiek gemotiveerd is te werken aan de relatie, (en daar ziet het nu niet naar uit) is relatietherapie alleen maar het doorzetten van eenzelfde dynamiek!
Daarom: doe de test: wil je echt werken er aan: bel binnen een maand een deskundige en anders heeft dat gevolgen. Doet hij dat niet, dan weet je genoeg. Doet hij het wel dan kan je altijd nog mee op een later moment naar een relatietherapeut.
Ik zeg niet dat je dit in alle huwelijken zo moet doen: maar ik zie hier een dynamiek van entitlement bij man die echt vraagt om stevige actie.
Pennestreek
ben wel benieuwd naar die goede relatietherapeut in Zuid- Holland
Hoi iedereen
Ik voel me down. Ik lees jullie reacties en echt, ik vind het fijn dat jullie reageren maar ik ben gewoon op. Dan maar geen seks. Ik zie wel tot waar we komen. Ik hoef het ook niet meer, niet met hem. Ik weet niet eens meer wanneer de laatste keer is geweest. Ben gewoon op, vanochtend gewogen: 55 kg. Dat was ik volgens mij voor het laatst op de middelbare school. Ik ben enorm afgevallen, ben moe en heb geen puf meer. Zoveel moeite om gewoon lekker seks te hebben. DAN NIET! Ja misschien zal ik een keer een fout maken, zie ik dan wel.
Mamavan1
Ik vind niet dat je fouten maakt hoor. Ik gun je alleen een man die je waardeert, zeker als vrouw.
Je blijft het doen
Je blijf het focus leggen op de seks en het ontbreken daarvan. Terwijl het ontbreken van seks een symptoom is van een dieperliggend probleem. Je staart je blind op seks omdat daar blijkbaar je eerst gevoelde gemis ligt, maar jullie echte probleem ligt ergens anders.
Zoek uit waar, zou ik zeggen. Benoem dat je denkt dat er sprake is van een fundamenteel probleem en vraag hem mee te denken over de vraag hoe jullie dit kunnen onderzoeken en hier samen kunnen uitkomen. Stel idd zelf relatietherapie voor om dit proces zo succesvol mogelijk te laten zijn.
Aagje
zelf
Eens met Aagje. En je kan beter (eerst) zelf een fijne therapeut vinden en heel goed voor jezelf zorgen. Dingen die je doet zijn niet goed of fout. Ik hoop dat jullie elkaar uiteindelijk weer vinden (niet alleen in bed, maar vooral ook daarbuiten), maar dat heeft tijd nodig.
Snap je het dan echt niet?
Jouw man weet dat al jouw acties en wensen erop gericht zijn om seks te hebben, dat is de enige gewenste uitkomst. En dat is juist wat hem het meeste tegenstaat.
Misschien dat het werkt als je het met een ander zou gaan doen. Ik denk het niet, ik denk dat hij dan gewoon bij je weg gaat. Ergens door is zijn zin in jou verdwenen en een knappe therapeut die dat weer terug vindt.
nu ik er over nadenk
Phryne: "Jouw man weet dat al jouw acties en wensen erop gericht zijn om seks te hebben, dat is de enige gewenste uitkomst. En dat is juist wat hem het meeste tegenstaat."
Ja, spijker op zijn kop.
Weet je wat het is
Het lastige aan dit soort problematiek is dat er weinig voor nodig is om veel erger te worden. Voor seks is nu eenmaal ontspanning en zin nodig (meestal) en als het een 'taak' geworden is is de lol er van af.
Ik weet niet goed hoe je dat om moet buigen. Voor hem is dat lastig.
Voor jou net zo goed, ook al probeer je (onder aanmoediging van dit draadje) er alles voor uit de kast te trekken. Zelfs als je *niets* doet. Dat *niets* doen is nep, je verwachting verdwijnt er niet mee en blijft in de lucht hangen.
Advies van sommigen hier is de verwachting écht te laten maar zo werkt het natuurlijk niet. Bijna nooit, maar zeker niet in een situatie waarin seksualiteit enorm beladen is geworden. Dat geldt niet alleen voor hem maar net zo goed ook voor jou.
Ik ben het wel eens met posters die aangeven dat er weinig 'samen' lijkt bij jullie, weinig echt contact. Je vult voor hem in en probeert het op te lossen. Ipv dat jullie samen proberen jullie relatie meer diepgang of intimiteit te geven.
Maar....niet iedere relatie is zo samen of diepgaand of intiem of...
Nl lang niet iedereen is daar toe in staat of heeft er behoefte aan.
Ik denk dat er een hoop relaties zijn die, ook al voldoen ze niet aan ons ideaalplaatje, toch aardig lang bevredigend kunnen werken.
Zeker als seks gewoon loopt. Je kunt het belang van seks bagatelliseren maar voor de meeste stellen is het belangrijk. En vangt het een hoop minder goed lopende zaken op.
Maar omdat seks bij jullie ontbreekt komt schrijnend naar voren dat jullie elkaar hard nodig hebben dit samen op te lossen, en blijkt dat jullie relatie hier basis voor mist. Dat gebrek aan basis was anders misschien wel nooit op de voorgrond getreden. (Zoveel relaties die niet echt gelijkwaardig zijn bijv, naar ieders volle tevredenheid)
Ik weet het niet, zie echt even geen oplossing. Ik denk eigenlijk dat een echte time out jullie de beste kansen geeft. Dus even echt uit elkaar,waarbij jij je echt helemaal op jezelf gaat richten. Dat dwangmatige bezig zijn met seks kan ook alleen maar dan verdwijnen, denk ik, als je niet meer met hem bezig bent.
Probleem van jullie samen
Tjee, jullie leggen het probleem nu wel heel erg bij Mamavan1. Alsof zij teveel/alleen maar seks wil en dat dat niet goed is.
Ik ben het er wel mee eens dat er meer in de relatie niet goed lijkt te zitten dan alleen de seks.
Ik heb echt met Mamavan1 te doen. Ze is totaal murw, ongelukkig en flink afgevallen.
De vraag is: ziet haar vriend dat? Maakt hij zich zorgen om haar?
Ik begrijp van Mamava1 dat ze geprobeerd heeft over zijn problemen te praten maar dat hij niet wil praten.
Maar heeft hij serieus aan haar gevraagd of het wel goed met haar gaat?
Nb Ik kan me van 1x uit dit draadje herinneren en toen zei ze niets (niet handig), maar verder?
@Mamavan1,,het gaat niet goed met je, je bent ongelukkig. Ik denk dat het goed is dat je dat aan je vriend zegt.
En dan misschien vragen of hij gelukkig is.
En dan: WE hebben een probleem, hoe gaan WE dat oplossen?
En dan wachten of hij met een voorstel komt.
De opmerking "dat komt vanzelf wel goed" zou ik niet accepteren.
Dus als hij met niets komt kan je relatietherapie voorstellen. De vraag is wel of hij gemotiveerd is als hij het zelf niet bedenkt, zoals iemand eerder benoemde. Maar die weg zou ik toch wel een kans geven.
Blaming the victim
Maar stel dat het nu wel alleen bij hem ligt? En veel symptomen wijzen die richting uit. Dan is men hier wel erg bezig met 'blaming the victim" Zelfs de mensen die zeggen dat het een probleem van hen samen is... Zie posting 340.
Natuurlijk, het kan ook tussen hen twee liggen, maar door het bij haar of tussen hen samen te leggen, moet Mv1 nu alle kooltjes uit het vuur halen. Ze doet al zo veel.
Door daar niet objectief naar te kijken duw je Mv1 terug in een hopeloze positie. Zij heeft alles al uit de kast getrokken: het probleem negeren, proberen te praten, wachten, verleiden, confronteren. En ze kan een boze bui of een grote mond krijgen. En nu moet zij ook nog naar haarzelf kijken of de relatietherapie entameren?
Mijn inziens moet manlief de kans krijgen zelf een stap te nemen. Niet door hem te verwijten of te eisen dat er nu wel gevreeën wordt maar door heel weloverwogen het bij hem neer te leggen het op te pakken.
Misschien
Misschien weet die man helemaal niet waarom hij geen zin in seks heeft, of hij weet het wel maar durft dat niet te zeggen omdat hij zijn huwelijk niet wil opblazen. Is het dan zijn schuld?
Ik ben het eens met de reactie hierboven waarin staat dat het werkelijke probleem gevonden moet worden. Dat zit niet in de seks.
Phryne
Ja dat ben ik ook met je eens: het werkelijke probleem moet gevonden worden. Maar dan hoeft het nog niet bij haar of tussen hen te liggen. Dan kan het nog bij hem liggen. In mijn geval wilde mijn partner macht. In zijn vorige relaties ook.
En ja misschien weet hij het niet en is hij bang... is dat een reden Mv1 maar aan het lijntje te houden en boos te worden als zij iets durft te opperen? Dan vind ik het tijd voor hem dat hij bang is. Daarom pleit ik ook voor een zachte hand: niet verwijten, geen oplossingen eisen, maar liefdevol aangeven dat je wilt dat hij ook zijn steentje moet bijdragen aan het vinden van een oplossing. Als je hem dat uit handen neemt ontneem je hem juist de kans zichzelf te laten zien en er echt voor te gaan. Ben je weer bezig als een soort pubermoeder de oplossing te vinden. Nee... samen, hij ook, zacht maar samen.
correctie.. en ook nog
ik schreef: "Dan vind ik het tijd voor hem dat hij bang is." moet zijn:
Dan vind ik het tijd voor hem om er voor uit te komen dat hij bang is.
Tja het rotte vind ik dat heel veel mensen dingen doen (of laten) uit angst. Logisch, niets menselijks is ons vreemd.
Maar het komt vaak voor dat het zich niet toont als angst maar als ontwijkend gedrag (en soms als hufterig gedrag) Ik zeg dan: als je voor de ander gaat denken (en gaat verklaren waarom hij zo doet) neem jij verantwoording voor dat stuk van angst naar ontwijkend of hufterig gedrag.
Ik zie dat veel vrouwen doen: "ja hij doet naar maar hij is onzeker"
Mijn mening: houdt daar mee op, daarmee tolereer je dat hij dat gedrag blijft vertonen. Wees daarentegen open voor dat iemand zijn angst en onzekerheid mag tonen en gaat van daaruit verder.
het maakt niet uit
waar het aan ligt of aan wie het ligt, maar het "moet" worden opgelost met z'n tweetjes.
Zelfs al zou TS nu seks krijgen, dagelijks, zo vaak als ze wil, dan nog ligt het probleem er, alleen ervaart zij het niet meer zo. Maar hij waarschijnlijk wel. Het is dan alleen maar uitstel van executie. Dus als je het een eerlijke kans wilt geven moet je toch stoppen met het alleen maar verlangen naar het bevredigen van een behoefte, maar het probleem uit de weg ruimen wat die behoefte blijkbaar in de weg staat.
Dan moet je niet gaan mokken of het ergens anders zoeken, maar dan moeten de schouders er onder. En als hij dat niet wil, dan kun je een conclusie trekken en weer verder gaan.
Priem
"Dan moet je niet gaan mokken of het ergens anders zoeken, maar dan moeten de schouders er onder. En als hij dat niet wil, dan kun je een conclusie trekken en weer verder gaan." Ben ik het mee eens. Het moet doorbroken worden en beyond de seks getrokken worden. Vraag is alleen hoe.
Heeft niets te maken met blaming the victim
Het gaat er niet om om een dader en een slachtoffer aan te wijzen. Feit is dat er een probleem is. Een probleem binnen een relatie is bijna altijd een probleem van samen. En als ze samen verder willen, moet dat probleem worden aangepakt. Niet meer en niet minder....
Aagje
Aagje
Nou hoe jij het stelde is ook niet zo blaming the victim voor mij. Excuus.
Maar je stelt: " Een probleem binnen een relatie is bijna altijd een probleem van samen". Ja. Dat is vaak. Maar soms ook niet (zie mijn postings). Ik stel (natuurlijk met de achtergrond van wat ik heb meegemaakt): Ik zie dat er veel op wijst dat het probleem bij man zit. Geef hem de kans in te zien dat het ook zijn probleem is en misschien wel alleen zijn probleem. Geef hem de kans dat hij ervoor gaat vechten, anders, wanneer jij als mv1, hem naar de relatietherapeut moet krijgen, is de kans groot dat je in eenzelfde dynamiek blijft hangen. Hoe zie je dat dan?
En wat ik ook nog dacht...
Misschien gaat het Mv1 niet eens zozeer om de seks maar om de verbinding, de verbondenheid via de seks. Want ze is al blij als er maar iets van lichamelijk contact wat, ook werd zij zelf overgeslagen. Ben je dan zo gericht op seks? Toch meer op het goed krijgen met elkaar?
Marsja
Allereerst, misschien is het slim om net iets minder je eigen situatie als uitgangspunt te nemen in dit verhaal. Ook al zijn er overeenkomsten, jouw verhaal is niet gelijk aan dat van mamavan1.
Ten tweede, een probleem van één van beiden binnen een relatie is in mijn ogen altijd een probleem van samen. Ook in jouw situatie was dat zo. Niet in de zin dat jij medeverantwoordelijk was voor het probleem van jouw ex-partner. Maar het probleem van de één beïnvloedt de relatie en dus de andere partner. En dus is het reëel om samen te kijken naar dat probleem en te kijken of het opgelost kan worden. En soms is dat onmogelijk, bijvoorbeeld in een situatie als die van jou.
Aagje
Marsja
Misschien gaat het Mv1 niet eens zozeer om de seks maar om de verbinding, de verbondenheid via de seks"
Ik haal dat er tot nu toe niet uit. Want dat haal je niet bij een gigolo, en die verbondenheid lijkt er ook niet te zijn als iemand zo snel de andere kant opdenkt ( wil niet meer, wil niet meer met hem, flirten met anderen, denken,/fantaseren aan/over anderen, gigolo, zelf doen), dan gaat het volgens mij toch gewoon om de seks. Niets mis mee, maar op deze manier en op deze manier met problemen omgaan geeft niet de oplossing die "je" wilt.
Aagje
Iedereen ziet het vanuit haar/ zijn eigen optiek, jij ook, dus ik ook.
ten tweede: ja daar heb je gelijk in: ook als het de ander zijn probleem is, ben je medespeler in het spel. Maar... als er bij voorbaat vanuit gegaan wordt dat het is 'waar er twee vechten heb er twee schuld" ga je voorbij aan de dynamiek die bijvoorbeeld een toxische relatie met een narcist met zich meebrengt. Sterker nog: dan ben je die dynamiek aan het versterken.