Alimentatie/bijstand vraag
Straks kom ik er alleen voor te staan met mijn kinderen en ik heb geen werk etc. Krijg ik nu dan bijstand en evt aanvullende allimentatie, of is het andersom. Moet mijn(dan) ex allimentatie betalen en wordt dat aangevuld met bijstand. Wie heeft ervaringen hpe dat werkt.
Muizemeis
Overigens....
Ik snap op zich wel dat als je net weet dat je gaat scheiden, je op dat moment een baan zoeken er soms even niet bij kan hebben. Maar bijstand als vangnet zien is een valkuil, omdat het soms lang duurt voor er echt geld op je rekening staat. daar kunnen gerust twee mnd. overheen gaan.
Nog even
natuurlijk kan het ook zijn dat mannen bijstand aanvragen, maar, en ik spreek uit ervaring, het is toch 90% vrouw dat een Bijstand komt aanvragen bij ons. En daarvan is 80% inderdaad in een slachtofferige rol (ik kan écht niet, want....), vandaar mijn allergie.
Persoonlijk vind ik het voor de 1e tijd (paar maanden wellicht) inderdaad wel goed dat zoiets als de bijstand er is, maar wel als opstap naar een betaalde baan. Te lang in de bijstand vind ik persoonlijk geen goed idee. En dat kan soms betekenen dat je een wat mindere baan zal moeten vervullen tot er wat beters en geschikters voorbij komt. Zo zie ik het, en ik zal nooit meer iedereen hetzelfde laten denken ok 
("Niemand" noemen was te stellig inderdaad)
Goh nasha
Jij spreekt uit ervaring? (Heb je zelf ooit in de situatie gezeten dat je pas in de steek gelaten was door je man, en daardoor niet eens normaal bijv. je huishouden kon doen?)
Ik heb sterk de indruk dat de baan die je nu vervult niet helemaal bij je past. Ik vind je namelijk wel héél erg kort door de bocht. Quote: "En daarvan is 80% inderdaad in een slachtofferige rol (ik kan écht niet, want....)" Die opmerking getuigt niet van respect voor de mensen die je voor je neus krijgt.
Gr. Poezie.
Waarom vrouwen in de bijstand in de meerderheid zijn
Er zijn natuurlijk meer redenen waarom vrouwen in de bijstand in de meerderheid zijn. Mannen hebben mogelijk een beter ontwikkeld arbeidsethos: het is vanzelfsprekend dat je betaald werk hebt. Voor vrouwen is dat minder vanzelfsprekend.
Maar daarnaast: vrouwen verdienen minder dan mannen. Omdat ze meer part-time werken, omdat ze in minder goed betaalde sectoren werken (wet van Sullerot) en omdat ze zelfs bij gelijke baan, opleiding en uren nog steeds minder betaald krijgen voor hetzelfde werk. Hoe minder geld je hebt, hoe groter de kans dat je in de bijstand komt (duh).
Tenslotte: na een scheiding is het eerder de vrouw dan de man die de zorg voor de kinderen in hoofdzaak draagt. Dat betekent dat een hogere bijstandsnorm van toepassing is dan voor een alleenstaande. Een alleenstaande ouder moet dus meer verdienen dan een alleenstaande om uit de bijstand te blijven.
Dus zelfs al zouden vrouwen in het geheel niet slachtofferig zijn, dan nog zouden meer alleenstaande vrouwen dan alleenstaande mannen bijstand moeten aanvragen.
Groeten,
Temet
Poezie
je weet niet wat voor werk ik doe, dus ook niet wat mijn ervaring is...De mensen die ik spreek zal ik nooit laten merken hoe ik er over denk. Ik informeer ze hoe ze een WWB kunnen aanvragen en wat er voor nodig is. De beslissing is ook niet aan mij, maar aan de Soos.
Nasha
Quote: "het is toch 90% vrouw dat een Bijstand komt aanvragen bij ons" Daar maak ik uit op dat je in ieder geval niet op een consultatiebureau werkt ofzo.
Verder schrijf je: "Persoonlijk vind ik het voor de 1e tijd (paar maanden wellicht) inderdaad wel goed dat zoiets als de bijstand er is, maar wel als opstap naar een betaalde baan. Te lang in de bijstand vind ik persoonlijk geen goed idee. En dat kan soms betekenen dat je een wat mindere baan zal moeten vervullen tot er wat beters en geschikters voorbij komt."
Dat is allemaal heel mooi bedacht van jou, maar helaas leven we in tijden van crisis en zijn de banen niet voor het oprapen. (Daar kan ik helaas zelf over meepraten) En wat noem jij "mindere banen"? Schoonmaakwerk als je een HBO-diploma hebt? Heb je zelf weleens in een dergelijke situatie gezeten? En als het met die mindere banen ook niet lukt omdat je te hoog bent opgeleid (ook zelf meegemaakt!) wat dan?
Gr. Poezie.
Poezie
Ik denk, gezien het feit dat gezien Nasha er ook echt werkt, ze wel meerdere ervaringen op dat vlak heeft. Meer dan jij Poezie in ieder geval, ik snap haar in ieder geval best wel.
Ik ben ook meerdere gezinnen tegengekomen op die manier dan wordt het af en toe ook moeilijk om nog sympathetisch te zijn. Ik kan niet werken, want ...
Er worden wel heel veel drogredenen aangevoerd om niet te kunnen/willen werken. Ik moet eerlijk toegeven dat ik dat van muizemeis ook dacht.
Bijstand is niet om uit te huilen, bijstand is als je niets anders meer hebt.
Als je werkt en het gaat niet ... soit Maar om het van het eerste begin maar uit te sluiten, vind ik nogal wat
Niets is wat het lijkt
Nogal kort door de bocht om te stellen dat Nasha "wel meer ervaring" met "deze mensen" zal hebben dan ik. Ik heb er weliswaar professioneel niet mee te maken, maar privé wel. Nasha kan niet achter die voordeuren in de hoofden kijken, en baseert haar mening op de contacten die ze heeft vanuit professioneel oogpunt. Om te stellen dat 80% niet wil werken vind ik té makkelijk gezegd. Als je niet goed kunt uitleggen waarom je niet zou kunnen werken wíl je dús niet.
En Kiki, heb jij al eens in de door mij beschreven situatie gezeten? Zo ja, wat vond je daarvan?
Gr. Poezie.
Tja...
Mede door dit soort discussies heb ik mezelf te ver door laten jakkeren. Omdat men zo makkelijk spreekt van 80% van de vrouwen die zich slachtofferig achter hun kwaaltjes of hun ex verschuilen, terwijl ze bést aan het werk kunnen, bla bla bla.
Ik ben degene die dit heeft laten gebeuren, laat dat duidelijk zijn! Maar het stereotiepe beeld van de miepende bijstandsmoeder, dat beeld dat zo algemeen leeft in de maatschappij, dat stereotiep waar ik zo verschrikkelijk bang voor was... Dat heeft me wel continu de kracht gegeven om door te denderen.
Tot het niet meer ging en ik écht een probleem kreeg.
Hou vooral vast aan de "foute bijstandsvrouwen" die je ziet, ja, ik weet dat ze er zijn en ik krijg er ook rode vlekken van in mijn nek. Maar 80%? Ik vraag het me af. "Mieperds" vallen nou eenmaal veel meer op (net als met criminele allochtonen, die vallen eerder op dan de complete volksstammen die gewoon geruisloos integreren).
Ik zou het fijn vinden als jullie je wat minder laten leiden door beroepsdeformatie en niet alleen maar wijzen naar die aanstelbijstandsmoeder (is die 80% onderzocht? Of valt de schreeuwende minderheid gewoon meer op?).
Het is mijn eigen schuld en verantwoordelijkheid dat ik me heb laten opjagen tot het niet meer verder kon. Maar dit soort uitspraken hebben er wel voor gezorgd dat ik het zo ver heb kúnnen laten komen.
Pas in godsnaam op met je stereotiepen. Je kan pas oordelen, zelfs vanuit je beroep, als je een weekje in onze schoenen hebt mogen rondlopen.
Ik pleit er echt niet voor die bijstand te gebruiken als een soort "holiday resort". En het is onzin om te denken dat dat überhaupt mogelijk is, want er valt weinig te vieren als je erin zit. Maar soms is het, liefst tijdelijk, ja, maar soms ook langer of misschien wel voor altijd, de beste oplossing. Laat deze mensen dan alsjeblieft met rust, wees voorzichtig met jullie stigmatiserende opmerkingen over 80% en god weet ik al wat meer. Want het zuigt al genoeg als je even niet gewoon lekker mee kan hobbelen in deze maatschappij!!!
Ik ben blij dat je reageert fladder
Ik dacht inderdaad ook aan jou (en aan mezelf). Als je er niet "zo eentje" bent komen die opmerkingen heel erg hard aan.
Zelf zit ik helaas momenteel zonder werk. Ik ben 43 jaar, heb een HBO-diploma, heb werkervaring op MBO-niveau en als klap op de vuurpijl: jawel, een burnout waar je ú tegen zegt (gelukkig ben ik al flink ver in de herstelfase, maar ik ben er nog lang niet). Op dit moment zou ik het écht niet trekken als het UWV mij richting ongeschoolde baan zou duwen, op deze leeftijd en met mijn ervaring vind ik dat ik récht heb op een fatsoenlijke baan met een enigszins fatsoenlijk salaris. Helaas liggen de banen niet voor het oprapen, en krijg ik de ene na de andere afwijzing. De reden is nooit dat ze niet geloven in mijn capaciteiten, maar dat het profiel van een ander beter past. (???? jonger, meer gerichte werkervaring,....????)
Vertellen jullie mij dan maar eens even waar ik fout zit!
Gr. Poezie.(Die zich nu weer even vreselijk depri voelt: wéér afgewezen voor een hardstikke leuke baan 
)
Poezie
Ik heb een paar jaar geleden te horen gekregen dat ik waarschijnlijk sollicitatievrijstelling zou krijgen. Of dat nu nog zo is met die strengere eisen weet ik niet. Maar zelfs toen ik dat hoorde dacht ik: "Nee, ik wil het niet, ik wil niet gezien worden als dat vrouwtje in de bijstand, met grote jongens DUS ze houdt haar hand op en ze kan BEST werken, als ze maar WIL, want de buurvrouw van de nicht van mijn collega is ook al 45+ en kreeg zó een baan, bladiebladiebla."
Ik heb het geprobeerd. Mezelf kapot gewerkt als zelfstandige door elke kutklus aan te nemen uit angst dat weigeren weer een stap dichterbij de bijstand was. Tot in de nacht jobboards uitgeplozen. Gigabytes aan sollicitatiemails geschreven, met wat geluk kreeg ik een bevestigingsmail terug, meer niet.
Ik heb gevochten om her- of bijscholing, maar dat zou ik zelf moeten betalen want ik was een NUGger. En zoveel spaargeld had ik nou ook weer niet.
Het laatste jaar was een hellend vlak. Ik verloor steeds meer de greep, en het eindresultaat is jullie bekend. Als "ijzertje" geen greep krijgt op werkgever, zal ik naar het UWV moeten voor de 2nd opinion. Zie je het voor je? Daar zit weet zo'n miep te janken dat ze het niet meer aankan en denkt dat ze niet kan werken. Hup, niet zeiken, werken met je luie donder!
De gevolgen van een ontmoeting met een UWV-er met beroepsdeforatie zullen voor mij tamelijk rampzalig zijn. Zo rampzalig, dat ik afgelopen week met het idee heb rondgelopen: "Ik moet iemand vinden die voor de jongens kan zorgen, en dan maak ik er zelf een eind aan." Nee, schrik niet, dit is inmiddels uit mijn hoofd gepraat. Maar mensen met beroepsdeformatie die zo denken over "zo'n miep die zich verschuilt achter haar kwaaltjes" hebben geen idee wat er gebeurt in het leven van een flink aantal van die miepen.
Ander voorbeeld. Mijn exbuurvrouw. Kwam uit een gewelddadig huwelijk (incl. cocaine en wapens) met twee kinderen (12 en 15). Zij was zo intens overspannen en had goede begeleiding nodig. Maar de sociale dienst zeurde alleen maar om solliciteren. Het mens kon nog geen computer bedienen maar een Office-cursus van (destijds) 75 euro kon er niet af. Ze werd van sollicitatietraining naar sollicitatietraining gestuurd, terwijl ze volledig over de rooie was. Haar dochter van 15 kwam bij loverboys terecht (wat godzijdak met een sisser afliep), haar zoon van 12 spijbelde en stond in een hoekje van ons appartementenblok te zuipen en te blowen en kwam bij mij om geld bedelen. Mamma was niet thuis, die moest weer naar een sollicitatiecursus, of zich komen verantwoorden waarom ze nog geen baan had.
Waarom had niemand echt actief ingegrepen, i.p.v. de zoveelste nutteloze sollicitatiecursus een cursus Office aangeboden, geholpen met mevrouw zélf die een therapie moest volgen tegen PTSS maar daarvoor een eigen bijdrage moest betalen (volgens mij zijn er andere mogelijkheden die geen geld kosten, maar mevrouw had geen energie meer om dat uit te zoeken), iemand die actief kwam helpen om haar leven weer op de rails te helpen i.p.v. "solliciteren en werken en voor de rest niks"!
Als je die "miepen" uit de bijstand wil houden moet je kijken naar het totaalplaatje, niet alleen naar dat heilige werken. Pas als dat op orde is, zal zo'n "miep" in staat zijn om keurig netjes zoals het hoort mee te draaien. En ik weet bijna zeker dat zoiets niet veel duurder zal zijn dan de zoveelste zinloze sollicitatietraining, of, wat ik bij een vriendin heb gezien, vage reïntegratiebedrijfjes die van alles beloven en opeens van het toneel zijn verdwenen (toch zonde van de tijd en het geld; daarmee had ze dat laatste stukje ontbrekende opleiding kunnen halen waarmee ze weer aan het werk had gekund, maar nee, dat mag niet "want dan ben je niet beschikbaar voor de arbeidsmarkt".
Ja, er zijn "miepen" die een schop onder hun reet verdienen. Maar er zijn nog veel meer wanhopige, vastgelopen vrouwen die bést kunnen werken... Als ze maar gericht (!) op gang kunnen worden geholpen. En tja, daarbij kan het gebeuren dat het heilige werken heel even minder prioriteit kan hebben...
Nogmaals
ik spreek vrijwel dagelijks mensen die een bijstand moeten gaan aanvragen en het gros daarvan zijn inderdaad mensen die er echt totaal niks aan kunnen doen dat ze in die situatie zijn geraakt. Mensen die hun max WW hebben bereikt, nog steeds geen werk en dus nu niks anders meer kunnen doen dat WWB aanvragen. Over deze mensen heb ik het nu niet! Het merendeel daarvan vind het overigens vreselijk dat ze die WWB moeten gaan aanvragen.
Dan is er nog een forse groep mensen, en ja, voornamelijk vrouwen, die belt, we gaan scheiden (ze zijn nog niet gescheiden, nee, we GAAN scheiden). Als je deze mensen verteld wat de voorwaarden zijn voor WWB en dat er dus vanuit de gemeente gezocht gaat worden naar een baan, dan schiet het merendeel in de houding van, ja maar....Sterkter, het grootste deel vind gewoon dat ze er RECHT op hebben....En dat het in hun geval echt niet mogelijk is om te werken. Ik denk daar het mijne van. Belangrijkste reden die genoemd wordt:
ja maar, ik heb kleine kinderen (ja, nou en? ik werkte ook toen ik kleine kinderen had...)
En nee, ik heb dus niet in een situatie gezeten dat ik Bijstand moest aanvragen. Ik heb wel in situaties gezeten dat ik een mindere baan heb geaccepteerd om maar aan het werk (en dus inkomen) te kunnen blijven (3 jaar geleden nog....). Ik heb er altijd voor gekozen om te blijven werken, ook toen er kinderen kwamen. En nu ik mijn huidige werk doe ben ik daar zo blij om. Ik heb niet de illusie dat het mij niet kan overkomen, dat Nashaman me nog eens inruilt voor een jonger exemplaar...En ik ben blij dat ik nog steeds werk heb. Met verdiensten boven het sociaal minimum, dat, mocht het me ooit wel overkomen, ik in ieder geval mezelf en de kinderen kan onderhouden...
Nogmaals, de 1e postings van muizemeis deden bij mij de stekels stijgen, later nuanceerde ze dat gelukkig wel. Ik denk niet dat muizemeis onder die grote groep "mieperds" valt...Ik kan slechts uitgaan van wat ik hier op het scherm zie...
Overigens, ik heb eens een ochtend bij de intake van de Soos gezeten...misschien vinden jullie me streng en bevooroordeeld....nou die ochtend heb ik met het schaamrood op mijn kaken doorgebracht!!! Want ze zeggen weleens, je moet daar met de billen bloot, nou, het is nog net geen aanranding wat er dan gebeurt, als de Soos vragen gaat stellen! En denk maar niet dat ze alles op je blauwe ogen geloven hoor!!! Welnee, bij twijfel brengen ze ook nog wel even een huisbezoekje. Daar vallen mijn "vooroordelen" bij in het niet....
Fladder
volgens mij heb ik jou, in het verleden, al eerder aangeraden een WWB aan te gaan vragen. Omdat ik denk dat je jezelf echt tekort doet door het niet te doen...Jij past meer in het "hokje" (voorzover er hokjes zijn): Doorgaan tot het echt niet meer gaat... En dat vind ik te ver gaan. Het vangnet is er nu eenmaal, en ik vind dat we daar als land trots op mogen zijn, dat wij mensen niet helemaal zonder inkomen laten zitten (al is de bijstand wel echt het minimale van het minimale....).
Poezie
>>Quote: "het is toch 90% vrouw dat een Bijstand komt aanvragen bij ons" Daar maak ik uit op dat je in ieder geval niet op een consultatiebureau werkt ofzo. < <
Nee, dat klopt, maar ik werk niet bij de Soos. En ik hoef dus (gelukkig) ook niet te beslissen. Zie mijn andere posting over de ochtend intake bij de Soos....Dan ben ik echt een doetje hoor, vergeleken bij hen....(ws zouden er in mijn geval zelfs meer WWB uitkeringen gegeven worden dan nu...)
Het is overigens niet bedacht van MIJ, die mindere banen, dat is iets wat de overheid voorschrijft....
Nasha
Klopt. Ik had echter nog spaargeld dat boven de grens kwam, dus was NUGger. En ik wilde dat zo lang mogelijk boven die grens houden.
En ja, ik heb het veel te ver laten komen. Klopt ook.
En nu ben ik aan het knokken om niet "verwijtbaar werkloos" te zijn. Het voelt als gestraft worden voor je inspanningen een braaf burger te zijn (ja, onzin, ik weet het, maar redelijk denken is momenteel niet mijn beste vaardigheid)...
Als ik alles van tevoren had geweten, was ik een stuk minder flink en trots geweest.
Overigens weet ik het, van die intake en sociale recherche. Mijn vriendin krijgt (standaard) eens in de zoveel tijd bezoek van ze. Gaat allemaal keurig en correct, hoor, maar ze tellen nog net niet je onderbroeken. Dat is ook een reden waarom ik zo lang heb gevochten om eruit te blijven. Mijn zelfstandigheid, onafhankelijkheid en zo... Niet telkens hoeven uitleggen waarom er 6 tandenborstels op de plank staan (omdat zoonlief elke keer een nieuw pak openmaakt). Waarom er maat 47 herenschoenen staan (wel eens de voeten van oudste zoon gezien?). Onaangekondigd bezoek binnenlaten, ook al zijn ze nog zo correct, maar aangezien ik graag in oud joggingpak (zonder bh eronder ook nog dus het fladdert alle kanten op) mijn huishouden doe, heb ik het niet zo op "onaangekondigd"...
Daarnaast weet ik uit erg betrouwbare bron wat er kan gebeuren als een boze buurvrouw over je roddelt bij de sociale dienst. En dat er daadwerkelijk eens een gestoorde geest is geweest die de "soos" heeft gebeld met een raar verhaal over mij (rare geest was ervan overtuigd dat ik "zo'n bijstandsmoeder" zou zijn en wilde me pakken).
Ik heb niet voor niks zo lang gevochten...
Nasha, die mindere banen
Dat is toch al langer?
Ik wijs maar weer naar mijn bijstandsvriendin, met haar universiteit. Die werd dus ook verplicht te schrijven op lagere baantjes. Waar ze prompt werd afgewezen. In het begin was vriendin nog stoer en belde ze waaróm ze werd afgewezen. "Overgekwalificeerd", was de reden.
Tja...
Ja hoor, klopt,
dat is niet iets van de laatste tijd...wel weet ik dat in Rotterdam een proef loopt die nog een stap verder gaat. Je gaat met je uitkering maar werken, de buurt schoonmaken, vrijwilligerswerk wat dan ook, anders raak je je uitkering kwijt!
Nog even over scheidende vrouwen...
Er wordt, vind ik, ook erg makkelijk gesproken over scheidende vrouwen die in paniek raken als ze horen dat de bijstand haken en ogen heeft. Vergelijk het strandende huwelijk eens met een auto-ongeluk.
Soms zie je het aankomen, soms niet. Maar opeens zit je daar, auto in de kreukels, kinderen overstuur op de achterbank en jij verdoofd achter het stuur. Soms valt het mee, soms zijn jullie gewond.
Je eerste gedachte: "HELP! WAT NU!"
En daarna: "De kinderen! Hoe moet ik verder! Hoe kom ik thuis! Is de auto nog te maken! Hoe kom ik eventueel aan een nieuwe auto! HELP!!!"
Dan staat er een grote, norse agent naast je, die je sommeert je troep op te ruimen en gewoon verder te gaan.
Je raakt nog verder in paniek, de klap van het ongeluk galmt nog in je schedel, je kinderen huilen, je hebt pijn in je nek (oh god, als het maar geen whiplash is), je man zal geheid not amused zijn met die auto in de kreukels... Maar de agent begint zijn geduld te verliezen.
Het is heel goed mogelijk dat je auto alleen maar wat blikschade heeft en dat je er zonder problemen mee verder kan, zoals de agent beveelt. Maar op dat moment is de situatie te onoverzichtelijk voor je. Je kinderen hebben je nodig, terwijl je zelf amper in staat bent de boel te overzien.
Wat zou het dan fijn zijn als er geen norse agent naast je staat te bulderen, maar eentje die je even langs de kant van de weg zet en zegt: "Zo, mevrouw, dat was schrikken! Laat eens zien... Gelukkig valt het mee, maar ik denk dat de schrik er wel in zit. Heeft u uw verzekeringspapieren bij u? U zit te trillen, ik heb wel een thermoskan koffie bij me, wilt u een kopje? Haal maar even diep adem. Nee, doe maar rustig aan, dat glas veeg ik wel even opzij. Moet ik even iemand bellen of gaat het wel weer? Drink rustig uw koffie op."
Als de ergste schrik gezakt is, kan je (nog steeds met de daver in je lijf) de boel wat beter overzien en daarnaar handelen. Dan zie je ook vanzelf dat die auto inderdaad niet totall loss is en dat je hem naar huis kan rijden. Leuk is het niet, want er is een boel te regelen, maar omdat die ene agent je even die adempauze gunde, kan je het wel beter overzien.
Wat denk je... Wat zou er gebeurd zijn als die norse agent er had gestaan, in plaats van die agent die je even de gelegenheid gunde op adem te komen? Ik denk dat het van kwaad tot erger zou zijn gegaan...
En zo gaat het ook met scheidende vrouwen die in paniek de bijstand bellen dat ze het niet redden. Hun auto lijkt totall loss, terwijl er misschien alleen wat blikschade is. Maar als ze een norse agent treffen, helpt dat niet echt...
Zo, en nu ga ik offline... Anders heb ik een total loss huishouden
Tuurlijk
dat snap ik ook heus wel, maar, en ik kan hier natuurlijk niet laten horen wat ik te horen krijg, aan de telefoon krijg ik toch echt hele andere mensen dan wat je nu beschrijft Fladder... Ik kan het ook niet beschrijven....
Vraagje aan temet
In een eerdere post had je het over, dat het handiger is alleen kinderallimentatie aan te vragen ipv partnerallimentatie, dit ivm de belastbaarheid. Maar ik kan me heel goed voorstellen dat de partnerallimentatie verplicht is ivm bijstand, weet jij dat?? En met hoeveel procent wordt het dan straks belast???
Muizemeis
Kiki
"Bijstand is niet om uit te huilen, bijstand is als je niets anders meer hebt.
Als je werkt en het gaat niet ... soit Maar om het van het eerste begin maar uit te sluiten, vind ik nogal wat "
Je kent mijn achtergrond niet dus je weet niet of er een goede reden is om niet te werken. Ik ken mijn achtergrond wel en weet dus dat dat er wel is.
Muizemeis
Fladder
Wat een verhaal zeg, ik ben er stil van.
Liefs Muizemeis
Muizemeis en nasha
Ik ZIT nog niet in de bijstand, hoor De voorbeelden die ik noemde, van de schoenen en de tandenborstels, staan me wel te wachten als het zover is. Dat is geen doemdenken, dat is realisme. Zoals het er nu uitziet kan ik zelfs nu de bijstand nog even uitstellen, maar het komt wel realistisch hard dichterbij.
Nasha, ik kan me heel goed voorstellen dat er ook een bepaald slag rondloopt waar jij ook mee te maken krijgt. De schreeuwende minderheid, zou mijn goede vader zeggen
En nou ga ik echt wat doen, want mijn arme cavia's hebben dringend een schone kooi nodig en als de verslonzing toeslaat ben je nog verder van huis
Nasha
Ik snap ook wel dat je vanuit jouw ervaring anders reageert. Ik wil gewoon weten waar ik aan toe ben, daarom stel ik mijn vragen hier. Ik heb nu in deze hele onzekere tijd behoefte aan een vorm van veiligheid, en ik krijg die veiligheid door uit te zoeken hoe dingen in elkaar zitten. Dus wil ik weten hoe het eruit gaat zien als ik in de bijstand zou komen, en wil ik weten hoe regels zijn en hoe wetgeving is. Mindere banen............ ja als die er waren . Tuurlijk zijn er wel wat banen maar in het oosten des lands in een middelgroot stadje is niet heel veel werk voor het oprapen. Ik ben al ingeschreven bij het UWV als werkzoekende, en ik heb een coach, ik krijg een competentietest en heb me ookal ingeschreven voor een workshop. Ik ben zoekende, zowel in de wereld van de werkenden als in de wereld van de bijstand als in de wereld van straks alleenstaande moeder. Ik ben op zoek........
En daar horen voor mij ook dit soort vragen bij, nu heb ik nog een huis en heb ik alle kans om alles uit te zoeken, zodat straks als de scheideing uitgesproken is een beetje weet wat er ookal weer in de wereld is.In eerste instantie heb ik gewoon mijn vraag gesteld, zoals Fladder zo mooi beschrijft, vanuit een gecrashde auto, nu blijkt het iets mee te vallen. Scheiding gaat door, maar ik ben niet helemaal meer lamgeslagen, nog slechts voor de helft.
Muizemeis
Snap ik ook
en in 1e instantie heb ik ook gewoon antwoord gegeven op je vragen. pas later, nadat Temet je waarschuwde en ik me daarbij aansloot, pas daarna heb ik gezegd dat ik wat allergisch wordt als mensen zoiets zeggen als, ik kan écht niet werken...en dat dat reacties zou opleveren, dat wist ik van te voren (ik zei al, ik maak me niet populair met die mening....)
Ja jetteke
dat klopt, dat zie ik ook...mede daarom ben ik blijven werken....
Jetteke inderdaad
Daarom zeg ik nogmaals: lees het boek Verwende Prinsesjes.
Als bijna de helft van alle huwelijken in scheiding eindigt, gaat de hele vergelijking met een auto-ongeluk totaal niet op. Belachelijk gewoon!
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Liora
Moeten Fladder en ik ons aangesproken voelen?
Gr. Poezie.
Liora
Mijn vergelijking met een auto-ongeluk geldt niet voor iedereen. En de mensen voor wie het wel geldt zijn niet altijd verwende prinsesjes. Ik ontken niet dat er wereldvreemde verwende dames zijn zoals Jetteke beschrijft. Ik ken ze ook en ik hou mijn hart vast als ik zie hoe ze in hun ivoren torentje leven. Maar dat geldt echt niet voor elke vrouw die bij de bijstand komt informeren wat haar eventuele rechten zijn. Kijk naar Muizemeis, die alleen maar probeert te inventariseren hoe de vlag erbij hangt en meteen half OOL over zich heen krijgt met verwijzingen naar verwende prinsesjes.
Misschien heb jij het wel helemaal op eigen kracht gered. Chapeau. Maar je waarde-oordeel over hen die het (even) niet zien zitten ("Belachelijk gewoon") en het opnieuw wijzen naar een boek over prinsesjes zegt erg veel over jouw bijzonder beperkte kennis van de rest van de wereld. Hou dat maar zo. Je zou wel eens kunnen schrikken als je verder leert kijken dan je eigen wereldje...
Poezie
Het stadium van me aangesproken voelen ben ik allang voorbij.
Ik heb medelijden met Liora, omdat die in een heel klein wereldje leeft. Er zijn vast ook wel boeken voor haar geschreven, met titels als "Ik en mijzelf" en "Mijn Kleine Wereldje".