Alimentatie/bijstand vraag

Jezelf een fatsoenlijke baan gunnen

Dat is toch normaal? Ik zeg daarmee toch niet dat ik een ander dat niet gun? Maar ik gun het mezelf ook zo. En dan heb ik het over een baan die net iets boven het minimumloon betaald. Is dat teveel gewenst voor mezelf? Uiteraard komen deze uitspraken van mij voort uit een enorme frustratie. Ik solliciteer me rot, en er komt niets uit. (Nou ja, mijn omgeving zegt dat 3 maanden in de w.w. zitten nog helemaal niet lang is )

Gr.Poezie.

Ook in de ww

krijg je maar een bepaalde tijd om een baan op eigen nivo te zoeken. Na die periode (ben het even kwijt, maar ik dacht 1 jaar) is het ook gewoon pakken wat er te pakken is....ook die rechten zijn al een tijdje aan het verslechteren....

Rosase (ot)

Ik ben erg benieuwd naar jouw schrijf/broodverdienmanier! Als je je geheim wil delen: doe maar op [email protected]
En hier schrijven is eigenlijk ook een soort vingeroefening. Maar vandaag ben ik alweer een stuk minder helder dan gisteren. 't Komt en gaat in pieken en dalen, maar ik heb er vertrouwen in dat het wel weer goed komt. Blijven oefenen

Jetteke

"Wat ik in mijn omgeving zie (meest mensen van rond de 40/50 met (puber)kinderen) is vooral problemen veroorzaakt door de crisis in gezinnen met 1 inkomen, met een hoog uitgavenpatroon. Ook deze gezinnen worden soms geraakt door ernstige ziekte, scheiding etc. Maar waar het ene gezin het dan net redt, zit het andere gezin heel snel zwaar in de problemen."

Klopt als een zwerende vinger.
Maar sowieso mensen met een hoog uitgavenpatroon. En ik zit echt niet met een lekker puh-gevoel als het daar mis gaat, integendeel, ik vind het verschrikkelijk als ik er weer over hoor. Maar dat bedoel ik dus ook met "het is niet vanzelfsprekend". En ik vraag me wel eens af, ten eerste, of mensen dat wel beseffen (ja, wij allemaal natuurlijk wél ) en ten tweede of veel mensen wel een idee hebben hoe het is om te leven met veel minder inkomen...!
Ik heb een vriendin, die zo ongeveer direct vanuit de middelbare school is getrouwd, kinderen kreeg en "huisvrouw" werd. Haar man maakte een spetterende carrière en ze kreeg het allemaal op een presenteerblaadje aangeboden. Ik wil direct zeggen dat het een schat van een vrouw is, echt een lieverd! Maar toen we elkaar nog niet zo goed kenden, had ze werkelijk geen idee waarom ik niet even de trein naar Amsterdam kon pakken voor een gezellige high tea (ik was aan het werk, en de reis- en high teakosten kon ik ook niet altijd missen). Of waarom ik niet gewoon die leuke jas kócht, zo vaak kocht ik toch niet iets voor mezelf?
Toen wankelde haar huwelijk en kreeg ze een wake-up-call. Grote paniek!!! Ik had haar uren op msn, want ze had geen idee wat haar te wachten stond als het mis ging. Ik ben blij dat ze niet op OOL zit, want ze had echt iedereen over zich heen gehad. Want ook al is het een schat van een meid, ze is ook behoorlijk wereldvreemd op dit gebied.
Haar huwelijk heeft het gered, maar ze is actief een baantje gaan zoeken in een winkel (wat lukte, de eigenaar was een kennis van echtgenoot en vond het leuk). Prima werk, maar het was best moeilijk toen ze leerde dat je voor 10 euro bruto per uur hard moet aanpoten in een winkel. Maar ze redde het wel.
Er zijn volgens mij veel meer mensen zoals deze vriendin. Ik vermoed (dit is een aanname) dat ze vaak uit een tamelijk traditioneel milieu komen. Trouwen met hun eerste of misschien tweede vriendje, kinderen, huisvrouw, man een goede baan, zij doen zelf vrijwilligerswerk en zijn op hun manier gelukkig. En ze hebben eigenlijk geen idee van de wereld buiten hun voordeur...
Ik vermoed dat dat vaak niet eens een bewuste keuze is. Noem het onnozelheid, maar ik denk dat het eerder een soort vanzelfsprekendheid is in bepaalde kringen en milieus.

Ben het ook wel eens met liora

ik zou het niet zo hard brengen en verwende prinsesjes vind ik een afschuwelijke term, maar ik heb ook moeite met vrouwen die drie dagen werken omdat hun partner niet minder kan werken. "Want ja, ik wil toch moeder zijn"
Ten eerste kan dat heus wel als hij maar wil, ten tweede ben je altijd een moeder of je nou werkt of niet.

Ik hecht zoveel waarde aan economische zelfstandigheid van vrouwen en natuurlijk heb ik het niet over individuele gevallen zoals Muizemeis en Fladder.

Op het moment dat je van de geijkte paden afwijkt ben je echt opgeschoten wild als fulltime werkende vrouw, want schande schande ...

Het meeste moeite heb ik eigenlijk met vrouwen die ook na de scheiding niet willen werken omdat ze thuis willen blijven voor de kinderen, daar moet de ex dan maar voor betalen.
Soms heb je het niet voor het kiezen, soms moet je dingen doen die je niet fijn vindt, zo is het leven. Dan adem je diep in en dan ga je ervoor.

Ik heb geen opvangproblemen, had ik die wel was ik daar ook wel uitgekomen. Ik heb kinderopvangtoeslag, had ik die niet was ik ook daar wel weer uitgekomen. Ik werk tien minuten van huis, deed ik dat niet was daar ook wel een mouw aan te passen.
Want er kan veel, maar je moet wel willen.

Dat zijn keuzes die je maakt.
Laatst kwam mijn man thuis met een nieuw baanaanbod waar hij veel moest reizen en dan niet meer op tijd thuis zou zijn om de kinderen te halen. Ik had even gierende hartkleppen, want daar ging onze stabiliteit.
Maar na een nacht slapen hebben we het besproken hoe we het dan konden oplossen.

Uiteindelijk is het niet doorgegaan, maar het had gekund en we hadden het gered

Even voor de duidelijkheid

Ik wil de situatie absoluut niet op mezelf betrekken, wees niet bang Ik weet dat het begrip "normale gang van zaken" in mijn leven nou eenmaal afwezig is. Dus ik voel me sowieso niet aangevallen, hoor...!
Maar ik wil ook met de minder extreme gevallen toch wat nuanceringen aanbrengen. Zoals mijn vriendin, die eigenlijk pas werd wakkergeschud toen haar huwelijk rammelde. En vanuit mijn achtergrond, generatie en cultuur (behoudend Nederlands) kom ik ook enigszins uit een wereldje waarin thuisblijfmoeders wel geaccepteerd werden, maar "not in my backyard". Toen ik in 1984 ging samenwonen werd dat geaccepteerd, maar wel met de kanttekening dat "we daar wel even aan moeten wennen".

Als je op een bepaalde manier geprogrammeerd wordt, kan de paniek groot zijn en is "ik kan het niet!" geen stomme smoes, maar echt gemeend. Ze kan het best wel, maar moet het wel leren. En dat lukt niet als je iemand, die net ontdekt dat haar wereldje instort, hup het diepe in schopt.

Dat geldt denk ik ook voor de "prinsesjes" die een mooie studie hebben gehad en vervolgens heerlijk luxe van het loon van hun man lijken te leven. Ook dat is ingeprogrammeerd.

Net zoals emancipatie is ingeprogrammeerd. ;-0

Ja maar jeltje

Volgens mij hebben jullie nu dan toch het omgekeerde anderhalf kostwinners model? Jouw man werkt vanuit huis en haalt op woensdag de kinderen op en jij haalt ze op een doordeweekse dag op. Wat is dan het verschil? Jullie hebben toch ook je keuzes gemaakt? Alleen is het bij jullie dan je man die carrieretechnisch een veer heeft moeten laten.

Wat mij betreft maakt dat verder niets uit voor de discussie. Het blijft dan nog steeds een gegeven dat het moeilijk is om beiden full-speed carriere te maken en dat dat een gevoel van ontevredenheid kan opleveren bij een van beide partners.

En verder

Snap ik de 3-4 dagen discussie eigenlijk niet zo.

Wat maakt dat je een grote meid bent als je 4 dagen per week werkt en waarom vergooi je je carriere als je vasthoudt aan de ma-di-do indeling?

Snap ik echt niet hoor.

Het enige wat ik echt snap is dat je een gelijkwaardigere verdeling van taken krijgt als je allebei evenveel werkt en zorgt (bv de 4-4 verdeling). Maar voor de rest snap ik niet waarom ik nou zo nodig carriere moet gaan maken en een dagje extra gaan werken.

Heb eigenlijk juist (nou ja een tijd terug) besloten omdat niet te doen en te gaan voor nog een kind. Wie doe ik daar nu te kort mee?

Mezelf echt niet hoor. Ik heb namelijk best een aardige baan ondanks mijn 24 uurtjes. Een volgende stap zou zijn om echt daadwerkelijk te gaan leidinggeven ipv zo half om half als ik nu doe. Maar dat wil ik helemaal (nog) niet. Ik vind het juist wel prettig om met mijn voeten nog wat meer in de praktijk te staan.

Mag dat ook? Of moeten we allemaal het management in? Ik mis nu toch echt de nuance in deze discussie.

Schande?

Kiki schrijft: "Op het moment dat je van de geijkte paden afwijkt ben je echt opgeschoten wild als fulltime werkende vrouw, want schande schande ... "

Mag ik er even op wijzen dat in dit draadje met name de thuisblijfmoeders aangeschoten wild zijn, want schande schande schande. (waarbij ik geen enkele negatieve opmerking gemaakt heb over werkende moeders in welke configuratie dan ook, maar wel vraag om een beetje meer respect voor de thuisblijfmoeders)

Rosase

Nou, niet helemaal. Ik werk 40 uur in 4,5 dag en mijn man werkt ongeveer 32 uur in 4 dagen. Met 72 werkuren per week staan we denk ik te boek als beiden fulltime.

Hoe dan ook is het een vorm die je minder vaak ziet; dat vrouw meer werkt en verdient dan man. Maar het kan dus wel.

Is het moeilijk om beiden full-speed carriere te maken? Dat hangt dus denk ik echt af van de kuezes die je wil maken, en of je bereid bent wat de wereld ervan vindt iets minder belangrijk te vinden. Je leunt dan inderdaad meer op opvang (buitenshuis of binnenshuis), moet meer comfort inkopen (en dat gaat in ons geval bijvoorbeeld ten koste van hele dure vakanties) en het creëren van de nodige flexibiliteit.

Nogmaals, live and let live, ik vind het prima als je dit soort keuzes niet wil maken. Maar ik voel minder mee met mensen die zeggen dat het niet kan.

J

Poezie

Ik wil niemand mijn norm opleggen.
Ik heb wel een mening, en dat is dat financiele onafhankelijkheid (in hoeveel uren dan ook) je minder kwetsbaar maakt. Ik vind het ook fair ten opzichte van de maatschappij omdat je ervoor zorgt dat je zo min mogelijk een beroep hoeft te doen op de staatskas in tijden van tegenspoed. En ik vind dat vrouwen iets specifieks bij te dragen hebben aan de maatschappij, en zou ze dus graag vaker in hogere regionen tegenkomen.

j

Pelle

Je moet van mij helemaal niets, ik reageer vooral op de mensen die zeggen 'het kan niet'. Het kan wel, als je keuzes maakt.

De enige reden om wel van mensen te verwachten dat ze financieel onafhankelijk zijn (of snel kunnen worden) is omdat je anders de kans loopt jouw persoonlijke keuzes af te wentelen op de maatschappij. Immers, in tijden van tegenspoed zal de staatskas moeten bijspringen. Je zegt terecht dat JIJ een probleem kan krijgen als dingen misgaan en je daarvoor niet of te weinig werkte, maar dat probleem wordt medegedragen door de belastingbetaler. Dat geeft mijns inziens wel degelijk legitimiteit aan de wens vrouwen financieel onafhankelijk te laten zijn.

Nu een knuppel in het hoenderhok. Ik begrijp dat bij een inkomen net boven het bijstandniveau er weinig mogelijk is, bijv op het gebied van opvang. Maar in hoeverre is dat inkomensniveau ook een gevolg van de keuze om een periode niet of nauwelijk te werken? Dat zal vast niet altijd zo zijn, en 2 keer modaal is niet in iedere branche of met iedere vooropleiding te verdienen, maar de kans dat je weinig verdient lijkt me wel groter als je ervoor hebt gekozen een periode minder te werken. Dat trek je daarna moeilijk weer bij, toch?

(Ik heb in mijn eerste mail al gezegd dat ik begrijp dat gezondheid van alle gezinsleden hierbij een voorwaarde is. Is die er niet, dan is het uiteraard een heel ander verhaal).

J

Jeltje

Een dergelijk inkomen staat of valt met je opleiding. Op dit forum komen veel hoogopgeleiden, maar als je een lage opleiding hebt en kokejes staat in te pakken heb je een laag inkomen, zo simpel is het. Dat heeft dus niks te maken emt een periode niet werken, maar met je opleiding. Niet iedereen heeft de brains om middel of hoog opgeleid te zijn.

De schaal

"Maar schoonmaker, kinderopvangleider of cateringmedewerker is wel een beroep. Waar zit \'m dat toch in?"
De schaal waarop het gebeurt, daar zit het verschil. Zelf heb je hooguit vijf kinderen, meestal minder, een kdv-leidster heeft een ruimte vol. Een schoonmaker doet een heel bedrijf, niet één huis. Of vijf huizen in de week, ipv één. Een cateringmedewerker kookt niet voor vijf man, maar voor vijftig.
En die kdv-leidster, schoonmaker en cateringmedewerker gaan na het werk weer naar huis en doen daar dat werk nog eens. Dát is ook het verschil.
Veel vrouwen die hier schamperen over drukbezette tbm'ers redeneren dat als zij het huishouden en de kinderen kunnen regelen bij een ft-baan, het nooit een ft-baan kan zijn. En daar is niet veel tegen in te brengen.
Het schamperen is daarbij echter overbodig. Bovendien is de draadstartster niet eens tbm; ze werkt 24 uur.
Iets geheel anders: denken dat iedereen die een beetje zijn best doet best een goedbetaalde baan kan krijgen en een bevredigende carrière kan opbouwen, is even onnandenkend als aannemen dat elke vrouw in maat 36 zou passen als ze maar van de koekjes afbleef.

Krin

Dat krijg je met al die verschillende draadjes De vraagsteller hier heeft geen baan en wil die ook niet. Overigens stond in het andere draadje (bij Relatieproblemen) weer een reactie van iemand met kinderen en een baan, die ook nog ZZP'erig bijklust. Dat wordt allemaal wat veel dus nu overweegt ze om die betaalde baan maar op te zeggen. Die vindt ze het minst leuk. Tja, dat bevestigt dan wel weer wat wordt gezegd in het madidoprinsesjesboek, dat vrouwen best willen werken als het maar leuk blijft. Da's wel jammer.

Ik zie het

Maar dat doet aan de rest van mijn post niets af, geloof ik.
Ik val ook in de categorie prinsesjes, geloof ik, met 25 à 30 uur en een goedverdienende partner, en ik vind het een rotterm. Net zo grof en niet-dekkend als 'ontaarde moeder' voor ft-werkende vrouwen met kinderen.
Het mag best leuk blijven, ja. Veel werkende mensen (m/v) blijven tijdens hun loopbaan zoeken naar de prettigste combinatie van alles wat ze willen en kunnen. Zo is mijn partner vier dagen gaan werken voordat ik en kind überhaupt in zicht kwamen. Is hij dan ook een verwend prinsje?
En waarom zou zo>n ma-di-domoeder niet van haar ma-t/m-vrijvader mogen verwachten dat hij ook iets in het huishouden doet? Waarom zou ze het moeten vragen? OMdat iedereen er nog van uitgaat dat geen man zich uit zichzelf met huis en kinderen vermoeit?
Uiteindelijk streef je toch naar een gelijke verhouding tussen verplichte inspanning en tijd voor jezelf, of niet?

Fioricci en krin

Nee, ik zeg niet dat iedereen die een beetje zijn best doet veel kan verdienen, en ik begon al met te zeggen dat opleidingsniveau hierin een belangrijke factor is.

Mij stelling was de omgekeerde: zou het niet zo kunnen zijn dat veel vrouwen minder verdienen dan mogelijk zou zijn in hun branche/ met hun opleiding juist doordat het tijdelijk niet/weinig werken vrouwen op een achterstand zet? En is dat dus niet óók een reden om wél te proberen wat meer te blijven werken? Kortom, zit hier ook weer een keuze-element in?

J.

Pelle

Hm. Dus als jij fulltime zou gaan werken verdring jij iemand anders van de arbeidsmarkt, en dat kost de staatskas geld. Daarom is het beter dat niet te doen (als jij dat niet wil en het voor jullie financien niet nodig is) hoewel je het risico neemt als er iets mis gaat wel een beroep op de staatskas te moeten doen. Ik durf er niet mijn hand voor in het vuur te steken dat dat uiteindelijk economisch gezien beter uitpakt.

Overigens begrijp ik je voorbeeld met de kroketjes goed. Tuurlijk zijn dat soort voorbeelden te bedenken. Maar bij de vrouwen in de verwende prinsesjes gaat het meen ik om hoogopgeleide vrouwen (ik heb het zelf niet gelezen) en veel van de deelneemsters aan deze draad zijn dat ook. Daar ligt het anders, denk ik.

Olietanker

Liora:
"Het interessante is dus dat blijkbaar arbeidsparticipatie van vrouwen niet stijgt als de kinderopvang goedkoper wordt, en ook niet afneemt als de kinderopvang duurder wordt."
Jawel. Alleen gaat dat met olietankersnelheid. Je ziet geen effect na 1-2 jaar. Na 1-20 jaar is het effect spectaculair. Dat komt omdat wel/niet werken geen dagelijske keuze is waarbij kosten van kinderopvang de enige factor is, maar een langetermijnkeuze gestuurd door diverse factoren (kosten kinderopvang, aanwezigheid kinderopvang, thuissituatie, overige financien, beschikbaarheid geschikt werk, etc etc)

Huishouden is geen beroep

Anna:
"Gek toch: onbetaald en samen gecombineerd is het geen beroep: schoonmaken, kinderen verzorgen en een prak op tafel zetten. Maar schoonmaker, kinderopvangleider of cateringmedewerker is wel een beroep. Waar zit 'm dat toch in?"
Omdat ik -ondanks werk- nog steeds mijn huishouden moet doen.

Verwende prinsesjes

Ik vind het toch wel wat hoor. 50 jaar geleden werd je als vrouw naar huis gestuurd na het huwelijk. 40 jaar geleden viel het op als je als vrouw werkte, maar dat werd wel geaccepteerd, 20 jaar geleden begonnen steeds meer vrouwen werk en huishouden te combineren met de madidoformule en nu ben je een verwend nest als je de madidoformule aanhoudt. Ik zet dit even op een rijtje om duidelijk te maken dat het een proces is. Je kunt over elkaar heenbuitelen met voor en tegen argumenten van wel of niet fulltime/parttime of tbmoederen, maar zolang iemand er in haar hoofd niet aan toe is om om te schakelen naar een meerdaagse werkweek of een carrière kun je diegene niet dwingen die stap te maken, tenzij het door bepaalde omstandigheden noodzakelijk wordt. Je zult zien dat over 10 jaar nog meer dan nu geaccepteerd wordt dat vrouwen een hele week werken. Enkel doordat de gedachte zich heeft vastgezet in de hoofden van veel vrouwen en mannen en ze het een normale gedachte zijn gaan vinden.
Ik ben van de generatie met ouders waarbij de vrouw als vanzelfsprekend voor de kinderen zorgde, met als kanttekening dat mijn moeder is gaan werken toen er voor een eigen huis gespaard moest worden en al het typewerk moest doen voor mijn vader toen hij thuis ging werken. Geen baan in loondienst, maar wel degelijk volwaardig werk. Mijn kinderen zijn kinderen van ouders waar dat in beginsel ook zo was, maar waarvan de vader met net zoveel liefde de rol van tbv op zich had genomen als ik carrière had willen maken. Wij werken tegenwoordig samen 72 uur, dus de kinderen hebben met tbm en fulltime werk ervaring. De kinderen van mijn kinderen zullen ouders hebben die beiden vanaf het begin werken. Mijn dochter werkt tijdelijk op een kdv en vindt het meer dan gezond om kinderen daar heen te brengen. Zij zal het dus normaal vinden om dat later zelf te doen. Nogmaals... het is een proces. Dat kun je afzetten tegen wat in andere landen normaal is, maar die hebben dat proces (waarschijnlijk) al eerder gehad. Bovendien moet je een regering hebben die dat proces ook bevordert in plaats van de grond in boort door de opvang zo duur te maken dat het alleen voor de elite mogelijk is.
Ik heb bij mijn laatste beoordelingsgesprek aangegeven dat de 'baas' er slim aan zou doen door eigen kinderopvang op te starten. Wij hebben behoorlijk wat van de madidoprinsesjes in huis, die gewone opvang niet kunnen betalen en hun moeder niet constant onbetaald willen belasten. Het zijn vaak alleenstaande ouders, of met mannen die veel van huis zijn. Als er betaalbare opvang zou zijn zouden deze madidoprinsesjes makkelijker een uurtje of dag meer kunnen werken. Alleen daarom al vind ik de term prinsesje een zeer denigrerende omschrijving van vrouwen die op deze manier hun werk (kunnen) doen. Er is er bij ons een die op werkdagen tussen moeder/school/werk/huis op en neer fietst om het allemaal mogelijk te maken. Geef haar betaalbare of zelfs gratis opvang en dat probleem is ook weer van de baan. Met 32 uur werken zou ze al zoveel in loon vooruit gaan dat ze meer léuke dingen kan doen. Prinsesje zijn kost namelijk soms gewoon geld.

En waar blijven de kinderen?

Wat een lange draad is dit al weer geworden zeg. En ik zie dat iedereen de gebruikelijke stellingen inmiddels heeft betrokken.

Ik mis de kinderen. Wanneer heb ik daar als financieel onafhankelijke in alle fasen van mijn leven fulltime doorwerkende vrouw eigenlijk nog een beetje tijd voor? Misschien kan ik als ik 's avonds thuiskom van mijn werk en mijn deel van het huishouden heb gedaan ze nog net even in bed stoppen? Die two-income trap van rodebeuk vind ik best wel een schrikbeeld.

Muizemeis, veel sterkte in de komende tijd.

Chris

Het huishouden doen als baan zien

Ik kan er niets aan doen, maar ik krijg altijd wat uitslag van mensen die vinden dat het huishouden gelijk staat aan een baan. Het kan nog zo waar zijn dat huishouden en kinderen opvoeden zwaar werk is, maar kom op... je huishouden doen en je kinderen opvoeden is toch niets zakelijks? Dat doe je gewoon omdat dat in de mens zijn natuur zit. Je hóórt het te doen. Voor andere kinderen zorgen hoor je niet te doen, dus als je het wel doet moeten ze je ervoor betalen, tenzij je ervoor kíest het vrijwillig te doen.

Langetermijn

Vaak zeggen tbm's dat ze echt wel weer gaan werken zodra de kinderen groot zijn. Maar dat blijkt niet zo te zijn.

De vrouwen die na de geboorte van de kinderen stoppen, blijken 20 jaar later maar mondjesmaat te werken.
De vrouwen die kiezen voor een kleine deeltijdbaan gaan maar een beetje meer werken.
De vrouwen die kiezen voor een grotere deeltijdbaan, blijven die voortzetten en slechts een enkeling gaat over naar fulltime.
De vrouwen die fulltime werken, blijven dat ook doen.

De gedachte dat vrouwen hun vrijgekomen tijd na de kinderzorg omzetten in betaald werk klopt dus niet. Je leven vult zich namelijk vanzelf weer. De oorzaak is meerledig. Enerzijds is het lastig om weer vol werk te vinden. Anderzijds is het natuurlijk ook wel een prettig bestaan om een kleinere werkweek te hebben. Zeker als je gewend bent aan parttime of niet werken terwijl je kinderen op school zitten. Het geeft je bergen tijd om boeken te lezen, vrijwilligerswerk te doen, te winkelen. Je hoeft niet alles in de schaarse tijd te proppen, je bent baas over je eigen agenda.

Ik begrijp die Elma Drayer ook niet zo goed. Natuurlijk zijn we verwend in dit land. Maar wat is er mis mee? Is het verkeerd om te genieten van je leven? Ik vind het wel vreemd als je intussen baalt van de verhoudingen in je relatie. Ik vind het ook vreemd als je je partner dit geluk niet gunt. Maar als je samen volmaakt gelukkig kunt leven met een madido-werkweek: ik zie het probleem niet.

Tihama