Terug naar het ziekenfonds

Mooi staaltje 'geluksmachine'

Hier weer een mooi staaltje 'geluksmachine'.
Een van de commentaren eronder zegt het heel treffend.

"De ziektekostenverzekering hoort ziekten te 'vergoeden', een probleem hebben is geen ziekte. Als er geen ziekte is dan geen vergoeding."

Als de staat alle echtscheidingen, ruzies, baalperiodes, verkeerde gedragspatronen en privé-problemen moet gaan voorkomen moet je niet gek kijken dat er geen geld meer is voor echte zorg.

http://www.trouw.nl/tr/nl/4492/Nederland/article/detail/3242215/2012/04/18/Laat-mensen-met-psychische-problemen-niet-te-lang-voortmodderen.dhtml

Mag je met relatieproblemen niet meer naar de psycholoog? Een echtscheiding komt dan sneller dichterbij.

Die vrees uit de Landelijke Vereniging voor Eerstelijnspsychologen (LVE). Het College voor Zorgverzekeringen (CvZ) adviseerde minister Schippers (volksgezondheid) vorige week om een bezoek aan de eerstelijnspsycholoog alleen nog maar te vergoeden voor mensen met een echte stoornis. Psychisch lijden, bijvoorbeeld na echtscheiding of problemen op het werk, valt daar niet onder. Die mensen kunnen ook geholpen worden door de huisarts of door de psychologische praktijkondersteuner die steeds meer huisartsen in dienst nemen, aldus het CvZ.

"Dat wekt de indruk dat op dit moment iedereen die overweegt om te scheiden, maar naar de psycholoog loopt. Dat is helemaal niet zo: denk bijvoorbeeld eens aan moeilijke situaties, waarbij ook sprake is van huiselijk geweld. Huisartsen zijn daarvoor onvoldoende gekwalificeerd, en de praktijkondersteuner kan als verpleegkundige geen diagnose stellen", zegt Dineke Smit van de LVE. "De kans is groot dat, wanneer je geen deskundige behandeling krijgt, zo'n situatie uit de hand loopt. Hetzelfde geldt voor bijvoorbeeld de jonge weduwnaar met kleine kinderen, die in de rouw is en moeilijk terug kan keren op het werk. Zo'n persoon kan nog een tijdje voortmodderen, maar als er geen vroege hulp is, wordt de kans op ernstiger problemen veel groter."

De eis dat iedere klant een stoornis moet hebben, heeft volgens Smit ook nog een ander nadeel. "Wij zijn verplicht de eerste twee sessies te wijden aan het stellen van een diagnose. Dat is heel jammer, want vaak zie je al veel sneller wat er mis is. En het aantal sessies is nu eenmaal beperkt." Het advies van CvZ om het aantal sessies bij de eerstelijnspsycholoog dat wordt vergoed uit de basisverzekering weer op acht te stellen in plaats van op vijf kan de psychologen dan ook wel bekoren. Minister Schippers moet nog beslissen of ze het CvZ-advies overneemt.

Precies!

"Kom op zeg, mensen mogen best geld steken in hun relatie, zelfs als dat via een psycholoog moet."

Precies! En die houding, dat is wat de zorg zo duur maakt.

Ik schrijf het wat verkeerd

Sorry, ik schrijf het wat verkeerd op.

Met 'die houding' bedoel ik de houding van 'ik zoek alleen hulp als het vergoed wordt, en anders ga ik jammeren'.

Dus ik doel niet op jouw houding!

Ik vind het ook getuigen van eigen verantwoordelijkheid als mensen willen investeren in een relatie door bijvoorbeeld een psych te betalen.

Dat is het leven

"Als ik die lichte paniek al voel, hoe hard komt een hoge rekening van de \'psych\' bij minimumloners dan aan?"

Lastig.

Ik vind dat therapie op staatskosten er moet zijn voor dingen die je 'ziekten' zou kunnen noemen, zoals schizofrenie, autisme, depressie.

Therapie op staatskosten is er niet mensen met zichzelf in het reine te laten komen of relaties te redden. Dat betalen mensen fijn zelf.

En inderdaad, niet iedereen kan dat. Dat betekent dat je relatie misschien inderdaad stuk gaat. Of dat je met bepaalde gedragspatronen blijft tobben. Dat is jammer, maar dat is het leven. De staat is er niet om al onze privé hobbels glad te strijken. De staat is geen geluksmachine, heeft Mark Rutte gezegd.

In tijden waar de hoeveelheid geld eindig blijkt te zijn, kan ik het niet meer dan met hem eens zijn.

Wat dan de grens is tussen 'priveprobleem' en 'ziekte' tussen 'niet lekker in je vel' en 'depressie', dat weet ik ook niet.

Maar ik heb wel het idee dat we in Nederland de hobbels van het leven steeds meer als een onoverkomelijk iets zien.

G500

http://www.volkskrant.nl/vk/nl/6175/Amanda-Kluveld/article/detail/3240288/2012/04/13/De-arrogantie-van-de-G500-niets-weten-van-laatste-levensjaren-alleen-hoeveel-die-kosten.dhtml

Weg met de zorgverzekeraars

Ziekenfonds, ja graag terug naar het ziekenfonds. 

Gezondheidszorg hoort in mijn ogen bij de nutsvoorzieningen zoals die van oudsher bedoeld waren. Voor het nut van het algemeen dus. Het waren dan ook bedrijven waar geen winst gemaakt mocht worden, want het was van ons allemaal. 
Netzoals de belastingdienst van ons allemaal is, en de belastingdienst geen  "Winstopslag"  berekend over de aanslagen. 
Die insteek was ook altijd prettig, want dat zorgde ervoor dat je 10 cent voor een boterham betaalde, en 50 cent voor een kroket. 

Terug naar de gezondheidszorg. 
Waar volgens mij al een enorme winst te behalen is, is het verschil tussen verzekerd zijn bij een verzekeringsmaatschappij, die als eerste insteek heeft het verdienen van geld, of "verzekerd"  zijn bij een (staats)ziekenfonds die domweg mensen verzekerd, en die kostendekkend werkt en waarbij eventuele winsten terugvloeien naar de verzekerden. 

Simpel voorbeeld, rechtsbijstand bij een verzekeraar met winstoogmerk kost mij 20 euro per maand, dezelfde rechtsbijstand bij een verzekeraar zonder winstoogmerk kost mij 15 euro per maand. Dat is een verschil van 25%!

Juist omdat gezondheidszorg in mijn ogen een basisvoorziening is voor een land en zijn inwoners, is het in mijn ogen dan ook niet nodig om daar winst op te behalen. En mocht er toch sprake zijn van een (bescheiden) winst, dan moet die winst in mijn ogen terugvloeien naar de gezondheidszorg. 

Voer het oude ziekenfonds maar weer in, waarbij iedereen verzekerd was. Bijverzekeren zou dan ook via "de staat"  kunnen, waarbij de insteek kostendekkend is, en er geen sprake is van een winstoogmerk. 

De premie voor de basisverzekering zou dan gewoon weer via de inkomstenbelasting lopen, aanvullende verzekeringen kunnen gewoon "aangevraagd"  kunnen worden via een brochure of via het internet. (lang leve digid om dit te regelen) 

Doordat we nu werken met een aantal grote verzekeraars, wordt het er voor de consument (patient) ook niet eenvoudiger op. Waar moet je je verzekeringen, wat denk je dat je krijgt (eh... krijg ik nu wel een hartaanval, of heb ik alleen maar een bril nodig, moet ik nu wel of geen psychologische hulp inroepen, en zo ja wat kost dat bij de verzekeraar van mijn keuze, en is die het goedkoopst en wat zijn de aanvullende voorwaarden) 

plus, waar we dan ook niet meer voor hoeven te betalen, dat zijn de kosten die in de premie zijn door berekend voor de overhead.. Denk maar aan de callcentra die er zijn om uitleg te geven over de polis, en alle kosten die daar aan vast zitten... De managers, de managers die managers managen, etc. De kosten voor reclame en ga zo maar door. 

Weg ermee, en dan hebben we al een enorme besparing bereikt. 

Sinbad's vrouw

Ik ben het voor een groot deel met je eens. Alleen was in de ziekenfondstijd niet iedereen verzekerd omdat dat nog niet wettelijk verplicht was. Je had ziekenfondsverzekerden en particulierverzekerden. Anno heden ben je verplicht een basisverzekering af te sluiten. Uit de nieuwsfeiten blijkt alleen dat die verplichting niet waterdicht werkt, want er zijn nog steeds onverzekerde mensen.
Ik vind niet dat we van het voormalige systeem een soort walhalla moeten maken. Dat is natuurlijk ook niet zo. Toen had je natuurlijk ook al een klantenservice die vragen moest beantwoorden en waren er ook functies met een hoger salaris dan van de typiste. En als je bij een maatschappij zat waar je niet zo tevreden over was, had je pech, want je kon niet naar de concurrent uit een andere regio.
Het zou gewoon niet uit moeten maken of je bij X of Y verzekerd bent. Weg concurrentie, weg marktwerking, gewoon uitvoerende zorgverzekeraars in dienst van de overheid. Marktwerken doe je maar met autoverzekeringen, maar niet als het om zorg gaat.
Ik vind het eigen risico ook echt pet. Het kan voorkomen dat je net aan boven het eigen risico uitkomt als je een jaar meemaakt zonder veel problemen of bezoeken aan een specialist, dus dan heb je een jaar lang flink betaald, maar zelf amper iets voor teruggezien. Op zich vind ik dat systeem prima, in het kader van 'we moeten voor elkaar zorgen', maar ik vind het eigen risico onderhand zo hoog dat ik daar niet zoveel sociaals meer in kan zien. Daar wordt de directeur van een goedlopend bedrijf misschien niet koud of warm van maar iemand met een inkomen van 1300 euro per maand wel.

Sindbad en het lemons-probleem

Sindbad's vrouw:"
"Gezondheidszorg hoort in mijn ogen bij de nutsvoorzieningen zoals die van oudsher bedoeld waren. Voor het nut van het algemeen dus. Het waren dan ook bedrijven waar geen winst gemaakt mocht worden, want het was van ons allemaal."
Maar juist dit punt ligt je verhaal wat genuanceerder. De meeste huidige zorgverzekeraars hebben namelijk ook geen winstoogmerk: De grote drie (Uvit, Achmea, Menzis) zijn (uiteindelijk) geen commerciele ondernemingen.
Daar zit het probleem ook niet; het probleem zit hem in het foute idee dat concurrentie mogelijk is op de zorgmarkt. Maar dat kan niet vanwege het zogenaamde lemons-probleem (http://en.wikipedia.org/wiki/The_Market_for_Lemons), in dit geval zelfs een dubbel-lemons probleem (de verzekeraar heeft informatie-achterstand tov de patient, en de patient heeft informatie-achterstand tov de arts).

Dat is een hoop!

Dat is een hoop! Dat wist ik niet.

Maar dan nog, even over de andere helft. Ja, het is zo dat psychotherapie voor prive-problemen maar een heel klein deel van het totale budget is.

Maar het gaat om een breder verschijnsel dan dat. Ons beeld van gezondheid is veranderd. Nu pas heet je gezond, als je op alle fronten van je leven helemaal top in je vel zit.

Dan heb je niet alleen een peut nodig die je helpt prive-hobbels glad te strijken, maar ook een seksuoloog als het in bed niet goed gaat, een diëtist als je een zwak hebt voor hamburgers, slachtoffferhulp als je een half jaar niet kan slapen omdat je een verkeersongeluk zag, lig je in het ziekenhuis dan krijg je niet alleen een infuus, maar ook iemand te praten over dat infuus, is je kind druk dan krijgt hij speciale begeleiding, zomerkampen enzovoort, enzoverder.

En nu gaat iedereen weer zeggen, maar als er aan probleem X niks gedaan wordt nou, dan krijg je probleem Y, en dat kost nog veeeel meer!

En in sommige gevallen klopt dat ook wel, maar ik heb sterk het vermoeden dat in de meeste gevallen, de mensen probleem X ook zelf hadden kunnen op lossen. Of in ieder geval er mee leren leven.

Of waren ze in de jaren 50 klauwen vol met geld kwijt aan al die mensen die volledig door draaiden omdat al die dingen niet hadden?

Henk

Vroeger was de zorg anders dan nu. Je lag weken in de zon van het een of andere instituut als je longproblemen had en ging een bleekneusje voor wéken naar een tehuis dichtbij het strand. Mijn man was er ook zo een. Hij had het waarschijnlijk ook thuis wel gered met wat advies van een kinderarts, voor zover dat écht nodig was. Ik had kinderen in de klas van zulke kinder'kolonies'. Misschien zouden dit soort kinderen nu bij Jeugdzorg terecht zijn gekomen. Ik weet het niet.
Dat veel vroeger niet benoemd werd als ziekte of aandoening wil niet zeggen dat het niet bestond en dat daar dus geen problemen door ontstonden. Ik kan nu moeilijk nog gaan eisen dat mijn vader bijvoorbeeld de diagnose laat stellen dat er geestelijk iets niet helemaal snor zit. Was dat wel gebeurd toen hij 20 was, dan had hij met therapie of medicatie mogelijk anders in het leven gestaan.
Ik merk dat ik een lichte neiging heb om ook te vinden dat de 'etikettering' soms wel wat doorslaat. Iemand hoeft maar een beetje contactgestoord bezig te zijn of hij is autistisch zonder dat daar ooit een deskundige op is losgelaten. (zeer kort door de bocht gezegd) Maar ook op het gebied van het uiterlijk vind ik dat we echt de verkeerde kant op gaan. Mensen accepteren zichzelf niet meer als er iets niet helemaal zit zoals maatschappelijk gewenst lijkt. De tanden moeten rechtstaan, de kin moet tot 70 jaar strak om de kaak gespannen zijn en als je per ongeluk geen sexy lippen hebt moet dat opgevuld worden zodat manlief niet de neiging krijgt om zich aan een perfect opgeblazen Annie te vergrijpen. Ik vrees voor mijn toekomstige verblijf in een verzorgingstehuis, met tegen die tijd allemaal uitgelubberde botoxgezichten met een oogopslag waar de verbazing niet meer uit weg te halen is.

Ik moest lachen

"Dat veel vroeger niet benoemd werd als ziekte of aandoening wil niet zeggen dat het niet bestond en dat daar dus geen problemen door ontstonden"

Bijzondere mensen zijn er altijd al geweest. Maar plak je daar een sticker op, in de hoop het leven zoveel mogelijk voor ze glad te strijken?

"Was dat wel gebeurd toen hij 20 was, dan had hij met therapie of medicatie mogelijk anders in het leven gestaan."

Dit is dus het punt waar we helaas fundamenteel op verschillen. De staat is er in mijn ogen niet om mensen te helpen om op een bepaalde manier 'in het leven te staan'. Dat gaat voor mij teveel de kant op van een geluksmachine.

Hoewel zo'n machine voor de toekomst geen slecht idee is hebben we daar nu gewoon de middelen niet voor.

"Ik vrees voor mijn toekomstige verblijf in een verzorgingstehuis, met tegen die tijd allemaal uitgelubberde botoxgezichten met een oogopslag waar de verbazing niet meer uit weg te halen is."

Ik moest lachen

Relatietherapie

Dat moest ik trouwens destijds zelf betalen. Zonde van het geld Is het niet zo dat dat alleen voor vergoeding in aanmerking komt als je de therapeut laat rommelen met de declaraties, dus een echte diagnose op de facturen laat zetten?

Joyeux

Nee, sociaal wordt het pas als het hoogste belastingtarief naar 65% gaat (en begint bij 40.000).

Joyeux

Ik bedoelde het ook niet serieus, al leek het misschien of ik ineens links was gaan denken

Wie oh wie?

Eens kijken hoe sociaal iedereen is als het laagste belastingtarief met 5 % omhoog gaat ...

Ik vraag me af wie van alle 'asociaal' roepers werkelijk bereid is 40% van zijn inkomen aan zorg uit te geven. Wie oh wie?

Jahoor

Doe maar. Wil ik wel, dat artsen voortaan t hokje vitamine B12 wat vaker aankruisen op t prikformulier (hoewel ik vermoed, dat dat alleen maar geld bespaart...)

G500

is er ook voor 35-plussers... maar of al hun ideeën nou zo goed uitpakken voor onze samenleving is weer een hele andere discussie!

Henk

Die opmerking over mijn vader is natuurlijk maar een heel korte samenvatting. Mijn vader wordt door zijn familie, mijn moeders familie en door de omgeving waarin hij vertoeft gezien als 'beetje vreemde man'. Wij, de kinderen, hebben heel lang gedacht dat wij een beetje alleen stonden in die mening, maar naarmate wij ouder werden kwamen er steeds meer verhalen los, waarbij ons de schellen van de ogen vielen.
Ik ben er eigenlijk niet voor om iemand zonder deskundige diagnose een aandoening op te plakken, maar ik vermoed dat bij mijn vader wel iets gevonden zou zijn. Daar zijn wij door opgevoed en dat heeft invloed gehad op wie wij zijn. Als van begin af aan duidelijk is dat iemand een beetje 'apart' is en daar eigenlijk niet zoveel aan kan doen, is dat soms prettig om te weten voor zijn omgeving. Door een deskundige uit laten zoeken waarom iemand zich gedraagt zoals hij zich gedraagt valt bij mij niet onder 'gelukzoeken'. Therapie kan voorkomen dat iemand daadwerkelijk depressief wordt, of dat een huwelijk klapt. Ik vind het zo vreemd dat een bezoek aan de huisarts en een eventuele specialist zo normaal wordt gevonden, als het om een zere teen gaat, maar er opeens sprake van verkwisting is als het om onze hersens, ons gedrag of karakter gaat. De een redt het zonder hulp, de ander niet.

Joyeux

Mensen láten zich tegenhouden door de kosten. Zo is het nu eenmaal.
Jij bent niet persoonlijk verantwoordelijk voor de redding van een huwelijk. Jij bent ook niet persoonlijk verantwoordelijk voor de kosten van mijn bril.
In de basis is verzekeren niets anders dan het sociale uitgangspunt dat je samen de kosten draagt voor als iemand opeens met (hoge) kosten te maken krijgt door een gezondheidsprobleem, schade, etc.. Wie ben ik om te bepalen dat relatietherapie niet belangrijk genoeg is om deels uit die gezamelijke pot te betalen? Waarom zijn hooikoortsmedicijnen wel belangrijk genoeg?
Ik ben volgend jaar 25 jaar getrouwd, maar dat wil niet zeggen dat ik de wijsheid wel in pacht heb

Ik zal t doorgeven..

"Doe maar. Wil ik wel, dat artsen voortaan t hokje vitamine B12 wat vaker aankruisen op t prikformulier"

Ik zal t doorgeven..

Niet verwend

"Door een deskundige uit laten zoeken waarom iemand zich gedraagt zoals hij zich gedraagt valt bij mij niet onder \'gelukzoeken\"

Ik vind het ook niet verwend of zo, dat mensen geluk nastreven. Ik vind alleen dat de staat niet alle hobbels van het leven hoeft glad te strijken.

Wat je zeg klinkt heel erg als zo'n hobbel, en geloof me, ik heb zelf ook zulke hobbels meegemaakt. Maar ik denk dan, zolang ikzelf en mijn familie gezond van lijf en leden blijven(dus niet als iemand er echt depressief van wordt) is het aan ons om een manier te vinden om er mee om te gaan.

"Ik vind het zo vreemd dat een bezoek aan de huisarts en een eventuele specialist zo normaal wordt gevonden, als het om een zere teen gaat"

Even voor de goede orde: Dat vind ik ook niet normaal, net zomin als mensen die voor griep en verkoudheid naar de dokter gaan (en geen onderliggend hartprobleem of zo hebben)

Word ik nou niet gelukkiger van

En daarbovenop, je ligt krom voor allerlei voorzieningen die 80% van de bevolking gewoon zelf zou kunnen betalen.. oh wacht, dan natuurlijk niet meer.

Zitten we allemaal vast aan het systeem. Kun je niet anders dan naar de staatstherapeut, die natuurlijk een wachtlijst van 3 maanden heeft en een bureaucratie van heb ik jou daar.

Daar word ik nou niet gelukkiger van...

Henk

Wacht even hoor... vind jij het niet normaal dat mensen naar de huisarts gaan met een probleem waar de ha voor bedoeld is?
Ik zit niet zo snel bij de huisarts. Ik denk al gauw 'ach wat kan hij eraan doen, of ervan zeggen? Vervelend voor je...' Ik verwacht voorlopig geen oplossing voor mijn kwaaltjes, dus ga ik niet naar de ha. Pas als ik mijn handen niet meer kan bewegen of mijn knieën op slot springen moet ik wel natuurlijk. Toch vind ik het heel begrijpelijk als andere mensen niet zolang uitstellen. Als je je zorgen maakt, moet je ermee naar de dokter. En het lijkt mij geen goede ontwikkeling als een bezoek aan de ha wordt ontmoedigd door daar kosten aan te verbinden.
Wat is voor jou het punt waarop iemand een deskundige mag raadplegen en daar niet of minimaal voor hoeft te betalen?

ha voor griep?

Wacht even hoor... vind jij het niet normaal dat mensen naar de huisarts gaan met een probleem waar de ha voor bedoeld is?

Is de HA voor griep of verkoudheid bedoeld?

Als je dat hebt gaat het vanzelf weer over.. Dus nee, ik vind niet dat mensen daarmee naar de dokter zouden moeten gaan.

P en henk

Bij onze huisarts is het al zo dat de doktersassistentes bepaalde handelingen mogen uitvoeren, waardoor er geen huisarts aan te pas komt. Dat vind ik prima. Zolang je nog maar antwoord krijgt op een vraag over een gezondheidsprobleem(pje). Dat valt bij mij onder het kopje 'de huisarts'. Want als de doktersassistente het raadzaam vindt gaat ze er nog steeds mee naar de huisarts voor advies. Ik zit niet met een verkoudheid bij de dokter. 't Is vanzelf gekomen het zal ook vanzelf weer gaan. Maar als het week na week maar niet weggaat stuur ik bijvoorbeeld mijn dochters wél naar de dokter. Het kan ook iets anders zijn. Zo bleek mijn dochter een stofallergie te hebben. Dat lijkt op een verkoudheid, die steeds weer opspeelt.
De huisarts en medicijnen die de huisarts voorschrijft moet ten alle tijden een bereikbare voorziening zijn voor álle lagen van de bevolking. Ga je er meer kosten aan verbinden dan heeft dat gevolgen voor de gezondheid van die mensen die geen geld óver hebben voor medische kosten. Stel bij een eigen bijdrage voor medicijnen van bijvoorbeeld maximaal 9 euro. Dat heeft een gezin in de wsnp niet. En iemand in de bijstand eigenlijk ook niet. Dus kopen ze het maar niet.
Pelle, wie bepaalt of iemand naar de ha gaat voor iets wat niet nodig is? Jij? Of ruimer gezegd: de maatschappij? Dat lijkt mij niet de bedoeling. Een huisarts is een soort selectiepost. Hij kijkt of je het zelf kunt oplossen, of je er een medicijn voor nodig hebt, of dat je doorgestuurd moet worden naar een specialist. Hij heeft daarvoor geleerd, ik niet.
Een huisartsenpost is voor een gezondheidsprobleem buiten de tijden van de huisartsspreekuren. Er zullen vast mensen zijn die de openingstijden van een hap reuzehandig vinden, maar de paar keer dat ik er ben geweest straalden de meeste mensen nou niet bepaald 'ik had geen zin om naar de huisarts te gaan' uit. Ze hadden pijn, of keken gewoon moeilijk door iets wat niet duidelijk was, of hadden een kind mee die behoorlijk ziek leek of pijn had. Ook daar hoor ik niet op de stoel van de 'rechter' te gaan zitten die aanwijst wie er wel heen mag en wie niet. Ik vind wel dat ook een hap voor iedere portemonnee bereikbaar moet blijven en dus uit de zorgverzekering betaald moet worden zonder extra eigen bijdrage. Het is básiszorg.